นรมนเห็นเธอพูดแบบนี้ ได้หูชี้ตั้งขึ้นมาโดยตรง “คุณน้าคิม พูดแบบนี้แสดงว่าคุณน้ารู้จักชินทรจริงๆ ใช่มั้ยคะ? คุณน้ารู้จักคนของตระกูลทวีทรัดย์ธาดา ใช่หรือเปล่าคะ?”

คิมกลับไม่พูดแล้ว เธอแค่วางตะเกียบลงและพูด เสียงต่ำ “หนูค่อยๆกินนะน้าขอตัวขึ้นชั้นบนก่อน

“คุณน้าคิมคะ….*

นรมนเห็นเธอที่เป็นแบบนี้ รู้สึกเมื่อกี้ตัวเองคงจะ ละลาบละล้วงเกิน แต่ดูหน้าตาแล้วเธอเกี่ยวข้องกับ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจริงๆเหรอ? ถ้าเธอเป็นพี่น้อง กับแฟนคนนั้นของชินทรละก็ ก็จะรู้เรื่องลูกนอก สมรสชายหรือลูกนอกสมรสหญิงของตระกูลทวี ทรัพย์ธาดาในตอนนั้นว่ามันเป็นมายังไงใช่มั้ย?

นี่เป็นเรื่องที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดากังวลมาโดย ตลอด ถ้าสามารถรู้เรื่อง บางทีก็ไม่เลวนะ แต่ข้อแม้ คือคิมต้องเป็นคนยินยอมพูดเอง

แต่เห็นหน้าตาของคิมในตอนนี้ เห็นได้ว่าเธอไม่ อยากพูดอะไรเลย

นรมนรู้สึกว่าเมื่อกี้ตัวเองไม่ควรถามออกมาโดยตรงเลย

เธอดูกับข้าวบนโต๊ะอาหาร ไม่ได้ทานไปเท่าไหร่ เลย ต้องโทษเธอคนเดียว

นรมนก็ไม่มีอารมณ์จะกินแล้ว

เธอเก็บกับข้าวบนโต๊ะ และทำความสะอาดห้อง

ครัวให้เรียบร้อย

ตอนนี้คิมขังตัวเองไว้ที่ห้องคนเดียว เธอก็ไม่มี งานอะไรทำ ที่สำคัญคือตัวเองยังออกไปไม่ได้ด้วย ถ้าเกิดถูกคนพบเข้าก็แย่แล้ว

ไม่เพียงเดือดร้อนคิมด้วย แถมยังอาจจะเกี่ยว โยงไปถึงบุริศร์อีก

นรมนมองดูบ้านที่ว่างเปล่า ทีนี้ถึงรู้สึกค่อนข้าง อ้างว้าง

ถึงว่าล่ะสไตล์การวาดภาพของคิมมีความเศร้า เสี้ยวนึงอยู่เสมอ คนแบบนี้อยู่บ้านแบบนี้นานเข้า คาดว่าก็คงอ้างว้างเดียวดายอยู่เหมือนกัน

นรมนมาถึงที่ข้างโต๊ะน้ำชา มองดูร่างออกแบบ ของตัวเอง ดูเหมือนตอนนี้ก็ได้แค่ทำเรื่องนี้แล้ว

เธอนั่งลงมาเริ่มวาดรูปอีกครั้ง

คราวก่อนแผนร่วมงานรถยนต์ของตระกูลวัชโรทัยกับตระกูลโตเล็กได้ถูกตระกูลวัชโรทัยคว้า สิทธิในการพัฒนาไปทั้งหมดแล้ว ส่วนทางตระกูลโต เล็กกลับไม่ได้อะไรเลย ตอนนี้เธอเป็นภรรยาหัวหน้า ครอบครัวของตระกูลโตเล็ก ยิ่งเป็นภรรยาของบุรี ศร์ วาดภาพดีไซน์ไม่กี่รูปเพื่อตระกูลโตเล็กก็ไม่เลว นะ

นรมนได้เอากำลังทั้งหมดทุ่มเทเข้าสู่การวาด ภาพ

คิมไม่รู้ออกมาเมื่อไหร่

เธอเห็นหน้าตาที่จริงจังมากของนรมน ราวกับ เห็นตัวเองเมื่อหลายปีก่อน

เธอในอดีตก็พยายามขนาดนั้น ฮึดสู้ขนาดนั้น อยากใช้ดินสอวาดภาพที่อยู่ในมือเปลี่ยนแปลงชีวิต ของตัวเอง แต่คิดไม่ถึงเธอได้เปลี่ยนชีวิตตัวเอง จริงๆ แต่กลับสูญเสียคนที่ตัวเองรักไป

คิมพิงอยู่ที่บันได แววตาพร่ามัว น้ำตาคลอเบ้า

ชินทร ! ยี่สิบกว่าปีแล้ว ตอนที่ได้ยินชื่อนี้อีกครั้ง เดิมที่นึกว่าจะสามารถสงบจิตสงบใจได้ แต่นึกไม่ ถึงว่าจะเจ็บปวดใจมากอีกเช่นเคย

ตอนนั้นเขาไปจากอย่างเฉียบขาดขนาดนั้น แน่ว แน่ขนาดนั้น ถึงขึ้นแม้แต่โอกาสที่พูดกับเธอก็ยังไม่มีก็เข้าสู่การเป็นทหารตาทความฝันอย่างไม่ลังเลเลย ทำให้เธอไม่รู้จะไปหาเขาที่ไหนด้วยซ้ำ

ตอนนี้แค่พริบตาเดียวก็สามสิบปีแล้ว ผู้ชายคน นี้ได้ละลายเป็นดินกองนึงตั้งนานแล้ว แต่เธอกลับยัง เจ็บปวดใจเพราะชื่อของเขา

ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้? คิมมองร่างเงาของนรมน แล้ว ความคิดซับซ้อน

เด็กสาวคนนี้มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลทวี ทรัพย์ธาดา แม้กระทั่งมีความสัมพันธ์ที่ดีมากกับ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาด้วย เธอควรจะรับเธออยู่ที่นี่ ต่อหรือเปล่า? คิมสับสนมากไม่รู้ควรจะเริ่มแก้ไข จากตรงไหน สุดท้ายถอนหายใจคำนึงแล้วออกไป จากวิลล่า

นรมนไม่รู้ว่าคิมออกไป แต่ได้ตั้งใจวาดภาพ หลังจากเธอวาดภาพเสร็จ ถึงพบว่าตอนนี้เที่ยงแล้ว

นรมนค่อนข้างหิวข้าว เธอได้ไปทำกับข้าวที่ห้อง ครัว จากนั้นไปเรียกคิมลงมาทานข้าว ที่นี้ถึงพบว่า คิมไม่อยู่บ้าน

แม้แต่ท่านไปตอนไหนเธอก็ยังไม่รู้เลย

นรมนรู้สึกว่าตัวเองคงจะทำร้ายจิตใจของคิม จริงๆแล้ว
ทำไมจู่ๆก็ถามคำถามนี้ขึ้นมาได้ล่ะ? แต่ว่าถ้ามี เรื่องแล้วไม่ถาม อัดอั้นอยู่ในใจ ความรู้สึกแบบนี้มัน ทรมานจริงๆ

นรมนได้เหลือกับข้าวไว้ให้ส่วนนึง จากนั้นก็กลับ มาแก้ภาพดีไซน์ของตัวเอง

เวลาหนึ่งวันผ่านไปไวมาก คิมไม่กลับมาสักที นร มนก็ไม่รู้จะไปตามหาที่ไหน เก็บร่างออกแบบของตัว เองเรียบร้อย จากนั้นก็แฟ็กซ์ไปที่แผนกดีไซน์ของบ ริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัด

หลังจากแผนกดีไซน์ได้รับร่างออกแบบ หลัง

จากผ่านการคอนเฟิร์มจากบุริศร์ ได้เริ่มวิจัยพร้อม กัน จากนั้นก็เข้าสู่การผลิตและจดลิขสิทธิ์ นรมนโทรหาบุริศร์ และถือโอกาสพูดเรื่องของคิ

มด้วย บุริศร์ค่อนข้างตื่นตะลึง แต่ว่าได้บอกให้เธอ

อย่านุ่มบ่าม เรื่องนี้รอกลับประเทศแล้วค่อยว่ากัน

“ตอนนี้ถึงฉันอยากทำอะไรบุ่มบ่ามก็ทำไม่ได้ แล้วค่ะ คุณน้าคิมออกจากบ้านไป ตอนนี้ยังไม่กลับ มาเลยค่ะ” นรมนค่อนข้างกลุ้มใจ

บุริศร์กลับพูดด้วยความกังวล ท่านคงไม่เอา ความเคลื่อนไหวของคุณเผยออกไปมั้งครับ?

“ไม่หรอกค่ะ คุณน้าคิมไม่มีความแค้นกับฉันไม่มีทางค่ะ ฉันรู้สึกคุณน้าคิมเป็นคนใกล้ชิดสนิท สนมดีค่ะ เห็นท่านฉันก็นึกถึงแม่ฉัน ก็ไม่รู้ว่าแม่ฉัน กลับไปหรือยัง?”

บุริศร์ฟังนรมนพูดแบบนี้ เขาพูดเสียงต่ำ “กลับ ไปแล้วครับ ธรณีโทรมาแล้ว ทุกคนได้ถึงเมืองชลชี แล้ว ตอนนี้อยู่ภายใต้การคุ้มครองของธรณี”

“ปลาโอก็ยังอยู่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่ใช่เหรอ คะ?ถ้าเธอเจอหน้ากับคุณแม่จะไม่เป็นไรเหรอ คะ?”ตอนนี้นรมนนึกถึงเรื่องนี้

ที่นี้บริศร์ถึงพูด “ป้าโอหนีไปแล้ว”

“หะ อะไรนะคะ?”

“ธรณีบอก วันที่สองที่เราจากไป ป้าโอก็ได้หนี ไปแล้ว ตอนนี้ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ตอนนี้ตระกูลโตเล็ก ค่อนข้างวุ่นวาย ประธานหลายคนของบริษัทก็ดู เหมือนจะประพฤติตัวไม่ดี ต้องรีบจัดการธุระให้ เสร็จแล้วกลับไปโดยเร็ว ไม่งั้นตระกูลโตเล็กก็วุ่น วายจริงๆแล้ว” บุริศร์รู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดมากองรวม กัน ไม่รู้ว่ารเมศทำอะไรลับหลังหรือเปล่า

นรมนร้อนรนใจมาก แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย

“จริงๆเลย ถ้าตอนนี้ฐานะของฉันยังอยู่ล่ะก็ บางทีฉันกลับไปอาจจะมีผลนิดหน่อย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมจะจัดการให้เรียบร้อยครับ คุณไม่ต้องกังวลใจนะ บุริศร์ปลอบโยนนรมน

ทั้งสองได้พูดจาหวานแหววไปไม่กี่คำ นรมนก็

วางสายแล้ว

เธอรอถึงเที่ยงคืน ก็ไม่เห็นคิมกลับมา แต่ตัวเอง กลับง่วงนอนจะแย่อยู่แล้ว ได้นอนหลับไปอย่าง สะลึมสะลือ

วันที่สองพอลืมตาขึ้นมา ตัวเองยังนอนอยู่บน โซฟา เธอได้วิ่งไปดูที่ห้องนอนของคิมอย่างเร็ว ดูเห มือนคิมไม่ได้กลับมาทั้งคืนเลย

คิมคนนี้คงไม่ใช่ทิ้งวิลล่าไว้ให้เธอ ตัวเองไม่กลับ มาแล้วมั้ง? หรือแค่เพราะเธอพูดเรื่องของตระกูลทวี ทรัพย์ธาดาไปคำเดียว? แค่เพราะเธอพูดถึงชินทร? หรือว่าคิมจะมีความเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลทวี ทรัพย์ธาดาและชินทร?สมองของนรมนจะพันกันอยู่ แล้ว ก็หาคำอธิบายที่เหมาะสมไม่เจอ

เธอจำใจนั่งลงที่โซฟาอีกครั้ง เริ่มคิดแบบใหม่

ของรถ

ตอนนี้นอกจากเรื่องนี้เธอไม่รู้ว่าตัวเองยัง สามารถทำอะไรได้อีก

เรื่องทางฝั่งกมลมีคุณนายโตเล็กและพ่อแม่นรมนอยู่ น่าจะไม่มีอะไร ตอนนี้เธอก็ไม่เหมาะที่จะโทร

หาเธอ

แต่ตอนนี้เธอก็ออกจากบ้านไม่ได้ ดังนั้น นอกจากวาดรูป เธอยังทำอะไรได้อีก?

นรมนรู้สึกตัวเองก็เหมือนนกในกรง ถูกคนขังอยู่ ที่นี่ ออกไปไม่ได้เข้ามาไม่ได้ อัดอั้นตันใจจะแย่อยู่ แล้ว

ที่สำคัญที่สุดคือ ตอนนี้บุริศร์คงตกอยู่ในสภาพ อึดอัดมากแน่นอนแต่เธอกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย

นรมนได้อยู่ที่บ้านของคิมไปอีกสองวัน ทางฝั่ง ของบุริศร์ก็ยังแก้ไขปัญหาไม่เสร็จอีกเช่นเคย ฝ่าย ตรงข้ามไม่ว่ายังไงก็ไม่เห็นด้วยกับการคลี่คลายเอง ดันจะฟ้องบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดขึ้นศาลให้ได้

ถ้าคดีนี้ฟ้องไปถึงศาลจริงๆ อาจจะใช้เวลาครึ่งปี หนึ่งปีก็เป็นไปได้ ส่วนช่วงเวลานี้บุริศร์ไปจาก อเมริกาไม่ได้แน่นอน

ตอนนี้ตระกูลโตเล็กโกลาหลมาก อย่าว่าแต่รอ ครึ่งปีหนึ่งปีเลย ถึงรอแค่หนึ่งเดือนตระกูลโตเล็กก็ จบเห่แล้ว

คิดถึงตรงนี้ นรมนร้อนรนใจมาก แต่ฐานะเธอ ดันเปิดเผยไม่ได้
รเมศนี่ชั่วจริงๆ เธอไม่เคยเกลียดชังใครเท่านาที นี้มาก่อน และคนๆนี้ยังเป็นคนที่เคยมีพระคุณกับเธอ

อีก

อารมณ์ของนรมนยากที่จะสงบ ภาพที่วาดออก มาก็ย่อมไม่เป็นที่น่าพึงพอใจอยู่แล้ว

วิลล่าหลังใหญ่ขนาดนี้มีแค่เธอตัวคนเดียว เธอ ใกล้จะบ้าแล้วจริงๆ

กว่าจะได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถไม่ใช่ง่ายๆ นรมนดีใจขึ้นมาทันที

ใช่คุณน้าคิมกลับมาหรือเปล่า? เธอรีบเก็บภาพ วาดอย่างเร็ว จากนั้นก็ลุกขึ้นวิ่งออกไป กลับอึ้งไปครู่ นึ่งหลังจากเห็นคนที่ลงมาจากรถ

“แกมาอยู่นี่ได้ยังไง?” ตุลามองนรมนที่มา ปรากฏตัวอยู่ที่นี่ด้วยความแปลกใจ ค่อนข้าง

ประหลาดใจในชั่วขณะ

นรมนก็คิดไม่ถึงว่าตุลยาจะมา

ไหนคิมบอกว่าน้อยมากที่จะมีคนมาที่นี่ไม่ใช่เห รอ? ทำไมเจอตุลยาโดยบังเอิญขนาดนี้ล่ะ? แต่ว่าที่ นี่เป็นบ้านแม่ของตุลยา เธอจะพูดอะไรได้ล่ะ?

นรมนนิ่งไปครู่นึงและพูด “หลายวันก่อนเจอคุณ น้าคิม ถูกชะตากับคุณน้ามาก คุณน้าคิมเลยรับฉันอยู่ที่นี่สี่ห้าวันค่ะ”

ตุลยาอึ้งอีกครู่นึง “นี่แกรู้จักแม่ฉันเหรอ? นรมน แกคงไม่ใช่แอบมาพักที่บ้านแม่ฉันนะ?”

“ถ้าคุณไม่เชื่อ สามารถโทรถามคุณน้าคิมได้ ค่ะ”นรมนไม่รู้เบอร์ของคิม แต่ตุลยารู้แน่นอน เพราะ ฉะนั้นนรมนจึงได้พูดแบบนี้

“แกคิดว่าฉันจะไม่โทรจริงๆงั้นเหรอ?”ตุลยารีบ หยิบมือถือออกมา และโทรหาคิมโดยตรง

“แม่คะ ที่บ้านแม่มีผู้หญิงคนนึง แม่เป็นคนให้เธอ พักอยู่ที่นี่เหรอคะ?”คำถามของตุลยาทำเอานรมน ค่อนข้างหน้าแดง

แต่ว่าตอนนี้เธอจะพูดอะไรได้ล่ะ?

คิมหยุดไปครู่นึงแล้วพูด “อืม ใช่ เธอเป็นแขก ของแม่ แกจะเสียมารยาทกับเธอไม่ได้นะ รู้มั้ย?”

“แต่แม่คะ บ้านหลังนี้ไม่เคยให้คนนอกพักอาศัย เลย แม้แต่หนูเองก็ยังพักที่นี่ไม่ได้เลย เธอถือสิทธิ์ อะไรคะ?”ตุลยาค่อนข้างรู้สึกไม่ยุติธรรม

ครั้งนี้หันมาเป็นนรมนที่ตื่นตะลึง อะไรเรียกว่า ตุลยาไม่สามารถพักอาศัยที่นี่ได้?พวกเธอเป็นแม่ลูก กันไม่ใช่เหรอ? ถ้าเป็นแม่ลูกกันทำไมต้องแยกกัน อยู่? นรมนคิดเรื่องพวกนี้ไม่ตก แววตาที่เกลียดชังของตุลยากลับเพ่งมองมาที่นรมน

“แม่คะ แม่จะกลับมาเมื่อไหร่คะเนี่ย? ตอนนี้หนู อยู่ที่หน้าบ้านค่ะ “เสียงของตุลยาแฝงด้วยการออด อ้อน

ก็ไม่รู้ว่าคิมพูดอะไร หลังจากตุลยาวางสาย ได้ พูดกับนรมนอย่างเย็นชา “ก็ไม่รู้ว่าแกไปถูกชะตากับ แม่ฉันได้ยังไง ฉันจะบอกแกให้นะ อย่าคิดแผนชั่วๆ อะไรกับแม่ฉัน เรื่องที่ฉันจะแย่งบุริศร์กับแกถ้าแกให้ แม่ฉันรู้ฉันไม่เอาแกไว้แน่ ได้ยินหรือยัง?”

เมื่อกลั้นรมนยังรู้สึกผิดต่อตุลยาอยู่เลย ตอนนี้ ได้ยินเธอพูดแบบนี้ จู่ๆไฟโมโหก็ลุกท่วมขึ้นมา

“ตุลยา ฉันเคยบอกแล้วว่าบุริศร์เป็นสามีฉัน บน โลกใบนี้มีผู้ชายดีๆมากมาย คุณไปหาผู้ชายคนอื่น ได้มั้ย?”

“ไม่ได้ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะยังมาสามีแกอีก ตอนนี้แกเองก็เป็นคนไร้สัญชาติแล้ว แม้แต่ทะเบียน บ้านกับฐานะก็ไม่มีแล้ว แกยังมีหน้ามาบอกว่าบุริศร์ เป็นสามีแกอีก?”คำพูดของตุลยาได้ทำให้นรมนอึ้ง ค้างโดยตรง

เธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ