บทที่ 707 คุณไม่จําเป็น

ทั้งร่างนิตากลายเป็นเลือดอาบเต็มตัว แต่ยังคงกอดเจตต์ที่หมด สติไว้แน่น

ธาวิณีให้ผู้กระทำความผิดอื่นๆ ของเธอหยิบของต่างๆ ขว้าง

ใส่ตัวนิตา

นิตา ในตอนนี้เหมือนตุ๊กตาผ้าขี้ริ้ว แต่อย่างไรก็ไม่ยอมปล่อย เจตต์

นรมนรู้สึกสะเทือนใจ

ความรู้สึกในเวลานี้มันส่งผลกระทบมากเหลือเกิน

เธอไม่พูดพร่ำทําเพลง เดินไปข้างหน้าเตะชายสองคนนั้น กระเด็นทันที และเตะธาวิณีลงกับพื้น เหยียบใบหน้าเธอโดยตรง

“ไอ้เลว! ใครยะ? ใครทำฉัน? แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ฉันเป็น น้องสาวชนก! ”

ธาวิณีกำลังร้องโวยวาย เมื่อหันศีรษะไปเห็นนรมนก็ตกตะลึง

เล็กน้อย

ไม่คิดว่าจะเป็นเธอ

“ฉันรู้จักแก แกคือนรมนไม่ใช่เหรอ? เจ้านายของนิตา มาเซ็น สัญญากับพี่ชายฉัน ฉันจะบอกแกให้ ทางที่ดีแกอย่ายุ่งเรื่องชาว บ้าน ไม่งั้นฉันจะให้พี่ชายฉันไล่พวกแกออกไปจากที่ พี่ชายฉันเป็นหัวหน้าที่นี่!”

ธาวิณีไม่กลัวเลยสักนิด ถึงขนาดยิ่งร้องโวยวายอย่างดื้อด้าน

ยิ่งนรมนเป็นคนที่เจตต์ชอบ เธอยิ่งก้าวร้าวมากขึ้น

เมื่อนิตาเห็นนรมน ก็อ้าปากยิ้มขึ้นมา

“ประธานนรมน คุณมาแล้วเหรอ?”

เสียงของเธอแผ่วเบา มุมปากมีเลือดไหลออกมา ไม่รอให้นร มนพูดอะไร ศีรษะเธอก็ทิ่มลง เป็นลมไปทันที

“โพนี่!

นรมนรีบแสดงท่าทางเรียก

โพนี่รีบเดินมาข้างหน้าตรวจสอบอาการบาดเจ็บของนิตา

“ไม่ค่อยดีแล้ว เนื้อเยื่ออ่อนหลายที่ฟกช้ำ อาจมีเลือดออก ภายในร่างกาย เราต้องรีบพาเธอไปรักษาที่โรงพยาบาลให้เร็ว ที่สุด”

โพนี่รู้ว่านรมนเป็นห่วงนิตา จึงรีบพูดขึ้น

ธาวิณีเห็นนรมนไม่ปล่อยตน ก็บอกผู้ชายสองคนข้างๆ “พวก แกตายแล้วหรือไง? ผู้หญิงคนเดียวจัดการไม่ได้เหรอ? คุณชาย พันเทพมีพวกแกไปทำไม?

ชายสองคนที่โดนเตะกระเด็นออกไปตอนนี้ยังเจ็บด้านหลังอยู่ พวกเขาเห็นท่าทางเย็นชาและรุนแรงของนรมน ก็รีบถอยหลังไป หนึ่งก้าว
“เราแค่ทำตามคำสั่งครับ”

ดวงตานรมนเยือกเย็นราวกับดาบคมที่เพิ่งออกมาจากปลอก

เธออยากจะแล่เนื้อสามคนนี้ออกเป็นชิ้นๆ แต่เธอรู้ เรื่องพวกนี้ ไม่ต้องถึงมือเธอ

นรมนเตะจนธาวิณีสลบไป จากนั้นก็มองชายอีกสองคน

ชายสองคนนั้นรีบหันหลังหนีไปทันที

นรมนก็ไม่ได้ตามไป จองห้องส่วนตัวหนึ่งห้อง แล้วล็อกธาวิณี ไว้ข้างใน

โพนี่พูดกับบริกรว่า “ใครกล้าเปิดห้องนี้ ฉันจะให้มันรับผิด ชอบผลที่ตามมา”

ถึงแม้โพนี่จะหน้าตาใจดีมาก แต่ตอนที่โกรธจริงๆ ก็ยังดูน่า

กลัวมาก

เธอก็โกรธมากเช่นกัน

ตอนที่เธอเห็นนิตาก่อนหน้านี้ไม่นาน นิตายังมีชีวิตชีวาอยู่เลย ตอนนี้กลับนอนอยู่ตรงนี้เลือดอาบเต็มตัว สิ่งที่น่ารังเกียจมาก ที่สุดคือรอบๆ มีบริกรอยู่เยอะมาก แต่ไม่มีใครเดินมาช่วยเลย สักคนเดียว ไม่มีใครแจ้งตำรวจด้วย

นรมนอุ้มนิตาในท่าเจ้าสาว แล้วเดินไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว

โพนี่โทรหาวันภพ เมื่อเห็นนรมนออกไปแล้ว ก็หยุดไว้ทันที “ฉันโทรหารุ่นพี่ฉันแล้ว รถพยาบาล โรงพยาบาลพวกเขากำลังจะมาถึง คุณอย่าขยับเธอ ฉันกลัวกะโหลกเธอจะเลือดออก อีก”

ได้ยิน โพนี่พูดแบบนี้ นรมนก็รีบวางนิตาลง

เธอมองเจตต์ที่เมาจนหมดสติอยู่ ก็อารมณ์ร้อนขึ้นมา เดิมทีให้นิตามาอยู่กับเขา ก็เพื่อให้เขาปกป้องนิตา ผล

สุดท้ายเขาสบายดี ไม่ต้องพูดถึงไปกระตุ้นธาวิณี แถมยังทำให้ ตาบาดเจ็บกลายเป็นแบบนี้อีก นรมนไปห้องน้ำ เอาอ่างน้ำเย็นออกมา แล้วสาดไปที่ตัวเจตต์

ทันที

“โอ๊ย ไอ้เวร ใครวะ?”

เจตต์มีสติขึ้นมา

เมื่อเขาเห็นหน้าบูดบึงของนรมนยืนตรงหน้าเขา ก็ตกตะลึง เล็กน้อยชั่วขณะหนึ่ง แต่พูดขึ้นโดยไม่ระวัง “คุณกลับมาแล้วเห รอ? ทำไม? ไม่อยากให้ฉันเมา แล้วไปหาคุณเหรอ?”

นรมนเห็นเจตต์เป็นแบบนี้ ก็โกรธจนใจเจ็บไปหมด

เธอบิดแขนเจตต์ไว้ด้านหลังทันที บีบบังคับกดเจตต์ลงบน โซฟา เขาจึงเห็นนิตา ในตอนนี้ทันที

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

“นายยังรู้จักถามเหรอว่าเกิดอะไรขึ้น? เจตต์ นายใช่ผู้ชาย หรือเปล่า?”
โพนี่โกรธแทบบ้าแล้ว

“นายจะสร้างปัญหาคนเดียวก็ได้นะ ทั้งๆ ที่นายรู้ว่าที่นี่มัน วุ่นวายมาก และรู้ว่ามีคนโหยหาตัวเองกับนิตา นายยังลากเธอ มาดื่มที่นี่ ถ้าไม่ใช่เพราะนายดื่มเยอะ ดื่มจนหมดสติ มีคนจะเอา ตัวนายไป นิตาคงไม่ปกป้องนายแล้วโดนทําร้ายจนเป็นแบบนี้ หรอก? ฉันจะบอกนายแบบไม่โอเวอร์นะ ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้ กระดูกซี่โครงหัก เนื้อเยื่ออ่อนหลายที่ฟกช้ำ อาจจะมีเลือดออก ในกะโหลกด้วย ถ้าเธอเสียหายไปตลอดชีวิตเพราะนาย นายว่า นายจะชดใช้เธอยังไง?”

คำพูดโพนี่ทำให้เจตต์สับสน โดยสิ้นเชิง

“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? อะไรคือเพื่อปกป้องฉัน? เกิดอะไรขึ้น กับฉัน?”

นรมนเห็นเจตต์สะเทือนใจ ก็ปล่อยเขาไป

นรมน ให้คนเอากล้องวงจรปิดที่นี่มา ถึงแม้ธาวิณีจะสั่งให้ปิด กล้องวงจรปิดไปแล้ว แต่บริการกลัวว่าจะมีคนเสียชีวิต จึงแอบ เปิดมัน

เจตต์เห็นภาพในนั้นทั้งหมด ดวงตาก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ในใจตัวเองรู้สึกอย่างไร

ไม่เคยมีใครปกป้องตนแบบนี้มาก่อน

นอกจากตอนเด็กๆ หลังจากที่นรมนช่วยตัวเองออกมาจาก เหตุเพลิงไหม้ เขาก็ไม่เคยทำให้ตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายแบบนี้อีก เพราะสถานะตัวตนของเขา จึงไม่มีใครรู้สึกว่า เขาต้องการความช่วยเหลือ

วันนี้ไม่คิดเลยว่าสาวน้อยสูงร้อยห้าสิบเซนติเมตร จะถูก

ทำร้ายจนเป็นแบบนี้เพื่อปกป้องเขา

ในใจเจตต์เกิดความรู้สึกผิดอย่างลึกซึ้ง ความรู้สึกที่มีต่อนิตา ก็ค่อนข้างซับซ้อน

เขารู้ ชีวิตนี้นอกจากเป็นหมื่นรมนแล้ว ยังติดหนี้ผู้หญิงเพิ่มอีก คน นั่นก็คือนิตา

“หมอล่ะ? เรียกรถพยาบาลหรือยัง? พวกเธอมีเวลาวิจารณ์ฉัน ตรงนี้ ทำไมไม่เรียกรถพยาบาลล่ะ?”

ทันใดนั้นเจตต์ก็ร้อนรนใจขึ้นมา

เขาอุ้มนิตาขึ้นมา วันภพก็เอาเปลมาพอดี

นิตาสูงร้อยห้าสิบอยู่ในอ้อมแขนเจตต์ดูตัวเล็กเป็นพิเศษ

เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอุ้มเด็กอยู่ด้วยซ้ำ

ทั้งๆ ที่ผู้หญิงที่เหมือนเด็กคนนี้ช่วยชีวิตเขา

ดวงตาเจตต์มีความชุ่มชื้นเล็กน้อย

เป็นครั้งแรกที่เขาเพิกเฉยนรมน เมื่ออุ้มนิดาขึ้นรถพยาบาลไป ก็กระโดดขึ้นรถพยาบาลไปทันที ลืมมองนรมนด้วยซ้ำ

นรมนเห็นเจตต์เป็นห่วงนิตาแบบนี้ ก็โล่งใจ แต่หวังว่านิตาจะ ปลอดภัยไร้กังวล
โพ ตบบ่าเธอ พูดเสียงทุ้ม “เราไปดูกันก่อนเถอะ”

“โอเค”

นรมนขึ้นรถโพนี่ ไม่นานก็มาถึงโรงพยาบาล

นิตาถูกเข็นเข้าไปรักษาฉุกเฉิน

ร่างเจตต์เปื้อนเลือดนิตา เพราะนรมนปลุกเขาให้ตื่นด้วยน้ำ เย็น จึงเปียกไปทั่วทั้งร่าง ดูแล้วสภาพย่ำแย่มาก แต่เขาไม่สนใจมันสักนิด

เห็นไฟห้องฉุกเฉินเปิดอยู่ สีแดงแสบตานั้นยิ่งทำให้เจตต์ ลืมตาไม่ขึ้น ร้อนผ่าวจนอยากร้องไห้

ความรู้สึกโกรธเคืองกำลังก่อตัวในอก กำลังจะกลายเป็นพายุ

นรมนเห็นเขาเป็นแบบนี้ ก็เข้าไปตบบ่าเขา แสดงท่าทางพูด ขึ้น “ธาวิณีฉันยังเธอไว้ในห้องส่วนตัวแล้ว ผู้ชายคนอื่นหนีไป แล้ว อยากทํายังไงก็แล้วแต่คุณ แต่นิตาเป็นพนักงานของฉัน ถ้า นายกลัวที่จะรับผิดชอบ ฉันรับผิดชอบเอง

“คุณไม่จําเป็นหรอก!”

เสียงเจตต์ทุ้ม ราวกับวิญญาณชั่วร้ายคลานมาจากนรก

เขามองไปทางห้องฉุกเฉิน พูดขึ้นทีละประโยค “ฉันจะทำให้ คนพวกนั้นมันเสียงใจ ช่วยดูไปก่อน มีอะไรก็แจ้งฉันได้ตลอด ฉันจะไปจัดการธุระนิดหน่อย

พูดจบ เจตต์ก็หันตัวเดินไป
นรมนก็ไม่ได้ห้ามเขา เธอรู้ ตอนนี้อย่างไรก็ห้ามไม่อยู่

เจตต์เป็นผู้ชายที่ให้ความสำคัญกับมิตรภาพมาก ตอนนี้น ตากลายเป็นแบบนี้เพราะเขา แค้นนี้เขาต้องชำระแน่

เจตต์ออกจากโรงพยาบาลแล้ว เรียกรถก็ไม่มีใครกล้าดึงเขา ไว้ สุดท้ายเจตต์ก็ยืนกลางถนน หยุดแท็กซี่คันหนึ่งให้จอด ไปที่ บ้านพักของปารีสทันที

ปารีสกลับไปได้ไม่นาน ยังไม่ทันได้ทำอะไร ก็เห็นเจตต์มา สภาพย่ำแย่ของเจตต์ทำให้ปารีสสับสนเล็กน้อย

“ประธานเจตต์ เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?

“ฉันจะถามนายอีกครั้ง นายอยากหรือไม่อยากทำตำแหน่ง ของชนก?”

เสียงเจตต์เย็นยะเยือกราวกับผู้ส่งสารจากนรก กลัวจนปารีส

ไม่รู้ว่าควรตอบว่าอย่างไร

“ผมอยากทำอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ยังไม่ได้ติดต่อพวกพ้องเลย ดัง

“ไม่ต้องมีคนอื่นๆ แค่นายอยากทำ ไปเอาหลักฐาน อาชญากรรมที่ชนกมันทำในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาออกมา แล้วส่ง ให้ตำรวจแบบไม่เปิดเผยตัวตน เรื่องนี้นายทำได้ไหม?

คำพูดของเจตต์ทำให้ปารีสตกตะลึงเล็กน้อย

“ประธานเจตต์ ผม……
“อย่าบอกฉันว่านายไม่มีหลักฐาน ถ้าไม่มีจริงๆ แปลว่าฉันมา หาผิดคนแล้ว อีกอย่าง ฉันจะช่วยกำจัดนกให้นาย นายคงไม่ คิดจะไม่ลงแรงอะไร แล้วชุบมือเปิบหรอกใช่ไหม? ฉันทำให้ชนก ลงจากตำแหน่งได้ ฉันก็ทำให้นายหายไปภายในหนึ่งวันได้ไม่ เชื่อก็ลองดู”

เจตต์พูดจบก็หันตัวเดินออกไป

ทันใดนั้นปารีสก็พบว่าเหมือนตัวเองไปยั่วโมโหบุคคลสุดยอด เสียแล้ว

เมื่อครู่นี้เขาว่าไงนะ?

เขาจะช่วยเขากำจัดชนก

เขาคนเดียว?

ปารีสแคะหูตัวเอง ตัวเองฟังผิดแล้ว

เจตต์จะเดินออกไปแล้ว ก็หันศีรษะกลับมาทันที พูดอย่างเป็น ชา “ยังอึ้งทำไม? ส่งหมายแจ้งให้ตำรวจ เวลาตอนนี้จนถึงพรุ่งนี้ ก่อนพวกเขาไปทำงาน ฉันจะได้ทักทายชนกเป็นอย่างดี

พูดจบ เขาก็หันตัวเดินไป คราบน้ำและคราบเลือดที่ไหลลงมา จากร่างกายผสมปนเปกัน ดูแล้วน่าหวาดกลัว และทำให้ปารีส ตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว

เขาไม่รู้ว่าร่วมมือกับเจตต์ที่เหมือนปีศาจมันถูกหรือผิด แต่ ตอนนี้เหมือนจะไม่มีทางถอยแล้ว
ปารีสรีบไปที่ห้องทํางาน ทำตามที่เจตต์บอก เจตต์ขับรถปารีสมาที่วิลล่าฟีนิกซ์ของชนก

ที่ประตูยังมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เมื่อเห็นเจตต์มา พวกเขารู้แล้วว่ากรีนเสียเปรียบอยู่ในมือเจตต์ ตอนนี้โดนชนก ด่าด้วยความโกรธอยู่ด้านใน ตอนนี้เจตต์มาอีกแล้ว ก็ทำให้พวก เขาหวาดกลัวอย่างอดไม่ได้

“ประธานเจตต์ ตอนนี้ประธานชนกของเรายังอยู่ คุณได้ โปรด…….

คําพูดคนเฝ้าประตูยังไม่ทันจบ เจตต์ก็เหยียบคันเร่งขับเข้าไป อย่างรวดเร็วทันที ทำให้คนเฝ้าประตูตกใจรีบให้ทาง กลัวจะ กลายเป็นผีใต้ท้องรถ

เจตต์ที่โกรธแค้นขับตลอดทางไปถึงประตูห้องรับแขกชนก การเบรกฉับพลันทำให้เกิดแรงเสียดทานระหว่างล้อรถกับพื้น เกิดเสียงเอี๊ยดแสบหู และเป็นการเรียกชนกออกมา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ