บทที่ 191 เรามาเล่นเกมกัน
“คุณนายตระกูลโตเล็ก ดึกขนาดนี้แล้ว จะพา คุณหนูกมลไปไหนเหรอครับ?”
การมาของหมอทำให้คุณนายตระกูลโตเล็กรู้ตัว ว่าตัวเองอาจจะหนีไปไม่ได้ แต่ว่าเธอผ่านร้อนผ่าน หนาวอยู่ในตระกูลโตเล็กมาตั้งสิบปี เธอจึงไม่ได้ แสดงท่าที่ร้อนรนอะไรออกไป พูดยิ้มๆออกไปว่า “กมลกำลังอารมณ์ดี ฉันเลยว่าจะพาแกไปเดินเล่นที่ สวนสักหน่อยนะ เอาแต่หมกอยู่ในห้องอย่างนี้คงไม่ดี เท่าไหร่”
“แบบนั้นไม่ได้นะครับ คุณนายตระกูลโตเล็ก คุณหนูกมลไม่เคยออกไปสัมผัสอากาศข้างนอก ภูมิ ต้านทานร่างกายจะไม่ไหวเอานะครับ อีกอย่างพรุ่งนี้ก็ จะผ่าตัดแล้ว เราต้องฉีดยาให้คุณหนูกมล เพื่อให้ แน่ใจว่าเปอร์เซ็นต์การผ่าตัดในวันพรุ่งนี้มีความสำเร็จ สูง”
หมอพูดจบ ก็มีพยาบาลสองสามคนไปขวางทาง ของเธอเอาไว้
กมลไม่ค่อยชอบการฉีดยา แต่เพราะอยากให้ตัว เองหายไวๆ จึงไม่ได้พูดต่อต้านอะไรออกไป แต่ คุณนายตระกูลโตเล็กกลับดึงเธอมาหลบหลัง
“นี่มันก็ดึกแล้ว ยังต้องฉีดยาอะไรอีก รอให้
ลูกชายฉันกลับมาค่อยพูดกันอีกทีก็แล้วกัน เรื่องใหญ่ขนาดผ่าตัด ยังต้องได้รับการเซ็นยินยอมจากผู้ ปกครอง แน่นอนว่าการฉีดยาก็ต้องให้พวกฉันรู้ด้วยว่า ฉีดยาอะไร?”
ท่าที่ปกป้องของคุณนายตระกูลโตเล็กที่ แสดงออกมาทำให้กมลประหลาดใจ
ดวงตากลมโตบริสุทธิ์ของเธอกะพริบมองคนตรง หน้าปริบๆ ราวกับรู้สึกได้ถึงบรรยากาศเครียดๆ
“คุณย่า ไม่เป็นไรค่ะ หนูฉีดยาทุกวันจนชินแล้ว
ค่ะ หนูไม่เจ็บหรอก”
กมลคิดว่าคุณนายตระกูลโตเล็กเป็นห่วงเธอ จึง รีบเอ่ยปากพูดออกไป แต่กลับทำให้คุณนายตระกูล
โตเล็กรู้สึกแสบร้อนจมูก
เพิ่งอายุเท่าไหร่เอง!
ยังมาพูดกับเธอว่าฉีดยาไม่เจ็บอีกเหรอ
ฉีดยามันจะไม่เจ็บได้ยังไง?
เด็กที่รู้ความขนาดนี้ คนใจไม้ไส้ระกำยังคิดจะ รังแกและกดขี่ข่มเหง ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ?
คุณนายตระกูลโตเล็กยิ้มให้กมลแล้วพูดว่า “ย้ย เด็กโง่ ย่ารู้ว่าความรู้สึกตอนถูกฉีดยามันเป็นยังไง วัน นี้เราไม่ต้องฉีดหรอก เรารอให้แด๊ดดี้กลับมาก่อนดี ไหม?”
“ดีค่ะ!”
บทที่
เมื่อได้ยินว่าไม่ต้องฉีดยา กมลก็ดีใจเป็นอย่าง
มาก
เมื่อหมอเห็นคุณนายตระกูลโตเล็กยืนกรานถึง ขนาดนี้ จึงมีสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“คุณนายตระกูลโตเล็ก แต่นี่เป็นยาที่ต้องฉีดเป็น ประจำนะครับ ถ้าคุณหนูกมลไม่ฉีด คืนนี้อาจจะนอน หลับไม่สนิท คุณหนูกมลอยู่โรงพยาบาลเรามาห้าปี แล้ว พวกเราจึงรู้ดีว่าร่างกายของเธอเป็นยังไง ได้ โปรดคุณนายตระกูลโตเล็กอย่าขัดขวางเราเลยนะ ครับ จะได้ไม่เสียเวลารักษาคุณหนูกมล”
ขณะที่พูด พยาบาลก็คิดจะมาดึงคุณนายตระกูล
โตเล็กออกไป
ในสายตาของพวกเขา คุณนายตระกูลโตเล็กก็ เป็นแค่ยายแก่คนหนึ่ง แรงของคนสองสามคนก็น่าจะ ดึงเธอไปให้พ้นทางได้แล้ว
แต่ในตอนนี้เอง คุณนายตระกูลโตเล็กก็ควักปืน พกออกมา แล้วเล็งมาที่พวกเขา
“ก็ลองดูสิว่าใครหน้าไหนจะกล้าแตะต้องหลาน สาวของฉัน! ฉันจะบอกพวกคุณให้นะ ฉันมีสิทธิ์พก ปืนที่อเมริกา วันนี้ต่อให้ฉันยิงพวกคุณตาย ฉันก็จะไม่ โดนโทษอะไร ถ้าไม่กลัวตายก็เข้ามา! กมลเป็นคน ของตระกูลโตเล็ก ต้องรักษาแบบไหน มันขึ้นอยู่กับ การตัดสินใจของตระกูลพวกฉัน ถึงพวกคุณจะเป็น หมอ ก็ต้องฟังความคิดเห็นของพวกฉันไม่ใช่หรือไง?”
ท่าทางโหดเหี้ยมไม่น้อยไปกว่าพวกผู้ชายของ คุณนายตระกูลโตเล็กทำให้ทุกคนตกใจ
ในมือของเธอคือปืนจริงๆ ปลายกระบอกสีดำวาว ทำให้ทุกคนขนหัวลุกซู่
“คุณนายตระกูลโตเล็ก คุณอย่าเพิ่งวู่วาม พวก เราแค่หวังดีกับคุณหนูกมล คุณเก็บปืนเถอะครับ เดี๋ยวคุณหนูกมลจะตกใจเอา”
คำพูดของหมอทำให้คุณนายตระกูลโตเล็ก กลัดกลุ้ม
เธอไม่อยากเป็นแบบนี้ต่อหน้าหลานสาว เธอ อยากเป็นคุณย่าที่แสนใจดี แต่ว่าในตอนนี้ เพื่อ ปกป้องกมลแล้ว เธอจำเป็นต้องทำตัวแบบนี้
คนพวกนี้ซื้อไม่หยุดคุณนายตระกูลโตเล็กไม่ใช่ คนในวงการขาวสะอาด จึงมองออกว่าพวกเขา ต้องการที่จะฉีดยากมลให้ได้
แต่ทำไมถึงได้ตื้อขนาดนี้ล่ะ?
พอนึกถึงเรื่องที่บุริศร์โทรมาก่อนหน้านี้ จริงๆ แล้วคุณนายตระกูลโตเล็กเดาออกตั้งนานแล้ว เพียง แต่ว่าตอนนี้เธอพลาดโอกาสที่ดีที่สุดในการพากมลหนี ไป
“ออกไปให้หมด! ฉันกับหลานสาวต้องการพัก ผ่อน! ไสหัวออกไป!”
เสียงของคุณนายตระกูลโตเล็กเยือกเย็น ปืนในมือยังคงเล็งมาที่พวกเขา ทำให้พวกเขาหวาดกลัวจน ต้องรีบถอยออกจากห้องไป
จากนั้นคุณนายตระกูลโตเล็กก็ทำการล็อกห้อง เป็นอันดับแรก
กมลมองทุกอย่างด้วยความตกใจ จากนั้นก็ถาม ขึ้นมาอย่างสงสัยว่า “คุณย่า กำลังเล่นเกมกันอยู่เหรอ คะ?”
“ใช่ ย่ากับพวกนั้นกำลังเล่นเกมตำรวจจับโจรอยู่
เป็นไง? สนุกไหม?”
คุณนายตระกูลโตเล็กกลัวหลานสาวตกใจ จึงรีบ
กัมลงไปปลอบกมล
เมื่อกี้กมลกลัวมากๆ เมื่อกี้คุณย่าน่ากลัวมากเลย
แต่เมื่อได้ยินคุณนายตระกูลโตเล็กบอกว่ากำลัง เล่นเกม เธอจึงดีใจขึ้นมาในทันที
“สนุกค่ะ! คุณย่าน่ากลัวมากๆเลยค่ะ! นี่ปืนของ เล่นเหรอคะ? หนูขอดูได้ไหม?”
กมลพูดพร้อมกับจะแย่งปืนไป คุณนายตระกูล โตเล็กตกใจจนต้องรีบเก็บปืนเอาไว้
“มันไม่ใช่ของเล่น ตอนนี้ย่ากำลังคิดจะเล่นเกมที่ น่าตื่นเต้นกว่าเดิมกับพวกเขา ไม่รู้ว่ากมลจะอยากร่วม มือกับย่าหรือเปล่า”
เล่นยังไงคะ?”
กมลถูกหลอกล่อให้อยากรู้อยากเห็น เธอมองมา ที่คุณนายตระกูลโตเล็กอย่างคาดหวัง
เมื่อเห็นหลานสาวเชื่อฟังขนาดนี้ คุณนายตระกูล โตเล็กก็กอดเธอเอาไว้แน่นแล้วพูดว่า “กมล จำเอาไว้ นะ ไม่ว่าย่าจะอยู่กับหนูนานเท่าไหร่ ในใจของย่า หนู ก็คือหลานที่ดีที่สุดของย่า ย่ารักหนูนะ”
ห้างตาของคุณนายตระกูลโตเล็กมีน้ำตาไหลออก
มา
กมลรีบกอดคุณนายตระกูลโตเล็กเอาไว้แล้วพูด ว่า “กมลก็รักคุณย่า ถ้ากมลผ่าตัดเสร็จ กมลจะไป เต้นกับคุณย่าที่สวนสาธารณะ คุณย่าบอกว่าคุณย่า เต้นสวยที่สุดไม่ใช่เหรอคะ? กมลก็อยากเต้นเหมือน กัน กมลอยากเป็นนักเต้นได้ไหมคะ?”
“ได้สิๆ”
คุณนายตระกูลโตเล็กกอดกมลแน่น
เธอรู้ว่าจะออกไปตอนนี้เลยทั้งสองคน คงเป็นไป
ไม่ได้ ข้างนอกต้องมีหลายคนจับตามองพวกเธออยู่ แน่ๆ แต่ในเมื่อบุริศร์บอกให้พวกเธอรีบออกไปจากที่นี่ ก็แสดงว่าที่นี่ไม่ปลอดภัย กมลตกอยู่ในอันตราย กิจจากับพฤกษ์ออกไปแล้ว ถ้าพวกเขาคิดจะกลับ เข้ามาช่วยกมล ก็คงยากแล้ว
ตอนนี้มีแค่เธออยู่ที่นี่ ต้องทำให้ทุกคนคิดว่าเธอ กับกมลยังอยู่ในห้องพักผู้ป่วย ถึงจะสามารถพาตัวกมลออกไปได้
คุณนายตระกูลโตเล็กปล่อยกมลออก แล้วพูด กลั้วยิ้มว่า “เดี๋ยวย่าจะผูกผ้าปูที่นอนแล้วปล่อยลงตรง หน้าต่าง ไม่รู้ว่ากมลจะปืนผ้าปูที่นอนลงไปได้ข้างล่าง ได้หรือเปล่า?”
“ทำไมต้องปีนลงไปล่ะคะ?”
ดวงตากลมโตของกมลกะพริบปริบๆ ใบหน้าเต็ม ไปด้วยความสงสัย
คุณนายตระกูลโตเล็กรู้ว่าหมากที่ตัวเองกำลังเดิน มันอันตราย สุขภาพร่างกายของกมลไม่ดี นี่มันชั้น สอง ไม่รู้ว่าจะสามารถปีนลงไปได้หรือเปล่า แต่ว่าเธอ ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ตอนนี้นอกจากวิธีนี้ยังมีวิธีอื่นอีก หรือไง?
เธอลูบหัวของกมลอย่างใจดีแล้วพูดว่า “เพราะว่า ย่าจะคอยยื้อพวกเขาอยู่ที่นี่ ให้พวกเขาคิดว่าเรายัง อยู่ในห้องนี้ คิดว่าเราหนีไปไหนไม่ได้ แต่ว่ากมลเป็น ฮีโร่ตัวน้อย กมลต้องปีนลงจากทางหน้าต่าง จากนั้นก็ ไปวิ่งไปหาแด็ดดี้ที่หน้าโรงพยาบาล ให้แด๊ดดี้มาช่วย ย่า แบบนี้พวกเราก็ชนะแล้ว แต่ไม่รู้ว่า กมลจะกล้า หรือเปล่า?”
“กล้าค่ะ!”
เมื่อได้ยินกมลก็ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
ตั้งแต่ที่เธอเกิดมาจนถึงตอนนี้ เธอไม่เคยมีประสบการณ์อะไรเป็นพิเศษเลย ชีวิตในแต่ละวัน ธรรมดามาก น่าเบื่อจะตายแล้ว แต่ว่าร่างกายของเธอ ไม่อนุญาตให้เธอทำอย่างอื่น ถึงขนาดที่ไม่กล้าวิ่งด้วย ซ้ำ ทว่าความปรารถนาพวกนั้นทำยังไงก็ไม่เคยลบทิ้ง ออกไปจากใจได้เลย
เมื่อคุณนายตระกูลโตเล็กพูดเกมน่าตื่นเต้นออก มาขนาดนี้ เธอก็ต้องลองสักหน่อยแล้ว เมื่อเห็นท่าทางฮึกเหิมของกมล คุณนายตระกูล
โตเล็กก็พูดเสียงเบาว่า “กมล จำเอาไว้นะ นอกจาก แด็ดดี้ ก็ห้ามสนใจใครทั้งนั้น ต้องวิ่งจนกว่าจะถึงหน้า โรงพยาบาลแล้วหาแด็ดดี้ให้เจอเข้าใจไหม?”
“แล้วถ้าเป็นคุณน้าไพลินล่ะคะ?”
กมลนึกถึงเลขาไพลิน
บางครั้งเลขาไพลินก็จะมาอยู่เป็นเพื่อนเธอตอน กลางคืน แม้ว่าช่วงนี้จะไม่ได้มา แต่กมลก็ไม่กล้ารับ ประกันว่าจะไม่เจอ
คุณนายตระกูลโตเล็กส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่ว่า ใคร ก็ไม่ได้ทั้งนั้น ในเกมนี้ มีแค่หนู ย่า กิจจา พฤกษ์ แล้วก็แด็ดดี้ของหนูเท่านั้น ที่อยู่ทีมเดียวกัน ส่วนคนอื่นคือโจรที่จะมาจับพวกเรา หนูจำเอาไว้นะถ้า เห็นคนพวกนั้นให้รีบหลบทันที รอให้พวกเขาไปก่อน แล้วค่อยออกไปหาแด็ดดี้ของหนูโอเคไหม?”
“โอเคค่ะ! คุณย่าไม่ต้องห่วง เราจะชนะแน่นอนค่ะ!”
กมลอยากลองเล่นเป็นอย่างมาก
คุณนายตระกูลโตเล็กปล่อยผ้าปูที่นอนลงไป
ในใจของเธอกระวนกระวาย แต่เธอกลับไม่มีทาง เลือก เหมือนคนข้างนอกกำลังคุยโทรศัพท์ คุณนาย ตระกูลโตเล็กฟังไม่ค่อยชัด แต่ก็รู้ว่าเวลามันจะไม่ทัน แล้ว
เธอจูบหน้าผากของกมลแล้วพูดว่า “จำเอาไว้นะ หลานรัก ห้ามปล่อยมือเด็ดขาด ถ้าเหนื่อยก็หยุดพัก แต่ห้ามปล่อยมือ ถ้าตกลงไปร่างกายเล็กๆของหนูคง ใช้งานไม่ได้อีกแน่”
“รับทราบค่ะคุณย่า หนูทำได้ หนูเคยเห็นตอนพี่ ชายปืนหน้าต่าง ถึงหนูจะไม่แข็งแรงเท่าพี่ชาย แต่หนู เชื่อว่าตัวเองทำได้”
กมลตื่นเต้นเป็นอย่างมาก จากนั้นก็ปืนลงทาง หน้าต่างไปโดยมีคุณนายตระกูลโตเล็กคอยช่วย
ลมข้างนอกค่อนข้างเย็น
ร่างกายผอมบางของกมลถูกลมพัดจนตัวสั่น
เธอก้มลงมองข้างล่างโดยอัตโนมัติ จากนั้นก็รู้สึก
กลัวขึ้นมา
สูงจัง!
“คุณย่าคะ!”
กมลเริ่มขลาดกลัว เสียงเริ่มสะอื้น
คุณนายตระกูลโตเล็กสงสารเป็นอย่างมาก แต่ก็ ต้องทำเป็นยิ้มแล้วพูดออกไปว่า “กมลเก่งที่สุด กมล ทำได้อยู่แล้ว ย่าว่าหนูก็คงไม่อยากให้พวกเราแพ้ หรอกใช่ไหม?”
“ค่ะ!”
กมลพยักหน้า จากนั้นก็เริ่มปีนลงไปข้างล่างช้าๆ
เธอไม่เคยทำอะไรอย่างนี้เลย ตอนแรกมันก็ดูน่า ตื่นเต้นอยู่หรอก แต่ต่อมาแรงกายมันก็หนักอึ้งขึ้น เรื่อยๆ จนเหมือนมือจะจับผ้าปูเอาไว้ไม่อยู่ ร่างกาย ของเธอห้อยโตงเตงอยู่กลางอากาศเริ่มคัดจมูกจน อยากร้องไห้
แน่นอนว่าคุณนายตระกูลโตเล็กเองก็เห็นท่าทาง ของกมล แบบนั้นก็ยิ่งทำให้เธอสงสารและเป็นห่วง เธอไม่กล้าส่งเสียงดัง จึงทำได้แค่พูดกับกมลว่า “กมล สู้ๆ ย่าจะรอหนูมาช่วยย่านะ”
เมื่อกมลนึกถึงตอนที่กานต์และนรมนอดทนเธอก็ กัดฟันแล้วปีนลงข้างล่างต่อไป
มือเล็กๆของเธอดึงรั้งผ้าปูจนกลายเป็นสีแดง เลือก ราวกับว่าสามารถแตกสลายได้ทุกเวลา ถึงแม้ ร่างกายเล็กๆจะเต็มไปด้วยเหงื่อ แต่เธอกลับไม่ส่ง เสียงร้องออกมาสักแอะ อดทนปืนลงไปข้างล่างช้าๆ ดวงตาของคุณนายตระกูลโตเล็กเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาแห่งความซาบซึ้งใจ
“หลานย่า ขอโทษนะ ที่ย่าทำให้ลำบาก”
คุณนายตระกูลโตเล็กกุมปากตัวเองเอาไว้พร้อม กับมองกมลค่อยๆไถตัวลงไปข้างล่างช้าๆ ด้วยความ เจ็บปวดหัวใจราวกับถูกมีดบาด
กมลไม่รู้ว่าตัวเองปืนลงมานานเท่าไหร่แล้ว ใน ที่สุดเท้าของเธอก็ถึงพื้น เธอยิ้มออกมาอย่างดีใจ
เธอทำได้แล้ว!
เธอปืนลงมาจากชั้นสองได้!
“คุณย่าคะ!”
กมลส่งเสียงขึ้นไปบนห้องเบาๆ
คุณนายตระกูลโตเล็กมองเธอ แล้วพูดกลั้วยิ้มว่า “รีบไป!”
“คุณย่ารอหนูมาช่วยนะคะ”
กมลหันหลังวิ่งออกไป แต่กลับสะดุดล้ม ในตอน นี้เอง ประตูห้องพักผู้ป่วยก็ถูกเปิดเข้ามาอย่าง กะทันหัน
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
