บทที่ 257 อยู่ต้องเห็นคนตายต้องเห็นศพ
“หยุดสู้กันได้แล้ว!”
คิมเข้าไปขวางระหว่างเป็นเป้าตรงกลางของพวกเขา บุริศร์และไมค์ต่างหยุดมือลงเช่นเดียวกัน
กำปั้นนั้นอยู่ห่างจากใบหน้าของคิมไม่ถึงหนึ่งเซนติเมตร “คุณน้าคิม คุณหลีกไป วันนี้ผมกับบุริศร์จะต้องพูดกันให้ รู้เรื่อง”
ไมค์ยังสู้ไม่ได้อย่างถึงอกถึงใจเลย ส่วนใหญ่แล้วเป็น เพราะตนเองถูกบุริศร์กำราบได้อย่างสมบูรณ์
หมัดเหล่านี้พุ่งเข้าใส่เขาจนเจ็บปวดไปทั้งตัว
ถึงแม้ว่าบุริศร์จะไม่พูดอะไร แต่ก็มองออกว่าโกรธเคือง
อย่างมาก
คิมถอนใจและพูดว่า : “ฉันเดินเข้าไปถามเมื่อกี้นี้แล้ว ตุล ยาบอกว่าเธอส่งนรมนให้กับรเมศ รวมถึงรถของเธอด้วย ขอ เพียงหารถของตุลยาพบก็จะหานรมนเจอ”
ได้ยินว่านรมนอยู่ในมือของรเมศ สีหน้าของบุริศร์ก็เลว ร้ายมากยิ่งขึ้น
“ไมค์ ฝากไว้ก่อนเถอะ!”
เขาหันหลังกลับไปอย่างฉับพลัน แล้ววิ่งออกไปข้างนอก เหมือนกับเป็นบ้า
ไมค์รู้ได้โดยอัตโนมัติเลยว่าตอนนี้นรมนอยู่ในมือของรแมศแล้วมันจะมีจุดจบยังไง
เขารู้สึกหดหูขึ้นมาทันที
เกิดอะไรขึ้นกับตุลยากันแน่? คิมเห็นว่าเขายังมึนงงอยู่อย่างนี้ก็รีบผลักเขาอย่างรวดเร็ว
“รีบไปเร็วเข้า!”
“โอ้ ครับ!”
ไมค์ถูกคิมเรียกสติอย่างกะทันหันก็รีบไล่ตามบุริศร์ออก
ไปพร้อมกับคิม
พวกเขามาเร็วไปเร็ว ทำเอาคนในศูนย์ศัลยกรรมไม่มีใคร กล้าพูดอะไร เมื่อเห็นว่าพวกเขาไปกันหมดแล้วถึงได้ถอนใจ
อย่างโล่งอก
บุริศร์มาถึงบริษัทวัชโรทัยแทบจะในทันที
“ขอโทษค่ะ ประธานบุริศร์ คุณมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ?”
คุณไพลินเข้ามาขวางบุริศร์โดยตรง
บุริศร์ผลักเธอออกไปทันที
ตอนที่คุณไพลินคิดจะเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัย ไมค์ที่อยู่ด้านหลังก็เข้ามาอุดปากเธอเอาไว้โดยตรง
“ถ้าไม่อยากตายอย่าส่งเสียงจะดีที่สุด รู้ใช่ไหม?”
มือของไมค์มีพละกำลังอย่างมาก คุณไพลินพยักหน้า ด้วยความตกใจกลัวอย่างรวดเร็ว
บุริศร์เดินตรงไปที่ห้องทำงานของรเมศ เมื่อเห็นรเมศ นอนคว่ำหน้าพักผ่อนอยู่บนโต๊ะทำงาน
ไฟแห่งความเดือดดาลก็ลุกโชนขึ้นมาทันที เขาคว้าคอเสื้อของรเมศแล้วชกเปรี้ยงเข้าไป
รเมศถูกความเจ็บปวดปลุกให้ตื่น ในตอนที่มองเห็นบุริศร์ นั้น เขายังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา
เขาอยู่ที่โกดังด้านหลังไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมาอยู่ในห้องทำงานได้? และมันเกิดอะไรขึ้นบุริศร์ถึงมาอยู่ที่นี่?
“นรมนล่ะ? แกเอานรมนไปไว้ที่ไหน?”
บุริศร์ไม่จำเป็นจะต้องอ้อมค้อมกับเขา รเมศผงะไปเล็กน้อย
ใช่แล้ว!
เขาได้นรมนมาครอบครอง
แต่ว่าสุดท้ายแล้วถูกใครตีจนสลบล่ะ?
ความทรงจำของรเมศกลับคืนมาและสีหน้าก็เปลี่ยนเป็น เลวร้ายอย่างมาก
“ปล่อยนะ!”
“รเมศ ฉันอดทนกับแกครั้งแล้วครั้งเล่า แกคิดว่าพอแกมา อยู่ที่อเมริกาแล้วจะเป็นคนที่มีอำนาจล้นเหลือทำอะไรก็ได้ใช่ ไหม? ฉันขอเตือนแก ทางที่ดีที่สุดจงเชื่อฟังแล้วเรียกนรมน ออกมา ไม่อย่างนั้นฉันกับแกไม่มีวันจบ!”
บุริศร์ในตอนนี้เหมือนกับต้องการจะฆ่าคน รเมศพยายามดิ้นรน แต่กลับสะบัดไม่หลุด
“คนล่ะ ! รปภล่ะ ! รีบมาเร็ว!”
รเมศรีบขอความช่วยเหลือ
ไม่มีที่สำหรับจุดไฟโกรธในตัวของบุริศร์อีกแล้วในเวลานี้ ยิ่งไปกว่านั้นจนบัดนี้ยังไม่มีเบาะแสของนรมน เขาไม่มีความ อดทนใดๆแม้แต่น้อย ในตอนที่รเมศร้องขอความช่วยเหลือ เขาก็ต่อยเข้าไปอีกครั้ง
รเมสถูกต่อยเข้าที่ใบหน้า ทันใดนั้นเลือดก็ออกมาจาก
จมูก
ความโกรธของเขาก็ลุกขึ้นมาด้วย
“บุริศร์ แกคิดว่าฉันกลัวแกจริงๆใช่ไหม?” รเมศโผเข้าไปตะครุบบุริศร์อย่างบ้าคลั่ง
ยังไงก็ตามบุริศร์เคยฝึกฝนมาก่อน และการต่อสู้แบบส่ง เดชของรเมศก็ทำอะไรเขาไม่ได้เลย
ในไม่ช้า รเมศก็ถูกบุริศร์กดลงกับพื้นและทั้งเตะทั้งต่อย
ลงไปไม่ยั้ง ตอนนี้รเมศยังมีตรงไหนเหมือนคุณชายแสนสง่าอีกเล่า?
เขาก็แค่สุนัขจิ้งจอกน่ารังเกียจ
ทั้งสะบักสะบอมและหมดแรงแล้วจริงๆ
ในตอนนี้เองโทรศัพท์ของบุริศร์ก็ดังขึ้น เขาต่อยรเมศไป อีกหมัดอย่างไม่สนใจไยดีแล้วถึงจะหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้ว กดปุ่มรับสาย
เสียงของพฤกษ์ดังออกมาทันที
“ประธานบุริศร์ครับ เมื่อกี้นี้มีคนโทรมาโดยไม่ยอมเผยชื่อบอกว่าเห็นรถของตุลยาบนถนนที่มุ่งหน้าไปทะเลเหนือครับ”
“อะไรนะ?”
บุริศร์รู้สึกหนังศีรษะรัดแน่นขึ้นมาทันที
“ทะเลเหนือ?”
“ใช่แล้วครับ ! ทะเลเหนือ ! ว่ากันว่ามีพยานเห็น เหตุการณ์!”
คำพูดของพฤกษ์ทำให้บุริศร์รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมา เขา แทบจะไม่หันไปมองรเมศเลยและวิ่งตรงออกไปข้างนอกทันที
ในตอนที่รเมศได้ยินข่าวนี้ก็ผงะไปเล็กน้อย
รถของตุลยาขับไปทิศทางของทะเลเหนือได้อย่างไร? เป็นไปได้ไหมว่านรมนจะตื่นขึ้นมา?
เขารีบปืนขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามเพราะ บาดแผลนั้นทำให้ต้องแสยะยิ้มด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ไม่ สามารถใส่ใจกับมันได้แล้ววิ่งออกไปอย่างล้มลุกคลุกคลาน
คุณไพลินเห็นรเมศที่เป็นเช่นนี้ในเวลานี้ถึงกับนิ่งอึ้งไปทั้ง
และเมื่อไมค์เห็นบุริศร์ออกมา ถึงได้ปล่อยคุณไพลิน
“เป็นยังไงบ้าง? พี่สะใภ้ล่ะ?”
“ไปทะเลเหนือแล้ว”
บุริศร์รีบวิ่งออกไปโดยไม่หยุด
คิมได้ยินข่าวนี้แล้วก็รู้สึกว่าร่างกายเหลือเรี่ยวแรงไม่มาก แต่ก็ยังตามไปด้วย
รเมศผงะไปเล็กน้อยตอนที่เห็นคิม ไม่รู้ว่าทำไมคิมถึงได้ ใส่ใจนรมนจนมาที่นี่ด้วย และเมื่อคิดถึงเขตชุมชนที่แสน พิเศษของวิลล่าอีกครั้ง ดูเหมือนเขาจะเข้าใจอะไรได้บาง อย่าง
แต่ว่ารเมศเองก็ไม่ได้พูดและบอกกับคุณไพลินว่า : “ตาม ไปให้ทัน”
ทั้งสองคนเองก็ติดตามบุริศร์ออกมาจากบริษัทวัชโรทัย และขับรถมุ่งหน้าไปทางทะเลเหนือ
กลุ่มคนมาถึงทะเลเหนืออย่างรวดเร็ว คนของพฤกษ์ได้ สกัดตัวพยานเอาไว้แล้ว
“เกิดอะไรขึ้น? แล้วคนล่ะ?”
บุริศร์พูดอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นคนของตัวเอง
ผู้เห็นเหตุการณ์มองเห็นคนจำนวนมากแล้วก็เกิดอาการ ประหม่าไม่น้อย
“รถคนนั้นขับตรงลงไปในทะเล”
“คุณว่าอะไรนะ?”
บุริศร์กระชากคอเสื้อของเขา และคิดว่าหูของตัวเองมี
ปัญหา
ผู้เห็นเหตุการณ์ถูกบุริศร์ทำเช่นนี้จนสะดุ้งตกใจกลัว
“ผมไม่ได้โกหก รถคันนั้นพุ่งตรงเข้าไปใน ทะเลเหนือแล้ว ตกลงไปในนั้นเลย”
ผู้เห็นเหตุการณ์เกือบจะร้องไห้ออกมา
“เป็นไปไม่ได้!”
รเมศมาถึงแล้วและได้ยินข่าวนี้โดยตรง
จะเป็นไปได้อย่างไร?
นรมนไม่ใช่คนที่จะฆ่าตัวตาย ไม่มีทางที่จะปลงไม่ตก ขนาดนี้แน่นอน
ทันใดนั้นสีหน้าของคิมก็ซีดเผือดราวกับกระดาษ
ตกลงไปแล้ว?
นรมนตกลงไปในทะเลพร้อมกับรถ?
ไม่!
ไม่มีทาง!
บุริศร์ไม่ได้พูดอะไร เขาถอดเสื้อนอกออก และกระโดด ลงทะเลไปในทันที
“บุริศร์!”
ไมค์ต้องการที่จะดึงบุริศร์เอาไว้ แต่กลับดึงไว้ไม่อยู่ ได้แต่ ลืมตามองดูบุริศร์กระโดดลงไปต่อหน้า
“ที่นี่มีหินโสโครกอยู่เยอะมาก! กระโดดลงไปอาจตายได้
เลยนะ!”
ผู้เห็นเหตุการณ์ตกใจแทบช็อค เมื่อเห็นการกระทำของบุ ริศร์ก็ยิ่งกลัวมากขึ้นจนขาอ่อนยวบ
ไมค์เองก็รู้ถึงอันตรายของที่นี่ดี เขารีบโทรแจ้งหน่วยกู้ภัยทันที
รเมศเกิดความประหลาดใจอย่างมากในตอนที่มองเห็นบุรี ศร์กระโดดลงไปในทะเลโดยไม่มีความลังเลใจแม้แต่น้อย
บุริศร์บ้าไปแล้วหรือไง?
เป็นไปได้เหรอที่จะไม่กลัวตายเลย?
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย และพูดกับคุณไพลินว่า : “ติดต่อคน ให้มาทำการกู้ซากขึ้นจากน้ำ ไม่ว่าจะยังไง ถ้ามีชีวิตอยู่ผม ต้องเห็นคน ตายต้องเห็นศพ!”
คุณไพลินไม่กล้าขัดคำสั่ง ทำได้เพียงแค่จัดการตามนั้น ตัวของคิมสั่นเทา มือและเท้าของเย็นเยียบ
เธอบอกตัวเองว่านรมนจะต้องไม่อายุสั้นเช่นนี้ เธอเป็นคน ดีขนาดนั้น แล้วจะฆ่าตัวตายได้ยังไง?
แต่ทว่าภายในใจเริ่มที่จะกระสับกระส่ายขึ้นมา เหมือนกับ ว่ามีมือที่มองไม่เห็น บีบหัวใจของเธอแน่น ค่อยๆแน่นขึ้นช้าๆ แล้วรัดแน่น..
คนของ ไมค์และรเมศล้วนมาถึงแล้ว แต่หลังจากที่ทีม กู้ภัยเห็นหน้าผาสูงชันขนาดนี้แล้วต่างก็ล่าถอย
“ช่วยชีวิตคนสิ!”
ไมค์คว้าคอเสื้อหัวหน้าของพวกเขาและพูดว่า : “ถ้า ปรากฏว่าคนของผมมีปัญหาอะไรล่ะก็ ผมจะทำให้พวกคุณ ต้องเก็บของย้ายออกไปให้หมด พวกคุณเชื่อไหมล่ะ?”
ทีมกู้ภัยรู้ถึงอิทธิพลของไมค์ ทุกคนต่างลำบากใจอย่าง
มาก
“ไมค์ ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่อยากได้รับเงินก้อนนี้ แต่ว่าที่นี่ เลวร้ายเกินไป ไม่ต้องพูดถึงการตกลงไปจากที่นี่เลย แค่เรา จะวางเชือกลงไปก็เป็นอันตรายแล้ว”
“ผมสั่งให้พวกคุณลงไป!”
ไมค์โยนหัวหน้ากู้ภัยคนนั้นออกไป เขากังวลใจเกี่ยวกับบุริศร์
เห็นว่าทีมกู้ภัยอิดออดไม่เต็มใจที่จะทำ จู่ๆไมค์ก็ถอดเสื้อ นอกของตัวเองออกแล้วพูดว่า : “ถ้าหากผมกระโดดลงไปแล้ว พวกคุณเอาแต่มองโดยไม่ช่วย พวกคุณคิดว่าฟอผมจะทำยัง ไงกับพวกคุณ?”
“ไมค์!”
หัวหน้าทีมยังพูดไม่จบ ไมค์ก็พุ่งตัวกระโดดลงไปแล้ว หัวใจของคิมรัดแน่นขึ้นอีกครั้ง
ตอนนี้ทีมกู้ภัยไม่ช่วยก็ไม่ได้แล้ว พวกเขารีบวางบันไดกู้ภัยลง แล้วเริ่มดำเนินการช่วยเหลือ
คนของรเมศทางด้านนั้นก็เข้าไปหาทีมกู้ชากโดยตรงแล้ว เสนอราคาสูงลิ่ว ย่อมมีบางคนพยายามสุดชีวิต
ทั้งสองกลุ่มเริ่มต้นค้นหาเบาะแสของนรมนที่ตกลงไป อย่างเข้มข้น
หลังจากที่บุริศร์กระโดดลงไปในทะเล เขาก็กระแทกเข้า กับหินโสโครกก้อนหนึ่งจังๆ แขนของเขามีเลือดออก แต่ว่า เขาไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย
เขากลั้นหายใจแล้วว่ายตรงไปที่ก้นทะเล
อุณหภูมิของน้ำทะเลนั้นต่ำมากทำให้คนทนไม่ไหวได้ อย่างรวดเร็ว ยิ่งไปกว่านั้นแขนของบุริศร์ยังมีเลือดออก แต่ ว่าระยะห่างจากก้นทะเลยังอีกไกลมาก
ทำอย่างไรดีล่ะ?
ไม่รู้ว่าตอนนี้นรมนเป็นยังไงบ้าง ไม่รู้ว่ายังรอการช่วย
เหลือของตนเองอยู่หรือเปล่า
บุริศร์เกิดความวิตกกังวลเพิ่มมากขึ้น
เขาทำลายขีดจำกัดของตัวเองแล้วว่ายต่อไป แต่ในทันใด นั้นกลับพบว่าตนเองถูกใครบางคนจับแขนเอาไว้ต่อด้วยเชือก ที่ดึงเขาขึ้นไป
“ปล่อยฉัน!”
บุริศร์ไม่มีเสียงตะโกนออกมา แต่ว่าการเคลื่อนไหวของ เขาเริ่มต่อสู้ขัดขืนอย่างรุนแรง
เขาไปไม่ได้แล้ว
ถ้าเกิดเขาหายไปแล้ว แล้วนรมนของเขาจะทำยังไงล่ะ?
แต่ว่าพลังของอีกฝ่ายมีเยอะมาก ไม่ว่าบุริศร์จะดิ้นรนยัง ไง เขาล้วนมีวิธีควบคุม หลังจากนั้นก็ดึงขึ้นมาบนฝั่ง
ในตอนที่พวกเขาโผล่หัวขึ้นมาเหนือชั้นน้ำทะเลแล้วนั้น บุ ริศร์มองตรงไปที่ไมค์ แล้วตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “นายทำอะไร? นายรู้ไหมว่านรมนตกลงไปนานแค่ไหน
แล้ว? ตอนนี้ทุกนาทีล้วนแต่เป็นโอกาสสำหรับเธอ!” “บุริศร์ นายใจเย็นๆหน่อย ทะเลลึกมากขนาดนั้น นายไม่ สามารถลงไปที่ก้นทะเลได้ถ้าไม่มีถังออกซิเจน ฟังฉันนะ ฉัน จะวางถังออกซิเจนไว้บนหลังของนาย”
ไมค์ถือถังออกซิเจนที่นำมาเป็นการเฉพาะกิจวางไว้บนตัว ของบุริศร์ เขาตบบ่าบุริศร์และพูดว่า : “นายลงไปก่อน ถ้าไม่ ไหวจริงๆอย่าฝืน แล้วเปลี่ยนกับฉัน นายวางใจได้ ไม่ว่ายังไง ฉันก็จะช่วยนายตามหาพี่สะใภ้จนเจอ!”
บุริศร์ไม่พูดอะไร เสียบถังออกซิเจนแล้วจมดิ่งสู่ก้นทะเล อีกครั้ง
ไม่ใช่ว่าไมค์มองไม่เห็นแผลบนแขนของบุริศร์ที่มีเลือด ไหลอยู่ แต่เขารู้ว่าตอนนี้ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร
บุริศร์ก็จะไม่ขึ้นไปพันแผล
จริงอย่างที่เขาพูด ไม่รู้ว่านรมนตกลงไปนานแค่ไหนแล้ว น้ำทะเลเย็นขนาดนี้ เขายังทนไม่ได้ นับประสาอะไรกับผู้
หญิงคนหนึ่งอย่างนรมน
ถ้าหากนรมนเกิดอุบัติอะไรที่ไม่คาดคิดจริงๆ เขาไม่กล้าที่ จะจินตนาการเลยว่าบุริศร์จะกลายเป็นอะไร
บางทีเขาอาจจะสูญเสียการควบคุมแล้วฆ่ารเมศก็เป็นได้ เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ ไมค์ก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน ขอให้ ขอให้นรมนยังมีชีวิตอยู่!
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
