บทที่ 1011 คุณนายร้ายกว่าเดิม
นโมนขมวดคิ้วเล็กน้อย
“สมจิต? ชัยยศ?”
เธอตะโกนเรียก โดยไม่รู้ตัว ก่อนจะเห็นหัวชัยยศ โผล่ออกมา จากหัวมุมหนึ่ง และที่ปากของเขายังมีเศษอาหารเปรอะที่มุมปาก
“แค่ก คุณนายเสร็จแล้วเหรอครับ?”
“นายทําอะไร?”
นรมนมองไปที่เขาอย่างพูดไม่ออก
“แค่ แค่ก”
ชัยยศออกมาจากหัวมุม มือที่ซ่อนอยู่ข้างหลังถือขนมแป้ง ทอดอยู่ และเห็นได้ชัดว่าเขากินได้เพียงไม่กี่คำเท่านั้น
“ยังไม่ได้ทานข้าวเหรอ?”
นรมนสายศีรษะอย่างช่วยไม่ได้ คิดว่าจะเกิดอะไรกับพวกเขา
เสียอีก
“สมจิตละ?”
“เธอไปเข้าห้องน้ำครับ”
เมื่อได้ยินคําตอบของชัยยศ นรมนก็รู้สึกกลุ้มใจทันที
ชัยยศหาอะไรกินสมจิตไปเข้าห้องน้ำ ทำไมฟังแล้วถึงรู้สึกว่าคู่นี้ไม่ค่อยดีงามเท่าไหร่
“ไม่ต้องกินแล้ว เดี๋ยวตามฉันไปทานข้าวที่บ้านพรโสภณ”
“ไม่ไม่ไม่ครับ คุณนาย ผมไม่ไปแล้ว ผมยังมีเรื่องต้องทำครับ ประธานบริศ มอบหมายงานให้ผมเยอะมาก ยังสะสางไม่เสร็จ แล้ว ผมเห็นคุณว่าคุณนายไม่ต้องการชั่วครู่ ก็เลยฉวยโอกาส ทานอะไรหน่อยนะครับ”
ชัยยศพูดอย่างเกรงใจ
นโมนพบว่าขนมแป้งทอดของเขาเย็นไปนานแล้ว ไม่รู้ว่าขาย เป็นเวลานานเท่าไหร่แล้ว
ในช่วงที่บุริศร์ไม่อยู่ในช่วงเวลานี้ ปริมาณงานของชัยยศ เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด และเขาได้เข้าไปทำงานแทน ในส่วนของ พฤกษ์ด้วย กิจการของบริษัทต้องการให้เขาดำเนินการ ลำบาก เขาแล้วจริงๆ
“ทานของเย็นตลอดไม่ได้นะ ถ้านายไม่ไปทานข้าวที่บ้านพร โสภณ ก็ไปกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อร้อนๆ สักชามที่หน้าประตู ฉันเลี้ยง เอง”
“ไม่ต้องหรอกครับคุณนาย ผมทานแค่นี้ก็โอเคแล้ว ประหยัด เวลาและอิ่มท้องด้วย จะได้ไม่เสียเวลาขับรถ
ชัยยศพูดอย่างไร้เดียงสา
ทันใดในใจนรมนก็รู้สึกเศร้าและเจ็บปวด
“โอเค ฟังฉันนะ ไปทานข้าว ไป
นรมนจับมือของชัยยศ แล้วลากเขาออกไป
ชัยยศ งค้างไปนิด ก่อนจะรีบสลัดนรมนออก
ตายแล้ว!
ถ้าประธานบริศร์เห็นว่าจับคุณนายจูงมือเขา กรงเล็บของเขานี่ ยังต้องการอีกไหม?
นรมนแปลกใจไปนิด
“หืม?”
“คือ ประธานบริศร์จะหึงได้นะครับ”
ชัยยศพูดติดอ่าง แต่นรมนกลับหัวเราะขึ้นมา
เป็นคนที่ตลกเสียจริง?
แต่เป็นเพราะว่าชัยยศ นรมนถึงค่อยคลี่คลายอารมณ์ลงไปได้
มาก
“โอเค ไม่จูงมือนายแล้ว เร็ว รีบพาฉันไปหาสมจิต”
นรมนออกคําสั่ง ชัยยศไม่กล้าล่าช้าเสียเวลาอีกแล้ว เขารีบ เดินตามหลังนรมนเหมือนผู้ติดตามตัวน้อย
แต่นรมนไม่เห็นสมจิต
“เธอละ?”
“ไปซื้อทําให้คุณนายครับ
ชัยยศต้องบอกความจริง
“คุณนาย อย่าไปบอกสมจิตได้ไหมครับว่าไม่อยู่ข้างหาย คุณนาย แล้วยังแอบเอาของไปทานอีก?”
ชัยยศรู้สึกกลัวเล็กน้อย
“ทําไม?”
นมนางเล็กน้อย แต่สีหน้าท่าทางราวกับดูการแสดง
ชัยยศพูดอย่างเก้อเขินว่า “สมจิตแข็งแกร่งมากครับ ผมสู้ไม่ ได้ เมื่อกี้ผมเพิ่งลากเธอออกไป แต่เธอเกือบดึงแขนผมหลุด นี่ เธอเป็นผู้หญิงจริงไหม”
นรมนยิ้มทันที
“เหตุผลนี้เองเหรอ?”
“ไม่ทั้งหมดหรอกครับ เธอให้ผมอยู่ข้างกายคุณนายเพื่อ ปกป้องความปลอดภัยของคุณ แต่ผมกลับแอบทานขนม ถ้าเธอรู้ เข้า ผมโดนทําร้ายแน่
ชัยยศพูดเหมือนลูกสะใภ้ตัวน้อยที่กำลังโกรธ นรมนยิ้มและพูดว่า “ทำไมถึงสู้เธอไม่ได้?”
“ผมจะพยายามครับ วันนี้ผมจะกลับไปฝึกฝนด้วยความพยายาม เพื่อให้แน่ใจว่าผมจะไม่ถูกผู้หญิงทุบตี!”
“นี่คุณเรียกตัวเองว่าผู้ชายเหรอ?”
สมจิตกลับมาพอดี เมื่อได้ยินที่ชัยยศพูด เธอก็อดไม่ได้ที่จะพ่น ลมหายใจออกมา
ชัยยศซ่อนตัวอยู่ข้างหลังนรมนทันทีราวกับนกกระทา
นรมนไม่ค่อยเห็นชัยยศมีท่าทางอย่างนี้ อดไม่ได้ที่จะยิ้มและ พูดว่า “สมจิตอย่าทำให้เขากลัว เดี๋ยวฉันจะไม่มีใครให้ใช้งาน
“คุณไม่จำเป็นต้องใช้งานคนขี้ขลาดอย่างนี้หรอกค่ะ
คำพูดของสมจิตไม่สุภาพเลย ชัยยศกำหมัดแน่นอย่างโกรธ เคืองอยู่ด้านหลังของนรมนแต่เขากลับไม่กล้าก้าวเท้าออกไปสู้ กับเธอ
น่าโมโหนัก!
นรมนรู้สึกว่าทั้งสองคนเป็นสมบัติล้ำค่าแห่งชีวิต เธอยิ้มและ พูดว่า “ไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง ไปหาของอร่อยกินกัน
สมจิตอยากจะปฏิเสธ แต่ก็ต้องหุบปากไปเมื่อเห็นสายตาที่ยืน
กรานของนรมน
“น้ำค่ะ”
เธอยื่นน้ำในมือส่งให้ จากนั้นก็เดินขนาบซ้ายออกไปพร้อม กับนรมน ชัยยศจึงกล้าเดินตามหลังพวกเธอไป
ผู้หญิงสมัยนี้แตะต้องไม่ได้เลยจริงๆ
เขาพึมพำในใจ ไม่กล้าเดินตกหล่นอยู่ข้างหลังเลย
สมจิตขี้เกียจที่จะคุยกับชัยยศ เธอหันไปพูดกับนรมนว่า “ตอน ที่เพิ่งออกไปซื้อน เห็นคนน่าสงสัยเดินไปมารอบรถของคุณนาย ค่ะ เดี๋ยวพวกเราเรียกรถแท็กซี่กลับกันเถอะค่ะ”
นรมนซะงักเล็กน้อย
ใครจากไหนอีก?
ช่างลอบกัดเธอได้เลือกสถานที่และเวลาจริง
“โอเค”
แต่ก็แค่รถยนต์ เธอเลยปล่อยผ่านมันไป
“วันหลังให้คนมาเช็คสภาพรถหน่อยนะ ไม่มีอะไรค่อยขับ กลับ”
“ค่ะ”
ขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน สมจิตและพวกนรมนก็เดินไปถึง ร้านเนื้อละแวกใกล้เคียงแล้ว
ชัยยศเหลือบมองเสื้อผ้าของนรมน ก่อนจะมองไปที่ร้านเนื้อ ยิ้มก่อนจะพูดว่า “คุณนาย กลับไปก่อนดีไหมครับ ผมกินคน เดียวก็ได้ครับ”
“ฉันจะดูนายกิน ไม่รู้อีกเหรอ? ถ้าฉันไป นายไม่กินแน่ เดี๋ยวก็ กลับไปทำงานให้พวกฉันอีก เวลาของฉันไม่ได้ยุ่งขนาดนั้น พวก ปีศาจไม่ได้อยู่ตลอดเวลาหรอก”
หลังจากพูดแล้ว นรมนก็ก้าวเท้าเดินเข้าไปข้างใน โดยไม่ สนใจสภาพแวดล้อมที่แสนธรรมดานี้ ก่อนจะนั่งที่โต๊ะ
“เฮีย ก๋วยเตี๋ยวเนื้อชามหนึ่ง ขอเนื้อเพิ่ม ขอบคุณค่ะ
“จัดไป”
เจ้าของร้านรีบเข้าไปทําอาหาร
ชัยยศรู้สึกประหลาดใจถึงการได้รับความรัก
เมื่อสมจิตเห็นหยาดน้ำตาที่คลอเบ้าบนหน่วยตาของเขา เธอก็ อดไม่ได้ที่จะพูด “แค่นี้เอง? ก็แค่ก๋วยเตี๋ยวเนื้อชามเดียว
“เธอจะเข้าใจอะไร”
ชัยยศ าเธอไปที ก่อนจะนั่งรอข้างๆ
นรมนรู้สึกว่าสมจิตจงใจมุ่งเป้าไปที่ชัยยศ ปฏิบัติกับเธอค่อน ข้างดีกว่า แต่มุ่งเป้าทำนองนี้ไม่ใช่เจตนาร้ายแรง หรือว่าสมจิต จะชอบชัยยศกันนะ?
เธอคาดเดาอยู่ในใจ มุมปากยกยิ้มบางอย่างห้ามไม่ได้ เรื่องความรักนี้หนอ ช่างมหัศจรรย์จริงๆ
เมื่อก๋วยเตี๋ยวเนื้อมาถึง นรมนก็ดันถ้วยไปข้างหน้าชัยยศ
ชัยยศทานอย่างสงวนท่าที แต่เขาหิวมาก ไม่ได้แสร้งทำ กิน
ไปสามถ้วย
“ตายละ นี่นายไม่ได้ทานอะไรมากี่วัน?”
“หนึ่งวันครับ”
หลังจากชัยยศซดน้ำซุปหมดแล้ว เขารู้สึกมีพลังงานเต็มเปี่ยม ในทันที
“อย่าทำแบบนี้อีกนะ ไม่ดีต่อกระเพาะอาหาร ถ้านายป่วยขึ้น มา บุริศร์จะเสียใจนะ
ค่าพูดของนรมนทำให้ชัยยศรู้สึกซาบซึ้งขึ้นมาทันใด
“ผมจะไม่มีวันทำให้ประธานบริศร์และคุณนายเสียใจแน่นอน ครับ”
“สําคัญตัวเองไปหน่อยไหม? ความหมายของคุณนายก็คือ ถ้า นายป่วยจะไม่มีคนช่วยดูแลบริษัท ถึงเวลานั้นถ้าพวกเขาสองคน ต้องการไปไหนลำพังสองคนก็ไปไม่ได้แล้ว ประธานบริศร์เขารัก ภรรยามาก”
เมื่อสมจิตพูดจบ ก็ทำให้ชัยยศรู้สึกเก้อเขินขึ้นมาทันที
นรมนตบบ่าของสมจิตก่อนพูด “รู้อะไรก็ไม่ต้องพูดออกมา หรอก พวกเรายังสามารถเป็นเพื่อนกันได้”
“ฉันกลัวเขาลอยนะค่ะ
สมจิตตอบอย่างถ่อมตัว
ชัยยศรู้สึกใจเสียขึ้นมา
ถูกเจ้านายผู้หญิงกับทอมบอยคนหนึ่ง โจมตีจนสะเทือนจิตใจ ชีวิตของเขาช่างมืดมนเกินไป
“คุณนายผมกลับก่อนนะครับ
“อืม ขับรถระวังท้องถนนหน่อยละ เพื่อชีวิตที่ดีของฉันกับบุรี ศร์ นายต้องรักษาร่างกายตัวเองให้ดีนะ
นรมนอดไม่ได้ที่จะเย้าแหย่
ชัยยศที่เพิ่งยืนขึ้น เกือบจะสะดุดตัวเองล้ม
คุณนายใจร้ายกว่าเดิม!
แน่นอนว่าสมจิตไม่ใช่คนดี
ชัยยศนินทาอยู่ในใจ ก่อนจะรีบออกจากร้านก๋วยเตี๋ยวเนื้อ
นรมนยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม
“สนใจเขาไหม?”
เธอใช้ไหล่กระแทกตัวของสมจิต
แม้ว่าจะเป็นครั้งแรกที่ได้พบ และเป็นครั้งแรกที่ได้ร่วมงานกัน แต่ถ้าเป็นคนที่คุณตาแนะนำมาให้ แน่นอนว่าไม่มีอะไรผิดพลาด แน่ และนิสัยของสมจิตเธอก็ค่อนข้างที่จะชอบ
สมจิตไม่ได้เขินอาย เธอพูดอย่างตรงไปตรงมา “มองแล้ว ระรื่นตาดีค่ะ แต่ดูไม่ค่อยมีแรง ต้องฝึกฝนอีก”
“เพลาหน่อย อย่าทำให้เขาตกใจสิ ทุกวันนี้มีเด็กไร้เดียงสา แบบนี้ไม่มากนักหรอก”
“ฮี เขาจะสามารถวิ่งออกกำมือฉันได้ไหมคะ? ฉันสมจิตคนที่ชื่นชอบคือยอดเขาต้องพิชิต ภารกิจยังไม่สำเร็จ ล้มเหลวการภารกิจให้สำเร็จนั้นเป็นไป ไม่ได้กองทัพ”
ทฤษฎีความรักของสมจิตไหลไปตามธรรมชาติดีกว่า
“โอเค เรากลับไปทานนรมนกายลุกขึ้น และออก
สมจิตกำลังคุยกับเธอ เธอก็จองรถบริการ ออนไลน์แล้ว ตอนนี้เวลาก็หน้าพอดี
นรมนวางใจกับสมจิตมาก ก่อน
กลับบ้านตระกูลพรโสภณด้วยความปลอดภัย
เมื่อคุณท่านตนวรเห็นนรมน เขาขึ้นทันใด ก่อนทัน เวลาพอดี อาหารเสร็จแล้วถึงกลับมา จมูกสุนัข
คุณตา หนูคือหลานสาวคุณตาคะ คุณตาด่าหนูก็เหมือน ด่าตัวเอง”
นรมนตอบกลับพลางยิ้ม
“พูดไปเถอะ ไปเปลี่ยนข้าว
“โอเคค่ะ”
นรมนโยนกระเป๋าลงบนโซฟา แล้วกลับไปที่ห้องนอนเพื่อ จัดการทําความสะอาดตัวเอง
แม้ว่าจะไม่ได้กลับมาที่นี่เป็นเวลานาน แต่คุณท่านตนวรยังคง ให้คนไปซื้อเสื้อผ้าและของใช้ตามฤดูกาลมาวางไว้ที่นี่ เขากลัว นรมนกลับมาแล้วจะไม่มีของใช้
นรมนเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาชุด แต่เธอกลับพบกล่องเล็กๆวางอยู่ ตรงมุม
เมื่อก่อนเธอไม่เคยจะสนใจกล่องนี้มาก่อน
ใจคนต่างมีความอยากรู้อยากเห็น นรมนเองก็ไม่มีข้อยกเว้น
เธอหยิบกล่องเล็กออกมา ก่อนจะพบว่ามันถูกล็อค
อะไรจะลึกลับปานนี้
นรมนเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว และออกมาพร้อมกับกล่อง
เล็กๆ
“คุณตาคะ กล่องเล็กๆ ใบนี้ในตู้เสื้อผ้าของหนูคืออะไรคะ?”
เมื่อดวงตาของคุณท่านตนวรเห็นกล่องนั่น สีหน้าของเขาก็ เปลี่ยนไปเล็กน้อย
“คุณยายของหลานทิ้งมันไว้ก่อนหน้านี้
“อ้อ? มีกุญแจไหมคะ?”
“ไม่รู้ว่าโยนทิ้งไปไว้ไหนแล้ว ไม่มีของสำคัญอะไรหรอก ถ้า หลานอยากดูจริง แค่พังล็อคก็สิ้นเรื่อง คนก็ไม่อยู่แล้ว เก็บกล่อง ไว้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร
แม้ว่าคุณท่านตนวรกล่าวเช่นนั้น แต่ในดวงตาเขาก็มีความ คิดถึงพาดผ่าน
นรมนคิดว่าอาจมีบางอย่างที่คุณยายทิ้งไว้ให้คุณตา? แต่ ตอนที่จากไปก็คงอายที่จะต้องพูดออกไป
เมื่อคิดได้เช่นนั้น เธอจึงรีบเดินไปพร้อมกับกล่อง
“คุณตา มาดูด้วยกันสิ
คุณท่านตนวรไม่ได้ปฏิเสธ
นรมนรู้ว่าตัวเองเดาถูก
เธอขอให้สมจิตเปิดกล่องให้ แต่เมื่อเห็นของข้างใน เธอก็นิ่ง ตะลึงไปทั่วร่าง
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
