บทที่ 544 ไม่ต้องอยู่ขวางตาแล้ว

“เกรท? นายมาอยู่ที่นี่ได้ไง” เจตต์รู้สึกเหลือเชื่อ

เกรท คือพรรคพวกของเขา อยู่ที่เมืองชลธีตลอด จะมาปรากฏ ตัวที่ดินแดนรกร้างห่างไกลนี้ได้อย่างไรกัน แถมยังเป็นคนออก บัตรผ่านเมืองใต้ดินอีก

ในหัวสมองของเจตนึกถึงเมื่อหลายเดือนก่อนที่คมทิพย์ เกือบถูกตัวเองดูหมิ่นที่คลับเฮาส์ ตอนนั้นดูเหมือน เกรท ก็อยู่ที่ นั่นด้วย

เขาไม่รู้ทำไมอยู่ๆ ก็คิดถึงเรื่องนี้ เขาเพียงแต่มอง เกรท แวบ หนึ่ง

แน่นอนว่าคนที่รู้สึกเหลือเชื่อเหมือนกันย่อมเป็น เกรท ขณะ เดียวกันที่เขาเห็นเจตตกตะลึง ยิ้มอย่างเก้อเขิน

“คุณชายเจตต์ คุณมาที่นี่ได้ไงครับ

“ฉันควรเป็นฝ่ายถามนายมากกว่าไหม นายอยู่เมืองชล ไม่ใช่หรือ มาถึงที่ทําเรื่องบัตรผ่านเมืองใต้ดินคือทำบ้าอะไรกัน ว่าไง นายเป็นคนเปิดเมืองใต้ดิน หรือ

“คุณชายเจตต์พูดเล่นแล้ว ผมจะไปมีความสามารถมากขนาด นั้นได้ไง ก็แค่คนออกบัตรเท่านั้น” เกรท ยิ้มผืนๆ

“ออกบัตรผ่านงั้นหรือ ออกให้ใคร ตอนนี้ฉันอยากไปเมืองใต้ดิน ว่าไง เราสนิทกันขนาดนี้ ยังให้ฉันต้องพูดอะไรไหม” เจต พูดจบก็แบมือไปทาง เกรท

เกรท ค่อนข้างลังเล

“ว่าไง เมืองใต้ดินมีอะไรปิดบังหรือ ฉันไปไม่ได้หรือ ฉันเป็น ใครในเมืองชลธีใช่ว่านายไม่รู้ ฉันแค่อยากหาของเล่นใหม่ เรื่อง แค่นี้นายคงไม่ถึงกับไม่ให้พี่น้องกันใช่ไหม

ตั้งแต่ เกรท ปรากฏตัวที่นี่ ในใจเจตต์ก็เต้นเร็ว

ก่อนหน้านี้ที่รู้ว่าตัวเองเกือบล่วงเกินคมทิพย์โดยไม่ตั้งใจก็รู้ สึกแปลกๆ แต่สืบตั้งนานก็ไม่มีเบาะแสอะไร แถมเขาจำได้วันนั้น ตัวเองไม่ได้โทรหาคมทิพย์จริงๆ แต่นึกไม่ถึงคมทิพย์จะมาเพราะ โทรศัพท์ของเขา แถมยังเกิดเรื่องวุ่นวายที่จัดการไม่ได้ ตอนนี้ คิดขึ้นมา วันนั้นคนที่อยู่กับตัวเองตลอดก็คือ เกรท

เจตต์ไม่เคยสงสัย เกรท มาก่อน เขาเป็นเพื่อนกินเพื่อนเที่ยว กับ เกรท แต่ก็เป็นคนที่โตมาด้วยกัน ไม่ว่าเรื่องอะไรเขาก็ติดต่อ กับ เกรท เปรียบเหมือนเป็นพี่ใหญ่ของ เกรท เกรท คอยวิ่งเรื่อง ต่างๆ ให้เขา ไม่เคยเห็นต่างแต่อย่างใด เขานึกไม่ถึงว่าคนที่ถูก สงสัยจะเป็น เกรท

เกรท เห็นสีหน้าของเจตต์ไม่ค่อยดี น้ำเสียงก็ไม่ค่อยดี ตัวเอง รู้จักเขามาหลายปี ย่อมรู้อารมณ์ของเจตต์ดี รีบพูด “ไม่ใช่อย่าง นั้น ก็แค่คนในเมืองใต้ดินซับซ้อนมาก ฉันกลัวนายเข้าไปแล้วจะ ไม่พอใจ

“เห็นฉันเป็นคนอารมณ์เสียง่ายหรือ ฉันก็แค่อยากเข้าไปดูสนุกๆ ไม่ต้องพูดไร้สาระแล้ว นายจะให้บัตรผ่านฉันไหม

เห็นเจตต์ทำท่าจะต้องเข้าไปให้ได้ เกรท ก็หยิบบัตรผ่านออก มา กระซิบ “นายเข้าไปแล้วอย่าทำตัวเด่นละกัน ถ้าอยากแค่มาด สนุกๆ งั้นก็แค่ดูอย่างเดียวไม่ต้องพูดอะไรมาก อย่าหาเรื่องล่ะ”

“นายพูดอะไร เห็นฉันเป็นคนชอบหาเรื่องหรือไง”

เจต ไม่พอใจที่ เกรท เดือน ทำเอา เกรท ไม่รู้ควรจะพูดอะไร อีกดี เขายื่นบัตรผ่าน ให้เจตต์ และบอกกฎข้างใน

เจตต์ไม่ฟังเขาพูดมาก ได้บัตรผ่านเข้าไปในเมืองใต้ดินทันที

เจ้าของโรงแรมเห็นพวกเขารู้จักกัน เดินเข้าไปถาม “คุณชาย เกรท ในเมื่อพวกคุณรู้จักกัน จะคืนเงินค่าบัตรผ่านของเขาให้ฉัน ได้ไหม ไม่มีฉันพวกคุณก็ไม่ได้เจอกันจริงไหม

“ใช่แล้ว ไม่มีเธอพวกเราก็ไม่เจอกัน งั้นเธอสมควรตาย

สีหน้า เกรท เคร่งขรึม

เจ้าของโรงแรมตะลึง ยังไม่ทันเข้าใจว่าคือเรื่องอะไรกันแน่ ก็ ถูกปิดปากลากตัวออกไป

เกรท หรี่ตา รีบกดโทรศัพท์

“เถ้าแก่ เจตมาแล้ว เพิ่งเข้าไปเมืองใต้ดิน ไม่รู้ว่ามาเพราะ เรื่องบุริศร์หรือเปล่า คุณหาคนจับตาเขาหน่อย เขาเป็นคนจริงจัง หรือบางทีอาจจะแค่มาดูสนุกๆ อีกอย่างฝีมือเขาไม่ธรรมดา ไม่ อยกว่าบุริศร์ ถ้าเขาแค่มาดูสนุกจริงๆ พวกเรายังไม่ต้องหา เรื่อง ถ้าเขามาเพราะบริศร์ล่ะก็ เถ้าแก่ คุณต้องระวังหน่อย
พูดจบเขาก็วางสาย

เจตต์เข้าไปในเมืองใต้ดินแล้ว ท่าทีเดินสำรวจไปทั่ว ก็รู้ตัวว่า มีคนคอยตามจับตาดูตัวเอง เขามองกล้องวงจรปิด อดไม่ได้ที่จะ ข็มเย็น

พนักงานต้อนรับมานำทางเจตต์ พาเขาเข้าไปในห้องส่วนตัว และให้บริการเขาเป็นอย่างดี

เจตต์เอ็นจอยเต็มที่ มองงานประมูลข้างล่าง ถามอย่างสนใจ “เด็กผู้หญิงพวกนี้อายุเท่าไรกัน ซื้อไปทำอะไรได้ หรือว่ายังต้อง เอาไปเลี้ยง”

“เรื่องนี้ เอ่อ ความชอบแต่ละคนไม่เหมือนกันครับ บางคนก็ ชอบเด็กผู้หญิง”

คำพูดของพนักงานต้อนรับ กวม แต่เจตต์ฟังเข้าใจ สีหน้า

ยุ่งยากใจ

ถึงเขาจะเป็นเพลย์บอย แต่กับผู้หญิงคือสองฝ่ายเต็มใจ ไม่มี

ทางขคนที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ เมื่อได้ยินเรื่องเช่นนี้ เจตต์รู้สึกรับไม่ได้

“เอาล่ะ ไม่ต้องอยู่ขวางตาแล้ว ฉันอยากจะอยู่ตามลำพัง เจตต์รู้สึกว่าพนักงานต้อนรับคนนี้น่ารำคาญขีดสุด

บริการกลับยิ้มแย้ม “ท่านครับ ท่านเป็นแขกวีไอพี กฎของ พวกเราแขกวีไอพีต้องมีคนดูแลยี่สิบสี่ชั่วโมง ผมเป็นพนักงานต้อนรับของท่าน ผมชื่อ…”

“ฉันบอกให้แกออกไปไม่ได้ยินหรือไง หรือว่าให้ต้องลงมือ ฉันไม่สนกฎอะไรของแก ฉันไม่ชอบคนคอยจ้องมองว่าไง แกมี ความเห็นอะไรหรือ มีความเห็นอะไรเรียกเถ้าแก่แกมาสิ ฉันคุย กับเขาเอง

เจต เสียงดัง น

พนักงานต้อนรับยังคงอดทน พูดอย่างอารมณ์ดี “ท่านครับ เถ้าแก่พวกเราไม่อยู่ ท่านยังกำชับกับผม ให้ดูแลท่านไม่ให้ขาด ตกบกพร่อง”

“ชิบ หมายความว่าแกจะอยู่ที่คอยเฝ้าฉันหรือไง”

“ท่านเข้าใจผิดแล้ว จะเฝ้าได้อย่างไร ผมแค่ทํางานเท่านั้น

พนักงานต้อนรับเพิ่งพูดจบ หมัดของเจตต์ก็ปะทะหน้าแล้ว เขา หลบไม่ทัน ถูกหมัดเดียวของเจตต์ต่อยลอยไป

“แมร่ง บ้าเอ๊ย! ไม่โดนสักหมัดไม่รู้ใช่มั้ยฉันคือใคร

หลังต่อยเสร็จ เจตต์สะบัดแขน แล้วปิดประตูห้องส่วนตัว

พนักงานต้อนรับเจ็บหนัก แต่ไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่ทำ สัญญาณมือกับกล้องวงจรปิดที่ระเบียงทางเดิน มีคนเห็นเจตต์ จากระบบกล้องวงจรปิดทันที

เจตต์รู้สึกได้ว่ามีคนจ้องมอง แต่เขาท่าหมือนไม่รู้ จับตาดูการ ประมูลข้างล่างต่อไป เมื่อเห็นเด็กผู้หญิงอายุแค่ราวเจ็ดแปดขวบถูกพาเข้ามา เจตต์หรี่ตา เด็กผู้หญิงสวมเสื้อของสโมสรยิงปืน เห็นชัดว่าเป็นคนของสโมสร

หรือว่าเธอคือคนที่คุณป้าเก็บขยะพาไปขาย ทุกคนต่างคิดว่า คนนั้นคือกานต์ นึกไม่ถึงว่าที่จริงจะเป็นเด็กหญิงคนนี้

ในใจกิจจา ก็ได้ยินผู้ประกาศ “เด็กผู้หญิงคนนี้อายุเก้าขวบ ร่างกายแข็งแกร่ง เพียงแต่มีปัญหาอย่างหนึ่ง คือเป็นใบ้ แต่เป็น ใบก็ยิ่งดี ไม่ร้องโวยวาย ทุกท่านไม่ต้องรำคาญใจจริงไหมครับ ดูสิครับใบหน้าเล็กๆ นี้ หน้าตาอย่างนี้ โตไปต้องสวยสะพรั่งแน่

เด็กหญิงถูกคนคัดเลือกไม่ต่างอะไรจากสินค้า

เจตต์ดูออกเด็กผู้หญิงคนนี้ถูกเหยียดหยาม น้ำตาคลอ นัยน์ตาของเธอ แต่เธอฝันไม่ให้มันไหลริน แวบหนึ่ง เขารู้สึก เหมือนเห็นเงาของนรมนบนตัวของเด็กหญิงคนนี้

“ผมให้ล้านนึง!” เจตต์พูดขึ้น

ไม่รู้ว่า เกรทเข้ามาตอนไหน เห็นเจตต์กำลังแข่งประมูล อดไม่ ได้ที่จะถอนหายใจ ดูท่าเจตคงมาร่วมสนุกแน่

ขณะที่เขากำลังวางใจ คนอื่นก็เฝ้าสังเกตเจตต์อย่างใกล้ชิด เจดไม่คิดอะไรทั้งนั้น เขามองเด็กหญิงที่อยู่ตรงหน้า เพียง แค่หวังว่าเธอจะไม่ต้องถูกส่งไปทำอะไรสกปรกเท่านั้น ถ้าเป็นไป ได้ เขาอยากให้อิสระเธอ ให้เธอมีชีวิตของตัวเอง

เมื่อเจตต์เสนอราคา คนอื่นก็เริ่มประมูลแข่ง
ราคาพุ่งขึ้น เจตต์ก็ไล่ราคา ในที่สุดก็ประมูลเด็กหญิงได้ใน ราคาห้าล้านหกแสน เด็กผู้หญิงมองเจตต์ ใบหน้าเต็มไปด้วย ความผิดหวัง

ขณะที่พนักงานส่งเด็กหญิงให้เจต เจตต์ถึงสังเกตเห็นรอย ฟกเต็มตัวของเด็กหญิง สองมือก็ถูกใส่กุญแจมือ ดวงตาคู่นั้น จ้องเขาไม่กระพริบ เต็มไปด้วยความแค้นและความผิดหวัง

เจตต์ยิ้มออกมา

“ว่าไง ฉันซื้อหนู หนูยังน้อยใจฉันอีกหรือ” เด็กหญิงไม่ตอบ แต่ไม่ก็ขัดขืน

เจตต์กระซิบ “หนูถูกซื้อมาจากเมืองชลธีใช่ไหม วางใจเถอะ ฉันจะพาหนูกลับเมืองชลธีเอง แค่อย่าหาเรื่องให้ฉันปวดหัวก็พอ ฉันรับรองหนูจะกลับเมืองชลธีอย่างปลอดภัย สโมสรที่หนูเคย อยู่ถูกตำรวจจับแล้ว ไม่มีคนทำร้ายหนูได้แล้ว”

เด็กหญิงพอได้ยินอย่างนั้น ก็ตกใจ เธอพูดอ้อแอ้อะไรสักอย่าง น่าเสียดายเจต ฟังไม่เข้าใจ

“เอาล่ะๆ ฉันรู้เธออยากขอบคุณฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจมาช่วยเธอ รอกลับเมืองชล ค่อยว่ากันเถอะ”

เจตต์สนใจเด็กหญิงคนนี้เท่านั้น ส่วนคนอื่นเข้าไม่ได้ร่วม ประมูลด้วย

เกรท กับคนอื่นเห็นเจตต์ไม่ได้เข้ามาสร้างความวุ่นวาย ก็ค่อย คลายการระมัดระวังเขา
เจตต์มองไปรอบๆ พูดกับเด็กหญิง “อืม ไม่ว่าหนูจะยินดีไหม วันนี้ฉันไม่ได้มาเพราะหนู ฉันมาช่วยคนอื่น หนูรู้แผนที่ที่นี่ไหม แค่หนูบอกแผนที่ของที่นี่กับฉัน ฉันไม่ต้องการห้าล้านหกแสนที่ ฉันซื้อหนู กลับถึงเมืองชลธีแล้วฉันจะปล่อยหนูไป อยากไปไหน ก็ได้ หรือจะให้เงินก้อนหนึ่งใช้ชีวิตได้สบายๆ ก็ได้ เป็นไง

คำพูดของเจตต์ทำให้เด็กหญิงประทับใจ พยักหน้ารับรู้

เจตต์พาเด็กหญิงออกจากห้องนั้น ทำเหมือนจะพาไปเดินเล่น ที่จริงคือเด็กหญิงพาเขาไปจุดที่ลึกที่สุดของเมืองใต้ดิน

“ที่นี่ลดเลี้ยวคดเคี้ยวจัง ถ้าไม่ใช่หนูเป็นคนนำทาง ฉันไม่รู้จะ เข้าไปยังไงแน่”

เจต เดินไปพลางทําเครื่องหมาย กลัวว่าขากลับตัวเองจะหา

ทางกลับไม่ได้

ขณะที่พวกเขาเลี้ยวผ่านบันได จะเดินเข้าไปลึกขึ้น ทันใดนั้น อยู่ๆ ก็มีแขนสองข้างจับเจตต์แน่น ลากตัวเขาไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ