บทที่ 94 ชีวิตนี้ฉันขาดเธอไม่ได้
บุริศร์กลับคาดไม่ถึงนิดหน่อยสำหรับการไม่โต้แย้งของ คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแต่ก็เป็นเพราะอย่างนี้ บุริศร์ จึงระมัดระวังตัวมากขึ้น
“คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดา มีเรื่องอะไรคุณก็พูด ออกมาอย่างเปิดเผยได้เลยครับ จริงๆเรื่องนี้ไม่ค่อยเหมือน กับสไตล์ของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเลยนะครับ”
บุริศร์เคารพนับถือตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ยิ่งรู้สึกว่าคน
ของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาคงไม่ทำเรื่องที่ไม่มีศีลธรรม อย่างนี้ออกมา คำพูดนี้กลับทำให้คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอายจน
หน้าแดงเล็กน้อยแล้ว
ใบหน้าที่มีอายุของเธอแดงเล็กน้อย ถอนหายใจแล้วพูด ขึ้น : “ตอนนี้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดายังมีศีลธรรมอะไรอีก? ถ้าไม่ใช่เพราะจนตรอก ฉันก็คงไม่ทำเรื่องที่หน้าไม่อาย อย่างนี้ออกมา เรื่องนี้ธรณีไม่รู้เรื่องเลยสักนิด เป็นความคิด ของหญิงแก่อย่างฉันคนเดียว ยังหวังว่าถ้าคุณบุริศร์จะไม่ ดึงธรณีมาเกี่ยวพันด้วยคงจะดี ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็ เหลือลูกหลานแค่คนนี้คนเดียวแล้ว”
ตอนที่พูดถึงตรงนี้คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็สะอึก
สะอื้นไม่หยุด
บุริศร์ได้ยินถึงตรงนี้ ก็รู้สึกเห็นใจ
“คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ได้โปรดบอกมาเถอะ
ครับ”
คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาสูดหายใจเข้าลึกๆ พูด ด้วยเสียงต่ำ: “จริงๆแล้วไม่ใช่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาที่ อยากพบคุณ เพียงแต่มีบางเรื่องที่ได้พบเจอมา”
“เรื่องอะไรครับ?”
บุริศร์คิดไม่ออก
ตระกูลโตเล็กกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่มีเรื่องอะไรที่ ต้องไปมาหาสู่กันมาโดยตลอด แม้ว่าจะทำเพื่อประเทศ ชาติ แต่เขตของตระกูลทวีทรัพย์ธาดากับเขาก็ไม่เหมือน กัน หลังจากปลดประจำการยิ่งไม่ได้ติดต่อกัน บุริศร์ไม่รู้ จริงๆว่ามีเรื่องอะไรที่จะเกี่ยวข้องกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา
ได้อีก
คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาพูดเสียงต่ำ: “ฉันจำได้ว่า ห้าปีก่อนคุณบุริศร์มีภรรยาคนหนึ่งใช่ไหม?”
“ใช่ครับ”
บุริศร์ไม่แปลกใจที่คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาถาม อย่างนี้ อันที่จริงปีนั้นใครๆต่างก็รู้ว่าภรรยาของบุริศร์หนี ตามผู้ชายไป ผลลัพธ์ก็คือตายอยู่ในกองเพลิง ช่วงแรก เรื่องนี้ก่อให้เกิดความโกลาหลไปหมด ถ้าเป็นคนของเมือง ชลธี ก็ไม่มีใครไม่รู้เรื่องนี้
คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาถอนหายใจอีกครั้ง: “คุณ บุริศร์เจอศพของภรรยาไหม?”
“คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของพวกคุณด้วยครับ?”
บุริศร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่อยากจะพูดเรื่องนี้อย่างเห็น ได้ชัด
คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาหยิบรูปภาพใบหนึ่งออก มาจากในกระเป๋าส่งให้กับบุริศร์ แล้วพูดขึ้น: “ผู้ชายที่อยู่ ในรูปคุณน่าจะรู้จัก?”
บุริศร์ขมวดคิ้วนิดหน่อย
คนที่อยู่ในรูปเขาต้องรู้จักอยู่แล้ว!
นั่นคือบอดี้การ์ดของเขา บอดี้การ์ดที่ติดตามนรมนแล้ว หายตัวไปด้วยกันเมื่อห้าปีก่อน “นี่คือบอดี้การ์ดของตระกูลของผม แต่ห้าปีก่อนหายตัว
ไปพร้อมกับภรรยาของผม ตามที่กล่าวกันมาว่าโดนฝังอยู่
ในกองเพลิงแล้ว”
“เขาไม่ได้โดนฝังอยู่ในกองเพลิง แต่หายตัวไปแล้ว”
คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดากำลังมองบุริศร์ พูดอย่าง ชัดถ้อยชัดคำ: “เด็กคนนี้เป็นลูกของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เป็นลูกของลูกชายคนโตของฉัน ตั้งแต่อายุยังน้อยเพราะ ชายใหญ่อยากเป็นทหาร ในตอนนั้นก็เลยเลิกกับแฟนของ เขา แต่ที่เขาคิดไม่ถึงก็คือ ผู้หญิงคนนั้นตั้งท้องแล้ว แต่ กลับไม่บอกเขา หลังจากผู้หญิงคนนั้นให้กำเนิดเด็กคนนี้ แล้วก็เสียชีวิต เด็กคนนี้จึงโดนส่งไปที่สถานสงเคราะห์เด็ก กำพร้า อยู่ที่นั่นจนโต จากนั้นก็โดนคุณพาตัวไป กลายเป็นบอดี้การ์ดของตระกูลโตเล็กของพวกคุณ แต่ไหนแต่ไรฉัน ก็ไม่รู้ว่ามีหลานของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอยู่ แต่ห้าปีก่อน เขาส่งจดหมายมาหาฉัน บอกว่ามีคนบอกเขาว่าเขาเป็นลูก ของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา อยากพบฉันเพื่อถามให้แน่ใจ ตอนนั้นฉันก็ตื่นเต้นมาก อยากจะนัดหมายเวลาไปเจอเด็ก คนนี้ แต่น่าเสียดายที่เขาโดนคุณส่งไปคุ้มกันภรรยาของ คุณ ผลลัพธ์ก็คือหายตัวไปในกองเพลิงนั้นแล้ว”
พูดถึงตรงนี้คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาค่อนข้างจะ หายใจลำบากอยู่บ้าง
บุริศร์ตื่นตระหนกตกใจอย่างยิ่ง คิดไม่ถึงว่าเด็กที่ตน เลือกออกมาจากสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าไม่นึกว่าจะ เกี่ยวข้องกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา
เขารีบรินน้ำแก้วหนึ่งส่งไปให้คุณนายตระกูลทวีทรัพย์
ธาดา
คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาดื่มน้ำคำหนึ่ง ถึงจะผ่อน คลายอารมณ์ที่ตื่นเต้นลงได้บ้าง
บุริศร์ก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของคุณนายตระกูลทวี ทรัพย์ธาดา สมาชิกในครอบครัวของตระกูลทวีทรัพย์ ธาดาก็น้อยอยู่แล้ว สามารถหาลูกชายที่เกิดหลังจากที่พ่อ เสียชีวิตจนเจอได้ สำหรับคุณหญิงแล้วคงเป็นเรื่องใหญ่ จริงๆ น่าเสียดายที่ตอนนั้นเขาไม่รู้อะไรเลย
“คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ผมไม่เข้าใจ ในเมื่อห้าปี ก่อนเขาหายตัวไปพร้อมกับภรรยาของผมแล้ว อย่างนั้น ตอนนี้เพราะอะไรคุณถึงเพิ่งจะมาบอกผมเรื่องนี้? นอกจากนั้นเรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับแคทเธอรี? ผมได้ยินมาว่า คุณ ตั้งใจสร้างอุบัติเหตุขึ้นมาโดยเฉพาะ แล้วเป้าหมายก็คือแค ทเธอรี!”
พูดถึงตรงนี้ บุริศร์ไม่เข้าใจอย่างมาก แต่ก็ไม่ได้พุ่งเป้า หมายไป เพียงแค่ถามเพื่อความเข้าใจเท่านั้น
คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาถอนหายใจแล้วพูดขึ้น: “แต่เดิมหลังจากที่เด็กคนนั้นหายตัวไป ฉันก็คิดว่าเขาโดน ฝังไว้ในกองเพลิงแล้ว เหมือนกับภรรยาของคุณ คิดไม่ ถึงว่าก่อนหน้านั้นไม่นานฉันก็ได้รับจดหมายฉบับหนึ่ง”
พูดๆอยู่คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็หยิบจดหมาย ฉบับนั้นออกมา ส่งให้บุริศร์
ตอนที่บุริศร์เห็นลายมือนั้น ทั้งร่างก็ตกตะลึงไปชั่วครู่
ลายมือนี้เขารู้จักเป็นอย่างดีเลย!
เป็นลายมือของบอดี้การ์ดคนนั้น!
ตัวอักษรนี้เขายังเป็นคนสอนให้เขาเขียนอีกด้วย!
และในจดหมายบอกว่าเขายังมีชีวิตอยู่ เพียงแต่ตอนนี้ไม่ สะดวกที่จะปรากฏตัวออกมา เพราะมีคนข่มขู่คุกคามถึง ความปลอดภัยของเขา หวังว่าคุณนายตระกูลทวีทรัพย์
ธาดาจะช่วยเขาจัดการการข่มขู่นี้ได้ ข้างใต้นี้บ่งบอกว่าคนที่ข่มขู่ก็คือแคทเธอรี!
ดวงตาของบุริศร์หรี่ลงทันที
“คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดา คุณจะอาศัยจดหมายฉบับนี้แล้วก็ใส่ร้ายแคทเธอรีอย่างนั้น ไม่ค่อยมีเหตุผลหรือ เปล่าครับ?”
โดนบุริศร์ถามเช่นนี้คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็ ละอายใจอยู่บ้าง
“คุณบุริศร์ ฉันรู้ว่าหญิงแก่อย่างฉันทำเรื่องไม่ค่อยเหมาะ สมกับสถานภาพ แต่ว่าฉันก็หมดหนทางแล้วนะ นี่เป็น หลานของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของฉัน ฉันไม่อยากให้ เขาเร่ร่อนอยู่ข้างนอก”
บุริศร์พยายามที่จะควบคุมอารมณ์โมโหของตนเอาไว้
เขาคาดเดามามากมาย เพียงคิดไม่ถึงว่าจะเป็นเหตุผล
อย่างนี้ “ผมแปลกใจมากคุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาคุณไม่รู้ จักแคทเธอรี แล้วทำไมถึงตามหาได้อย่างแม่นยำอย่างนั้น
แล้วยังตามหาได้ถูกเวลาเสียด้วย?”
ดวงตาที่เฉียบแหลมของบุริศร์พุ่งไปทางคุณนายตระกูล ทวีทรัพย์ธาดาทันที
คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดารู้อยู่แล้วว่าบุริศร์เป็นคน ฉลาด ถึงเวลานี้ เธอก็ไม่มีอะไรที่จะปิดบังได้แล้ว
“บอดี้การ์ดธิดาที่คุณส่งออกไปคุ้มครองแคทเธอรี เธอ เป็นคนของฉัน ห้าปีก่อนหลังจากที่หลานของฉันหายตัวไป ฉันก็เลยส่งคนเข้าไปในตระกูลโตเล็ก ก็เพื่อหาที่อยู่ของ หลานฉัน เรื่องนี้หญิงแก่อย่างฉันทำอย่างไม่ค่อยมีเกียรติ ฉันยอมรับ ไม่ว่าคุณบุริศร์ต้องการให้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจ่ายอะไรเพื่อเป็นการทดแทน หญิงแก่อย่างฉัน ยินยอมแล้ว แต่สำหรับหลานของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ฉันต้องหาเขาให้พบ”
ได้ยินคุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาพูดอย่างนี้ แม้ว่าบุริ ศร์จะสงสัยอยู่เล็กน้อย แต่ตอนที่เขาได้ยินกับหูว่าตระกูล โตเล็กมีคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอยู่ เขาโกรธมากเป็น พิเศษ
สิ่งที่เขารับไม่ได้ที่สุดก็คือการทรยศ!
มิน่านรมนแค่ออกจากบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กก็เกิดเรื่อง แล้ว ข้างกายของเธอจัดการคนเอาไว้เรียบร้อยแต่แรก แล้วนี่เอง
บุริศร์ถามอย่างพยายามควบคุมความโกรธเอาไว้ “คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาตอนนี้หมายความว่า อะไร?”
คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่ใช่คนธรรมดา ฟังออก ถึงความโมโหที่อยู่ในคำพูดของบุริศร์ เธอออกจะคาดไม่ ถึงนิดหน่อย
ต่างก็พูดกันว่าบุริศร์รักภรรยาที่เสียไปแล้วมาก ห้าปีมานี้ ไม่เคยมีข่าวคาวโลกีย์เลย แต่แคทเธอรีคนนี้เพิ่งจะมาอยู่ที่ เมืองชลธีไม่นาน เธอคิดว่าบุริศร์ไม่น่าจะโมโหเธอเพราะผู้ หญิงคนนี้ ไม่คิดเลยว่าแคทเธอรีจะมีผลกระทบต่อบุริศร์ มาก ความรู้สึกนั้นทำให้เธอมีภาพลวงตาอย่างหนึ่งที่หวั่น ไหวไปกับเขา
“คุณบุริศร์ ฉันขอถามคุณได้ไหม แคทเธอรีถือเป็นอะไร สำหรับคุณ?”
คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาตัดสินใจถามให้ชัดเจน
ก่อน
ถ้าหากจะผูกพยาบาทกับตระกูลโตเล็กจริงๆแล้ว เธอก็ ยังไม่มีกำลังเพียงพอที่จะพังพินาศไปพร้อมกับตระกูลโต เล็กเลย
บุริศร์มองคุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดา พูดอย่างชัด ถ้อยชัดคำ: “เธอจะเป็นภรรยาของผม เป็นแม่ของลูกผม เป็นคุณผู้หญิงของตระกูลโตเล็กในอนาคต!”
คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาตกตะลึงไปในทันที
แม้จะเดาออกว่าความรู้สึกที่บุริศร์มีให้แคทเธอรีไม่ ธรรมดา แต่ในช่วงเวลาสั้นๆอย่างนี้ก็ยืนยันตัวตนใน อนาคตของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน นี่ก็ทำให้คุณนายตระกูล ทวีทรัพย์ธาดาคาดไม่ถึงจริงๆ แล้วก็ทำให้เธอเสียใจอยู่ บ้าง
“ฉันได้ยินมาว่าคุณส่งแคทเธอรีออกไปแล้ว?”
“หรือว่าควรจะอยู่ต่อไปแล้วโดนคุณนายตระกูลทวี ทรัพย์ธาดาคิดบัญชี? เธอก็เป็นแค่ดีไซน์เนอร์รถยนต์ สำหรับแผนการร้ายที่เต็มไปด้วยเงื่อนงำนี้ไม่รู้เรื่องอะไร ด้วยเลยคุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดามีเรื่องอะไรก็หันเข้า มาที่ผม อย่าไปขู่ให้เธอหวาดกลัวเลย แล้วก็ ถึงแม้ผมจะ ยังไม่รู้ว่าบอดี้การ์ดคนนั้นเป็นหลานของคุณไหม เป็นคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาหรือเปล่า แต่อาศัยเพียงแค่สิ่ง เหล่านี้ก็อยากจะให้ผมส่งคุณผู้หญิงในอนาคตของตระกูล โตเล็กออกไป ผมบุริศร์ทำไม่ได้หรอก!”
ตอนนี้ก็ถือว่าบุริศร์พูดจาไม่เกรงใจแล้ว
คนที่นั่งอยู่ต่อหน้าคือคุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดา นี้ ถ้าเป็นคนอื่น เกรงว่าตอนนี้คงไม่สามารถนั่งอยู่ตรงนี้ได้ อย่างปลอดภัยแล้ว
คิดถึงนรมนที่ได้รับความผิดที่โดนใส่ร้ายอย่างไม่มี เหตุผลอย่างนี้ ก็ทำให้บุริศร์โมโหอย่างรับไม่ได้
คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดารีบพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม: “ฉันรู้ว่าเรื่องนี้ทำอย่างมีข้อบกพร่องแล้ว แต่ตอนนี้ฉันก็ยัง ไม่มีวิธีอื่นที่จะตามหาหลานคนนั้นของฉัน ไม่ว่าจะเป็นการ ตรวจDNAหรือหาหลักฐานอื่น ฉันก็ต้องเจอกับเขาก่อนใช่ ไหมล่ะ? แต่วันนี้เงื่อนไขเดียวที่จะทำให้ฉันได้พบกับเขาก็ ขึ้นอยู่กับแคทเธอรี รบกวนเธอ จากนั้นก็ล่อเด็กคนนั้นออก มา คุณบุริศร์ ฉันรู้ว่าฉันทำอย่างนี้ค่อนข้างหน้าไม่อาย แต่ ฉันขอร้องล่ะคุณดูสมาชิกตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของฉันที่ อ่อนแอส ช่วยฉันเถอะนะ”
บุริศร์กลับยืนขึ้นทันที พูดอย่างเย็นชา: “ถ้าต้องการผมบุ ริศร์ ผมจะทำตามโดยไม่ปฏิเสธเลย แต่ถ้าพัวพันไปถึงแค ทเธอรี ขอโทษด้วยครับ ผมทำไม่ได้ เรื่องนี้ผมหวังว่า คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจะให้คำตอบที่สวยงามแก่ ผม ผมหวังว่าจะไม่ต้องเห็นผู้หญิงของผมได้รับความไม่ ยุติธรรมและการใส่ร้ายป้ายสีสักนิดเดียว สำหรับหลานของคุณ ผมจะพยายามช่วยค้นหาอย่างเต็มที่ อันที่จริงห้า ปีก่อนผมก็มีบางเรื่องที่อยากจะถามเขา แต่ถ้าคุณนาย ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอยากจะดึงแคทเธอรีเข้ามา เกี่ยวข้องอย่างที่คิดเอาไว้ให้ได้ ผมบุริศร์ไม่ยอมเด็ดขาด ถึงตอนนั้นก็ยังหวังว่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจะรับความ โมโหของผมได้!”
พูดเสร็จ บุริศร์ก็หมุนตัวออกไป
เขาไม่กล้าอยู่ต่อไปแล้ว กลัวว่าถ้าอยู่นานกว่านี้ เขาจะ ระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างฉับพลันโดยไม่สนใจตัวตนของ คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดา
ก็เพราะหลานที่ยังไม่แน่ชัด ไม่นึกว่าเธอจะพาลมา ทำร้ายนรมนด้วย! แต่เพราะอะไรบอดี้การ์ดคนนั้นถึงอยากจัดการนรมน
ล่ะ?
นี่เขารู้ว่าทรมานก็คือภรรยาของบุริศร์ของปีนั้น?
หรือจะบอกว่าภายในนั้นยังมีเรื่องอะไรที่เขาไม่รู้อีก? บุริศร์คิดแล้วก็ไม่เข้าใจ
เขาเพิ่งจะเดินออกมาจากห้องคนไข้ ธรณีก็ขวางทาง ของเขาเอาไว้
“แม่ฉันกับคุณคุยอะไรกัน?”
บุริศร์มองธรณี แล้วพูดอย่างเย็นชา: “คุณเข้าไปถาม
แม่คุณเอาเอง”
พูดเสร็จเขาก็ไม่สนใจการขัดขวางของธรณี ออกไปจาก โรงพยาบาลทันที
น้อยครั้งมากที่พฤกษ์จะเห็นบุริศร์โมโหมากอย่างนี้ ก็ ไม่รู้ว่าบุริศร์กับคุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาคุยอะไรกัน ในห้องคนไข้ เพียงเดินตามหลังไปอย่างใกล้ชิด พูดด้วย เสียงทุ้มต่ำ: “คุณบุริศร์ เรื่องนี้ยากที่จะแก้ไขใช่ไหมครับ? หรือว่าคุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเสนอเงื่อนไขอะไร? ถ้าแค่ดีไซน์เนอร์แคทเธอรีเพียงคนเดียว ผมว่าก็ส่งมอบไป เถอะครับ อันที่จริงผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่มาที่เมืองชลธีก็สร้าง ปัญหาตลอดเลย พวกเราก็ไม่ใช่ว่าจะขาดเธอไม่ได้นี่ครับ”
คำพูดของเขายังพูดไม่ทันจบ บุริศร์ก็หยุดฝีเท้าลงทันที หันไปมองพฤกษ์อย่างเย็นชา: “นายจำเอาไว้นะ ชีวิตนี้ฉัน ขาดเธอไม่ได้! ไม่ว่าเธอจะมีปัญหาอะไร ก็ล้วนแต่เป็น ปัญหาของตระกูลโตเล็ก ล้วนแต่เป็นปัญหาของฉันบุริศร์! ถ้านายรู้สึกว่าเธอเป็นปัญหา พรุ่งนี้ก็ยื่นหนังสือขอลาออก จากตำแหน่งขึ้นมา ด้วยเหตุผลที่ทะเลาะกับฉันก็พอแล้ว”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
