บทที่ 67 ฉันแค่อยากให้เธออยู่เคียงข้างฉัน

“นรมน!”

เขาไม่คิดว่าหล่อนจะเป็นแบบนี้แล้วสลบไป ทำให้เขา ตกใจจนไปจับชีพจรที่ข้อมือหล่อน แต่หล่อนก็ยังไม่มี การตอบสนอง

เขาช็อค

เขารีบเรียกหมอมา แล้วให้หมอตรวจ บอกว่าหล่อนนั้นได้ รับผลกระทบทางจิตใจหนักเกิน แต่โชคดีตอนนี้ไม่เป็น อะไรแล้ว แต่เขาก็ยังมีความกลัวอยู่

ตอนนั้นเขายังทำยิ่งกว่านี้ แต่ทำไมหล่อนไม่เห็นเป็นไร ตอนนี้หล่อนเป็นไรกัน?

“คุณหมอ ร่างกายหล่อนมีไรผิดปกติมั้ย?”

เขาเป็นห่วง

คุณหมอสายหัวพูด :”ร่างกายหล่อนไม่ดีอยู่แล้ว ฉันสังเกต เห็นว่าหลังจากหล่อนคลอดลูกเสร็จก็ไม่ได้ดูแลตัวเองดีๆ

ร่างกายมีปัญหาอีกเยอะ ต้องค่อยๆรักษา”

ได้ยินหมอพูดเขาได้ขมวดคิ้ว

“หนักมากเลยหรอ?”

“ร่างกายผู้หญิงที่มีปัญหาค่อยๆรักษาก็หายได้”

“เข้าใจละ งั้นรักษาหล่อนดีๆ”

เขาพูดจบก็เดินออกมา

เขาอยากสูบบุหรี่

หลังจากอยู่กับหล่อน อาการติดบุหรี่ยิ่งอยู่ยิ่งติดมาก

เขาจับบุหรี่เล่น

เมื่อหล่อนตื่นขึ้น บุริศร์ไม่อยู่แล้ว หล่อนโล่งอกไปที่ใน

ขณะนั้นก็นึกถึงกานต์
“ทิพย์ กานต์ละ?”

หล่อนได้โทรไปหาคมทิพย์

คมทิพย์”กานต์โดนผู้ช่วยของบุริศร์รับไปแล้ว บอกว่า กิจจาหาเขา ทำไมหรอ?”

หล่อนเงียบ

ดูแล้วเขาคงพูดจริงๆ “ไม่มีไร ฉันแค่ถามหนะ”

นรมนวางสาย

หล่อนต้องห้ามให้คมทิพย์เข้ามาเกี่ยวพันกับเรื่องนี้ไม่ได้

“บุริศร์ เธออยู่ไหน?”

หล่อนรีบไปหาเขา แต่ในห้องไม่มีเงาเขาเลย

หล่อนรีบลงจากเตียง กระโดดๆออกจากห้อง บุริศร์เพิ่งพูดเรื่องบริษัทเสร็จ เห็นหล่อนกระโดดออกมา

เหมือนกระต่ายน้อย เขารีบและเป็นห่วงมาก

เขารีบเดินไปหา

“ขาก็ยังไม่ดียังจะวิ่งไรอีก?”

พูดจบเขารีบอุ้มหล่อนขึ้นอย่างไม่สนใจการตอบสนอง

ของหล่อน และรีบอุ้มหล่อนเข้าห้องผู้ป่วย หล่อนมองเขาตรงหน้า เกลียดจนจะฆ่าเขาได้ละ แต่

กานต์ยังอยู่ในมือเขา หล่อนห้ามรีบร้อน

กะว่าไม่ทำตามแผนละ แต่ดูตอนนี้เขาหาเรื่องเอง งั้นก็จะ

ว่าหล่อนไม่ได้แล้ว

นึกถึงตอนนี้ หล่อนกัดฟันพูด”ถ้าฉันรับปากว่าจะเป็นคน ของเธอ เธอก็จะปล่อยลูกไปใช่มั้ย?”

เขาอึ้ง

นี้ไม่ใช่คำตอบที่เขาอยากได้หรอ

เขาแค่อยากให้หล่อนพูดความจริงให้เขาทั้งหมด อยาก ให้หล่อนพูดกับเขาว่ากานต์นั้นเป็นอะไรกับเขา แต่ทำไมหล่อนยอมเป็นคนของเขา ทำตัวเองแบบนั้น ก็ไม่ยอม บอกเขาว่ากานต์เป็นลูกของเขา

หล่อนไม่ใช่ใจเขาขนาดนั้นเลยหรอ?

ทำไมถึงไม่อยากให้เขารู้ว่ากานต์ยังมีตัวตนอยู่?

เพราะอะไร?

เขามองหล่อนยังไงก็ไม่ออก

หล่อนก็ไม่หลบสายตาเขา และมองกลับ

สายตาที่โกรธแค้นและไม่ยอมคน และยังมีความอดไว้ เขามองไม่ออกแล้วพูดเสียงต่ำ :”ฉันไม่ฟังคำพูดไรของ เธอหรอกที่เธอตอบตกลงฉัน ใครจะไปรู้ว่าพอปล่อยเด็ก นั้นมาหาเธอ เธอก็จะพาเด็กนั้นหนีไปด้วย?”

“นี่เธอจะเอาไงกันแน่?”

หล่อนกังวลมาก

หล่อนคิดว่าเขาก็จะเกรงใจกับกานต์อยู่เพราะว่าเขายังมี จิตใต้สำนึก แต่ดูแล้วเขาคงวางแผนไว้หมดแล้วแหละ ทำให้กานต์นั้นไม่คิดมาก แล้วให้รอหล่อนอยู่ตรงนั้น หล่อนพูดอย่างโมโห”แค่เธอไม่ทำไรกานต์ เธอให้ฉันทำ

ไรฉันก็ยอม”

คำนี้ทำให้เขาเจ็บปวด

“เธอวางใจได้เลย แค่เธอสามารถทำให้ฉันพอใจ ฉันก็จะ

ให้เด็กนั้นกลับมาหาเธอ แต่ตอนนี่ยังไม่ได้ สักพัก ฉันจะ

ให้ครูในโรงเรียนอนุบาลไปที่เกาะอบรมเดือนหนึ่ง หลัง หนึ่งเดือนก็ดูประพฤติของเธอ ฉันก็จะให้เขากลับมาเอง”

“บุริศร์!”

หล่อนทนไม่ไหว

“กานต์แค่อายุ4ขวบ!”

“กิจจาก็ไปและเด็กทุกคนก็ไปเหมือนกัน และยังมีครูตาม

ไปด้วย เธอยังเป็นห่วงไรอีก?”คำของเขาทำให้หล่อนค้าง

ครูก็จะไป?

งั้นก็แปลว่าคมทิพย์ก็ต้องไปหนะสิ?

ใช่!

เขาเป็นคนอะไร?

ไม่เหลือคนไว้ช่วยหล่อนหรอก

คมทิพย์เป็นเพื่อนสนิทหล่อน เขาจะเหลือให้เพื่อนสนิท

หล่อนอยู่ไว้ได้ไง?

เขาเหมือนเมื่อก่อนที่เยือกเย็นและเจ้าเล่ห์

“บุริศร์ ดีสุดเธอรับประกันว่ากานต์จะไม่เป็นไร ถ้าเป็นไร ละก็หล่อนเอาเขาตายแน่!”

สภาพที่หล่อนที่ทำเพื่อกานต์แบบไม่สนอะไรนั้น ทำให้

เขารู้สึกไม่ชอบอย่างมาก

เขาไม่ชอบ แต่ก็ทำไรไม่ได้

เขาจะเอาหล่อนอยู่ข้างกายแต่ก็ไม่มีเหตุผลที่เข้าหู งั้น หล่อนไม่ยอมพูดว่า5ปีก่อนเกิดอะไรขึ้น เขาก็จะไม่ถาม และไม่ยอมปล่อยหล่อนไป

ชีวิต5ปีนี้ที่ตายทั้งเป็นเขากลัวมาก เขาอุสาคว้าโอกาสไว้ ได้ ถึงแม้หล่อนจะเกลียดจะโกรธเขา เขาก็ไม่ปล่อยมือ “เธอวางใจเถอะ แค่เธอทำตัวดีๆ ฉันก็จะทำดีกับพวกเธอ สองแม่ลูก”

“เหอะ ดีหรอ? เธอไม่กลัวเขมิกามาป่วนหรอ? เธอไม่กลัว ลูกเธอถามว่าเป็นใครหรอ? หรือว่าเธอจะบอกลูกว่าฉัน เป็นคนรักของเธอ และบอกว่ากานต์เป็นลูกชายของคนรักหล่อน?” หล่อนฟังไม่เข้าหูมาก

เขาขมวดคิ้ว

“เรื่องนี้ฉันจัดการเอง เธอทำหน้าที่ตัวเองให้ดีก็แล้วกัน””งั้นฉันจะอยู่ไหน”

“บ้านฉัน!”

คำของเขาทำให้หล่อนค้าง

“บ้านเธอ? เธอไม่กลัวเขมิกา..”

“ฉันเป็นเจ้าของบ้าน เขมิกาที่อยู่สักพัก ไม่ต้องการความ

คิดเห็นของเขมิกา และตั้งแต่ตอนนี้ เขมิกาจะไม่ปรากฏ

ตัวที่บ้านโตเล็ก เธอวางใจได้”

คำนี้ของเขาทำให้หล่อนคุ้นชิน

5ปีก่อนเขาก็เคยพูด?

แต่ตอนนั้นหล่อนจะไม่ใช่ตัวละครแบบนี้

“เหอะๆ ท่านประธานนี้ตัดแต่งเก่งจริงนะคะ ไม่รู้ว่าคุณเข มิกาจะยอมไปจริงๆรึเปล่า เธอให้คนรักอยู่บ้านใหญ่ ตระกูลโตเล็ก ให้แม่ของลูกย้ายออกไปอยู่ ไม่กลัวคนอื่น

ว่าหรอ?”

“นรมน!”

เขาทนไม่ไหวที่หล่อนพูดไรแบบนี้

“ฉันแค่อยากให้เธออยู่เคียงข้างฉันเท่านั้นเอง!” เวลาพูดคำนี้เขามีความตาแดงและในสายตานั้นบ่งบอก

ถึงความเจ็บปวด

นี้หล่อนตาบอดหรอ

ผู้ชายที่เยือกเย็นนั้นเจ็บใจได้ด้วย? 5ปีไม่เจอ ความสามารถดีขึ้นเยอะนิ สามารถทำให้ปลอม

เป็นจริงได้เนี่ย

หล่อนหันหน้าไม่สนใจเขา

เขาก็ไม่บังคับหล่อน

สภาพนี้เขาก็ไม่อยากได้ แต่ก็ทำไรไม่ได้ “ฉันถามหมอแล้วตอนนี้ขาเธอไม่มีปัญหาไรละ กลับบ้าน

พักผ่อน เดี๋ยวฉันให้พฤกษ์จัดการเรื่องโรงพยาบาล หลังจากห้องโรงพยาบาลแล้วเธอก็กลับบ้านกับฉัน เดี๋ยวให้จะ ให้หมอประจำตัวมารักษาเธอต่อ”

คำของเขาทำให้หล่อนนิ่งอีกครั้ง แต่ก็รีบตอบสนอง ยิ้ม กริ่ม”คิดได้เร็วจริงเนอะ”

“แล้วแต่จะพูด ผู้หญิงของฉันต้องอยู่ได้ในคำสั่งที่ฉัน

กำหนดไว้”

พูดจบ เขาก็หันหลังเดินไป เขาไปไม่นาน คมทิพย์โทรมา

“นรมน พวกเราต้องออกไปอบรม กานต์ก็น่าจะไปด้วย

เหลือแค่เธอคนเดียวทำไง?”

คมทิพย์รีบร้อนมาก

ดูแล้วเขาไม่ได้โกหก เขากะว่าจะเอากานต์กับคมทิพย์ไปจริงๆ

ตอนนี้หล่อนรู้สึกเสียดายไม่น่าเอาลูกมาด้วยเลย ถ้าไม่

มาด้วยคงจะไม่โดนอะไรแบบนี้?

แต่ตอนนี้สายไปแล้ว

นรมนหายใจเข้าลึกๆ :”คมทิพย์ฉันฝากดูแลกานต์ด้วยนะ ถ้าเป็นไปได้ อย่าให้กานต์นั้นไปอยู่กับใคร”

“อิ้ม ฟังแบบนี้แล้ว เธอรู้อะไรบางอย่างใช่มั้ย?”

จริงแล้วคมทิพย์นั้นก็รู้อยู่แก่ใจ

นรมนส่ายหัว :”ไม่ ฉันก็แค่เป็นห่วงกานต์ กานต์ยังไม่เคย ห่างจากฉันไปไหนเลย”

“วางใจเถอะ ฉันดูแลเอง แต่เธอละรับมือกับเขาคนเดียว

ไหวมั้ย

“ไม่เป็นไร เธอลืมแล้วหรอ ฉันยังมีรเมศช่วยอยู่ วางใจ

ได้”

หล่อนเอาแต่ปลอบคมทิพย์ไม่ให้เป็นห่วงหล่อน

นี้เป็นเรื่องระหว่างหล่อนกับเขา ไม่สามารถจะเอาคมทิพย์มาเสี่ยงอีก

คมทิพย์ได้ยินที่หล่อนพูดและรู้ว่ารเมศนั้นก็เก่ง ก็เลย ตอบตกลงไป”ได้ เข้าใจละ ระวังตัวด้วยนะ มีเรื่องไรก็ โทรหาฉันได้”

“ได้!”

หล่อนวางสายคมทิพย์ สายของกานต์ก็เข้ามา “แม่ครับ เราได้รับคำสั่งว่าไปอบรม ผมลาได้มั้ยครับ?”

ได้ยินเสียงของลูก หล่อนอยากจะกอดกานต์ไว้แน่นๆ หล่อนรู้ บุริศร์ไม่ยอมให้ลาแน่ๆ

ผู้ชายคนนั้นปฏิบัติการเพราะกานต์ แล้วจะทำไงได้? หล่อนพูดกับลูกอย่างเจ็บใจ “กานต์ เป็นผู้ชายไปฝึกไป อบรมก็ดีอยู่นะ แม่หวังว่าลูกจะได้แข็งแรงไง แม่เชื่อว่าลูก แม่ทำได้เก่งที่สุด!”

“ผมทำได้แน่นอน! แล้วแม่ละ?”

“วางใจได้ อีกไม่กี่วันพ่อบุญธรรมเธอก็จะมา แม่ไม่เป็น

อะไร”

ได้ยินหล่อนพูดถึงรเมศ กานต์ก็วางใจ

ในใจกานต์ รเมศเปรียบเหมือนพ่อจริงๆของเขา แค่มีรเม ศอยู่ รเมศไม่ทำให้แม่เสียใจแน่นอน กานต์ยิ้มแล้วพูดอีก:”แม่ แม่ต้องบอกพ่อบุญธรรมด้วยว่า

ให้ระวังไอ่บุริศร์นั้นด้วย!”

หล่อนน้ำตาไหล

โดนลูกชายห่วงใยที่ดีจริงๆ เสียดายที่ลูกต้องไปก็เพราะหล่อน!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ