บทที่ 385 นี่เป็นทางที่เธอเลือก

ท่าทีของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาราวกับ ว่าอยากจะเอาอะไรสักอย่างมาทุบไล่นรมน ออกไปประมาณนั้น

พอได้เห็นภาพเหตุการณ์นี้แล้ว ธรณีก็ ค่อนข้างที่จะตกตะลึง

“พูดอะไรของแม่น่ะ

แกหุบปากไปเลย! อย่านึกว่าฉันไม่รู้ ความคิดของแกนะ ฉันจะบอกอะไรให้ ตั้งแต่ วันนี้เป็นต้นไปตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของพวก เราไม่ต้องการลูกหลานแบบนี้ พี่ใหญ่ของแก ที่อยู่บนท้องฟ้าก็ไม่มีทางโทษพวกเราหรอก”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาถลึงตาใส่ธรณียัง โมโหด้วยแววตาเย็นชา

นรมนรู้สึกสับสน โดยเฉพาะอย่างยิ่งการ ที่อยู่ ๆ คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็โมโหขนาดนี้ มันทําให้เธอไม่ทันได้ระวังตัว “ถึงแม้ว่าฉันจะทําให้คุณแม่ตกอยู่ใน อันตราย แต่มันก็อยู่ภายใต้การควบคุมของฉัน ฉันไม่เข้าใจว่าทําไมคุณถึงดูถูกฉันและมุ่งเป้า มาที่ฉันขนาดนี้ ท่าไมมันถึงได้เป็นแบบนี้ไป ได้”

“ทําไมอย่างนั้นเหรอ เธอยังจะถามอีก แล้วว่าทําไม เธอดูซิว่าตัวเองเป็นคนบีบให้แม่ ของเธอออกไปแล้ว ! หล่อนได้รับบาดเจ็บ ขนาดนั้นจะอยู่หรือตายก็ยังไม่รู้ จะคิดได้หรือ เปล่าฉันก็ไม่รู้นะ ถึงจะไม่ได้เลี้ยงเธอมาตั้งแต่ ยังเล็ก แต่อย่างไรก็ถือว่าให้กำเนิดเธอมา ไม่ใช่เหรอ ถ้าหากเห็นแก่หน้าแม่ของเธอ แล้วทำไมเธอถึงยังตั้งใจมุ่งเป้าไปที่ดุลยา แบบนี้อีก หล่อนเป็นคนใจดีมีเมตตาทั้งยัง อ่อนแอเสียขนาดนั้น ดูสิว่าเธอทำอะไรลงไป

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาโยนจดหมายใส่

หน้านรมน

นรมนอยากจะย้อนกลับไปเหลือเกินว่า ดุลยาทั้งใจดีและมีเมตตาขนาดนั้นเสียที่ไหน กัน แต่พอได้ยินว่าคิมไปแล้ว เธอก็รีบหยิบ จดหมายขึ้นมาทันที

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้เห็นลายมือของ คิม แต่ไม่เคยเห็นถึงความเจ็บปวดแบบนี้มา ก่อน

คิมหวนคิดถึงเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นใน ชีวิต รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรก็ล้มเหลวไปหมด ดังนั้นเธออยากจะไปหาสถานที่ที่สงบเพื่อใช้ ชีวิตในบั้นปลาย และขอให้นรมนอย่าตามหา เธอ ส่วนความผิดของตุลยานั้น ให้นรมนจะทำ อย่างไรก็ทำไปเถอะ ไม่ต้องสนใจว่าเธอจะ รู้สึกอย่างไร

ดวงตาของนรมนค่อยๆ เปียกชื้น

บุริศร์เห็นเธอเป็นแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะ ปวดใจ

“ไม่เป็นไร พวกเราสามารถส่งคนไปตาม หาดูได้ ตอนนี้เธอคงจะยังไปได้ไม่ไกลเท่า ไหร่ น่าจะมีบันทึกเอาไว้”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ นี่เป็นทางที่เธอเลือก

แล้ว”

นรมนเข้าใจดีว่าคิมรู้สึกอย่างไร ครั้งนี้ แม่ของเธอได้รับความเจ็บปวดและคิด ใคร่ครวญเกี่ยวกับตัวเองมากเกินไป เกรงว่าถ้า ตัวเองยังไม่เข้าใจก็คงจะไม่กลับมากับเธอ แล้ว

หลังจากที่เก็บจดหมายแล้ว นรมนก็มอง ไป คุณนายทวีทรัพย์ธาดา

หญิงชราคนนี้เป็นคนที่เธอใช้ลูกของด้ว เองแลกมา เดิมทีคิดว่าจะทำให้ครอบครัวมี ความสุขได้ แต่ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะยอม เชื่อคนอื่นมากกว่าหลานสาวแท้ๆ ของตัวเอง

ต่อให้จะใจกว้างอย่างไร ตอนนี้ก็เลี่ยง ไม่ได้ที่จะกลายเป็นน้ำแข็งไปเสียหลายส่วน

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ก็ขอให้คุณจําคําพูด ของตัวเองไว้ให้ดี ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปพวก เราจะไม่เหยียบเข้ามาในประตูใหญ่ของ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอีก ต่อให้มีวันหนึ่งที่คุณ ไปเชิญฉันมา ฉันก็จะไม่กลับมาอีกแล้ว”

ครั้ง นรมนพูดออกมาอย่างเด็ดขาด ทําให้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาสะเทือนใจไปชั่ว ขณะ แต่เธอยังคงกัดฟันแล้วพูดออกมาว่า “ไสหัวไป! ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของพวกเรา ไม่ได้ขาดแคลนลูกหลานอย่างเธอ”

“คุณนายทวีทรัพย์ธาดา ให้ดีคุณก็อย่า เสียใจทีหลังแล้วกัน ก็ต่อให้เสียใจก็ไม่มี ประโยชน์ ตั้งแต่วันนั้นรมนกับพระคุณทวี ทรัพย์ธาดาของคุณ ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไร กันอีก”

บริศ พูดจบก็พานรมนหันหลังเดินออก

ธรณีร้อนใจขึ้นมาแล้ว

ไป

“บุริศร์ นรมน เดี๋ยวก่อนสิ ตอนนี้สมอง ของแม่ผมไม่ค่อยแจ่มแจ้งนัก พวกนายรอ ฉัน…”

“ธรณี กลับมาเดี๋ยวนี้! ฉันยังไม่ตายนะ! ฉันยังเป็นผู้นําตระกูลนี้อยู่! ”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเห็นธรณีไล่ตาม นรมนไปก็โมโหขึ้นมาอีก ความรุนแรงเหมือน แผ่นดินไหวระดับเจ็ดถึงแปดริกเตอร์

นรมนยกยิ้มมุมปากอย่างขมขื่น ทว่าก็ ออกไปจากตระกูลทวีทรัพย์ธาดาโดยไม่ทิ้งคำ พูดใดๆ ไว้

นี่เคยเป็นที่ที่เธออยากจะกลับมามาก ที่สุด เคยคิดว่าที่นี่จะมีครอบครัวที่มีความสุข ของเธออยู่ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เหมาะสม กับเธอนัก ท้ายที่สุดแล้วคงจะไม่มีชะตาให้ได้ กลับเข้าไปอีก

เมื่อออกไปจากตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แล้ว นรมนก็โค้งคำนับไปทางห้องของชินทร หลังจากนั้นก็ขึ้นรถไปเงียบๆ

บุรีศรีรู้ว่าเธอกำลังอารมณ์ไม่ดี จึงพูด เสียงเบาว่า “ผมได้ยินมาว่าที่ภาคตะวันออก ของเมืองมีร้านอาหารตะวันตกที่เพิ่งเปิดใหม่ อยู่ร้านหนึ่ง ผมพาคุณไปกินดีไหม

“ฉันไม่อยากกิน

นรมนรู้ดีว่าบุริศร์กำลังคิดหาวิธีมาหยอก ให้เธออารมณ์ดี แต่ตอนนี้เธอมีความสุขไม่ ออกจริงๆ

บุริศร์พูดต่อว่า “ได้ยินว่าที่ห้างมีเสื้อผ้า มาใหม่ คุณอยากไปดูหน่อยไหม วันนี้ผมยอม เป็นกรรมกรให้คุณฟรีๆ เลย

นรมนยังคงสายหน้า

ในตอนนั้นเองคุณนายตระกูลโดเล็กก็ โทรมาหานรมน บอกเธอว่าถ้าไม่มีอะไรก็กลับ มาอยู่เป็นเพื่อนคนแก่คนนี้หน่อย

ครั้งนี้เธอไม่สามารถปฏิเสธได้ ทำได้ เพียงบังคับอารมณ์ตัวเองแล้วกลับไปที่บ้าน ใหญ่ตระกูลโตเล็กพร้อมกับบริศร์

เมื่อกานต์เห็นนรมนก็รีบส่งเสียงทักทาย กันที กมลเองก็รีบวิ่งเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด ของบุริศร์

“หนูคิดถึงแด๊ดดี้จังเลยค่ะ! ”

จริงเหรอ มา ขอหอมแก้มหน่อยซิ” ”

บุรีศร้อมกมลขึ้นมาแล้วหอมแก้มเธอไป หนึ่งที

ในที่สุดนรมนที่ได้เห็นฉากการแสดง ความรักและความกตัญญูของพ่อลูกคู่นี้ก็เริ่ม จะยิ้มออกมาได้บ้างแล้ว

โชคดีจริงๆ ที่เธอยังมีบุริศร์กับพวกเด็กๆ และแม่สามีที่รักตนเองอยู่

กานต์รินน้ำใส่แก้วให้เธออย่างรู้ความ

“หม่ามีดื่มนําหน่อยนะครับ”

“ขอบคุณนะจ๊ะ”

หลังจากที่ดื่มน้ำเสร็จแล้ว นรมนก็เดินมา หาคุณนายโตเล็ก

“วันนี้คุณแม่เป็นยังไงบ้างคะ” “ก็เรื่อยๆ นั่นแหละ ใช่แล้ว แม่เพิ่งจะซื้อ ดอกไม้มาหลายกระถางเลย ลูกไปดูเป็นเพื่อน แม่ ห้องดอกไม้หน่อยดีไหม”

นรมนพยักหน้าให้กับข้อเสนอของ คุณนายตระกูลโตเล็ก

“ดีเลยค่ะ!”

เธอวางแก้วลงแล้วส่งพวกเด็กๆ ให้กับบุ ริศร์ จากนั้นก็เข็นคุณนายตระกูลโดเล็กไปที่ ห้องดอกไม้ด้วยตัวเอง

คุณนายตระกูลโตเล็กชอบดอกไม้มาก นรมนเองก็เพิ่งจะรู้เรื่องนี้เมื่อไม่นานเหมือน กัน เดิมทีตระกูลโตเล็กมีห้องดอกไม้อยู่ห้อง หนึ่ง ก่อนหน้านี้เป็นพวกคนรับใช้ที่คอยจัดการ อยู่ตลอด แต่พอตอนนี้ก็กลายเป็นคุณนายที่ ไม่มีอะไรทํามาคอยรดน้ำพรวนดินด้วยตัวเอง แต่ละวันผ่านไปอย่างเต็มอิ่มสมบูรณ์

“ดูสิ นี่เป็นโบตั๋นสีเขียวที่เพิ่งนำเข้ามา เป็นยังไงบ้าง สวยหรือเปล่า” คุณนายโตเล็กยกกระถางโบตั๋นสีเขียว แสนสวยมาไว้ตรงหน้านรมน แล้วถามด้วย สีหน้าที่เหมือนกับกำลังมอบเพชรนิลจินดาให้

นรมนไม่ค่อยรู้เรื่องดอกไม้มากนัก แต่ เธอไม่อยากทําให้คุณนายหมดสนุก จึงทำได้ เพียงพยักหน้าแล้วพูดว่า “สวยมากเลยค่ะ”

“ว่ากันว่าดอกโบตั๋นพันธุ์นี้ทาบกิ่งยาก มาก ก่อนหน้านี้จำเป็นที่จะต้องมีประสบการณ์ ในการปลูกดอกโบตั๋นหลายชนิดแล้ว”

คุณนายตระกูลโตเล็กนำกรรไกรออกมา เริ่มลงมือตัดแต่งใบ

นรมนที่ยืนมองอยู่ข้างๆ ให้ความรู้สึก เหมือนเป็นคนตาบอดที่ได้ยินเสียงสายฟ้า ทว่ายังคงฟังอย่างตั้งใจ

คุณนายตระกูลโตเล็กเห็นเธอเป็นแบบ นั้นก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจแล้วพูดออกมา ว่า “ชีวิตคนเรานี่ก็นะ เหมือนกับใบที่อยู่บนกิ่ง ก้านของดอกไม้นี่แหละ มีหลายครั้งที่ต้องตัด ใบไม้เน่าๆ ออกไป เพราะถ้าหากมันยังคงปัก อยู่บนลำต้นแล้วจะไม่ส่งผลต่อความงามเอา หรอกเหรอ”

นรมนพยักหน้า ขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าคำ พูด ของคุณนายตระกูลโตเล็กซึ้งมากจริงๆ

เธออดไม่ได้ที่จะมองไปที่คุณนาย ตระกูลโตเล็ก อีกฝ่ายเพียงยิ้มให้เธอแล้วพูด ว่า “เธอเป็นเด็กสาวที่ฉลาดคนหนึ่ง เป็น ธรรมดาที่จะเข้าใจความหมายที่ฉันพูด คนเรา อยู่บนโลกใบนี้ สุขเศร้าเหงาโกรธล้วนขึ้นอยู่ กับตัวเอง เธอไม่ควรจะปล่อยตัวไปตาม อารมณ์ และยังต้องควบคุมอารมณ์ของตัวเอง ให้ได้ เธอต้องรู้ว่าตนเองต้องการอะไร สิ่งที่ เธอต้องการก็ไม่ควรที่จะมากจนเกินไป ถึง อย่างไรคนเราก็ไม่อาจโลกได้ขนาดนั้นจริง

ไหม”

ทันใดนั้นนรมนก็คิดไปถึงดุลยา “คุณแม่คะ คุณแม่รู้เรื่องอะไรแล้วใช่ไหม

คะ”

“แล้วแม่ควรรู้อะไรล่ะ

สายตาอันหลักแหลมคู่นั้นของคุณนาย ตระกูลโตเล็กทําให้นรมนตกตะลึงไปชั่วขณะ ทว่าเธอก็ยังตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว

“หนูเข้าใจแล้วค่ะคุณแม่

“มานี่สิ แม่จะสอนให้ว่าควรดัดแต่งใบไม้ และควรดินพวกนี้ยังไง ดอกไม้นี่นะ ก็เหมือน กับคนนั่นแหละ ขอแค่เพียงเธอทุ่มเทให้มัน ทําใจ มันก็จะเติบโตขึ้นเป็นดอกไม้ที่สวยงาม ที่สุดให้เธอได้ชื่นชม เธอคิดว่ามันสมเหตุสม ผลไหม”

หัวใจของนรมนหยุดเต้นไปชั่วขณะ อด ไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาว่า “แล้วถ้าหากหนูทุ่มเท ให้ดอกไม้ดอกนี้ไปทั้งใจ แต่มันกลับยังคงไม่ สามารถบานออกมาเป็นดอกไม้ที่หนูต้องการ ได้ล่ะคะ” “ถ้าอย่างนั้นก็ทิ้งมันไปเสียสิ บนโลกมืด อกไม้ตึงมากมายขนาดนั้น จะไปยึดติดกับ ต้นไม้ที่ตายแล้วทำไม

คุณนายตระกูลโตเล็กพูดพลางก็ใช้ กรรไกรตัดใบไม้กึ่งหนึ่งออกมา

นรมนชะงักไป

แต่ถ้าหนูชอบดอกไม้ดอกนั้นมากล่ะคะ”

“ถึงจะชอบแต่ถ้ามันไม่สนใจเธอแล้วจะ ทําอย่างไรได้ ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกล้วนมี ชะตาคอยทดสอบ ถ้ามีชะตาต้องก้นก็ย่อมที่จะ ได้มา แต่ถ้าไม่แล้วละก็ ฝันรั้งให้ตายก็รั้งไว้ไม่ อยู่ แล้วมีความจําเป็นอะไรที่จะต้องเจ็บปวดไป ด้วยกันทั้งสองฝ่าย บางครั้งการถอยออกมา สักก้าวก็จะทำให้เห็นอะไรที่กว้างกว่า”

เมื่อได้ฟังคำพูดนี้ของคุณนายตระกูลโต เล็กแล้ว หัวใจของนรมนก็รู้สึกโล่งสบาย

ใช่แล้ว!

ชะตากรรมกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ไม่ใช่การตัดสินใจของเธอ

เธอถูกส่งออกไปจากตระกูลทวีทรัพย์ ธาดาตั้งแต่วินาทีที่เกิดออกมาแล้ว นี่ไม่ได้ หมายความว่าระหว่างเราไม่มีชะตาต้องกัน หรอกเหรอ

จนถึงวันนี้ก็ยังขึ้นๆ ลงๆ พลิกผันไปมา ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ชาติกำเนิดของตัวเองแล้ว แต่ ก็ยังคงเข้ากับคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่ ได้ บางทีนี่อาจเป็นชะตากรรมของเธอ

ทันใดนั้นความไม่พอใจในการกระทำ พวกนั้นของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเมื่อกี้นี้ก็ได้ สลายหายไปหมดแล้ว

แม้ว่าเธอจะไม่มีตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แต่เธอก็ยังมีตระกูลธนาศักดิ์ธน ตระกูลโตเล็ก และเด็กๆ ที่น่ารักพวกนั้นไม่ใช่เหรอ

เธอมีความสุข

และความสุขของเธอก็ไม่จําเป็นที่จะ ต้องมีตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเข้ามาขับให้เด่น น

เธอได้มอบความจริงใจและการอ่อนข้อ ขั้นสูงสุดให้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไปแล้ว แต่ก็ ยังคงไม่อาจบรรลุจุดประสงค์ที่เธอต้องการ

บางทีอาจจะไร้ชะตาต่อกันจริงๆ ผลลัพธ์เช่นนี้อาจจะเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุด แล้ว!

เมื่อคิดได้เช่นนี้แล้ว นรมนก็ยิ้มให้กับ คุณนายตระกูลโตเล็กพลางพูดว่า “คุณแม่คะ บางครั้งหนูก็รู้สึกว่าคุณแม่เป็นอัจฉริยะคน หนึ่ง”

“ แม่ก็เป็นแค่หญิงชราคนหนึ่งเท่านั้น แหละ”

คุณนายตระกูลโตเล็กยกยิ้มบางๆ กอปร กับคิ้วที่อ่อนโยนนั้นทำให้คนรู้สึกอบอุ่นเป็น อย่างมาก

“คุณแม่ไม่ใช่หญิงชราธรรมดาๆ สัก หน่อย แต่เป็นแม่ที่ดีที่สุดในโลกต่างหาก” นรมนโอบคอคุณนายตระกูลโตเล็กไว้ เบาๆ ทําตัวออดอ้อนเหมือนลูกสาวอยู่ข้างกาย ทําให้คุณนายมีความสุขมาก

“เธอ ล้อแม่เล่นให้มันน้อยๆ หน่อย อย่า คิดว่าทําแบบนี้แล้วจะไม่ต้องมาช่วยแม่ทำงาน แล้วนะ ไป รีบไปพรวนดินกระถางดอกอาซา เสียเร็วเข้า”

“ได้เลยค่า! ”

นรมนพับแขนเสื้อขึ้นและเริ่มทํางาน

ทั้งสองคนอยู่ในห้องดอกไม้นานกว่า หนึ่งชั่วโมง ตอนที่ออกมาสีหน้าของนรมนก็ดี ขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

บริศ คิดว่ามันน่าทึ่งมาก จึงอดไม่ได้ที่จะ ถามว่า “พวกแม่เข้าไปทำอะไรข้างในนั้นกัน ครับ”

“ความลับของผู้หญิง ลูกจะถามไป

ทําไม”

คุณนายตระกูลโตเล็กกลอกตาใส่เขา ทำให้นรมนหัวเราะอย่างมีความสุข

แม่ให้ป้าหวานเตรียมมื้อกลางวันเอาไว้ ให้แล้ว บอกว่าวันนี้จะกินข้าวที่บ้านทุกมื้อ”

คุณนายตระกูลโตเล็กออกมาแบบนี้แล้ว นรมนกับบริศร์จะพูดอะไรได้เสียที่ไหน พวก เด็กๆ ก็มีความสุขมากเช่นกัน

นรมนไปที่ห้องหนังสือเป็นเพื่อนคุณนาย โตเล็กอีกครั้ง กมลก่อกวนบุริศร์เหนื่อยแล้วก็ วิ่งไปเล่นของเล่นคนเดียวต่อ

บริศร เบให้กานต์คอยดูแล ส่วนตัว เองก็ถือโทรศัพท์เดินออกไปที่ระเบียง

“พฤกษ์ ช่วยตรวจสอบให้ฉันทีว่าเช้าวัน นี้คิมออกจากเมืองชลธีไปที่ไหน ฉันต้องการรู้ ร่องรอยที่แน่ชัดของเธอ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เรื่องเกี่ยวกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่ต้องเอา ไปพูดกับนโมนอีกแล้ว วันนี้คุณนายทวีทรัพย์ ธาดาไล่นรมนออกจากตระกูลแล้ว”

เสียงของเขาเบามาก ทว่ากลับมองไม่ เห็นเงาร่างเล็กๆ ที่เดินตามหลังมา ซึ่งอีกฝ่าย ก็ได้ยินคําพูดของเขาทั้งหมด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ