บทที่ 54 ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา2

ความเจ็บปวดที่รุนแรงนั้นทำให้เขมิกาถึงกลับเกือบ สลบไปแต่ติดตรงที่ข้างกายของเธอยังมีการ์ดอีก2คน ล็อคเธออยู่ซ้ายขวา ทำให้เธอไม่สามารถกระดิกไปไหน ได้เลย

นรมนมองไปยังพฤกษ์ที่กำลังจัดการกับเขมิกาซ้ำไป ซ้ำมา ในใจเธอไม่มีความรู้สึกดีที่ได้แก้แค้นเลยแม้แต่ น้อย แต่ทว่าได้เห็นเขมิกาเสียใจ ได้เห็นว่าบุริศร์เป็นคน ลงมือจัดการกับเขมิกาเช่นนี้ ในใจกลับรู้สึกสะเทือนใจ

“คุณบุริศร์คะ แบบนี้ไม่ดีมั้งคะ แบบนี้คุณเขมิกากลับ มาจัดการฉันล่ะจะทำไง ฉันเป็นแค่คนป่วยขาเจ็บฉันกลัว จริงๆนะคะ”

นรมนเอนตัวไปทางบุริศร์โดยไม่รู้ตัว แต่ในสายตาของ คนอื่นนั้นมองว่าเป็นการต้องการให้คนอื่นปกป้อง แต่บุริ ศร์รู้ว่าเธอตั้งใจ

กลิ่นหอมละมุนของเธอฟังผ่านเข้าไปในจมูกของเขา มันช่างใกล้เคียงกับกลิ่นในความทรงจำครั้งเก่าเหลือเกิน ถึงแม้ว่าจะมีกลิ่นยามาบดบังกลบเกลื่อน แต่ทว่าเรื่อง แบบนี้มันจำฝังไปในกระดูกแล้วนั้น จะให้ลืมไปง่ายๆได้ อย่างไร?

แววตาของบุริศร์เปลี่ยนไป ดูอ่อนโยนขึ้นมากอย่าง ช่วยไม่ได้

“ไม่หรอก ผมจะกักบริเวณเธอ จนกว่าคุณจะหายดีผม จะไม่ให้เธอออกจากคฤหาสน์เมื่อแต่ก้าวเดียว คุณวางใจได้ มีผมอยู่ไม่มีใครจะมาทำร้ายคุณได้แน่นอน”

น้ำเสียงของบุริศร์เปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน แววตา แฝงด้วยความห่วงใย

เขมิกาโดนพฤกษ์ตบจนไม่สามารถจะอ้าปากพูดอะไร ได้ แต่เธอกลับถูกเหตุการณ์ที่ดำเนินอยู่เบื้องหน้าทำให้ รู้สึกเจ็บปวดจนดวงตาของเธอคู่นั้นแดงก่ำ

ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา!

เธอพึ่งเข้ามายังเมืองชลธี แต่กลับทำให้บุริศร์ให้ความ สำคัญกับเธอได้ขนาดนี้ ถึงขั้นยอมลงโทษตัวเองเพื่อเธอ ตกลงเธอเป็นใครมาจากไหนกันแน่ ?

เขมิการู้สึกชาไปทั้งหน้า

เธอจ้องนรมนด้วยความอาฆาตแค้น แค้นจนต้อง สามารถใช้สายตาฉีกนรมนให้เป็นชิ้นๆ ! นรมนเผลอไปสบสายตากับสายตาอาฆาตของเขมิกา

เข้า

เธอยิ้มรอยยิ้มเธอนั้นมีความสะใจและเยาะเย้ยแฝงอยู่ แต่ก็ยังมีสิ่งที่เขมิกามองไม่ออกแอบแฝงแยู่ด้วยเช่นกัน

อยู่ๆเขมิการู้สึกว่านรมน เธอคนนี้น่ากลัวมาก นรมนมุ่งเน้นมาที่เธองั้นหรอ?

จะเป็นไปได้อย่างไร?

ก่อนหน้านี้เธอกับนรมนก็ไม่ได้รู้จักกันมาก่อนนี่?

เธอเป็นใครกันแน่?

ในหัวของเขมิกาก็คิดไปต่างๆนานามากมาย แต่ไม่ว่าจะคิดยังไง เธอก็ยังหาคำตอบไม่ได้

ใบหน้าที่แปลกตาและไม่คุ้นเคยเลยนั้น เธอนึกไม่ออก จริงๆ

เขมิกามองไปยัง บุริศร์ผู้ที่เธอตามตื้อมา5ปีแต่กลับไม่ เคยมีใจให้เธอเลยแต่ตอนนี้เขากลับยิ้มอ่อนโยนขนาด นั้นให้กับนรมน และถึงขั้นออกตัวแทนนรมนจัดการกับ รอยตบบนใบหน้าของเธอ เขมิการู้สึกอิจฉานรมนจนแทบ จะบ้า!

“บุริศร์คะ เธอไม่ใช่คนดีค่ะ!คุณอย่าถูกเธอหลอกเข้า นะคะ!

เขมิกาพยายามที่จะแสดงออกสิ่งที่เธออยากจะบอกแต่ ว่าแรงมือของพฤกษ์นั้นหนักจนทำให้ปากของเธอชาดิก เวลาพูดให้ความรู้สึกเหมือนปากรั่ว เวลาพูดแล้วทำให้คน ฟังได้ไม่ชัดเจน

บุริศร์ขมวดคิ้ว พูดอย่างเย็นชา”อุดปากเธอไว้ อย่าให้ เธอพูดออกมาทำให้คุณแคทเธอรีกลัว”

“ครับ! ”

พฤกษ์รีบทำตามคำสั่งทันที

เขมิกาหมดหวัง

เธอร้องเอะอะโวยวายส่ายหน้า แต่เธอก็หนีไม่พ้นเงื้อ มือของพฤกษ์

การโดน10ที่นั้นมันทำให้เขมิการู้สึกเหมือนว่าตัวเอง ใกล้จะตายแล้วยังไงอย่างงั้น

พฤกษ์ยืนอีกฝั่งและพูดเสียงต่ำ”คุณบุริศร์ครับเรียบร้อยแล้วครับ”

นรมนตั้งใจใกล้ชิดกับบุริศร์เพื่อที่จะยั่วเขมิกาและบุริ ศร์เองก็ไม่ได้อะไร แถมยังโอบไหล่เธอไว้แน่นด้วยมือ ข้างเดียว ถึงตอนนี้นรมนอยากที่จะดิ้นออกมาจากอ้อม แขนของบุริศร์ แต่มันคงไม่ใช่เรื่องง่าย

เธอมองไปยังเบื้องใต้แววตาที่แสดงถึงความจงใจของ บุริศร์ ทำให้เธอรู้สึกกังวลเล็กน้อย

“คุณบุริศร์ คุณปล่อยฉันสิคะ”

น้ำเสียงของนรมนมีความออดอ้อนปะปนอยู่เล็กน้อย

ถึงแม้ว่าหน้าตาจะไม่เหมือนกันแต่ท่าทางสีหน้าในการ อ้อนช่างเหมือนกันอย่างกับแกะ ถึงขั้นราวกับว่าย้อนกลับ ไปเมื่อ5ปีก่อน กลับไปในตอนที่หมดทั้งใจมีแต่นรมน ไม่ ว่าจะหันไปทางไหนยังไงก็มีแต่นรมน

“ไม่ปล่อย ชาตินี้ยังไงก็ไม่ปล่อย”

บุริศร์เผลอพูดออกมาจนทำให้คนในห้องต่างพากัน ตกใจงง

นรมนถือโอกาสนี้ผลักบุริศร์ออกไป และสร้างระยะห่าง ระหว่างเธอเองกับบุริศร์เธอพลางยิ้มและพูดว่า “คุณบุริศร์ คะ คุณทำแบบนี้เดี่ยวคุณเขมิกาเธอจะเข้าใจผิดเอานะ

คะ พอถึงเวลานั้นฉันอาจจะซวยได้นะคะ”

สายตาของเธอกวาดไปยังเขมิกา

ตอนนี้หน้าของเขมิกาบวมอย่างกับหมู

ฝีมือของพฤกษ์แน่นอนจริงๆ

ตอนนี้เขมิกาเกลียดนรมนจนแทบจะลุกขึ้นไปฉีกเธอให้เป็นชิ้นๆแต่ช่วยไม่ได้ที่ที่ร่างกายตอนนี้ของเธอกระดิก ไปไหนไม่ไหวจึงทำได้แค่ใช้สายตาจ้องนรมนอย่าง เคียดแค้น

“ดูสิคะ คุณบุริศร์ ฉันตกใจหมดเลยสายตาของคุณเข มิกานั้นน่ากลัวมากจริงๆนะคะ”

นรมนรีบสะดุ้งขึ้นมาทีนึง ประหนึ่งว่าเธอตกใจกลัว

จริงๆ

บุริศร์กวาดสายตาไปทันที ทำเอาเขมิกาตกใจจนต้อง รีบก้มหน้าเอามือคลำรอยแผลบนใบหน้า เธอเจ็บจน กัดฟันร้องไห้

“นับจากนี้ไป เอาเขมิกาไปกักตัวไว้ที่บ้านพักรับรองนะ และนำเครื่องมือสื่อสารทุกชนิดออกให้หมด นอกจากนี้ จัดการส่งคนไปคอยดูแลคุ้มกันเขมิกา24ชั่วโมง อย่าให้ เธอมีอันตรายอย่างเด็ดเพราะยังไงซะเธอก็เป็นแม่ของ กิจจา ขาของคุณแคทเธอรีหายแล้วเมื่อไหร่ถึงจะปล่อย ตัวเธอได้ เรื่องนี้พฤกษ์นาบต้องจัดการให้เรียบร้อยนะ”

คำพูดของบุริศร์ทำให้เขมิกาแทบบ้า

ไม่!

อย่ากักบริเวณเธอเลย!

อย่าตัดขาดเธอจากโลกภายนอกและโอกาสในการ ติดต่อกับภายนอกเลย!

เธอต้องบ้าตายแน่ๆ!

“บุริศร์ ไม่นะ! คุณอย่าทำกับฉันแบบนี้เลย! ฉันผิดไป แล้ว ฉันยอมก้มหัวขอโทษแคทเธอรี ขอร้องละคุณอย่ากักตัวฉันเลยนะ! กิจจายังต้องการฉัน! ”

เขมิกาดิ้นรนที่จะแสดงในสิ่งที่เธอคิดอยู่ออกมาให้ ชัดเจนแต่ปากของเธอกลับไม่ทำตามสักเท่าไหร่

เธอคิดที่จะคุกเข้าให้นรมนแต่ติดอยู่ตรงที่การ์ด2คน นั้น เธอไม่สามารถจะขยับเขยื้อนไปไหนได้เลย!

ตั้งแต่5ปีก่อนที่เธอเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว เล็กโตนี้ เธอไม่เคยโดนเหยียดหยามขนาดนี้มาก่อนเลย แต่มาวันนี้กลับโดนแคทเธอรีผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าจัดการ เข้าให้แล้ว!

เธอไม่ยอมง่ายๆหรอก!

เขมิกาจ้องมองนรมนอย่างจงเกลียดจงชัง เธอเกลียด จนแทบจะใช้สายตานั้นฉีกนรมนออกเป็นชิ้นๆ

นรมนกลับแสยะปากยิ้มออกมาและเปลี่ยนอารมณ์ใน ทันที พูดแสงแผ่วว่า”คุณบุริศร์คะ คุณลงโทษเธอแบบนี้ มันไม่เกินไปหน่อยหรอคะ ยังไงซะเธอก็เป็นแม่ของ ทายาทตระกูลเล็กโตนะคะ ถ้าเกิดลูกไม่ได้เจอแม่ ก็ไม่ว่า จะเป็นอย่างไรบ้างนะคะ”

บุริศร์ถึงกับชะงักไป เขากลับลืมกิจจาไปซะสนิท และ เขมิกาเมื่อได้ยินเช่นนั้นจึงรีบร้องไห้โฮขอร้องให้บุริศร์ ปล่อยเธอ แต่คำพูดของบุริศร์กลับทำให้เขมิกาถึงกับอึ้ง ไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ