บทที่ 155 ผมยินยอมการแก้แค้นและความโกรธของ

คุณ

พฤกษ์หนาวจนตัวสั่นไปหมด รีบสวมใส่เสื้อโค้ต และอด ไม่ได้ที่จะพูดว่า “ในนี่เป็นฤดูหนาวเหรอครับ?”

“นี่คือฤดูหนาวที่เลียนแบบโดยหลักการทางชีววิทยา” นรมนพูดนิ่งๆ ยกเท้าเดินเข้าไปข้างในแล้ว

us

พฤกษ์ไม่ค่อยเข้าใจความหมายของนรมน แต่ก็ไม่ได้ ถามอะไรมาก เดินตามเข้าไป

สวนดอกพลัมที่นี่มีหลากหลายพันธุ์ แม้แต่พลัมสีเขียวก็ มี ดูออกว่าบุริศร์ตั้งใจจริงๆ

กลิ่นหอมของดอกพลัมซึมซาบเข้าไปในหัวใจ นรมนค่อยๆเดินในป่าดอกพลัม หัวใจละลายไปทีละนิด

เมื่อเดินถึงข้างในสุดจะเป็นหอศิลป์

นรมนค่อยๆเดินไปข้างหน้า ผลักประตูของหอศิลป์ออก เบาๆ กลิ่นหอมเย้ายวนลอยมา

ในนี่มีกระถางของดอกพลัม ดูประณีตกว่าดอกพลัม ธรรมชาติด้านนอก

นรมนมองดูภาพที่แขวนในหอศิลป์ รู้สึกคุ้นตาเล็กน้อย

ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็แดงก่ำทันที
นั่นเป็นผลงานที่เธอเพิ่งจะฝึกวาดภาพในอายุสีขวบ จริงๆก็ไม่เชิงว่าเป็นผลงาน เป็นเพียงแค่ระบายสีเท่านั้น แต่ บุริศร์มีได้ยังไง?

นรมนเดินมาข้างหน้า มองดูร่องรอยที่ตัวเองทิ้งไว้ แน่ใจ ว่านี่คือภาพที่ตัวเองทำในตอนนั้น

เมื่อมองตามภาพนี้ไปทางทิศเหนือ มีผลงานของเธอทั้ง เธอที่อายุห้าขวบ อายุเจ็ดขวบ อายุแปดขวบ และภาพวาด ที่เธอได้รับรางวัลเมื่ออายุสิบสองปี จนกระทั่งนรมนจบการ ศึกษาจากมหาวิทยาลัย ในที่นี้มีผลงานเกือบทั้งหมดใน ชีวิตของเธอ

ทุกผลงาน บุริศร์ให้คนไปล้อมกรอบแขวนไว้ แม้แต่ฝุ่น สักนิดก็ไม่มี

น้ำตาของนรมนจะกลั้นไม่อยู่อยู่แล้ว

ผู้ชายซื่อบื้อคนนี้ ทำไมไม่เคยให้เธอรู้เรื่องพวกนี้เลย?

“บุริศร์มาบ่อยไหมในช่วงห้าปีที่ผ่านมา?”

น้ำเสียงของนรมนต่ำลงเล็กน้อย

พฤกษ์พยักหน้า “ครับ ช่วงแรกๆ ประธานบุริศร์มักจะอยู่ ที่นี่คนเดียว ไม่ให้ใครตาม จากนั้นมาอาทิตย์ละครั้ง ไม่ เคยเปลี่ยน แต่ทุกครั้งที่มา ประธานจะมาคนเดียว แม้แต่ ผมก็ไม่ให้ตามมาด้วย เขาบอกว่าที่นี่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของ เขา ไม่อนุญาตให้ใครเข้ามา วันนี้ผมพาคุณหญิงมา ไม่รู้ว่า ประธานบุริศร์จะโมโหหรือเปล่า”

“ไม่หรอก”
นรมนยิ้มจางๆ แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึก เธอเดินดูทั้งหอศิลป์ ราวกับดูทั้งชีวิตของตัวเอง แม้ว่าบุริศร์จะไม่ได้ตั้งหลุมศพให้เธอ แต่กลับใช้วิธีนี้ ระลึกถึงเธอ คิดถึงเธอ ความรู้สึกลึกซึ้งแบบนี้ถ้าไม่ใช่ ความรักละก็ แล้วยังมีอะไรที่เป็นความรักอีกล่ะ?

นรมนค่อยๆสังเกต มองดูอย่างระมัดระวัง

เดินข้ามผ่านหอศิลป์ ข้างหลังเป็นห้องนอนห้องหนึ่ง ที่นี่มีชุดแต่งงานและชุดประกอบพิธีแบบจีน

นรมนดูออกว่า นั้นเป็นชุดที่เธอใส่ตอนแต่งงาน ชุด แต่งงานชุดนี้บุริศร์ให้ส่งมาจากต่างประเทศในตอนนั้น แม้ว่างานแต่งจะปุบปับไป แต่ทุกสิ่งที่มอบให้นรมน บุริศร์ ไม่เคยจะปล่อยให้ผ่านแบบถูๆไถๆ

ว่ากันว่าชุดแต่งงานชุดนี้ออกแบบโดยดีไซเนอร์ชื่อดังใน ปารีสฝรั่งเศส และบุริศร์สั่งซื้อเมื่อนานมาแล้ว

บางทีมันอาจจะไม่ได้เตรียมไว้สำหรับนรมนในตอนนั้น

แต่ในที่สุดมันก็สวมเข้ากับร่างกายของเธอ และกลายเป็น

ชุดแต่งงาน ชุดพิธีแต่งงานของเธอ

และเครื่องแต่งกายสไตล์จีนชุดนั้นเป็นนรมนเป็นคน เลือก มีปกเสื้อคู่ ดูโบราณ และดูสง่างาม

เธอเดินมาตรงหน้าชุด สัมผัสเบาๆ ราวกับยังรู้สึกถึง อุณหภูมิบนนั้นได้

ด้านหลังของชุดมีชุดทักซิโด้สีขาว ซึ่งบุริศร์สวมในตอนนั้น และนรมนซื้อให้เขาด้วยตัวเธอเอง

ชุดประพิธีนี้ยังแขวนไว้ที่นี่ ด้านหลังมีแผ่นป้ายแขวนอยู่ ที่ตรงกลางห้องโถง โดยมีตัวอักษรสีทองสี่ตัวเขียนอยู่

“รักกันตลอดไป!”

นรมนรู้สึกเศร้าเสียใจ กลั้นน้ำตาไม่อยู่อีกต่อไป

กุมมือของท่าน อยู่เคียงข้างจนแก่เฒ่า นี่เป็นความคิด หนึ่งเดียวที่เธอแต่งงานกับบุริศร์ในตอนนั้น เมื่อห้าปีก่อน เธอคิดว่าบุริศร์ทรยศเธอ จากนั้นก็เริ่มเกลียดผู้ชายคนนี้ แต่ไม่คิดว่าห้าปีที่ผ่านมานี้ เขาระลึกความทรงจำเกี่ยวกับ การแต่งงานและความรักของพวกเขาด้วยวิธีนี้

นรมนเห็นแหวนสองวงที่วางบนโต๊ะในห้องโถงใหญ่ ซึ่ง เป็นแหวนที่พวกเขาแต่งงานในตอนนั้น

ตอนนั้นนรมนได้ทิ้งแหวนนี้ไว้ ไม่คิดว่าบุริศร์ยังคงเก็บ

มันไว้

ภายใต้แหวนคือทะเบียนสมรสของพวกเขา

ทะเบียนสมรสไม่ใหม่อีกต่อไป แม้ขอบและมุมจะดูทรุด

โทรมไปหน่อย แต่ก็ดูออกว่าถูกคนเปิดดูบ่อยๆ นรมนเอาออกมาดู ใบหน้าที่คุ้นเคยทำให้เธอน้ำตาคลอ ทันใดนั้นราวกับนึกอะไรได้ นรมนเอารูปที่ไว้ในแขนเสื้อ

ออกมา

นั้นเอามาจากตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เป็นผู้หญิงที่อยู่บน ขาตั้งภาพของชินทร เป็นภาพที่เหลืองเก่า แต่ที่น่าแปลกคือ หน้าตาเธอเหมือนกับนรมนคนเก่าเป๊ะๆเลย

ในโลกนี้จะมีคนที่คล้ายกันขนาดนี้ได้อย่างไร?

ที่สำคัญคือถ้าผู้หญิงคนนี้มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับชิน ทร ตอนนี้เธอเกือบจะอายุเท่ากับแม่นรมนแล้ว?

นรมนรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

ผู้หญิงคนนี้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ?

ทำไมถึงได้เหมือนขนาดนี้?

ถ้าหากพูดว่าพวกเขาเป็นคนเดียวกัน คาดว่าคงไม่มีใคร สงสัย แต่ว่าเธอดันไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนี้

เลย

ในใจของนรมนเกิดความสงสัย

เธอไม่เคยได้ยินเลยว่าเธอไม่ใช่ลูกตระกูลธนาศักดิ์ธน ยิ่งเธอไม่เคยได้ยินว่ามีการติดต่อใดๆระหว่างตระกูลธนา ศักดิ์ธนและตระกูลทวีทรัพย์ธาดา หรือมีความสัมพันธ์แบบ ญาติ รูปภาพที่คล้ายกันขนาดนี้คืออะไร?

นรมนคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก

เธอเก็บรูปภาพอีกครั้ง

ที่นี่เต็มไปด้วยกลิ่นไอของเธอ แม้ว่าเธอจะไม่อยู่แล้ว ดอกหญ้าแต่ละดอกในนี้ ต้นไม้แต่ต้น ล้วนตกแต่งตาม ความชอบของเธอ

แทนที่จะเรียกว่าที่นี่คือสุสานส่วนตัวของบุริศร์ ขอเรียก ว่าเป็นพื้นที่ส่วนตัวที่ทำขึ้นเพื่อนรมนโดยเฉพาะ
นรมนนั่งในห้อง แม้ว่าจะหนาวมาก แต่หัวใจนั้นอบอุ่น เลือดนั้นเดือดพล่าน

พฤกษ์หนาวจนทนไม่ไหว เตือนนรมนว่า “คุณหญิง พวก เราควรกลับไปแล้ว ไม่รู้ว่าประธานบุริศร์ทานข้าวกลางวัน

หรือยัง”

เมื่อเขาพูดแบบนี้ นรมนเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองก็ยังไม่ทันได้ ทานข้าวกลางวัน อย่าว่าแต่บุริศร์

“โอเค กลับไปกันเถอะ”

ตอนนี้นรมนอยากจะเห็นหน้าบุริศร์ใจจะขาด

ผู้ชายคนนี้ภายนอกดูเย็นชาไม่แยแสแต่ข้างในค่อนข้าง โรแมนติก

ความดีที่เขามีต่อเธอทำไมไม่ให้เธอรู้เช้ากว่านี้? ความคิดถึงที่มีต่อเธอในห้าปีที่ผ่านมานี้ทำไมถึงไม่บอก

ให้เธอรู้?

นรมนรีบเดินออกไปข้างนอก ถึงขั้นล้มที่หน้าประตูไปที หนึ่ง พฤกษ์ตกใจรีบพยุง นรมนกลับยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไ

ไม่เจ็บ”

พฤกษ์รู้สึกได้ว่าอารมณ์ของนรมนเปลี่ยนแปลงไป ดีใจ อย่างบอกไม่ถูก

เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่ก็พยุงนรมนขึ้นมา

เข่าของนรมนฟกช้ำเล็กน้อย แต่ไม่ได้สนใจอะไรมาก หลังจากทั้งสองออกจากสวนส่วนตัว มุ่งไปทางโรงพยาบาล เมื่อขับผ่านร้านอาหารFood garden นรมนให้

พฤกษ์จอดรถ

เธอเข้าไปซื้อซุปนกพิราบ

ได้ยินว่าซุปนกพิราบรักษาแผลได้ดี

นรมนถือซุปนกพิราบกลับห้องผู้ป่วยอย่างระมัดระวัง

“บุริศร์ นายดูฉันซื้ออะไรมาให้นาย?”

เสียงของนรมนดูเร่งรีบ พร้อมด้วยความดีใจและมีความ

สุข

บุริศร์กลับมองดูเธออย่างเรียบเฉย ไม่เศร้าโศกไม่ยินดี

“เป็นอะไร?”

นรมนเพิ่งรู้สึกว่าบรรยากาศในห้องผู้ป่วยแปลกๆไป พฤกษ์เหมือนนึกอะไรได้ กำลังจะเปิดปากพูด แต่กลับ

ถูกบุริศร์ตะคอกเสียงดัง

“ออกไป!”

เสียงตะคอกนี้แฝงด้วยความกดดันและอดทน และมี ความโกรธที่พูดไม่ถูก

นรมนรู้สึกประหลาดใจ วางซุปนกพิราบในมือลงบนโต๊ะ รีบเทออกมาถ้วยหนึ่งยื่นให้บุริศร์ ยิ้มแล้วพูด “นายรีบดื่ม ตอนยังร้อน ฉันเคยได้ยินคนแก่พูด ถ้าบนตัวมีแผล ดื่มซุป นกพิราบแผลจะหายเร็วขึ้น วันนี้ไม่มีเวลาแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะ ซื้อนกพิราบต้มให้นายด้วยตัวเองเลย”
บุริศร์มองไปที่รูปนกพิราบร้อนๆตรงหน้าเขา คำพูดที่ นาวินถามนรมนยังคงวนเวียนโผล่ในสมองเขา

ทันใดนั้นเขาปริปากถาม

“ครั้งนี้ที่คุณกลับมาเพื่อจะล้างแค้นและแก้แค้นใช่ไหม? ทุกสิ่งที่คุณทำให้ผมนั้นแค่หลอกลวง เพื่อหลอกใช้ผมใช่ ไหม??”

นรมนอึ้งไปทันที

เธอเหมือนเข้าใจอะไรขึ้นมา แขนเกร็งเล็กน้อย

“นายให้พฤกษ์สอดแนมฉัน?”

“ตอบผมว่าใช่หรือเปล่า? ความดีที่คุณมีต่อผมในเมื่อ ก่อน ความรู้สึกที่ผมนั้นถูกเผาทิ้งในไฟไหม้ครั้งนั้นแล้วใช่ ไหม? ความรู้สึกที่คุณมีต่อผมในตอนนี้คือแบบไหน? เกลียด? หรือว่าแค้น? คุณอยากรู้หลังจากที่ผมบุริศร์รัก คุณนรมนขึ้นมาแล้วจะเป็นสภาพไหนใช่ไหม? ตอนนี้พอใจ หรือยัง? รู้สึกภูมิใจไหม? คุณต้องการให้ผมไปสัมผัสความ หมดหวังเมื่อก่อนของคุณในไฟไหม้สักครั้งใช่ไหม? คุณ พูดสิ ขอแค่คุณพูด ผมก็จะไป ผมยินยอมการแก้แค้นและ ความโกรธของคุณ”

ดวงตาของบุริศร์แดงก่ำเล็กน้อย และมีบางสิ่งแวววาววน อยู่ในตาของเขา

เจ็บหัวใจ!

ที่แท้การตกหลุมรักใครสักคนไม่เพียงแค่มีความหวาน ชื่นเท่านั้น แต่ยังเจ็บปวดอีกด้วย
เขาคิดว่าในช่วงห้าปีนี้เขาได้ผ่านความทรมานที่ยากที่จะ ทนในโลกนี้มาแล้ว ไม่คิดว่าช่วงเวลานั้นยังเทียบคำพูดที่ นาวินถามนรมนกลับไม่ได้

เธอไม่ได้ตอบ นั้นคือการยอมรับ!

เมื่อนึกถึงนรมนกลับมาเข้าหาตัวเองด้วยความแก้แค้น เมื่อนึกว่าการเจอหน้าครั้งนั้นจนถึงตอนนี้ กลยุทธ์แสร้ง ปล่อยเพื่อจับของนรมน บุริศร์ก็รู้สึกรับไม่ค่อยได้

เขาเหมือนคนโง่ที่ถูกปั่น

ถ้านรมนกลับมาแล้วบอกเขาว่า เธอกลับมาเพื่อแก้แค้น ในเรื่องในอดีต แม้ว่าจะเอาชีวิตนี้เขาก็ไม่แคร์

แต่ตอนนี้เขาเจ็บใจสุดขีด

ยังสามารถให้ทุกอย่างเพื่อเธอ แม้กระทั่งชีวิต แต่ ตำแหน่งของปากหัวใจดูเหมือนจะฉีกเป็นรูใหญ่ เลือดไหล ริน เจ็บปวดรวดร้าวใจแทบอยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอดไป

นรมนไม่เคยเห็นบุริศร์ที่เป็นแบบนี้ เขาเหมือนกับจะ ร้องไห้ได้ทุกเมื่อ

นี่ไม่ใช่บุริศร์

บุริศร์นั้นเข้มแข็ง เย็นชา จะร้องไห้ได้ไง? แต่ทำไมหัวใจถึงเจ็บอย่างอธิบายไม่ถูก?

“บุริศร์ ไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิดนะ”

“แล้วเป็นแบบไหนล่ะ? คุณล้าพูดไหมว่าที่กลับมาไม่ได้ เป็นเพราะจะแก้แค้นผม? ไม่ได้กลับมาเพื่อจะหลอกใช้ผม?”

น้ำเสียงของบุริศร์สั่น

นรมนกลับไม่มีคำพูดใดจะตอบกลับ

ความตั้งใจเดิมในการกลับมาของเธอคือการแก้แค้น และกลับมาเพื่อเอาอะไรบางอย่างในตัวบุริศร์ก็จริง แต่ สู้ ตอนนี้เธอจะอธิบายอย่างไร?

นรมนพูดอย่างกังวล “ก่อนหน้านี้เป็นเพราะความเข้าใจ ผิด แต่ตอนนี้ความรู้สึกที่ฉันมีให้นายนั้นเป็นความจริง ฉัน ยอมรับว่าฉันมีแผนการที่แตกต่างออกไปต่อนายในการก ลับมาครั้งนี้ แต่นั่นไม่ใช่เพื่อตัวฉันเอง แต่เพื่อพวกเรา…”

“พอแล้ว!”

บุริศร์ขัดจังหวะเธออย่างกะทันหัน และยังปัดซุปนก พิราบในมือของเธอหก

ซุปนกพิราบร้อนมาก ในตอนที่ราดลงหลังมือเธอ หลังมือ เธอเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

บุริศร์อยากจะยื่นมือไปดู สุดท้ายก็กลั้นไว้ เขาจับมือของตัวเองไว้แน่นๆ พูดอย่างเย็นชา “ออกไป!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ