บทที่ 851 แกไม่กลัวไม่ตายดีหรือ?

“ที่แท้คือเธอ! ฉันจะบอกว่าไม่เป็นไรได้อย่างไร? พูดได้ว่า ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เธอปกป้องฉันหรือ?”

คำพูดของเทย่าทำให้คิมโกรธเล็กน้อย

“จนกระทั่งตอนนี้เธอยังพูดเรื่องนี้ได้อย่างมั่นใจเชียว? เธอไม่ ละอายใจเลยใช่ไหม?”

“ละอายใจ? ทำไมฉันถึงต้องละอายใจ? ตาแก่นั่นเมื่อหลัง กลับมาจากกองทัพ เขาปฏิบัติต่อฉันเหมือนเป็นลูกสาวไหม? แม้ เขาจะปฏิบัติต่อฉันไม่ดี แต่ทุกครั้งที่มองมายังสายตาของฉันฉัน ก็จําได้อย่างชัดเจน ฉันเพียงหวังว่าเขาจะมอบความอบอุ่นให้ฉัน สักเล็กน้อย ทว่าแม้แต่กอดเขายังไม่ให้กระทั่งไม่ให้ฉันใช้ นามสกุลพรโสภณ เธอรู้ไหม ว่าเรื่องที่ฉันพูดนี่มันกระทบฉัน อย่างไร? ”

เทย่าพูดอย่างโกรธเคือง ราวกับหลายปีมานี้ ยังคงไม่ปล่อย วาง

คิมอย่างโกรธเคือง

“ตอนเด็กถ้าเธอคิดอย่างนี้ก็พูดได้ว่าเธอไม่รู้ความนัก แต่ตอน นี้เธอยังคิดอย่างนี้ แสดงว่าตลอดชีวิตนี้เธอก็จะเป็นอย่างนี้แหละ ฉันไม่อยากคุยเรื่องไร้สาระกับเธอเยอะ พูดสรุปเลยนะ ตอนนี้ ทุกๆอย่างเธอเป็นคนหาเรื่องใส่ตัวเอง เธอจะต้องได้รับโทษทางกฎหมาย”

“เธอคิดว่าจะขวางฉันได้? ถ้าฉันเรียกคนของฉัน ห้องเล็กๆ ของเธอเกรงว่าจะซ่อนฉันไม่ได้นะ

เทย่าค่อนข้างมั่นใจกับทุกอย่างนี้

คิมยิ้มเย็นชาพลางพูด “บางทีเธออาจจะมีอิทธิพลที่ยิ่งใหญ่ แต่เธอเคยได้ยินคำพูดนี้ไหม อธรรมไม่อาจสะกดข่มธรรมมะ เธอคิดว่าตัวเองจะกระโดดได้อีกนานแค่ไหน? ฉันเคยรับปากกับ แม่เอาไว้ ตราบใดที่เธอไม่ทำผิดกฎหมาย ฉันจะไม่จัดการกับ เธอ แต่ถ้าเธอทำเรื่องชั่วกับพ่อแม่ที่ให้กำเนิดของเธอ ฉันทนเธอ ไม่ได้ ดูเหมือนเธอจะลืมตัวตนเดิมของฉันไปแล้วสินะว่าคิด อะไร?”

“เธอยังไม่ออกมาอีกเหรอ?”

“ออกแล้ว แต่เครือข่ายของฉันยังคงอยู่ ความสัมพันธ์ของฉัน ยังคงอยู่ จิตสำนึกและความจงรักภักดีต่อประเทศชาติยังคงอยู่ ฉันเป็นลูกสาวตระกูลพรโสภณ พ่อของฉันทำงานให้ประเทศ อย่างรอบคอบ ฉันจะทำให้เขาเสียหน้าได้อย่างไร? ก่อนที่พวก เธอจะมา เขาโทรหาฉันไว้แล้ว แถมยังบอกฉันหมดทุกอย่าง เท ย่า เธอเป็นอย่างนี้จริงๆ นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะแอบซ่อนอยู่ใน เมืองชลธีเสียหลายปี เพื่อเห็นแก่พ่อผู้ก่อการร้ายของเธอคนนั้น? เพื่อเขา เธอสามารถสละชีวิตสมรส ลูกชาย แม้กระทั่งชีวิตของ เธอ แต่เธอรู้ไหม? พ่อของเธอไม่แม้กระทั่งจะพาเธอออกจาก ประเทศไปด้วย ในขณะที่เรณุกาถูกปล่อยตัวออกมา นอกจากเธอติดต่อกำลังสนามบิน พ่อของเธอให้เธอรีบหนี เขาแม้แต่จะบอก เธอเลยหรือ? เธอถูกพ่อเธอทิ้งไว้เธอเธอ

คำพูดของทำให้ใบหน้าของเทย่าซีดเผือดราวกับกระดาษ

ไร้สาระเป็นไปไม่ได้!!

“ฉันพูดไร้สาระเธอว่าฉันพูดสาระจริงหรือ? เธอถอด ปลั๊กท่อออกซิเจนของแม่ให้พ่อ เคยบ้างไหมวันหนึ่งจะทอดทิ้งเธอ? พูดตามตรง ไหนแต่ไรเขาไม่เคย ยอมรับเธอเขาแค่ใช้ประโยชน์จากเธอ และยังเอาเธอเกราะกําบัง

“อย่าพูดนะฉันไม่เชื่อฉันไม่

อารมณ์ของเทย่ากระตุ้นขึ้นมา

เธอต่อสู้ดิ้นรน ในตอนนรมนเธอหนีแล้ว เท ย่าปลดเชือกออกอย่างเร็ว และปริมาทางนรมนด้วยความ ว่องไว

นรมน ระวัง

ใจของคิมไปยังตาตุ่ม

แม้นรมนจะตกใจกับฝีมือที่ว่องไวและความเร็วของเทย่า แต่เธอยังปกป้องและต่อสู้กลับทันรู้ตัว หลีกหนีอย่าง กลอุบายแรก
สิ่งที่ทำให้ นรมนทั้งประหลาดใจและตกใจจริงๆ

เทย่าที่ขี้โรค นึกไม่ถึงว่าฝีมือจะดีขนาดนี้ นรมนไม่มีเวลาทำอย่างอื่น เพราะเทย่าวิ่งไปทางหน้าต่างแล้ว

“อย่าวิ่ง!”

บรมนต้องการไล่ตามต่อไป แต่คิมก็หยุดเธอไว้

“ปล่อยเธอไปเถอะ เธอไปต่อไม่ได้หรอก

“แม่——”

เสียงของนรมนจบลง เธอก็เห็นเทย่ากระโดดออกไป จากนั้น เสียง “จ๋อม” ก็ดังขึ้น นรมนตกใจจนรีบไปดู กลับเห็นปริศน คนมาจับกุมเทย่าเสียแล้ว

ข้างหลัง บุริศร์มีทหารอยู่แถวหนึ่ง

ทันใดนั้นดวงตาของนรมนก็ขึ้นไปด้วยน้ำตา

“บุริศร์!”

“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

บริศร์มองดูเธอจากหน้าต่าง อย่าเป็นกังวล

นรมนส่ายหัวอย่างรวดเร็ว

เทย่ายังคงดิ้นรนขัดขืน “ปล่อยฉัน! พวกแกปล่อยฉันนะ! แกรู้ ไหมว่าพ่อของฉันเป็นใคร? เขาเป็น…..”
“แม่———

ก่อนที่เทย่าจะพูดจบ เจตต์ก็เดินออกมาจากฝูงชน

เมื่อเห็นเจตต์ เทย่าก็ตกตะลึง

“ทำไมมาอยู่ที่นี่? ลูกสมควรที่จะอยู่ที่จังหวัด ไม่ใช่หรือ?

“ไปจังหวัด เพื่อส่งจดหมายให้แม่ใช่ไหม?

เจตต์มองไปยังเทย่าด้วยความโศกเศร้าและผิดหวังเล็กน้อย เสียใจอย่างมาก

“ทำไม? ทำไมต้องเป็นแม่? แม่เป็นแม่ของผม ตลอดชีวิตแม่ ถูกพ่อทำร้ายแล้ว ตอนที่ผมเกือบถูกไฟคลอกตาย จิตใจของแม่ ก็ถูกกระตุ้น อยู่ในบ้านพักคนชราหลายปีไม่ใช่หรือ? พริบตา เดียว ทำไมถึงเปลี่ยนไปเป็นผู้ก่อการร้ายละ? ทำไม? บอกผมที ว่าทําไม?”

เจตต์หลั่งนํ้าตาด้วยความเจ็บปวด

เทย่ามองดูลูกชายของเธอ ทันใดก็พูดอย่างโหดเหี้ยม “แกก็ เหมือนกับพ่อที่ไร้ประโยชน์ของแก ต่างก็เป็นคนที่ห้ามฉัน ฉันก็ คิดว่าแกจะกตัญญูต่อฉันขนาดนี้ ผลของมันละ ก็ตีสองหน้า คิด ไม่ถึงว่าจะเข้าร่วมกับไอ้พวกนี้มาจัดการฉัน? เจตต์ แกไม่กลัวไม่ ตายดีหรือไร?”

“ผมกลัว! แต่ผมยิ่งกลัวว่าผมต้องขอโทษเครื่องแบบทหารที่ ผมเคยสวม! ผมกลัวว่าผมต้องขอโทษมโนธรรมของผม ถ้าแม่ไม่ ส่งผมเข้าค่ายทหารแต่ทีแรก บางทีตอนนี้ผมคงฟังคำของแม่คอยทําเรื่องที่ผิดเพื่อแม่ แต่ผมเคยเป็นทหาร ชั่วชีวิตนี้ผมคือ ทหาร! แม่ ประเทศมาก่อนครอบครัว ผมไม่สามารถมองดูแม่ที่ ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้ ยิ่งดูสิ่งที่แม่ออกแบบมาเพื่อทำลายทุกสิ่ง ไม่ได้เลย เริ่มแรกจากการออกแบบภาพวาดของขุนอินและบุรี ศร์ในคุกใต้ดิน ผมก็รู้ว่าเรื่องนี้ไม่ง่าย แต่สิ่งที่ผมไม่คาดคิดมา ก่อนเลยคือ เรื่องนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับแม่ แม่รู้ไหมว่าผมเสียใจ ขนาดไหน

เจตต์ไม่คิดอยากจะเชื่อเรื่องบ้าทั้งหมดที่เกิดขึ้น แต่เขาก็ ต้องเชื่อ

เทย่าได้ยินเจตต์พูดแบบนี้ เธอก็พูดขึ้นมาอย่างโกรธเคือง “ถุย! ไอ้สารเลว ถ้ารู้ว่าโตมาแล้วแกจะทำอย่างนี้กับฉันนะ ฉัน น่าจะบีบคอให้แก่ตายไปตั้งแต่ตอนคลอด หรือให้พวกมันเผาแก ให้วอดตายไปเสียตอนนั้น! ด้วยความจิตใจดีฉันปล่อยให้เด็ก นรมนนั้นเข้าไปช่วยแก แล้วดูแกตอนนี้สิ ตอนนี้กลับจะมาจับ ฉัน? ได้ ปีกกล้าขาแข็งแล้ว? ทุกคนต่างก็จัดการกับแม่ของแก ไม่เพียงแต่ไม่ช่วยฉัน แล้วยังไปช่วยพวกมัน นี่แกยังคิดถึงนรมน ใช่ไหม? ฉันจะบอกแกให้ชั่วชีวิตนี้แกไม่ลงเอยกับมันแล้ว! ไม่มี ทาง!”

เทย่าโกรธจนปากไม่ตรงกับใจ แต่เจตต์กลับตกตะลึง

“นี่แม่พูดอะไร? ไฟในตอนแรกนั่นเป็นแม่หรือที่หาคนมาจุด มัน?”

“ถ้าไม่เป็นอย่างนั้น? ถ้าไม่มีข้ออ้าง ฉันจะไปโรงพยาบาลให้ละสายตาคนได้อย่างไร? ฉันรับปากพ่อฉันไว้แล้ว ฉันต้องทำมัน ให้สำเร็จ ไม่เสียอะไรแล้วจะได้อะไรได้ยังไงกันละ?”

“แต่ผมเป็นลูกของคุณ! คุณเคยคิดบ้างไหมว่าผมรู้สึกอย่างไร ในตอนนั้น? ไม่คิดบ้างเหรอถ้าหากตอนนั้น นรมนไม่มาช่วยผม หาผมไม่เจอ ผมคงไม่รอด!

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน? แค่ฉันสามารถบรรลุจุดหมายของ ฉันได้ ใครจะตายก็ช่างมัน!”

คำพูดของเทย่าราวกับกริชที่แหลมคม แทงเข้าไปในหัวใจ ของเจตจนเลือดไหล

ที่จริง ในหัวใจของเทย่า ลูกชายคนนี้ไม่มีความหมายอะไร

เจตต์ยิ้มทันที

ยิ้มแล้ว ร้องไห้

“ผมว่าทำไมคุณดูถูกนิตา ที่แท้ก็ไม่ใช่เพราะฐานะของนิตาไม่ คู่ควรกับผม แต่เป็นเพราะใจคุณ ไม่มีลูกชายของคุณคนนี้อยู่ เลย! ในเมื่อไม่ชอบผม ทำไมต้องให้ผมเกิดมาด้วย?”

“แกคิดว่าฉันเต็มใจไหม? ถ้าไม่คลอดแกออกมา พ่อของแกจะ ไม่แต่งงานกับฉัน จะให้ฉันทำอย่างไร? แกเป็นเพียงบันไดที่ใช้ ไต่สู่ภารกิจของฉัน และถ้าแกเป็นเลือดเนื้อที่ฉันคลอดเองออกมา แล้วมันอย่างไร? แม้แต่แม่ของฉัน ฉันยังฆ่าได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึง แก? อย่ามาร้องไห้จอมปลอมต่อหน้าฉัน ถ้าแกเห็นฉันเป็นแม่ จริง จะให้คนมาจับฉันได้ยังไง? เจตต์ ฉันประเมินแกต่ำไปจริงๆ”
เทย่าโกรธจนดวงตาเป็นสีแดง

เจตต์กลับทนรับไม่ได้

ในที่สุดตอนนี้ เขาก็รู้ความรู้สึกตอนแรกของพฤกษ์แล้วเรื่อง ธัญญาว่าเป็นยังไง

กลับถูกคนที่ใกล้ชิดตัวเองมากที่สุดทำร้าย เศร้าและเจ็บปวด ได้เช่นนี้

นรมนออกมาจากห้องแล้ว ถูกบุริศร์กอดไว้ในอ้อมแขน เธอ เห็นเจตต์ถูกโจมตีด้วยเรื่องสะเทือนใจอย่างนั้น จึงอดไม่ได้ที่จะ เศร้าใจ

“เจต… ….

“ปล่อยเขาเถอะ เขาผ่านมันไปได้

บุริศร์ห้ามนรมน

เจตต์เป็นคนที่หยิ่งทระนงเสียเช่นนี้ เขาจะทนได้อย่างไรเมื่อ ต้องจนตรอกต่อหน้าทุกคนเช่นนี้

คิดมาแต่แรกว่าตัวเองกำลังช่วยประเทศชาติจับพวกก่อการ ร้าย แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะเป็นแม่ตัวเองเสียนี่ เจตต์รู้สึกว่ามัน ช่างน่าขัน น่าเยาะเย้ย

“เจตต์ ถ้าแกยังคิดจะให้ฉันรู้จักแกอย่างลูก ก็พาฉันไป ไอ้ พวกนี้มันต้องไว้หน้าแกใช่หรือไม่? แกให้พวกมันหลีกให้ฉันไป ฉันจะพาแกไปหาตาแกที่ต่างประเทศ ตาแกมีอิทธิพลมากที่ต่างประเทศ และด้วยความสามารถของแก แค่แกเชือฟัง จะต้อง ถูกตาของแกใช้แน่นอน”

เทย่าตอนนี้ต้องรีบไปพบแพทย์

เจตต์มองไปยังเธอ มองดูแม่คนนี้ที่คอยเป็นห่วงเป็นใยมา ตลอดสิบปี ตอนนี้กลับเหมือนคนแปลกหน้ามาก

เขามองไปที่เทย่า แววตาของเขาค่อยๆ หายไปทีละน้อย และ ดับลงไป

“เจตต์! เจตต์!”

เทย่าตะโกนเรียก แต่เจตต์กลับปิดตาและ โบกมือให้คนเอา เทย่าออกไป

เจตต์มองไปที่บุริศร์และนรมน เขาขยับปาก ท้ายที่สุดก็พูด

ด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น “ฉันขอโทษ ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์

อีกต่อไปแล้ว”

“เจตต์ อย่าพูดอย่างนี้ นายก็เป็นผู้ถูกกระทำ นาย……. ในที่สุดนรมนก็ไม่ใจแข็งพอ

เจตต์ยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันเข้าใจ เรื่องที่นี่ส่งให้พวกทหารทำเถอะ ฉันจะกลับไปดูว่ามีของของเธอ ตกหล่นอะไรไว้ที่บ้านหรือเปล่า พวกนายไม่ต้องส่งฉัน

หลังจากพูดจบ เขาก็หันหลังเดินจากไป แต่หลังของเขากลับดู เศร้าและเหงาเป็นพิเศษ
บริศร์จับมือนรมนไว้แน่น และพูดด้วยเสียงต่ำ “คุณรู้ไหมว่า คุณทำให้ผมตกใจแค่ไหน!”

“ขอโทษค่ะ ฉันแค่อยากเจอแม่ของฉัน!

นรมนจู่ๆก็นึกถึงคิม ก่อนจะหันไปดูอย่างเร็ว แต่ที่ที่คิมนั่งอยู่ กลับพบว่าไม่มีเงาของคนอีกต่อไปแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ