บทที่ 1140 อีกฝ่ายยังเป็นยอดฝีมือคนหนึ่ง

ตอนที่นภดลได้รับสายของนรมนนั้น เขากำลังล้างเท้าให้แม่ ของฉัตรยาอยู่ เขาเห็นเบอร์ของนรมนก็อึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็ คิดถึงท่าทางนรมนที่โดนหนอนพิษเมื่อไม่นานก่อนหน้านี้ แล้วก็ อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า “คุณน้าครับ ผมไปรับโทรศัพท์สักครู่นะ ครับ”

พูดแล้วนภดลก็ยืนขึ้นมา แต่ว่ายังไม่ทันได้เดินออกไป คุณนายตระกูลจันทรวงศ์ก็เตะน้ำในกะละมังล้มคว่ำไปเลย

“วัน ๆ แกมีเรื่องอะไรต้องมายุ่งขนาดนั้น? แค่เวลาที่จะล้าง เท้าให้ฉันหน่อยก็ไม่มีเหรอ? ถ้าหากฉัตรยายังมีชีวิตอยู่ละก็ อย่า ว่าแต่ล้างเท้าเลย ถึงจะเป็นทำอาหารให้ฉันเธอก็จะไปทำให้ ไหนแกบอกว่าจะปฏิบัติกับฉันเหมือนที่ฉัตรยาท แล้วตอนนี้ล่ะ? หรือจะบอกว่าพูดง่ายกว่าทำ นภดล ฉันจะบอกแกไว้นะ อยู่ที่นี่ก็ จะต้องฟังที่ฉันพูด ถึงแม้ว่าบ้านนี้แกจะเป็นคนซื้อ แต่ว่าแกอย่า ลืมนะว่าฉัตรยาต้องตายเพราะใคร!”

น้ำเสียงของคุณนายตระกูลจันทรวงศ์แหลมสูง

ใจที่ยังรักษาไม่หายนภดลฉีกขาดเป็นแผลใหญ่ขึ้นมาอีกครั้ง

การตายของฉัตรยาสำหรับนภดลแล้วก็คือข้อห้ามอันหนึ่ง ถ้า หากคนนอกพูดถึงละก็ เขาคงจะให้คนคนนั้นหุบปากแน่ แต่ว่า คนคนนี้คือแม่ของฉัตรยา นภดลจึงได้แต่อดทนไว้
“คุณน้า ผมมีธุระจริง ๆ อีกเดี๋ยวผมค่อยตักน้ำมาให้คุณใหม่ นะครับ”

นภดลพูดไปอย่างไม่โต้ไม่แย้ง

คุณนายตระกูลจันทรวงศ์เป็นท่าทางแบบนี้ของนภดลแล้วก็ โมโหขึ้นมา

ผู้ชายคนนี้มีสิทธิ์อะไรยังมีชีวิตอยู่

เขาก็เป็นแค่หนูทดลองตัวหนึ่งเท่านั้น มีสิทธิ์อะไรมาให้ ลูกสาวของเธอไปตายแทนเขา

พอเห็นหน้านภดล คุณนายตระกูลจันทรวงศ์ก็คิดถึงลูกสาว ของตัวเองฉัตรยา ถ้าหากสามารถใช้ชีวิตแลกชีวิตได้ละก็ เธอ อยากจะให้นภดลไปตายแทบแย่

“ไสหัวไป อย่ามาขัดหูขัดตาอยู่หน้าฉัน แค่เห็นหน้าแกก็ อารมณ์เสียแล้ว!”

คุณนายตระกูลจันทรวงศ์ตะคอกออกมาประโยคหนึ่ง จากนั้น ก็เอาของที่อยู่ในมือโยนไปที่ตัวนภดล

ความเจ็บปวดบนร่างกายเทียบไม่ได้กับบาดแผลที่อยู่ในใจ

นภดลอดทนไปอย่างเงียบ ๆ จากนั้นก็หมุนตัวแล้วเดินออก

ไปจากห้อง

ที่ข้างหลังเสียงด่าทอของคุณนายตระกูลจันทรวงศ์ยังคง คําเนินต่อไป
นภดลกลัวว่านรมนได้ยินแล้วจะคิดมาก ก็เลยอดไม่ได้ที่จะถือ โทรศัพท์ไว้แล้วเดินห่างไประยะหนึ่งแล้ว ถึงโทรกลับไป

“คุณนาย โทรหาผมมีเรื่องอะไรเหรอครับ?”

น้ำเสียงของนภดลยังคงเยือกเย็นอย่างปกติ

นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วถามเสียงต่ำขึ้นว่า “ทำไมตั้งนาน ถึงเพิ่งรับโทรศัพท์?”

“เมื่อกี้มีเรื่องนิดหน่อย

นภดลพูดผ่าน ๆ ไปเลย

“เรื่องด่วนมากหรือเปล่า? หรือไม่เดี๋ยวฉันค่อยโทรหานาย

ใหม่ละกัน”

อยู่ ๆ นรมนก็รู้สึกเกรงใจขึ้นมา

ถึงแม้ว่านภดลจะเป็นผู้ช่วยของตัวเอง แต่ว่าระบบภายในของ อาณาจักรรัตติกาลใหม่ก็มีเรื่องมากมายที่จะต้องจัดการ ไม่มี ทางที่จะให้เธอเรียกหาตอนไหนก็ได้ นี่เป็นส่วนที่เธอลืมนึกถึงไป

นภดลกลับพูดเรียบ ๆ ขึ้นว่า “ไม่เป็นไรครับ จัดการหมดแล้ว

คุณนายมีเรื่องอะไรต้องใช้ผมก็พูดมาเลยครับ”

นรมนถอนหายใจทีหนึ่ง

นภดลมักจะเป็นอย่างนี้ ตั้งแต่ที่ฉัตรยาตายไปแล้ว เขาก็สร้าง คุกไว้ในใจตัวเอง แล้วขังตัวเองไว้ในนั้นแล้ว ใครก็เข้าไปไม่ได้ ตัวเขาเองก็ออกมาไม่ได้เหมือนกัน
ที่จริงนภดลที่เป็นแบบนี้นั้นน่าสงสารมากเลย น้ำเสียงของนรมนอดไม่ได้ที่จะอ่อนลงเยอะมาก

“ไม่มีอะไร ก็แค่อยากจะให้นายเตรียมกองกำลังพิเศษไว้สัก หน่อย เลือกคนออกมาอาณาจักรรัตติกาลสักหน่อย ฉันอาจจะ ต้องใช้คนตอนวันตรุษจีน”

“มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเหรอครับ?”

นภดลเป็นคนที่ละเอียดอ่อนคนหนึ่ง ปกติแล้วนรมนจะไม่ขอ คน แล้วตอนนี้อยู่ ๆ มาทำอย่างนี้แสดงว่าต้องมีเรื่องเกิดขึ้นแล้ว จริง ๆ

นรมนพยักหน้าแล้วพูดขึ้นว่า “อืม มีข่าวที่น่าเชื่อถือได้ บอกว่า ตอนวันตรุษจีนกล้าณรงค์อาจจะกระทำบางอย่าง เตรียมไว้ก่อน ก็ดี”

“ได้ครับ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้เลยครับ”

นภดลรีบพูดขึ้น

เรื่องที่เกี่ยวข้องกับนรมนทุกอย่าง เขาจะหละหลวมไม่ได้

นรมนกลับรีบพูดขึ้นว่า “ตอนนี้ยังไม่รีบ นภดล จะตรุษจีนแล้ว นายให้ตัวเองหยุดพักหน่อยเถอะ คนเราจะทำงานตลอดไม่ได้ ฉันเห็นปาณีช่วงนี้ก็ยุ่งมากเกินไปแล้ว หรือไม่พวกนายสองคน นัดกันไปดูหนังหรืออะไรสักหน่อยเถอะ

“คุณนาย ผมยุ่งมากเลย มีเรื่องของอาณาจักรรัตติกาลใหม่ตั้งมากมายต้องจัดการไม่มีเวลาที่จะไปมีความรักจริง ๆ และอีก อย่างปาณีกับผมก็ไม่เหมาะสมกัน เธอน่าจะได้เจอผู้ชายที่ดีกว่า ผม มารักและทะนุถนอมเธอแล้วมีชีวิตดี ๆ ต่อไป แต่ผมไม่ใช่คน ที่ใช่สําหรับเธอ”

นภดลพูดขัดคําพูดของนรมนทันที

“นายไม่ไปลองดูแล้วจะรู้ได้ยังไงว่าตัวเองไม่ใช่คนที่ใช่ของ เธอ? ฉันกลับรู้สึกว่าปาณีเป็นคนไม่เลวเลย นายกับเธอดูเหมาะ สมกันออก”

จะตรุษจีนแล้ว อยู่ ๆ นรมนก็รู้สึกอยากจะเป็นแม่สื่อขึ้นมา นภดลพูดเสียงต่ำขึ้นว่า “คุณนาย คุณก็รู้ว่าในใจผมมีแต่ฉัตร ยาเท่านั้น”

“แต่ว่าฉัตรยาตายไปแล้วนะ ถ้าหากว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ ก็ คงจะหวังว่านายสามารถมีชีวิตที่มีความสุขได้

“เรื่องนี้ต่อไปค่อยว่ากันเถอะ ผมวางสายแล้วนะครับ”

นภดลวางสายไปเลย พอหันหน้ามาก็เจอคุณนายตระกูลจันทร วงศ์ที่ไม่รู้ว่ามายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ ดวงตาคู่นั้นจดจ้อง เขาราวกับว่าโดนพิษเข้าไป

“ดีนี่ ฉันก็ว่าทำไมตอนนี้แกปฏิบัติกับฉันไม่จริงใจแล้ว ที่แท้มี คนอื่นอยู่ข้างนอกนี่เอง เพื่อแกแล้ว ลูกสาวของฉันยอมไม่เอาแม้ กระทั่งชีวิต แต่แกกลับหาบ้านใหม่ได้ในระยะเวลาที่เธอตายไป ไม่ถึงปีเหรอ? นภดล ต่อไปแกคงจะคิดอยู่ใช่ไหมว่าจะทำให้ฉันกับฐานทัตตายยังไง? หรือว่าจะไล่เราออกไป?”

น้ำเสียงของคุณนายตระกูลจันทรวงศ์แหลมสูง เหมือนกับของ มีคมบาดลงบนกระจก แสบหูมาก

นภดลแค่ขมวดคิ้วขึ้นเบา ๆ แล้วพูดเสียงต่ำขึ้นว่า “คุณน้า คุณคิดมากไปแล้ว ผมจะไม่มีความรักหรอก นอกจากฉัตรยาแล้ว ผมจะไม่เอาใครทั้งนั้น

“อย่ามาพูดให้ดูดี! ผู้หญิงคนเมื่อกี้ชื่อว่าอะไรนะ? แกบอกฉัน มา ฉันจะไปดูสักหน่อยว่าหล่อนสวยกว่าลูกสาวของฉันใช่ไหม? ไม่งั้นละก็ ทำไมถึงได้มาดึงดูดวิญญาณของแกไป?”

พอได้ยินคุณนายตระกูลจันทรวงศ์พูดอย่างนี้ หัวคิ้วของนภดล ก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกขึ้นมาทีหนึ่ง

“คุณน้า ไม่มีใครจริง ๆ ครับ คุณฟังผิดแล้ว”

“นี่แกกำลังจะหาว่าฉันหูหนวกเหรอ? นภดล ตอนนี้แกเริ่ม

รังเกียจฉันแล้วใช่ไหม?”

“ไม่ใช่ครับ คุณน้า ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น! นภดลยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่กลับโดนคุณนายตระกูล จันทรวงศ์ตบฉาดหนึ่งจนหน้าหัน

“ฉันให้แกอธิบายเหรอ? ฉันให้แกพูดเหรอ? นภดล แกอย่า นึกนะว่ามีตระกูลโตเล็กหนุนหลังแกอยู่ มีนรมนหนุนหลังแกอยู่ แกก็คิดว่าตัวแกเป็นมนุษย์คนหนึ่งแล้วจริง ๆ ที่ฉันตบแกนี่เพราะ จะตบแกให้ตื่น ให้แกเข้าใจชัดเจนว่าแกเป็นตัวอะไร แกมันก็เป็นแค่หนูทดลองตัวหนึ่งฐานทัตทดลองออกมาประหลาดตัวหนึ่งเท่านั้น แกดวงแก ผมของเลือด ของแก ส่วนคนโดนเลือดออกทำสามารถทำคุณประโยชน์ให้กับสังคมบ้าง ถ้าปล่อยแกออกแกทำให้ฉัตรยาไปแล้วคนหนึ่งยังพอ ยังอยากจะไป ทำร้ายคนอีกเหรอ

หลังจากที่คุณนายตระกูลจันทรวงศ์ระบายออกมาหมดแล้ว ก็ ถุยน้ำลายใส่นภดล หนึ่ง จากนั้นจากไปอย่างโกรธเคืองมาก

การด่าทอแบบตั้งแต่เล็กมานภดลได้ฟังไปตอนนึกว่าตัวเองจะแล้ว ว่ายังความโศกเศร้า เสียใจอยู่อีก

ที่แท้เป็นเพราะเขาคิดมากจริง ๆ

เป็นเพราะว่าบุริศร์และนรมน ความเคารพในตัวเขามาก เกินถึงได้ทำให้เขาลืมแต่แรกไปเหรอ?

เป็นเพราะว่าตัวเองพัฒนาอาณาจักรรัตติกาลขึ้นใหม่ รู้สึกตัวเองก็เป็นต้องการ

ที่จริงบนในไม่ใครต้องการเขาเลยไม่เหรอ? นอกจากฉัตรยา ไม่ใครต้องการเขา บนท้องฟ้ามีหิมะล่องลอยลงมา แต่ว่านภดลกลับรู้สึกว่าจิตใจก็หนาวขึ้นแล้ว

เขาหงุดหงิดว่าทำไมตอนนั้นฉัตรยาไม่พาเขาด้วย มาตอน เหลือแค่เขาตัวคนเดียว ต้องมาชีวิตราวกับซากศพที่ได้อยู่บนโลกหนาวเหน็บนี้

เกล็ดหิมะตกลงบดบังเส้นผมของเขาอย่างรวดเร็ว มีบาง เส้นหนึ่งตัวลงมา มาบดบังสายตาของ

เส้นผมน้ำเงิน………

อยู่ นภดลรู้สึกขัดตามาก

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าฉัตรยาเคยพูดชอบผมน้ำเงินทั้งของเขา เขาความนุ่มบ่ามอยากจะโกนผมทั้งทิ้ง

นภดลปวดใจอย่างเจ็บปวด แต่ก็

ไม่ต้องอย่างแค่เพื่อสั่งเสียก่อนตายของฉัตรยา เขา จะต้องเลี้ยงดูคนชราทั้งสองท่านของตระกูลจันทรวงศ์ไป จนกว่าชีวิตจะหาไม่ เขาจะต้องพยายามทำให้ที่สุด กว่าตายไป

ชีวิตของไม่ได้เป็นของตัวเองมาเอาแต่ใจไม่ได้ และก็สิ้นเปลืองได้

คุณนายตระกูลจันทรวงศ์พูดถูกต้อง ร่างแหจนเสียชีวิตแล้ว จะมาทำให้ปาณีเสียเวลาอีกได้แล้ว
พอนึกถึงปาณี ดวงตาของนกตลก็หยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ความอบอุ่นเสี้ยวหนึ่งไหลออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ แต่กลับ โดนเขาขับไล่ออกไปจากร่างกายอย่างไม่ไยดี

เขาเป็นคนที่อาศัยอยู่ในหิมะน้ำแข็ง ไม่คู่ควรที่จะได้รับความ อบอุ่น ไม่คู่ควรที่จะมีความสุข ยิ่งไม่คู่ควรให้ผู้หญิงอย่างปาณี มาเสียเวลา เสียความเยาว์วัยไปด้วย

นภดลสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ที่หนึ่ง จากนั้นก็หมุนตัวแล้วจาก

ไป

นรมนไม่รู้สถานการณ์ทางด้านนภดล พอโทรศัพท์เสร็จแล้วก็ กะว่าจะไปพูดคุยเรื่องของนภดลกับบุริศร์สักหน่อย แต่อยู่ ๆ ก็ นึกขึ้นมาได้ว่าบุริศร์กำลังทำงานอยู่

เธอจึงได้แต่กลับไปนั่งที่เตียงใหม่อีกครั้ง แล้วรู้สึกเบื่อหน่าย มาก

ละครที่อยู่ในมือก็ไม่น่าดูแล้ว

นรมนนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองยังมีบริษัทนักแสดงอยู่อีกบริษัท หนึ่ง ถึงแม้พริมาจะควบคุมดูแลอยู่ไม่มีปัญหาอะไร แต่ว่าเธอที่ เป็นเจ้านายที่ไม่สนใจงานคนนี้ ก็ควรจะแจกของขวัญปีใหม่หรือ โบนัสให้กับคนอื่นหน่อยไหม

พอคิดมาถึงตรงนี้ นรมนก็เปิดโทรศัพท์ออกแล้วติดต่อพริมา ขึ้นมาทันที

ทางด้านบุริศร์นั้นพอมาถึงห้องหนังสือแล้ว ก็เปิดโทรศัพท์ออกอย่างรวดเร็ว แล้วก็เห็นอีเมลนั้น นี่น่าจะเป็นอีเมลที่ลูกน้องพูดถึงอันนั้นแน่

คนอื่น ๆ มีคนน้อยมากที่รู้ว่าบริศร์มีความชำนาญทางด้าน คอมพิวเตอร์สูงมาก บุริศร์เองก็ขี้เกียจที่จะพูดเรื่องนี้

เขาพิมพ์คำสั่งชุดหนึ่งลงไปในคอมพิวเตอร์อย่างรวดเร็ว ผ่าน ไปไม่นานก็ปรากฏตำแหน่งที่อีเมลล็อกอินเมื่อไม่นานนี้ขึ้นมา

เป็นประเทศที่จริง ๆ ด้วย!

หัวคิ้วของบุริศร์ค่อย ๆ ขมวดกันขึ้นมา

หรือว่าจะเป็นกล้าณรงค์จริง ๆ

เป็นไปไม่ได้

ถ้าหากว่าเป็นกล้าณรงค์ละก็ จะต้องไม่มีทางให้ตัวเองปรากฏ มาอยู่ในมุมกล้องของอีกฝ่ายแน่ นี่มันเป็นการเปิดเผยตัวเอง อย่างไม่ต้องสงสัยเลย คนคนนั้นบอกว่าต้องโพสต์เรื่องราว กิจวัตรประจำวันของเขากับนรมินทุกวัน ถ้าเป็นกล้าณรงค์จริง ๆ ไม่มีทางที่จะไม่เห็นรูปที่ถ่ายติดตัวเองหรอก

แต่ว่าถ้าไม่ใช่กล้าณรงค์ ยังจะเป็นใครได้อีกล่ะ?

นงลักษณ์เหรอ?

นงลักษณ์เฝ้าสังเกตตัวเองกับนรมนูทำไม เป็นเพราะว่าเป็น ห่วงหรือว่าเพราะเป้าหมายอื่นล่ะ?

บริศร์รู้สึกเบื่อหน่ายคนพวกนี้แล้วจริง ๆ
อันตรายที่แอบซ่อนอยู่รอบข้างนรมนเหมือนกับว่าขจัดไปไม่ หมดสักที นี่มันทำให้บริศร์รู้สึกเบื่อหน่ายและรำคาญมากเลย

เขาเข้าสู่การตรวจสอบตำแหน่งที่ล็อกอินอีเมลนี้อย่างรวดเร็ว แต่ว่าทางด้านโน้นได้ตั้งค่าการป้องกันไว้แล้ว และเป็นแบบที่ ป้องกันสูงมากด้วย

บริศร์ไม่ได้เจอกับการท้าทายแบบนี้มานานแล้ว

ดูท่าอีกฝ่ายจะเป็นยอดฝีมือคนหนึ่งเลย

ถึงว่าถึงได้กล้าส่งอีเมลให้คนคนนั้นมาอย่างไม่กังวลอะไรเลย

มุมปากของบุริศร์คลี่ขึ้นเล็กน้อย นิ้วมือเคาะไปบนแป้นพิมพ์ อย่างรวดเร็ว หลังจากผ่านไปสองนาที ระบบป้องกันก็โดนเจาะ ทะลุแล้ว

พอเห็นตำแหน่งที่แท้จริงที่แสดงออกมาบนหน้าจอ คอมพิวเตอร์ สีหน้าของบุริศร์ก็เปลี่ยนไปทันทีเลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ