บทที่ 1035 เธอดูดมาก

รถของเธอ โดนคนชนเข้าแล้วจริงๆ!

“ไม่ทราบว่า คุณเป็นเจ้าของรถคันนี้เหรอ?”

เด็กผู้หญิงที่หน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตาคนหนึ่ง ยืนอยู่ตรงหน้า นรมนด้วยท่าทางเก้อเขิน ท่าทีดูหงุดหงิดเป็นอย่างมาก

ใช่ค่ะ”

นรมนจ้องมองดูท่าทางของเธอ ดูแล้วก็อายุประมาณสิบเจ็ด สิบแปด เด็กผู้หญิงแบบนี้ยังถือว่าเป็นเด็กคนหนึ่งอยู่เลยมั้ง? เธออดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจที่หนึ่ง

“นี่คุณทําอะไรเนี่ย?”

หน้ารถของนรมนเป็นรอยบุ๋มลงไป นี่ถ้าไม่ใช่เพราะว่าอยู่ใน ลานจอดรถ เธอก็คงจะคิดว่าโดนคนชนเข้าตอนที่ขับอยู่บนท้อง ถนนนะ

เด็กผู้หญิงรู้สึกเซ็งเล็กน้อยแล้วเกาหลังหัวของตัวเองแล้วพูด ขึ้นว่า “คือว่าฉันเพิ่งได้ใบขับขี่มา ตอนแรกกะว่าจะถอยรถเข้า ซอง แต่ว่าถอยยังไงก็ถอยเข้าไม่ได้ แต่ว่าถอยสี่ห้าครั้งก็ยังชน โดนจุดเดิมของรถคุณติด ๆ ไปสี่ห้าครั้ง”

“สี่ห้าครั้งติด ๆ? แถมยังเป็นจุดเดิมซ้ำ ๆ อีก? นักเรียน ครูฝึก ของคุณคนนี้ควรจะปลดได้แล้วมั้ง”
นรมนรู้สึกว่าวันนี้ไม่น่าออกจากบ้านจริง ๆ เลย

ตอนแรกกะว่าจะมาดูพฤกษ์และคมทิพย์ที่โรงพยาบาลสัก หน่อย แต่ปรากฏว่าคนอื่นเขากลับแสดงสดชุดหนึ่งออกมากระ ตุ้นเธอ พอเธอจะออกไปซื้อผัก แต่ก็มาเจอคนห่วยแตกที่ขับรถ แบบนี้คนหนึ่ง หรือว่าแม้แต่สวรรค์ก็ยังไม่ถูกชะตากับเธอเหรอ?

พอเด็กผู้หญิงเห็นปฏิกิริยาแบบนี้ของนรมน ก็รีบพูดขึ้นว่า “ฉันชดใช้! ฉันจะต้องชดใช้ให้แน่! แต่ว่าตอนนี้ฉันยังไม่มีเงิน สามารถเจรจากันแบ่งเป็นผ่อนจ่ายได้ไหมคะ?”

นรมนจ้องมองดูการแต่งกายทั้งตัวของเธอ ก็เป็นแค่การแต่ง ตัวธรรมดาทั่วไปของเด็กนักเรียน ก็เลยอดไม่ได้ที่จะใจอ่อนขึ้น มาเล็กน้อย

“ช่างเถอะ ฉันซ่อมเองก็ได้ ต่อไปคุณก็ขับรถให้มันน้อย ๆ ดี กว่า หรือ โบกรถจะปลอดภัยมากกว่านะ”

ถือได้ว่าเธอเตือนด้วยความจริงใจแล้วนะ

แต่ว่าเด็กผู้หญิงกลับส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่ได้ รถคันนี้ฉัน เป็นคนชนพัง และฉันก็รู้ว่ารถคันนี้มีมูลค่าแพงมาก ฉันอาจจะ ชดใช้ไม่หมดทั้งชีวิต แต่ว่าเมื่อทำผิดแล้วก็จะต้องรับผิดชอบ ฉัน ชื่ออรอุรชา นี่เป็นเบอร์โทรศัพท์ของฉัน เดี๋ยวคุณส่งบิลค่าซ่อม มาให้ฉัน ฉันจะแบ่งจ่ายคืนให้คุณทุกเดือนแน่

อรอุรชายืนกรานอย่างหนักแน่น

นรมนจ้องมองเธอดูดี ๆทีหนึ่ง
ดวงตาของเด็กผู้หญิงคนนี้ใสแจ๋วเป็นอย่างมาก ทำให้คนมี ความรู้สึกสบายใจอย่างหนึ่ง เหมือนกับว่าเมื่อมองดวงตาของ เธอก็สามารถขจัดความสกปรกและความผิดบาปทั้งหมดที่อยู่ใน ใจออกไปได้ยังไงอย่างงั้น

หน้าตาของเธอไม่ได้แบบที่ทำให้คนรู้สึกตกตะลึงแบบนั้น แต่ ว่าอวัยวะจิ้มลิ้มทั้งห้ามาอยู่บนใบหน้าตุ๊กตานี้ ทำให้น่ามองเป็น อย่างมากเลย

นรมนรู้สึกดีต่ออรอุรชาคนนี้มาจากใจจริง

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อนรม”

“หา? คุณ อนรมนหรือคะ? ”

แววตาของอรอุรชาดูไม่เหมือนเดิมขึ้นมาบ้างแล้ว

“ใช่ ทำไมเหรอ? คุณรู้จักฉันเหรอ?”

นรมนรู้สึกแปลก ๆ

เธอไม่เคยเจอเด็กผู้หญิงคนนี้นี่

ถ้าเคยเจอละก็ จะต้องมีความคลับคล้ายคลับคลาซิ แต่นี่เห็น ได้ชัดว่าเด็กผู้หญิงคนนี้รู้จักเธอ

อรอุรชารีบส่ายหน้าเล็กน้อย แล้วก็เอาการ์ดที่อยู่ในมือยื่นไป

“นี่เบอร์โทรศัพท์ของฉัน อย่าลืมติดต่อฉันนะ ฉันไปก่อนแล้วค่ะ ลาก่อน”
พอพูดจบเธอก็แทบจะเหมือนกับว่าหนีออกไปจากลานจอดรถ

เลย

มองดูแผ่นหลังของเธอ แล้วก็มาดูการ์ดที่อยู่ในมือ บนนั้นมีตัว หนังสือที่สวยงามเขียนเบอร์โทรศัพท์เอาไว้ แค่ดูก็รู้แล้วว่าเด็กผู้ หญิงคนนี้เป็นคนใสซื่อบริสุทธิ์ เพียงแต่ว่าปฏิกิริยาของเธอเมื่อ มันหมายความว่ายังไงกัน?

นรมนคิดไม่ตก

หรือว่าจะเป็นแค่การเสแสร้ง แต่จริง ๆ แล้วอรอุรชาไม่ได้ อยากจะชดใช้ เพียงแต่แค่ใช้โอกาสมาหลบหนี?

นรมนคาดเดาไป แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก

รถคันนี้ถึงราคาจะแพงมาก เวลาซ่อมก็ค่อนข้างเปลืองเวลา แต่ว่าสำหรับเธอและตระกูลโตเล็กก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องอะไร

และอย่างรวดเร็วนรมนก็ลืมเรื่องนี้และเด็กผู้หญิงคนนี้ไปจาก

หัวสมองแล้ว

เธอใช้แอปขนส่งเรียกรถไปส่งถึงบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กเลย รถก็ใช้ไม่ได้แล้ว ยังจะซื้อผักอะไรอีก?

ตอนที่กลับมาถึงนั้นบุริศร์ไม่อยู่ ส่วนกมลนั่งวาดรูปอยู่บน

โซฟา

นรมนเดินไปแล้วมองดูที่หนึ่ง หัวคิ้วขมวดกันขึ้น ผลงานที่เด็ก ๆ วาดออกมาจะสามารถแสดงออกถึงโลกในจิตใจของเด็กมากที่สุด เมื่อก่อนรูปที่กมลวาดออกมามักจะ สดใส มีแต่พัฒนามากยิ่งขึ้น แต่วันนี้รูปภาพของกมลกลับแฝงไว้ ด้วยความมืดหม่นและความน่ากลัวเสี้ยวหนึ่ง

ใจของนรมนเจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที

เรื่องของอิงฟ้าบุริศร์ได้ไปจัดการแล้ว หลังจากที่โดนคนแฉ หมดแล้ว เส้นทางการสอนหนังสือของเธอก็สิ้นสุดลง แล้วตัวตน คู่รักที่โดนเปิดเผยออกมา ก็โดนตัวจริงของผู้ชายพวกนั้นมาตา มหาถึงบ้าน แล้วก็โดนคนเหยียดหยามและทุบตี ได้ยินมาว่า โดนถอดเสื้อผ้าออกจนหมดเกลี้ยงแล้วเอามาโยนทิ้งไว้กลาง ถนน จนทำให้เธอโด่งดังขึ้นมาอีกครั้ง

แต่ว่านรมนยังคงรู้สึกว่าแบบนี้แล้วก็ยังโดนลงโทษไม่พอ

สิ่งเหล่านั้นล้วนเป็นราคาที่เธอต้องจ่ายเพราะการกระทำของ ตัวเองทั้งนั้น แต่ว่าการทำร้ายที่เธอกระทำต่อกมลกลับไม่มีการ แสดงออก ใด ๆ อย่างแท้จริงเลย

เธอจําเป็นจะต้องขอโทษกมล!

นรมนไม่เคยมีความคิดที่แข็งกร้าวขนาดนี้มาก่อน แต่ว่าวินาที นี้ พอมองเห็นลูกสาวที่ปกติร่าเริงสดใสกลายมาเป็นอย่างนี้ นร มนก็รู้สึกว่าตัวเองจำเป็นจะต้องช่วยลูกสาวทวงความยุติธรรมนี้ กลับมา

เธอโทรศัพท์ให้กับสมจิต

ตั้งแต่บุริศร์กลับมา สมจิตก็กลับไปบ้านตระกูลพรโสภณ แล้วพอมาวันนี้ตอนที่ได้รับโทรศัพท์ของนรมนก็อดไม่ได้ที่จะอึ้งไปครู่ หนึ่ง

“คุณนาย?”

“ขับรถมารับฉัน แล้วก็ช่วยเช็กดูหน่อยว่าตอนนี้อิงฟ้าอยู่ ที่ไหน ฉันจะไปหาเธอ

“ได้ค่ะ”

หลังจากที่สมจิตวางสายลงแล้ว ก็รีบสืบค้นรอบหนึ่ง

ที่อยู่ในตอนนี้ของอิงฟ้านั้นหาง่ายมาก ในเมื่ออยู่ในโลกโซ เชียลนั้นได้กลายเป็นศัตรูของผู้หญิงทั้งหมดไปแล้ว แต่ลอง ค้นหาดูง่าย ๆ ก็หาเจอแล้ว

สมจิตจดที่อยู่ไว้ แล้วถึงได้ขับรถมาที่บ้านใหญ่ตระกูลโตเล็ก นรมนจ้องมองกมล แล้วพูดเสียงต่ำขึ้นว่า “ลูกรัก หม่ามีพาหนู ออกไปเที่ยวเล่นดีไหม?”

“ไม่อยากออกไปค่ะ”

กมลไม่ได้สนใจมากเท่าไหร่

เมื่อก่อนกมลได้แต่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยทุกวัน สิ่งที่อยากจะ ทำมากที่สุดก็คือสามารถออกไปข้างนอกได้เหมือนอย่างกับเด็ก คนอื่น และเล่นให้เต็มที่ แต่ตอนนี้เด็กที่ดี ๆ คนหนึ่งกลับต้องมา เป็นอย่างนี้ จิตใจของนรมนไม่ต้องถามเลยว่าเจ็บปวดมากแค่ ไหน
“กมล ไม่ว่าจะเป็นเด็กหรือว่าผู้ใหญ่ ต่างก็ทำผิดกันได้ทั้งนั้น เพียงแต่ว่าทำผิดแล้วก็จะต้องรับผิด หม่ามีพาหนูไปที่ครูอิงฟ้า ให้เธอรับผิดกับหนูดีไหมจ๊ะ?”

คำพูดของนรมนทำให้กมลอดไม่ได้ที่จะสั่นขึ้นมาทีหนึ่ง

“ผู้ใหญ่ทำผิดแล้วก็จะขอโทษเหรอคะ?”

น้ำเสียงเบา ๆ ของเธอถามขึ้นมา แววตามีแววร้อนแรงเล็ก น้อย

“แน่นอน ผู้ใหญ่ทำผิดแล้วก็จําเป็นจะต้องขอโทษ” นรมนลูบหัวของกมลเบา ๆ แล้วก็ยิ้มขึ้นอย่างอ่อนโยน “แต่ว่าเธอดูดมากเลยนะคะ เห็นได้ชัดว่ากมลยังมีความกลัวต่อเธออยู่ในใจ

“ไม่เป็นไรจ้ะ ครูอิงฟ้ารู้ตัวว่าผิดแล้ว ก็จะไม่ดุกมลอีกแล้ว หม่ามี้รับรองจ้ะ”

นรมนยังคงยิ้มอยู่ แต่ว่าในใจกลับเกลียดอิงฟ้าจะตายอยู่แล้ว ถ้าหากว่าเธอขอโทษกับกมลดี ๆ ก็ยังดี ไม่งั้นละก็……..

แววตาของเธอมีแววโหดเหี้ยมพาดผ่านเส้นหนึ่ง แต่ว่าแค่ พริบตาก็หายไปแล้ว

กมลเอียงหัวคิดวิเคราะห์ความเป็นไปได้ในคำพูดของนรมน

นรมนเองก็ไม่เร่งเธอ
พอผ่านไปครู่หนึ่ง ในที่สุดกมลก็พยักหน้าให้

“ก็ได้ค่ะ หนูจะไปกับหม่าม หม่าจะปกป้องหนูใช่ไหมคะ?”

“แน่นอนจ๊ะ”

นรมน มกมลขึ้นมา จากนั้นก็ออกจากประตูไป

สมจิตมองเห็นพวกเธอขึ้นรถแล้ว จึงถามเสียงต่ำขึ้นว่า “คุณนาย ตอนนี้พวกเราจะตรงไปเลยเหรอคะ?”

“อืม”

นโมนพยักหน้าเล็กน้อย

กมลพิงอยู่ข้างลำตัวนรมนสงบนิ่งมาก แล้วเธอก็เอาโทรศัพท์ ออกมาเล่นเกม เมื่อก่อนกมลเป็นคนชอบพูดคุยมาก ตอนนี้กลับกลายเป็น

แบบนี้แล้วก็ยิ่งทำให้นรมนปวดใจมาก

“อีกเดี๋ยวถ้าไปถึงแล้วคุณเข้าไปพูดคุณกับเธอก่อน ความ หมายของฉันคุณเข้าใจดีใช่ไหม?”

“เข้าใจค่ะ”

สมจิตเป็นคนฉลาด และจากแววตาของนรมนสามารถมอง ออกถึงความใส่ใจที่นรมนมีต่อกมล

เด็กคนนี้จะต้องโดนทำให้ตกใจแล้วแน่ ๆ

กับเด็กที่อายุน้อยขนาดนี้ยังสามารถลงมือได้ อิงฟ้าคนนี้มีสภาพอย่างในตอนนี้ได้ ก็ไม่ถือว่าโดนปรักปรําแล้ว

รถมาถึงหน้าบ้านของอิงฟ้าอย่างรวดเร็ว

ที่นี่เคยโดนคนสาดสีน้ำมันใส่แล้ว และยังมีกระทั่งพวกเศษผัก และไข่โดนปาใส่ประตู กลิ่นจึงไม่น่าคมนัก

นรมนค่อย ๆ ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

เธอจะให้ลูกสาวเข้าไปในที่ที่มีสิ่งแวดล้อมแบบนี้ไม่ได้

“ฉันกับกมลจะไปรอพวกคุณอยู่ที่ร้านกาแฟทางโน้น

นรมนรีบอุ้มกมลลงไปรถไปก่อน

แต่ว่ากมลกลับหยุดลงตรงหน้าร้านKFC

“หม่ามี้คะ หนูไม่อยากดื่มกาแฟ หนูอยากกินKFCค่ะ”

ดวงตาเล็ก ๆ ที่มีแววขอร้องของกมลจะให้นรมนปฏิเสธได้ยัง

ไงล่ะ

“กินเยอะมากไม่ได้นะ”

“หนูรับรองค่ะ!”

บนใบหน้าของกมลมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมาทันที

นรมนขยี้ผมของเธออย่างเบื่อหน่ายขึ้นมา แล้วพูดว่า “ไป เถอะ เดี๋ยวค่อยส่งข้อความให้คุณน้าสมจิต บอกกับเธอว่าพวก เราอยู่ที่นี่ ”

“หม่ามี้ หม่ามี้ดีที่สุดเลยค่ะ”
กมลประจบประแจงขึ้นอย่างไม่รู้สึกกดดันอะไรเลย นรมนส่ายหน้าอย่างรักใคร่ขึ้น

“ในตอนที่แด๊ดดี้ของหนูไม่อยู่ ก็เป็นหน้าที่ดีที่สุด ในตอนที่ แด๊ดดี้ของหนูอยู่ หม่ามี้ก็ต้องหลบไปเลยใช่ไหม?”

“ใช่ที่ไหนคะ ไม่ว่าจะเป็นตอนไหนหม่ามีก็ดีที่สุดค่ะ

ขอแค่ให้มีของกิน รับรองว่าคำพูดที่กมลพูดออกมาจะต้อง ทําให้นรมนชอบฟังเป็นพิเศษแน่

“เจ้าเด็กผีกะล่อน”

เธอจูงมือของกมลแล้วเดินเข้าไปในร้านKFC

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าจะสั่งอาหารไหมคะ?”

น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมา นรมนอึ้งไปครู่หนึ่ง พอเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วก็เห็นอรอุรชาจ้องมองตัวเองด้วย ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความแปลกใจ

“นรมน?”

นรมนรู้สึกอยากจะหัวเราะขึ้นมาบ้างแล้ว

โลกใบนี้นี่แคบจริง ๆ เลย

“ฉันจะสั่งอาหาร ได้ไหมคะ?”

นรมนยิ้มอ่อน ๆ ขึ้น
อรอุรชารีบตั้งสติกลับมาได้

“อ๋อ ได้ค่ะ ได้ค่ะ”

พูดจบ เธอก็เอาเมนูยื่นให้กับนามน

แต่นรมนกลับผลักไปให้กมล

“อย่าลืมนะ กินเยอะมากไม่ได้นะ

“งั้นหนูเอาเขตถึงครอบครัวได้ไหมคะ? หม่ามี

กมลจ้องมองนรมนด้วยใบหน้าขอร้องทั้งหน้า ดวงตาที่สวยงามคู่นั้นกะพริบปริบ ๆ อยู่ จนทำให้หัวใจของ นรมนสลายไปเลย

ในตอนที่อรอุรชาได้ยินกมลเรียกเธอว่าหม่ามีนั้นก็อดไม่ได้ที่ จะอึ้งไปครู่หนึ่ง จึงถามขึ้นอัตโนมัติว่า “คุณแต่งงานแล้วเหรอ คะ?”

“พูดไร้สาระ ถ้าฉันไม่แต่งงานจะไปเอาลูกมาจากไหนกัน? เด็ก อย่างเธอนี่มันอะไรกันนะ?

นรมนรู้สึกว่าอรอุรซามีความน่ารักอยู่บ้าง

สีหน้าของอรอุรชามีความไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย มีสีแดง ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเล็กน้อย

กมลถึงเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าหมากับพี่สาวคนนี้ เหมือนกับว่า จะรู้จักกัน
“พี่สาว ถ้าพี่รู้จักหม่ามีหนูละก็ สามารถที่จะลดราคาให้พวก เราหน่อยได้ใช่ไหมคะ? หรือว่าให้ของสมนาคุณกับพวกเราเยอะ หน่อย? อืม ให้น้องไก่เพิ่มอีกอันหนึ่งก็พอค่ะ”

คำพูด ของกมลพูดออกมา ก็ทำให้นรมนอยากจะหัวเราะ อยากจะร้องไห้ไปด้วยเลย

ยัยเด็กนี่รู้จักต่อรองราคาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

ไม่ถูกซิ!

นี่มันหลอกขอของแถมนี่!

ดูท่าในด้านการกินแล้ว กมลมักจะคิดหาวิธีต่าง ๆ นานามา ให้ได้กินมากขึ้นอีกหน่อย

เธอส่ายหัวแล้วพูดขึ้นว่า “ชุดเซตถังครอบครัวชุดหนึ่งก็

พอแล้ว หนูยังอยากจะขอเพิ่มน่องไก่เพิ่มอีกอันเหรอ? กมล เป็น

คนจะโลภมากเกินไปไม่ได้นะ!”

“แต่ว่าหนูก็แค่ขอน่องไก่ ไม่ได้เป็นคนสักหน่อย ไม่ได้ขัดแย้ง กันนี่คะ”

กมลโต้เถียงขึ้นด้วยใบหน้าจริงจัง

แล้วอรอุรชาก็หัวเราะขึ้นมาทันทีเลย

“น่ารักจริง ๆ เลย ไม่มีปัญหา พี่เพิ่มน่องไก่ให้หนูอีกอันหนึ่ง

ได้”

ในขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น อยู่ ๆ ก็มีคนเรียกอรอุรชาขึ้นมาค่หนึ่ง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ