บทที่ 855 ให้เธอตามไป ฉันรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม
“เป็นอะไร? ปาณีเป็นอะไรไป?”
นรมนรีบไปที่ห้องของปาณี แต่เธอกลับเห็นปาณีทุบตีผู้คน รอบตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้เลย
“ไสหัวไป! ไสหัวไปให้หมด!
ดวงตาของเธอแดงก่า ผมเผ้ารุงรัง และสภาพจิตใจของเธอก็ แย่เต็มทน
“ปาณี!”
นรมนต้องการก้าวไปข้างหน้า แต่ถูกบุริศร์ห้ามไว้
“สภาพจิตใจเธอแย่มาก เธออาจจะทำร้ายคุณโดยไม่ได้ตั้งใจ ก็ได้”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องห่วง
นรมนค่อยๆผลักบริศร์ออก ก่อนเดินเข้าไปหา
นภดลยืนอยู่ข้างๆ เขาขมวดคิ้วแน่น ขุ่นเคืองเล็กน้อย ใน สายตามีความแค้นเคืองและรู้สึกผิด
นรมนกอดปาณีไว้ในอ้อมแขนของเธอแน่น ก่อนพูดสียงเบา “ไม่ต้องกลัวนะปาณี ฉันนรมนไง ขอโทษนะ ฉันมาช้าไป ไม่เป็น อะไรแล้วนะ เธอกลับมาแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว
ไม่รู้ว่าเสียงของนรมนอ่อนโยนไปหรือเปล่า หรือว่าปากรู้ว่า คือนรมน เมื่อได้ยินนรมนพูด เธอชะงักไปนิด จากนั้นจึงร้องไห้ ออกมายกใหญ่
เธอร้องให้ปานขาดใจ ร้องจนเสียงแหบแห้ง ร้องจนทำให้คน รอบข้างปวดใจไปตามๆกัน
จมูกของนรมนแสบร้อน พูดด้วยเสียงสั่นเครือ “ขอโทษนะ เพราะฉันสะเพร่าเอง เลยทำให้เธอตกอยู่ในอันตราย ไม่ต้องเป็น ห่วง คนพวกนั่นถูกจับไปแล้ว ฉันต้องขอให้พวกถูกตรวจสอบ อย่างเข้มงวด
“คุณนาย ฉันกลัว! ฮือฮือ ฉันกลัวมาก!
ปาณีเป็นเหมือนเด็กไม่มีที่พึ่งพิง เธอร้องไห้ตัวสั่นไม่หยุด ภาย ใต้การปลอบโยนของนรมน ต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะสงบลง แต่ เธอผล็อยหลับไปเพราะร้องไห้จนเหนื่อย
นภดลเห็นท่าทางอ่อนล้าของนรมน เขาพูดขึ้นมา “คุณนาย กลับไปพักผ่อนเถอะครับ ผมจะอยู่ที่นี่ดูแลเธอ
“ฉันอยู่เอง นายไปทำงานเถอะ”
นรมนไม่ได้หันกลับมามอง เพียงแค่พูดเบาๆ แต่นภดลกลับ รู้สึกว่ามันมีความไม่พอใจเล็กๆ บางทีอาจจะเพราะกำลังตำ หนิตเขา
นภดลต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับถูกบุริศร์พาออกมา
“ถ้านายต้องการให้เธอพักผ่อนจริงๆ ก็อย่าไปสร้างความ วุ่นวาย ในตอนนี้ บรมนไม่อยากให้นายเจอกับปาณี”
“ทําไมละครับ?”
นภดลไม่ค่อยเข้าใจ
บุรีศร์ถอนหายใจ และพูดว่า “ก่อนเรื่องนี้ ปาณีชอบนาย กล้า หาญมากที่ไปบอกกับนาย แม้กระทั่งอยากจีบนาย แต่หลังจาก เรื่องนี้ บางทีปาณีอาจจะหลบหน้านาย ไม่เข้าไปยุ่งอีก นายควร จะดีใจนะ อย่างไรสุดท้ายแล้วนายก็สามารถอยู่คนเดียวและรัก ตัวเองเพื่อฉัตรยาได้ แต่ถ้าพูดถึงปาณีแล้ว บางทีการเห็นหน้า นายจะทำให้อึดอัดใจ ดังนั้นนายกลับไปเมืองชลธีก่อนเถอะ”
ปากของนภดลขยับ แต่เขาไม่ได้พูดอะไร ผงกหัวก่อนจะจาก
ที่ปาณีต้องการ เขาให้ไม่ได้ แทนที่จะทำให้ปาณีอึดอัดใจ เขา
จากไปตามที่บริศ บอกดีกว่า หลังจากนภดลออกไปแล้ว บุริศร์ก็เห็นนรมนกำลังห่มผ้าให้ ปาณี จากนั้นจึงลุกไปเข้าครัว
“ผมทำเอง คุณยังไม่สบายอยู่เลย นั่งพักสักหน่อย อยากทาน อะไร ผมจะทำให้
นรมนมองไปยังบุริศร์ก่อนจะพูดเสียงต่ำ “ฉันเข้าใจความรู้สึก ของปาณี ตอนที่ฉันถูกค้ามนุษย์ ความรู้สึกตกที่นั่งลำบากและ สิ้นหวัง เห็นปาณีตอนนี้ เหมือนกับเห็นตัวเองเมื่อก่อนเลย
“เรื่องมันผ่านไปแล้ว ไม่ต้องไปคิด ปาณีจะดีขึ้นอย่างช้าๆ ผม รับปาก ผมจะหาผู้ชายที่ดีให้เธอ
คําพูดของบริศ ทําให้นรมนชะงัก ก่อนจะหัวเราะขึ้นมา “ฉัน เกรงว่าเธอจะไม่ได้ใกล้ชิดกับผู้ชายอีกครั้งในเวลาอันสั้น นภดล ละ?”
“ผมบอกให้เขากลับเมืองไปก่อน อยู่ที่นี่ถูกปาณีเห็น จะยิ่ง ทําให้ปาณีอึดอัด”
“ขอบคุณนะคะ”
“เป็นสามีภรรยากันแล้ว จะให้พูดอีกหรือว่าต้องทำอย่างไร คุณตากับแม่กําลังคุยกันอยู่ คุณอยากจะเข้าไปดูไหม
บริศร์รู้สึกว่าห้องครัวมีกลิ่นควันน้ำมัน และอยากให้โมนออก
ไป
นรมนส่ายหัว ก่อนพูด “หลายปีมานี้พวกเขาคงมีเรื่องให้พูด กันมาก ฉันอยู่ในนี้เป็นเพื่อนคุณดีกว่า”
“ผมกลัวคุณจะสูดควัน
“ไม่เป็นไรค่ะ”
เมื่อนรมนยืนยัน บุริศร์ก็ไม่ได้พูดอะไร
เขาถอดเสื้อนอก พับแขนเสื้อ และเริ่มทำอาหาร
นรมนมองไปยังบุริศร์ที่กำลังนั่นผักอย่างคล่องแคล่ว เธอยิ้ม ขึ้นอย่างไม่รู้ตัวและพูด “คุณว่าถ้าหากมีวันหนึ่งเราใช้ชีวิตปกติเราจะมีความสุขกว่าตอนนี้ไหม?”
“ไม่!”
บริศ ตอบเหมือนไม่ได้คิดกลับมา ทําให้นมนตกใจ
“ทําไมคะ?”
“เพราะผมมีศัตรูมากเกินไป ถ้าหากไม่มีอิทธิพลดั่งเช่นตอนนี้ ผมจะไม่มีทางปกป้องคุณและลูกๆ ได้ และจะมีชีวิตที่ย่ำแย่กว่า ตอนนี้ ขอโทษนะ ที่ทำให้คุณต้องตกระกำลำบากไปกับผม
นโมนส่ายหัว
“อย่าคิดมากไปเลย ถ้าหากพูดว่าแต่งงานกับคุณแล้วลำบาก คาดว่าผู้หญิงทั่วทั้งเมืองชลธีคงอยากจะกินฉันแน่”
บุริศร์ยิ้มอย่างมีความสุข
ทั้งสองคนคุยเล่นและทำอาหารไปพร้อมกัน ไม่นานอาหาร
เสร็จ
นรมนตักโจ๊กและเดินมาที่ห้องของปาณี
ปาณีไม่รู้ว่าตื่นขึ้นเมื่อไหร่ และเมื่อเห็นนรมนเธอก็รู้สึกดีใจขึ้น
“คุณนาย เกรงใจจังเลยค่ะที่ต้องคอยมาดูแลฉัน? ฉันทำเอง
“อย่าลุก ฉันทําเอง”
นรมนห้ามไม่ให้ปาณี ดวงตาของปาณีนเล็กน้อย แถมยังยกโจ๊กขึ้นไปให้เธอ
“คุณนาย ขอโทษนะคะ ที่สร้างความลำบากเพิ่มให้
ปาณีไม่ใช่เด็กที่ขี้แย เธออดทน แต่ท่าทางที่จะร้องก็ไม่ร้องนั่น ยิ่งทําให้คนมองเจ็บหัวใจเข้าไปอีก
“เรื่องนี้ฉันผิดเอง ฉันสะเพร่า”
“ไม่ใช่เลยค่ะ คือฉันที่ไม่ป้องกันรักษาตัวเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับ คุณนายเลย แต่คุณนายโปรดวางใจ ฉันจะรีบปรับให้ดีอย่างเร็ว ฉัน…..”
“อย่าเป็นอย่างนี้ ปาณี เธอต้องพักผ่อน พักผ่อนอย่างสงบ ฉัน จะไม่ไม่สนเธอ และจะไม่ไม่ต้องการเธอด้วย ฉันจะรอให้เธอหาย ดีแล้วมาช่วยฉันดูแลเด็กๆ นะ”
คำพูดของนรมน ทำให้น้ำตาของปาณีไหลลงมาอีกครั้ง
“ฉันจะสามารถดีขึ้นได้ไหมคะ? คุณนายไม่ต้องปลอบฉัน ฉัน สามารถจริงๆ คุณนายสามารถหาพยาบาลคนอื่นมาแทนฉันได้ ฉันขอลาออกค่ะ”
คำพูดของปาณี ทำให้จมูกของนรมนอึดอัดมากขึ้น
“พูดบ้าอะไรกัน เธอผ่านเรื่องราวมากมายมากับฉัน พวกเรา ไม่ได้เป็นเพียงแค่เจ้านายและลูกน้อง เราคือเพื่อน คือพี่สาวน้อง สาว แม้ขาเธอจะหัก แต่ไม่ใช่ว่ามิลินก็อยู่หรือ? เธอถูกเรียกว่ายมราชเชียวนะ มีวิธีแน่นอน ถ้าหากเขารักษาไม่ได้ ที่เมืองชลธีก็ ยังมีเพื่อนรักของฉันโพนี่ จะรักษาเธอให้ไม่ต้องกังวล ฉันจะ ทําให้เธอดีขึ้นมาอีกครั้ง แต่เธอต้องใจเชื่อใจในตัวเอง รู้ ไหม?”
เมื่อได้ยินสิ่งที่นรมนพูด และได้ยินว่านรมนไม่ได้ละทิ้งตัวเอง ปากอดนรมน ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “คุณนาย ขอบคุณนะคะ เป็นพรในชีวิตของฉันที่ได้พบคุณ ฉันเป็นเด็ก กำพร้า ตั้งแต่ยังเด็ก รู้ดีว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ต้องแก้ไขมัน เอง ครั้งนี้ฉันหวาดกลัวจริงๆ แต่ว่าฉันจะไม่ทำให้คุณนายเหนื่อย ฉันถูกคุณนายจ้างมาให้ดูแล ทำไมตอนนี้ถึงต้องให้คุณนายดูแล ด้วยเล่าคะ? ฉันทำไม่ได้ ช่วงนี้ฉันขอไม่เอาเงินเดือน ไม่ว่าค่า รักษาพยาบาลหรืออะไรก็ตาม ทั้งหมดฉันยืมคุณนายนะคะ รอ ให้ฉันหายดี ฉันจะตั้งใจทำงาน แล้วจะคืนให้คุณนายแน่นอน ค่ะ”
“เด็กโง่ ถ้าหากทำอย่างนี้แล้วเธอสบายใจ ก็ตกลงตามนี้
เถอะ”
นรมนลูบศีรษะของเธอ ชื่นชมความแข็งแกร่งของปาณีเป็น อย่างมาก
หลังจากปลอบโยนปาณี แล้ว นรมนก็กลับไปที่ห้อง
บริศ ยกอาหารไปที่ห้องแล้ว และเมื่อเธอเห็นว่าเธอกลับมาจึง ละมือจากงานที่ทำ เขายิ้มและพูด “กินข้าวเถอะ”
“คุณไม่ไปกินข้าวกับพวกคุณตาหรือ?”
นรมนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
บุริศร์ยิ้มและพูดว่า “คุณไม่กินแล้วผมจะกินลงได้อย่างไรล่ะ? คุณตากับแม่กินข้าวด้วยกัน ผมกินข้าวไม่อร่อยหรอกนะ ถ้าคุณ ไม่อยู่”
หัวใจของนรมนพลันอบอุ่นขึ้นมาทันที
“ทำไมโง่นักละ? หิวก็กินก่อนเลย ไม่ต้องรอฉัน
“ผมชอบกินข้าวกับคุณ
บุริศร์พูดพลางเอาเก้าอี้มาและนำหมอนหนุนมาวาง แล้วค่อย พยุงนรมนมานั่ง
นรมนยิ้มและพูดว่า “ทำไมฉันรู้สึกว่าตัวเองเหมือนหญิงชรา เลยคะ ฉันเพิ่งจะท้องเอง ไม่ต้องระวังขนาดนั้น
“ระวังหน่อยก็ไม่เป็นไรนี่”
บุริศร์ลวกชามและตะเกียบด้วยน้ำร้อน จากนั้นนำไปวางไว้
ตรงหน้านรมน
“ของชอบคุณทั้งนั้น รีบกินเถอะ เดี๋ยวมันจะเป็นเสีย
“กินด้วยกันนะ”
“ครับ”
คนสองคนร่วมรับประทานอาหารด้วยกัน นรมนรู้สึกอบอุ่นหัวใจเป็นพิเศษ
“ปาณีจะกลับไปพร้อมพวกเรา ฉันวางแผนที่จะทําความ สะอาดห้องพักให้เธออาศัยอยู่ ระหว่างนี้เธอเคลื่อนไหวไม่ สะดวก ฉันคิดว่าจ้างแม่บ้านมาดูแลเธอสักคนเถอะ”
นรมนแนะ
บริศพยักหน้า
“คุณจัดการทุกอย่างก็โอเค อย่าให้ตัวเองเหนื่อยเกินไป ผม ได้ยินมาว่าการประกวดออกแบบของคุณจะเข้าสู่พื้นที่การ แข่งขันในอีกครึ่งเดือน คุณแน่ใจหรือว่าคุณจะไม่ทิ้งโอกาสนี้
บริศร์ยังคงกังวลเล็กน้อย ตอนนี้ร่างกายของนรมนต้องการ การพักผ่อน แต่ถ้าเธอเข้าร่วมการแข่งขัน เธอจะต้องลงแรงกาย แรงใจ ไม่รู้ว่าเธอจะรับไหวไหม
นรมนรู้ดีถึงความกังวลของบุริศร์ เธอคิดพิจารณา ก่อนจะพูด
ว่า “ฉันเตรียมการมานาน ถ้าหากไม่เข้าร่วม ฉันมักจะรู้สึกว่ามี
บางสิ่งที่ขาดหายไปในชีวิต”
“ถ้าอย่างนั้นก็เดินหน้าเต็มกำลังเถอะ คุณไม่ต้องกังวลใจ ผม จะค่อยผลักดันคุณอย่างเต็มที่จากข้างหลัง
บุริศร์ลูบศีรษะของเธอเพื่อปลอบโยน
นรมนพยักหน้าและหลับไปในอ้อมแขนของบุริศร์ เช้าวันรุ่งขึ้น คุณท่านพนโสภณหาเฮลิคอปเตอร์เพื่อมารับคิม และพวกมิลินกลับ
เพราะกังวลว่านรมนจะเป็นห่วงคม บุริศร์จึงส่งนรมนและตัว เองไปที่บ้านของคุณท่านพรโสภณโดยไม่รู้ตัว
ในขณะที่ บ้านของคุณท่านพรโสภณดูมีชีวิตชีวาเล็กน้อย
“บุริศร นายมาทําอะไร? หลานสาวของฉันอยู่กับฉัน นายควร ไปทํางาน”
คุณท่านพรโสภณเริ่มไล่คนออกไป
“คุณตา พูดอะไรคะเนี่ย”
นรมนรู้สึกไม่ดีเล็กน้อย รีบแสดงความไม่พอใจของตัวเอง อย่างรวดเร็ว
บุริศร์ยิ้มและพูดว่า “ไม่เป็นไร ผมมีเรื่องที่ต้องไปทำพอดี ปาณีถูกนำไปส่งโรงพยาบาลแล้ว มิลินก็ตามไปด้วย ผมก็หาแม่ บ้านมาดูแล ในที่สุดเราก็จัดการกับเรื่องยุ่งๆ พวกนี้ได้ ผมต้อง ไปรับเด็กๆกลับมา คุณท่านครับ อีกเดี๋ยวไม่เพียงแต่ผมจะกลับ มาที่นี่ แต่ผมจะกลับมาพร้อมกับเจ้าตัวเล็กที่จะมารังควานคุณ ท่านด้วย”
เมื่อบริศร์พูดจบ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น แต่เมื่อเห็น หมายเลขในโทรศัพท์ สีหน้าของบุริศร์ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
