บทที่ 27 ให้อภัยไม่ได้จริงๆ

กานต์ไม่รู้ว่าการโทรศัพท์ครั้งนี้ทำให้บุริศร์เกิดคิดเจตนาร้ายขึ้นมา กมายนับไม่ถ้วน เขานั่งขาไขว่ห้างอยู่บนก้าวอี้ มือถือขนมอยู่ พูดไป ยิ้มไป”มา มี ตอนนี้ผมอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเซนต์ปีเตอร์เบิร์ก นะครับยังจำเด็กที่ผมเคยช่วยไว้ตอนที่ผมยังไม่กลับได้ไหมครับ? เธออยู่ที่นี่นะครับวันนี้ผมติดต่อกับผู้อำนวยการ ให้เขามาดู ที่นี่ไม่เลว เลยนะครับ ตามที่พ่ออุปถัมป์บอกไว้ว่ามีเงินทุน ผู้อำนวยการดีกับ ผมมากมามีรอผมจัดการเสร็จแล้วมารับผมได้ไหมครับ? ”

“ครับถึงเวลาแล้วบอกแล้วกันนะ จะไปรับแน่นอน”

นรมนพูดไปยิ้มไป

หน้าบุริศร์ยุ่งมากกว่าเดิม

ยังจะไปรับอีก?

ฝ่ายนั้นจะมาเมืองชลธีเหรอ?

ต้องกลับไปเช็คสักหน่อย

หลังจากที่นรมนวางสายเสร็จ เหงยหน้าขึ้นมาเห็นว่าบุริศร์ยังอยู่

ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้

“ทำไมคุณยังไม่ไปคะ? %3D

เมื่อกี้นรมนรับโทรศัพท์ยังอ่อนโยนละมุนละไม ตอนนี้คุยกับเขา ทำหน้าตาไม่อยากเจอ ข้างในใจบุริศร์รู้สึกไม่ยุติธรรมขึ้นมาทันที

“ใครจะมาเมืองชลธีเหรอ? ให้ฉันไปรับเขาแทนเธอดีกว่าไหม? ”
นรมนไม่ค่อยเข้าใจความหมายเขาสักเท่าไหร่ แต่ก็นิ่งแล้วตอบ กลับไป”ธุระของฉันไม่ลำบากประธานบุริศร์หรอกค่ะ ประธานรีบ ไปเถอะ ถูกเพื่อนฉันมาเห็นจะเข้าใจผิดเอา ฉันอธิบายไม่ถูก

บุริศร์หน้ายุ่งนิดหน่อย แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ฟีดฟัดแล้วเดินออก

ไป

นรมนเห็นบุริศร์โกรธไม่บ่อยนัก เธอรู้สึกคาดไม่ถึงว่าจะได้เห็น อะไรแปลกใหม่เธอเปิดโทรศัพท์แล้วหาตำแหน่งของกานต์ แล้ว ตัดสินใจจะออกไปสตาร์ทรถด้วยตัวเอง

หลังจากที่บุริศร์ออกมาจากที่พักของนรมน เขาอึดอัดใจอย่างมาก

เขมิกาโทรศัพท์เข้ามาพอดี ถามเขาว่าจะกลับมาทานข้าวที่บ้านหรือ

เปล่า บุริศร์พูดด้วยความอดทนอย่างมาก”วันนี้มีธุระต้องจัดการ ไม่

ต้องรอ”

วางสายเสร็จ บุริศร์มองไปที่ห้องของนรมน ควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ แล้วซื้อผักและปลากลับมา เคาะประตู บ้านนรมนอีกครั้ง

นรมนพบเจอว่าเขามายืนอยู่หน้าประตูใหม่ ในมือหิ้วของอยู่ ขมวดคิ้วทันที

“ประธานบุริศร์คะ ฉันขอถามหน่อยตกลงคุณต้องการจะทำอะไร กันแน่คะ? ”

“เธอป่วย ไม่มีใครดูแลเลยสักคน ฉันเลยมาทำกับข้าวให้เธอก่อน แล้วค่อยไป”

พูดจบ บุริศร์มีที่ท่าว่ากำลังจะเข้าไป แต่ถูกนรมนกั้นประตูไว้

“ขอบคุณนะคะ แต่ดูเหมือนว่าฉันกับประธานบุริศร์ไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่สนิทกันขนาดนั้นหาไม่ก็ ฉันโทรสั่งได้ค่ะ”

“โทรสั่งไม่ดีต่อสุขภาพหรอก เธอยังป่วยอยู่นะ ในฐานะที่เป็นผู้ %3D อำนวยการของบริษัทที่ทำงานร่วมกัน ฉันก็ต้องใส่ใจลูกน้อง” บุริศร์พูดเสร็จ เข้าไปข้างในโดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายอนุญาต

นรมนไม่เคยรู้มาก่อนว่าบุริศร์ก็มีด้านเสเพลแบบนี้ อีกอย่างเธอ ก็ไม่คิดว่าบุริศร์จะทำอาหารเป็น

แต่งงานมาสามปี มีครั้งที่เธอไม่ได้ทำกับข้าวให้เขาทาน? เจ้าชาย เศรษฐีแบบนี้เขาเป็นชายผู้ดีห่างก้นครัวมาตั้งแต่ไหนแต่ไร

นรมนยืนมือเท้าเอวพิงอยู่ที่ประตูครัว มองบุริศร์ที่กำลังล้างผัก อย่างคล่องแคล่ว นั่นผัก หลังจากนั้นก็เทน้ำมันลงในกระทะ ทุกการ กระทำเป็นไปอย่างราบรื่น ชำนาญขนาดนั้น เลิศล้ำขนาดนั้น เธอคาด ไม่ถึงว่าจะมองพลาดไป

ผู้ชายคนนี้ทำกับข้าวเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

หรือเป็นเพราะว่าลูกของเขมิกากับเขาสองคน? นรมนรู้สึกเจ็บแปลบเข้ามาที่หัวใจอย่างกระทันหัน “ดูไม่ออกเลยนะคะว่านี่คือประธานบุริศร์หรือเชฟมือหนึ่ง”

นรมนพูดแซะ

แต่บุริศร์ยิ้มแล้วตอบ”กิจจาร่างกายไม่แข็งแรงตั้งแต่เด็ก กินขอ งอย่างอื่นไม่ได้เลย ฉันเลยไปเรียนน่ะ”

กิจจาคือใคร แน่นอนว่านรมนรู้ดีอาการเจ็บแปลบที่มีอยู่ในตอน

แรกก็มีความโกรธเพิ่มเข้ามา
เพื่อลูกเมียน้อย เขาเลยไปเรียนทำอาหารด้วยตัวเอง แต่สำหรับ กานต์และกมลนั้น เขาที่เป็นพ่อแท้ๆตอนนั้นทำอะไรบ้าง?

“ออกไป! คุณออกไปจากฉันเดี๋ยวนี้!

นรมนอยู่ๆก็เดินเข้ามาฉุดที่ศอกของบุริศร์อย่างกระทันหัน ใช้แรง ทั้งหมดที่มีผลักบุริศร์ให้ออกไป”ปั้ง”เสียงปิดประตูห้องดังขึ้น แต่ดวง ตากลับคลอเบ้าไปด้วยน้ำ

เธอบอกกับตัวเองว่าไม่ต้องไปสนใจเรื่องพวกนี้ รู้อยู่นานแล้วว่า เขาเป็นผู้ชายเจ้าชู้แบบนี้ไม่ใช่เหรอ? แต่หัวใจนั้นยังคงเจ็บอยู่ตอนที่ เธอได้ยินว่าเขาคิดว่าลูกของเขมิกาคือทุกสิ่งทุกอย่าง เธอก็ควบคุม อาการโกรธของตัวเองไม่อยู่

หากไม่เกิดเหตุการณ์ไฟไหม้ครั้งนั้นเมื่อห้าปีก่อน ถ้าไม่ใช่เพราะ ว่าเขาใจร้าย เธอจะนอนอยู่ที่โรงพยาบาลตั้งแต่เกิดเรื่องทำไม

ให้อภัยบุริศร์ไม่ได้จริงๆ !

นรมนหลังพิงกำแพงแล้วตัวก็ค่อยๆไหลลงมาตามผนังห้อง กลั้น

น้ำตาไว้สุดขีดไม่ให้ไหลออกมา บุริศร์ทั้งงงทั้งแปลกใจ ตัวเขายังใส่ผ้ากันเปื้อนพลาสติกตลกๆ ลายนั้นอยู่เลย แล้วก็ถูกไล่ออกมาแบบไม่ได้ตั้งตัว แต่ก็ดูเหมือนว่า

เขาจะขอบตาแดงก่ำของนรมน

เขาครุ่นคิดอย่างละเอียดว่าเมื่อกี้เขาพูดอะไรออกไป

กิจจา!

บุริศร์ประสาทจับทันที

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามเมื่อห้าปีก่อน ลูกของพวกเขาอาจจะไม่เพื่อลูกเมียน้อย เขาเลยไปเรียนทำอาหารด้วยตัวเอง แต่สำหรับ กานต์และกมลนั้น เขาที่เป็นพ่อแท้ๆตอนนั้นทำอะไรบ้าง?

“ออกไป! คุณออกไปจากฉันเดี๋ยวนี้!

นรมนอยู่ๆก็เดินเข้ามาฉุดที่ศอกของบุริศร์อย่างกระทันหัน ใช้แรง ทั้งหมดที่มีผลักบุริศร์ให้ออกไป”ปั้ง”เสียงปิดประตูห้องดังขึ้น แต่ดวง ตากลับคลอเบ้าไปด้วยน้ำ

เธอบอกกับตัวเองว่าไม่ต้องไปสนใจเรื่องพวกนี้ รู้อยู่นานแล้วว่า เขาเป็นผู้ชายเจ้าชู้แบบนี้ไม่ใช่เหรอ? แต่หัวใจนั้นยังคงเจ็บอยู่ตอนที่ เธอได้ยินว่าเขาคิดว่าลูกของเขมิกาคือทุกสิ่งทุกอย่าง เธอก็ควบคุม อาการโกรธของตัวเองไม่อยู่

หากไม่เกิดเหตุการณ์ไฟไหม้ครั้งนั้นเมื่อห้าปีก่อน ถ้าไม่ใช่เพราะ ว่าเขาใจร้าย เธอจะนอนอยู่ที่โรงพยาบาลตั้งแต่เกิดเรื่องทำไม

ให้อภัยบุริศร์ไม่ได้จริงๆ !

นรมนหลังพิงกำแพงแล้วตัวก็ค่อยๆไหลลงมาตามผนังห้อง กลั้น

น้ำตาไว้สุดขีดไม่ให้ไหลออกมา บุริศร์ทั้งงงทั้งแปลกใจ ตัวเขายังใส่ผ้ากันเปื้อนพลาสติกตลกๆ ลายนั้นอยู่เลย แล้วก็ถูกไล่ออกมาแบบไม่ได้ตั้งตัว แต่ก็ดูเหมือนว่า

เขาจะขอบตาแดงก่ำของนรมน

เขาครุ่นคิดอย่างละเอียดว่าเมื่อกี้เขาพูดอะไรออกไป

กิจจา!

บุริศร์ประสาทจับทันที

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามเมื่อห้าปีก่อน ลูกของพวกเขาอาจจะไม่

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ