บทที่ 300 คุณเป็นภรรยาเพียงคนเดียวของฉันบุริ ศร์
“แค่คำขอเล็กน้อยแค่นี้คุณก็ถือว่าไม่ให้เกียรติเธอ แล้วเหรอ ? คุณทำแบบนี้กับเธอ คุณรู้ไหมว่าเธอเคารพ คุณหรือเปล่า ?”
คำพูดของนลินทำให้แววตาของบุริศร์เย็นชา ถ้าเกิด ไม่ใช่ว่าเธอช่วยกมลเอาไว้ บุริศร์คงจะหันเดินออกไปแล้ว
“เรื่องระหว่างสามีภรรยานะคุณไม่เข้าใจ ฉันไม่ ต้องการให้เธอมาเคารพ เธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มีอำนาจ เอาแต่ใจ เธออยากจะทำอะไรฉันก็ว่าตามเธอ ตามใจเธอ แต่ว่าฉันทำอะไรก็ต้องเคารพเธอ เพราะเธอเป็นภรรยา ของฉัน และจะเป็นผู้หญิงที่อยู่กับฉันไปตลอดชีวิต เธอ สามารถทำตัวเหมือนเด็กต่อหน้าฉันได้ เป็นเหมือนเจ้า หญิง และคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิง ฉันก็ตามใจ ฉันมีลิมิต ของฉันเองคิดเองได้”
เมื่อบุริศร์พูดออกไป ใจของนลินก็ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง “ดี คุณถามเธอได้ แต่ว่าฉันคิดว่าเธอคงไม่ปฏิเสธ หรอก”
เพราะนี่เป็นข้อแลกเปลี่ยนของเธอกับนรมน ! แต่ทว่าคำพูดนี้นลินพูดกับบุริศร์หรือเปล่า
บุริศร์มองนลินในตอนนี้ ก่อนจะคิดสักพักพลางพูด ขึ้น : “ฉันได้ยินว่าคุณเป็นเด็กกำพร้างั้นเหรอ ?” “ใช่ ! ”
“ชื่ออะไรล่ะ ?”
“ชื่อนลิน”
นลินตอบน้ำเสียงนิ่งๆ
อันที่จริงเธอชื่ออะไรนั้นตัวเธอเองก็ไม่รู้ นี่เป็นชื่อที่มีผู้ หญิงบ้าคนหนึ่งมาคิดว่าเธอเป็นลูกสาวของตัวเอง แล้ว เรียกเธอว่านลิน เธอคิดว่ามันเพราะดีเลยเรียกแบบนี้มา ตลอด
ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าบุริศร์จะถามเธอไปทำไม แต่ว่าเธอก็ ตอบไปแล้ว
บุริศร์ถามอีกครั้ง : “คุณนามสกุลอะไร ? ” “ไม่รู้ เด็กกำพร้าที่ไหนจะมีนามสกุลกันล่ะ”
นลินหัวเราะ ก่อนจะรู้สึกว่าความเจ็บมันเริ่มถาโถมเข้า มาอีกแล้ว
และแน่นอน ว่าเป็นความเจ็บปวดที่ไม่อาจจะ จินตนาการได้เลย
เมื่อเห็นนลินขมวดคิ้วทนความเจ็บปวดนั้น บุริศร์ก็ คิดถึงนรมน
นรมนเองก็เคยอดทนขนาดนี้เช่นกัน
เขาขมวดคิ้วเบาๆ ก่อนจะพูดว่า : “ฉันให้นามสกุลกับ คุณดีไหม ?”
“นามสกุลโตเล็กงั้นเหรอ ?” เรื่องนี้คุณนายโตเล็กเคยพูดแล้ว แต่ว่านลินไม่ได้ ชอบสักเท่าไหร่
ถ้าเกิดกลายเป็นน้องสาวของบุริศร์ เธอจะคิดอะไรได้
อีกล่ะ?
บุริศร์กลับส่ายหัวแล้วพูด : “ธนาศักดิ์ธน”
“ธนาศักดิ์ธนงั้นเหรอ ?”
นลินไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่
บุริศร์พูดเบาๆ : “คุณเป็นคนที่นรมนช่วยเอาไว้ แล้ว
คุณช่วยลูกสาวของพวกเราเอาไว้ ตามจริงมันก็เหมือน เป็นพรหมลิขิต และก็เป็นพรหมลิขิตของคุณกับนรมน ด้วย คุณใช้นามสกุลของเธอเถอะ นามสกุลธนาศักดิ์ธนก็ แล้วกัน หลังจากนี้คุณเรียกว่าพี่นรมน เรียกฉันว่าพี่เขย ฉันจะเห็นว่าคุณเป็นครอบครัวเดียวกัน ตั้งแต่ตอนนี้ เป็นต้นไป คุณชื่อนลินนิภา ธนาศักดิ์ธน”
“นลินนิภา ธนาศักดิ์ธนงั้นเหรอ ?”
นลินพูดชื่อนี้ขึ้นมาเสียงเบา ก่อนจะยิ้มขึ้น
พี่เขยงั้นเหรอ ?
น้องสาวของภรรยางั้นเหรอ ?
เกรงว่าหลังจากนรมนรู้เข้า จะโกรธเป็นอย่างมาก !
แต่จะทำอย่างไรล่ะ ?
ขอเพียงแต่ไม่ใช่น้องของบุริศร์ เธอจะนามสกุลอะไร
ก็ได้ นลินยิ้มพลางพูด : “โอเคถ้างั้นพี่เขย ที่คุณมาอยู่เป็น เพื่อนฉันสามเดือนนี้ยังจะต้องบอกพี่นรมนไหม ? ”
“แน่นอนสิ”
บุริศร์ยืนหยัดในจุดนี้มาก
นลินเองก็แอบเศร้าใจ แต่ก็ไม่กล้าบังคับมากเกินไป
“คุณพักก่อนเถอะ ฉันจะกลับแล้ว เดี๋ยวมีเวลาแล้ว ค่อยมาหาคุณ มีเรื่องอะไรก็บอกกับพยาบาลดูแล ส่วน เรื่องเงินก็ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันมีบัตรอยู่นี่ รหัสอยู่ด้านหลัง คุณอยากซื้ออะไรก็ซื้อไป ส่วนค่าตอบแทนเล็กน้อยนี้ ก็ เก็บเอาไว้ เดี๋ยวออกจากโรงพยาบาล ค่อยติดต่อพวกเรา”
บุริศร์ส่งบัตรกับเงินเล็กๆ น้อยๆ ส่งให้นลิน
นลินมองของพวกนั้น แต่ก่อนคิดว่านี่เป็นสิ่งที่ตัวเอง ต้องการมาทั้งชีวิต แต่ทว่าตอนนี้กลับรู้สึกขัดตา
สิ่งที่เธอต้องการนั้นไม่ใช่ของพวกนี้เลยโอเคไหม ? แต่ทว่าชายตรงหน้ากลับมองความคิดของเธอออก และก็ปฏิเสธอย่างไม่ให้เธอช้ำใจมากที่สุด
นลินรับเงินและบัตรเอาไว้ ก่อนจะยิ้มด้วยความขมขื่น พลางพูด : “พี่เขยคิดว่าจะทิ้งฉันให้ตายอยู่ที่นี่เหรอ ?”
“พูดบ้าอะไร ? ฉันก็ต้องกลับไปรักษาตัว จากนั้นจะให้ พ่อแม่ของตระกูลธนาศักดิ์ธนมาดูคุณ ให้รับคุณเป็นลูก บุญธรรม หลังจากนี้ตระกูลโตเล็กและตระกูลธนาศักดิ์ธน จะทำดีกับคุณ นรมนเองก็อยู่ในโรงพยาบาล จะไม่สนใจ คุณได้อย่างไร ? คุณกับนรมนทำดีๆ ต่อกันเอาไว้ เดี่ยว ฉันมีเวลา แล้วฉันจะมาเยี่ยมคุณ”
ถึงแม้ว่าบุริศร์จะพูดแบบนั้น แต่ว่านลินก็รู้ว่าเขาเพียง แค่พูดไปเท่านั้น
ให้ฐานะเธอ ตัวตนเธอ ครอบครัวเธอ แล้วยังให้เธอ เป็นน้องภรรยา และทำให้เธอร่ำรวยที่ใช้อย่างไม่มีวันหมด แต่สิ่งเดียวที่ให้ไม่ได้ก็คือความอบอุ่นอ่อนโยน
นี่คือบุริศร์ไงล่ะ !
ทำอะไรไม่ให้เกิดความผิดพลาดเลย พูดดักเอาไว้ ก่อน เพื่อให้เธอไม่มีทางได้คัดค้านอะไรเลย
ถ้าเกิดไม่ใช่ว่าบุริศร์ตกลงนรมนไปอยู่ก่อนแล้ว เธอ คงจะไม่รู้เลยว่าตัวเองจะมีโอกาสได้พลิกเกมไหม
ในวันนี้เธอทำได้เพียงยิ้มอย่างขมขื่นพลางมองบุริศร์ แล้วพยักหน้าพูด : “เดินทางปลอดภัยนะพี่เขย”
“คุณก็พักผ่อนดีๆ ล่ะ”
เมื่อบุริศร์พูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วย ของนลิน
หลังจากที่เดินออกมาจากห้องพักผู้ป่วย เขาก็ไปที่ห้อง ของกมล
กมลยังคงนอนหลับสนิท นรมนก็ยังไม่ตื่น พฤกษ์เห็นบุริศร์กลับมาก็รีบลุกขึ้น
“ประธานบุริศร์ คุณโอเคไหม ?”
“ไม่เป็นไร คุณออกไปรอฉันข้างนอกเถอะ” บุริศร์ดูเวลา ฟ้าจะสว่างแล้ว นรมนนอนไปสามชั่วโมง
กว่าแล้ว
อันที่จริงเขาอยากให้นรมนได้พักนานกว่านี้หน่อย แต่
ร่างกายของเขาก็ไม่ไหวแล้วจริงๆ ตอนที่ปลุกนรมนขึ้นมา แววตาของบุริศร์นั้นอ่อนโยน
มาก
นรมนเกือบจะละลายด้วยสายตาของเขาแล้ว
“มองฉันแบบนั้นทำไม ?”
นรมนคิดว่าหน้าแดงเล็กน้อย
บุริศร์กลับยิ้มพลางพูด : “ดูสิ ภรรยาของฉันเป็น
สวยที่สุดเลย”
“ให้มันน้อยๆ หน่อย”
นรมนยิ่งทำหน้าไม่สู้ดี
บุริศร์นี่ยิ่งชอบเย้าหยอกเข้าไปใหญ่
เธอมองเวลา ก็เห็นว่าเวลาผ่านไปสามชั่วโมงแล้ว เลย
รีบนั่งขึ้นมา
“ทำไมคุณเพิ่งจะมาปลุกฉัน ? สามชั่วโมงแล้ว ร่างกายคุณ….”
“ฉันไม่เป็นไร !
บุริศร์กอดนรมนเอาไว้
นรมนไม่กล้าขยับตัว เพราะกลัวว่าจะโดนแผลเขา
คนที่ ร่างกายของบุริศร์ร้อนขึ้น มันทำให้นรมนเป็นห่วงมาก “คุณไข้ขึ้นหรือเปล่า ? คุณรีบกลับไปที่โรงพยาบาล
เถอะ หรือไม่ก็ย้ายมาที่นี่ก็ได้ อย่าทรมานแบบนี้เลย”
เมื่อได้ยินให้เปลี่ยนโรงพยาบาล บุริศร์ก็ใจเต้น แต่ เมื่อคิดว่าที่นี่มีนลิน เขาเลยล้มเลิกความคิดนี้ไป
“ไม่เอา ไม่ทรมานหรอก ฉันจะกลับไปรักษาตัวแล้ว อยู่นี่ลำบากคุณเปล่าๆ”
“ลูกสาวฉันเอง ลำบากอะไรกัน”
นรมนมองบุริศร์
บุริศร์ปล่อยเธอ ก่อนจะซบไหล่ของเธอ และนั่งลง ข้างๆ นรมน พลางพูดเสียงเบา : “ฉันเพิ่งจะไปเยี่ยมนลิน ตอนที่คุณหลับ”
นรมนทำตัวแข็งที่อ
นลินสองคำนี้มันทำให้นรมนซะงักไป
แต่ว่าเธอก็ไม่ได้แสดงอะไรออกมา ก่อนจะถามเสียง เบาว่า : “เป็นอย่างไรบ้าง ? รู้สึกขอบคุณเธอมากเลยใช่ ไหม ?”
“ถึงอย่างไรเธอก็ช่วยลูกสาวของพวกเราเอาไว้ ดังนั้น ฉันเลยให้นามสกุลกับเธอ ให้เธอใช้นามสกุลคุณ กลับไป ค่อยคุยกับพ่อแม่ ว่ารับเป็นลูกบุญธรรมได้ไหม ถือ เป็นการตอบแทนเธอ แบบนี้คุณไม่ว่าอะไรใช่ไหม ? ”
คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนอึ้งชะงักไปเล็กน้อย “ทำไมเป็นน้องของฉัน ? ไม่ใช่ของคุณ ?”
“คุณโง่หรือเปล่า ?”
บุริศร์ยื่นมือออกมาเคาะหัวนรมน ก่อนจะพูด : “ถ้า เกิดเป็นน้องสาวของฉัน ก็ต้องเข้าไปที่ตระกูลโตเล็ก หรือ คุณอยากจะเจอเธอที่ตระกูลโตเล็กทุกวันเลยเหรอ ? ”
“ไม่เหมือนกับอยู่ที่ตระกูลธนาศักดิ์ธนของพวกเราเห
รอ ?”
นรมนพูดเสียงพึมพำ
บุริศร์ยิ้มพลางพูด : “เธอเป็นน้องสาวของคุณ ฉัน เป็นพี่เขยของเธอ อยู่ที่ตระกูลธนาศักดิ์ธนเธอก็ไม่ สามารถไปที่ตระกูลโตเล็กได้บ่อยๆ ในสถานการณ์แบบนี้ มีการแบ่งแยกอยู่ เธอคงไม่กล้าทำอะไรเกินเลยหรอ กมั้ง ?”
เมื่อได้ยินบุริศร์พูดแบบนั้น ในใจนรมนก็สับสน ความรู้สึกที่นลินมีต่อบุริศร์ บุริศร์เองก็รู้ ในวันนี้เพื่อ
ตัดขาดทุกอย่าง เขาคิดมากขนาดนี้ แต่ถ้าเกิดให้บุริศร์รู้ เรื่องการแลกเปลี่ยนระหว่างเธอกับนลิน ไม่รู้ว่าเขาจะเป็น อย่างไร
จู่ๆ นรมนก็รู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก
เธออยากจะยกเลิกสัญญาไปเลยได้ไหม ?
ในสถานการณ์แบบนี้เธอจะเริ่มบอกเรื่องสามเดือนนั้น กับบุริศร์อย่างไรดี ?
ขณะที่นรมนกกำลังลำบากใจ บุริศร์ก็ลูบผมยาวๆ ของ เธอ ก่อนจะถอนหายใจแล้วพูดว่า : “แต่นลินขอร้องมา อย่างหนึ่ง ให้ฉันอยู่กับเธอสามเดือน ไม่เกี่ยวอะไรกับ ความรัก แค่ให้อยู่ด้วยเท่านั้น”
นรมนทำตัวแข็งที่ออีกครั้ง
“คุณตกลงเหรอ ?”
แววตาของนรมนเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ก่อนจะ มองบุริศร์ด้วยความไม่สบายใจ
“ฉันบอกว่าจะกลับมาคุยกับคุณก่อน ถ้าคุณไม่เห็น
ด้วย ฉันก็จะหนีเธอไป”
ตำพูดของบุริศร์ทำให้แววตาของนรมนนั้นมีน้ำใสๆ
ในตอนนั้น บุริศร์มาขอคำอนุญาตจากเธอ !
มันเป็นความให้เกียรติใช่ไหม ?
จู่ๆ นรมนก็ผิดหวัง
เธอไม่น่าไปตกลงกับนลินแบบนั้น แต่ถ้าไม่ตกลงไป ตอนนี้กมลจะได้มานอนสบายอยู่ ตรงนี้เหรอ ?
นรมนลังเลอยู่ในใจ รู้สึกแย่ และไม่เคยมีความ หงุดหงิดแบบนี้มาก่อน จากนั้นเธอจึงพูด : “ฉันคิดๆ ดู ก่อน คุณหายดีก่อน แล้วค่อยคุยกันเถอะ”
“อย่าแบกรับอะไรไว้เยอะแบบนั้นเลย เดี่ยวฉันหาย ดีแล้ว ฉันจะบอกกับทั้งโลกเองว่าฉันจะมาสู่ขอคุณ ! คุณ จะเป็นภรรยาเพียงคนเดียวของฉันบุริศร์ ! ” แววตาของนรมนนั้นเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม แต่กลับทำได้ แค่พยักหน้า
บุริศร์คิดว่าเธอกำลังเขินอาย เลยไม่ได้คิดอะไรกับ เธอมาก เพียงแค่พูดเบาๆ ว่า : “ฉันต้องกลับไปแล้ว ไม่ อย่างนั้นถ้ากานต์ตื่นมาแล้วพบว่าฉันมาที่นี่ ไม่รู้ว่านายนั่น จะทำอย่างไรกับฉัน ทางฝั่งลูกสาวก็ต้องดูแลดีๆ มีเรื่อง อะไรก็โทรมาหาได้เลย อย่าเก็บเอาไว้คนเดียว เข้าใจ ไหม ?”
“อือ ! ”
นรมนพยักหน้า
ตอนนี้เธอสับสนมาก
เธอไม่อยากให้บุริศร์ไป แต่ก็รู้ว่าถ้าเกิดว่าบุริศร์ไม่ไป เธออาจจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ แล้วพูดทุกอย่างออกมา
ได้
แต่ว่าตอนนี้เธอพูดไม่ได้ ถ้าพูดไปบุริศร์อาจจะรับไม่
บุริศร์จูบเธอ ก่อนจะลุกขึ้นเดินจากไป มองก้าวที่บุริศร์เดินออกไป หางตาของนรมนก็มีน้ำตา ผู้ชายที่ดีขนาดนี้ เธอจะทนให้เขาไปอยู่กับนลินสาม เดือนได้เหรอ ?
เวลาสามเดือนนั้น ใครจะรับรองได้ว่าจะไม่เกิดเรื่อง อะไรขึ้น ?
ผู้หญิงกับผู้ชายสองต่อสอง ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา เกรงว่าถึงตอนนั้นจะไม่มีแม้แต่ที่ให้เธอได้ร้องไห้แล้ว จู่ๆ นรมนก็อยากจะทำลายสัญญาที่ให้ไว้
ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าตัวเองทำไม่ถูกนัก และก็รู้ว่าตัวเองจะ ถูกนลินดูถูกได้ และแก้แค้น แต่ว่าจะทำอย่างไรได้ล่ะ ?
เธอสามารถเสียบุริศร์ไปได้ !
ไม่มีทาง !
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
