บทที่ 503 พวกเขาเกือบถูกจับได้แล้ว
นรมนก็ไม่เข้าใจปัญหานี้เช่นกัน ไม่คิดมันแล้ว
“เรื่องนี้ค่อยๆ โผล่ออกมา คุณเพิ่งกลับมา อย่าไปคิดมากเลย ตอนนี้เห็นคุณซีดเซียวแบบนี้ เราพักผ่อนกันดีกว่า พรุ่งนี้รอให้ จิตใจแจ่มใส เราค่อยมาสืบเรื่องพวกนี้กันต่อ
นรมนปลอบปุริศร์
แต่นี่ยังไม่ถึงสองทุ่มเลย จะหลับลงได้อย่างไร?
บริศ เอามือเธอวางไว้ในอ้อมอก แล้วพูดเสียงทุ้ม “รู้ไหม? แปดวันนี้สิ่งที่ฉันอยากทำมากที่สุดคือกอดคุณไว้ในอ้อมแขน เราไม่ต้องทำอะไรก็ได้ แค่คุยกันแบบนี้ ไม่ว่าจะคุยเรื่องลูก คุย เรื่องอนาคตของเรา หรือคุยเรื่องอดีตของเราก็ได้
“คุณอยากคุยอะไร? ฉันคุยเป็นเพื่อน
นรมนยังคงคลอเคลียข้างกายบุริศร์ ช่วงเวลานี้น่าพอใจจริงๆ
เธอไม่รู้ว่าร่างกายตัวเองจะทนได้นานแค่ไหน และไม่รู้ว่าสาร พิษในร่างกายเธอจะทำให้เธออยู่กับเด็กๆ และบุรีศร์ได้อีกนาน แค่ไหน แต่ถ้าได้ใช้ชีวิตเงียบสงบแบบนี้ในทุกๆ วันต่อไป เธอ รู้สึกว่ามันก็ดีแล้ว
บุรีศร์จูบผมของเธอแล้วพูดขึ้น “ชีวิตที่มีคุณสำหรับฉันมันก็ เป็นของขวัญจากพระเจ้าแล้ว
“พูดไร้สาระอีกแล้ว”
“จริงๆ นะ ฉันรู้สึกแบบนี้ พรุ่งนี้ไปเยี่ยมตระกูลทวีทรัพย์ธาดา กันเถอะ”
คําพูดบุรีศ ทําให้นรมนตกตะลึงนิดหน่อย “ไปตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเหรอ?”
“ใช่ ไปตระกูลทวีทรัพย์ธาดา”
บริศ มองนรมน แล้วพูดเสียงทุ้ม “คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ ธาดาก็เหมือนกับฉัน โดนคนวางยาพิษ เป็นพิษชนิดหนึ่ง ได้มา จากนาคร แต่มาครตรินท์เป็นคนเฝ้ามอง ถ้าตั้งเมหนีออกไปได้ ตุลยาก็หนีไป ตังเมโดนเจตต์ควบคุมอยู่ แล้วลอาล่ะ? นาครอยู่ ที่ตนท์หรือเปล่าฉันยังไม่รู้ ฉันอยากไปดูจริงๆ นะ แต่กลัวไปดู แล้วจะเป็นการดึงดูดารินท์ รู้สึกว่าฉันไม่ไว้ใจเขา”
บุรีศร์ก็ค่อนข้างสับสนไปกันใหญ่แล้ว
ถ้าไม่มีเรื่องในวันนี้ ถ้าทั้งสองคนไม่ได้ทะเลาะกันวันนี้ บางที พรุ่งนี้จะสามารถหาเหตุผลไปดูว่านาครอยู่หรือไม่ แต่ตอนนี้ ทะเลาะกับตนท์จนเป็นแบบนี้ เขาเดาว่าแผนนี้ต้องหยุดสักพัก
“ตอนนี้เราทำได้แค่ไปเยี่ยมตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ว่าสามารถ หาเบาะแสอะไรเจอได้ไหม ถึงแม้ตุลยาจะไม่อยู่แล้ว แต่อาจจะทิ้ง ร่องรอยไว้ ทิ้งบางอย่างไว้มากพอ”
นโมนขมวดคิ้วเล็กน้อย
พูดตามตรง เธอไม่ค่อยอยากไปตระกูลทวีทรัพย์ธาดา
เพราะคุณนายทวีทรัพย์ธาดา และเพราะความทรงจําบาง อย่างที่ไม่ดีพวกนั้น แต่ตอนนี้ได้ยินบุรีศร์พูดแบบนี้ เธอก็รู้ว่าบาง เรื่องมันหลีกเลี่ยงไม่ได้
“ตกลง พรุ่งนี้ฉันจะไปกับคุณ
“ไปตระกูลทวีทรัพย์ธาดาทำให้คุณอึดอัดหรือเปล่า?”
บริศร์กำลังมองนรมน รู้ความคิดในใจนรมนอย่างแน่นอน
นรมนยิ้มแล้วพูดขึ้น “ก็ไม่ถือว่าอึดอัดหรอก แต่รู้สึกไม่ค่อย อยากไป แต่ในเมื่อทำเพื่อเรื่องพวกนี้ มันก็ไม่สำคัญสำหรับฉัน
“ขอโทษที่ทำให้คุณยุ่งยาก
“ไม่ยุ่งยากหรอก”
ทั้งสองคนพูดกันอีกสักพักหนึ่ง ก็รู้สึกค่อนข้างเหนื่อยแล้ว คนหนึ่งร่างกายเพิ่งฟื้นตัว อีกคนร่างกายอ่อนแออยู่ไม่ สามารถเทียบกับคนปกติได้อย่างแน่นอน
เห็นนรมหาวอย่างต่อเนื่อง บุริศร์ก็กอดเธอแล้วพูดขึ้น “พัก ผ่อนเถอะ”
“ทางด้านลูกๆ ……
“ทางนั้นมีป้าหวานกับคุณแม่ เราไม่ต้องเป็นห่วง นอนเถอะ
คำพูดบุรีต ทําให้นมหวางใจอยู่บ้าง
ไข่แล้ว ที่นี่คือคฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็ก สามารถรับ ประกันความปลอดภัยได้
คิดถึงตรงนี้ บรมนก็หาตำแหน่งสบายๆ นอนลงในอ้อมแขน
ริศร์ จากนั้นก็หลับอย่างสงบนิ่ง แปดวันนี้ของบุริศร์ถือว่าจิตใจเหนื่อยล้า วันนี้ได้กอดภรรยาที่ บอบบาง ก็อดไม่ได้ที่จะหลับไปทันที
กมลรบกวนให้กิจจาเล่านิทานให้เธอฟังไม่หยุด
กิจจาก็ไม่เลี่ยง ตราบใดที่เป็นคำขอของกมลก็ตอบตกลงหมด
กานต์เห็นว่าเป็นแบบนี้ ก็ส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้แล้วพูดขึ้น “ทำไมฉันรู้สึกว่าพวกเธอเป็นแฝดกันเลย?”
“พี่อิจฉาเหรอ? ริษยาใช่ไหม?
กมลเขย่าศีรษะ ทําหน้าโอ้อวด
กานต์ เกียจจะสนใจเธอแล้ว
โชคดีที่เด็กคนนี้ซนมาก ถึงแม้จะติดคน แต่พอประมาณสอง ทุ่มครึ่งก็เหนื่อยอยากนอนแล้ว
“พี่ฉันง่วงมากอา!”
กมลพิงไหล่กานต์ ทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดให้กานต์ กานต์เห็นเธอเป็นแบบนี้ ก็พูดเสียงทุ้ม “กมล”
“หืม?”
กมลสะลึมสะลือบ้างแล้ว เมื่อได้ยินกานต์เรียกตน ก็เผลอตอบ
กานต์มองเธอ แล้วพูดเสียงอ่อนโยน “ถ้าพี่ไม่อยู่บ้าน ต้องดู แลแด๊ดดี้กับหม่ามให้ดีนะ แล้วก็คุณย่า คุณยายและคุณตาด้วย รู้ไหม?”
“รู้แล้ว”
กมลตอบโดยไม่รู้ตัว
กิจจาเห็นว่าเป็นแบบนี้ ก็รีบเรียกป้าหวานมาพากมลไปพัก
ผ่อน
เมื่อในห้องเหลือแค่กานต์กับกิจจาสองคน กิจจากลังเลอยู่บ้าง “จะไปเงียบๆ แบบนี้จริงๆ เหรอ? พวกเขาจะเป็นห่วงนะ
“แล้วนายอยากอยู่ต่อไหม? อยู่ต่อให้แดดดี้นายปฏิบัติอย่าง โหดร้าย? ให้หม่ามีฉันเห็นแล้วสงสาร? เราแค่ออกไปแล้วกลับ มา แ ด นายจะไม่กล้าตีนายอีก”
คำพูดกมลทำให้คิ้วกิจจาขมวดขึ้นมาอีกครั้ง
เขาค่อนข้างทนไม่ไหวกับความเข้มงวดของดรินท์จริงๆ “แต่ถ้าเราสองคนไปแล้ว ตระกูลโตเล็กก็จะไม่มีเด็กผู้ชาย
“คุณบุริศร์ไม่ใช่เหรอ? เขาอายุตั้งเท่าไร? อยู่ได้นานหลายปี เอาล่ะ อย่าลังเล รีบเขียนโน้ต เราต้องรีบพักผ่อน ตามข้อตกลง เดิม เดินทางตอนกลางดึก”
“โอเค!”
กิจจาเห็นการตัดสินใจแล้ว ตัวเองก็หายใจเข้าลึกๆ เป็น แผนสุดท้ายที่ดีที่สุดแล้ว กานต์หยิบกระดาษ A4 ออกมา ทิ้งข้อความให้บริศร์และพร
มน แล้วขึ้นเตียง เด็กทั้งสองเพื่อสะดวกในการออกไปกลางดึก เสื้อผ้าก็ยังอยู่
ทั้งหมด
กานต้หลับไม่ค่อยมั่นคง
นาฬิกาปลุกดังขึ้นตอนห้าทุ่มครึ่ง
กานต์รีบลุกขึ้นมา ปิด โทรศัพท์
ช่วงนี้กิจจาได้รับการฝึกฝนที่ฐาน เมื่อได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก ดังขึ้นก็ตื่นขึ้นมา
กานต์หยุดไม่ให้กิจจาส่งเสียง คนหนึ่งย่องลงจากเตียง เปิด ประตูดูด้านนอกเงียบๆ
เพราะมันเป็นกลางดึก ด้านนอกจึงเงียบ
กานต์กลับไปที่เตียง เอาของที่เตรียมล่วงหน้าไว้ในอ้อมแขน เขาสวมเสื้อโค้ตกับกิจจา แล้วออกไปจากห้อง
กิจจาประหม่า และหวาดกลัว สองมือซุ่มเหงื่อ แต่นึกถึงความ เข้มงวดของครินท์ เขาก็หายใจเข้าลึกๆ เดินตามฝีเท้ากานต์ไป เด็กทั้งสองออกไปจากห้องโถงใหญ่อย่างเงียบเชียบ เปิดประตูใหญ่ห้องโถงออก จากนั้นก็มาถึงด้านนอก ลมเย็นทําให้กานต์ตัวสั่นอย่างช่วยไม่ได้
เขาพูดเสียงทุ้มกับกิจจา “ฉันจะใช้โทรศัพท์รบกวนระบบ รักษาความปลอดภัย นายใช้โอกาสนี้วิ่งหนีไป
“แล้วนายล่ะ?”
“นายไม่ต้องสนใจฉัน ฉันมีทางตามนายไป ตอนเย็นที่เราไป เดินเล่นกันฉันรู้นายกำลังมองหาที่ซ่อน บอกมาว่าที่ไหน? เดี๋ยว เราไปรวมตัวกันทีนั่น
ความใจเย็นของกานต์ทำให้กิจจาไม่ตื่นตระหนกเท่าไรแล้ว
“มีแปลงดอกไม้เล็กๆ ที่ขวามือห้านาฬิกา ที่นั่นมีถังขยะที่ใหญ่ มาก สามารถยังเราได้”
“โอเค เดี๋ยวฉันพูดหนึ่งสองสามนายก็วิ่งไปเลยนะ สามนาที ต่อมาเราจะไปรวมตัวกันที่นั่น
ค่าพูดของกานต์ทำให้กิจจาพยักหน้า
เขารีบหยิบโทรศัพท์ออกมา กำลังพิมพ์อะไรบางอย่างใน โทรศัพท์ ไม่นานก็เห็นระบบกล้องวงจรปิดตระกูลโตเล็กมีสภาพ เป็นเกล็ดหิมะชั่วคราว ดูเหมือนเป็นสัญญาณการล้มเหลวปกติ
“วิ่ง!”
กานต์ตะโกนออกไปหนึ่งประโยค
กิจจาลุกขึ้นวิ่งไปทางนั้น
ในเวลาเดียวกัน ภายในห้องรักษาความปลอดภัยของตระกูล โตเล็ก หัวหน้ารักษาความปลอดภัยก็สับสนเล็กน้อย
“เอ๋? กล้องวงจรปิดเกิดปัญหาเหรอ? พวกนายสองคนรีบไปดู
เขาชี้ไปที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนข้างกายพร้อม
รีบพูดขึ้น
เมื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนออกมา กานต์ก็ แอบวิ่งออกไปแล้ว
ฝีเท้าเขาเร็วมาก แทบใช้พลังทั้งหมดในการกินนม
ล้อเล่นหน้า ที่นี่มีเวลาแค่หนึ่งนาที
หนึ่งนาทีต่อมา ความปลอดภัยของตระกูลโตเล็กก็กลับมา เป็นเหมือนเดิม ถ้าถูกจับก็น่าสังเวชแล้ว
กานต์รีบวิ่งไปถึงด้านหลังถังขยะ
ในขณะเดียวกัน ระบบความปลอดภัยของตระกูลโตเล็กก็กลับ สู่สภาพวะปกติ
หัวหน้ารักษาความปลอดภัยค่อนข้างไม่สบายใจ รีบใช้เครื่อง รับส่งวิทยุถาม “สืบเจออะไรไหม?
“ไม่มีอะไรเลย หัวหน้า อาจจะลมพัดสาย เลยทำให้สัญญาณ ล้มเหลวชั่วคราวก็ได้นะครับ ถ้าเป็นอย่างที่คิดจริงๆ มันคงไม่ กลับมาเป็นเหมือนเดิมด้วยเวลาอันรวดเร็วแบบนี้”
หัวหน้าได้ยินเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพูดแบบนี้แล้ว แต่ ก็ยังไม่ค่อยวางใจ
“ไปสืบรอบๆ หน่อย ดูว่ามีคนน่าสงสัยหรือเปล่า”
“ครับ!”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเริ่มตรวจสอบอย่างรวดเร็ว
กิจจาและกานต์ไม่กล้าหายใจเสียงดัง มือของทั้งสองคนจับ กันแน่น
ทําอย่างไรดี? ถึงจะบอกว่าถังขยะบังได้ แต่ถ้าเจ้าหน้าที่รักษา ความปลอดภัยมาตรวจสอบจริงๆ ล่ะก็ พวกเขาก็โป๊ะแตกแน่ๆ หรือว่าแผนละเอียดรอบคอบแบบนี้ก็ยังหนีไปไม่ได้? คิ้วกานต์ขมวดแน่นขึ้นมา
เขาเครียดกว่ากิจจา
เห็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้าใกล้พวกเขาขึ้นเรื่อยๆ เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจเด็กทั้งสองคนแทบจะหยุดนิ่ง
และในตอนนี้ เสียงแมวก็ดังขึ้น “เมี้ยว” แมวจรจัดตัวหนึ่งพุ่ง ออกมาจากถังขยะ วิ่งผ่านข้างตัวเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ไป
“เชย ตกใจเกือบตาย ที่แท้ก็แมวจรจัด”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยังคงตื่นตระหนก ลูบหน้าอก ตัวเองแล้วพูดขึ้น
อีกคนหนึ่งก็ตกใจเหมือนกัน แต่ก็พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ทางนี้มัน ค่อนข้างรกร้าง และถังขยะก็ไม่ได้อยู่ในขอบเขตตระกูลโตเล็ก เรา ฉันว่าเราเครียดเกินไปแล้ว กลับไปกันเถอะ วันนี้อากาศ หนาวจริงๆ
“ก็จริง หัวหน้าตื่นตูม ตอนนี้จะมีใครเซ่อซ่าเข้ามาในตระกูล
โตเลิกเรา”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนพูดกัน หันกลับไปใน ทิศทางทีมา
กานต์กับกิจจา เกือบล้มลงกับพื้น
เสียงมาก!
พวกเขาเกือบถูกจับได้แล้ว!
กานต์มองกิจจา กิจจากมองกานต์ ทันใดนั้นเจ้าเด็กแสบทั้ง สองก็หัวเราะขึ้นมา
“ไป! ข้างนอกท้องฟ้ากว้างใหญ่ เราออกไปบุกกันเถอะ! กานต์พูดอย่างกล้าหาญ ซึ่งกิจจาขึ้นมา
มีกานต์มาเป็นเพื่อน กิจจาก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น พูดขณะยืดอก “ฉันจะต้องทํามันให้ดี!
ต้องเป็นแบบนั้น! ไปกันเถอะ!”
กานต์จูงมือกิจจา ภายใต้การปกคลุมของกลางคืน เจ้าเด็ก น้อยทั้งสองก็ออกไปจากคฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็กอย่างไม่เกรงกลัว ไปยังสิ่งที่พวกเขาเรียกว่าพรุ่งนี้ที่สดใส
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
