บทที่ 45 นายช่างยอดเยี่ยมจริงๆ
กิจจาไม่สนใจว่าสีหน้าของกานต์ตอนนั้นจะเป็นอย่างไร เขาดึงแขนของกานต์เอาไว้ทันที พูดอย่างคนเกเรออกมาว่า “ฉันไม่สน ฉันไม่สน นายมีความสามารถมากกว่าฉัน ฉันก็ต้อง ให้นายเป็นพี่ใหญ่สิ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปนายคือพี่ใหญ่ของ ฉันแล้ว”
กานต์ไม่เคยเจอคนเกเรแบบนี้มาก่อน
ตั้งแต่เล็กจนโต นอกจากกมลที่รู้จักกับเขาแล้ว เขายังไม่ เคยปล่อยให้คนอื่นมาเกาะแกะอยู่ข้างๆตัวเขาแบบนี้เลย ตอน นี้ตัวของกิจจาแทบจะครึ่งนึงเกาะอยู่บนตัวของเขา ท่าทางยิ้ม อย่างมีความสุขนั้นทำให้กานต์โกรธไม่ลง
“นายปล่อยได้แล้ว! เด็กผู้ชายสองคนดึงกันไปดึงกันมา เนี่ยไม่รู้จะพูดยังไงเลย! ”
กานต์รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก
กิจจาคนนี้คือลูกชายของบุริศร์ คือคนที่มาแทนที่ของตัว เขาเองและกมลในตระกูลโตเล็ก เขาต้องเกลียดหมอนี่ไม่ใช่ หรอไง?
แต่กิจจากอดกานต์แน่นเหมือนปลาหมึกเลย
“ไม่วางใจก็ไม่วางใจสิ! นายไม่ตอบว่าจะเป็นพี่ใหญ่ของ ฉันรึเปล่า ฉันก็จะไม่ปล่อยมือหรอก!
“กิจจา นายไม่ห่วงหน้าตัวเองรึไง? นายคือผู้สืบทอดของ ตระกูลโตเล็กนะ จะมาทำตัวเกเรแบบนี้ไม่ได้?
“กานต์อยากจะร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา ถ้ารู้มาก่อนว่ากิจจา เป็นคนแบบนี้ เขาคงไม่มาหรอก
กิจจาหัวเราะฮิฮิแล้วพูดว่า “ผู้สืบทอดแล้วยังไงล่ะ? ผู้สืบทอดก็เป็นเด็กได้ ผู้สืบทอดก็มีพี่ชายได้ไม่ใช่หรอ ต่อไป ของๆฉันก็คือของๆพี่ใหญ่ ของนายนั่นแหละ ถ้านายอยากได้ ทั้งตระกูลโตเล็กฉันก็จะเอาให้นาย ดีมั้ยล่ะ?”
“ไม่ดี! ตระกูลโตเล็กทั้งหมดล้วนไม่มีค่าสำหรับฉัน!” กานต์ขมวดคิ้วเล็กน้อย สีหน้าไม่ค่อยดี
แม้ว่ากิจจาจะเกเร แต่ก็ยังดูสีหน้าของคนอื่น เขาพบว่าถ้า เขาพูดเรื่องตระกูลโตเล็กอีกครั้ง สีหน้าของกานต์ก็จะยิ่งไม่ดี เขารีบตอบรับให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้
“งั้นนายช่วยฉันออกแบบเกมส์ๆนึ่ง เหมือนเกมส์ที่อยู่ใน คอมพิวเตอร์ที่โรงเรียนอนุบาลแบบนั้นเลย ฉันจะไม่เรียกนาย ว่าพี่ใหญ่ก็ได้ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ นายเข้าไปยุ่งกับ คอมพิวเตอร์ใช่มั้ยล่ะ? กานต์ นายช่างยอดเยี่ยมจริงๆ นาย สามารถเล่นคอมพิวเตอร์ได้จริงๆ!
การกล่าวชื่นชมอย่างมากของกิจจานั้นไม่ได้แสร้งทำ แม้ว่า เสียงแห่งความตื่นเต้นจะดังไปสักหน่อย
กานต์รีบเอามือเอื้อมไปปิดปากของเขา แม้จะรู้ว่าในห้อง ไม่มีคนอื่น แต่เขาก็ยังคงมองซ้ายมองขวา พูดอย่างระมัดระวัง มากๆ ว่า “ถ้านายยังพูดไร้สาระอีก ฉันจะเลิกเป็นเพื่อนกับ
นาย!
“ไม่พูดแล้ว!”
กิจจารีบเอามือปิดปากตัวเอง ทำสายตาน่าสงสารมองไปที่
กานต์
ทันใดนั้นกานต์รู้สึกว่าเขาเริ่มใจอ่อนแล้ว
“กันยังเจ็บอยู่รึเปล่า? ”
“เจ็บ! ”
กิจจาร้องอย่างเจ็บปวดออกมาทันที
“เจ็บ!
กิจจาร้องอย่างเจ็บปวดออกมาทันที
“นายไม่รู้หรอก คุณแม่ของฉันน่ะไร้ความปราณี พูดอะไร เกี่ยวกับฉันก็ทำให้บริษัทของพ่อสูญเสียอะไรต่ออะไรเป็น ร้อยๆล้าน ถือไม้เรียวหนาขนาดนั้น ทำเอาก้นของฉันบวม ไปหมด”
กิจจาพูดไปพลางลูบกันตัวเองไปพลาง ท่าทางเดินโขยก
ไปเขยกมา
ใจของกานต์รู้สึกผิดขึ้นมาอีกครั้ง
“นายไม่เกลียดฉันใช่มั้ย? ฉันทำให้ตระกูลโตเล็กสูญเสีย เงินไปเยอะขนาดนั้น”
“สิ่งที่ตระกูลโตเล็กมีก็คือเงิน แค่ร้อยล้านเองไม่เท่าไหร่ หรอก ถ้าเพียงแค่นายชอบ นายจะเอาตระกูลโตเล็กไป ฉัน ก็ไม่มีความเห็นอะไรหรอก นายไม่รู้หรอก ตั้งแต่เล็กจนโต คุณแม่ของฉันพูดกรอกหูฉันเสมอว่า ฉันเป็นทายาทของ ตระกูลโตเล็ก ฉันต้องเรียนหนังสือให้ดี ฉันต้องทำอย่างนั้น ทำอย่างนี้ เอาจริงฉันไม่ชอบเอาซะเลย ฉันคิดว่าแค่ใช้ชีวิต อย่างมีความสุขก็พอแล้ว แต่แม่ของฉันไม่ยอม พออยู่ต่อ หน้าคุณพ่อก็ดีขึ้นนิดหน่อย แต่คุณพ่อไม่อยู่แล้ว คุณแม่ก็ บังคับให้ฉันเรียนนั่นนี่ แล้วยังให้ฉันปรากฏตัวต่อหน้าพ่อ อีกให้เขาชมฉันก็พอแล้ว ฉันเหนื่อยจะแย่ ถ้าตระกูลโตเล็ก ไม่มีอยู่แล้วละก็ อาจจะทำให้ทายาทอย่างฉันคนนี้ไม่ต้อง เรียนสิ่งนั่นนี่เยอะขนาดนั้น”
ทั้งตัวของกิจจานอนเหยียดยาวอยู่บนเตียง มองไปที่ เพดาน พูดอย่างเฉื่อยชาว่า “กานต์ นายรู้มั้ย? ฉันโตมา ขนาดนี้ ตลอดมายังไม่เคยได้ออกไปเล่นสนามเด็กเล่นเลยนายไม่รู้หรอกว่าฉันอิจฉาเด็กในครอบครัวธรรมดาๆ มาก แค่ไหน พวกเขาอยากทำอะไรก็ได้ทำ ส่วนฉันชอบทำอะไร ก็ทำตามใจตัวเองไม่ได้ ตั้งแต่รู้ความ เส้นทางชีวิตของฉัน ต้องให้แม่เป็นคนกำหนด แม้แต่อนาคตของฉันล้วนถูก กำหนดไว้หมดแล้ว ฉันชอบอะไร อยากทำอะไร แต่ไหนแต่ ไรก็ไม่เคยมีใครถามฉันมาก่อน สำหรับฉันแล้วตระกูลโต เล็กนี้เหมือนกรงที่ตลอดชีวิตก็ไม่อาจหนีออกไปได้
กานต์ขมวดคิ้วขึ้นมาอีกครั้ง
เขารู้สึกขึ้นมาในทันทีว่าเขาไม่ใช่คนที่น่าสงสารที่สุด
แล้ว
แปลกจังเลย!
ทำไมอยู่ๆ ก็เกิดเห็นใจและใจอ่อนกับกิจจานิดหน่อย
ล่ะ?
กานต์รีบเปลี่ยนความคิด แต่ก็ไม่มีวิธีไหนขจัดความรู้สึก
ในใจพวกนี้ออกไปได้
“โอเค ฉันจะช่วยนายออกแบบเกมส์ๆนึ่ง นายอยู่บ้านจะ ได้ไม่เบื่อ ถือว่าเป็นรางวัลที่นายรักษาความลับให้ฉัน แต่ นายต้องไม่บอกคนอื่นในสิ่งที่ฉันทำล่ะ บอกใครไม่ได้ทั้ง นั้น”
“ไม่มีปัญหา!
กิจจากระโดดโลดเต้นพร้อมกับถูกันไปมา บาดแผลบน กัน เจ็บจนเขาต้องตะโกนร้องออกมา
บุริศร์ที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียง จึงรีบเดินมา กำลังจะเอา มือเปิดประตู ก็ได้ยินกานต์พูดเบาๆ ว่า “นายลดสียงลง หน่อย ฉันบอกนายแล้ว ถ้านายแผดเสียงดังอย่างนี้อีก ฉัน จะไม่ออกแบบเกมส์ให้นายแล้ว”
“ไม่พูดแล้วๆ! นายรีบออกแบบเกมส์ให้ฉันเถอะ ฉันแทบ จะทนรอไม่ไหวแล้ว นายไม่รู้หรอก คนในบ้านชอบซื้อของ เล่นทั่วๆไปพวกนั้นมาให้ฉันเสมอเลย โคตรน่าเบื่อเสีย เลย!
กิจจาบ่นพึมพำ แต่ทั้งหน้าเต็มไปด้วยความสุข
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
