บทที่ 71 เธออย่าทำตัวมากเกินไป

“เหอะๆ!”

บุริศร์ไอ

นรมนรีบหันไปมองเขาด้วยสีหน้าปกติ และหันมาคุยกับ

โทรศัพท์ต่อ

“ได้สิ เดี๋ยวหาเวลานัดเจอกัน”

นรมนคุยกับเจตต์อย่างดีใจ

สีหน้าบุริศร์เริ่มไม่ค่อยดี

เขารีบคว้าโทรศัพท์หล่อนและวางสายโดยทันที

นรมนทั้งอึ้งทั้งโมโหที่เขาทำแบบนี้

“บุริศร์ คุณเป็นบ้าหรอ? นี่โทรศัพท์ฉัน! มีสิทธิ์ไรมาตัด สายโทรศัพท์ฉัน? ฉันกำลังคุยกับเพื่อนอยู่นะ”

“แผลตรงขาก็ไม่สามารถให้เธอนิ่งๆใช่มั้ย?”

บุริศร์พูดจบก็หันตัวเข้าห้องครัวและยึดโทรศัพท์ไปด้วย “คืนโทรศัพท์ฉันมาเดี๋ยวนี้นะ!”

นรมนจะบ้าตาย

บุริศร์พูดเบาๆว่า”ดูทีวีเถอะ ดูทีวีจะได้ไม่สายตาเสีย”

“ถุย!”

นรมนพูดอย่างหยาบคาย บุริศร์อึ้งไป และรีบหันไปมองนรมน

เมื่อก่อนนรมนนั้นเป็นสุภาพสตรี ไม่ต้องบอกว่าไม่พูดคำ หยาบ ขนาดพูดเสียงดังหล่อนก็ไม่เคยพูด ตอนนี้เปลี่ยน ไปขนาดนี้แล้วหรอ? หรือว่านี้เป็นตัวตนจริงของหล่อน?บุริศร์รู้สึกนรมนในตอนนี้น่าสนใจมากกว่าแต่ก่อน ช่าง ร่าเริงแจ่มใสนะ แต่นรมนในเมื่อก่อนแค่นิสัยดี กลับรู้สึก

ขาดไรไปบางอย่าง

ทันใดนั้นเขายิ้มแล้วพูดขึ้นว่า”หรอ รบกวนเธอพูดคำนี้ อีกรอบให้ฉันฝัง ฉันอยากฟังเป็นมาก” ทำให้นรมนกลืนไม่ได้คายไม่ออก

ไอ่บ้า!

ตอนนี้ทำไมเขาหน้าด้านหน้าทนแบบนี้?

หล่อนเชื่อว่าไม่มีคนกล้าพูดอะไรหยาบคายกับเขาแบบ นี้ เขาทันไม่โกรธอีก? บุริศร์ไม่ได้โกรธ แต่นรมนโมโหจะบ้าคลั่ง รีบจับรีโมท

อย่างแค้นและหาช่องดูแก้เบื่อ

ป่าเห็นการกระทำของทั้งสองก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจอยู่

แล้ว แต่เห็นบุริศร์ยิ้มแบบนั้น ป้าโอ้ก็ไม่มีไรจะพูด 5 ปีมานี้ บุริศร์ใช้ชีวิตแบบไม่มีชีวิตชีวา แต่วันนี้อย่าง

น้อยเขาก็ยิ้มบ้างแล้ว ป้าแกเองก็ไม่ไปกวนดีกว่า บุริศร์รีบกลับเข้าไปห้องครัวทำอาหารต่อ นรมนไม่ได้โฟกัสที่ทีวี แต่รู้สึกเหมือนอะไรดึงดูดให้มอง ไปในห้องครัวแล้วเหม่อลอย รู้สึกทุกอย่างกลับไปแต่ก่อน เมื่อหล่อนรู้ว่าตัวเองกำลังลอยคิดอะไรบางอย่าง ก็รีบ ดึงสติกลับมา และด่าตัวเองที่หลงเขาอีกแล้ว นรมนรีบหันตัวไปแล้วลุกขึ้น กระโดดๆไปเข้าน้ำอย่าง

ถึงแม้ผู้ชายคนนี้จะหล่อ แต่แล้วไง? หน้าหล่อใจหมา และไร้หัวใจ!เคยชิน

ป้าโอเห็นหล่อนลุกกะว่าจะไปช่วย แต่หล่อนเห็น กระโดดไปห้องน้ำและยังรู้ว่าสวิตช์ไฟอันไหนอีก ป้าโอ ชั่งแปลกใจ

“คุณผู้ชาย ทำไมหล่อนถึงคุ้นชินกับบ้านขนาดนี้?” เขารีบหันไปมองป้าโอ”ไม่ต้องถามแล้วครับ แค่ดูแล หล่อนดีๆก็พอ”

พูดจบเหมือนเขาจำไรขึ้นได้ รีบโทรไปหาพฤกษ์ “หารถเข็นมาให้หน่อย เอาแบบสงดีที่สุดแล้วก็ไฮเทค” 8 ป้าโอมองไปที่เขาก็ไม่ได้พูดไรอีกแต่มีคำถามเรื่อง

หล่อนเต็มหัวอก

หล่อนที่เข้าห้องน้ำเสร็จเตรียมออกมาก็เห็นพฤกษ์เอา

รถเข็นเข้ามา

“คุณแคทเธอรี คุณบุริศร์บอกให้หารถเข็นมาให้คุณ เพราะขาคุณไม่สะดวก ช่วงนี้ใช้ตัวนี้แทนก่อนครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

นรมนรีบนั่งขึ้นไป รู้สึกมันส์มือดี บุริศร์เห็นว่าหล่อนชอบใจแบบนี้อารมณ์ดีขึ้นเยอะ

“ล้างมือกินข้าว”

บุริศร์ที่ยกอาหารออกมาวางทำให้พฤกษ์ตกใจ

“คุณบุริศร์ ทำอาหาร?”

พฤกษ์อยู่กับบุริศร์หลายปี ยังไม่เคยรู้มาก่อนว่าบุริศร์ทำ อาหารเป็น!

บุริศร์ไม่ได้สนใจพฤกษ์ เดินผ่านพฤกษ์และพานรมนไป ล้างมือ”ของทุกอย่างอยู่ตรงนี้ ขาดแคลนอะไรบอกกับป้าโอนะ” “เข้าใจแล้ว”

นรมนตอบกลับไปรีบล้างมือแล้วเขาก็ดันรถเข็นไปที่โต๊ะ

กินข้าว

โต๊ะก็ยังเหมือนแต่ก่อนที่ๆหล่อนนั่งก็เป็นที่เดิม

นรมนไม่ได้พูดอะไรมองด้วยสายตาปกตินั่งดูอาหารชน โต๊ะ กระตุกยิ้ม”นี่คุณจะไม่ให้ฉันกินเนื้อหน่อยเลยหรอ? ทุกอย่างเป็นแต่ผักๆๆ คุณยังอยากให้ฉันอยู่ต่อหรอ?” บุริศร์รู้ว่าหล่อนตั้งใจหาเรื่องตักข้าวไปวางตรงหน้า หล่อน” ขาเธอยังบาดเจ็บอยู่กินแบบจืดๆ อยากกินเนื้อ เดี๋ยวพรุ่งนี้ทำให้ หมอบอกว่า ร่างกายเธอยังกินของ

บำรุงแบบนี้ไม่ได้”

“ห์ ถ้าฟังหมอ ฉันคงตายไปนานแล้ว!” นรมนพูดอย่างไม่แคร์คำนั้น แต่สังเกตเห็นว่าสีหน้าเขา เปลี่ยนไป

“ห้ามพูดคำนั้น!”

เขาไม่ชอบ

นรมนอึ้งค้างเหมือนนึกถึงอะไร แต่ยังจงใจพูด”ตัวไห นอ่ะ ตายหรอ? คำนี้น่ากลัวสะที่ไหนยังไงคนก็ต้องตายอ

ยู่แล้ว อีกอย่างตอนนี้อุบัติเหตุเยอะแยะ ถ้าไปตกหลุม รักผู้ชายเลวๆ อาจจะตายในกองไฟ ขนาดกระดูกก็อาจ จะหาไม่เจอเลยนะ”

“ตูบ” บุริศร์ทุบโต๊ะอาหารทำให้คนรอบข้างไม่กล้าออก เสียง สีหน้าบุริศร์ก็ดูน่ากลัวขึ้น

อยู่บ้านนี้ ใครๆก็รู้ว่าคำว่าไฟไหม้นั้นห้ามพูด ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้มาวันแรกก็พูดขึ้น

ทุกคนต่างพากันมอง นรมน รอบุริศร์ไล่หล่อนออกไป นรมนตีอกตัวเอง พูดอย่างโอเวอร์”ประธาน คุณนี้ทำให้ ฉันตกใจหัวใจวายนะ! ถ้าฉันมีโรคหัวใจละก็ เธอทำให้ ฉันตายแบบจุกๆไปเลย!”

เขาไม่อยากให้หล่อนพูดคำว่าตาย แต่หล่อนก็ยังจะพูด

อีก

เขามองสายตาหล่อนก็รู้ว่าหล่อนพยายามพูดหาเรื่อง เขาใช้ความโกรธเป็นการถอนหายใจแล้วคีบผักให้ หล่อน พูดขึ้น “ชิมดูสิรสชาติเป็นไง?” ทุกคนอึ้ง

แค่นี้หรอ?

บุริศร์ไม่หาเรื่องผู้หญิงคนนี้ต่อแค่นี้ก็ผ่านไปแล้ว? คนที่ตกใจที่สุดคือป่าโอ

ป้าโอมองสายตาบุริศร์ที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและ

สับสน เห็นตอนเขาปล่อยวางความโกรธ ยอมปล่อยตัวที่ สูงส่งเพื่อนรมนแบบนี้ ป้าโอพูดไม่ออก ทำให้คนที่ใช้ชีวิตอย่างสูงส่งแบบเขาดันมาทนอะไร

แบบนี้? ป้าโอมองนรมนอย่างเกลียดแค้น

นรมนเองก็ตกใจ

หล่อนไม่คิดว่าบุริศร์จะคุมอารมณ์ตัวเองได้ดีแบบนี้ ทำไมถึงยอมหล่อนขนาดนี้?

หรือให้คนอื่นดูว่าเขารักหล่อนขนาดไหน ชอบหล่อน ขนาดไหน! หล่อนชัดเจนกว่าคนอื่นว่า ผู้ชายคนนี้ไม่มีหัวใจหรอก!

บุริศร์จัดการอารมณ์ให้ดีขึ้น ยิ้มแล้วชิม พูด”ก็ไม่ได้ อะไรนิ คุณคงอยู่สุขสบายไปขนาดกับขาวยังทำไม่ได้ เลย”

“ไม่น่าฟังขนาดนั้นเลย?”

เขาขมวดคิ้ว คีบผักกินเข้าไป

บุริศร์รู้สึกว่าได้อยู่ แต่ที่หล่อนแขวะ เขาเทอาหารลงถัง ขยะอย่างไม่คิด

“ฉันไปทำใหม่”

บุริศร์เข้าไปในครัวอย่างไม่โกรธ

ป้าโอทนดูต่อไปไม่ได้

“คุณผู้ชาย ให้ฉันทำเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว อีกอย่าง ยังไม่เคยทำอาหารเลย อย่าทำให้ตัวเองยุ่งยากเลย”

พูดอยู่ป่าโอก็มองจิกไปที่หล่อน

นรมนยักไหล่ นี่หล่อนโดนคนเกลียดหรอ?

ก็ใช่!

หล่อนกดดันบุริศร์แบบนี้ ป้าโอทนดูได้ก็แปลก แต่ที่หล่อนกลับมานี้ หล่อนไม่ได้ให้บุริศร์อยู่สุขสบาย

หรอก!

หล่อนบิดขี้เกียจ พูดกับคนที่นั่งพฤกษ์ที่นั่งอึ้ง “อึมม ผู้ ช่วยพฤกษ์ ช่วยดันฉันไปที่ห้องรับแขกหน่อย ฉันจะดู หนัง ดูแล้วอาหารสักพักถึงจะได้กิน”

พฤกษ์เห็นตัวเองโดนเรียกรีบมองไปที่บุริศร์ เขาพยัก หน้าตอบกลับ พฤกษ์รีบดันหล่อนไป

นรมนจับรีโมทหาช่องดู และชี้บอกว่า”ปลอกแอ๊ปเปิ้ลให้ฉันหน่อย”

พฤกษ์อึ้งแต่ก็ทำตาม

นรมนก็ไม่ได้มองเขารีบหาช่องที่ตัวเองอยากดูต่อไปไม่

นานเสียงหัวเราะดังลั่น

เสียงหัวเราะดังลั่นห้อง

บุริศร์เห็นหล่อนหัวเราะแบบนี้ก็ยิ้มไปทำอาหารไป

ป้าโอจะบ้าตาย

พฤกษ์ขมวดคิ้วมองดูอย่างนานในที่สุดอดไม่ได้ พูด เสียงต่ำ”คุณแคทเธอรี เรื่องนี้เพราะทางบริษัทเราที่ไม่ ดูแลอย่างถี่ถ้วน แต่นี้ไม่ใช่ความผิดของท่านประธาน คุณอย่ายึดติดเพียงเพราะคุณบริศร์ทำให้คุณอย่าง พิเศษกว่าคนอื่นแล้วทำพูดไรทำไรทิ้งๆขว้างๆแบบนี้ ประธานของพวกเราเกิดมาอยู่บนกองเงินกองทองทำ อะไรแบบนี้เป็นเมื่อไหร่? ถึงแม้ภรรยาคนก่อนก็ไม่เคย ให้เขาทำถึงขั้นนี้ ผมว่าคุณก็เจียมตัวหน่อยเถอะ” นรมนนิ่งแล้วหันไปกระตุกยิ้มใส่พฤกษ์

“ภรรยาคนเก่าของประธานพวกคุณไม่ให้เขาทำแบบนี้ ได้ พูดได้แค่ว่าหล่อนโง่! แต่งงานเพราะไร ก็ให้ผู้ชาย เอาใจใส่รักและดูแลไง? ถ้าทำเพื่อผู้ชายแล้วเป็นทุกข์ กับตัวเอง ผู้หญิงแบบนี้ตายไปก็ถือว่าปลดปล่อย”

“แค่เธอรี! เธออย่ามากเกินไป!” ครั้งนี้พฤกษ์โมโหจริง

“ภรรยาคนก่อนของท่านประธานพวกเราเป็นผู้หญิงที่ดี ที่สุดในโลก ใช่ว่าผู้หญิงอย่างเธอจะมาเทียบได้ ฉันจะ บอกให้นะ แค่ปลายเล็บเธอยังเทียบไม่ได้เลย อย่าคิดว่าเข้าบ้านนี้แล้วเป็นคุณผู้หญิง! ท่านประธานดีกับเธอเป็น เพราะเธอแค่โชคดี พอใช้งานจบละก็ ฉันเต็มใจมากที่จะ

โยนเธอออกไปจากที่นี้!”

พฤกษ์พูดอย่างโมโหพอพูดจบก็รีบเดินจากไป ถึงขั้นลืม บอกกับเขาสักคำ นรมนอึ้งค้างไปทั้งตัว

โดนคนที่ไม่สนิทชื่นชมแบบนี้รู้สึกดีมากนะ! แค่อีกใจก็ ถ้าเหมือนที่พฤกษ์พูดว่าหล่อนดีขนาดนั้น แล้วทำไมตัว

รู้สึกเศร้า

เองถึงลงไปจมอยู่ในกองไฟได้ละ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ