บทที่ 538 เมื่อเขาโดนหมากัด

“นี่คุณอยู่ในเขตพื้นที่ทางทหารเหรอ? ห้องของใคร? ป้อง หรอ?”

เจตต์รู้เรื่องของป้อง และก็รู้ว่าป้องมีห้องในเขตพื้นที่ทหาร โพนี่เป็นภรรยาของป้อง แต่เขากลับนึกถึงป้อง เรื่องที่พ่อแม่ ของโพนี่เป็นวีรบุรุษที่ยอมพลีชีพถูกเก็บมาเป็นความลับไว้ตลอด

นรมนไม่ได้อยู่ในบ้านตระกูลรัตติกรวรกุล แต่กลับไปอยู่ใน เขตพื้นที่พักทหารของป้อง ในใจของเจตต์รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ เท่าไหร่

เมื่อได้ยินเจตต์ถามตัวเองเช่นนี้ นรมนถึงกับผงะไปชั่วขณะ และพูดด้วยเสียงต่ำ “ไม่ใช่ป้อง ไม่ต้องถามหรอก ฉันอยู่ที่ ปลอดภัยดี คุณวางใจเถอะ

คำพูดพวกนี้ทำให้เจตต์อึดอัดใจเล็กน้อย มันเหมือนกับว่าอยู่ ด้วยกันกับเขาแล้วมันไม่ปลอดภัย แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

“โอเค ผมจะไปส่งกิจจา คุณพูดกับทหารยามข้างหน้าให้ หน่อย เดี๋ยวผมเข้าไปไม่ได้

เมื่อเทียบกับตระกูลรัตติกรวรกุล เขตที่พักของทหารมี เปอร์เซ็นต์ความปลอดภัยสูงกว่ามาก ที่นี่แม้ว่าคนที่ต้องการ ค้นหา นรมน แต่ถ้าตราบใดที่เขาไม่ได้รับอนุญาตจากนรมน เขา ก็ไม่สามารถเข้าไปได้และเขาไม่สามารถทำอะไรกับนรมนได้เช่น
” โอเค

บรมนวางสายไป โพนี่ยิ้มเล็กน้อย “เจตต์น่าจะเกลียดฉัน

“ไร้สาระน่า ใช่แล้ว เธออยู่ที่โรงพยาบาล รู้จักคนเยอะ ต่อไป ลองแนะนำผู้หญิงให้เขาหน่อยเถอะ

หลังจากที่นรมนพูดจบ โพนี่ ก็ส่ายหัว ก่อนพูด “เธอนี่น่าสน ใจจริงๆ เจตต์เป็นเพลย์บอยของเมืองชลธี เขาจะไม่เจอผู้หญิง เลยเหรอ? ยังต้องให้ฉันแนะนำให้อีกเหรอ? นี่เธอคิดจริงๆเหรอ ว่า ถ้าเขามองผู้หญิงแค่ไม่กี่คน จะเอาความรู้สึกที่เขามีต่อเธอ กลับมาได้เหรอ? แหม่ ผู้ชายเพลย์บอยแบบนี้ ใครจะไม่ใส่ใจ ใครจะไม่ชอบไม่หลง ชะตากรรมของพวกเธอสองคน หลังจาก นั้นต้องไปช้าๆ

เมื่อได้ยินคำพูดของโพนี่ นรมนก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

ออกมา

“เรื่องนี้ไว้คุยกันทีหลังเถอะ ฉันต้องออกไปหากมล เธอมีรถ คันอื่นไหม? ตอนนี้ฉันต้องการรถ

โพนมองไปที่ร่างกายของนรมน ก่อนพูดเสียงต่ำ “ไม่ต้องคิด เรื่องขับรถเลย ร่างกายเธอตอนนี้ฉันไม่วางใจให้ขับรถออกไป คนเดียว แถมตอนนี้อารมณ์เธอยังไม่คงที่ด้วย เธอไปหาพร้อม กับเจตต์เถอะ ส่วนกิจจา เธอก็สบายใจเถอะ ฉันติดต่อแม่นมที่ บ้านฉันให้มาดูแลก่อนแล้ว ไม่มีเรื่องอะไรหรอกตอนนี้
“ขอบคุณนะไพ ”

แม้นรมนอยากจะพูดอะไรมากกว่านี้ แต่เธอก็รู้สึกว่าอย่างนี้ เป็นการเตรียมการที่ดีที่สุด

“ไม่ต้องพูดขอบคุณแล้ว เธอเอายานไป เผื่อฉุกเฉินร่างกาย เธอไม่ไหวก็กินเม็ดหนึ่ง อย่ากินเยอะละ ตอนนี้เธอยังเป็นคนป่วย อยู่นะ อย่าใช้ร่างกายตัวเองเหมือนกับคนสุขภาพดี ฉันรู้ว่า ลูกสาวเป็นดั่งแก้วตาดวงใจของเธอ ตอนนี้ไม่รู้ไปตกระกำ สําบากที่ไหน เธอคงเป็นห่วงมาก แต่ก็ต้องดูแลตัวเองให้ดี ไหม?”

“เข้าใจแล้ว”

นรมนไม่ได้ปฏิเสธ รับยามาก่อนจะเก็บใส่ไว้ในกระ

กางเกง

เธอโทรหาบุริศร์อีกครั้งอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็ยังไม่สามารถ ติดต่อเขาได้อยู่ดี ความรู้สึกไม่รู้อะไรเลย สับสนมึนงง ในใจ ทําให้นรมนเกือบจะพังทลายลงไป

มันเป็นเวลาหนึ่งวันแล้ว ที่บุริศร์หายสาบสูญไป

ครั้งสุดท้ายที่เขาหายตัวไปก็เกิดเรื่องอย่างนั้นกับเขา ครั้งนี้จะ เกิดอะไรขึ้นอีกกัน?

นรมนไม่รู้อะไรสักอย่าง ความกังวลยิ่งเพิ่มมากขึ้น บวกกับ ไม่มีข่าวคราวจากกมล ใจของนรมนราวกับไร้เรี่ยวแรง

เจตมาอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่ผู้คุมบอกกล่าวแล้ว เจตต์ก็พากิจจาเข้ามาในเขต ที่พักของทหาร

เมื่อกิจจาเห็นนรมน เขาก็พูดขึ้นมาอย่างรู้สึกผิด “ขอโทษนะ หน้านี้ ผมทํากมลหายไปแล้ว ขอโทษครับ เป็นเพราะพ่อของผม เองที่ไม่ดี ทำให้หม่ามกังวลใจ

เมื่อเห็นท่าทางรู้สึกผิดของกิจจา ใจของนรมนก็เจ็บปวด

เธออยากจะกอดกิจจา แต่น่าเสียที่ร่างกายเธอไม่อนุญาต ทำได้แค่ลูบศีรษะของเขา “อย่าโทษตัวเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับกิจจา เลย ไม่ว่าพ่อของกิจจาจะทำอะไร ก็เป็นทางเลือกของเขา กิจจา ไม่ต้องมาขอโทษหม่าม แถมเรื่องของผู้ใหญ่ก็ไม่ต้องให้เด็กมา รับผิดชอบหรอกนะ ส่วนกมล กิจจาทำดีที่สุดแล้ว”

“แต่ผมทํากมลหายไป ผมควรนำเธอมาด้วยกันกับผม อยู่ด้วย กันกับผม รอให้ลุงเจตต์มาช่วยพวกเรา แบบนี้กมลคงไม่หาย ไป”

กิจจาร้องไห้ออกมาทันที

ทําอย่างไรดี?

เขาไร้ประโยชน์จริงๆ หรือ?

ครั้งที่แล้วเขาทอดทิ้งกานต์ ครั้งนี้ก็ทอดทิ้งกมลอีก ทำไมเขา โง่แบบนี้นะ?

สิ่งที่พ่อพูดถูก เขาเป็นเด็กแค่โง่คนหนึ่ง ทําอะไรก็ไม่ดี
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ กิจจากยิ่งร้องไห้ด้วยความปวดใจ นรมนรู้สึกเป็นทุกข์มากที่เห็นกิจจาร้องไห้เช่นนี้

“อย่าร้องไห้เลย ที่กิจจาท่าก็ดีมากพออยู่แล้ว หนูลองคิดดู ถ้า หากหนูไม่ปล่อยให้กมลออกมา อาจจะเกิดปัญหาอื่นขึ้นก็ได้ ส่วนตัวกมลเองที่ไม่ได้กลับมา นั้นก็เพราะตัวเองที่ไม่มีความ สามารถในการเอาตัวรอด ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับหนูเลย ฟังคำพูด ของหม่านะ อยู่ที่นี่ทานข้าวปลาให้อิ่ม นอนหลับให้สบาย รอ หม่ามี้กับลุงเจตต์นำกมลกลับมาบ้าน ดีไหม? ”

ใบหน้าอ่อนโยนยิ้มแย้มและไม่ได้คิดจะนําหนิเขาของนรมน ยิ่งทำให้กิจจาเสียใจ

เขารีบเดินเข้าไปในอ้อมแขนของนรมน พลางร้องไห้

ในสายตาของคนอื่นๆ กิจจามักจะแสร้งทำเป็นเข้มแข็งต่อ หน้าพ่อของเขาตอนนี้ เมื่อเขาเห็นนรมนเขาก็ไม่สามารถซ่อน ความเปราะบางได้อีกต่อไป

ภายในระยะเวลาสั้นๆ เขาผ่านอะไรมามากมาย แต่กลับจำได้ ว่าใครปฏิบัติกับเขาดีที่สุด

สําหรับเขานรมนคือหม่ามีของตัวเอง ใครก็มาแทนไม่ได้

เมื่อเห็นกิจจาร้องไห้เช่นนี้ นรมนเองก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน หลังจากปลอบโยนกิจจาแล้ว คนรับใช้ในบ้านของโพนี่ก็มา พอดี เตรียมกิจจาพร้อมแล้ว นรมนก็จากไปพร้อมกับเจ
ภายในรถเงียบสงัด บรมนไม่รู้จะพูดอย่างไรดี เจตต์ก็ไม่ อยากจะพูดอะไร บรรยากาศดูน่าอึดอัดเล็กน้อย

ไม่ไกลจากคฤหาสน์ของตนท์ นรมนก็เห็นครินท์ออกมารอ พร้อมพรรคพวกเต็มรอบคฤหาสน์ไว้แล้ว คงเป็นเพราะการหาย ไปของกมลและกิจจา ทำให้เขากำลังกระฟัดกระเฟียด

เจตต์ขมวดคิ้วเล็กน้อย และพูดด้วยเสียงต่ำ “ตอนนี้พวกเรา เข้าไปก็ทำอะไรไม่ได้ อย่างไรตอนนี้เขาก็ยังโกรธ ทำให้ไม่ได้ สนใจมาทางเรา เอาไง? เข้าไปตอนนี้หรือยังไง?”

นรมนมองไปยังครินท์และคนพวกนั้น ตอนนี้เธอไม่มีความคิด ดีๆ ทั้งยังไม่มีกำลังกายที่จะไปเผชิญหน้ากับเขาได้ ทำได้เพียง แค่พูดเสียงเบา “ไม่ต้องรบกวนเขา พวกเราอ้อมไปเถอะ มีทาง อ้อมไปไหม?”

“ไม่มี ต้องเดินหน้า ไม่มีทางถอยหลัง ตอนนี้ผมกำลังคิดอยู่ว่า ถ้าหากกมลออกมาจากคฤหาสน์ จะเดินอย่างไม่รู้ตัวไปทาง ไหน?”

เมื่อเจตคำถามเช่นนี้ นรมนก็มีท่าที่โต้ตอบ

กมลเลือกที่จะไปทางขวาเสมออย่างไม่รู้ตัว นี่คือความเคยชิน ของเธอ

เมื่อนามนติดขึ้นมาได้ เธอก็หลับตาลง คิดว่าตัวเองกำลัง เป็นกมล หลังจากนั้นคิดต่อว่า เมื่อออกมาจากคฤหาสน์จะเดินไป ทางขวา “กลับไป กมลจะเดินไปตามเส้นทางนี้ ไม่รู้ว่าจะเดินไป ถึงที่ไหน”
“แน่ใจเหรอ?”

แน่ใจ”

เมื่อเห็นว่านเมนแน่ใจ เจตต์ก็หมุนพวงมาลัย และขับรถออก ไปพร้อมกับนามนโดยไม่รบกวนตรินท์

รถของพวกเขาขับช้าลง ไม่พบแม้เงาของกมลบนถนน ใจของ นรมนรู้สึกจมลงน้อยๆ ลางสังหรณ์ไม่ดีต่างๆ ผุดขึ้นมา

ในตอนนี้ พวกเขาเห็นรถตำรวจอยู่บนถนน พวกเขากำลังคุย กับเด็กชายด้วยท่าทางเคารพอยู่ตรงหน้าประตู

เจตต์ยิ้มพลางพูด “ลูกคนรวยตัวเล็กแค่นี้ก็โดนกักบริเวณได้ แล้วเหรอ? โตเร็วกว่าผมมาก”

นรมนเหลือบสายตาไปมอง

เด็กชายตัวเล็กหน้าตาหล่อเหลา แต่ตรงหน้าผากกลับดูมี ความอดทน พอมองออกว่าเป็นเด็กที่มีการศึกษาและฐานะดี เมื่อนรมนตัดสินใจกับเจตต์ว่าจะผ่านตรงนี้ไป ทันใดมุมหางตา ของเธอก็เหมือนกับเห็นชุดกระโปรงที่คุ้นเคย

*จอดรถ!”

นรมนส่งเสียงร้องขึ้นมา ทําให้เจตตกใจ แต่เขาก็เหยียบ

เบรกได้ทันเวลา

“เกิดอะไรขึ้น?”

“เหมือนจะเป็นกาล
บรมนลงจากรถอย่างรวดเร็ว

เมื่อเธอลงจากรถเธอพลันรู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย และพิงที่ประตู รถได้ทันเวลา เจตต์ต้องการก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วย แต่นรมนปฏิเสธ

“ไม่ต้อง ฉันช่วยตัวเองได้เองได้

“ผู้หญิงคนนี้ไม่ดื้อได้ไหม?

เจต รู้สึกรําคาญจริงๆ

การปฏิเสธความช่วยเหลือซ้ำ ๆ ของนรมน มักจะทำให้เขา รู้สึกว่านรมนกำลังขีดเส้นแบ่งความรู้สึกกับเขา ถึงแม้เขาจะรู้ สํานึกผิดชอบชั่วดี แต่ความรู้สึกนี้มันไม่ดีเลยจริงๆ

นรมนรู้ว่าเจตต์ไม่พอใจ แต่เธอกลับไม่พูดอะไร ไม่ช้าก็เร็วก็ ต้องเผชิญหน้ากับเรื่องนี้ ให้เขารู้เร็วหน่อยก็ไม่ได้แย่อะไร เมื่อเห็นนรมนไม่พูดอะไร เจตต์ก็ยิ่งรู้สึกอึดอัด

เขาเตะหินข้างเท้าของเขาอย่างรุนแรง พอดีกับที่หินก้อนนั้น ลอยกระทบไปโดนรถต่ารวจ

เสียงเตือนของรถตำรวจดังขึ้น ดึงดูดความสนใจของตำรวจ

ทันที

“ใครนะ? ทําอะไร?”

รังสีพิฆาตจากอีกฝ่ายมีมากกว่า
เจตต์ก็หัวร้อนเช่นเดียวกัน เมื่อได้ยินเสียงไม่ดีจากอีกฝ่าย “ทำไม? ถนนนี้เป็นของพวกแกหรือไง?”

ค่ารวจอยากจะพูดอะไร แต่เมื่อเห็นว่าเป็นเจตต์ จึงนิ่งไปสัก พัก หลังจากนั้นก็ฝืนยิ้มก่อนพูด “คุณชายเจตต์นี่เอง คุณชายเจต ทำไมมีเวลามาที่นี่ละครับ?”

“คุณชายอย่างฉันจะไปไหน ต้องรายงานพวกแกด้วยหรือไง? แกสำคัญหรือไง?”

ท่าทางของเจตต์ดูยโสโอหังถึงขีดสุด

นรมนรู้ว่าเขาโกรธ เธอรีบเดินไปข้างหน้าก่อนพูดกับตำรวจ “ขอโทษด้วยค่ะ เมื่อกี้เขาเพิ่งโดนหมากัดมา เลยอารมณ์ไม่ค่อย นัก อย่าไปถือสาเขาเลยนะคะ”

“ไม่กล้าหรอกครับ

ตำรวจพูดรัว

เจตต์กลับรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

เขาถูกหมากัดเมื่อไหร่? เขาถูกความรู้สึกห่างเหินของนรมน ทําให้โกรธไม่ใช่หรือ?

แต่นรมนไม่ได้ให้โอกาสเขาอธิบาย มองตรงไปยังเด็กหนุ่ม

ตรงหน้า

“สวัสดีจะ หนูชื่ออะไรจ้ะ?”

นรมินเห็นความฉลาดและมีวิสัยทัศน์จากสายตาของเด็กน้อยสายตาเขามีความมั่นคงและสุขุมเช่นเดียวกับกานต์ เด็กแบบนี้

มีพรสวรรค์เป็นแน่ ไม่ก็คงถูกฝึกฝนมาให้เป็นผู้รับสืบทอด ไม่ว่า

จะเป็นแบบไหน นรมนก็รู้สึกว่าเธอไม่สามารถใช้สายตาเดียวกับ

ที่มองเด็กคนอื่นมามองเขาได้ เมื่อเด็กน้อยเห็นนรมนูมีท่าทีมี

เขายิ้มก่อนพูด “ผมชื่อภาคิน คุณน้ามีเรื่องอะไรไหม

มารยาท เซ

ครับ?

ตอนนี้ ร่างเล็กที่คุ้นเคยก็วิ่งออกมาจากข้างใน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ