บทที่ 674 ฉันและภรรยาฉันไม่เคยโดนคุกคาม

“มายด์!”

นรมนและบุรีศรชะงักพร้อมกัน จากนั้นก็วิ่งออกไปข้างนอก อย่างรวดเร็ว

ด้านนอกยังมีร่างมายด์ที่ไหนกัน?

เห็นแค่รถตู้คันหนึ่งขับปาดหน้าไปอย่างรวดเร็ว

นรมนยกเท้าจะไล่ตาม แต่บุริศรขวางเอาไว้

“ถ้ามีคนคิดจะหลอกใช้มายด์ให้เราทำอะไรบางอย่างล่ะก็ เรา ไม่ต้องไล่ตามไป พวกมันต้องโทรหาเราแน่นอน

นรมนมองบุริศร์ แสดงท่าทางถามขึ้น “แล้วถ้าไม่ใช่อย่างที่ เราคิดล่ะ? ถ้าเป็นแค่แก๊งค้ามนุษย์เฉยๆ ล่ะ?”

“ฉันจะให้คนของกิมจิจับตาดูสักหน่อย คุณโอเคไหม?”

บุริศร์รู้ว่านรมนมีปมในใจกับกิมจิ แต่ที่นี่คนที่เขาสามารถ พึ่งพาได้มีแค่กิมจิเท่านั้น

นรมนตกตะลึงสักพัก ในดวงตามีความดิ้นรนเล็กน้อย แต่ นึกถึงความปลอดภัยของมายด์ เธอก็พยักหน้า

เห็นนรมนตกลง บุริศร์ก็รีบโทรหากิมจิ บอกเลขป้ายทะเบียน รถกับกิมจิ ให้คนของเขาตรวจสอบสักหน่อย
นรมนและบุรีศร์กลับมาที่โรงแรม

ภายในห้องระเกะระกะ ราวกับมีโจรขึ้น

นรมนรู้ พวกเขาไม่ได้มีสิ่งของมีค่าพิเศษอะไรให้คนมาขโมย ตอนนี้ที่เป็นแบบนี้ เป็นแค่คำเตือนหรือการระบายความโกรธที่ นลินมีต่อตน

ในดวงตาเธอมีร่องรอยความโกรธและความเย็นชา

นลินคนนี้ ถ้าไม่รนหาที่ตายก็ไม่ตายหรอก

สีหน้าบุริศร์หนักอึ้งเล็กน้อย เขารู้ว่าควรสั่งสอนบทเรียนนลิน สักหน่อย

บุริศร์ก็ไม่ได้กลัวนรมน โทรหากิมจิต่อหน้านรมน

“ฉันไม่สนว่านายจะใช้วิธีไหน หาที่อยู่นดิน แล้วทำให้เกิด

อุบัติเหตุทางรถยนต์ ทำให้เธออวดเก่งน้อยลงหน่อย

คิ้วนโมนขมวด แต่ก็ไม่ได้ห้าม

หลังจากทั้งคู่วางโทรศัพท์ โทรศัพท์นรมนก็ดังขึ้น เธอเห็นเบอร์แปลกบนโทรศัพท์ ดวงตาก็หรี่ลง จากนั้นก็กด

เปิดลำโพง

“คุณนายบุริศร์ ฉันรู้ว่าคอคุณไม่ค่อยดี พูดไม่ได้ งั้นก็ฟังฉัน พูดก็พอ โอเคไหม? ฉันคิดว่าคุณน่าจะกำลังตามหามายด์อยู่ใช่ ไหม? ขอฉันแนะนำตัวก่อนแล้วกัน ฉันคือผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้าน น้ำขาว มายด์เป็นเด็กหมู่บ้านเรา ฉันละเลยเด็กคนนี้มาหลายปีแล้วจริงๆ ตอนนี้รู้ว่าเธออยากกลับมามากๆ เราเลยไปรับเธอ กลับมา ยังไงเด็กหมู่บ้านเราเองก็ต้องดูแลใช่ไหมล่ะ? ขอบคุณ คุณนายบุริศร์ด้วยที่ใจดีรับไปดูแล

นรมนและบุริศร์ตกตะลึงเล็กน้อย ราวกับไม่คิดว่าคนที่รับ มายด์ไปจะเป็นคนในหมู่บ้านเดิมของมายด์ แต่ดวงตานรมนก็ เย็นชาเล็กน้อย ต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่พอคิดว่าอีกฝ่าย มองไม่เห็นท่าทางของตัวเอง ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิดเล็ก น้อย

บุรีศรีบเอาโทรศัพท์มาถามขึ้น “ผู้ใหญ่บ้านใช่ไหม? พวกแก จะรับมายด์ไปอย่างโจ่งแจ้งก็ได้ แอบขโมยเอาเธอไปแบบนี้ ไม่ เหมือนผู้ที่เขาทำกันเลยนี่?”

“ประธานบริศร์ ดูคุณพูด ฉันกลัวว่าประธานบริศร์จะยุ่งเกิน ไปไม่มีเวลาต่างหาก และมายด์ก็เป็นคนของหมู่บ้านเรา เคย ได้ยินว่าเธอเคยขโมยของข้างนอกด้วย เรื่องนี้เราต้องคุยกับเธอ สักหน่อย ยังไงก็ห้ามทำให้หมู่บ้านเราอับอายไม่ใช่เหรอ?”

ประโยคนี้ของผู้ใหญ่บ้านแปลกๆ แล้ว

นรมนโกรธจนลุกขึ้นมา แต่แววตาบุริศร์ปลอบเอาไว้

“ฟังความหมายของผู้ใหญ่บ้าน ไม่ใช่ว่าเอามายด์กลับไปมี ชีวิตที่ดี แต่อยากจะคุกคามฉันกับภรรยาฉันและอื่นๆ ไม่ใช่เห รอ?”

บุริศร์ยิ้มเยาะ ระหว่างคิ้วมีความโกรธเคืองมากขึ้น
ผู้ใหญ่บ้านหัวเราะฮ่าๆ พูดขึ้น ประธานบริศร์ ทุกคนรู้อยู่แก่ ใจ ทำไมพูดชัดเจนจัง “ใครสั่งให้แก่ท่า? บอกคนที่สั่งแกมา ไม่แน่ฉันอาจจะให้อภัย

พวกแก ฉันลืมบอกแกไป บุริศร์อย่างฉันไม่เคยโดนคุกคามมา

ก่อน

ผู้ใหญ่บ้านตกตะลึงสักพัก ราวกับไม่คิดว่าบุริศร์จะพูดแบบนี้

บุริศร์ยิ้มเยาะพูดขึ้น “พูดให้ชัดก็คือมายด์เป็นเด็กกำพร้าคน หนึ่งที่ภรรยาฉัน ใจดีรับเลี้ยงไว้ไม่ได้เป็นญาติอะไรกับเรา ดังนั้น เธอจะเป็นยังไง จริงๆ เราก็ไม่ได้สนใจอะไรมากจริงๆ หรอก พวก แกใช้มายด์มาคุกคามอะไรเรา มันโง่ไปหน่อยไหม? หรือคนที่สั่ง พวกแกไม่ได้บอกพวกแกว่าบุริศร์อย่างฉันเป็นคนยังไง? ใน เมืองชลธี ฉันไม่เห็นแก่หน้าใครทั้งนั้น นับประสาอะไรกับเด็ก กําพร้าคนเดียว!”

ขณะที่พูด นิ้วบุริศร์ก็เคาะอย่างรวดเร็วบนโน้ตบุ๊ก

ไม่นาน แผนที่ก็ปรากฏบนหน้าจอ มีจุดสีแดงเล็กๆ กะพริบบน บางพื้นที

นรมนก็เข้าใจทันที

บุริศร์กำลังใช้เทคโนโลยีคอมพิวเตอร์ของตัวเอง จงใจยึด เวลา ต้องการค้นหาตำแหน่งเฉพาะของพวกเขาผ่านอุปกรณ์ สื่อสาร

นรมนรีบเข้าไปใกล้ หลังจากเห็นที่อยู่ เธอมองไปที่บุริศร์และลังเลที่จะพูด

บริศรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร ถึงแม้จะเป็นห่วงเล็กน้อย แต่เวลา นี้ห้ามบรมนก็ไม่เหมาะจริงๆ

“ไปเถอะ ระวังด้วยนะ มีอะไรก็โทรหาฉันได้ตลอด

เสียงบุรีศร์ไม่ดัง มีแค่นรมนเท่านั้นที่ฟังได้ยิน นรมนรีบพยักหน้า เปลี่ยนชุดและออกไปจากห้องอย่าง รวดเร็ว

ผู้ใหญ่บ้านเพราะกำลังคิดเกี่ยวกับคำพูดบุริศร์ กำลังลังเลอยู่ บริศร์ก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา “ในเมื่อมายด์เป็นคนของหมู่บ้านพวก แก งั้นพวกแกก็เก็บไว้เถอะ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เธอจะเป็นตายร้าย ดียังไงก็ไม่เกี่ยวกับเราแล้ว ลาก่อนนะ ต่อไปก็อย่าโทรมาอีก ไม่ งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ บอกว่าพวกแกรังควานฉัน เชื่อฉันเถอะ ฉัน สามารถทำได้ทุกวิถีทางเพื่อให้พวกแกเสียใจ”

พูดจบ บุริศร์ก็วางสายทันที

เขารีบเปลี่ยนชุด ตามฝีเท้านรมนออกจากโรงแรมไป

เขาหยุดนรมนไม่ให้ช่วยชีวิตคนไม่ได้ ทำได้แค่ปกป้องความ

ปลอดภัยของพวกเขา

เมื่อกิมจิโทรศัพท์มา บุริศร์และนรมนก็อยู่ระหว่างทางตาม ล่าดับ

“ประธานบริศร์ พวกมันอยู่หมู่บ้านน้ำขาว”
“รู้แล้ว ให้คนของนายเตรียมรับมือกับที่ประตูหมู่บ้านน้ำขาว แล้วก็สืบเรื่องผู้ใหญ่บ้านหมู่บ้านน้ำขาวด้วย ดูว่ามีพฤติกรรมผิด กฎหมายหรือเปล่า ฉันอยากเห็นมันโดนจับไปพรุ่งนี้ ทางที่ดีก็ติด คุกอีกสักสองสามปี

กล้าคุกคามเขาและผู้หญิงของเขา วันดีๆ ของผู้ใหญ่บ้านคนนี้

จบลงแล้ว

ผู้ใหญ่บ้านที่เชื่อฟังคนอื่นลักพาตัวเด็กน้อยคนหนึ่งเพื่อมา คุกคามคนอื่น เดาว่าคงไม่ใช่คนดีอะไร

กิมจิพยักหน้า ถามขึ้นอย่างค่อนข้างลังเล “เรื่องนี้นายหญิง เป็นคนจัดเตรียมใช่ไหม?

ทำไมบริศร์จะไม่รู้ว่ากิมจิหมายถึงอะไร?

เขาชะงักไปสักพัก แล้วพูดอย่างเรียบๆ “ไม่ใช่ เป็นแผนฉัน เอง แต่เธอไม่ได้คัดค้าน กิมจิ นายรู้ไว้นะ นรมนคนคนนี้ไม่ ซื่อสัตย์เพียงครั้งเดียวก็ถูกตัดสินไปแล้ว ครั้งนี้เพื่อช่วยชีวิตคน เท่านั้น นายอย่าไปคิดหวังอะไรเลยจริงๆ”

ไม่ใช่ว่าบุริศร์อยากโจมตีกิมจิ แต่เขารู้จักนรมนจริงๆ คนที่นรมนไม่สนใจ ไม่ว่าคุณจะทำอย่างไรเธอก็ไม่สนใจ แต่ ถ้าเป็นคนที่เธอสนใจก็ยิ่งห้ามหักหลังเธอ

ทางด้านกิมจิเงียบไปแล้ว

บุริศร์ก็ไม่ได้ปลอบ วางสายไปทันที
สำหรับเขา สามารถเผยเรื่องพวกนี้ให้ศัตรูหัวใจของตัวเองก็ มากพอแล้ว

นรมนรีบขับรถมาที่หมู่บ้านน้ำขาว

นี่คือหมู่บ้านล้อมรั้วสูงเก่าแก่แห่งหนึ่ง ในหมู่บ้านล้อมรั้วสูงมี น้ำไหลจากบนลงล่างผ่านประตูบ้านของหลายๆ คน

ช่างอุดมสมบูรณ์จริงๆ เป็นสถานที่ที่หาได้ยาก

ถ้านโมนไม่รีบมาช่วยคน ไม่แน่อาจจะอยู่ที่นี่สักพัก แต่ตอนนี้ เธอไม่มีอารมณ์ไปเยี่ยมชม

นรมนมองภูมิประเทศ โดยรอบ พบว่าประตูทางเข้าหมู่บ้าน ล้อมรั้วสูงมีโต๊ะไพ่นกกระจอก โต๊ะหนึ่ง บนโต๊ะไพ่นกกระจอกมี ชายสี่คนที่ถึงแม้กำลังเล่นไพ่นกกระจอกอยู่ แต่ก็มองไปยัง ทิศทางหมู่บ้านเป็นครั้งคราว ราวกับเป็นยามหรือผู้คุ้มกัน

คิ้วเธอขมวดเล็กน้อย

คนเดียวสามารถจัดการชายสี่คนได้ แต่เธอไม่รู้ว่ามีใครอยู่ เบื้องหลังไหม

นรมนแอบเดินอ้อมให้กำแพงข้างๆ พวกเขาได้ยินพวกเขา กําลังคุยอะไรกัน

“พี่ชัย พี่ว่าลักพาตัวมายด์คนนั้นกลับมา ปลาใหญ่สองตัวนั้น จะมาช่วยเธอจริงๆ เหรอ? เมื่อกี้ผู้ใหญ่บ้านโทรไปหาพวกมัน ดู เหมือนพวกมันไม่สนใจเท่าไรเลย!”
โดยคาบบุหรี่ไว้ในปาก มือก็สัมผัสไพ่นกกระจอก แล้วพูด อย่างคลุมเครือ ไม่ต้องเป็นห่วง นลินบอกว่าสองคนนั้นปากร้าย ใจดี โดยเฉพาะคุณนายบุริศร์นั่น ไม่แน่ตอนนี้เธออาจจะอยู่ ระหว่างทางแล้วก็ได้ ฉันให้พวกนายเตรียมของน่ะเตรียมเสร็จ หรือยัง?”

“เตรียมเสร็จตั้งนานแล้ว แต่พี่ธัย อะไรมันจะเกิดขึ้นจริงๆ

“ไม่ต้องเป็นห่วง ความสัมพันธ์กับนลินไม่ใช่ว่าพวกนายไม่รู้ ในช่วงนี้เธอให้ของกินพวกนายน้อยลงไหม? หรือให้เงินพวก นายน้อยลง? ถึงแม้ไอ้ปลาใหญ่สองตัวนั่นจะมีความสามารถ มากแค่ไหน อยู่ที่นี่มันก็ต้องสยบให้เรา อย่าลืมนะ เราอิสระใน การปกครองตัวเอง ตอนที่อยากจัดการเรา ตอนที่พวกมันจะโต้ กลับ ทางเราก็แก้ไขเรื่องราวเสร็จไปนานแล้ว

โสธัยพูดด้วยความหยิ่งยโสเป็นพิเศษ

อีกสามคนก็ยิ้มขึ้นมาเช่นกัน ราวกับสถานการณ์นี้เป็นเรื่อง ธรรมดาของพวกเขา

นรมนซ่อนตัวอยู่ในความมืด ได้ยินพวกเขาพูดแบบนี้ คิ้วก็ ขมวดเล็กน้อย

พวกเขาเตรียมการมาเป็นอย่างดี ตัวเองบุกเดี่ยวๆ เข้าไป ไม่ เพียงแต่ช่วยชีวิตมายด์ไม่ได้ เป็นไปได้อย่างสูงว่าจะเอาตัวเอง เข้าไปเสียเปรียบด้วย

ถ้าตัวเองกลายเป็นเป้าหมายในการขู่บังคับของพวกเขา ด้วยทัศนคติของบุริศร์ที่มีต่อตัวเอง ในตอนนี้ เดาว่าถ้าพวกเขา ต้องการทั้งตระกูลโตเล็ก บุริศร์ก็จะให้พวกเขา

คิดถึงตรงนี้ ดวงตา รมนก็มีร่องรอยการดิ้นรน เธอไม่คุ้นเคยกับที่นี่ ไม่มีคนที่สามารถใช้ได้จริงๆ คนเดียวที่

สามารถใช้ได้ก็คือกิมจิ

แต่ถ้าต้องการให้กิมจิช่วยเหลือ เธอก็จะรู้สึกรังเกียจนิดหน่อย ครุ่นคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า คิดถึงปัจจัยทั้งหมด นรมนก็ทำการ ตัดสินใจ

เธอถอนตัวออกไปอย่างลับๆ ตั้งใจจะส่งข้อความหากิมจิ กลับ พบว่าโทรศัพท์ตัวเองอยู่ในมือบุริศร์

ทําอย่างไรดี?

หรือพระเจ้าต้องการให้เธอเข้าไปช่วยชีวิตมายด์คนเดียว?

นรมนวางแผนสักพัก ความเสี่ยงสูงเกินไป เธอขบฟัน ขับรถ ไปที่ร้านขายโทรศัพท์ละแวกนี้เพื่อซื้อโทรศัพท์หนึ่งเครื่อง จาก นั้นก็เข้าสู่ระบบบัญชีวีแชทของตัวเอง ค้นหาวีแชทของกิมจิ

ตอนแรกบล็อกไว้ เธอต้องแอดกลับมาใหม่โดยไม่มีทางเลือก กิมจิเห็นตอนที่นรมนแอดตัวเองกลับ มันแค่วินาทีเดียว สองมือเขากําลังสั่น พยายามสงบอารมณ์ที่ตื่นเต้น ส่งวีแซท

ไปหานรมน

“นายหญิง มีเรื่องอะไร?”
“เอาคนให้ฉันสิบคน ฉันต้องการใช้รีบมาที่หมู่บ้านน้ำขาว ภายในสิบนาทีได้ไหม?”

นรมนก็ไม่พูดยืดยาด ไม่มีการทักทายใดๆ พูดตรงประเด็น เลยว่าต้องการคน

ในตอนนี้ ถึงแม้ต้องการสมาชิกอาณาจักรรัตติกาลทั้งหมดขอ งกิมจิ กิมจิก็ให้

เขารีบตอบ “ได้ รับประกันภายในสิบนาทีถึง ฝีมือสิบคนนี้

ยอดเยี่ยมแน่นอน”

นรมนอ่านจบก็โยนโทรศัพท์ไว้ข้างๆ ทันที รอคนของกิมจิมา ในระหว่างนี้ก็วางแผนว่าจะเข้าไปช่วยอย่างไร

แต่กิมจิกลับจ้อง โทรศัพท์อยู่ตลอด รอบรมนตอบกลับหรือสั่ง

เขาอีกสักประโยค แต่รอนานมากก็ไม่มีข้อความใดๆ ดวงตาเป็น

ประกายสองข้างของเขาก็ค่อยๆ มืดลง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ