บทที่ 241 คุณไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าอะไรคือความรัก

รเมศมองหน้านรมน แววตาของเธอมีความเกลียดชังและ ความเจ็บปวดอย่างลึกๆ ความรู้สึกแบบนั้นช่างแปลกหน้า เหลือเกิน เหมือนกับมีดพกที่แหลมคมแทงเข้าไปในหน้าอก ของเขา กายวิภาคศาสตร์ความมืดที่เขาซ่อนอยู่ใต้แสง สว่างเหล่านั้นออกมา ช่างเจ็บปวดใจอย่างสิ้นเชิง และช่าง เหลือทนจริงๆ

เขาลองไปเข้ามาล้ำเส้นของนรมน เขาอยากรู้ว่าเขามี ฐานะอะไรในใจของนรมนกันแน่ แต่ว่าในขณะที่เห็นความ เย็นชาและความแปลกหน้าของนรมนยิ่งไปกว่านั้นแววตา ซึ่งเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความเจ็บปวดในตอนนี้ รเมศถึงได้พบว่าตัวเองแบกรับไม่ไหว

“แคทเธอรี คุณหมิ่นประมาทฉันแบบนี้จะดีหรอ? ” รเมศเจ็บปวดรวดร้าวอย่างไม่หยุดไม่หย่อน ความผิด หวังและความเย็นชาเหล่านั้นที่มีต่อนรมนทุกคนต่างเห็น กันหมด

นรมนกลับพูดแบบไม่ใส่ใจ “ตอนนั้นฉันเปลี่ยนใบหน้านี้ ทำให้ฉันกลายเป็นแคทเธอรีในวินาทีนี้ ประธานรเมศก็กะ จะให้ฉันตัดขาดบ้านตระกูลโตเล็กตั้งแต่นั้นมาแล้วใช่ มั้ย? ดิฉันกับประธานรเมศมีมิตรภาพที่ลึกซึ้งแค่ไหน และ มั่นคงแค่ไหนก็ตาม แต่ก็รับมือไม่ไหว ที่จะไปทำลายและ ผลาญสิ้นมันอีกไม่ใช่หรือ? คนที่สำคัญที่สุดของฉันคุณ เข้าใจมากกว่าใครๆ น่าเสียดายตอนนี้คุณลงมือกับพวกเขาไปแล้ว คุณคิดว่าฉันต้องทำยังไง? อดทนอย่างครั้ง แล้วครั้งเล่าเพื่อบุญคุณที่คุณเคยช่วยเหลือชีวิตฉันในตอน นั้น ดังนั้นชดใช้ด้วยการเสียสะละคนที่ฉันแคร์ทุกคนไป อย่างงั้นหรือ? รเมศคุณพูดอยู่เต็มปากว่ารักฉัน ความจริง คุณไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำว่าความรักมันคืออะไร”

คำพูดเหล่านี้นรมนคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีสักวันที่ตัวเองต้อง พูดกับรเมศ หักหน้าต่อหน้าทุกคนเป็นเรื่องที่นรมนไม่อยากทำมาโดย

ตลอด แต่ว่ารเมศกลับรังแกคนเกินไปแล้ว

เธออดทนมาโดยตลอด และถอยห่างมาโดยตลอด กลับ ทำให้รเมศคิดว่าเธอกำลังรู้สึกเสียใจอยู่หรือ?

เธอนรมนตอนนี้ไม่ติดค้างใครทั้งนั้น!

ที่ติดค้างตระกูลวัชโรทัยและรเมศ เรื่องราวเหล่านี้และ คนพวกนี้ชดใช้ไปตั้งนานแล้ว

แววตาของนรมนเย็นชาเล็กน้อย

“ประธานรเมศ ปล่อยเราไปเถอะ มิเช่นนั้นฉันไม่ถือสาที่ จะตายไปพร้อมกับคุณที่นี่”

นรมนไม่ได้ข่มขู่รเมศ

เธอคนนี้พูดจาไม่เคยเวอร์วัง จุดนี้รเมศรู้ดีอยู่แล้ว

“ตายไปพร้อมกัน? คุณไม่สนไม่แคร์อะไรแล้วจริงๆ หรอ? คุณไม่คิดถึงกมลพวกเขา และพ่อแม่ของคุณ

หรอ? ”
รเมศรู้สึกว่านรมนบ้าไปแล้วจริงๆ

เธอรู้สึกว่ารเมศสุภาพและมีมารยาทมาโดยตลอด รู้จัก ก้าวหน้าและล่าถอย กลับไม่รู้ว่าเธอก็บ้าคลั่งได้ขนาดนี้ แต่ ความบ้าคลั่งของเธอกลับไม่ใช่เพราะเขา

“คุณยอมรับแล้วใช่ไหม? ”

นรมนก้าวไปข้างหน้านึงก้าว ระยะห่างกับรเมศก็แค่ก้าว เดียวเท่านั้น ใกล้ซะจนสามารถได้กลิ่นหอมที่เป็นเป็น พิเศษในตัวเธอ

ยิ่งไปกว่านั้นเขาอยากกอดเธอเอาไว้ในอ้อมกอดเหลือ เกิน แต่ว่าบุริศร์ที่อยู่ข้างหลังจ้องมองเขาอย่างโหดๆ แวว ตาที่เย็นชาคู่นั้นจ้องหน้ารเมศอย่างไม่ให้คลาดสายตา เหมือนกับว่าเขาแค่เคลื่อนไหวนิดเดียว เขาก็เหมือนจะ ทำให้เขาพิกลพิการไปเลย

ในด้านการใช้กำลัง รเมศยอมรับเองว่าสู้บุริศร์ไม่ไหว

เพราะฉะนั้นเขาจึงยับยั้งตัวเอง

ถึงแม้นรมนรู้ทุกอย่าง แต่ว่าตอนที่รเมศยอมรับอย่างเต็ม ปาก นรมนก็ยังรู้สึกเจ็บปวดใจอยู่แป๊บนึง

เป็นเขาจริงๆซะด้วย! แยมไม่ได้โกหกเธอ!

แววตาของนรมนเย็นชาซะจนน่ากลัว ทำให้รเมศถอย

หลังไปเล็กน้อย

“นรมน คุณฟังนะ..
“ฉันบอกกับคุณนะ กมลและพ่อแม่ของฉันไปจาก อเมริกาแล้ว ตอนนี้ไม่ว่าคุณใช้ฝีมืออะไรไปสกัดกั้นพวก เขาก็ตาม ไม่ทันซะแล้ว ตอนนี้มีแต่ฉันกับุริศร์อยู่ที่นี่ คุณ ต้องการทำอะไร ฉันกับบุริศร์ก็เอาด้วย อย่างมากก็แค่ให้ เราตายไปพร้อมคุณก็แค่นั้นเอง รเมศ คุณทำให้ฉัน ขยะแขยงและเกลียดชังคุณได้อย่างสำเร็จแล้ว ที่สำคัญ สุดๆ ไปเลย”

นรมนใช้คำพูดแค่สองคำพูดกับรเมศจบปุ๊บ ก็ถอยออก มานึงก้าวโดยตรง

เธอมาถึงข้างกายบุริศร์ บุริศร์ได้ยื่นมือออกมารอเธอ เรียบร้อยแล้ว

ทั้งคู่ประสานมือกัน กิริยาท่าทางที่รักกันจะเป็นจะตาย กระตุ้นรเมศสุดๆไปเลย แต่ว่าคำพูดสุดท้ายของนรมนก็ ทำให้หัวใจของรเมศเลือดหยดลงมาได้อย่างสำเร็จเช่นกัน

เธอว่าไงนะ?

เธอพูดว่าเธอเริ่มขยะแขยงเขาได้อย่างสำเร็จแล้ว?

ทำไมต้องขยะแขยง?

เขาดีกับเธอขนาดนั้น! ยิ่งไปกว่านั้นทำกับเธอโดยไม่ สนใจทุกอย่าง เพียงแค่เพื่อให้ได้ตัวเธอมา และให้ความ เป็นอยู่ที่ดีที่สุดกับเธอ ทำไมต้องขยะแขยงเขาหล่ะ?

รเมศไม่อาจเข้าใจ แววตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาจ้องมองนร มนอย่างไม่ขาดสาย เหมือนกับเธอเป็นคนที่ไม่มีหัวจิต

หัวใจ
แต่ว่านรมนในตอนนี้ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอได้อีกต่อไป

แล้ว

บุริศร์มองดูรเมศ มองเห็นสีหน้าท่าทางของรเมศในตอน นี้ ไม่รู้เป็นเพราะอะไร รู้สึกว่าชื่นอกชื่นใจเหลือเกิน ความ หดหูในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ได้หายไปเป็นปลิดทิ้งแล้ว ยิ่ง ไปกว่านั้นเขายังได้เผยรอยยิ้มออกมาอีกต่างหาก

“ประธาน รเมศวันนี้ฉันกับนรมนมีธุระด่วน ไม่อยู่เป็นเพื่อ นประธานรเมศแล้วนะ วันหลังเราค่อยพบปะกันใหม่” พูดจบ บุริศร์พานรมนหันหลังจากไปทันที พฤกษ์เปิดทางให้กับบุริศร์โดยอัตโนมัติ

ตอนนี้นักข่าวต่างอึ้ง ข้าง ไม่รู้ว่าควรขวางบุริศร์ไว้รึเปล่า มีนักข่าวหลายคนที่ถูกรเมศซื้อไว้ล่วงหน้าต่างมองไปที่รเม ศอย่างพร้อมเพรียงกัน น่าเสียดายตอนนี้รเมศมองดูนรมน ยกขาจากไปอย่างกับคนโง่ เหมือนกับหัวใจทั้งดวงตามไป ด้วย

บุริศร์พูดกับนรมนด้วยเสียงทุ้มต่ำ “คุณใจกล้าจริงๆ คุณ ไม่กลัวเลยหรอว่าเขาจะลงมือกับเราจริงๆ? I3D

“ฉันจัดการคนที่บ้านให้เรียบร้อยแล้ว อย่างมากก็แค่ตาย ไปพร้อมกับคุณเท่านั้นเอง ฉันไม่กลัวหรอก” นรมนยิ้มแย้มอย่างกับดอกไม้ที่ผลิบาน

วินาทีนี้ บุริศร์รู้สึกว่าทุกอย่างคุ้มค่าแล้ว

ทั้งคู่ขึ้นไปที่รถอย่างรวดเร็ว กลับไม่อยากกลับไปที่บ้านพักคนชราแล้ว

กมลกับคุณนายโตเล็กที่บ้านตระกูลโตเล็กต่างจากไป แล้ว ที่บ้านคนชรายังมีตุลยาที่ดุร้ายกับบุริศร์ นรมนรู้สึกว่า

ตัวเองกลับไปเป็นการหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ

บุริศร์เหมือนกับรู้ว่าในใจเธอคิดยังไง พูดกับพฤกษ์ด้วย เสียงทุ้มต่ำว่า “ไปที่บ้านเดี่ยวตระกูลโตเล็กของเรา” 11

“ครับ!

พฤกษ์ส่งนรมนและบุริศร์กลับไปที่บ้านเดี่ยวตระกูลโต เล็กที่อยู่ในอเมริกาอย่างรวดเร็ว

หลังจากกลับไปถึงบ้านเดี่ยว บุริศร์อุ้มนรมนไว้ จูบแบบ มั่วๆ และกดเธอไว้ที่กำแพงกะทันหัน

ข้างหลังเป็นกำแพงที่เย็นเฉียบ ข้างหน้าเป็นบุริศร์ที่ ร่างกายเร่าร้อน นรมนจับคอเสื้อข้างหน้าของเขาแบบ

แน่นๆ พยายามตอบสนองความรักที่เร่าร้อนของเขา เธอช่างงดงามเช่นนี้ ช่างกล้าหาญเช่นนี้ และทำให้บุริศร์ ปล่อยมือไม่ได้เช่นนี้

เขากัดผิวพรรณของเธอ รู้สึกว่าตัวนรมนอยู่ในอ้อมกอด ของเขาอย่างอ่อนนุ่ม ช่างยั่วยวน และไม่พูดไม่จา อุ้มตัว นรมนขึ้นมาในแนวขวางโดยตรง และขึ้นไปห้องนอนหลัก ชั้นบนโดยตรง

ถีบประตูออกด้วยขาข้างเดียว แล้วก็ถีบประตูปิดลงด้วย ขาข้างเดียวอีกครั้ง ตั้งแต่ต้นจนจบ การจูบของบุริศร์ไม่เคยห่างจากนรมนเลย

เสื้อผ้าของทั้งคู่ถอดออกมาอย่างรวดเร็ว ทิ้งไปบนพื้นใน ตลอดทาง แพร่กระจายมาถึงที่เตียงโดยตรง ตอนที่ทั้งคู่ล้มลงไปบนเตียง ได้พบปะกันอย่างเปิดเผย

แล้ว

ทุกอย่างสำเร็จไปด้วยดี

ในอากาศมีลมหายใจที่ชวนให้คนหลงใหลลอยขึ้นมา เสียงลมหายใจปะปนกัน ทำให้อุณหภูมิในห้องเพิ่มขึ้น อย่างรวดเร็ว

พฤกษ์อยู่ข้างหลังเก็บทุกอย่างให้เรียบร้อย จัดคนให้เฝ้า อยู่ข้างนอก สำหรับเหตุการณ์ข้างในไม่ขอออกความคิด เห็นใดๆทั้งสิ้น

อากาศที่อเมริกาช่างหนาวเย็นจริงๆ ดูท่าเขาก็ต้องหาคนมานอนใต้ผ้าห่มอย่างอบอุ่นซะแล้ว

นรมนถูกบุริศร์ทำแบบซ้ำไปซ้ำมาจนหมดเรี่ยวหมดแรง แต่ว่าผู้ชายคนนี้เหมือนมีแรงที่ไม่มีวันใช้หมด ทำให้เธอทั้ง มีความสุขและอีกทั้งทนไม่ไหว

ในที่สุดบุริศร์ตะโกนเสียงทุ้มต่ำออกมาหนึ่งครั้ง ทั้งคู่ หมดแรงอยู่บนเตียงโดยสิ้นเชิง

สูดดมกลิ่นตัวที่หอมกรุ่นของนรมน บุริศร์พูดอย่างพอใจ ว่า “คุณยอมรับฐานะของตัวเองต่อหน้าทุกคนแล้วนะ วัน หลังอย่าคิดไปจากฉันอีกหล่ะ”
“ฉันได้ยินมาว่าคุณให้พฤกษ์ไปจองแหวนแต่งงาน แล้ว ? แต่เป็นเพราะว่างอนกับฉันคุณจึงไม่สนใจ?

จู่ๆนรมนเริ่มคิดบัญชีหลังจากสู้รบกันบนเตียงเสร็จ เรียบร้อยสิ้นไปแล้ว

บุริศร์อึ้งค้างเล็กน้อย รีบพลิกตัวแล้วลุกขึ้นมา

“ไม่ใช่สักหน่อย”

“อะไรคือไม่ใช่สักหน่อย? คือว่าไม่ได้ไปจองแหวน แต่งงาน? หรือว่าไม่สนใจแหวนแต่งงาน? อืม? ”

นรมนเหมือนกับงูซึ่งกอดบุริศร์จากข้างหลัง

ร่างกายของบุริศร์ตึงอีกครั้ง

“คุณไม่เหนื่อยหรอ? ”

II

เขาถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ แววตามีความอันตรายซ่อนอยู่

นรมนถึงได้พบว่าตัวเองทำอะไรลงไปเนี่ยะ เธออายจนแก้มแดงก่ำ รีบดึงผ้าห่มมาห่มตัวเองไว้ เพราะ เหตุนี้ปล่อยบุริศร์ไปเรียบร้อย

“ฉันจะบอกคุณนะ หากว่าฉันไม่พอใจกับแหวนแต่งงาน แล้วละก็ ฉันไม่รับปากแต่งงานกับคุณเชี่ยวหล่ะ”

นรมนหันหน้าไปแบบหยิ่งๆ

บุริศร์รู้สึกว่าภรรยาของตัวเองคนนี้ช่างน่ารักสุดๆ “นี่คุณ เป็นคนของฉันไปแล้วนะ ไม่แต่งกับฉันยังคิดจะ

แต่งกับใคร?
“มันก็ไม่แน่นะ คนที่อยากแต่งงานกับฉันถมเถไป”

นรมนยกคางขึ้นมาแบบหยิ่งๆ กลับถูกบุริศร์จับขา กรรไกรล่างไว้โดยตรง จูบที่ยกตนข่มท่านเช่นนี้แย่งลม หายใจของเธอไปอีกครั้ง

เธอไม่รู้ว่าตัวเองเริ่มต้นยังไง และไม่รู้ว่าจบลงยังไง รู้แต่ ว่าสติค่อยๆหมดไป ตอนที่เธอหลับไปทั้งคน บุริศร์เหมือน กับยังทำต่อไป

ผู้ชายที่น่ากลัวคนนี้!

ก่อนนรมนสลบไปสิ่งที่นึกขึ้นได้สิ่งนึงก็คือ ผู้ชายกลั้นไว้ นานไม่ได้ มิเช่นนั้นคนที่ลำบากก็คือผู้หญิงนั่นเอง

หลังจากจบสิ้นการสู้รบถึงได้พบว่านรมนหลับไปแล้ว

การร้องขอที่ไร้ขีดจำกัดทำให้ร่างกายของนรมนอ่อนล้า สุดๆไปเลย ยิ่งกว่านั้นหลังจากผ่านเรื่องราวของพ่อแม่บ้าน ตระกูลธนาศักดิ์ธน และอยู่ใต้การผ่อนคลายทั้งร่างกาย และจิตใจโดยสิ้นเชิง นรมนสามารถนอนหลับก็ไม่ใช่เรื่อง

น่าแปลก

บุริศร์อุ้มเธอไปที่ห้องอาบน้ำ

นรมนเบลอๆเล็กน้อย รู้ว่าคนที่อุ้มตัวเองเป็นใคร กลับ ลืมตาขึ้นมาไม่ได้

“ง่วง! ”

เธอบ่นแบบเสียงเบาๆ

บุริศร์พูดอย่างอ่อนโยนว่า “คุณนอนเถอะนะ ฉันอาบน้ำให้คุณเอง แบบนี้สบายตัวหน่อย”

นรมนเหมือนเข้าใจที่บุริศร์พูด ถึงแม้ยังคงสะลึมสะลือ แต่รู้สึกว่าแม้แต่นิ้วมือและร่างกายก็เหนื่อยล้าจนขยับไม่ ได้

เธอให้บุริศร์อาบน้ำให้เธอแบบตามสบาย จากนั้นใช้ ผ้าเช็ดตัวห่อเธอไว้ แล้วออกไปจากห้องอาบน้ำอีกครั้ง

เครื่องเป่าผมเป่าไว้ที่ข้างหู นรมนหลับไปอีกครั้งโดยที่ อดทนไม่ไหวอีกแล้ว

หลังจากบุริศร์เป่าผมที่นุ่มลื่นของเธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว มองเห็นนรมนกำลังหลับอย่างสนิทและนอนคดตัวอยู่ที่ หน้าอกของเขาซึ่งเหมือนกับแมวตัวน้อย จู่ๆเขายิ้มแย้ม ออกมากะทันหัน

ชีวิตที่สุขสงบแบบนี้เป็นสิ่งที่เขาคาดหวังมาโดยตลอด ตอนนี้อยู่ใกล้ๆตรงหน้าแล้ว ยื่นมือก็สัมผัสได้เลย แต่กลับ ทำให้เขารู้สึกว่าไม่ค่อยเป็นความจริงสักเท่าไหร่

วางนรมนลงไปบนเตียงเบาๆ ดึงผ้าห่มมาห่มให้กับเธอ บุ

ริศร์ไปอาบน้ำในห้องน้ำ

ตอนที่เขาออกมา ไม่รู้ว่านรมนเป็นเพราะว่าร้อนหรือว่า เพราะอะไร พลิกตัวทั้งคน ผ้าห่มเปิดออกมาโดยตรง ขาที่ เรียวยาวคู่นั้นเปิดเผยออกมาต่อหน้าต่อตาบุริศร์

สิ่งสำคัญที่สุด ที่ที่สวยงามที่สุดของเธอผลุบๆโผล่ๆ ทำให้บุริศร์หดลำคอในพริบตาเดียว และทำให้ร่างกายตึง ไปทั้งคนอีกครั้ง
ขณะที่เขาเดินไปที่นรมนอย่างเร็วไว เสียงเคาะประตู ของพฤกษ์ดังเข้ามาจากข้างนอกอย่างกะทันหัน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ