บทที่ 678 พวกเขาคาดการณ์ว่าเป็นการพลีชีพ

“อย่า! บุริศร์”

เสียงนลินกลายเป็นเน้นหนัก

บุริศร์ไม่ใช่ไม่อยากจอดรถ แต่ความรู้สึกปวดศีรษะเหมือน

ศีรษะจะแยกออกจากกันมันทำให้เขาอยากได้ยาโดยเร็ว ยาถูก เขาทำกลิ้งไปกลิ้งมา บินออกไปแล้ว

ขณะที่เขาเหยียบเบรก เพราะความเร็วรถมันเร็วเกินไป ไม่ สามารถจอดได้ มันหันหน้าลงหน้าผาทันที

“อ๊าก!”

เสียงนลินดังขึ้นข้างหูเขา

บุริศร์รู้ว่าตัวเองจบเห่แล้ว!

หน้าผาสูงขนาดนี้ โอกาสรอดในการตกลงไปมีน้อยเกินไป

ในหัวสมองเขาคิดถึงแต่นรมน

ไม่รู้ว่าหลังจากนรมนรู้ข่าวร้ายของเขาแล้วจะทนได้ไหม เขาไม่ได้ตั้งใจ

เขาอยากใช้ชีวิตที่เหลือกับเธอจริงๆ แต่น่าเสียดายที่ไม่มี

โอกาสแล้ว

ศีรษะบุริศร์ปวดจนแทบแตกแล้ว แต่เขาก็ยังหยิบโทรศัพท์ออกมาขณะที่รถกำลังตกลงไป เพื่อส่งข้อความหานริมน

“นรมน จําไว้นะ ฉันรักคุณ!

ข้อความนี้ถูกกระแทก เขาแก้ไขมันอยู่นานมาก แขนจนเป็น รอยก็ยังไม่ยอมโยนโทรศัพท์ทิ้ง

เมื่อเขาเห็นว่าข้อความส่งสำเร็จ เขาก็ยิ้ม ยิ้มอย่างสบายใจ

เขามีคำพูดมากมายเป็นหมื่นๆ ค่อยากจะพูด แต่เขาไม่มี เวลาแล้ว

เขารู้ว่านรมนจะเข้มแข็ง

เธอจะต้องเข้มแข็งแน่นอน

เพื่อลูกๆ เธอจะต้องเข้มแข็งใช่ไหม?

บุริศร์ยิ้มขณะตกลงมาจากหน้าผาด้วยกันกับนลิน มีแค่หยด น้ำตาไหลมาจากหางตา

หลังจากนรมนจัดหาที่พักให้มายด์เรียบร้อย ก็ได้ยินเสียง โทรศัพท์ดังขึ้น

เธอหยิบขึ้นมาดู บุริศร์ส่งข้อความมา

เห็นข้อความด้านบน นรมนก็ยิ้มเล็กน้อย

ผู้ชายคนนี้จะทำอะไรอีก

เธอส่งข้อความกลับไปหาบุริศร์ “เมื่อไรคุณจะกลับมา? เราไป กินอะไรอร่อยๆ กัน”
แต่บุริศร์ไม่มีการตอบสนองเลย

นรมนคิดว่าเขากำลังขับรถอยู่ กำลังยุ่ง เลยไม่ได้สนใจ เพราะเรื่องในครั้งนี้ มาย ได้รับความตื่นตกใจ นอนหลับไม่ สนิท นรมนคอยอยู่ข้างๆ เธอตลอดเวลา

เมื่อเวลาผ่านไป บุริศร์ก็ยังไม่กลับมา

นรมนไม่ค่อยสบายใจแล้ว

เขาไปไหน?

ไม่ใช่ว่าให้เขากลับมาตั้งนานแล้วเหรอ?

และเรื่องที่มายด์ถูกส่งออกมา ทำไมเขาถึงวางใจให้เธอ จัดการด้วยตัวเอง?

นรมนส่งวีแชทหาบุริศร์อีกครั้ง

“คุณอยู่ไหน? กลับเมื่อไร?

แต่ทางด้านบุริศร์ก็ไม่มีข่าวใดๆ เลย

นรมนไม่ยอมแพ้ โทรหาบุริศร์อย่างต่อเนื่อง

โทรศัพท์โชว์ขึ้นว่าอยู่ในสถานะไม่สามารถเชื่อมต่อได้

ไม่สามารถเชื่อมต่อได้

นโมนไม่ค่อยสบายใจแล้ว

เธอไปหากิมจิ หวังว่าเขาจะสามารถช่วยเธอตามหาข่าวบุริศร์
กิมจิดีใจมาก ในที่สุดนรมนก็มาใช้เขาอีกครั้ง

เขาพาคนออกไปตามหา

เมื่อมายด์ตื่นขึ้นมา นรมนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แต่ก็ยังยืน ยิ้มเรียกมายด์มาทานอาหาร แต่ตัวเองกลับไม่มีความอยาก อาหารเลยสักนิด

เห็นว่าท้องฟ้าด้านนอกมืดลงแล้ว

นรมนลุกขึ้นมาดึงผ้าม่าน จู่ๆ หัวใจก็เจ็บ ความรู้สึกนั้นเหมือน มีคนฉีกมัน เจ็บจนเธอย่อตัวลงอย่างรวดเร็ว

“พี่ พี่เป็นอะไร?”

มายด์รีบมาข้างๆ เธอ แสดงท่าทางถามขึ้น

“ไม่เป็นอะไร”

นรมนแสดงท่าทางตอบกลับ แต่สีหน้ายังคงซีดเซียวเล็กน้อย

มายด์พยุงเธอนั่งบนโซฟา รินน้ำร้อนให้เธอดื่มหนึ่งแก้ว นรมนถือแก้วน้ำ นึกถึงที่บริศ มักชอบในน้ำร้อนให้ตน แต่ ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?

ทําไมติดต่อไม่ได้ล่ะ?

นรมนรู้สึกความปวดใจของตัวเองไม่ค่อยเป็นธรรมชาตินัก

เธอส่งข่าวให้คมทิพย์ แต่ไม่รู้ว่าควรพูดกับคมทิพย์อย่างไร สุดท้ายก็วางโทรศัพท์ลง
เวลารอนั้นนานเป็นพิเศษ

นรมน ให้มายด์ไปนอน และตัวเองนั่ง โซฟารอคอย ท้องฟ้าด้านนอกมืดลงเรื่อยๆ จิตใจนรมนก็ยิ่งหนักอึ้งขึ้น เรื่อยๆ

บริศร์คงไม่เกิดอุบัติเหตุอะไรหรอกใช่ไหม?

ไม่ เป็นไปไม่ได้!

นรมนรีบปฏิเสธความคิดนี้

ฝีมือบริศร์ดีมากขนาดนั้น เขาไม่มีทางเป็นอะไร

แต่เมื่อคิดถึงอาการปวดศีรษะของบุริศร์ นรมนก็ไม่สบายใจ ขึ้นมา

เธอเดินวนไปวนมา ในห้องรับแขก ก่อนดวงอาทิตย์ขึ้นจนปลา สีขาวปรากฏตัว ก็ยังคงไม่ได้ข่าวของบุริศร์เลย และโทรศัพท์ก็ โทรไม่ติดด้วย

จิตใจนรมนหนักอึ้งทีละนิด

เมื่อกิมจิกลับมา สีหน้าท่าทางนรมนซีดเซียวเป็นพิเศษ เธอเห็นกิมจิ รอคอยผลสรุปจากกิมจิอยู่

กิมจิฝืนทนไม่ค่อยไหวจริงๆ พูดขึ้น “นายหญิง หาไม่เจอครับ บางทีประธานบริศร์อาจจะแค่หลงทาง เรารอกันอีกหน่อย

แววตาเขากะพริบ ขณะที่พูดไม่กล้าสบตานรมนโดยตรง
นรมนลุกพรวดยืนขึ้นมา

“ตัวเขาล่ะ? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

นรมนูพิมพ์ในโทรศัพท์ถามขึ้น กิมจิรีบพูด “ไม่เป็นอะไรจริงๆ ฝีมือประธานบริศร์ดีมากขนาดนั้น เขาจะไม่เป็นอะไร

“กิมจิ อย่าทำให้ฉันเกลียดนายอีกเลย

ประโยคนี้ของนรมนเหมือนมนต์คำสาป ทำให้กิมจินั่งอยู่ตรง นั้นทันที

เขามองนรมน ในใจกำลังดิ้นรน สุดท้ายก็ทนสายตานรมนไม่ ไหว พูดเสียงทุ้ม “ประธานบริศร์ประสบอุบัติเหตุครับ” หัวใจนรมนกระตุก ถึงจะเตรียมใจไว้นานแล้ว แต่ก็ยังรู้สึก

ภาพตรงหน้ามันมืด ตัวเองเกือบล้มลงกับพื้น โชคดีที่กิมจิพยุง

เธอไว้

“นายหญิง คุณอย่าเพิ่งเสียใจ ตำรวจยังไม่สรุปคดี”

“ตำรวจ?”

“ใช่ ประธานบริศร์ขับรถตกหน้าผา บนรถมีผู้หญิงคนหนึ่ง คือ นลิน จากการสํารวจล้อรถ ในที่เกิดเหตุ ดูเหมือนประธานบริศร์ ขับตกลงไปด้วยความเร็วสูง พวกเขาคาดการณ์ว่าเป็นการพลี

กิมจิพูดอย่างระมัดระวังอย่างมาก

พลีชีพ?
นรมนตกตะลึง รู้ว่าอาจจะเป็นการคาดการณ์จากคนนอก

ถ้าบอกว่าบุริศร์ขับรถด้วยความเร็วพานลินไปตายด้วยกัน เธอก็ไม่กล้าที่จะเชื่อ

บุริศร์ไม่ได้เป็นคนหัวรุนแรงแบบนั้น ถ้าบอกว่าทำให้นลิน

ตกใจกลัวก็เป็นไปได้

นอกจากว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างกระบวนการน่ากลัว ทําให้บริศ เหยียบเบรกไม่ได้

นรมนนึกถึงอาการปวดศีรษะของบุริศร์

เธอปวดหัวใจอย่างยิ่ง

“พาฉันไป! ฉันอยากไปดู!

นรมนพิมพ์ในโทรศัพท์

กิมจิพูดอย่างค่อนข้างลำบากใจ “นายหญิง ทางนั้นกำลังตาม หาอยู่ หน้าผาสูงชันเกินไป ยังไม่พบร่างพวกเขา เห็นแค่ซากรถ เท่านั้น”

“ยังไม่เห็นพวกเขาจะรู้ได้ยังไงว่าเป็นพวกเขา?”

นรมนยังมีความหวังเล็กน้อย

กิมจิพูดเสียงทุ้ม “มีคนเห็นประธานบริศร์และนลินขับจากที่ เกิดเหตุรถยนต์ถนนปืนเจียงไปยังภูเขา ดังนั้น………

“ฉันไม่เชื่อ ไม่เห็นตัวคน จะว่ายังไงฉันก็ไม่เชื่อ
นโมนผลักกิมจิ วิ่งออกไปข้างนอกอย่างบ้าคลั่ง

มายด์เห็นฉากนี้ รู้สึกว่าเป็นความผิดของตัวเอง ถ้าไม่ใช่ตัว เอง บุริศร์และนรมนคงไม่เกิดเรื่องมากมายแบบนี้ ตอนนี้เห็นนร มันเป็นแบบนี้ เธอก็ตามออกไปอย่างช่วยไม่ได้

กิมจิยังอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่นรมนไม่ได้ยินมันแล้ว เธอขึ้นรถไป ขับไปยังสถานที่ที่กิมจิบอกด้วยความบ้าคลั่ง มายขึ้นรถไม่สำเร็จ ก็ร้อนรน ใจร้องไห้

กิมจิเห็นเธอตั้งใจจะวิ่งไป ก็พูดกับเธอว่า “ขึ้นรถมา ฉันจะไป ส่งคุณ”

มายด์ครุ่นคิดสักพัก ก็ตามกิมจิขึ้นรถไป

เมื่อนรมนมาถึงจุดเกิดเหตุ ที่นี่ก็มีคนดึงเส้นเหลืองไว้แล้ว ไม่ ให้บุคคลที่ไม่เกี่ยวข้องเข้าไป

เธอโดนปิดกั้นไว้ด้านนอก

นรมนร้อนรนใจสุดๆ ตัวเองดันพูดไม่ได้ด้วย และในขณะนี้ เธอก็เห็นเวทีส

เธอรีบส่งวีแชทหาเวทส

“เวทัส คน ในนี้เป็นไปได้อย่างมากว่าจะเป็นสามีฉัน ฉันขอ เข้าไปดูที่เกิดเหตุหน่อยได้ไหม?”

เมื่อเวทัสได้รับวีแซทจากเธอ ก็รีบหันศีรษะกลับไป ก็เห็นนร มนรออยู่ด้านนอกอย่างกังวลใจ
เขาถอนหายใจ พูดกับคนข้างๆ ไม่กี่ประโยค จากนั้นนรมน ถูกปล่อยเข้ามา

นรมนเห็นดินถล่มตรงหน้า หัวใจเธอก็จมดิ่งลงไปทีละนิด

เธอเป็นนักออกแบบรถยนต์ มองออกอย่างแน่นอนว่ารถมัน ลื่นไหลลงไปเนื่องจากความเร็วเกินไป

เธอสะอึกสะอื้น หยิบโทรศัพท์ออกมาถามเวทส

“เกิดอุบัติเหตุเมื่อไร?

เมื่อวานพลบค่หกโมงกว่า”

คำพูดเวทสทําให้นรมนนึกถึงข้อความสุดท้ายของบุริศร์อย่าง รวดเร็ว

เธอรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาทันที เห็นว่าเวลาบนนั้นคือหกโมง

สิบนาที

ดวงตานรมนมีน้ำตาไหลออกมาทันที

บุริศร์ในตอนนั้นกำลังเผชิญหน้ากับทุกอย่างนี้ แต่ก็ยังส่ง ข้อความหาเธอในตอนสุดท้าย แต่เธอกลับไม่รู้อะไรเลย

หลังจากเธอตั้งใจจะรีบจบเรื่องนี้โดยเร็ว และพาบุริศร์กลับไป รักษาความเจ็บปวดจากการสะกดจิตที่เมืองชลธี แต่ทำไม?

ทำไมไม่ให้เวลานี้กับเธอเลย?

ทำไมต้องเอาชีวิตตัวเองไปแลกกับผู้หญิงอย่างนลินด้วยล่ะ?
นลินเธอจะจัดการเอง เธอบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ?

นรมนมองไปที่หน้าผา คุกเข่าลงกับพื้นทันที น้ำตาไหลออกมา เหมือนลูกปัดแตก

ถ้าเขาตายแล้วจริงๆ เธอจะทำอย่างไร?

ทันใดนั้นนรมนก็พบว่า ถ้าบุริศร์ไม่อยู่แล้ว เธอก็เหมือนไม่มี

ความหมายในการมีชีวิตอยู่ เธอนึกย้อนถึงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ของวันเหล่านั้นที่ได้อยู่ร่วมกัน

กับบริศ อย่างต่อเนื่อง

เขาทำให้ตัวเองรู้สึกแย่มากกว่าเดิม เพื่ออ่อนข้อให้เธอ เขามี แนวโน้มอย่างมากในการตอบสนองความต้องการของเธอ ทั้งหมด ถึงแม้มันจะไร้เหตุผลก็ตาม

เขาตามใจเธอตลอดเวลา ตามใจเธอในแบบของเขา

ตอนนี้ถ้าบุริศร์ตายแล้วจริงๆ ต่อไปจะมีใครรักทะนุถนอมเธอ ไว้ในฝ่ามือ?

บุริศร์ คุณบอกว่าจะอยู่กับฉันในชีวิตที่เหลืออยู่ไม่ใช่เหรอ?

คุณบอกว่าจะเฝ้ารอฉันตลอดเวลา ไม่ให้คนอื่นมาทำร้ายฉัน อีกไม่ใช่เหรอ?

ตอนนี้คุณจะให้ฉันทำอย่างไร?

นรมนร้องไห้ไร้เสียง

เธอไม่มีเสียงร้องไห้อย่างเศร้าโศก และตะโกนออกมาไม่ได้ความรู้สึกเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ ราวกับบรรยากาศมี ความเศร้าและหดหูที่มองไม่เห็น ทำให้คนรอบข้างรู้สึกอยาก ร้องไห้ทันที

เมื่อกิมจิและมายด์ไปถึง ก็เห็นภาพนี้

หัวใจกิมจิเจ็บปวดอย่างรุนแรง เขารีบเดินไปข้างหน้า อยากพยุงนรมนขึ้นมา แต่นรมนผลัก ออก

จ้องมอง เธอมองลงไปที่หน้าผา ดวงตาสองข้างว่างเปล่าเล็ก น้อย แววตามีความเฉื่อยเล็กน้อย

กิมจิวิตกกังวลทันที

“นายหญิง……

นรมนเหมือนไม่ได้ยิน ทั้งร่างยกเท้าขึ้น และกระโจนไปข้าง

หน้า

ในเวลานี้ หัวสมองเธอมีแค่บุริศร์เท่านั้น

ในเมื่อเขาไม่อยู่แล้ว เธอยังอยู่ที่นี่ทำไม? เขาเคยบอกไม่ใช่เหรอ ถ้าเธอตายไป เขาจะไม่ใช้ชีวิตคน เดียว?

เธอเองก็เช่นกัน

นรมนหลับตาเผชิญกับสายลม ขณะที่กระโจนขึ้นไปนั้น ก็ถู กกิมจิที่สังเกตเธอมาตลอดกอดเอวบางแล้วดึงมาข้างหลัง
“นายหญิง คุณตายไม่ได้นะ!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ