บทที่ 842 ฉันกลัวว่าผู้ชายฉันจะกลับมาตัดมือนาย

“เห็นเลือดด้วยเหรอ?”

บุริศร์ถามทีละค่า น้ำเสียงมีความเย็นยะเยือก ราวกับสามารถ แช่แข็งผู้คนได้

นรมนตกใจจนเหงื่อแตกทั้งร่าง

“บุริศร์ อย่า!”

เธอรู้สึกจากใจจริงว่าคุณท่านพรโสภณกำลังรนหาที่ตาย

“คุณตา คุณหยุดได้แล้ว!”

นรมนกลัวจริงๆ ว่านิสัยไม่สนใจใยดีอะไรทั้งนั้นของบุริศร์จะ ทําร้ายคุณท่านพรโสภณ

มีดสั้นเย็นเฉียบอยู่ที่คางตน แต่คุณท่านพรโสภณค่อนข้าง โล่งใจ

“ดูเหมือนนายจะแข็งแกร่งกว่าพ่อตานายเยอะเลย เห็นแก่ที่ นายเป็นห่วงหลานสาวฉัน ฉันไม่แหย่นายแล้ว เธอสบายดี ไม่ เป็นอะไร แค่นายไปถอนฟ้องเรณุกา ฉันก็จะปล่อยเธอกลับบ้าน ไปกับนาย ไม่งั้นก็เอาตามประโยคนั้น ฉันจะให้เธออยู่ที่นี่กับตา แก่อย่างฉันไปตลอดชีวิต ฉันไม่เชื่อว่าคราวหน้านายจะกล้าบุก เข้ามาอีก”

คำพูดของคุณท่านพรโสภณทำให้บริศร์ขมวดคิ้วแน่น
“คุณอยากให้ผมปล่อยเรณุกาเหรอ?”

“ใช่ นายยังหนุ่ม หูไม่ดีแล้วเหรอ?”

เอาคนแก่ของคุณท่านพรโสภณเจ็บอยู่รางๆ ตอนนี้คางก็ถูก คนอื่นข่มขู่ คำพูดนี้คงไม่ดีนัก

บุริศร์หรี่ตา แล้วมองนรมนอีกครั้ง เห็นคุณท่านพรโสภณไม่ ให้คนปิดประตู ทุกอย่างในขณะนี้ถูกคนข้างนอกเห็นอย่าง ชัดเจน แต่คนเหล่านั้นด้านนอกคงได้ยินบทสนทนาไม่ชัดเจน

ที่นี่มันที่ไหน?

ที่นี่คือลานเขตทหาร

ถึงเขาจะพาคนบุกเข้ามา แต่นักข่าวและคนชมความตื่นเต้น เหล่านั้นไม่อาจตามเข้ามาได้เยอะ

บุริศร์มีชีวิตได้จนถึงตอนนี้ ถึงจะไม่ถือว่าเป็นคนมี ประสบการณ์ทางโลกมาก แต่บางเรื่องก็เข้าใจ เห็นนรมนสบาย ปลอดภัยดี ถึงแม้ชายคนนั้นจะจับที่คอนรมน แต่ไม่ได้ออกแรง มากนัก เขาเดาได้ถึงอะไรบางอย่าง

“ได้ แค่เรณุกาคนเดียวใช่ไหม? ผมปล่อยก็ได้ แต่ผมต้อง พานโมนออกไปก่อน

“ไม่ได้ ถ้านายเอาเธอไปแล้ว ไม่ทำตามสัญญา ฉันจะทำยัง ไง? ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการพาเธอมา ฉันจะให้ สิ่งที่ทำไปสูญเปล่าไม่ได้ บุริศร์ ถ้านายจัดการเสร็จเมื่อไร ฉันก็จะ ปล่อยเธอไปเมื่อนั้น”
คำพูดคุณท่านพรโสภณทำให้ดวงตาบุริศร์เย็นชาขึ้น “ถ้าผู้หญิงของฉันเป็นอะไรที่นี่ ผมไม่จบกับคุณแน่

ชีวิตนี้ของคุณท่านพรโสภณโดนข่มขู่ไม่เยอะ แม้แต่ตอนนั้น คนในตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็ไม่กล้าพูดแบบนี้กับเขาด้วยซ้ำ ไม่ คิดว่าบุริศร์จะกล้าพูดแบบนี้กับเขา

เขาโกรธแทบตาย หันศีรษะไปพูดกับนรมน “ดูสิหลานหา หลานเขยได้ดีจริงๆ กลับห้องไปเลย?!”

“คุณตา!”

นรมนรู้สึกตัวเองไร้เดียงสาจริงๆ

เธอไม่มีใครให้คุณตารนหาที่ตายแบบนี้

บริศ มองนรมน ในสายตามีความอ่อนโยนเล็กน้อย

“อยู่ที่นี่ดีๆ รอฉันกลับมารับคุณ”

“โอเค ช่วยฉันจัดหาที่ให้คมทิพย์ด้วย จริงสิ พฤกษ์เป็นยังไง

บ้าง?”

นรมนนึกถึงเรื่องนี้ก็รีบถามขึ้น

“ไม่เป็นอะไรแล้ว หนังหัวถลอกนิดหน่อย พักผ่อนเดี๋ยวก็ดีขึ้น ฉันจะช่วยคุณดูแลคมทิพย์ให้ดี คุณไม่ต้องเป็นห่วง รอฉันนะ เดี๋ยวฉันกลับมา”

บริศ พูดจบ ก็หันตัวไปมองคุณท่านพรโสภณ พูดขึ้นอย่างเย็น ชา “ดูแลผู้หญิงของผมให้ดี เดี๋ยวผมกลับมา
“ทําให้เสร็จก่อนค่อยว่ากัน

คุณท่านพรโสภณ โบกมือทันที บุริศร์ถึงได้เก็บมีดสั้น เขามองนรมนอีกครั้ง จากนั้นก็หันตัวเดินออกไปข้างนอก เห็นแผ่นหลังบุริศร์ นรมนก็รู้สึกค่อนข้างเสียใจ “บุริศร์ ถ้าคุณลำบากใจก็ไม่ต้องทำก็ได้นะ อย่าทำเพื่อ

“เพื่อคุณ ถึงจะเป็นศัตรูกับคนทั้งโลกฉันก็ยอม

บุริศร์ไม่ได้หันศีรษะกลับมา แต่ประโยคนี้ลอยอยู่ในอากาศ ทําให้นรมนขอบตาแดงทันที

เธอไม่รู้ว่าประโยคนี้บริศร์จงใจบอกให้คนอื่นได้ยิน หรือบอก ตน แค่รู้ว่าตอนนี้หัวใจพองโต มีอารมณ์บางอย่างกำลัง หมักหมม กำลังพองโต เติมเต็มหัวใจเธอ มันอบอุ่นและร้อนระอุ

“เสแสร้ง! คำพูดเพราะๆ ใครก็พูดได้ รอนายทำได้ก่อนถึงจะรู้ ว่าจริงหรือเท็จ”

คุณท่านพรโสภณ โต้กลับอย่างดูถูก

นรมนไม่สนใจ มองบุริศร์หายไปจากประตูทางเข้าตระกูลพร โสภณ เธอพูดเสียงทุ้ม “คุณตา เขาไม่ใช่คนโง่ คุณทำแบบนี้ ชัดเจนเกินไปหรือเปล่า?”

“ไม่สน ยังไงก็ตามเป้าหมายฉันสำเร็จก็พอ เธอกลับไปพัก ผ่อนเถอะ จริงสิ ฉันได้ยินว่าเธอจะเข้าร่วมการแข่งขันออกแบบอะไรนั่นเหรอ? เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว จะถึงการประกวดเบื้อง ต้นแล้ว ช่วงนี้เธออยู่บ้านฉัน สงบสติอารมณ์จัดการงานออกแบบ ของเธอไปเถอะ ฉันสั่งให้คนไปเอาคอมพิวเตอร์เธอมาแล้ว เธอ ไปทําในห้อง จําไว้นะ ทำงานกับพักผ่อนให้เท่าๆ กันด้วยล่ะ

คําพูดของคุณท่านพรโสภณทำให้นรมนตกตะลึง “คุณตา คุณหมายความว่าจะให้ฉันอยู่ที่นี่ถาวรเหรอ?”

“ทำไมจะไม่ได้? ฉันเป็นคนแก่ไม่เหลือใคร เธอไม่ควรอยู่กับ ฉันเหรอ?”

คุณท่านพรโสภณพูดอย่างมั่นใจในความถูกต้อง ทำให้นรมน โกรธจนอยากหัวเราะ

“อีกไม่นานบุริศร์ก็จะกลับมาแล้ว นิสัยอย่างเขา…….

“พอเขาโกรธจัดเธอพูดแค่ประโยคเดียวเขาก็หายแล้วไม่ใช่ เหรอ? ถ้าเธออยากอยู่กับฉันที่นี่ เขาจะไม่ฟังได้เหรอ?”

“แต่ฉันไม่ได้บอกว่าฉันจะอยู่ที่นี่นะคะ!”

นรมนไม่ไว้หน้าสักนิด

คุณท่านพรโสภณพูดขึ้นอย่างอันธพาล “ฉันไม่สน ยังไงที่นี่ก็ เป็นบ้านฉัน ฉันเป็นคนตัดสินใจ

เห็นคุณท่านพรโสภณอันธพาลแบบนี้ นรมนก็หมดคำจะพูด ทันที

“ถ้าคุณไม่กลัวบุริศร์ทำลายบ้านคุณ คุณก็อันธพาลต่อไปเถอะขณะที่พูด เธอก็ผลักผู้ชายข้างๆ ออก พูดขึ้นอย่างเป็น ชา “ทางที่ดีนายไปหาที่หลบดีกว่านะ ฉันกลัวว่าผู้ชายฉันจะกลับ มาตัดมีอนาย”

พูดจบ เธอก็ลุกขึ้นกลับไปที่ห้องทันที

ชายคนนั้นอับอายเล็กน้อย

คุณท่านพรโสภณกลับลูบคางคิดเกี่ยวกับปัญหานี้อย่างจริงจัง

“เธอพูดถูก นายไปหาที่หลบดีกว่า รอเจ้าเด็กแสบบริศร์หาย โกรธแล้วค่อยกลับมา

“ท่านผู้นำ ผม……”

“โอ๊ย เอวแก่ๆ ของฉัน!!

คุณท่านพรโสภณไม่ฟังอีกฝ่ายอธิบายกุมเอาคนแก่ของตัว เองกลับห้องตัวเองไป

เมื่อบริศร์ออกมาอีกครั้ง เห็นคนมากมายล้อมอยู่ด้านนอก เขา

พูดขึ้นอย่างเย็นชา “ออกไปให้หมด! ล้อมอยู่ที่นี่ทำไม? ไม่รู้เหรอ

ว่าที่นี่คือที่ไหน? เมื่อกี้บ้านคุณท่านพรโสภณมีผู้ก่อการร้าย

เข้าไป เวลาเร่งด่วนมาก ฉันไม่ทันได้แสดงหลักฐาน ใบรับรอง

เข้าออก ก็เลยบุกเข้ามา พวกนายไม่รู้อะไรก็อย่าเขียนมั่วๆ ไม่งั้น

ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก

ถึงบริศ จะพูดแบบนี้ แต่ไม่มีใครเชื่อ
ในเวลานี้ ป้องก็หยิบหลักฐาน ใบรับรองเข้าออกเดินเข้ามา “หลักฐาน ใบรับรองเข้าออกอนุมัติแล้ว

ป้องกะพริบตาให้กับบริศร์ ส่งหลักฐาน ใบรับรองเข้าออกให้ กับบุริศร์

บุริศร์ก็ไม่ได้พูดอะไร สุดท้ายก็เอาหลักฐาน ใบรับรองเข้าออก โยนให้คนป้องกันข้างๆ ตัวเองก็ขับรถออกไปอีกครั้งเหมือนตอน มา

คนอื่นเห็นว่าบริศร์ไปหมดแล้ว แน่นอนว่าพวกเขาก็ไม่กล้าอยู่ ที่นี่ต่อ ถอยกลับไปทั้งหมด แต่เรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ก็แพร่กระจาย ออกไป

หลังจากบุริศร์ไปแล้ว นรมนก็กลับมาที่ห้อง เธอรู้ว่าผลลัพธ์ที่ คุณท่านพรโสภณต้องการนั้นบรรลุผลแล้ว แต่สุดท้ายมันคือ ผลลัพธ์อะไร เธอไม่รู้

และไม่รู้ว่าบริศร์มองออกหรือไม่?

ในใจนรมนเป็นห่วง

ปาณีมาส่งอาหารบางส่วนให้กับนรมน พูดขึ้นอย่างค่อนข้าง โกรธ “คุณนาย คุณท่านพรโสภณนั้นใช่คุณตาคุณจริงๆ เหรอ? ทำไมไม่มีเหตุผลเลย? ฉันบอกว่าฉันจะทำอาหารบำรุงให้กับคุณ เขาบอกว่าให้ฉันทำอาหารกลางวันให้เขาด้วย ฉันไม่ใช่คนรับ ใช้พวกเขานะ”

นรมนชะงักไป จากนั้นก็ยิ้มขณะพูดขึ้น “แล้วยังไง ตอนนี้เราเป็นตัวประกันของเขานะ

“ฉันได้ยินมาว่า ประธานบริศ บุกเข้ามาแบบเอาแต่ใจโดย เฉพาะ ถ้าไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะทำร้ายคุณ ตอนนี้ประธานบริศร์คง รับคุณกลับไปได้แล้ว ตาแก่นี่ก็จริงๆ เลยนะ อายุก็มากขนาดนั้น แล้ว ยังจะโหดกับหลานเขยตัวเองขนาดนี้อีก

ปาณีพูดพึมพำ เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจคุณท่านพรโสภณมาก แต่จิตใจนรมนล่องลอยไปที่อื่นแล้ว

บริศร์ฉลาดมาก น่าจะเข้าใจเกมของคุณตาได้ล่ะมั้ง? พฤกษ์ ไม่เป็นอะไร แต่ยังไม่เจอคมทิพย์เลย แต่คนที่เธอคิดถึงตอนนี้คือ

คิม

ตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่นะ?

นึกถึงตรงนี้ นรมนก็รู้สึกกระสับกระส่ายแล้ว

เธอยืนขึ้นทันที ทำให้ปาณีตกใจสะดุ้ง

“คุณนาย เกิดอะไรขึ้น?

“ฉันจะไปหาคุณตา”

นรมนพูดจบก็ออกจากห้องไป

ปาณีกลัวว่านรมนจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ถึงจะค่อนข้างหวาดกลัว แต่ก็เดินตามหลังนรมนออกไป

คุณท่านพรโสภณกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ เห็นนรมนมาแล้ว ก็รีบ พูดขึ้น “ไว้ค่อยว่ากันนะ บ้านฉันมีแขก”
แขกเหรอ?

นโมนขมวดคิ้วเล็กน้อย

พวกเขาเป็นญาติกันไม่ใช่เหรอ?

ทําไมกลายเป็นแขกไปแล้ว?

คุณท่านพรโสภณ โทรหาใครอีก?

หรือคนที่จัดฉากไม่ใช่คุณท่านพรโสภณ? มีคนอื่นอีกเหรอ? หัวสมองนรมนคิดอย่างรวดเร็ว

“เกิดอะไรขึ้น? ไม่พักผ่อนให้เต็มที่ ออกมาทำไม? คอมพิวเตอร์ของเธอมาถึงแล้ว ไม่ต้องกังวล ฉันไปสอบถามมา แล้ว การประกวดเบื้องต้นในครั้งนี้พื้นฐานเธอไม่มีปัญหา ระดับ ของพวกเขาแย่กว่าเธอมาก”

“คุณตา ฉันอยากเจอแม่ฉัน ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ ทันที

นรมนขัดคำพูดคุณท่านพรโสภณ คำขอนั้นทำให้คุณท่านพร โสภณชะงักสักพัก สีหน้าไม่ค่อยดีนัก

“หลังจากเรื่องนี้จบลงฉันจะให้เธอไปเจอหล่อน”

“ฉันบอกแล้วว่าฉันอยากเจอเธอตอนนี้ ถึงฉันจะบินไปไม่ได้ ฉันวิดีโอคอลกับเธอได้ไหม? ฉันอยากรู้ว่าตอนนี้เธอเป็นยังไง บ้าง สบายดีไหม”

ความดื้อรั้นของนรมนทำให้คุณท่านพรโสภณไม่ชอบอย่างยิ่ง
“หล่อนเป็นลูกสาวฉัน ฉันจะทำอะไรหล่อนได้ นอกจากจํากัด เสรีภาพของหล่อน อย่างอื่นก็ดีหมด เธอไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้ ยังไม่ถึงเวลาที่พวกเธอจะเจอกัน

“แล้วตอนไหนเราถึงจะเจอกันได้ล่ะ? คุณตา ฉันอยากรู้ คุณ กักบริเวณแม่ฉัน มิลินทำอะไรอยู่ที่นั่น? เธอเป็นหมอ ไม่ใช่คนรับ ใช้ คุณคงไม่ได้บอกฉันหรอกนะว่าเธออยู่ข้างๆ แม่ฉันเพื่อดูแล แม่ฉันน่ะ?”

นี่เป็นคำถามที่นรมนสงสัยมาตลอด

ถ้าคุณท่านพรโสภณต้องการหาคนมาดูแลคิม ก็หาคนรับใช้ ตามใจชอบก็ได้ ทําไมต้องเป็นมิลินด้วย?

ตอนนั้นมิลินอยู่ที่ตระกูลจันทรวงศ์ดูแลอาการป่วยให้ฉัตรยา แต่ฉัตรยาถูกทำร้ายจนตาย มิลินหายตัวไปอย่างแปลก ประหลาด แต่ปรากฏตัวขึ้นที่คิมถูกกักบริเวณ หรือระหว่างเรื่อง พวกนี้มีความเกี่ยวข้องอะไรกัน?

ไม่ว่านรมนคิดอย่างไรก็รู้สึกผิดปกติ วันนี้เธอต้องถามคุณ ท่านพรโสภณเรื่องนี้ให้รู้เรื่อง ไม่งั้นเธอไม่สามารถสงบสติ อารมณ์ได้เลย

หลังจากคุณท่านพรโสภณได้ยินคำถามนรมน สีหน้าก็เปลี่ยน ไปทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ