บทที่ 1303 แอบอ้างสถานะของผู้อื่น

นรมนอยู่ข้างนอกไปอีกพักหนึ่ง พอข้างในไม่มีเสียงลอยมา แล้วเธอถึงจากไป

เธอไม่รู้ว่าพอบุณพจน์รู้ว่าพรวลัยกินยาพิษเข้าไปแล้วจะมี สภาพจิตใจยังไง ถ้าหากเป็นบริศร์ละก็ คาดว่าน่าจะทุกข์ใจมา กละมั้ง

แต่ว่าเรื่องความรู้สึกนั้น เธอช่วยอะไรไม่ได้จริง ๆ

หลังจากที่นรมนจากมาแล้วก็กลับมาถึงหมู่บ้านดารายน

ด้านนงลักษณ์ยังคงยุ่งมาอยู่ อาจจะกำลังตรวจสอบปัญหา เรื่องตัวตนของพิรุณอยู่ แต่พอมิลินเห็นนรมนนั้น ก็รีบพาตัวเธอ มาอีกข้างหนึ่ง แล้วพูดเสียงต่ำขึ้นว่า “ผู้ใหญ่บ้านติดต่อฉันแล้ว ค่ะ”

“อะไรนะ?”

นรมนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

ทำไมบุริศร์ถึงไม่ติดต่อกับเธอ? แต่กลับติดต่อไปหามิลินล่ะ?
เหมือนกับว่าจะรู้ว่านรมนกำลังคิดอะไรอยู่ มิลินก็รีบพูดขึ้นว่า “สัญญาณของทางผู้ใหญ่บ้านโดนดักฟัง ไม่มีวิธีที่จะโทรศัพท์ได้ เพราะฉะนั้นเขาก็เลยใช้วิธีติดต่อที่มีแต่หมู่บ้านดารายนเรา เท่านั้นติดต่อกันมา

“หนอนพิษเหรอ?”

วิธีติดต่อที่นรมนสามารถนึกออกได้ก็มีแต่วิธีนี้เท่านั้น

มีลินพยักหน้าเล็กน้อย

“ผู้ใหญ่บ้านนั้นมีพรสวรรค์มากเลย ถึงกับใช้หนอนพิษติดต่อ ฉันเป็นด้วย เขาบอกว่าพวกเขาไม่เป็นอะไร ให้พวกเราไม่ต้อง เป็นห่วง ปกป้องทางเข้าหมู่บ้านราคายนไว้ให้ดี แล้วรอข่าวจาก เขา”

มิลินดูไปแล้วตื่นเต้นมาก ในเมื่อมีข่าวของบุริศร์แล้ว ขอเพียง ผู้ใหญ่บ้านยังอยู่ เธอก็จะมีที่พึ่ง แต่ว่านรมนกลับไม่ได้มองโลก ในแง่ดีแบบนั้นเหมือนกับเธอ

“บุริศร์ใช้หนอนพิษไม่เป็น

หลังจากที่พูดประโยคนี้จบ นรมนก็ยกเท้าแล้วเดินจากไปเลย เหลือมิลินให้ยืนเหม่ออยู่ที่เดิมคนเดียว
ใช้หนอนพิษไม่เป็นงั้นเหรอ?

จะเป็นไปได้ยังไง?

“คุณนายคะ ฉันไม่ได้โกหกนะ ผู้ใหญ่บ้านติดต่อกันมาจริง ๆ นะ หนอนพิษตัวนั้นฉันยังเก็บไว้อยู่ เป็นหนอนที่ใช้ส่งข่าวสาร โดยเฉพาะเลยนะคะ”

มิลินรีบร้อนอธิบาย แต่ในสมองของนรมนกลับปรากฏภาพ ของคนคนหนึ่งออกมา

ปีวรา!

แม่ของเธอเป็นลูกหลานของหมู่บ้านดารายน ถ้าจะรู้เรื่อง หนอนพิษก็เป็นเรื่องปกติ ผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้านน้ำใสบอกว่าตั้ง แต่เด็กๆ ปีวราก็ไม่เคยได้สัมผัสกับเรื่องพวกนี้มาก่อนเลย นรมน ไม่เชื่อหรอก

ถ้าหากว่าเราเป็นคนใช้สถานะของบุริศร์มาส่งข่าวพวกนี้ จริง นรมนไม่ได้รู้สึกถูกปลอบขวัญเลย แต่กลับอดไม่ได้ที่จะเป็น กังวลขึ้นมา

สถานะของปีวราในตอนนี้จะเป็นมิตรหรือเป็นศัตรูก็ไม่ชัดเจน ถึงแม้ว่าเธอจะหลอกใช้กมลจนตามหาคริชณะเจอ ก็ไม่สามารถ พูดได้ชัดว่าปีวราจะเป็นคนของพิรุณ

และอย่างเช่นพรวลัย
เธอเองก็ปล่อยตัวพิรุณไปไม่ใช่เหรอ?

แต่ว่าปฏิกิริยาที่เธอมีต่อพิรุณกลับทำให้คนต้องครุ่นคิดอย่าง หนัก

หัวสมองของนรมนรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาเล็กน้อย มีเรื่องราวที่คิด ไม่ตกมากมายล้อมรอบตัวเธออยู่ ความรู้สึกเหนื่อยล้าระลอก แล้วระลอกเล่าทำให้ร่างกายเธอรู้สึกไม่ค่อยไหว

ไม่รู้ว่ากิจจาปรากฏตัวมาตั้งแต่เมื่อไหร่ และถือซุปพุทราจีนไว้ ถ้วยหนึ่ง แล้วพูดเสียงต่ำขึ้นว่า “หม่าม หม่ามีกินอะไรหน่อยนะ ครับ ผมให้ในครัวทำมาให้ครับ

“ขอบใจจ้ะกิจจา

นรมนจ้องมองดูลูกชายที่รู้เรื่องมากขนาดนี้ แล้วก็อดไม่ได้ที่ จะคิดถึงกานต์ขึ้นมา

ถ้าหากว่าเวลานี้มีกานต์อยู่ด้วยละก็ ก็ไม่รู้ว่าจะมีสถานการณ์

เป็นแบบไหนไปจริง ๆ

กิจจาเห็นนรมนดื่มซุปพุทราจีนจนหมดแล้ว ก็ถือถ้วยไว้แล้วก็

เดินออกไปเลย

นรมนคิดถึงกานต์ขึ้นมาเลย

เธอเอาโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรวิดีโอคอลหากานต์สายหนึ่ง
ในตอนที่สายวิดีโอคอลโทรติดนั้น กานต์กำลังกินยาอยู่ ใบหน้าที่ย่นแบบนั้นนรมนเห็นแล้วมุมปากก็ค่อย ๆ คลี่ขึ้นมา

“หม่ามีไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าลูกชายตัวเองจะกินยาได้อย่างยาก

ลําบากขนาดนี้?”

กานต์รีบโยนเข้าไปในปาก แล้วก็ดื่มน้ำตามลงไปคำหนึ่ง แต่ ก็ยังคงข่มรสชาติขมนั่นไม่อยู่ จึงรีบกินส้มลูกหนึ่งขึ้นมา แล้วถึง พูดเสียงต่ำขึ้นมาว่า “หม่าม หม่าไม่รู้หรอก วันหนึ่งต้องกินสาม มื้อติดต่อกัน จะกินจนเกิดโรคขึ้นมาแล้วจริง ๆ

“นั่นก็เป็นเพราะคำนึงถึงร่างกายของหนู เป็นยังไงบ้าง? รู้สึก ดีขึ้นบ้างหรือยัง?”

พอนรมนได้เห็นหน้าลูกชายอารมณ์ก็ดีขึ้นมากแล้ว กานต์ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “ดีขึ้นเยอะแล้วครับ หม่ามี ทางหม่าม เป็นยังไงบ้างคะ? มีอะไรคืบหน้าบ้างหรือเปล่าครับ?”

นรมนส่ายหน้าแล้วพูดขึ้นว่า “ไม่มีอะไรคืบหน้าเลย แต่ก็ไม่มี อันตรายอะไร หนูอย่าเป็นห่วงพวกเราเลย รักษาตัวเองให้ดี ๆ รีบ ๆ หายแล้วมาอยู่ข้างกายหม่ามเร็ว ๆ นะ หม่ามคิดถึงหนู แล้ว”
“หนูก็คิดถึงหม่ามีครับ”

กานต์พูดจบแล้วใบหน้าก็แดงขึ้นมาเล็กน้อย ดูแล้วน่ารักมาก

เลย

นรมนรักท่าทางเล็ก ๆ แบบนี้ของกานต์จะตายอยู่แล้ว จนแทบ อยากหยิกผ่านหน้าจอไปทีหนึ่งเลย

“ลูกชายของหม่าหล่อจังเลย มาจับที่หนึ่ง

สำหรับการจับผ่านหน้าจอของนรมน กานต์กลับยิ่งหน้าแดง มากขึ้น และหูก็แดงขึ้นด้วย

“หม่าม หม่ามีเรื่องอะไรจะให้ผมไปทำใช่หรือเปล่าครับ?”

กานต์รู้สึกว่าตัวเองค่อนข้างที่จะรับหม่ามีที่ลุ่มร้อนอย่างนี้ไม่ ไหวแล้ว

แต่นรมนกลับส่ายหน้าแล้วพูดขึ้นว่า “ไม่มีจ้ะ หม่ามหวังว่าหนู

จะสามารถรักษาตัวเองให้ดี ๆ ก็พอแล้ว”

ในเวลานี้ นรมนรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่กานต์ไม่ได้ตามมา ด้วย ไม่งั้นละก็ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาบ้าง และตอนนี้กมล จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ทุกอย่างได้แต่รอต่อไปเท่านั้น

สองแม่ลูกพูดคุยกันไปอีกพักหนึ่ง แล้วกานต์ก็เสนอให้เล่น เกมกันสักรอบ แต่กลับโดนนรมนปฏิเสธไป

“หม่ามี้ เป็นเพราะว่าคุณบุริศร์ไม่อนุญาตเหรอครับ? อ๋อใช้

แล้ว คุณบุริศร์ล่ะ? ทำไมถึงไม่เห็นคุณบุริศร์เลยละครับ?”

กานต์ถึงเพิ่งจะพบว่าบุริศร์ไม่อยู่ข้างกาย

ปกติแล้ว ในเวลาแบบนี้บริศร์ไม่ควรจะต้องเฝ้าอยู่ข้างกายนร

มนหรอกเหรอ?

นรมนยิ้มแล้วพูดขึ้นอย่างสงบนิ่งว่า “แด๊ดดี้ของหนูมาที่นี่มี เรื่องมากมายต้องทำ จะมามีเวลาอยู่กับหม่ามีที่ไหน? อ๋อ ใช่แล้ว ตามหาลุงคริชณะของหนูเจอแล้วนะ ตอนนี้คิดว่าทั้งสองคนคงจะ พูดคุยกันอยู่ข้างนอกละมั้ง”

สำหรับเรื่องนี้ นรมนคิดว่าไม่มีความจำเป็นที่จะต้องปิดบัง กานต์ และก็จะสามารถทำให้เขาสบายใจได้บ้างหน่อยหนึ่ง

และก็เป็นเช่นนั้น กานต์ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “คุณลุงคริขณะยัง

สบายดีไหมคะ?”

“สบายดีจ้ะ ไม่ต้องเป็นห่วง พวกเราไม่อยู่ข้างกายหนู ตัวหนู เองต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ เข้าใจไหม?”

“เข้าใจแล้ว ในเมื่อคุณบุริศร์ไม่มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนหม่าม งั้นก็เล่นเกมกับผมสักตาเป็นไง

นรมนยิ้มแล้วก็พูดขึ้นว่า “มิลินกลับมาแล้ว นงลักษณ์ก็มาที่นี่ แล้ว หม่ามจำเป็นที่จะต้องอยู่สอบถามเรื่องของอารองตระกูลทวี ทรัพย์ธาดากับพวกเขาสักหน่อย เพราะฉะนั้นคงจะเล่นเกมกับหนู ไม่ได้แล้ว หนูเองก็รีบพักผ่อนเร็ว ๆ นะ รู้ไหม?”

“อ๋อ ได้ครับ ลาก่อนครับหม่ามี

“ลาก่อนจ้ะ!”

หลังจากที่วางสายวิดีโอคอลของลูกชายไปแล้ว นรมนถึงได้ โล่งใจไปได้เปลาะหนึ่ง

เธอเองก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แค่อยู่ ๆ ก็คิดถึงกานต์ขึ้นมา แล้วก็เป็นห่วงเล็กน้อย ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าอยู่ในฐานทัพใหญ่ของ สหภาพกานต์น่าจะปลอดภัยได้ แต่ว่าตั้งแต่เกิดเรื่องของ กมลแล้ว ก็เหมือนกับว่าไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรเธอก็จะไม่เชื่อเลย

นรมนหมุนตัวแล้วเดินออกไปนอกประตู ก็เห็นนงลักษณ์ยืนอยู่ ที่หน้าประตู ไม่รู้ว่ามานานเท่าไหร่แล้ว

“คุณป้าใหญ่? ทำไมไม่เข้ามานั่งละคะ?”
นรมนเปิดประตูออก จนทำให้นงลักษณ์ตกใจจนสะดุ้งที่หนึ่ง

เธอส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วพูดขึ้นว่า “ไม่เข้าไปแล้ว ฉันไป สืบค้นเรื่องตัวตนของพิรุณมา เธอพูดไว้ไม่ผิดเลย เขาอาจจะไม่ ได้เป็นเพียงนักสำรวจธรณีวิทยาธรรมดาคนหนึ่งจริง ๆ ด้วย

“หมายความว่าไงคะ? สืบค้นอะไรเจอเหรอคะ?”

นรมนรู้สึกสนใจขึ้นมาทันที

นงลักษณ์กลับส่ายหน้าแล้วพูดขึ้นว่า “ยังสืบค้นตัวตนที่แท้ จริงไม่เจอ เหมือนกับว่ามีคนตั้งใจลบล้างเบาะแสไป แต่ว่าสิ่งที่ สามารถแน่ใจได้คือ พิรุณแอบอ้างสถานะของคนอื่นมาใช้

“แอบอ้างเหรอ?”

หัวคิ้วของนรมนขมวดกันแน่น

นงลักษณ์พยักหน้าแล้วพูดขึ้นว่า “ใช่ มีคนซื่อพิรุณจริง ๆ แล้ว ก็เป็นนักสำรวจธรณีวิทยาจริง ๆ แต่ว่าคนคนนั้นไม่ใช่พิรุณคนที่ เราเห็นตรงหน้านี้ เธอดูอันนี้

นงลักษณ์เอารูปที่บันทึกมาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ยื่นให้บร

มนดู

“คนคนนี้ถึงจะเป็นพิรุณตัวจริง ฉันได้ให้คนไปตรวจสอบมาแล้ว เขาเกิดอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ในหุบเขาทางนี้ ต่อมาก็สอบติดมหาวิทยาลัย ผลการเรียนก็ดีมากมาตลอด และ ที่สำคัญหลังจากจบการศึกษาแล้วก็เข้าสู่การเป็นนักสำรวจ ธรณีวิทยาเลย แต่ว่าคนคนนี้หลังจากที่ทํางานได้ปีหนึ่งแล้ว ใน ระหว่างที่เข้าสำรวจธรณีวิทยาครั้งหนึ่งก็เจอเขากับดินถล่ม และ ได้เสียชีวิตไปแล้ว

ฟังนงลักษณ์พูดไปแบบนี้ แล้วก็ต้องมองรูปถ่ายที่แปลกหน้าที่ อยู่ในมือ ใจของนรมนก็สั่นสะเทือนเป็นอย่างมากเลย

“ความหมายของคุณคือตอนนี้พิรุณแอบอ้างใช้สถานะของคน

ตายอยู่เหรอคะ?”

“ใช่ เมื่อสามสิบกว่าปีก่อนอินเทอร์เน็ตยังไม่ครอบคลุมมาก ขนาดนี้ สถิติมากมายต่างก็ไม่ได้โอนย้าย ตอนนั้นตอนที่พิรุณ ตายไปแล้วก็โดนคนที่บ้านรับศพกลับไป ถ้าพูดตามหลักแล้ว ควรจะต้องทำจำหน่ายชื่อออกจากทะเบียนบ้านและทำใบ มรณบัตร แต่ว่าคนในครอบครัวของเขากลับไม่ได้ทำเรื่องนี้มา ตลอด สิ่งที่สำคัญคือ คนของฉันไปสืบมาแล้ว ปีที่สองหลังจากที่ พิรุณตายไป ญาติสนิททั้งหมดของเขาหายไปหมดเลยภายใน คืนเดียว”

พอได้ยินนงลักษณ์พูดแบบนี้ ดวงตาของนรมนก็มืดขรึมลงเล็กน้อย
“หายไปภายในคืนเดียวเหรอ? คือโดนฆ่าไปหมดเหรอ?”

“ไม่รู้ ไม่มีร่องรอยอะไรเลย และอีกอย่างพวกเพื่อนนักเรียนที่ เกี่ยวข้องกับพิรุณต่างก็พูดเหมือนกันว่าจำไม่ได้แล้วว่าพิรุณ หน้าตายังไง ฉันรู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องไม่ปกติแน่ บางทีคนทั้งหมดที่ รู้จักกับพิรุณอาจจะโดนซื้อตัวไปแล้ว แต่ว่าคนที่สามารถซื้อตัว คนได้เยอะขนาดนี้ในเวลาไม่นาน หนำซ้ำยังสามารถทำให้ญาติ สนิทของพิรุณหายไปในคืนเดียว จะต้องไม่ธรรมดาแน่ และก็ ไม่ใช่เรื่องที่คนธรรมดาคนหนึ่งจะสามารถทำได้ด้วย

นโมนพยักหน้าเล็กน้อย

สิ่งที่นงลักษณ์พูดก็เป็นสิ่งที่เธอคิดอยู่ด้วย แต่ว่าในใจของเธอ ก็ยังคงสั่นสะเทือนจะแย่อยู่แล้ว

พิรุณกลับไม่ใช่พิรุณเหรอ!

แม้แต่ป้าโอเมื่อสามสิบกว่าปีก่อนก็ยังไม่รู้สถานะที่แท้จริงของ คนรักในรักครั้งแรกของตัวเอง เห็นได้ชัดว่าพิรุณคนนี้แอบซ่อน ไว้ได้ลึกแค่ไหน

ตกลงเขาเป็นใครกันนะ?

ทำไมจะต้องใช้สถานะของพิรุณมามีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ด้วย?

“ยังตรวจสอบเจอข่าวคราวอย่างอื่นอีกไหม?”

“ไม่มี”

นงลักษณ์ส่ายหัวเล็กน้อย แล้วพูดอย่างเบื่อหน่ายขึ้นว่า “พิรุณ คนนี้กับพิรุณคนที่ตายไปเวลามันช่างประจวบเหมาะกันมากเลย หนำซ้ำยังแทบจะถือได้ว่าเป็นเสื้อไร้รอยตะเข็บเลย เพราะฉะนั้น ฉันสงสัยว่าตอนนั้นพิรุณตัวจริงคนนั้นอาจจะไม่ได้เกิดเรื่องขึ้น เพราะว่าดินถล่มหรอก ไม่แน่อาจจะโดนลอบทำร้ายก็ได้นะ”

นรมนนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วก็รู้สึกว่าอาจจะมีความเป็นไปได้ แบบนี้

ตอนแรกเธอนึกว่ายิ่งอยู่ก็ยิ่งเข้าใกล้ความจริงมากขึ้นทุกที แล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่าพอปัดหมอกควันปริศนาที่หนาแน่นออก แล้ว เรื่องราวกลับกลายเป็นซับซ้อนซ่อนเงื่อนขนาดนี้แล้ว

พิรุณที่อยู่ตรงหน้านี้กลับแอบอ้างชื่อและสถานะคนอื่นมาใช้ ตั้งสามสิบกว่าปีแล้ว นี่มันช่างน่ากลัวมากจริง ๆ เลย

“บุณพจน์รู้เรื่องนี้ไหม?

“น่าจะไม่รู้นะ ความลับของพิรุณน่าจะแม้แต่ผู้หญิงที่อยู่ข้างกายเขาก็ไม่รู้เรื่อง

หัวคิ้วของนงลักษณ์ขมวดเข้าด้วยกันแน่น

พิรุณคนนี้ช่างซับซ้อนมากขนาดนี้ แล้วตอนนี้โดนปล่อยตัวหนี ไปแล้ว ต่อไปถ้าจะจับตัวเขาไว้อาจจะไม่ง่ายขนาดนั้นแล้ว

“มีข่าวพิรุณบ้างหรือยัง?”

นรมนายหน้าเล็กน้อย

“พรวลัยกินยาพิษไปแล้ว ตอนนี้หมดสติอยู่ไม่ฟื้นขึ้นมา พวก เราไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงปล่อยตัวพิรุณไป ก่อนที่ตัวเธอจะกินยาพิษ ก็ไม่ยอมพูด ตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่าเธอจะฟื้นขึ้นมาได้เร็ว ๆ จาก นั้นก็พูดข่าวที่มีประโยชน์หน่อยออกมาได้

ในจุดนี้ นรมนเองก็รู้สึกเบื่อหน่ายเป็นอย่างมากเลย

พอนงลักษณ์เห็นเธอเป็นเช่นนี้ ก็ตบบ่าของเธอเบา ๆ แล้วพูด เสียงต่ำขึ้นว่า “อย่ากังวลไปเลย อ๋อ ใช่แล้ว ทางบริศร์มีข่าวคราว มาบ้างหรือยัง?”

“มิลินได้รับหนอนพิษส่งสารมาตัวหนึ่ง บอกว่าพวกเขาไม่เป็น อะไร ให้พวกเราเฝ้ารอกันอยู่เฉย ๆ แต่ว่าฉันมักจะรู้สึกว่าบุริศร์ ไม่ได้เป็นคนส่งมา เพราะว่าเขาไม่รู้จักหนอนพิษส่งสารด้วยซ้ำ
พอได้ยินนรมนพูดแบบนี้ ดวงตาของนงลักษณ์ก็หรี่ลงครู่หนึ่ง แล้วก็ถามขึ้นว่า “งั้นจะเป็นใครล่ะ?”

“ฉันสงสัยว่าจะเป็นปีวรา”

“ปีวราเหรอ?”

“ใช่ สำหรับสถานะของผู้หญิงคนนี้ฉันรู้สึกแปลกใจและสงสัย อยู่บ้าง เพราะฉะนั้นฉันจึงกะว่าจะไปหมู่บ้านน้ำใสสักเที่ยว

คำพูดของนรมนทำให้นงลักษณ์รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที

“ในเวลาแบบนี้เธอจะไปหมู่บ้านน้ำใส นั่นไม่ใช่ไปรนหาที่ ตายเองเหรอ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ