บทที่ 25 ห้องของเธอคือห้องไหน

“มามีเธอชื่อว่าอะไรเหรอ?

บุริศร์ถามออกไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ หลังจากที่ถามไปแล้ วก็รู้สึกว่าไม่เหมาะสม แต่คำที่พูดไปแล้วเอาย้อนกลับคืน

มาไม่ได้

กานต์อึ้งกับคำถามนิดหน่อย แต่ก็ยิ้มแล้วตอบกลับ”คุณ ลุง คุณลุงถามออกมาแบบนี้ไม่ค่อยมีมารยาทเท่าไหร่เลย นะครับ รีบไปส่งผมเถอะครับ เดี๋ยวผมสาย”

ถูกเด็กสี่ขวบพูดว่าไม่มีมารยาท นี่ถือเป็นครั้งแรกในชี วิตของบุริศร์ แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกอาย เพราะเขารู้ว่าหน้าเขา หนาขึ้นกว่าเดิม

“ขึ้นรถสิ”

เมื่อบุริศร์ส่งกานต์ถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า มองเห็นท่า ทางที่ดูเหมือนจะสนิทสนมกันของผู้อำนวยการและกานต์ ทำให้เขาวางใจแล้วขับรถออกไป

เขาสั่งคนให้ไปส่งกิจจากลับ แต่ตัวเขาเองกลับขับรถไป

หานรมน

ไม่รู้ว่าเหตุผลอะไร ถึงทำให้เขาอยากเจอนรมนมากใน ตอนนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะจำใบหน้านั้นไม่ได้แล้ว
คมทิพย์กะจะอยู่เป็นเพื่อนนรมนที่บ้าน ไนตอนแรก แต่เธอ มีธุระกระทันหันที่โรงเรียนอนุบาล เธอถูกผู้อำนวยการโรง เรียนเรียกตัวกลับไป

ขณะที่เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นมาถึงสองครั้งนั้น นรมน นอนหลับอย่างสะลึมสะลือ แต่ก็ลุกตัวขึ้นมา ส่องไปที่ตาแมว แล้วพบว่าเป็นบุริศร์ เธอตาสว่างขึ้นมาในทันที

มาเร็วจริงผู้ชายคนนี้

นรมนจัดแจงตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะเปิดประตู

“ประธานบุริศร์? มีอะไรเหรอคะ?

“เธอป่วยอยู่ไม่เหรอ? ฉันมาดูเธอไง”

บุริศร์พูดออกมาอย่างธรรมชาติ ตาคู่นั้นอดไม่ได้มองไปที่

นรมน

นรมนหน้าแดง อาการแบบนี้ไม่ดีจริงๆ

บุริศร์ยกมือขึ้นมาคำหน้าผากนรมน ทำให้นรมนตกใจ แล้วก้าวถอยหลัง

“อย่าขยับ”

เสียงของเขาเย็นเป็นน้ำแข็งโดยพลัน

นรมนนิ่งอึ้งโดยไม่รู้ตัว

กว่าเธอจะได้สติว่าทำไมถึงได้ทำตามที่เขาสั่งได้ขนาดนั้นมือของบุริศร์ก็วางอยู่บนหน้าผากของเธอเป็นที่เรียบร้อย

แล้ว

อุณหภูมิอุ่นของมือเขาสบายกว่าอุณหภูมิหน้าผากของเธอ

บุริศร์เปลี่ยนสีหน้าทันที

“ตัวร้อนขนาดนี้ทำไมถึงยังอยู่บ้าน? เธอเป็นเด็กเหรอ? ถึงไม่รู้จักไปโรงพยาบาล? ไปเปลี่ยนชุด ฉันจะไปส่งเธอที่

โรงพยาบาล! ”

นรมนไม่เคยเห็นบุริศร์มีอาการรนแบบนี้มาก่อน

ผู้ชายนะ ไม่เจียมตัวแบบที่คิดไว้ไม่มีผิด!

กับผู้หญิงที่คอยอยู่เคียงข้างไม่สนใจ ที่กับผู้หญิงอื่นกลับ ดูแลปกป้องสุดตัว!

นรมนทำเสียงตะคอกใส่อยู่ในใจ แต่ไม่ได้แสดงสีหน้า

ออกมา

“ประธานบุริศร์สบายใจเถอะค่ะ ฉันเพิ่งกลับมาจากโรง

พยาบาล หมอบอกว่า ให้ฉันทานยาพักผ่อนเดี๋ยวก็ดีขึ้น” คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนเกิดคำถาม

“แล้วทำไมถึงไม่ไปพักผ่อน? มายืนอยู่ทำไมตรงนี้ ? ”

ก็เพราะต้องมาเปิดประตูให้เขาไม่ใช่หรือไง?

บุริศร์ไม่สนใจว่านรมนคิดอะไรในใจอยู่ ก้าวเท้ามาข้างหน้าอุ้มนรมน แล้วสาวเท่าเข่าไปดานใน

“ประธานบุริศร์ ทำอะไรคะ? ปล่อยฉันลงนะคะ! ”

นรมนขัดขืน และหงุดหงิดในเวลาเดียวกัน ทำไมถึงไม่ได้

เตรียมตัวป้องกันอะไรแบบนี้นะ?

เมื่อก่อนบุริศร์ไม่รุกหญิงแบบนี้

อยู่ๆนรมนก็นึกขึ้นได้ หรือว่าเมื่อก่อนบุริศร์แค่ไม่คิดจะปฏิ

บัติกับเธอแบบนี้

คิดแบบนี้แล้ว เธอรู้สึกขมขื่น กับความรู้สึกของตัวเองที่ เสียไปอย่างไม่คุ้มค่า

แต่บุริศร์ไม่ได้สนใจ พูดเสียงต่ำ”ห้องเธอคือห้องไหน?

“ห้องทางซ้ายมือ แต่ประธานบุริศร์คะ คุณมาแบบนี้คุณ เขมิกาแฟนคุณเธอรู้หรือเปล่าคะ? ถึงเวลานั้นอย่าให้เขา มาบุกรุกที่บ้านฉันอีกนะคะ”

นรมนข่มความขมขื่นในใจลง ตั้งใจพูดด้วยน้ำเสียง

สบายๆ

บุริศร์ใช้เท้าถีบประตู วางเธอลงบนเตียง แล้วพูด นิ่งๆ “เขมิกาไม่ใช่คนรักของฉัน”

“ไม่ใช่? เป็นไปได้ยัง? ฉันได้ยินมาว่า พวกคุณมีลูกอา ยุสี่ขวบด้วยกันหนิคะ ประธานบุริศร์ คุณนี่จริงๆเลยนะคะการที่ผู้หญิงคนนึงจะมีลูกให้คุณ นันหมายความว่าเขาต้องรก คุณมากนะคะการที่คุณให้เธอแบกสถานะแม่ของลูกที่โดยไม่ แต่งงานอยู่ในตระกุลโตเล็กแบบนี้ ไม่มีมั้งคะ?

นรมนพิงไปที่เตียงแล้วพูด

กลิ่นอายของความขี้เกียจและเหนื่อยล้าออกมาทั่วทั้งตัว เหมือนกับแมวไม่มีผิด

บุริศร์มองเธอ มองใบหน้าไม่เคยเห็นมาก่อน แต่กลับรู้สึก คุ้นชินสายตาคู่นี้เหลือเกิน เขาต้องหาอะไรบางอย่างจากข้าง ในสายตาของนรมน แต่นรมนซ่อนมันไว้ได้อย่างดี เขามอง ไม่เห็นถึงความอิจฉาริษยาแม้แต่น้อย

เป็นไปไม่ได้!

นรมนรักเขาขนาดนั้น จะอิจฉาริษยาเขมิกาได้ยังไงกัน

ล่ะ?

เขายังจำท่าทางตื่นเต้นดีใจของนรมนตอนที่ต้องรู้ว่าเขมิ กาตั้งท้องในปีนั้นได้ กับความสุขุมเยือกเย็นของนรมนใน ตอนนี้ช่างต่างกันราวกับว่าไม่ใช่คนคนเดียวกัน

นรมนไม่ได้หวาดกลัวสายตาของเขา ปล่อยให้เขาจ้อง มองต่อไป

นรมนในปีนั้น นรมนที่ช่างเพ้อฝันคนนั้น ถูกไฟคลอกตาย ไปนานแล้ว นรมนคนนี้คือนักสู้ เธอกลับมาเพราะต้องการให้เขาได้ลิมลองการถูกคนที่รักทีมแทง และก็เพราะโตของเขา เธอจึงกลับมา!

เพราะฉะนั้นฉันจะอิจฉาเธอไปทำไมกันล่ะ?

นรมนไม่หยุดที่จะสร้างความคิดให้กับตัวเอง มุมปากยก ขึ้น สายตายังคงนิ่งดังเดิม

บุริศร์รู้สึกอึดใจขึ้นมากระทันหัน

จนทำให้เขาไม่อยากจะมองไปที่ดวงตาใสอันนิ่งเฉยของ

นรมน

“บ้านเธอมีขิงไหม? ฉันจะต้มน้ำขิง ให้ไข้จะได้ลด”

บุริศร์รีบเปลี่ยนเรื่อง แต่ก็ทำให้นรมนตะลึงเล็กน้อย เขาไม่เคยชอบทานขิงตั้งแต่เด็กจึงทำให้บุริศร์ไม่น่าไม่รู้ ว่าเธอคือนรมน ดังนั้นคำถามนี้คงเป็นแค่คำพูดลอยๆออก

มา?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ