บทที่ 648 สิ่งที่เธอต้องการคือการสนับสนุนจากฉัน

“นรมน!”

บุริศร์ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว รีบวิ่งไป

รถคันหนึ่งหยุดตรงหน้านรมนไม่ถึงหนึ่งเซนติเมตร และนรมน ก็ถูกปัญญ์กอดเอาไว้ในอ้อมแขนแน่น

“ตาบอดเหรอ?”

คนขับรถตกใจเหงื่อแตกไปทั้งร่าง ทันใดนั้นความโกรธก็ตาม ขึ้นมา

ปัญญ์จ้องเขม็งคนขับรถแล้วพูดขึ้น “โชคดีที่นายตาไม่ได้บอด ไม่งั้นนายเจอดีแน่ ออกไปซะ!!

คนขับรถเห็นปัญญ่ไม่ใช่คนที่คุยด้วยง่าย และเห็นท่าทางเสีย สติของนรมน ก็ตกใจรีบเหยียบคันเร่งขับหนีไป

เมื่อบริศร์มาถึงก็เห็นภาพนี้

นรมนยังคงอยู่ในอ้อมแขนปัญญ์ ท่าทางน่ารักทำให้เขาเห็น แล้วอิจฉาในใจ

คิดว่าจะไปดึงนรมนออกมา เมื่อนึกถึงอาการปวดศีรษะของตัว เอง เขาก็หยุดฝีเท้าอย่างช่วยไม่ได้

เขามองปัญญ์ไถ่ถามทุกข์สุขกับนรมนโดยที่ทำอะไรไม่ได้ สอง มือเข้าหากันแน่น อาการปวดศีรษะไม่เจ็บเท่าอาการปวดใจในตอนนี

เขาต้องเสียนรมนไปจริงๆ ใช่ไหม?

ไม่!

ถึงจะตกลงหย่าแล้ว เขาก็ไม่เคยคิดจะยอมแพ้กับนรมน ในที่สุดบุริศร์ก็แน่ใจกับความคิดที่แท้จริงของก้นบึงจิตใจตัว

เอง

ให้อิสระกับนรมน ไม่อยากให้เธอลำบากใจ ยอมหย่าร้าง อะไรพวกนั้น ทั้งหมดก็เพื่อลบล้างหักหมื่นรมน เพื่อหาข้ออ้างให้ ตัวเองไล่ตามนรมนอีกครั้ง

ตอนนี้เห็นปัญญ์ข้างกายนรมน บุริศร์ก็ยิ่งเสียใจ

นี่คือภรรยาของเขา ผู้หญิงของเขา!

ใครก็อย่าคิดจะแย่งนรมนไปจากเขา!

แต่ก่อนหน้านี้ เขาต้องการทำสองสามเรื่อง

แววตาบุริศร์มีอารมณ์ที่บรรยายไม่ได้ จากนั้นก็หันตัวเดินออก

ทั้งร่างนรมนทีมไปแล้ว

เธอไม่รู้ว่าเมื่อครู่นี้ตัวเองเป็นอะไร หลังจากโดนบุริศร์บังคับ จูบ ก็ไม่ใช่ว่าจะโกรธทั้งหมด ยิ่งเกลียดตัวเองที่ควบคุมตัวเองไม่ได้มากกว่า
เมื่อครูนี้ เธอเกือบมีอารมณ์ เกือบหลงระเริงไปกับบบริศ แล้วจริงๆ

แต่เธอจะทําแบบนั้นได้อย่างไร?

เธอที่เสียสติไม่เห็นรถฝั่งตรงข้ามด้วยซ้ำ ร่างเกือบฝังอยู่ใต้ ล้อภายใต้การหนีที่กระวนกระวาย ถ้าไม่ได้ปัญญ์ช่วยไว้ เธอไม่รู้ จริงๆ ว่าตอนนี้เธอจะมีสภาพอย่างไร

“พี่นรมน พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม? “อย่าทำให้ฉันตกใจ เป็น อะไร? เกิดอะไรขึ้น? ลูกอาการไม่ค่อยดีเหรอ?”

ถามคำถามยาวเหยียด นรมนไม่รู้ว่าควรตอบข้อไหนดี

“พี่นรมน?”

“ไม่เป็นอะไร”

นรมนสายหน้า แสดงว่าตัวเองสบายดีมาก เธอจะบอกเรื่อง ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ให้ปัญญ์ฟังได้อย่างไร

ไม่ได้!

ไม่สามารถปล่อยให้บริศร์นำจมูกเดินได้อีกต่อไป

ถึงแม้จะรักเขา แต่ก็ต้องควบคุมตัวเอง การแต่งงานที่ถูกลิขิต ไว้ว่าไม่ได้ผล ก็อย่าไปฝืนมันเลย

นรมนผลักอ้อมกอดของปัญญ์ จัดการอารมณ์ตัวเองให้ดี แล้ว ใช้มือทำท่าทางพูดขึ้น “ลูกไม่เป็นอะไร ไม่กี่วันนี้ฉันอาจจะไปๆ กลับๆ นายไม่ต้องตามฉันมา ฉันไม่เป็นอะไร เดี๋ยวนายได้โปรดช่วยฉันหาห้องหน่อย ฉันจะย้ายออกไปอยู่

ปัญญัตกตะลึง พูดขึ้น “พี่นรมน คุณอยู่บ้านผมก็ดีแล้ว อย่าไป หาห้องอยู่คนเดียวเลย แล้วความสัมพันธ์ของพี่กับพี่สาวผมมัน ยังไม่ชัดเจนเหรอ?”

“ไม่ๆๆ ฉันต้องการหาห้อง เดี่ยวหย่าแล้ว เด็กๆ จะอยู่กับฉัน อยู่บ้านนายไม่ค่อยสะดวก และฉันต้องการเรียนรู้การอยู่อย่าง อิสระ และไม่สามารถพึ่งพาพวกคุณได้ตลอดเวลา ตอนนี้ฉันมี ห้างGolden Harvestแล้ว ชีวิตไม่มีปัญหาหรอก ดังนั้นช่วยฉัน หาห้องเถอะนะ รบกวนด้วย”

นรมนรีบทําท่าทาง

ปัญญ์เห็นเธอดื้อรั้นแบบนี้ ก็ทำได้แค่พยักหน้าตอบตกลง

ทั้งสองขึ้นรถไปที่ซูเปอร์มาเก็ต ปัญญ์ซื้อเนื้อสัตว์และผักเป็น เพื่อนนรมน จากนั้นก็กลับบ้าน

นรมนไปเยี่ยมกิจจา กิจจายังคงอยู่ในห้องตัวเอง คมทิพย์ เรียกอย่างไรก็ไม่ยอมออกมา

เธอเห็นกิจจานั่งอยู่ข้างหน้าต่างมองออกไปข้างนอก ไม่รู้

กำลังคิดอะไรอยู่

นรมนมานั่งข้างๆ กิจจา

กิจจารู้สึกถึงลมหายใจของนรมน หันศีรษะไปเหลือบมองเธอ จากนั้นก็ยิ้ม
ทันใดนั้นนรมนก็ตื่นเต้นขึ้นมา

กิจจายิ้มแล้ว!

เขาจะเดินออกจากห้องแล้วใช่ไหม?

นรมนมองหนังสือเล่มหนึ่งในมือกิจจา พลิกดูมัน ไม่คิดว่าจะ เป็นหนังสือภาษามือ

กิจจากําลังเรียนภาษามือ

เพื่อเธอใช่ไหม?

ดวงตานรมนชิ้นเล็กน้อยในพริบตาเดียว

“เด็กโง่ แค่หนูฟื้นตัวเป็นเหมือนเดิม หม่ามีก็มีความสุขมาก แล้ว”

นรมน ใช้มือค่อยๆ พูด

กิจจาพิงอ้อมแขนนรมน อย่างเงียบสงบ และไม่ได้พูดอะไร ความรู้สึกของการพึ่งพากันทำให้นรมนนึกถึงกานต์และกมล

เธอเขียน: “กานต์มาที่เมืองBแล้ว อยู่ที่โรงพยาบาล เดี๋ยวหนู ไปเยี่ยมเขากับหม่ามีไหม?”

กิจจาอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

เขาอ่านสิ่งที่นรมนเขียนอย่างรอบคอบ อ่านทีละคำ จากนั้นก็ พยักหน้า

“งั้นเดี๋ยวหนูเล่นไปก่อน หม่าจะไปทำอาหารให้กานต์ หนูอยากกินอะไร? หม่ามี้จะทำให้หนูด้วย

บรมนกาม

กิจจาสายหน้า บ่งบอกว่าไม่มีอะไรพิเศษที่ตนอยากกิน

ปัญญ์พิงอยู่ข้างประตู เห็นภาพไร้เสียงนี้ ก็อดถอนหายใจไม่

“ทําอะไรน่ะ?”

คมทิพย์เห็นท่าทางปัญญ์ อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปถาม แต่ถูก

ปัญญ่ดึงออกมา

“นายทำอะไร? ฉันจะไปคุยกับนรมนสักหน่อย”

คมทิพย์สับสนเล็กน้อย แต่โดนปัญญ์ลากมาที่อื่น

ปัญญ์มองคมทิพย์แล้วพูดขึ้น “พี่ พี่นรมน ให้ฉันช่วยหาห้อง เธอต้องการย้ายออกไป

คมทิพย์ตกตะลึง จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดขึ้น “นิสัยเธอแหละ อยู่ บ้านนายมาหนึ่งเดือนก็ถือว่าไว้หน้านายแล้ว นรมนไม่ใช่คนที่ พึ่งพาคนอื่น เส้นทางต่อไปเธออยากก้าวไปด้วยตัวเอง

“พี่ เกิดอะไรขึ้นกับพี่? พี่จะให้เธอย้ายออกไปจริงๆ เหรอ? พี่ดู ท่าทางเธอกับกิจจาตอนนี้สิ เดี๋ยวมีลูกชายที่ขาหักอีกหนึ่งคน พวกเขาย้ายออกไปแล้วจะอยู่ยังไง?”

ปัญญ์กังวลใจเป็นพิเศษ

เขารู้สึกกลุ้มใจ คมทิพย์เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของนรมนไม่ใช่เหรอ? ทำไมไม่เป็นห่วงเลยสักนิด

คมทิพย์มองปัญญ์ ยิ้มแล้วพูดขึ้น “นี่คือนรมนน่ะ ไม่ว่าชีวิตจะ ยากล้ามากแค่ไหน พระเจ้าให้บททดสอบกับเธอมากแค่ไหน เธอ ก็สามารถยืนหยัดต่อไปคนเดียวได้ เส้นทางต่อไปนี้เธอต้องเดิน ด้วยตัวเอง เราเป็นเพื่อนเธอ ช่วยเธอ ในเวลาที่เหมาะสม แต่เธอ ไม่อยากให้พวกเราช่วยเธอตลอดเวลา ยังไงแล้วเธอก็ศักดิ์ศรี และความภาคภูมิใจของตัวเอง ไม่ต้องเป็นห่วง เธอทำได้ ใน การเป็นแม่ ถึงแม้ผู้หญิงหลายๆ คนไม่ได้อยากให้ตัวเองกลาย เป็นผู้หญิงแมนๆ แต่เธอมักจะเดินก้าวนั้นเสมอ ตอนนี้เธอเผชิญ ความจริงที่ตัวเองเป็นใบ้ได้อย่างใจเย็น มันก็ทำให้ฉันประหลาด ใจแล้ว จริงสิ หมอคนนั้นว่างเมื่อไร? เสียงนรมนยังรักษาได้ ไหม?”

ปัญญ่ได้ยินคมทิพย์พูดถึงตรงนี้ ก็รีบควัก โทรศัพท์แล้วโทรไป ถาม

คมทิพย์มองห้องของกิจจา ในใจก็รู้สึกไม่ยินยอม แต่เธอรู้ว่า ตอนนี้สิ่งทีนรมนต้องการไม่ใช่การช่วยเหลือ แต่เป็นการ สนับสนุนเธอ

เมื่อนรมนออกมา เห็นคนทิพย์ยืนมองตนอยู่ในห้องรับแขก พอดี ก็อดลูบหน้าตัวเองไม่ได้

“หน้าฉันมีอะไรเหรอ?”

เธอทําท่าทางถามขึ้น

คมทิพย์ยิ้มแล้วส่ายหน้า จากนั้นก็เข้าไปโอบไหล่เธอ
“ได้ยินปัญญบอกว่าคุณจะย้ายออกเหรอ?”

“อืม!”

นรมนพยักหน้า

“ตัดสินใจดีแล้วใช่ไหม?”

“อืม!”

นรมนพยักหน้าอีกครั้ง

คมทิพย์มองนรมน พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ไม่ว่าคุณจะตัดสินใจยังไง ฉันก็จะสนับสนุนคุณ รวมถึงเรื่องที่คุณต้องการหย่ากับบุริศร์ด้วย ฉันรู้ว่าคุณไม่ใช่คนที่ฉุกคิดขึ้นมากะทันหัน คุณประสบอะไรมา บ้างในเมืองชลธี คุณไม่ได้บอกฉัน ฉันก็ไม่ถาม เพราะฉันรู้ว่านั่น เป็นแผลของคุณ ในเมื่อคุณไม่อยากบอกฉัน ฉันก็จะไม่เปิด บาดแผลคุณ ตอนแรกที่คุณจะแต่งงานกับบริศร์ ถึงฉันจะไม่เห็น ด้วย แต่ฉันก็ยังสนับสนุนคุณ ตอนนี้การแต่งงานของพวกคุณมัน เดินมาถึงจุดนี้ คุณต้องการจบมัน ฉันก็ยังไม่โน้มน้าวคุณยังคง สนับสนุนคุณอยู่ ฉันรู้ว่าคุณทำอะไรคุณก็มีเหตุผลของคุณ แต่นร มน ฉันปล่อยคุณไปได้ ปล่อยให้คุณออกไปเช่าห้อง สู้ด้วยตัวคน เดียวได้ แต่คุณต้องจำไว้ว่า คุณไม่ได้อยู่คนเดียว คุณยังมีฉัน ถ้า ยืนหยัดต่อไปไม่ไหวแล้ว บ้านฉันคือที่หลบภัยของคุณ เป็นที่ พึ่งพาของคุณตลอดไป รู้ไหม?”

ดวงตานรมนเปียกชื้นทันที

ชีวิตนี้สิ่งที่โชคดีมากที่สุดคือมีเพื่อนสนิทอย่างคมทิพย์
เธอกอดดมทิพย์แน่น สะอึกสะอื่นเล็กน้อย

“เอาล่ะ ไม่ต้องสะเทือนอารมณ์ มันจะทําให้ฉันร้องไห้ นรมน ไม่ว่าชีวิตมันทำให้เราลําบากมากแค่ไหน เราก็ต้องยิ้มเผชิญ หน้ากับมัน ฉันรู้ว่าในใจคุณยังรักบริศร์ แต่ในเมื่อตัดสินใจจะจบ มันแล้ว ก็อย่ายืดเยื้อ เรื่องของความรัก ยิ่งยื้อไปนานแค่ไหน มัน ก็จะยิ่งเจ็บมากเท่านั้น ฉันอยากเห็นคุณที่มีความสุข เชื่อมั่นใน ตัวเอง เข้มแข็งและเป็นอิสระ ไม่ใช่นายหญิงน้อยที่สูญเสียตัวตน ของตระกูลโตเล็ก”

คำพูดคมทิพย์ทำให้นรมนพยักหน้า

ที่แท้แปดปีที่ผ่านมา ใครๆ ก็มองออกว่าเธอสูญเสียตัวตนไป เพื่อความรัก มีแค่ตัวเองเท่านั้นที่ไม่แน่ใจ โชคดีที่ตอนนี้เธอมีเพื่อนสนิทอย่างคมทิพย์อยู่ด้วย

นรมนปล่อยคมทิพย์ ทำท่าทางพูดขึ้น “ความรักระหว่างฉัน กับบริศ ฉันแน่ใจ คุณอย่าไปโกรธพฤกษ์เลยนะ พฤกษ์เป็น ผู้ชายที่ดี ดีกับคุณด้วย ในเมื่อหมั้นกันแล้ว อย่าเลิกกันเพราะ เรื่องของฉันเลย เขาอยู่เคียงข้างคุณมาตลอด คุณมองไม่ออกเห รอ?”

คมทิพย์ยิ้มแล้วพูดขึ้น “เรื่องของฉันกับเขาคุณไม่ต้องเป็นห่วง หรอก พฤกษ์เป็นคนไม่แย่ แต่เขาปกป้องบุริศร์มากเกินไป บาง ครั้งเราก็เคยทะเลาะกันเรื่องนี้ เดี๋ยวใจเย็นลงสักพัก และเรื่อง งานแต่งฉันก็ยังไม่ได้บอกพ่อฉันเลย ต้องให้เวลาฉันพักก่อนใช้ ไหมล่ะ?”
นรมนได้ยินเธอพูดแบบนี้ ก็ไม่ได้พูดอะไรแล้ว

ถึงแม้คมทิพย์จะดูไม่กังวล แต่สำหรับความรู้สึก เธอมีวิธีการ และแนวคิดของตัวเองมาตลอด

นรมนตบบ่าคนทิพย์ แล้วเดินไปห้องครัวเพื่อทำอาหารให้ กานต์และกิจจา

มองแผ่นหลังเธอ คมทิพย์ควัก โทรศัพท์ออกมากดเบอร์พฤกษ์ มุมปากอดไม่ได้ที่จะมีรอยยิ้มอ่อนโยนเล็กน้อย

นโมนเห็นภาพนี้ในห้องครัว ก็วางใจแล้ว

เธอรีบทําอาหารให้เสร็จ บรรจุใส่ในกล่องอาหาร พอคิดว่า เดี๋ยวกานต์จะได้กินอาหารที่เธอทำ นรมนก็รู้สึกมีความสุขเป็น พิเศษ

นรมนขึ้นไปข้างบน เตรียมเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กิจจาหนึ่งชุด เมื่อ

พาเขาไปที่โรงพยาบาล แต่จู่ๆ ก็พบว่ากิจจาหายตัวไปแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ