แค้นรักสามีตัวร้าย

บทที่ 302เหตุผลแค่นี้เพียงพอเหรอ?



บทที่ 302เหตุผลแค่นี้เพียงพอเหรอ?

บทที่ 302เหตุผลแค่นี้เพียงพอเหรอ

“ทำไมล่ะ? โกรธเพราะความละอายล่ะซิ? จะใช้สถานะของคุณมา แก้แค้นฉันเหรอ? หรือจะฆ่าปิดปากฉันล่ะ? ทางที่ดีฆ่าฉันให้ตายใน คราวเดียวนะ เพราะฉันจะไม่กลัวอะไรทั้งนั้น จะกลัวก็แต่คุณจะทนรับ การแก้แค้นจากฉันไม่ไหวก็เท่านั้น”

ท่าทางของนลินดูโหดเหี้ยมน่ากลัว

จู่ๆ นรมนก็พูดไม่ออก

“เธอจะเอายังไงกันแน่? ”

“ก็ไม่ได้จะเอายังไง ทำตามสัญญาของพวกเราซะ ฉันต้องการให้บุรี ศร์อยู่เป็นเพื่อนฉัน 3 เดือน ส่วนเรื่องที่บุริศร์รับปากฉันก็ให้มันเป็น เรื่องระหว่างฉันกับเขาไม่ใช่เหรอ? ดังนั้นเขาให้ฉันเป็นน้องบุญธรรม ของเธอ เป็นคุณหนูสองตระกูลธนาศักดิ์ธน ฉันก็จะยอมทำเพราะเขา ได้รับปากฉันไว้แล้ว และอะไรก็ตามที่คุณได้รับปากฉันไว้ฉันก็จะ ทำให้มันกลายเป็นความจริงให้ได้”

คำพูดของนลินทำให้นรมนรู้สึกไร้ยางอายเป็นอย่างมาก

“ฉันกับบุริศร์เป็นสามีภรรยากัน เรา 2 คน เป็นคน ๆ เดียวกัน คำพูด ของเขาก็เหมือนคำพูดของฉัน แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรมาแยกคำพูดของ พวกเราออกจากกัน? ”

“ก็สิทธิ์ที่ฉันเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตลูกสาวของคุณไง มี คุณูปการต่อตระกูลโตเล็ก เหตุผลแค่นี้เพียงพอไหม?

ท่าทีของนลินเหมือนหมูตายไม่กลัวน้ำร้อนลวก ทำจนนรมนไม่รู้ว่า จะทำยังไงดี

“ดูเหมือนว่าพวกเราคงพูดไม่เข้าใจกันแล้วล่ะ?

“ก็ไม่มีอะไรต้องพูดหนิ ใช่แล้ว ฉันอยากดื่มน้ำ รบกวนรินน้ำให้ฉัน สักแก้วได้ไหม ฉันต้องการน้ำร้อน! คำพูดประโยคนี้ของนลินเธอต้องการพูดให้นรมนฟัง แม้ว่านรมนจะโกรธถึงขีดสุด แต่เธอก็พยายามอดทนอดกลั้น ลุกขึ้น

แล้วรินน้ำส่งให้กับหล่อน

นลินยิ้มอย่างเย็นชา แล้วมายืนขวางอยู่ที่ด้านหน้าของนรมนพร้อม ทั้งสาดน้ำร้อนลงบนใบหน้าของนรมน

“อ่า!

นรมนร้องขึ้นด้วยความตกใจ รู้สึกว่าใบหน้าของเธอแสบร้อน พยาบาลตกใจเป็นอย่างมาก รีบไปหยิบผ้าขนหนูเปียกให้กับนรมน

นลินกลับพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า: “นี่คือบทลงโทษที่คุณผิดคำพูด! จำไว้นะ คราวต่อไปฉันจะไม่ใจอ่อนเด็ดขาด”

“เธอ..”

นรมนโกรธจนตัวสั่น แต่ขณะที่ยกแขนขึ้นมาพลางเห็นสีหน้าขาว ซีตของนลินทำให้มีอของเธอตบนลินไม่ลง

“นรมน เธอจะทำอะไรของเธอ? ”

ไม่รู้ว่าคุณนายโตเล็กเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อเห็นว่านรมนกำลังง้าง มือฟาดนลิน ก็รีบวิ่งเข้ามา แล้วผลักนรมนออก

“นลิ้นเป็นผู้มีพระคุณของกมลนะ แม่ให้เธอมาขอบคุณนลิน นี่คือ วิธีการที่เธอขอบคุณนลินงั้นเหรอ? ”

คำพูดของคุณนายโตเล็กทำให้นรมนตะลึงงันเล็กน้อย เธออยากจะ อธิบายแต่กลับได้ยินนลินกอดเอวคุณนายโตเล็กร้องไห้พลางพูดขึ้น ว่า: “คุณนายโตเล็ก อย่าโทษพี่สาวเลยนะคะ เป็นความผิดของหนู เองค่ะ จริง ๆ ผ่าตัดเสร็จหนูควรรีบออกจากที่นี่ ไปให้พ้นจากพวกคุณ เป็นเพราะหนูไม่รู้ประสา เป็นเพราะหนูขวางหูขวางตาพี่สาว ฮือ ฮือ เป็นเพราะหนูไม่ดีเอง หนูจะไปเดี๋ยวนี้แหระคะ”

ขณะที่พูดนลินก็เตรียมแหวกผ้าห่มออกแล้วลุกจากเตียง จนทำให้ คุณนายโตเล็กตกใจรีบเข้าไปห้าม “อย่าเพิ่งขยับตัวเลย! เพิ่งจะผ่าตัดเสร็จ อย่าลำบากตัวเองเลย? มี ฉันอยู่ทั้งคน ดูซิใครจะกล้าทำร้ายเธอ! ”

คุณนายโตเล็กพูดขึ้นด้วยความโกรธ จากนั้นก็หันกลับมาจ้องตาน รมนอย่างดุเดือด: “เดิมคิดว่าเธอเป็นคนจิตใจดี แต่ทำไมไม่รู้ผิดชอบ ชั่วดีแบบนี้? ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะแม่ คือว่าเธอ….

“ไสหัวออกไป!

คุณนายโตเล็กไม่ยอมฟังนรมนอธิบาย พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน ขัด จังหวะการพูดของนรมน

ใบหน้าของนรมนแสบร้อนอย่างเจ็บปวด คราบน้ำที่เปียกอยู่ด้าน หลังก็ยังไม่แห้ง ท่าทีตะลีตะลานแบบนี้ของเธอกลับสู้การแสดงที่ สมบูรณ์แบบของนลินไม่ได้เลย

นลินแอบอยู่ข้างหลังของคุณนายโตเล็ก มองไปที่นรมนพลางยิ้ม อย่างเย็นชา

เธอดิ้นรนอยู่ในสังคมมานาน ทำไมเธอจะต่อกรกับนรมนไม่ได้ล่ะ? ของที่เธออยากได้เธอไม่เคยไม่ได้ และแม้ว่าเธอจะไม่ได้มันมา แต่ เธอก็จะไม่ยอมปล่อยให้นรมนได้มีความสุขอย่างเด็ดขาด

แม้ว่านรมนโกรธจนต้องขบฟัน แต่เธอก็รู้ดีว่าตอนนี้เธอพูดอะไรไปก็ คงไม่มีประโยชน์

เธอรีบหันหลังแล้วจากไป แต่คุณนายโตเล็กกลับถูกนลินขวางไว้ “คุณนายโตเล็กอย่าทำแบบนี้เลยนะคะ เพราะยังไงนรมนเธอก็ถือว่า เป็นคุณผู้หญิงของบ้านตระกูลโตเล็ก”

นลินพูดขึ้นอย่างน้อยเนื้อต่ำใจแฝงไว้ด้วยความกลัวเล็ก ๆ

คุณนายโตเล็กถูกนลินขวางไว้ทัน ทำให้ไม่เห็นคราบน้ำที่อยู่ด้าน หลังของนรมน และคิดว่ารอยคราบแดงที่อยู่บนหน้าของนรมนเกิดจาก ความโกรธของเธอจนทำให้เลือดออก โดยไม่ได้คิดถึงสาเหตุจาก อย่างอื่นเลย

“ไม่เป็นไร เพราะยังไงฉันก็ยังเป็นคุณนายใหญ่ของตระกูลโตเล็ก เธอรักษาตัวอยู่ที่นี่ให้สบายใจเถอะ ต่อไปมีเรื่องอะไรก็มาหาฉัน”

คุณนายโตเล็กเห็นว่านลินอายุยังน้อยก็ต้องสละไตข้างหนึ่งให้กับ หลานสาวของเธอ ทำให้หล่อนรู้สึกรักและเอ็นดูนลินเป็นพิเศษ

แต่นลินกลับก้มหน้าลงพลางพูดขึ้นอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ ว่า: “ประธานบุริศร์มาเยี่ยมหนูแล้วค่ะ เขาได้ให้เงินกับบัตรใบหนึ่งให้ กับหนู แต่พอพี่นรมนเห็นก็ไม่พอใจ ทิ้งบัตรของธนาคารใบนั้นทิ้ง ขอโทษนะคะหนูไม่ควรรับเงินของประธานบุริศร์เลยจริง ๆ ค่ะ”

ขณะที่พูด เธอก็พยายามลงไปเก็บบัตรใบนั้นคืนให้กับคุณนายโต เล็ก

เมื่อคุณนายโตเล็กเห็นว่าบัตรของธนาคารถูกทิ้งไว้บนพื้น สีหน้าก็

ไม่พอใจเป็นอย่างมาก

นรมนเจ้าเด็กนี้ หนิ เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่?

ก่อนหน้านี้ก็ยังดี ๆ อยู่เลย แล้วทำไมพอเจอกับนลินถึงได้เปลี่ยนไป ขนาดนี้ ?

หรือว่าเมื่อก่อนนี้เธอเสแสร้ง?

คุณนายโตเล็กเกิดความสงสัยขึ้น แต่กลับไม่พูดอะไรออกมา หลัง จากที่ห้ามปรามนลินแล้วก็หยิบบัตรของธนาคารขึ้นมา แล้วนำมาวาง ในมือของนลินอีกครั้ง

“ในเมื่อบุริศร์ได้มอบให้เธอแล้ว มันก็ถือว่าเป็นของเธอ ไม่ต้องกลัว มิฉันสนับสนุนอยู่ทั้งคน ฉันได้แจ้งสื่อมวลชนไว้แล้ว ว่าฉันจะรับเธอ เป็นลูกบุญธรรม ต่อไปเธอก็จะกลายเป็นคุณหนูของตระกูลโตเล็ก ใครจะกล้ากลั่นแกล้งเธอ”

เมื่อคนนายโตเล็กพูดเช่นนั้น นลินก็รีบพยักหน้า

“ไม่ ไม่ ไม่! หนูเป็นลูกสาวบุญธรรมของท่านไม่ได้หรอกค่ะ! ” “เธอกลัวอะไร? ขอแค่ฉันเอ่ยปาก นรมนก็ไม่กล้าพูดอะไรทั้งนั้น” คุณนายโตเล็กคิดว่าเธอกลัวนรมน อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นเสียงแหลม

แต่นลินกลับส่ายหัวพลางพูดขึ้นว่า: “ประธานบุริศร์บอกว่าพี่นรมน เคยช่วยหนูไว้เลยคิดว่าหนูกับตระกูลธนาศักดิ์ธนมีวาสนาต่อกัน ก็ เลยจะให้หนูไปเป็นลูกบุญธรรมของตระกูลธนาศักดิ์ธน ทั้งยังตั้งชื่อ ใหม่ให้หนูว่านลินนิภา ธนาศักดิ์ธน ที่พี่สาวโกรธอาจจะเป็นเพราะ เหตุผลนี้ ”

เมื่อได้ยินนลินพูดแบบนี้ คุณนายโตเล็กก็ตะลึงงันครูหนึ่ง

“นรมนเคยช่วยเธอ? ”

“ใช่ค่ะ ไม่งั้นทำไมหนูถึงยอมบริจาคไตให้กับคุณกมลละคะ? ก่อน หน้านี้ หนูถูกคนของป้าโอจับตัวไปเพื่อส่งไปขายที่ต่างประเทศ พื้นร มนเป็นคนช่วยเหลือหนูกับพวกพี่น้องเหล่านั้น หนูเลยตัดสินใจบริจาค ไตของหนู”

คำพูดของนลินทำให้คุณนายโตเล็กงุนงง เธอไม่เคยรู้เลยว่ามีเรื่อง แบบนี้เกิดขึ้นมาก่อน

“ในเมื่อเธอกลับมาทดแทนบุญคุณ แล้วทำไมนรมนจะต้องตีเธอ ด้วย? ”

เมื่อนลินได้ยินคุณนายโตเล็กถามขึ้นประโยคนี้ จู่ๆ ก็รู้สึกน้อยใจ เป็นอย่างมาก

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ ก็แค่พอประธานบุริศร์ทำการผ่าตัดเสร็จก็ รีบออกมาเยี่ยมหนูแล้วยังให้บัตรเครดิตโกลด์กับหนูใบหนึ่ง พี่สาวก็ เลยเข้าใจผิด คิดว่าหนูให้ท่าประธานบุรีศร์ ก็เลย…”

เมื่อคุณนายโตเล็กได้ฟัง ก็ถอนหายใจ

“เจ้านรมนนี่ ดีทุกอย่างเลยเว้นเสียแต่ใจแคบไปหน่อย เธอเพิ่งจะ อายุแค่นี้? สำหรับบุริศร์แล้วก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง อีกอย่างที่บุริ ศร์ทำไปก็ทำเพื่อขอบคุณที่เธอช่วยเหลือกมลก็เท่านั้น แล้วหล่อนจะ มาหึงหวงอะไรกัน พอเถอะ นรมนก็ไม่ใช้คนเลวร้ายอะไร เธอก็บอก เองว่านรมนก็เคยช่วยเด็กผู้หญิงที่เขาไม่รู้จักอย่างเธอ แน่นอนว่าเธอก็ คงไม่ใช่คนเลวร้าย เดี๋ยวเรื่องนี้ฉันจะไปคุยกับนรมนเอง เธอรักษาตัว อยู่ที่นี่ให้สบายใจเถอะ เรื่องที่ตระกูลธนาศักดิ์ธนจะรับเธอไปเป็น ลูกบุญธรรม เดี่ยวฉันจะปรึกษาเรื่องนี้กับบุริศร์อีกทีหนึ่ง”

คุณนายโตเล็กลูบศีรษะของนลิน ด้วยความเมตตา

นลินคิดไม่ถึงเลยว่าคำพูดเพียงเล็กน้อยของเธอจะทำให้คุณนายโต เล็กหายโกรธนรมนอย่างรวดเร็ว

เดิมที่เธอคิดว่าการที่เธอพูดเช่นนี้จะยิ่งทำให้คุณนายโตเล็กคิดว่า

นรมนใจแคบกว่าเดิม คิดไม่ถึงว่าเรื่องราวมันจะกลับกลับตาลปัตรแบบ

นี้ นลินรู้สึกหดหูใจเล็กน้อย แต่ว่าก็ยังคงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง : “หนู ทราบแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะคุณนายโตเล็ก คุณนายโตเล็กอย่าไปถือ โทษโกรธพี่สาวเลยนะคะ พี่สาวเธอก็แค่แคร์ประธานบุริศร์มากไป

หน่อยเองค่ะ”

“ฉันรู้แล้วล่ะ เธอก็รักษาตัวให้ดีนะ ฉันไปก่อนนะ”

ขณะที่คุณนายโตเล็กกำลังมองหาว่าพยาบาลที่จ้างไว้อยู่ที่ไหน ก็ คิดไม่ถึงเลยว่าพยาบาลคนนั้นจะรีบวิ่งพร้อมกับถือผ้าขนหนูเปียกเข้า มา เมื่อเธอเห็นคุณนายโตเล็กก็ตะลึงงันเล็กน้อย

“ไปเอาผ้าขนหนูมาให้นลินเหรอ?

คุณนายโตเล็กคิดว่าพยาบาลเอาผ้าขนหนูมาให้นลินเช็ดหน้านลิน รีบขยิบตาให้กับพยาบาลเพื่อส่งสัญญาณเตือน

เมื่อพยาบาลเห็นว่านรมนไม่ได้อยู่ในห้องก็พยักหน้า

“ต่อไปไม่ต้องวิ่งออกไปข้างนอกนะ ในห้องน้ำเตรียมไว้แล้ว”

คุณนายโตเล็กคิดว่าพยาบาลไม่รู้ ก็เลยกำชับ 2 ประโยค จากนั้นก็ ออกจากห้องคนป่วยไป

หลังจากที่คุณนายโตเล็กจากไปนลินก็พูดขึ้นอย่างดุดันว่า: “ถ้า หากเธอยังอยากที่จะอยู่ในเมืองนี้ต่อไปก็คงรู้นะว่าอะไรควรพูด อะไร ไม่ควรพูด”

พยาบาลครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วคิดถึงตอนที่นลินสาดน้ำร้อนใส่หน้านร มน ไม่ต้องพูดถึงเธอเลย เธอจึงพยักหน้า แล้วกลับไปยืนอยู่ข้าง ๆ นลิน

หลังจากที่คุณนายโตเล็กออกไปจากห้องพักผู้ปวย ก็กลับไปที่ห้อง พักผู้ป่วยของกมล แต่กลับไม่เห็นนรมน

เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเซ็ง

“กมล หม่าล่ะ? ”

“หม่ามื้ออกไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ? คุณย่า คุณย่าไม่ได้เจอกับหม่าม เหรอคะ? หม่ามี้ยังไม่กลับมาเลยค่ะ”

กมลมองไปที่คุณนายโตเล็กด้วยความสงสัย

สีหน้าของคุณนายโตเล็กขรึมขึ้น

เจ้านรมนออกจากห้องผู้ป่วยของนลินก็ยังไม่กลับมาเลยเหรอ เธอ ไปไหนซะล่ะ?

หรือว่าเมื่อสักครู่นี้เธอจะไม่พอใจ ก็เลยงอน?

แต่ทำไมแต่ก่อนก็ไม่ได้รู้สึกว่านรมนเป็นคนขี้งอนล่ะ?

หรือเป็นเพราะว่าตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอเป็นคนของตระกูลทวีทรัพย์ ธาดา ก็เลยใช้ความรักที่คนอื่นมอบให้ก็เลยไม่สนใจเหตุผล?

สมองของคุณนายโตเล็กรีบคิดถึงปัญหานี้ แต่ว่าเธอก็ไม่ได้พูด อะไรออกมา

เธอยิ้มพลางพูดกับกมลว่า: “หม่ามีคงออกเป็นซื้ออาหารอร่อย ๆ มาให้หนูแหระ เดี๋ยวก็กลับมา”

“คุณย่าคะ หนูจะหายดีเมื่อไหร่คะ? หนูรอไม่ไหวแล้วค่ะ อยาก ออกไปวิ่งเล่น”

ตอนนี้กมลรู้สึกว่าเธอรอไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว เมื่อคุณนายโตเล็กเห็นท่าทีดีอกดีใจของหลานสาว จึงยิ้มพลางพูด ขึ้นว่า: “อีกไม่นานหรอก ขอแค่กมลให้ความร่วมมือในการรักษาของ คุณหมอ อีกไม่นานพวกเราก็จะได้ออกไปเที่ยวกัน”

“จริงเหรอคะ? ”

“จริงสิ คุณย่าเคยโกหกหนูเหรอคะ? ”

คำพูดของคุณนายโตเล็กทำให้กมลดีอกดีใจจนยิ้มหน้าบาน ภายในห้องเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เบิกบานของกมล

คุณนายโตเล็กรู้สึกขอบคุณนลินอีกครั้ง ถ้าหากว่าไม่ได้เป็นเพราะ นลินหลานสาวของเธอก็คงจะไม่มีวันพรุ่งนี้ที่สดใส?

ขณะที่กำลังหยอกล้อกับกมล นรมนก็ผลักประตูเข้ามา

คุณนายโตเล็กเหลือบมองไปที่เธอครู่หนึ่ง ก็พบว่าเธอเปลี่ยนเสื้อผ้า ใหม่ อีกทั้งยังแต่งหน้าอ่อน ๆ

เมื่อคิดถึงคำพูดที่นลินพูดเมื่อสักครู่นี้ คุณนายโตเล็กก็ถอนหายใจ

เบา ๆ

เจ้านรมนคนนี้ ทำไมถึงไม่ได้มีความมั่นใจเอาซะเลย

ก็แค่เด็กน้อยไร้เดียงสา ทำให้เธอไม่สบายใจได้ขนาดนี้เลยเหรอ? จู่ๆ ก็กลับเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งหน้าใหม่ เธอคิดว่าที่บุริศร์ดีกับเธอก็ เพราะรูปลักษณ์ภายนอกเหรอ?

เธอกลายเป็นคนความคิดตื้นเขินตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ