บทที่ 156 ฉันมีความจำเป็นที่ทุกข์ใจจริงๆ
นรมนรู้ว่าถ้าหากตัวเองออกไปตอนนี้ ระหว่างเธอและบุริ ศร์ก็ไม่มีหวังอีกต่อไป
ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอไม่คาดหวังบุริศร์จะชอบเธอ แต่เธอ กลับมาเพื่อกมล และตอนนี้ หลังจากที่เห็นสวนสุสานส่วน ตัว ในตอนที่รู้ว่าบุริศร์รักเธอมากนั้น เธอก็ไม่อยากจะ ปล่อยมือเขาอีกต่อไป
นรมนไม่สนความเจ็บบนหลังมือของเธอ จับมือบุริศร์แล้ว พูด “นายเชื่อฉันครั้งหนึ่งได้ไหม? แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว! ความ รู้สึกที่ฉันมีต่อนายเสมอต้นเสมอปลายไม่เคยเปลี่ยน บุริศร์ ฉันไม่ปฏิเสธว่าเคยเกลียดนายมาก่อนเกลียดจนอยากให้ นายไปตาย แต่เมื่อถึงเวลานั้นจริงๆ ฉันไม่อาจทำได้ ทำไม่ ลงจริงๆ ในใจของนายก็มีฉัน อย่าให้คำพูดของคนอื่นมามี อิทธิพลได้ไหม? พวกเราใช่ชีวิตของพวกเราให้ดีได้ไหม?”
บุริศร์มองนรมนที่น้ำตาคลอตรงหน้า
ดวงตาของเธอนั้นใส เต็มไปด้วยความรู้สึก ทำให้เขา อยากจะเชื่ออย่างอดไม่ได้ อยากจะคืนดี แต่เขาลืมค่าพูด ของนาวินไม่ได้ ยิ่งลืมคำพูดที่นรมนพูดว่าเธอคือปีศาจ ที่มาจากนรกไม่ได้จริงๆ
ปีศาจจะกลับมาพร้อมความรู้สึกเหรอ?
เขารับได้กับทุกเรื่อง แต่รับไม่ได้กับการที่ผู้หญิงที่เขารักมากที่สุดไม่รักเขาอีกต่อไป
มันทุกข์ทรมานกว่าการฆ่าเขา
บุริศร์มองนรมน พูดทีละคำ “คุณบอกผมมาตรงๆ คุณ กลับมาครั้งนี้เพื่อผมคนเดียว ไม่ได้เป็นเพราะใคร ไม่ได้ เป็นเพราะเรื่องอื่น และจะไม่หลอกใช้ผม จะไม่หลอกผม และปิดบังผม นรมน ขอแค่คุณพูดผมจะเชื่อ ผมต้องการ ได้ยินคุณพูดด้วยตัวเอง”
นรมนเจ็บปวดใจทันที เธอไม่สามารถพูดได้!
เธอจะพูดยังไง?
ขณะนี้เธอกลับไม่สามารถเผชิญหน้ากับบุริศร์อย่างตรง
ไปตรงมา
เธอรู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนร้ายที่น่ารังเกียจ
เธอไม่ได้กลับมาเพื่อบุริศร์อย่างหมดจด
และเธอไม่ได้กลับมาเพื่อความรักของเขา
เธอมีแผนการอื่นต่อเขา สิ่งที่ต้องการนั้นอาจเป็นสิ่งที่ ล้ำค่าที่สุดของบุริศร์
นรมนกัดริมฝีปากล่าง น้ำตาไหลลงจากขอบตา
“ฉันขอโทษ”
ทันใดนั้นบุริศร์เงยหน้าขึ้นมา ดวงตาแดงก่ำคู่นั้นเปียก
ขึ้น ทันที
“ออกไป!”
เสียงของบุริศร์ไม่ดังมาก ดูเหมือนว่าใช้แรงไปทั้งตัว แต่ กลับให้คนรู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูก
“บุริศร์ นายฟังฉันอธิบายได้ไหม ฉัน….”
“ไป!”
บุริศร์ผลักนรมนออก
น้ำตาไหลลงจากตาหงส์คู่นั้น แต่เขาก็รีบเช็ดออก
“ถือโอกาสที่ผมยังไม่โมโห รีบออกไปซะ! ตั้งแต่นี้เป็นต้น ไป ผมไม่อยากเห็นคุณ ไม่อยากได้ยินเสียงคุณ ไม่อยาก เห็นหน้าคุณ! นรมน คุณอยากได้อะไร ขอคุณแค่บอกผม สักคำ ผมจะรีบหามาให้ ผมขอแค่อย่าอยู่ทำร้ายผมที่นี่อีก เลยได้ไหม?”
ทุกคำพูดของบุริศร์ราวกับมีดเล่มคมแทงเข้าหน้าอกของ
นรมน
น้ำตาของเธอร่วงหล่นราวกับสร้อยมุกที่ขาด
“บุริศร์ ฉันมีความจำเป็นที่ทุกข์ใจจริงๆ”
“ผมไม่อยากฟัง ผมให้โอกาสคุณมากเกินไป ผมไม่อยาก ฟังคำไพเราะแต่หลอกลวงของคุณอีก ภรรยาผมนรมน ตายไปเมื่อห้าปีก่อนแล้ว เธอตายไปแล้ว! ป้าโอพูดถูก ภรรยาจะไม่ทำร้ายผมแบบนี้ ขอโทษนะครับ คุณแคทเธอ รี ได้โปรดออกไปจากห้องของผม”
ในขณะที่บุริศร์พูดแคทเธอรีสามคำนี้ นรมนร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง
เธอรู้ไม่ว่าตอนนี้ตัวเองจะพูดอะไร บุริศร์ก็ไม่อภัยให้เธอ
อีกแล้ว
“ขอโทษ”
นรมนหันหลังวิ่งออกนอกห้องผู้ป่วย
พฤกษ์ได้ยินมันอย่างชัดเจนจากข้างนอก มอง ดู บุริศร์ กับนรมนทะเลาะกันถึงขั้นนี้ เขารีบเข้ามาพูด “ประธานบุรี ศร์ เรื่องไม่ได้เป็นแบบที่คุณคิดนะครับ เมื่อกี้คุณนายไป สวนส่วนตัวของคุณ สีหน้าของเธอในตอนนั้นดีใจและ ตกใจมาก ทำไมคุณถึง….”
“ที่แท้ก็ไปสวนส่วนตัวมา ที่แท้ก็เห็นหัวใจและความรู้สึก
ของฉันอย่างแท้จริง ถึงได้ทำตามอำเภอใจโดยไม่เกรง กลัวใครใช่ไหม? ทำร้ายฉันตามอำเภอใจ หลอกใช้ฉันตาม อำเภอใจ พฤกษ์ ฉันก็เป็นคน ใจฉันก็เจ็บเป็น! นายรู้ไหม?” น้อยครั้งที่พฤกษ์จะเห็นท่าที่เปราะบางแบบนี้ของบุริศร์ บุริศร์ในตอนนี้เหมือนแค่ถูกคนผลักเบาๆก็ล้มลงไปเลย นี่ยังคือบุริศร์ที่แข็งแกร่งคนนั้นหรือเปล่า?
นี่ยังคือบุริศร์ที่เป็นเจ้าแห่งวงการในเมืองชลธีนั้นหรือ เปล่า?
ที่แท้ทุกคนมักจะอ่อนแอเมื่ออยู่ตรงหน้าความรัก พฤกษ์กระตือรือร้นในใจ อยากจะช่วยนรมนอธิบาย อะไรสักอย่าง แต่กลับหาเหตุผลที่จะอธิบายไม่ได้
บุริศร์หายใจเข้าลึกๆและพูดว่า “นายส่งเธอกลับบ้าน ใหญ่ตระกูลโตเล็กด้วยตัวเอง ให้แชมป์ปกป้องพวกเขา สามแม่ลูกให้ดี จากนั้นก็จัดการการหาหมอ ฉันจะย้ายโรง พยาบาล”
เมื่อได้ยินคำก่อนหน้านี้ที่บุริศร์พูด พฤกษ์นึกว่ายังไงแล้ว บุริศร์ก็ทิ้งไม่ลงว่าจะดีใจสักหน่อย แต่พอได้ยินบุริศร์พูด ว่าจะย้ายโรงพยาบาล พฤกษ์อึ้งไปทันที
“ประธานบุริศร์ คุณยังคงเป็นห่วงและใส่ใจคุณนาย แล้ว คุณจะย้ายโรงพยาบาลทำไมล่ะครับ?”
“ฉันอยากจะสงบสติอารมณ์สักสองสามวัน เรื่องที่ฉัน ย้ายโรงพยาบาลห้ามบอกใครเด็ดขาด โดยเฉพาะนรมน!”
สายตาที่เย็นชาของบุริศร์ ราวกับกลับสู่สภาวะเด็ดขาด ในชั่วข้ามคืน แต่พฤกษ์รู้ทั้งหมดนี้เป็นเพียงเขารั้นเท่านั้น พฤกษ์ถอนหายใจ หันหลังแล้วเดินออกไป
นรมนไม่ได้ไปจากโรงพยาบาล แต่กลับรอที่หน้าประตู โรงพยาบาล
เธอไม่รู้ว่ารออะไรอยู่ บางทีอาจจะรอบุริศร์ออกมา? เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ข้างหลัง นรมนรีบหันหน้าไปอย่าง รวดเร็ว แต่กลับผิดหวังเมื่อเห็นเป็นพฤกษ์
เธอรู้สึกว่าตัวเองตลกสิ้นดี
บุริศร์ที่เย่อหยิ่งแบบนั้น แต่กลับถูกตัวเองทำร้ายแบบนี้ จะตามออกมาทำไมล่ะ?
ตามนิสัยเขาแล้ว ตอนนี้คงอยากจะให้เธอไปให้ไกลใจ
จะขาด
นรมนรู้สึกข่มขืนในใจ ถามพฤกษ์ว่า “เขาจะจัดการฉัน
ยังไง?”
พฤกษ์มองนรมน สัมผัสได้ถึงความรู้สึกของนรมนที่มีต่อ บุริศร์ แต่เธอมีความจำเป็นที่ทุกข์ใจอะไรไม่บอกกับบุริศร์ ล่ะ?
“คุณนาย ประธานบุริศร์ให้ผมส่งคุณกลับบ้านใหญ่ ตระกูลโตเล็ก ช่วงนี้ถ้าหากไม่มีเรื่องอะไร คุณก็อยู่ในบ้าน ใหญ่ตระกูลโตเล็ก รวดดูแลคุณชายน้อยทั้งสอง ประธาน บุริศร์เขาบอกว่าต้องการพักฟื้น ช่วงนี้ก็ไม่รบกวนคุณนาย แล้วครับ”
คำพูดของพฤกษ์ทำให้ความหวังสุดท้ายของนรมนดับลง
นี่บุริศร์จะกักขังเธอใช่ไหม?
เขาเกลียดการหลอกลวงและหลอกใช้ของเธอ และก็ทิ้ง ไม่ลง แม้ว่าจะอยู่ในภาวะที่โกรธมากๆ แต่ก็ยังไม่ลืมให้ พฤกษ์ส่งเธอกลับด้วยตัวเอง
ผู้ชายแบบนี้เธอจะทำร้ายลงได้อย่างไร?
จริงเหรอที่ว่าไฟเมื่อห้าปีก่อนได้ทำลายความรู้สึกผิด ชอบชั่วดีของตัวเองไปแล้วเหรอ?
ดวงตาของนรมนเปียกชื้นอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ อีก หันหลังกลับแล้วขึ้นรถ
พฤกษ์ถอนหายใจเสียงหนึ่ง “คุณนาย ประธานบุริศร์เป็น คนที่เย่อหยิ่ง รอผ่านไปสักพักเขาคงคิดได้ ช่วงนี้พวกคุณ ต่างคนต่างสงบสติอารมณ์กันก่อนเถอะครับ”
“ขอบคุณนะ พฤกษ์”
นรมนยิ้มอย่างอ่อนเพลียเบาๆ แต่ไม่อาจคงรอยยิ้มนั้นไว้ เธอหันกลับไป ดวงตาแดงก่ำ เหมือนจะร้องไห้
“ฉันขอพบพ่อแม่หน่อยได้ไหม?”
เธอรู้ว่าบุริศร์กักขังเธอ แต่จังหวะนี้เธออยากจะหาคน ใกล้ชิดพูดคุยด้วยจริงๆ
พฤกษ์ตอบอย่างลำบากใจ “รอผ่านไปสักพักนะครับ
คุณนาย”
นรมนไม่พูดอะไรต่อ
ขับรถกลับบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็ก
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่นี่เยอะกว่าเมื่อก่อน มี การลาดตระเวนบ่อยขึ้น
ตอนที่นรมนลงรถ แชมป์ออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง
“คุณนรมน คุณกลับมาแล้วเหรอครับ?”
แชมป์มองดูนรมน ท่าที่สุภาพและเคารพ เหมือนกับเมื่อ ก่อน แต่นรมนรู้ มีบางเรื่องที่ไม่เหมือนเดิม
กานต์ได้ข่าวว่านรมนกลับมา รีบวิ่งออกมาจากห้อง
“แม่ครับ!”
เขาวิ่งออกมาด้วยความเร็วร้อยเมตร พุ่งเข้าอ้อมกอด
ของนรมน
ท่าทีของนรมนเบลอเล็กน้อย ถูกเขาชนจนเซเกือบล้ม
แต่ยังคงฝืนยิ้ม “คิดถึงแม่ไหมครับ?”
“คิดถึงสิครับ ผมคิดถึงทุกวันเลย แม่ครับ แม่กลับมาอยู่ กับพวกผมเหรอครับ? คุณบุริศร์บอกว่าการเรียนของพวก ผมตามไม่ทัน ให้แม่กลับมาช่วยพวกผมใช่ไหมครับ?”
กานต์มองนรมนอย่างสงสัย พบว่าดวงตาของนรมนบวม แดงเล็กน้อย
“แม่ครับ คุณบุริศร์รังแกแม่ใช่ไหมครับ? เดี๋ยวผมไปหา
เขา!”
กานต์พูดจบก็วิ่งออกไปข้างนอก แต่กลับถูกนรมนห้าม
ไว้ก่อน
“เปล่า เขาไม่ได้รังแกแม่ แต่เมื่อกี้แม่ดูซี่รีย์ มันซึ้งเกินไป อดไม่ได้จึงร้องไห้ออกมา”
นรมนเป็นแบบนี้จริงๆ เมื่อดูทีวีถึงฉากที่อ่อนไหวก็จะ ร้องไห้ฟูมฟาย
กานต์เชื่อครึ่งนึงสงสัยครึ่งนึง รีบกวาดสายตาไปที่
พฤกษ์
“นายห้ามหลอกผมนะ! คุณบุริศร์ไม่ได้รังแกแม่ผมใช่
ไหม?”
พฤกษ์แค่รู้สึกลำบากใจมาก รีบตอบกลับ “คุณชายกานต์ครับ คุณคิดดู ประธานบุริศร์ตอนนี้ยังบาดเจ็บอยู่
เลย จะรังแกคุณนายได้อย่างไรครับ?” “ก็จริง เขาก็คงไม่กล้า แม่ครับ ถ้าคุณบุริศร์รังแกแม่ แม่
ต้องบอกผมเข้าใจไหมครับ? ผมจะจัดการให้เอง! แม่อย่า ลืมนะครับ แม่ยังมีลูกชายคนนึงคอยสนับสนุน!”
นรมนรู้สึกปวดใจอีกครั้ง
บุริศร์ไม่ได้รังแกเธอ!
คือเธอที่รังแกบุริศร์!
นรมนกอดกานต์ไว้ในอ้อมกอด พูดเสียงเบาว่า “ครั้งหน้า ดีกับเขาหน่อย อย่างน้อยเขาได้ให้ชีวิตลูกมานะ นำพาลูก มาในโลกนะ”
“แบบนั้นก็รังแกแม่ผมไม่ได้!”
กานต์โอบกอดคอนรมนแน่น
นรมนรู้สึกสับสนมากในขณะนี้ แต่เธอไม่สามารถแสดง ต่อหน้าลูกได้ เธอทำได้เพียงกลั้นไว้ แต่กลับรู้สึกว่าตัวเอง ปวดจนหายใจไม่ออก
หลังจากเข้าบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็ก กิจจาไม่ได้ออกมา แชมป์บอกว่าช่วงนี้กิจจาเป็นหวัด พักผ่อนอยู่ เลยไม่ได้
รบกวนเขา
นรมนรู้สึกอึดอัดในใจ แต่ก็ไม่อยากให้กานต์เห็น จึง จำเป็นต้องพูดว่า “กานต์ สองสามวันนี้แม่รู้สึกเหนื่อย อยาก จะพักผ่อน อย่ามารบกวนแม่ได้ไหม?”
กานต์รู้สึกนรมนแปลกๆไป แต่พอได้ยินนรมนไม่ได้พัก ผ่อน ยืนอยู่ข้างๆ พูดอย่างเป็นห่วง “แม่ครับ งั้นแม่พักผ่อน ดีๆนะครับ เดี๋ยวผมค่อยมาหาแม่”
“ครับ”
นรมนยิ้มเบาๆ แต่ไม่สามารถระบายความเจ็บปวดในใจ
เธอกลับมานี้ห้องนอนของเธอและบุริศร์ ความรู้สึกเจ็บ ปวดใจกลับเข้ามาอีกครั้ง
ทุกสิ่งทุกอย่างในที่นี่ล้วนสื่อถึงความรู้สึกที่บุริศร์มีต่อ เธอ เธอรู้ว่าตัวเองเพิ่งกลับมาด้วยอารมณ์แบบไหนก็ช่าง มัน เพราะว่าไฟเมื่อห้าปีก่อนนั้นเข้าใจผิดลึกไป แต่รู้อยู่ ส่วนรู้ เมื่อเธอเห็นบุริศร์ที่อ่อนแอและเสียใจ ใจของนรมน นั้นแตกสลาย
เธออยากจะโทรหาบุริศร์ แต่กลับพบว่าเบอร์ของตัวเอง
ถูกบล็อก
นรมนร้องไห้บนเตียงอย่างกลั้นไม่ไหว เจ็บปวดใจจะ
ขาด
เธอจะรั้งไว้อย่างไรดี?
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
