บทที่ 274 ทำใจไม่ได้อยู่ดี
เมื่อเห็นสายตาสงสัยของนรมน จู่ๆบุริศร์ก็ไม่รู้ว่าควรบอกเธอยังไง ว่าเธอกับตระกูลธนาศักดิ์ธนไม่ได้มีสายเลือดร่วมกัน แต่ว่าบางเรื่องก็ จำเป็นต้องพูดออกไป ถึงยังไงคืมก็ยอมสูญเสียเพื่อเธอมามากแล้ว
เมื่อเห็นท่าทางลำบากใจของบุริศร์นรมนก็พูดเสียงต่ำว่า “ช่วงที่ ผ่านมานี้มีเรื่องอะไรที่ฉันไม่รู้หรือเปล่า?”
“ยังจำคนที่ทำให้คุณออกมาจากบ้านหัวหน้าคิมได้ไหมว่าเป็นใคร?” จริงๆแล้วบุริศร์ไม่อยากพูดถึงตุลยาเสียเท่าไหร่ แต่ยังไงก็ต้องพูด ออกมา, เพราะคงปิดนรมนไปไม่ได้ถึงที่สุด
“จำได้”
เมื่อพูดถึงตุลยา, นรมนก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมามากมาย สำหรับเธอแล้วผู้หญิงคนนี้ไม่ถึงกับมีความรู้สึกดีๆอะไรให้ แต่ก็เข้าใจ ว่าจุดประสงค์ที่ตุลยาต้องการส่งตัวเธอไปให้รเมศคืออะไร ยังดีที่เธอ ไม่ได้ชั่วร้ายขนาดนั้น จึงไม่ได้ทำเรื่องเลวร้ายกับนรนมไปมากกว่านี้ แต่ที่แน่ๆคือนรมนรู้สึกแย่กับเธอ
เมื่อบุริศร์เห็นแววรังเกียจในดวงตาของนรมน ก็ยิ้มเจื่อนๆออกมา
“คุณสองคนเป็นพี่น้องแท้ๆ”
“อะไรนะ?”
นรมนคิดว่าตัวเองฟังผิด
“พ่อแม่ฉันมีฉันเป็นลูกแค่คนเดียว . พวกเขาไม่เคยอยู่ที่อเมริกาด้วย อีกอย่างตุลยากับฉันแทบไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันเลย คุณอย่ามาล้อ เล่นนะ
“คุณคิดว่าผมเป็นคนชอบล้อเล่นหรือเปล่าละ?”
บุริศร์ถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ จากนั้นเขาก็นำเรื่องที่คุณท่าน และคุณนายตระกูลธนาศักดิ์ธนไปสถานีตำรวจเพื่อตรวจดีเอ็นเอหลัง จากที่เธอหายตัวไปให้นรมนฟัง, เท่ากับกำลังบอกนรมนว่า คุณท่าน และคุณนายตระกูลธนาศักดธนกับเธอไม่มีความสัมพันธ์กันทางสาย
เลือด
เรื่องราวต่อจากนั้นพูดง่ายขึ้นมาเยอะ เพราะถึงยังไงนรมนก็รู้เรื่อง ของชินกรอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าทุกสิ่งทุกอย่างกลายมาเป็นของเธอก็
เท่านั้น หลังจากฟังจบนรมนก็เงียบไปนาน . บุริศร์เองก็ไม่ได้เร่งรัดเธอ. ทำ เพียงแค่กอดเธออยู่เงียบๆ กอดเธอก็เหมือนได้กอดโลกทั้งใบ
ผ่านไปนานพอสมควร นรมนถึงได้เอ่ยพูดขึ้นมา
“ยืนยันแล้วใช่ไหมว่าฉันเป็นคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา?”
“คิมตรวจดีเอ็นเอแล้วคุณจำตอนเจาะเลือดที่สถานทูตได้ใช่ไหม?”
บุริศร์พูดมาอย่างนี้ นรมนก็นึกออก
เธอพยักหน้า
ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะได้รับการยืนยันแล้ว
เธอไม่ได้แสดงอารมณ์สั่นไหวอะไรออกมา เพราะเธอรู้สึกสนิทใจ กับคิมมาตลอดอยู่แล้ว แต่คิดไม่ถึงเลยว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นแม่ของ
ตัวเอง
เมื่อนึกถึงความทุกข์ที่คิมได้รับมาตลอดหลายปีนี้ นรมนก็ไม่รู้ว่าควร พูดอะไรออกไปดี ถึงแม้จะรู้ว่าเธอคือแม่แท้ๆของตัวเอง แต่ก็ไม่ สามารถเรียกออกมาได้ ความรู้สึกบางอย่างไม่ใช่ว่าขึ้นอยู่กับสาย เลือดแล้วจะสามารถทำใจยอมรับได้
เธอถอนหายใจออกมา “พ่อแม่ฉันรู้ไหม?”
“เพิ่งรู้ แต่ก็สะเทือนใจเอาเรื่องอยู่”
“ฉันยังเป็นลูกของพ่อกับแม่ตลอดไป”
นรมนพูดออกมาอย่างแน่วแน่. บุริศร์เองก็เข้าใจความหมายของเธอ
วางใจได้ คุณนายทวีทรัพย์ธาดาบอกมาว่า คุณจะยังใช้ชื่อและ นามสกุลเดิม ยังเป็นคนของตระกูลธนาศักดิ์ธน แต่ว่าสถานะคงต้อง ขึ้นตรงกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาส่วนจะกลับเข้าตระกูลหรือไม่นั้น ก็ ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคุณ”
เมื่อได้ยินบุริศร์พูดมาอย่างนี้, จมูกของนรมนก็รู้สึกแสบร้อน เธอไม่คาดคิดเลยว่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดา จะเข้าใจเธอและมี เหตุผลขนาดนี้
แม้ว่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจะคือครอบครัวที่แท้จริงของเธอ. แต่ว่า ตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมาก็มีแต่คุณท่านและคุณนายตระกูลธนาศักดิ์ธน คอยรักและเป็นห่วงเธอ. ให้ความอบอุ่นแก่เธอ . ถ้าไม่มีคุณท่านและ คุณนายตระกูลธนาศักดิ์ธน ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าเธอจะเป็นยังไงบ้าง
ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา, ตระกูลธนาศักดิ์ธน, คิม มาเกี่ยวข้องกัน เพียงเพราะนรมนคนเดียว มันเป็นความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างพูดยาก แต่ ก็ไม่ใช่ว่าจะยอมรับได้ยากอะไรขนาดนั้น
นรมนยอมรับความจริงข้อนี้ได้อย่างรวดเร็ว
เธอพูดเสียงเบาว่า “ตอนนี้ฉันออกไปไหนไม่ได้ คงต้องรบกวนคุณ ช่วยดูแลพวกเขาหน่อยนะ”
“ไม่กลับไปดูกมลหน่อยเหรอ? พรุ่งนี้เธออาจจะได้ผ่าตัดแล้วนะ แล้วก็กานต์ เขากลับมาแล้วนะ คุณกลับไปเยี่ยมพวกเขากับผมสัก หน่อยก็ยังดี”
บุริศร์รู้ว่านรมนห่วงหาและคิดถึงลูกๆขนาดไหน แต่ว่าในตอนนี้เธอ กลับยอมอยู่ที่นี่เพื่อเขาและตระกูลโตเล็ก มันไม่ยุติธรรมกับเธอเลย จริงๆ
ทำไมนรมนจะไม่อยากกลับไปล่ะ?
เธอไม่ได้เจอเด็กแสบกานต์มานานแล้วนะ
ห้าปีที่ผ่านมา พวกเขาไม่เคยอยู่ห่างกันเลย พอตอนนี้ห่างกันตั้งนาน ทำไมจะไม่คิดถึงล่ะ? แต่ว่าถ้าเธอกลับไปตอนนี้ สถานการณ์ทุกอย่าง มันก็จะวุ่นวาย คนที่คอยจับตามองเธออยู่ก็จะปรากฏตัวออกมา พอถึง ตอนนั้นเหยื่อล่ออย่างเธอจะไปมีค่าอะไร? คนที่จับตามองเธออยู่ไม่มีขอยกเว้น , ไม่ว่าจะเป็นกานต์หรือกมล แม้แต่บุริศร์ ก็จะได้รับอันตรายไปด้วย
นรมนทนเห็นลูกตัวเองหายไปหรือถูกจับตัวไปอีกครั้งไม่ได้จริงๆ เธอต้องเข้มแข็ง. ต้องสามารถปกป้องลูกได้ และเธอก็จะไม่ยอมให้ ตัวเองเป็นตัวนำอันตรายมาให้ลูกเหมือนกัน
เมื่อผ่านการพิจารณาและครุ่นคิดอย่างรอบคอบ นรมนก็พูดขึ้นมา ว่า “ฉันเชื่อว่าคุณสามารถทำให้พวกเขาปลอดภัยได้ ใช่ไหม?”
“ผมรับประกันว่าพวกเขาจะปลอดภัย แต่แล้วคุณล่ะ? นรมน คุณจะ คำนึงถึงคนอื่นพร้อมกันหลายๆคนไม่ได้. ผมว่าให้ตระกูลทวีทรัพย์
ธาดา..
“ฉันทำได้”
นรมนตัดบทบุริศร์อย่างทันท่วงที เพื่อกันความช่วยเหลือขอตระกูล ทวีทรัพย์ธาดา
“บุริศร์ บางเรื่องก็เป็นเรื่องของตระกูลโตเล็ก คนอื่นไม่สามารถสอด มือเข้ามายุ่งได้ อย่าลืมที่คุณเคยบอกว่าจะแต่งงานกับฉันอีกครั้ง หลัง จากเรื่องนี้จบลงแล้วสิ คุณต้องขอฉันแต่งงานต่อหน้าทุกคนในเมือง ชลธีโอเคไหม?
“ได้สิ!”
แม้ว่าบุริศร์จะไม่เต็มใจ แต่เขาก็รู้ดีว่านรมนหัวรั้นขนาดไหน เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่คอยเอาแต่หลบหลังเขา และคอยให้เขาปกป้อง
ประสบการณ์ตลอดหลายปีนี้ทำให้นรมนเข้มแข็งขึ้น คู่ควรที่จะเป็น
นายหญิงที่น่านับถือของตระกูลโตเล็ก “นอนกันเถอะ , พรุ่งนี้เช้าตอนจะไปก็เบาเสียงหน่อยละกัน อย่าให้ ฉันรู้ เพราะฉันกลัวว่าฉันจะทำใจไม่ได้”
นรมนฝังหน้าลงในอ้อมกอดของบุริศร์ เมื่อได้ยินเสียงหัวใจของเขา ก็รู้สึกอยากให้เวลาหยุดเดินตลอดไป พวกเขารักกันมาตั้งนาน แต่เวลาที่ได้อยู่ด้วยกันมันสั้นมากจริงๆ เสียเวลาอยู่ตั้งห้าปี ตอนนี้กว่าจะได้มาอยู่ด้วยกันก็ไม่ใช่ง่ายๆ พอ อยากอยู่ด้วยกันอย่างสบายใจก็ไม่สามารถทำได้เหมือนเคย
แต่ว่าความรู้สึกที่ได้นอนกอดกันแบบนี้มันช่างดีจริงๆ ไม่ว่าผู้หญิง คนไหนต่างก็หวังที่จะมีชีวิตสงบสุขและมั่นคงแบบนี้กันทั้งนั้นไม่ใช่เห รอ?
นรมนกอดรอบเอวของบุริศร์แน่น
บุริศร์รู้สึกสงสารจนพูดไม่ออก
สิ่งที่เขาให้ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้คือชีวิตสงบสุขสินะ!
“นอนเถอะ ผมจะไม่ไปไหน. คืนนี้ผมจะอยู่กับคุณเอง “อิม!”
”
นรมนยิ้มอย่างพอใจ. จริงๆแล้วเธออยากพูดบางอย่างกับบุริศร์. ทว่า พลังงานร่างกายและความปวดเนื้อปวดตัวทำให้หนังตาของเธอหนัก อึ้ง จนสุดท้ายก็หลับไปโดยไม่ทันรู้ตัว
เมื่อบุริศร์เห็นเธออ่อนเพลีย , นัยน์ตาก็ทอแววสงสาร
เขาอยากแบกรับเรื่องเหล่านี้แทนเธอจริงๆ แต่เขาก็รู้ดี ว่าถ้าอยาก อยู่กับนรมนนานๆ ก็ต้องให้นรมนผ่านด่านนี้ไปด้วยตัวเอง
พรุ่งนี้เป็นต้นไป พวกเขาต้องเผชิญกับพายุฝนของตัวเอง เขาอาจ จะดูแลนรมนไม่ได้ เพราะต้องดูแลลูกสาว แต่ใช่ว่าเขาจะไม่สนใจนร มนซะเมื่อไหร่?
บุริศร์รู้ว่าตัวเองปล่อยไปไม่ได้
เขากอดนรมนแน่น ราวกับว่าจะรวมร่างเธอให้เป็นคนเดียวกัน แต่
เขารู้ว่าเขาทำไม่ได้
เวลาที่ได้อยู่ด้วยกันมักจะสั้นเสมอ
เวลาเพียงหนึ่งคืนพริบตาเดียวก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เวลาตีสี่ บุริศร์ลืมตาคมเฉียวขึ้นมา เขามองนรมนอย่างโหยหาอีก ครั้งจากนั้นก็กดจูบลงบนหน้าผากของเธอหนักๆ
เขาต้องไปแล้ว!
ในระหว่างกลับไป เขาจะให้คนอื่นรู้ว่าเขามาที่นี่ไม่ได้
นรมนบอกว่าที่นี่อาจมีคนของป่าโออยู่ด้วย. เขากังวลเรื่องนี้มาก ทว่าก่อนจะไปเขาต้องจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยก่อน
บุริศร์ค่อยๆผละออกจากนรมน
ท้องฟ้าข้างนอกยังมีด อากาศยังหนาว
บุริศร์ห่มผ้าให้นรมนดีๆ และปรับอุณหภูมิให้สูงขึ้น จากนั้นถึงได้ก้าว เดินออกไปอย่างอาลัยอาวร์
ในตอนที่เขาปิดประตูลง นรมนก็ลืมตาขึ้นมา โดยไร้ซึ่งท่าทาง งัวเงียง่วงซึม
ดวงตาของเธอเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา แต่เธอกลั้นมันเอาไว้ ไม่มีการ พูดจาไม่มีการบอกลา หลังจากเห็นบุริศร์ปิดประตู เธอก็หลับตาลงอีก ครั้งเพื่อพักผ่อน ทว่าหางตากลับมีน้ำตาหยดใสไหลออกมา
สุดท้ายก็ทำใจไม่ได้อยู่ดี!
สุดท้าย ก็ยังอยากจะลุกขึ้นไปกอดเขาเอาไว้ อยากบอกเขาว่าอย่า ไป
เมื่อบุริศร์ออกมาจากห้องของนรมน ก็สัมผัสได้ถึงลมเย็นๆที่ปะทะ เข้ามา ความเหน็บหนาวที่นำพาความโดดเดี่ยวเข้ามาด้วย ทำให้เขาดู ไม่สง่าเหมือนอย่างเคย
ถ้าเป็นเขาคนก่อนจะไม่สน ทำตัวชิวๆสบายๆยังไงก็ได้ แต่ว่าตอนนี้ ข้างกายเขามีนรมน ข้างหลังยังมีลูกๆ เขาต้องห้ามพลาดเด็ดขาด เมื่อมาถึงห้องของแชมป์ บุริศร์ก็เปิดประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว
แชมป์รู้สึกได้ว่ามีคนเข้ามา จึงคิดจะเปิดไฟด้วยความตื่นตัว ทว่า กลับได้เสียงของบุริศร์เสียก่อน “อย่าเปิดไฟ อย่าให้ใครรู้ว่าฉันมาหา นาย” “ประธานบุริศร์?”
แชมป์งุนงง เวลานี้บุริศร์มาอยู่ที่ห้องเขาได้ยังไง?
บุริศร์ไม่อยากเสียเวลา จึงพูดเรื่องที่นรมนบอกมากับแชมป์ในทันที หลังจากที่ได้ฟังแชมป์ก็ช็อกเป็นอย่างมาก
“ที่นี่มีคนของป่าโอ? เป็นไปได้ยังไง? ที่นี่มีแต่คนที่เราเลือกมา
มัน…
“นาวินกับธิดาก็เป็นคนที่เราคัดเลือกมาเหมือนกัน แต่ก็ยังแปร พรรคกายไปเป็นคนของคนอื่นได้นี่? ถ้าฉันเดาไม่ผิด พวกเขาน่าจะ เกี่ยวข้องกับป้าโอ ถึงนาวินจะตายแล้ว แต่ธิดายังมีชีวิตอยู่ การ หายตัวไปของเธอต้องเกี่ยวกับป้าโอแน่ๆ ตามหาให้ได้ว่าธิดาอยู่ ที่ไหน ตอนนี้นรมนกับลูกของฉันก็กลับมาแล้ว อีกเดี่ยวฉันก็ต้อง ผ่าตัด ห้ามให้คนพวกนั้นมาทำร้ายนรมนเด็ดขาด ถึงจะรู้ว่านรมนกำ ลังหว่านแหดักปลา แต่ฉันก็ไม่อยากอยู่เฉยๆ โดยไม่ทำอะไร เรื่อง ทุกอย่างต้องยืดนรมนเป็นหลัก และคำนึงถึงความปลอดภัยของเธอ เป็นที่หนึ่ง เข้าใจไหม?”
คำสั่งของบุริศร์คือการยกทั้งฐานทัพให้นรมนโดยไม่ต้องสงสัย
นี่คืออำนาจชิ้นสุดท้ายของเขา เขาไม่ได้ใช้มันเพื่อปกป้องตัวเอง รู้ ทั้งรู้ว่าหลังจากที่ตัวเองผ่าตัดจะเป็นช่องทางให้คนอื่นบุกรุกเข้ามา แต่ เขาก็ยังยกทางหนีทีไล่สุดท้ายให้นรมน
แชมป์ดูออกว่านรมนสำคัญกับเขามาก กำลังจะพูดบางอย่างออก ไป แต่สุดท้ายก็เลือกไม่พูด ทำเพียงแค่พยักหน้า ท่ามกลางความมืด แววตาของเขาทอแววเรียบนิ่ง ไม่สามารถอ่านอารมณ์ความรู้สึกใน แววตาของเขาได้
“คุณจะไปแล้วเหรอ?”
ใช่ว่าจะเตรียมตัวสักพักแล้วค่อยไปเงียบๆ ในเมื่อฐานทัพมีคน ของป้าโอ ฉันก็จะไม่นั่งเฮลิคอปเตอร์กลับ ฉันจะกลับทางทะเลคน เดียว จะได้ไม่เป็นที่สนใจมาก ส่วนเรื่องที่นี่ฝากนายด้วยก็แล้วกัน” บุริศร์พูดจบก็หันหลังเดินออกไป แชมป์กำลังจะลุกขึ้นเดินไปส่ง แต่บุริศร์กลับห้ามเอาไว้
เมื่อออกมาจากห้องของแชมป์ บุริศร์ก็แวะไปดูที่ห้องนรมนอีกครั้ง เขาทำใจไม่ได้จริงๆ แต่สุดท้ายก็ต้องหันหลังเดินจากไปอย่างเด็ด เดี๋ยว แต่ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่า จู่ๆก็รู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่ง เอาแต่จ้องมองมาที่เขาตลอด..
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
