บทที่ 567 คุณช่วยฉันไม่ได้

“เดี๋ยวก่อน!”

*เดี๋ยวอะไร? ถ้ารอต่อไป เราจะได้อยู่ที่นี่กันหมดแน่

บรมนจ้องมองเจตต์อย่างดุเดือดแล้วพูดขึ้น “บอกแล้วไม่ใช่เห รอว่าฉันไม่อนุญาตคุณห้ามพูด?”

“ถ้าฉันบอกคุณว่าบริศร์ก็อยู่ที่นี่ คุณจะไม่ฟังเหรอ? จะให้ฉัน หุบปากจริงๆ ไหม?”

เจตต์มองนรมนอย่างหยอกล้อ

ภายในใจเขาอยากให้นรมนทิ้งบุริศร์จริงๆ แต่เขาก็รู้ว่าถ้าสูญ เสียบุรีศร์ไป นรมนก็จะไม่ใช่นรมน แต่เป็นศพเดินได้เท่านั้น บางทีแม้แต่ศพเดินได้ก็อาจจะไม่ได้เป็น

เขาอยากเห็นนรมนใช้ชีวิตบนโลกใบนี้อย่างมีความสุข หวัง

ว่าจะได้เห็นเธอมีความสุข ถึงแม้คนที่นำพาความสุขไปให้เธอจะ

ไม่ใช่เขาก็ตาม

ความรู้สึกนี้มันเจ็บปวด แต่ก็อุ่นใจเช่นกัน ทั้งเศร้าทั้งสุข ด้วยกัน ไม่แน่ใจว่ามีรสชาติอย่างไร

นรมนตกตะลึงนิดหน่อย ทั้งร่างกายแข็งท่อทันที

เธอเคยคิดว่าบริศร์ก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน แต่ตอนนี้เจอเขาได้ ไหม? เจอเขาแล้วก็ไม่รู้จะเป็นฉากแบบไหน

อยู่
ตอนนี้พวกเขามีการรวมตัวกัน ต้องการออกไปจะใช้แรงอย่าง มาก ถ้าบุริศร์เป็นเหมือนเจตต์ เธอควรทําอย่างไร?

ถ้า มีแต่เธอเข้ามาคนเดียว ถึงจะต้องตายด้วยกันกับบริศร์ก็ไม่ เป็นอะไร แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถปล่อยให้เจตต์กับกิมจิตายไป กับเธอได้

พวกเขาไม่ควรมีภัยพิบัติแบบนี้

หัวใจเจ็บปวดของนรมนแตกสลายแล้ว เธอหลับตาแน่น พูด ขึ้นเสียงทุ้ม “ไปกันเถอะ”

เจตต่คิดว่าตัวเองฟังผิด รีบมองนรมน ก็เห็นสีหน้าเจ็บปวดบน ใบหน้าเธอ

เขาเข้าใจอะไรบางอย่างในพริบตาเดียว

“เป็นห่วงชีวิตฉันกับกิมจิขนาดนั้นจริงๆ เหรอ? คุณไม่กลัวว่า ออกไปครั้งนี้แล้วจะไม่มีโอกาสได้เจอบุรีศร์อีกหรือไง?

คําถามของเจตต์ นนรมนไม่เคยคิดมาก่อนเหรอ? เธอหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดขึ้น “ไปกันเถอะ” “นรมน ฉันไม่อยากให้คุณเป็นแบบนี้!

เจตต์ต้องการผลักแรมนออก แต่สุดท้ายก็ไม่เป็นอย่างที่หวัง “อย่าโวยวาย รีบเดินไป กานต์พยายามยื้อไว้ได้ไม่นาน

หัวใจนรมนถูกตัดขาด แต่ก็ยังทำการเลือกแบบนี้
“นรมน! คุณหยุดนะ!”

เจตต์ยิ่งรู้สึกว่าความเห็นอกเห็นใจของนรมนที่มีต่อตนทำให้

เขาทนไม่ได้

“คุณคิดว่าตอนนี้ฉันเป็นคนขาเปแล้วใช่ไหม เป็นแค่ภาระของ คุณเท่านั้น ก็เลยจะรีบๆ พาฉันออกไปใช่ไหม? คุณรักบุรีศร ขนาดนั้น ตอนนี้ทั้งๆ ที่เขาอยู่ใกล้แค่เอื้อม คุณไม่ไปดูสักหน่อย เหรอ คุณกลัวว่าตัวเองเห็นเขาแล้วจะไม่พาฉันออกไปด้วยใช่ ไหม? ฉันจะบอกคุณให้เจตต์อย่างฉันไม่ต้องการให้คุณสงสาร! ทิ้งฉันไว้แล้วเอาเขาไปซะ! แค่คุณมีความสุข ฉันก็ดีใจ ฉันก็ พอใจแล้ว”

พูดจนถึงสุดท้าย สัมผัสแห่งความรักก็ฉายบนดวงตาเจต ใครจะไปคิดว่าคนเจ้าชู้อย่างเขา จะใช้ความรักแบบนี้ด้วย

นรมนมองเขา พูดขึ้นทีละค่า “ความสุขของฉันกับบริศ ต้อง ให้ตัวเองเป็นคนสร้าง ไม่จำเป็นต้องสร้างขึ้นจากการทิ้งและการ เสียสละของคนอื่น ถ้าเป็นแบบนั้น เรายอมไม่มีอะไรเลยดีกว่า”

“ยังไงแล้ว คุณก็ไม่อยากเป็นหนี้ความรู้สึกฉันถูกไหม? นรมน คุณอยากออกไปกับฉันแบบนี้เหรอ? คุณช่วยเห็นฉันเป็นคนได้ ไหม? ทำไมคุณทิ้งบุริศร์ได้ลง? ฝีมือฉันกับบุริศร์ก็พอๆ กัน ตอน นี้ฉันเป็นแบบนี้ คุณไม่อยากรู้เหรอว่าตอนนี้บริศ เป็นยังไง?

“ไม่ต้องพูดแล้ว”

นรมนค่อนข้างทนไม่ไหวอีกต่อไป
เธออยาก

อยากรู้จริงๆ ว่าบริศ เป็นอย่างไรบ้าง

เขาคือหัวใจของเธอ คือที่พึ่งพิงยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดมาของเธอ แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถคิดได้ ยิ่งไม่สามารถไปดูได้

เจต พูดถูก เธอกลัวว่าพอเห็นแล้ว คิดแล้ว ตัวเองจะไม่อยาก

ออกไปจริงๆ

แต่เจตต์ดูเหมือนจะเห็นความเจ็บปวดของนรมน เขาพูดต่อ “คุณกําลังหวาดกลัว คุณกลัวว่าหลังจากคุณเห็นบุริศร์แล้วจะ ขยับตัวไม่ได้ แต่คุณยืนกรานที่จะไปส่งฉันออกไปก่อน นรมน ใน ใจของคุณ มีแค่บุริศร์เท่านั้นใช่ไหมที่จะอยู่หรือตายไปกับคุณ? ถึงแม้เจตต์อย่างฉันจะเสียสละชีวิตนี้ สำหรับคุณแล้วก็ไม่มี คุณสมบัติมากพอที่จะอยู่หรือตายไปกับคุณใช่ไหม?

“เจตต์ คุณกำลังโวยวายอะไร? ลูกชายฉันกำลังพยายาม อย่างเต็มที่เพื่อช่วยเราออกไป ตอนนี้คุณยังสบายดี คุณเสียดาย อยากอยู่ที่นี่จริงๆ ใช่ไหม? คุณต้องการอยู่ที่นี่จริงๆ ใช่ไหม? ได้ ฉันจะตามใจคุณ!”

นรมนโยนเจตต์ไว้ข้างๆ

“ตอนนี้คุณพอใจหรือยัง?”

การกระทำของนรมนทำให้เจตต์ตกตะลึงนิดหน่อย
เมื่อครู่นี้เธอยังยืนกรานอยู่เลยไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ยอมแพ้จริงๆ แล้วใช่ไหม?

เจต ไม่แน่ใจว่าในใจไม่ผิดหวังหรือเสียใจ แต่ความเจ็บปวด ที่อัดแน่นในใจก็ยังทำให้เขาทนไม่ได้นิดหน่อย

นรมนหันหลังจะเดินไป

เจตต์หัวเราะขมขื่น ทันใดนั้นก็ก้มหน้าลง ปิดกั้นสายตาขมขื่น ของตัวเอง

แบบนี้ก็ดี

ตราบใดที่นรมนและบริศร์ออกไปได้ เขาก็ถือว่าได้ทำสิ่งที่เป็น

บุญอย่างเต็มที่

ขณะที่เจตต์ก้มหน้า ไม่เห็นความเสียใจของนรมนที่แวบผ่าน

ไป

หลังจากเธอเดินไปสองก้าว จู่ๆ ก็หันตัวมา เอามือหั่นบริเวณ คอเจตต์

ดวงตาเจตต์เต็มไปด้วยความตกใจ แต่พูดได้แค่ค่าเดียว ตรง หน้าก็มีดสนิท เป็นลมทันที

ก่อนเขาจะเป็นลมไป เขาได้ยินนรมนพูดประโยคหนึ่ง “พูด มากจริง ซึ่งก็ไม่ไปตีก็ไม่ถอย เป็นคนไม่ได้เรื่องจริงๆ

เจต ยิ้มอย่างขมขื่น
ในชีวิตนี้เกรงว่ามีแค่นรมนเท่านั้นที่กล้าพูดกับเขาแบบนี้ คนไม่ได้เรื่องเหรอ?

อาจจะใช่ล่ะมั้ง

สําหรับนรมน เขาเป็นคนไม่ได้เรื่องจริงๆ

นภดลเห็นการกระทำของนรมนอยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะเหลือบ มองเธอ แต่ไม่ได้พูดอะไร

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า วิธีการของนรมนนี้เป็นวิธีที่ตรงไปตรงมา

และน่าเชื่อถือมากที่สุด

นรมนแบกเจต ไว้ด้านหลัง รีบเดินออกไปข้างนอก

“ไปเร็ว! ลูกชายฉันพยายามยื้อไว้ได้ไม่นาน

“โอเค”

นภดลตามหลังนรมน รีบออกไปจากห้อง

ทั้งสองไม่รู้ว่าตัวเองควรไปที่ไหน แค่เดินตามทางตอนเข้ามา เมื่อเลี้ยวมุม นรมนก็ไม่ได้สังเกต เท้าเอียงลาด ทั้งร่างล้มลงไปที่ ประตูด้านข้าง

“ระวังหน่อย”

นภดลไม่มีทางพยุงเธอได้ ทำได้แค่เปล่งเสียงเตือน นรมนส่ายหน้าพูดขึ้น “เจตต์หนักจริงๆ”

“ผู้ชายกับผู้หญิงมีน้ำหนักไม่เหมือนกัน”
นภดลไม่สามารถแบกสองคนได้เพียงลำพัง แต่หวังว่าพวก เขาจะออกไปได้เร็วหน่อย อย่างไรแล้วฉัตรยาก็ยังอยู่ข้างนอก

ขณะที่นามนกำลังลุกขึ้นมาอีกครั้ง เธอไม่รู้ไปชนกับอะไร ทันใดนั้นประตูตรงหน้าก็ม้วนขึ้นมา เผยให้เห็นประตูกระจกด้าน

การเคลื่อนไหว ทำให้นรมนตกใจสะดุ้ง

“เซี่ย! นี่มันอุปกรณ์ติดตั้งอะไร?”

เธอลากเจตต์ถอยหลังไม่กี่ก้าว โดยไม่รู้ตัว แต่เห็นบริศร์ด้าน

“บริศร์! บุริศร์!”

ทั้งร่างนรมนตกตะลึง

บริศ นั่งตัวตรงอยู่ตรงนั้น ทั้งร่างไม่มีบาดแผลเลยสักนิด เหมือนกำลังนั่งหลับทําสมาธิ

ถึงแม้นรมนจะเตรียมความพร้อมทางด้านจิตใจมาพอสมควร แล้ว ปลอบตัวเองให้พาเจตต์กับกิมจิออกไปก่อน แต่ในขณะที่ เห็นปริศร์ ฝีเท้าเธอเหมือนหยุดนิ่ง ขยับไม่ได้แม้แต่ครึ่งเดียว

“ไปสิ!”

นภดลเดินไปไม่กี่ก้าวพบว่านรมนไม่ได้ตามมา พอหันศีรษะ กลับไปก็เห็นเธอมองคนในประตูกระจก ดวงตาสองข้างแดงนิด หน่อย ในดวงตาปรากฏน้ำตา
“เขาเป็นไตรอะ?”

“สามีฉัน”

ตอนที่นอนพูดสามคำนี้ ก็รู้สึกเสียใจอย่างมาก

บริศ! ปุริศร!”

ทันใดนั้นเธอก็ตบประตูกระจกอย่างบ้าคลั่ง

บริศ เหมือนได้ยินมีคนเรียกตัวเอง เขาอยากลืมตา แต่เปลือก ตาหนักเป็นพิเศษ

“บุริศร์ ลืมตาคุณมองฉัน! คุณมองฉันสิ!”

นรมนรู้ว่าตัวเองควรรีบออกไป ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะไม่มีใคร ออกไปได้เลย แต่ตอนที่เห็นบริศร์ เธอควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ

บริศ แค่รู้สึกหัวใจเจ็บปวดนิดหน่อย เขาลืมตาทันที และ

สบตากับนรมน โดยตรง

“นรมน?”

ทันใดนั้นบุริศร์ก็ลุกขึ้น ราวกับว่าถูกกระแสไฟฟ้า พึมพำอย่าง อุดอู้ก่อนจะล้มลงอยู่ที่เดิมอย่างรวดเร็ว

“บุริศร์! คุณเป็นอะไร?”

ทั้งร่างบริศ กำลังเจ็บปวด

เขากัดฟัน มองคนตรงหน้า คิดว่าตัวเองกำลังฝัน แต่ความเจ็บ ปวดที่รุนแรงนั้นทำให้เขารู้สึกว่าทั้งหมดนี้คือเรื่องจริง
นวมนมาแล้ว!

นรมนมาถึงเมืองใต้ดินแล้ว

การรับรู้ ทำให้บริศร์กังวลอย่างบอกไม่ถูก

เขาเห็นเจตต์ข้างกายนริมน

เขารู้ว่าเจตต์มาที่นี่ และรู้ว่าเจตต์กลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร ตอนนี้เห็นนรมนและคนด้านหลังเธอ นภดลที่สวยไม่เหมือนคน ก็ ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เขาเป็นใคร?”

นรมนมองไปตามสายตาเขาแล้วพูดขึ้น “เป็นแฟนของเพื่อน ฉัน ช่วยฉันให้เข้ามาช่วยชีวิตคน บุริศร์ คุณเป็นยังไงบ้าง? ฉัน ต้องทำยังไงถึงจะช่วยคุณออกมาได้?”

“คุณช่วยฉันไม่ได้”

ประโยคนี้ของบริศทำให้นมนตกตะลึงทันที

“คุณพูดอะไร?”

“ฟังฉันนะ นรมน รีบพาเจตต่ออกไปก่อน ไม่ต้องสนใจฉัน พวกคุณเข้ามาที่นี่ได้ก็ยากมากแล้ว ต้องการเปิดสิ่งนี้ พวกคุณ ทำไม่ได้ และอย่าให้กานต์ท พาเจตต์กลับเมืองชลธีไป ไปหา แม่ฉัน พาแม่ฉันและพวกเด็กๆ ออกไปจากเมืองชลธี หนีตรินท์ไป ให้ไกลๆ ถ้าทําไม่ได้จริงๆ ก็ให้ธรณีปกป้องคุณ ต้องพากิจจาไป ด้วยนะ ห้ามให้กิจจากลับไปที่ตระกูลโตเล็ก อย่าให้เขากลับไปอยู่กับตนท์ จำไว้นะ

บุรีศร์เหมือนรู้ว่าพวกเขามีเวลาไม่มาก รีบพูดขึ้น จากนั้นก็ โบกมืออย่างรวดเร็ว

รีบไป! ไปสิ!”

นรมนไม่ได้พูดอย่างอื่น น้ำตาไหลลงมาจากขอบตา

มือเธอแน่น เล็บจิกเข้าไปในเนื้อโดยไม่รู้ตัว

นภดลคิดว่าเธอจะช่วยบุรีศร์โดยไม่สนใจอะไร อย่างไรแล้ว จุดประสงค์ที่เธอมาที่นี่เพราะสิ่งนี้ไม่ใช่เหรอ?

แต่สิ่งที่ทำให้เขาเกินความคาดหมายคือ นรมนยืนขึ้นช้าๆ แบกเจตต์ไว้ที่หลังอีกครั้ง

เธอมองบุริศร์ จู่ๆ ก็ยิ้ม ยิ้มสดใสอย่างนั้น สวยงามอย่างนั้น

“คุณอยู่ ฉันอยู่ จากสวรรค์สู่ดินจะหาคุณไปทุกที่ คุณอย่าคิด จะกำจัดฉัน ฉันรู้ว่าคุณคิดยังไง คุณไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะเป็นแม่ ที่ดี จะช่วยคุณรับผิดชอบในฐานะลูกชาย แค่คุณจําเอาไว้ บุริศร์ ถ้าคุณกล้าตายก่อนฉัน ถึงจะไปอยู่บนถนนในโลกแห่งความ ตายแล้ว ฉันก็จะไม่ปล่อยคุณไป

บุริศร์ดึงมุมปากยิ้ม

นี่ผู้หญิงของเขา!

ผู้หญิงที่ไม่ต้องพูดอะไรมาก ก็รู้ว่าควรทำอย่างไร เธอเข้มแข็ง พึ่งพาตัวเอง อดทน แต่หัวแข็ง ดื้อรั้น เธอรู้ว่าตอนนี้สิ่งที่เขาไม่วางใจมากที่สุดคือเด็กๆ และคุณแม่ จึงยอมทน ความเจ็บปวดจากการอยู่ใกล้แค่เอื้อมแต่ช่วยเหลือไม่ได้ และจะ จัดเตรียมพวกเขาให้ดีก่อน เขายิ่งรู้ว่าถ้าตัวเองตายจริงๆ บรมน จะไม่อยู่คนเดียวอย่างแน่นอน

เพื่อเธอ เพื่อลูกๆ เขาจะอยู่อย่างเข้มแข็ง

ทั้งสองคนสบตากันกลางอากาศ ความเข้าใจกัน โดยปริยาย ทำให้ความรู้สึกระหว่างพวกเขายิ่งลึกซึ้งขึ้น

“ฉันจะรอคุณ”

บริศรพูดประโยคนี้จบ นรมนก็หันตัวเดินจากไปอย่างเด็ดขาด แต่น้ำตายังคงหยดอยู่บนประตูกระจก มันทิ่มแทงสายตาผิด ปกติ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ