บทที่ 313 ฉันเป็นลูกสาวพ่อแม่ตลอดไป

ขณะที่นรมนกดปุ่มรับสาย ถือโอกาสลุกขึ้นเดินออกไป หลายๆ เรื่องเธอไม่อยากรับโทรศัพท์ต่อหน้าลูก เพื่อไม่ให้เด็ก ต้องเผชิญกับด้านไม่ดีก่อนวัยอันควร

“อาเล็ก เกิดอะไรขึ้น?

นรมนพยักหน้าให้กับคุณนายโตเล็ก แล้วลุกขึ้นออกจาก ห้องคนไข้ไป

ตั้งแต่ที่นรมนเรียกอาเล็กออกมา คุณนายโตเล็กก็รู้ว่า ใครโทรมา แต่กานต์ไม่ค่อยเข้าใจนิดหน่อย

“คุณย่า หม่ามี้ผมมีอาเล็กด้วยเหรอ?”

“อืม หลานจะมีญาติเพิ่มขึ้น เป็นญาติของหม่ามี้ ก็เป็น ญาติของหลานด้วย กลับไปมีเวลาย่าจะพาหลานไปพบพวก เขา”

คุณนายโตเล็กก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ควรบอกเรื่องเหล่านี้กับ เด็กๆ อย่างไร มันซับซ้อนเกินไป และนรมนก็ยังไม่มีเวลา จัดการเรื่องราวเหล่านี้อยู่ตลอด

รอให้ทุกอย่างจบลงแล้ว เธอจะให้เด็กๆ รู้จักญาติเหล่านี้ อย่างแน่นอน

” “อ๋อ โอเคฮะ

กานต์ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก หันหน้าไปเล่นกับกมลต่อ

หลังจากนรมนถือโทรศัพท์เดินออกไปนอกห้อง ธรณีก็ พูดขึ้นเสียงทุ้ม “นรมน ตอนนี้สุขภาพคุณเป็นยังไงบ้าง?”

“ยังโอเคค่ะ ทําไมเหรอ? ” เรื่องของเธอกับนลินธรณีคงยังไม่รู้ ดังนั้นเรื่องที่ตัวเอง โดนน้ำร้อนลวกใบหน้าก็ปิดบังไว้ ตอนนี้จู่ๆ ธรณีก็ถามเรื่องนี้ ขึ้นมา มันทำให้นรมนค่อนข้างประหลาดใจ

ธรณีกระแอมไอก่อนพูดขึ้น “จะบอกอะไรคุณบางอย่าง คุณไม่ต้องกังวลนะ ห้ามกังวลเด็ดขาด”

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

นรมนค่อนข้างไม่สบายใจ

ธรณีถอนหายใจแล้วพูดขึ้น “พ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธน เป็นห่วงเรื่องคุณมาตลอด คุณกลับมาจากต่างประเทศ ไม่ได้ กลับบ้านโดยตรง แต่ไปที่เขตฐานนั้น เกิดเรื่องอะไรขึ้นเราก็ ปกปิดพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธน แต่เมื่อไม่นานมานี้ พ่อแม่ตระ กูลธนาศักดิ์ธนรู้สถานการณ์ของคุณ รู้ว่าคุณเกือบถูกยิง บุรี ศร์ช่วยไว้ได้ คุณแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนสะเทือนใจอยู่พักหนึ่ง หัวใจวายเข้าโรงพยาบาล ตอนนี้ได้รับการช่วยเหลือฉุกเฉิน

อยู่”

“ แม่ฉันอยู่โรงพยาบาลไหน?”

หัวใจนรมนกังวลขึ้นมาทันที

เธอไม่ดีเอง!

ทําไมเธอไม่คิดถึงเกี่ยวกับพ่อแม่ล่ะ?

ธรณีได้ยินความกังวลใจของนรมน ก็รีบพูดขึ้น “คุณไม่ ต้องกังวล ตอนฉันได้รับข่าว แม่นรมนไปที่โรงพยาบาล หัวเฉียวแล้ว ตอนนี้อยู่ที่นั่น ว่ากันว่าอยู่ห้องผ่าตัดหมายเลข สอง เธอไปเยี่ยมได้

“รู้แล้วค่ะ อาเล็ก ขอบคุณนะคะ” นรมนวางสายแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องผ่าตัดหมายเลขสอง อย่างรวดเร็ว แต่เธอวิ่งไปไม่กี่ก้าวก็หยุดลง จากนั้นก็หันตัว กลับไปที่ห้องคนไข้ บอกเรื่องนี้กับคุณนายโตเล็ก ฝากฝังให้ คุณนายโตเล็กช่วยดูแลเด็กสองคน แล้วตัวเองก็วิ่งไปที่ห้อง ผ่าตัดอีกครั้ง

กานต์ได้ยินว่าคุณยายตัวเองไม่สบาย และนรมน ตึงเครียดขนาดนั้น เขาพูดขึ้นอย่างไม่ค่อยวางใจ “คุณย่า ไม่ งั้นผมไปเป็นเพื่อนคุณแม่ดีกว่าฮะ”

“ได้ใช่ไหมหลาน?”

จริงๆ แล้วคุณนายโตเล็กก็ไม่ค่อยไว้วางใจนรมนนัก

กานต์รีบพยักหน้าแล้วพูดขึ้น “ไม่ต้องเป็นห่วงนะฮะ ผม เป็นเด็กผู้ชายกำยำ ก่อนที่สุขภาพคุณบุริศร์จะหายดี ผมเป็น เด็กผู้ชายในครอบครัว ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”

ได้ยินกานต์พูดแบบนี้ คุณนายโตเล็กก็รักและเอ็นดูสุดๆ และพยักหน้าให้

“โอเค ไปเถอะ ระวังความปลอดภัยด้วยนะ”

“อืม”

กานต์กระโดดลงจากเก้าอี้ กมลจับมือกานต์ไว้ทันทีแล้ว พูดขึ้น “พี่ พี่จะไปเยี่ยมคุณยายเหรอ? ถ้าคุณยายหายดีแล้ว พี่ต้องพาฉันไปเยี่ยมเธอนะ”

“ได้ น้องก็รีบๆ ทำให้ตัวเองหายดีนะ พี่จะพาน้องไปทุกที่ เลย

กานต์ลูบศีรษะกมลเหมือนผู้ใหญ่ที่ตัวเล็ก จากนั้นก็รีบวิ่ง ออกไปข้างนอก นรมนวิ่งเหยาะๆ ไปที่ประตูห้องผ่าตัดหมายเลขสอง เมื่อ เห็นฟอนรมน จู่ๆ เธอก็แสบจมูกนิดหน่อย

ไม่เจอไม่กี่วัน ขมับของฟอนรมนก็ขาวหมดแล้ว

เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่ตัวเองประสบทำให้ผู้อาวุโสทั้งสองคน ได้รับผลกระทบมากแค่ไหน แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ เมื่อรู้ว่าตัวเองเจอกับอันตราย ผู้

อาวุโสทั้งสองก็ยังเป็นห่วงเธอเช่นเคย

นรมนตะโกนเรียกอย่างสะอึกสะอื้น “พ่อ……

พ่อนรมนราวกับตกตะลึง จากนั้นก็รีบเงยหน้าขึ้น ช่วงที่ เห็นนรมน ดวงตาก็ขึ้นเล็กน้อย

“นรมน แม่ของลูกเธอ……

แม่จะไม่เป็นอะไร จริงๆ นะ เธอจะไม่เป็นอะไร” “

นรมนจับมือพ่อนรมนไว้ทันที ถึงได้พบว่ามือพ่อนรมนเย็น เฉียบนิดหน่อย

หลังจากนรมนมา พ่อนรมนก็พึ่งพาได้บ้าง

เขาพูดเสียงทุ้มต่ำ “แม่ของลูกอยู่กับพ่อในชีวิตนี้ ไม่ได้มี ความสุขอะไร ลูกว่าถ้าเธอจากพ่อไปก่อน พ่อจะทำยังไง? ”

“ไม่หรอกค่ะ พ่อ แม่ฉันอายุตั้งเท่าไรแล้ว? เธอยังมีช่วง เวลาดีๆ กับพ่อนะคะ อีกอย่างพวกคุณก็เลี้ยงฉันมาโตขนาดนี้ ฉันยังไม่ได้ตอบแทนพระคุณพวกคุณเลย พวกคุณต้องสบาย ดีสิคะ”

หางตานรมนมีน้าตาคลอ

พ่อนรมนจึงพูดขึ้นเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ “ชีวิตที่ลูก

ประสบ…….. “ฉันเป็นลูกสาวของพ่อแม่ตลอดไป ฉันนามสกุลธนาศักดิ์ ธน ฉันชื่อนรมน ตลอดชีวิตนี้ เมื่อนรมนพูดคำนี้ น้ำตาเดิมที่ควบคุมไว้ไม่อยู่ของฟอนร

มนก็ไหลออกมาในที่สุด

“ทางด้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดา….

“ เรื่องนี้ฉันพูดแล้วทุกคนต้องทำตาม ไม่ว่าฉันจะเป็นลูก ของใคร ฉันแค่รู้ว่าตั้งแต่เล็กจนโต ตั้งแต่ฉันรู้ความ พ่อกับแม่ สอนวิธีเดินให้กับฉัน พวกคุณสอนให้ฉันพูดและหลักการเป็น คนดี ในความคิดของฉัน พ่อและแม่เป็นพ่อแม่แท้ๆ ของฉัน ใครก็มาแทนที่ไม่ได้

“ดี ดี! ถ้าแม่ของลูกได้ยินลูกพูดแบบนี้ ก็ต้องวางใจ” พ่อนรมนจับมือนรมนไว้แน่น ความกังวลใจหลายวันมานี้

ก็ปล่อยวางลงในที่สุด

เพราะหวังดีกับลูก จริงๆ เขารู้ ให้นรมนกลับไปที่ตระกูล ทวีทรัพย์ธาดาเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด แต่เขาและแม่นรมนปล่อย ไปไม่ได้

ชีวิตนี้นรมนเป็นลูกสาวคนเดียว ตอนนี้จู่ๆ ลูกสาวคนนี้ก็ ไม่ใช่ลูกของตนแล้ว ความรู้สึกนี้มันทำให้ทนไม่ได้

งั้นก็ให้นรมนรู้จักพวกเขาไปเลย ก็พอแล้ว

เมื่อกานต์วิ่งมาถึง ก็เห็นนรมนและผู้อาวุโสคนหนึ่งกำลัง ร้องไห้

เขาตะโกนเรียกอย่างไม่ค่อยสบายใจ “หม่ามี้

นรมนเงยหน้าขึ้นทันที ในขณะนั้นเห็นกานต์ก็รู้สึกมึนงง นิดหน่อย แต่ก็ยังกวักมือเรียกกานต์ “กานต์ มานี มาหาคุณตา

ฟอนรมนเงยหน้าขึ้นทันที เห็นเด็กตัวเล็กตรงหน้า ก็ตื่น เต้นขึ้นมากะทันหัน

“น-นี่กานต์เหรอ? ลูกชายของลูกเหรอ?”

“ค่ะ ลูกชายฉัน ฟอ รอแม่ออกมา ฉันจะพาหลานสาวพ่อ มาเจอพวกคุณ”

คำพูดนรมนทำให้พ่อนรมนรีบพยักหน้า เขามองกานต์อย่างตื่นเต้น

กานต์เดินมาข้างหน้าอย่างเชื่อฟังมาก พูดขึ้นอย่าง สุภาพ “สวัสดีฮะคุณตา ผมชื่อกานต์ ปีนี้อายุสี่ขวบ

“ดีๆๆ! เด็กดี! ตาเจอหลานครั้งแรก ก็ไม่รู้จะเอาอะไรให้ หลานดี กลับไปตาจะเลือกของเล่นสวยๆ สนุกๆ เอามาให้ หลานนะ หลานอย่ารังเกียจตาเลยนะ”

พ่อนรมนจับมือกานต์อย่างตื่นเต้น

กานต์หน้าเหมือนบุริศร์ แต่จมูกและปากคล้ายนรมนสุดๆ

เขามองเด็กตรงหน้าด้วยความปลื้มใจ ราวกับเป็นมรดก ทางสายเลือดของตัวเอง ความรู้สึกนั้นทำให้พ่อนรมนตื่นเต้น

อย่างควบคุมไม่ได้จริงๆ

กานต์ไม่ค่อยคุ้นเคยกับพ่อนรมน แต่เห็นท่าทางนรมน ห่วงใยมาก เขาก็มานั่งข้างๆ พ่อนรมนอย่างเชื่อฟัง

“คุณตา ผมไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น แค่คุณตาคุณย่ามี สุขภาพที่ดีก็พอแล้วฮะ แบบนี้หม่ามี้ก็จะไม่กังวล ผมก็มีความ สุขมาก

“เด็กดี! ฟอนรมนกอดกานต์ในอ้อมแขน ชิ้นส่วนที่ขาดหายใน จิตใจในที่สุดก็สร้างขึ้นมา นรมนเห็นภาพนี้ ในใจก็แอบด่าตัวเองที่ไม่พาลูกๆ ไปเจอ

พ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนตั้งแต่แรก

พวกเขาชราแล้ว สิ่งที่อยากเห็นก็คือความสงบสุขของ ลูกๆ ลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง

ไฟในห้องผ่าตัดก็ดับลงระหว่างที่รอคอย

แม่นรมนถูกเข็นออกมา

“คุณหมอ แม่ฉันเป็นยังไงบ้างคะ?

นรมนรีบลุกขึ้นไปทักทาย

คุณหมอถอดหน้ากากอนามัยแล้วพูดขึ้น “ไม่เป็นอะไร แล้วครับ หัวใจผู้สูงอายุไม่ดี ช่วงนี้อาจจะสะเทือนใจเกินไป ต่อไปอย่าให้เธอมีอารมณ์สะเทือนใจมากเกินไป โชคดีที่ส่งมา ได้ทันเวลา เลยไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ต้องพักผ่อนให้เต็มที่”

“ขอบคุณค่ะคุณหมอ

นรมนได้ยินว่าแม่นรมนไม่เป็นอะไร ก็โล่งใจ

เธอพบว่าสีหน้าแม่นรมนไม่ดีมากเลย สีหน้าเหมือนผอม ลง ดูเหมือนว่าช่วงนี้ แม่นรมนจะไม่ค่อยมีความสุขจริงๆ ส่งแม่นรมนเข้าไปในห้องคนไข้ นรมนยืนกรานจะอยู่ดูแล

แน่นอนว่าพ่อนรมนก็ยากที่จะห้ามปราม

กานต์อยู่กับพ่อนรมนเป็นเด็กดีมากเป็นพิเศษ ทำให้พ่อ นรมนชอบมาก

กลุ่มผู้คนรอสักพักหนึ่ง แม่นรมนก็ตื่นแล้ว เมื่อเธอเห็นนรมน ก็สะเทือนใจอย่างมาก

นรมนรีบจับมือเธอไว้แล้วพูดขึ้น “แม่ แม่อย่าสะเทือนใจ นะ หมอบอกว่าแม่ห้ามสะเทือนใจเกินไป ฉันไม่เป็นอะไร บุรี ศร์ก็ไม่เป็นอะไรแล้ว เราสบายดีกันมาก แม่ดูสิ ฉันพากานต์ หลานแม่มาด้วย กานต์ มานี่”

กานต์ได้ยินว่านรมนเรียกเขา ก็รีบเดินไปข้างๆ แม่นรมน เรียก ‘คุณยาย’ อย่างหวานชื่น เรียกจนทำให้แม่นรมนน้ำตา ไหล

“ดีๆๆ ฉันไม่เป็นอะไร ฉันไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ แม่นรมนเห็นนรมนไม่เป็นอะไรก็ดีขึ้นไปครึ่งหนึ่งแล้ว

ครอบครัวคุยกันอย่างตื่นเต้นสักพัก แม่นรมนก็หลับไปใน ที่สุดเพราะเหนื่อยล้าเกินไป

พ่อนรมนก็ดึงนรมนออกมา ถามขึ้นอย่างค่อนข้าง กังวล “ลูกกับกานต์อยู่ที่ตระกูลโตเล็กไม่มีความสุขใช่หรือ เปล่า? พ่อรู้ ตระกูลธนาศักดิ์ธนเทียบไม่ได้กับตระกูลโตเล็ก และตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แต่พ่อกับแม่จะสนับสนุนลูกและ เด็กๆ ตลอดไป ถ้าพวกคุณได้รับความไม่ยุติธรรม ต้องบอก พ่อนะ ถึงต้องสู้ด้วยชีวิตนี้ พ่อก็ต้องให้ผลตอบแทนที่เป็น ธรรมกับลูกและเด็กๆ

นรมนได้ยินพ่อนรมนพูดแบบนี้ ก็ตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง

“พ่อ ทำไมพ่อพูดแบบนี้คะ? ฉันกับกานต์อยู่ที่ตระกูลโต เล็กมีความสุขมาก”

“ลูกอย่าโกหกพ่อเลย”

พ่อนรมนถอนหายใจก่อนพูดขึ้น “ต้องโทษที่พ่อกับแม่ ไม่มีประโยชน์ ให้ลูกได้รับความไม่ยุติธรรมแล้วก็ไม่กล้ากลับ ไปบอกพวกเรา ถึงแม้ตอนแรกที่ลูกแต่งงานกับบริศ เราไม่ เห็นด้วย แต่ตอนนี้พวกคุณก็ลูกกันแล้ว ถ้าตระกูลโตเล็กทำให้ ลูกลำบากใจล่ะก็ ฟอไม่ยอมนะ

“พ่อ พ่อพูดอะไรอยู่กันแน่? หรือพ่อไปได้ยินข่าวลืออะไร มา? แม่สามีฉันกับบุริศร์ดีกับฉันมากเลย ทำไมจู่ๆ พ่อถามแบบ

นรมนงงงวยจริงๆ

เกิดอะไรขึ้นกับพ่อนรมนกันแน่?

ทำไมจู่ๆ ถึงได้พูดยืนยันว่าเธอกับกานต์ได้รับความไม่ ยุติธรรมที่ตระกูลโตเล็กกันล่ะ?

หรือมีใครคนไหนไปพูดอะไรบางอย่างต่อหน้าพ่อแม่ตระ กูลธนาศักดิ์ธน?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ