บทที่ 978 เธอคิดว่าฉันเป็นคนที่ถูกคนรังแกเหรอ

กลิ่นอายที่คุ้นเคยปกคลุมนรมน ในชั่วพริบตา

นรมนคิดจะผลักออกไปตามสัญชาตญาณ กลับถูกบุริศร์จับ สองมือเอาไว้ทันที และกอดเธอแน่น

นรมนเงยหน้าขึ้นช้า ๆ มุมปากเฉียดริมฝีปากบางของบริศร์ไป ทําให้เกิดความสั่นสะเทือนระหว่างกัน

นัยน์ตาของบุริศร์มืดลง เขากลืนน้ำลาย และคว้าท้ายทอยของ นรมนเอาไว้ทันที จูบที่รุนแรงกวาดไปทั่วทั้งตัวในชั่วพริบตา

นรมนูทำเป็นผลักออก ทั้งสองคนดื่มกับความสุขอย่างหา

ที่สุดไม่ได้

หลังจากความเร่าร้อนผ่านไป นรมนเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ

บริศร์มองแผ่นหลังของเธอ หลายวันที่ผ่านมา นี่เป็นครั้งแรกที่ รู้สึกว่าจิตใจสงบอย่างแท้จริง

นรมน ให้น้ำร้อนไหลผ่านร่างกายของตนเอง ความเร่าร้อน ของเธอยังคงอยู่ ความรักและความผูกพันกับบุริศร์ยังคงอยู่ แต่ เรื่องนั้นเหมือนก้างที่ติดคอ ไม่อาจทําเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นได้

ถ้าบุริศร์ไม่มีอะไรกับผู้หญิงคนนั้นจริง ทำไมถึงกลัวเธอรู้

และทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงตาย?
นรมนูรู้สึกว่าตนเองไม่สามารถก้าวผ่านสิ่งนี้ไปได้ แต่ระหว่าง บุริศร์เป็นแบบนี้อีกแล้ว ในขณะนี้จึงถอนหายใจไม่จบไม่สิ้น

รอเธอออกมา นัยน์ตาของบุริศร์สว่างไสว

“เมื่อไหร่คุณจะกลับไปเมืองชล

“ไม่มีความคิดที่จะกลับไป

นรมนสะบัดผม

บริศ หาไดร์เป่าผมด้วยตนเอง และเข้ามาจับผมยาวของเธอ เอาไว้

นรมนนิ่งไปชั่วครู่ แต่ก็ไม่ได้ขัดขวาง

ทั้งสองคนเป็นเหมือนเมื่อก่อน คนหนึ่งเป่าผม คนหนึ่งหลับตา พิงหน้าเตียง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เส้นผมของนรมนนุ่มสลวย

บริศ ชอบผมยาวของเธอเสมอ วันนี้ยังสามารถสางผมสวย ให้เธอ เขารู้สึกว่าเป็นเรื่องที่อิ่มอกอิ่มใจสุด ๆ

“ไม่โกรธเหรอ? ”

“สิ่งที่ทำกับคุณไม่ได้หมายความว่าไม่โกรธ บางทีฉันอาจจะ ไม่โกรธ เพียงแค่อยากรู้ต้นเหตุของเรื่องราว บุริศร์ ไม่ว่าจะเป็น เรื่องอะไร อย่าปิดบังฉันเลย ถึงแม้ฉันจะเชื่อว่าคุณไม่ได้นอกใจ ฉัน แต่ระหว่างคุณกับผู้หญิงคนนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่ บอกฉันได้ ไหม? ”
นรมนลืมตาขึ้นทันที

หัวใจของบริศหยุดเต้นไปเล็กน้อย กล่าวเสียงเบาว่า” ไม่ได้ บอกไปแล้วเหรอ? ถามเรื่องงานนิดหน่อย ถึงต้องเจอกัน เพียง แค่ผมคิดไม่ถึงว่าเธอจะมีความคิดแบบนั้นกับผม

“เรื่องอะไร? ”

บางที อาจเป็นกุญแจสำคัญ

บริศ ตอบเสียงเบา” เรื่องของบริษัท

“ยังไม่ยอมพูดอีกนะ

นรมนรู้สึกผิดหวังขึ้นมาทันที รู้สึกเสียความรู้สึกมาก เมื่อสัก ครูทั้งสองคนรวมกันเป็นหนึ่ง เพราะเรื่องนี้จึงห่างเหินออกมาและ ไม่คุ้นเคยกันอีกครั้ง

“ฉันยังต้องปรับเสียงดนตรี คุณอยากจะค้างที่นี่ก็ค้างไปนะ”

นรมนดึงผมยาวของตนเองกลับมา สวมชุดนอนยาวเดินไป

ห้องอ่านหนังสือ

เธอไม่ได้ไล่บุริศร์

ในจุดนี้ บุริศร์ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจ

นรมนมาถึงห้องอ่านหนังสือ ในสมองกลับว่างเปล่า

เธอทบทวนเรื่องที่เธอสงสัยว่าบุริศร์มีชู้ตั้งแต่ต้นจนจบ เบาะแสเพียงเล็กน้อยก็ไม่มี จากนั้นเธอนึกถึงราเชนอีกครั้ง
ดาราแถวหน้าคนนี้ ทำไมอยู่ดี ๆ ถึงสนใจตนเอง

และบุรีศร์กับราเซนรู้จักกันหรือเปล่า?

และการวางตัวของราเชน เขาถูกคนต่อยอย่างไม่มีสาเหตุ ทําไมถึงไม่พูดอะไรสักคำ

นอกจากเขารู้ว่าคนที่ต่อยเขาเป็นใคร ก็รู้จักบริศร์คนนี้

แต่ด้วยตัวตนภูมิหลังของบุริศร์ ถ้าราเชนเป็นคนธรรมดา ไม่ ซักถาม เงียบเป็นใบ้แบบนี้ปกติเหรอ?

สมองของนรมนทำงานอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ว่าอย่างไรก็หาเหตุ ผลที่สมเหตุสมผลไม่เจอ

ถ้าจะพูดว่าราเชนหลงรักเธอ นรมนรู้สึกว่าตนเองไม่ได้หลงตัว เองขนาดนั้น มันค่อนข้างไม่มีความเป็นไปได้ ในเมื่อราเชน หน้าตาหล่อเหลาขนาดนั้น จะไม่มีสเปคของผู้หญิงที่ต้องเลยเห รอ? ทำไมจะต้องมาชอบผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว?

นรมนรู้สึกว่าสิ่งนี้ไม่ชัดเจน

บางทีราเชนกับผู้หญิงก่อนหน้านี้อาจ คิดถึงตรงนี้ นรมนตื่นตัวขึ้นทันที

จะรู้จักกัน?

ถ้าการคาดเดานี้เป็นความจริง งั้นราเชนกับผู้หญิงคนนั้น เกี่ยวข้องกันอย่างไร?

เขาเข้าหาเธอเพื่อจัดการบริศร์?

หรือเพียงต้องการล้างแค้นให้ผู้หญิงคนนั้น?
คิ้วของนรมนขมวดเข้าหากันแน่น

เธอหยิบมือถือ ส่งข้อความคมทิพย์

“นอนหรือยัง? ”

“ยังไม่นอน ทำไมบริศร์กลับไปแล้วเหรอ? ” คมทิพย์ส่งอีโมจิหน้าตาทะเล้นมา

นรมน ใบหน้าร้อนผ่าว

คมทิพย์คนนี้ ฉลาดจริง ๆ

“เปล่า เดาว่าคืนนี้เขาคงจะค้างที่นี่

“แย่เลยฉัน ยังต้องเร่ร่อนอยู่ข้างนอกต่อ

คำพูดของคมทิพย์ทำให้นรมนอยากจะหัวเราะ

“พูดไร้สาระ ฉันมีเรื่องจะถามเธอหน่อย

“ว่ามา”

นรมนนิ่งไปชั่วคราว จากนั้นจึงพิมพ์ว่า “ยังจำผู้หญิงคนนั้นที่ เป็นชู้กับบริศร์ได้ไหม? หล่อนตายแล้ว ฉันอยากจะถามเธอว่า พอรู้จักคนที่จะช่วยสืบตัวตนกับข้อมูลของผู้หญิงคนนั้นให้ฉัน ไหม”

คมทพ ขมวดคิ้วเบา ๆ

“นภดลไม่ได้เป็นลูกน้องของเธอเหรอ?
“ฉันไม่อยากใช้คนของฉัน”

ประโยคนี้ของนรมนทำให้คมทิพย์เข้าใจทันที

เธอกลัวอยากให้บริศ ตกใจ “ในใจยังข้ามผ่านเรื่องนั้นไปไม่ได้ใช่ไหม?

“อืม ฉันมักจะรู้สึกว่าในนั้นมีเรื่องอะไรที่ฉันไม่รู้สึกอย่าง ราเชนคนที่ประสบความสำเร็จขนาดนั้นคิดไม่ถึงว่าจะยอมลด เกียรติมาหาฉัน เธอไม่รู้สึกว่ามันแปลกเหรอ?

“เธอสงสัยว่าราเชนมีความเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนั้น? ”

คมทิพย์รับรู้ถึงความหมายในคำพูดของนรมนอย่างว่องไว นรมนพยักหน้ากล่าวว่า “ใช่ ฉันเดาว่าแบบนี้ ส่วนผลสุดท้าย จะเป็นอย่างไร ยังคงต้องสืบดู เรื่องนี้ฉันไม่ต้องการให้บริศร์รู้ คมทิพย์เข้าใจโดยปริยาย

“เธอคิดว่าบุริศร์มีเรื่องปิดบังเธอเหรอ?

“ใช่”

“ในเมื่อเขาคิดปิดบังเธอ เดาว่าพวกเราคงสืบอะไรออกมาไม่ ได้ ไม่สู้เธอถามเขาไปตรง ๆ น่าจะเร็วกว่า

นรมนหน้างอทันที

“ฉันเคยถามแล้ว แต่เขาเอาแต่ไม่พูด”

คมทิพย์กลุ้มใจ
บริศร์คนแบบนั้น ถ้าแม้แต่นรมนก็ไม่ยอมเปิดปาก เดาว่าคง เป็นเรื่องร้ายแรงอย่างยิ่ง บางทีอาจจะมีความเกี่ยวข้องกับนามน ถ้าเป็นเช่นนี้ตนเองช่วยนรมนสืบหาความจริงจะดีเหรอ?

ในขณะนี้คมทิพย์รู้สึกสองจิตสองใจ

“อะไรกันเนี่ย? แม้แต่เธอก็เริ่มจะไม่ช่วยฉันเหรอ? ”

นรมนผ่านหน้าจอมือถือ สังเกตเห็นความคิดของคนทิพย์

“เปล่านะ ฉันแค่คิดว่า ถ้าบุริศร์ไม่ต้องการให้เธอรู้ บางทีอาจ จะเพื่อตัวเธอ เธอต้องการสืบหาความจริงออกมา บางทีอาจจะ ไม่ใช่สิ่งที่ตนเองสามารถรับได้นะ”

“ไม่ว่าความจริงจะเป็นอย่างไร ฉันมีสิทธิ์ที่จะรับรู้ ”

คมทิพย์เข้าใจคำพูดของนรมนทันที “เอาล่ะ ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะให้เพื่อนช่วยสืบเรื่องนี้ให้

“ขอบคุณนะ”

หลังจากวางสาย นรมนมองห้องของบุริศร์ นัยน์เปล่งประกาย ไปด้วยความซับซ้อน

วันต่อมานรมนนำพิณโบราณมาที่อาคารฟอร์จูน

เธอให้คนน่าพิณโบราณที่สายสตริงขาดทิ้งไป จากนั้นนำพิณ โบราณราคาหนึ่งแสนที่ตนเองซื้อมาวางไว้

ทั้งทีมต่างเงียบเป็นเป่าสาก
ทุกคนต่างอยู่ในแวววงดนตรี จึงรู้ว่าพิณโบราณในมือของพร มนราคาไม่ใช่น้อย ๆ

สําหรับการกระทําที่แสดงถึงความร่ำรวยเช่นนี้ของนรมน แต่ละคนต่างแปลกใจ

นรมนนั่งลงไปทันที หยิบโน้ตเพลงขึ้นมาลองเล่นดู รู้สึกว่าทอง

ทำนองเสียงเสนาะหูอย่างยิ่ง

เธอบรรเลงหนึ่งรอบอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจสายตาของผู้คน โดยรอบ

สีหน้าของบางคนในนั้นเริ่มเปลี่ยนไป

หลังจากริชาร์ดมาถึง ก็มองเห็นพิณโบราณในมือของนรมน

ทันที

“ประธานนรมน นี่คือ…….

“อ่อ โปรดิวเซอร์คะ ฉันคิดว่าท่วงทำนองเสียงการบรรเลงพิณ โบราณสามารถดีได้กว่านี้อีก หลังจากออกอัลบัมนี้ไปแล้ว พิณ โบราณชิ้นนี้ถือว่าฉันสนับสนุนทีมของพวกเราแล้วกันนะคะ ”

ริชาร์ดตะลึงไปกับคำพูดนี้ของนรมนทันที

พิณโบราณตัวนี้มูลค่าเท่าไหร่ เขาแค่มองแวบเดียวก็รู้แล้ว ตอนนั้นรมนพูดว่าต้องการสนับสนุนทีม เขารู้สึกตื่นเต้นอย่าง ไม่มีที่สิ้นสุด

“ประธานนรมนพูดจริงเหรอ? ”
“แน่นอนค่ะ เพื่อเป็นการขอบคุณที่โปรดิวเซอร์ริชาร์ดคอย ปลูกฝังและดูแลคมทิพย์”

บรมนกล่าวด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

“ไม่หรอก ๆ คนทิพย์มีความสามารถ ผมก็แค่เห็นคุณค่าของ คนมีความสามารถ

ริชาร์ดดีใจมาก

คนอื่นเห็นริชาร์ดพูดแบบนี้ แน่นอนว่าไม่กล้าพูดอะไร ความวุ่นวายครั้งนี้ผ่านไป เพียงแต่เมื่อนรมนเข้าห้องน้ำก็ได้ ยินคนในกลุ่มสองคนกำลังซุบซิบกัน

“เห็นไหม? นรมนคนนั้นเอาความรวยมาข่ม เอาพิณ โบราณ ตัวละเป็นแสนเข้ามาในทีม อิจฉาใครนะ? นี่ไม่ได้เป็นการควัก เงินมาตบหน้าพวกเราหรือไง? ”

“แถมยังพูดอะไรอีก ประจบประแจงโปรดิวเซอร์ริชาร์ดบอกว่า มอบเป็นของขวัญ ใครจะรู้ว่าหลังจากนี้อันนาจะได้กลับมาหรือ เปล่า? พูดไปอย่างนั้นแหละ ก็แค่สร้างชื่อเสียงให้ตัวเองแค่นั้น

นรมนไม่เก็บเอามาใส่ใจ

ในที่ทำงานก็เป็นแบบนี้ เธอคือเด็กใหม่ ไม่ว่าอย่างไรก็จะมี คนพูดถึงเธอ ตราบใดที่คนเหล่านี้ไม่รังแกเธอต่อหน้า เธอก็จะ ปิดตาข้างหนึ่งปล่อยผ่านไป

เมื่อคิดเช่นนี้ นรมนเปิดผนังกั้นห้องน้ำออก และเดินออกมาล้างมืออย่างไม่รู้ไม่ชี้ กลับทำให้สองคนนั้นที่เพิ่งจะพูดตกใจ

เมื่อเห็นว่าเป็นนรมน ทั้งสองคนมีสีหน้าประหลาด นรมนล้างมือเสร็จ เดินผ่านพวกเธอไป เหมือนกับพวกเธอไม่มี ตัวตน

ทั้งสองคนโมโหจนจมูกเบี้ยวทันที

“ทำเป็นหนึ่งเหรอ? ก็แค่มีเงินสกปรกไม่เท่าไหร่ไม่ใช่หรือ

ไง? ”

“ใช่ ฉันแค่มีเงินสกปรกไม่เท่าไหร่ ถ้าพวกคุณมีละก็ฉันไม่ ถือสาถ้าพวกคุณจะเอาเงินมาสู้กับฉัน

เมื่อนรมนเดินมาถึงประตูก็หยุดลงเล็กน้อย จากนั้นหันไปยิ้ม หวาน คำที่พูดออกมาทำเอาสองคนโกรธจนแทบจะหายใจไม่ ออก

หลังจากพูดประโยคนี้จบ นรมนก็เดินจากไป

เธอสามารถเล่นพิณโบราณที่นี่ได้ พูดตรง ๆ คือเพื่อคมทิพย์ ส่วนคนอื่น เธอไม่เห็นอยู่ในสายตาจริง ๆ ถ้าพวกเขาทำเกิน ขอบเขต นรมนจะไม่รังเกียจที่จะสั่งสอนพวกเขาให้เป็นบทเรียน

หลังจากกลับมาในทีมงานฝ่ายผลิต คมทิพย์รีบดึงเธอและ ถามว่า” ทำไมไปนานจัง? มีคนรังแกเธอหรือเปล่า?

“เธอคิดว่าฉันเป็นคนที่ถูกคนรังแกเหรอ? ”

เสียงย้อนถามของนรมนไม่ดังและไม่เบา ทำให้บรรยากาศโดยรอบหยุดชะงักทันที

ในขณะนี้เอง มีคนเคาะประตูจากด้านนอก จากนั้นมีคนสามสี่

คนเข้ามาจากด้านนอก ยกกล่องเข้ามา

“สวัสดีครับทุกคน ประธานบรมนของพวกเรานำผลไม้สดมา ให้ทุกคนรับประทาน เพิ่งนำเข้ามาจากต่างประเทศทางอากาศ

นรมนชะงักงันเล็กน้อย

ประธานนรมน?

คือเธอหรือเปล่า?

เธอจะเลี้ยงผลไม้สดให้ทีมงานฝ่ายผลิตตั้งแต่เมื่อไหร่? และผลไม้เหล่านี้แค่มองก็รู้ว่ามูลค่าไม่ใช่น้อย

คนอื่นในทีมงานฝ่ายผลิตก็แปลกใจเช่นกัน

นรมนเห็นทุกคนจ้องมองตนเอง ในตอนนี้ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็น เช่นนั้น ในขณะที่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร คนยกผลไม้ก็ก้าวมาข้างหน้า พูดอย่างอ่อนน้อมกับนรมน ประธานนรมน พวกเราส่งผลไม้ เรียบร้อยแล้ว ขอตัวไปก่อนนะครับ”

พูดจบก็หันตัวเดินจากไป

ทําเอานรมนสับสนไปหมด ในชั่วพริบตา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ