บทที่ 593 ท้องฟ้าถล่มก็ยังมีคุณบุริศร์อยู่
“นายกลายเป็นผู้หญิงตั้งแต่เมื่อไร?”
คําพูดของบริศ ทําให้เจตต์กลัดกลุ้มเล็กน้อย แต่ไม่รู้ว่าตัว เองกำลังจะมีปัญหา ก็พูดอย่างอายๆ “นรมน ฉันไม่รู้จริงๆ ขอโทษนะ
นรมนหันศีรษะไปมองบุริศร์
“เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้นกับกิจจา? คุณทิ้งกิจจาไว้ที่ยมราช จริงๆ เหรอ? คุณทําแบบนี้ได้ยังไง? เขาได้รับความอยุติธรรม เท่าไรคุณไม่รู้เหรอ?”
นรมนสงสารกิจจาเป็นพิเศษ
บริศ ถอนหายใจแล้วพูดขึ้น “เรากลับบ้านไปคุยกัน”
นรมนไม่ได้กวนต่อ หันตัวไปมองเจตต์แล้วพูดขึ้น ทางที่ดีคุณ ทํางาน ให้โดดเด่นหน่อยนะ ไม่งั้นฉันจะดูถูกคุณจริงๆ แล้ว นร มนอย่างฉันเนี่ยไม่คบเพื่อนที่ไม่ทะเยอทะยานหรอกนะ
“ไม่หรอก คุณคอยดูแล้วกัน” เจตต์มั่นใจในตัวเองทันที
บริศ เห็นเขากลับมามั่นใจเหมือนเดิม ก็ดึงมือนรมนแล้วพูด ขึ้น “เรากลับไปกันเถอะ ร่างกายคุณยังไม่หายดี ออกมานานเกิน ไปไม่ได้”
“ใช่ๆๆ คุณรีบกลับไปพักผ่อนเร็วๆ ไม่ต้องเป็นห่วงฉันทางนี้ ฉันจะสบาย
เจต รีบพูด ม
บรมนมองบุริศร์และเจตต์ และไม่ได้พูดอะไร ในตัวเดินออกไป จากห้องทํางานทันที
บุริศร์มองเจตต์ แล้วพูดเสียงทุ้ม “นี่นายแก้แค้นฉันเหรอ? กลับครอบครัวนสงบสุขใช่ไหม?
“นายไม่ดีเองต่างหาก กิจจากเป็นลูกศิษย์ฉันนะ นายอนุญาต ฉันแล้วไม่ใช่เหรอ? นายส่งลูกศิษย์ฉันไปให้คนอื่นแล้ว ถ้าฉัน เป็นนรมน ฉันก็จะโทษนายเหมือนกัน”
เจตไม่ได้ ต้อยไปกว่าบุริศร์เลยในสถานการณ์ปัจจุบัน เขา ยังคงเป็นเจตคนเดิม
บริศพยักหน้าแล้วพูดขึ้น “ได้ ได้เลย”
เห็นนรมนเดินไปไกลแล้ว บุริศร์ก็รีบเดินตามไป
“นรมน คุณฟังฉันอธิบายก่อน
นรมนขึ้นรถไปอย่างอุ่นเคือง
หลังจากบริศ ขึ้นรถแล้ว เห็นนรมนน้ำตาคลอ ก็อดสงสารไม่
ได้
“คุณไม่ต้องเสียใจนะ นี่เป็นความตั้งใจของกิจจา ฉันถามเขา แล้ว ตราบใดที่เขายินยอม ฉันจะไม่ให้เขาไป จริงๆ นะ และก็ไม่ได้ปฏิบัติกับเขาแย่เกินไป ยมราชเป็นอาจารย์อาของโพนี่ ตอน แรกฆ่าลูกชายตัวเองตายเพราะโรคซึมเศร้าหลังคลอด ตอนนี้ มองกิจจาเป็นลูกชายตัวเอง เธอต้องทำดีกับเขาอย่างแน่นอน
บุรีริต บอกเหตุผลทีละเรื่องไม่หยุด แต่นมันไม่มีการตอบ สนองอะไร ยังคงเสียใจมาก
“นรมน คุณได้ยินฉันพูดไหม?”
แต่นรมนพูดอย่างเศร้าโศก “มันเป็นเพราะฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะ ฉัน กิจจาจะไม่เป็นแบบนี้”
“อันนี้โทษคุณไม่ได้ ถ้าต้องโทษจริงๆ โทษฉันดีกว่า” นรมนไม่ได้เถียงอีก แต่เห็นได้ชัดว่าเธอยังคงไม่เลิกอินกับ เรื่องนี้
บริศ เห็นเธอเป็นแบบนี้ ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี พาเธอกลับบ้าน หลังจากกลับถึงบ้าน นรมนเพิ่งลงรถ บุริศร์ก็อยากกอดเธอ แต่เธอปฏิเสธ
เธอเดินเข้าบ้านไปทีละก้าว
“หม่ามี้!”
ทันใดนั้นเสียงกานต์ก็ลอยมา
นรมนตกตะลึงเล็กน้อย ร่างเล็กพุ่งออกมาโผเข้าหาอ้อมกอด นรมนทันที
“หม่ามี้ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม? หม่าเป็นยังไงบ้าง?
ดวงดากานต์แดง ดูน่าสงสารสุดๆ
หัวใจบรมบก่อนลงทันที
“หม่ามีไม่เป็นอะไร ขอบคุณนะลูกชาย ขอบคุณที่ช่วยหมา หาแต๊ด ของหนู”
“หม่ามี้ไม่เป็นอะไรก็ดีที่สุดแล้วฮะ แต่กิจจาไม่เป็นอะไรใช่ ไหม? ตอนแรกผมจะตอบตกลงคำขอของผู้หญิงคนนั้น ให้เธอ ช่วยหมา แต่ใครจะไปรู้ว่ากิจจาลอบโจมตีผม ไม่คิดว่าเขาจะ ลอบโจมตีผม!”
พอกานต์คิดถึงเรื่องนี้ก็โกรธเป็นพิเศษ
กิจจาคนนั้นที่เดิมทีโง่เง่า ทำไมถึงกล้าลอบโจมตีเขาล่ะ? ไม่ใช่แค่นี้ เขายังนั่งเฮลิคอปเตอร์ไปเมือง A เพียงลำพังอีกด้วย นี่ควรเป็นสิ่งที่เขาต้องทำสิ
ได้ยินกานต์พูดเรื่องนี้ นรมนก็ยิ่งเสียใจ
“หม่ามี้จะพากิจจากลับบ้านให้ได้
“จริงเหรอฮะ? หม่าม ผู้หญิงคนนั้นดุมากขนาดนั้น จะต้อง ปฏิบัติกับกิจจาไม่ดีแน่ๆ หม่ามีต้องพากิจจากลับมาให้ได้นะโอ เคไหม? เขาเป็นพี่น้องกับผม ผมจะไม่ให้เขาทนทุกข์อยู่ข้าง นอก”
ประโยคนี้ของกานต์ทำให้ดวงตาบุริศร์กะพริบเล็กน้อย เขา นึกถึงครินท์ขึ้นมา
ไม่รู้คุณนายตระกูล โตเล็กออกมาตอนไหน ได้ยินกานต์พูด ก็ พูดขึ้น “ดูสิ หลานชายฉันยังรู้ว่าห้ามให้พี่น้องตัวเองทนทุกข์อยู่ ข้างนอก”
ประโยคนี้อธิบายได้ว่าเป็นความนัยที่แฝงอยู่
บริศ เหลือบมองคุณนายตระกูลโตเล็ก คุณนายตระกูลโตเล็ก ก็มองเขา สายตาสองคนสบกันกลางอากาศ ระเบิดลำแสงที่ต่าง กันออกมา
“พี่น้องก็ต้องขึ้นอยู่กับว่าเป็นพี่น้องแบบไหน และไม่จำเป็น
ต้องเป็นพี่น้องกัน
คำพูดของบุรีศร์ทำให้นมแตกตะลึงนิดหน่อย
หมายความว่าอย่างไร?
ทําไมเธอมักจะรู้สึกว่าระหว่างบุริศร์และคุณนายตระกูลโตเล็ก มีความเห็นไม่ตรงกัน
มันคือภาพลวงตาของเธอเหรอ?
“บุริศร์ เป็นอะไร?”
“ไม่มีอะไร คุณขึ้นข้างบนไปพักก่อนเถอะ
บุริศร์ยิ้มเรียบๆ แล้วพูดกับกานต์ “เด็กแสบ พาหม่ามีลูกขึ้น ไปพักผ่อนไป เธอเหนื่อยมากแล้ว”
“อ๋อ โอเค!”
กานต์เชื่อฟังมาก รีบดึงมือนรมน แต่หันศีรษะกลับมามองบุรีตร์ แล้วถามขึ้น “คุณบุริศร์ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?
“พ่อจะเป็นอะไรได้ล่ะ รีบไปเถอะ”
“โอเค”
กานต์ถึงได้วางใจ
เขาดึงมอนรมน นรมนก็พูดอะไรไม่ได้ เขามองบุรีศร์และ คุณนายตระกูลโตเล็ก ก่อนจะตามกานต์ขึ้นไปข้างบน
เห็นนรมนออกไปแล้ว บุริศร์ก็มองคุณนายตระกูลโตเล็ก พูด ขึ้นเสียงทุ้ม “แม่คิดจะปกป้องเขาตลอดไปเลยใช่ไหม?” “เขาเป็นพี่น้องกับลูก!”
คุณนายตระกูลโตเล็กมองบุรีศร์ พูดขึ้นอย่างค่อนข้าง แข็งกร้าว
บุริศร์ยิ้มเยาะพูดขึ้น “พี่น้องเหรอ? แต่ผมหน้าเหมือนเขามั่ง ถ้าผมยินยอม พฤกษ์ก็หน้าเหมือนผมได้เหมือนกัน แม่ ผมไม่เชื่อ ว่าแม่ยังไม่ได้อ่านรายงานการสืบพยาน
“จะเป็นไปได้ยังไง? ป้องไม่ทําเรื่องแบบนี้หรอก แม่ ถ้าแม่ ปกป้องเขาผมก็แตกคอกับแม่ไม่ได้หรอก แต่ทางที่ดีแม่ก็ปกป้อง เขาดีๆ ให้ได้ตลอด ถ้าเขาก้าวออกจากขอบเขตคุ้มครองของแม่
“รายงานการสืบพยานแผ่นเดียวกันพิสูจน์อะไรได้? พิสูจน์ว่า เขาไม่ใช่พี่น้องลูก? หรือบางทีป้องอาจจะมีข้อมูลไม่ถูกต้องก็ได้ นะ ? ”แม่อย่ามาโทษว่าผมไม่เกรงใจแล้วกัน”
บริศ พูดจบก็ยกเท้าเดินไป
“หยุดนะ!”
คุณนายตระกูลโตเล็ก เขาเสียงดัง แล้วถามขึ้น “นรมน เรื่องนี้ไหม?”
“ผมยังไม่ได้บอกเธอ พูดตามตรง ผมไม่รู้จะบอกเธอยังไง คน ที่แอบอ้างว่าเป็นพี่น้องผม แม่กลับปกป้องเขาตลอด แม่คิดอะไร อยู่กันแน่? ผมอยากถาม แม่เป็นอะไรกับคนคนนี้? เป็นไปได้ไหม ว่าแม่ให้เขาแสร้งเป็นพี่น้องกับผม?”
คําถามย้อนกลับของบุริศร์ ทำให้คุณนายตระกูล โตเล็ก ร่างกายสั่นสะท้านทันที
เธอมองบุริศร์ คำรามเสี่ยงทุ้ม “ทุกอย่างที่แม่ทำก็เพื่อตระกูล โตเล็ก! บุริศร ลูกควรรู้ไว้นะ แม่ไม่เคยทำเรื่องอะไรที่เป็นภัยต่อ ตระกูล โตเล็ก!”
“แต่เขาทำร้ายนรมน ทำร้ายผม ทำร้ายตระกูลโตเล็กด้วยซ้ำ! ถ้าไม่ใช่เพราะเขาต้องการพิมพ์เขียวแผ่นนั้นของผมมาก ถ้าเขา ทำดีกับกิจจาสักหน่อย ดีกับกานต์และนรมนมากขึ้นหน่อย บางที ผมก็อาจจะไม่คิดอะไรมาก แม่เอาแต่พูดว่าเขาทำเพื่อตระกูลโต เล็ก หรือนี่ก็เพื่อตระกูลโตเล็ก? ฆ่าภรรยาและลูกผม ก็เพื่อ ตระกูลโตเล็กเหรอ? งั้นแม่ก็พูดตรงๆ เลยว่าที่ผมตายมันเป็น ความสุขของตระกูลโตเล็ก!”
“ลูกชั่ว!”
เมื่อคุณนายตระกูลโตเล็ก โกรธ ก็ตบหน้าบริศร์ทันที
บริศร์กับคุณนายตระกูลโตเล็กก็ต่างตกตะลึง อย่างไรแล้ว จนถึงตอนนี้นี่เป็นครั้งแรกที่คุณนายตระกูลโตเล็กลงมือกับเขา
เพราะคนนอกคนเดียว
สีหน้าบุริศร์เปลี่ยนไปแล้ว
ทันใดนั้นคุณนายตระกูลโตเล็กก็รู้สึกกระวนกระวาย “ไม่ใช่ แม่ไม่ได้ตั้งใจนะ บุริศ…….
“ผมพูดถูกจริงๆ ใช่ไหมแม่? แม่คิดว่าผมควรตาย ภรรยาผม ก็ควรตาย ใช่ไหม?”
ดวงตาบุริศร์มีร่องรอยแห่งความเศร้า
“ไม่ใช่นะ บุริศร์ ไม่ใช่แบบนี้”
“งันแบบไหน? เขาเป็นใคร? ทําไมต้องแกล้งเป็นพี่น้องผม?
ทําไมแม่ต้องปกป้องเขาอีก?”
ความดุดันข่มขู่ของบุริศร์ทำให้คุณนายตระกูลโตเล็กรู้สึกทน
ไม่ได้นิดหน่อย
เธอจับหัวใจอย่างกะทันหัน หอบหายใจอย่างหนัก
บริศ เห็นสถานการณ์เป็นแบบนี้ ก็ขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น แต่ ไม่ได้รีบเข้าไปพยุงคุณนายตระกูลโตเล็ก รีบตะโกนใส่พ่อบ้าน ข้างๆ “ยังมองอะไรอีก? เรียกหมอสิ!”
“อ๋อๆๆ ครับ!”
พ่อบ้านก็ค่อนข้างทีม แต่ก็ยังรีบโทรออกไป
ไม่นานนัก รถพยาบาลก็มา คุณนายตระกูล โตเล็กถูกนำตัวไป ส่งโรงพยาบาลทันที กานต์และนรมนเห็นฉากนี้ที่หน้าต่างบานใหญ่ ทั้งสองขมวด
คิวเล็กน้อย
“หม่ามี้ เกิดอะไรขึ้นกับคุณย่าและคุณบุริศร์”
“แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ดูเหมือนจะมีเรื่องอะไรที่เราไม่รู้จริงๆ และมันกำลังเกิดขึ้นอยู่
นรมนถอนหายใจ รู้สึกทำอะไรไม่ค่อยถูกกับผลสรุปนี้
สิ่งที่เธอหวังมากที่สุดคือความสามัคคีของครอบครัว คำขอที่ ง่ายขนาดนี้ก็ยังทําไม่ได้
เธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงคุณนายทวีทรัพย์ธาดา
ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่ควรนึกถึงเธอ แต่จู่ๆ ก็นึกถึงขึ้นมา บางทีอาจจะ เพราะสายเลือด แต่นรมนไม่เสียใจกับการตัดสินใจของตัวเอง
บุริศร์โทรหานรมน บอกว่าคุณนายตระกูลโตเล็กเกิดอาการ หัวใจวาย เขาต้องไปโรงพยาบาลกับเธอ ให้นรมนพักผ่อนอยู่ที่ บ้านดีๆ ไม่ต้องคิดมาก
นามนตอบรับ และไม่ได้ถามอะไรมาก
รถพยาบาลพาบริศและคุณนายตระกูลโตเล็กออกไปจากคฤหาสน์หลังใหญ่ตระกูลโตเล็กอย่างรวดเร็ว
กานต์พูดกับนรมนว่า “หม่าม หม่ามีรีบไปนอนพักผ่อนเถอะ มี คุณพ่ออยู่ ท้องฟ้าถล่มก็ไม่เป็นอะไรหรอกฮะ”
ในน้ำเสียงของกานต์ นรมนฟังออกว่าเขาเชื่อใจบริศร์ เธอยิ้มขณะลูบศีรษะกานต์แล้วพูดขึ้น “ต่อไปต้องเรียกเขาว่า
แคดดี้นะ รู้ไหม?”
“ผมจะพยายามแล้วกัน
กานต์รู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์ อย่างไรแล้วก็ชินกับการเรียกบริ ศร์ว่าคุณบุริศร์ ให้เปลี่ยน เขาก็มักรู้สึกไม่ค่อยชิ้นนัก
นรมนก็ไม่ได้บังคับเขา ให้เขาไปพักผ่อนในห้องตัวเอง
กานต์เห็นนรมนง่วงจริงๆ ถึงได้กลับไปที่ห้องตัวเอง
นรมนเปิดคอมพิวเตอร์ ต้องการเอาพิมพ์เขียวแผ่นนั้นของบุรี ศมาดูสักหน่อย จริงๆ วันนี้ในใจเธอรู้สึกหลากหลายปนกัน รู้สึกเกิดแรงบันดาลใจนิดหน่อย สามารถนำเอาของบุริศร์มา ใช้ได้พอดี
เมื่อคิดแบบนี้ นรมนก็เปิดคอมพิวเตอร์ ยังไม่ทันเอาไฟล์ออก มา ทันใดนั้นก็รู้สึกมีเงาคนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วขึ้นหน้าต่าง บานใหญ่
“ใคร?”
นรมมหันศีรษะกลับไปทันที แต่คนที่มานั้นปิดปากโดยตรงใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นทำให้พรมแตกตะลึงทันที
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
