แค้นรักสามีตัวร้าย

บทที่ 192 เดินหมากพลาดไปหน่อย



บทที่ 192 เดินหมากพลาดไปหน่อย

คุณนายตระกูลโตเล็กรีบปิดหน้าต่าง หันกลับมา มองคนข้างหลัง

หมอกับพยาบาลมองหากมลก่อนเป็นอันดับแรก แต่เมื่อพบว่ากมลไม่ได้อยู่ในห้องสีหน้าก็เปลี่ยนไป

“คุณนายตระกูลโตเล็ก คุณหนูกมลล่ะครับ?”

“ตลกน่า! หลานฉันจะไปไหนจำเป็นต้องบอกพวก คุณด้วยเหรอ?”

คุณนายตระกูลโตเล็กเก็บอาการทั้งหมดเอาไว้ ในตอนนี้เธอจึงมีแค่ท่าทางเฉยชา

“แย่แล้ว คุณหนูกมลอาจจะหนีไปแล้ว รีบตามไป

เร็ว!”

สีหน้าของหมอพลันเปลี่ยนสี หันไปออกคำสั่งกับ พยาบาลข้างๆ แต่กลับได้ยินคุณนายตระกูลโตเล็ก พูดขึ้นมาเสียก่อนว่า “ใครก็ห้ามออกไปไหนทั้งนั้น! ถ้า ใครออกไป ฉันยิงคนนั้นแน่”

คุณนายตระกูลโตเล็กไม่ได้ล้อเล่น เธอหยิบ อุปกรณ์เก็บเสียงขึ้นมาครอบปืนเอาไว้ ท่าทางดุดัน ของเธอทำให้ทุกคนสั่นกลัว

“คุณนายตระกูล โ ลโตเล็ก คุณกำลังเล่นอะไร? ร่างกายของคุณหนูกมลจะไปทนรับอะไรแบบนั้นได้ยัง ไง อีกอย่างพรุ่งนี้ก็จะผ่าตัดแล้ว คุณทำแบบนี้ไม่กลัวบทท

เป็นอันตรายต่อคุณหนูกมลเหรอครับ?”

“มันเป็นเรื่องของตระกูลฉัน ไม่เกี่ยวกับพวกคุณ! ฉันจะพูดอีกครั้ง ว่าใครก็ห้ามออกไปไหนทั้งนั้น!”

ดวงตาของคุณนายตระกูลโตเล็กกวาดมองทุกคน

อย่างเย็นยะเยือก

หลังจากที่วิ่งออกมากมลก็สะดุดล้ม จนบริเวณหัว เข่ามีเลือดไหล เธอเจ็บมาก แต่เธอก็นึกขึ้นมาได้ว่า คุณย่ากำลังรอเธออยู่ เธอกัดฟันลุกขึ้นมาแล้ววิ่งต่อ ไป แต่ทว่าน้ำตาก็ยังไหลออกมา

พอเจอแด็ดดี้ และเมื่อเกมจบลง เธอจะให้คุณย่า ซื้ออมยิ้มเป็นรางวัลปลอบใจให้เธอเพราะเธอรู้สึกเจ็บ มากๆ

กมลวิ่งออกมาได้ไม่นานก็เจอเลขาไพลินที่กำลัง เดินมา ข้างหลังเธอเหมือนจะมีคนตามมาด้วย

“คุณน้าไพลิน”

กมลกำลังจะวิ่งเข้าไปหา แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของ คุณย่า เธอก็รีบหลบ จากนั้นก็ได้ยินลขาไพลินพูดว่า “ประธานรเมศบอกว่า วันนี้ไม่ว่ายังไงก็ห้ามให้คุณหนู กมลมีชีวิตรอดเด็ดขาด พยาบาลข้างบนโทรมาบอก ว่า กมลหนีไปแล้ว ทางที่ดีพวกนายควรรีบหาให้เจอ หาเจอแล้วก็พยายามหลอกล่อเธอกลับมา เราต้อง กำจัดคุณหนูกมลให้ได้เงียบที่สุด ห้ามทำพลาดเด็ด ขาด”
บทท

“ครับ!”

คนที่ตามมาข้างหลังมีแต่คนหน้าตาน่ากลัว เมื่อ ได้ยินคำสั่งจากเลขาไพลินก็กระจายตัวกันออกตาม หาทันทีแม้ว่ากมลจะยังเด็ก แต่ก็ไม่ได้โง่ เธอเข้าใจ ความหมายของคำว่ากำจัดดี

ร่างกายเธอสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

ประธานรเมศคือพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงอยากให้เธอ ตายเหรอ?

ทำไมล่ะ?

เพราะว่าอาการป่วยของเธอทำให้หม่ามีกับพี่ชาย

ลำบากเหรอ?

หรือเพราะว่าเธอไม่เชื่อฟัง?

กมลกุมปากตัวสั่น ดวงตากลมสวยคู่นั้นมีน้ำตา

ทะลักออกมา

เธอขดตัวหลบซ่อนอยู่ตรงมุมหนึ่งของกระถาง ดอกไม้ เมื่อเห็นฝีเท้าที่เดินผ่านหน้าไปเรื่อยๆ เธอก็

ไม่กล้าส่งเสียงออกมา

ในวินาทีนี้ เธอเพิ่งรู้ตัวว่าคุณย่าไม่ได้กำลังเล่น เกมกับเธอ

แต่มีคนคิดจะฆ่าเธอจริงๆ และคุณย่ากำลัง ปกป้องเธอ

คุณย่า!
บทท

เมื่อกมลนึกถึงคนแก่ใจดีคนนั้น ก็ยิ่งร้องไห้ออก มาอย่างหนัก

ทันใดนั้นก็มีมือวางลงบนไหล่ของกมล จนเธอ เกือบกรีดร้องออกมา ยังดีที่ได้ยินเสียงคนข้างหลัง เสียก่อน “ชู่ว น้องกมล ฉันเอง”

“พี่กิจจา!”

เมื่อกมลได้ยินเสียงของกิจจาก็รับหันกลับมากอด

เขาเอาไว้

เธอกลัวมาก!

ตัวของกิจจาไม่ได้ใหญ่กว่ากมลเท่าไหร่ เขาตบ ไหล่กมลเบาๆแล้วพูดว่า “ไปกับฉัน ฉันจะพาไปหา แด็ดดี้ คุณลุงพฤกษ์ออกไปล่อคนพวกนั้นแล้ว”

“คุณย่ายังอยู่ในห้อง”

กมลคิดถึงคุณนายตระกูลโตเล็ก กิจจาพูดเสียงเบาว่า “แด๊ดดี้มาช่วยแน่ๆ”

กมลมุดตามพุ่มไม้ตามหลังกิจจาไป กิจจาเหมือน

หนูตัวเล็กๆ เมื่อมีคนเดินผ่านก็จะดึงกมลวิ่งหนีอย่าง รวดเร็ว

ตอนแรกกมลกล้วมาก แต่เมื่อเห็นท่าทางใจเย็น ของกิจจา เธอก็ไม่กลัวอะไรในทันที

เธอค้นพบว่ากิจจากับพี่ชายกล้าหาญ และ ปกป้องเธอได้เหมือนกันเลย
กมลวิ่งตามกิจจามาได้ไม่นาน ในที่สุดก็เห็นรถ

ของบุริศร์

“แด๊ดดี้”

กิจจารีบดึงกมลขึ้นรถด้วยความเร็ว

เมื่อบุริศร์เห็นว่ากมลปลอดภัยดีทุกอย่าง ก็วางใจ ลงได้ในที่สุด

“กมลไม่ต้องกลัวนะ แด็ดดี้จะพาหนูออกไปจากที่

นี่”

“คุณย่ายังอยู่ในห้องนะคะ”

กมลเริ่มเป็นห่วงคุณนายตระกูลโตเล็ก

บุริศร์มองไปยังทางห้องพักผู้ป่วยของกมล จาก นั้นก็พูดกับบอดี้การ์ดข้างกายว่า “พานายน้อยกับคุณ หนูไปรอฉันที่นั่น ฉันจะไปช่วยคุณแม่”

“ประธานบุริศ์…”

บอดี้การ์ดเริ่มเป็นห่วง

คนพวกนี้เป็นคนที่ตระกูลโตเล็กเลี้ยงดูอยู่ที่ อเมริกา พูดกันง่ายๆก็คือเป็นบอดี้การ์ดที่เติบโตมา พร้อมๆกับบุริศร์ พวกเขาเป็นห่วงบุริศร์ และเป็นห่วง คุณนายตระกูลโตเล็กด้วยเช่นกัน เมื่อได้ยินบุริศร์ บอกว่าจะกลับไปช่วยคุณนายตระกูลโตเล็ก จึงพูด ขึ้นมาว่า “ให้พวกผมไปเถอะ”

“ฟังที่ฉันบอก พวกนายรีบพานายน้อยกับคุณหนูหนีไปได้แล้ว”

“แด็ดดี้ ต้องช่วยคุณย่ากลับมาให้ได้นะ”

ดวงตาของกมลวาววับไปด้วยหยาดน้ำตา ท่าทาง อ้อนวอนของเธอในตอนนี้ทำให้บุริศร์สงสารจับใจ

เขายื่นมือออกไปเช็ดน้ำตาให้กมลเบาๆ แล้วพูด กลั้วยิ้มว่า “ไม่ต้องห่วง แด็ดดี้จะพาคุณย่ากลับมาให้ ได้”

พูดจบ บุริศร์ก็ลงจากรถไปอย่างรวดเร็ว พร้อม กับกดโทรศัพท์โทรออกเป็นอย่างแรก

ไม่นาน คนคนหนึ่งก็ลงมาจากรถ มองไปรอบๆ แล้วพูดเสียงเบาว่า “บุริศร์ ฉันมาแล้ว นายอยู่ไหน?”

บุริศร์เดินออกมาจากที่ซ่อน

เมื่อคนนั้นเห็นบุริศร์ ก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ แล้ว ยกกำปั้นขึ้นมา ชกลงบนไหล่ของบุริศร์ “ไอ้นี่ มาอเมริกาไม่บอกฉันเลยนะ พอตอนนี้

อยากใช้งานฉัน ก็เลยคิดถึงฉันงั้นสิ เพื่อนกันยังไงนี่

“ไมค์ อย่าเพิ่งเล่น ตอนนี้กำลังรีบ”

บุริศร์ไม่ถือสาการกระทำของเขาเลยสักนิด มอง แค่ปราดเดียวก็รู้แล้วว่าทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันมา หลายปี

“ไปกัน ไปหาคุณป่า”
ไมค์กับบุริศร์เดินเข้าไปในโรงพยาบาลเซนต์ปีเต อร์สเบิร์กอย่างเปิดเผย

บริเวณทางเดินมีแต่คนของเลขาไพลินส่วนหมอ และพยาบาลยังคงคุมเชิงอยู่กับคุณนายตระกูลโตเล็ก อยู่ในห้อง

เพราะสถานะของคุณนายตระกูลโตเล็กพิเศษ พวกเขาจึงไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม

ในตอนที่เลขาไพลินเตรียมจะโทรไปขอคำสั่งจา กรเมศ บุริศร์ก็นำไมค์บุกมาถึงแล้ว

“อะไรกันนี่? ดึกขนาดนี้แล้ว ยังประชุมอยู่เหรอ?” ไมค์เอ่ยพูดขึ้นมาลอยๆจนดึงดูดความสนใจของ

ทุกคน

คนอื่นไม่รู้จักไมค์จึงไม่ได้เดือดร้อนอะไร แต่ใน วินาทีที่เลขาไพลินเห็นไมค์ก็หน้าขาวซีดในทันที

“คุณมาได้ยังไง?”

เลขาไพลินรีบเดินเข้าไปทักทาย

ไมค์กลับพูดออกมาอย่างไม่แยแสว่า “ลูกสาวบุริ ศร์เพื่อนของฉันรักษาตัวอยู่ที่นี่ ฉันก็เลยมาเยี่ยม ทำไม? เลขาไพลินไม่อนุญาตเหรอ?”

“ไม่บังอาจหรอกค่ะ”

เลขาไพลินขาสั่น

พูดได้เลยว่าพวกเธอไม่กล้าไปต่อกรกับผู้ชายคนนี้หรอก พวกเธอก็แค่คนในแวดวงธุรกิจ แต่ไมค์เป็น ถึงลูกชายของผู้นำรัฐ ปัจจุบันยังเป็นทนายที่มีชื่อ เสียงในแวดวงทนายอีกด้วย

เธอคิดไม่ถึงเลยว่าบุริศร์จะรู้จักกับไมค์ แถม ความสัมพันธ์ยังไม่ใช่แค่ผิวเผินอีกด้วย

เลขาไพลินปาดเหงื่อบนหน้าผากออกแล้วพูดว่า

“พรุ่งนี้คุณหนูกมลต้องผ่าตัด ประธานรเมศเลยให้ฉัน มาดูว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า แต่เพิ่งรู้เมื่อกี้ว่า คุณนายตระกูลโตเล็กทำคุณหนูกมลหายไปไหนก็ไม่รู้ พวกเรากำลังตามหาค่ะ”

“แม่ของผมจะทำหลานตัวเองหายไปไหนได้?”

บุริศร์พูดนิ่งๆ แต่ว่าแววตากลับคมกริบ

เลขาไพลินรีบหลบสายตา

“ฉันก็ไม่รู้ค่ะ เหมือนคุณนายจะเข้าใจอะไรพวก เราผิด ประธานบุริศร์คุณว่า…

“ในเมื่อมีเรื่องเข้าใจผิด เพราะงั้นพวกเราก็จะไม่ อยู่ที่นี่ต่อแล้ว ไมค์บอกว่าเขามีโรงพยาบาลส่วนตัวอยู่ พอดีเลย คงต้องทำเรื่องย้ายวันนี้แล้วล่ะ”

บริศร์อาศัยอิทธิพลของไมค์

ไมค์เหลือบมองเขา ด้วยสายตาที่ค่อนข้างดูแคลน ผู้ชายคนนี้ก็แบบนี้ตลอด พอจะใช้ประโยชน์กัน ก็ไม่รู้จักอายเลยสักนิด ยังไงก็ไว้หน้ำเขาหน่อยได้ไหม?

ด้านบุริศร์ราวกับมองไม่เห็นท่าทางของเขา เดิน ตรงเข้าไปเปิดประตูห้องพักผู้ป่วยออกแล้วพูดว่า “พวก คุณกำลังทำอะไร? บังคับให้แม่ของผมควักปืนออกมา นี่ยังคิดจะบังคับให้แม่ของผมโดดตึกอีกเหรอ?”

ข้อกล่าวหานี้ค่อนข้างหนัก ทุกคนจึงรีบแสร้งยิ้ม

ออกมา

เมื่อคุณนายตระกูลโตเล็กเห็นบุริศร์มา และข้าง หลังยังมีบุคคลทรงอิทธิพลตามมาด้วย เธอถึงได้ถอน หายใจออกมาอย่างโล่งอก จากนั้นจึงเก็บปืนไว้

“ฉันกับพวกเขากำลังเล่นกันสนุกเลย”

ตอนนี้คุณนายตระกูลโตเล็กไม่กล้าใช้ไม้แข็ง ถึง ยังไงที่นี่ก็เป็นโรงพยาบาลของตระกูลวัชโรทัย

บุริศร์เดินเข้าไปประคองคุณนายตระกูลโตเล็ก เอาไว้ ดวงตาเยือกเย็นกวาดมองคนพวกนั้นแล้วพูดว่า “ตอนนี้พวกผมต้องการออกไป ยังมีใครกล้ามาขวาง อีกไหม?”

เลขาไพลินกำลังพูดออกมา แต่ไมค์กลับกระแอม ไอออกมาเสียก่อน “เลขาไพลิน ผมได้ยินมาว่าช่วงนี้ ตระกูลวัชโรทัยค่อนข้างสนใจที่ดินแถบชานเมืองใช่ ไหม? พอดีเลย พ่อของผมก็กำลังคิดว่าถ้ามีโครงการ ก่อสร้างอยู่ตรงนั้นก็คงดีไม่น้อย คราวหน้าให้ประธาน รเมศมาเจรจากันหน่อยเป็นไง ?”
เมื่อประโยคนี้ถูกพูดออกมา เหงื่อบนหน้าผาก ของเลขาไพลินก็ยิ่งไหล

คิดว่าธุรกิจของพวกเขาจะต่อต้านคำพูดของผู้นำ รัฐได้หรือ?

“คุณชายไมค์ คุณก็พูดเล่นไปได้”

“พูดเล่นงั้นเหรอ ก็ได้ผมเป็นคนชอบพูดเล่นก็ได้”

พูดจบเขาก็เดินไปหาคุณนายตระกูลโตเล็ก แล้ว พูดขึ้นมาอย่างนอบน้อมว่า “สวัสดีครับคุณป้า! ผมเป็น สหายร่วมรบเก่าของบุริศร์ และเป็นเพื่อนคนสนิท

ได้ยินชื่อเสียงคุณป้ามาตั้งนาน ในที่สุดก็ได้เจอสักที ไปครับ! ผมจะพาคุณป้าไปเยี่ยมตระกูลผม”

คิดว่าคุณนายตระกูลโตเล็กไม่รู้ถึงความสามารถ

ของลูกชายตัวเองเหรอ?

เธอยิ้มออกมาทันที

“ได้ งั้นพวกเราขอรบกวนด้วยนะ”

“ไม่เป็นไรครับ พ่อผมชอบคนเยอะๆ” ไมค์พาพวกเขาออกไปอย่างกระตือรือร้น

เลขาไพลินไม่อยากเสียเวลา จึงนำเรื่องนี้ไปบอ กรเมศในทันที

รเมศโมโห แต่กลับทำอะไรไม่ได้ เพราะเดิน หมากพลาดไปหน่อย เขาเปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้ว ทว่า เขาก็แอบประหลาดใจ คิดไม่ถึงเลยว่าบุริศร์จะรู้จักกับลูกชายผู้นำรัฐอย่างไมค์ด้วย

เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ ถ้าไม่มีคนหลุดพูดออกไป แล้ว บุริศร์จะวางแผนรับมือได้อย่างมิดชิดและรัดกุมแบบนี้ ได้ยังไง?

เขาคิดไปร้อยแปดก็ยังหาคำตอบไม่ได้ ด้านบุริ ศร์ก็นำคุณนายตระกูลโตเล็กและพฤกษ์ตรงไปที่โรง พยาบาลส่วนตัวที่ไมค์หาไว้ให้เป็นอันดับแรก

“คุณย่า!”

เมื่อกมลเห็นคุณนายตระกูลโตเล็ก ก็วิ่งโถมตัว เข้าใส่อย่างรวดเร็ว

เมื่อคุณนายตระกูลโตเล็กกอดกมลจู่ๆก็เกิด รู้สึกเหมือนได้ของที่หายไปแล้วกลับคืนมา

ความ

สบายใจได้ ที่นี่เป็นสมบัติส่วนตัวของฉัน ต่อ ให้รเมศรู้จักที่นี่ เขาก็ไม่กล้าเข้ามาก่อความวุ่นวาย หรอก หลายๆโครงการของตระกูลเขายังต้องผ่านการ อนุมัติจากพ่อของฉัน เขาไม่กล้าทำอะไรหรอก นอก เสียจากว่าเขาจะไม่อยากมีชีวิตอยู่ที่อเมริกาแล้วน่ะ

นะ”

“ขอบคุณนะ ไมค์”

ตอนแรกบุริศร์ว่าจะไม่รบกวนไมค์คิดว่าถึงยังไงก็ แค่มารักษาลูกสาวที่นี่แต่กลับไม่คิดเลยว่าสุดท้ายแล้ว จะเกิดปัญหาใหญ่ขนาดนี้

ไมค์ไม่ได้พูดอะไร พอมอบหมายให้ที่นี่เสร็จก็จากไป ส่วนบุริศร์ก็พากมลกับคุณนายตระกูลโตเล็ก ไปตรวจร่างกาย

ถ้ารเมศมีเจตนาร้ายกับกมลตั้งแต่แรกจริงๆ แบบ นั้นเขาก็ยิ่งเป็นห่วงอาการป่วยของกมล


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ