บทที่ 197 กลับไปไม่ได้แล้ว

บุริศร์ทำโจ๊กหมูไข่เยี่ยวม้าของโปรดนรมน แต่ ในตอนที่เขาเข้ามาในห้องกลับไม่เห็นนรมน

หัวใจของเขาแทบทะลุออกมานอกอก

หรือว่ามีคนจับตัวนรมนไปต่อหน้าต่อตาเขาอีก

แล้ว?

“นรมน นรมน!”

บุริศร์ลนลาน

เขาตะโกนเรียกนรมน พร้อมกับหานรมน จากนั้น ก็ได้ยินเสียงอ่อนแรงดังขึ้นมาภายในห้อง

“ฉันอยู่นี่

บุริศร์ชะงักนิ่ง

เขาได้ยินเสียงของนรมนเต็มสองหู แต่ทำไมถึง

ไม่เห็นเธอล่ะ?

“นรมน คุณอยู่ไหน?”

บุริศร์นำโจ๊กไปวางไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็ตั้งใจฟัง ที่มาของเสียงนรมนเงียบๆ แต่รอนานแล้ว เขากลับไม่ ได้ยินเสียงตอบรับจากนรมนอีก

เขาคิดว่าตัวเองต้องหูฝาดไปแน่ๆ

นรมนไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่รู้ใครพานรมนไปไหนอีก
บุริศร์กำลังจะลุกขึ้น แต่จู่ๆก็พบว่ามีคนจับขาของ เขาเอาไว้

เขาก้มหน้าลง ก็เห็นดวงตาตื่นกลัวที่โผล่ออกมา จากใต้เตียงของนรมน

หัวใจของบุริศร์ไหวสะท้าน ราวกับถูกฉีกกระชาก ภายในเสี้ยววิ เขาเจ็บปวดหัวใจจนแทบหายใจไม่ออก ลำคอแห้งผากจนยากที่จะเอ่ยพูดออกมา

“คุณกำลังทำอะไร?”

เขาไม่ได้ต่อว่านรมน แต่ช่วยดึงเธอออกมาด้วย ซ้ำ

นรมนนั่งลงบนเตียงเหมือนเด็กมีความผิด ไม่รู้ ต้องวางมือทั้งสองข้างไว้ตรงไหน

เธอไม่รู้ว่าควรบอกบุริศร์ยังไงดี

เขาต้องรำคาญที่เธอเป็นแบบนี้แน่ๆเลยใช่ไหม? ตอนที่อยู่กับรเมศ เธอซ่อนตัวเองไม่ได้ ช่วงเวลา ที่เธอสบายใจที่สุดคือช่วงกลางคืนที่ไม่มีคนมา เธอ เงยหน้ามองเพดานในความมืดจนฟ้าสว่าง

ถึงจะน่าเบื่อ แต่ความมืดก็สามารถให้ความรู้สึก ปลอดภัยกับเธอได้

แต่เมื่อได้มาเผชิญหน้ากับบุริศร์ในตอนนี้ จู่ๆนร มนก็รู้สึกละอายใจ

เธอไม่ใช่นรมนที่มั่นอกมั่นใจอีกต่อไปแล้ว เธอไม่รู้แม้แต่ว่าต้องพูดยังไงกับบุริศร์ถึงจะดี

เมื่อเผชิญหน้ากับความเงียบของนรมน หัวใจของ บุริศร์ก็ราวกับโดนทิ่มแทง

“ผมทำโจ๊กหมูไข่เยี่ยวม้าที่คุณชอบด้วย เรามา กินกันไหม?”

บุริศร์ปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป เขายังคงมองมาที่นร มนอย่างอ่อนโยน แต่กลับทำให้นรมนก้มหน้าหลบ

สายตา

“ขอโทษนะ”

“ไม่ต้องขอโทษ มันไม่ใช่ความผิดของคุณ ไม่ว่า คุณจะผ่านอะไรมา ไม่ว่าตอนนี้คุณจะเป็นยังไง ผมก็ จะอยู่เคียงข้างคุณ นรมน คุณต้องเชื่อมั่น เราเป็น สามีภรรยากัน ผมจะไม่ทอดทิ้งคุณ และจะไม่มีทาง รำคาญคุณเพียงเพราะคุณเคยมีความหลังกับสิ่งที่เจอ คุณยังคงเป็นนรมนคนเดิมในใจผม คุณยังเป็นผู้หญิง ที่วันๆเอาแต่ไล่ตามจีบตามบอกชอบผมคนนั้น”

บุริศร์พูดออกมาอย่างจริงใจ จู่ๆนรมนก็รู้สึก อยากร้องไห้

นี่เธอกลายเป็นคนอ่อนแอจริงๆแล้วใช่ไหม ทำไม ถึงเอาแต่จะร้องไห้ตลอดเลยล่ะ?

“ขอบคุณนะ”

นรมนกัมหน้าลง เมื่อบุริศร์นั่งลงข้างๆตัวเอง ก่อนหน้านี้ขาเรียวยาวของเธอยังเกี่ยวแข้งเกี่ยวขากับเขาอยู่เลย แต่ตอนนี้เธอสกปรกไปทั้งตัว เมื่อต้องมา นั่งข้างๆบุริศร์อย่างนี้จึงมีแต่ความละอายใจ

“คุณขยับไปหน่อย เดี๋ยวฉันกินเอง”

นรมนรู้สึกว่าตัวเองเป็นขอทาน ส่วนบุริศร์คือ ราชาผู้สูงส่ง ทั้งสองไม่คู่ควรกันเลยแม้แต่น้อย

เธอไม่รู้ว่าเมื่อครู่เธอไปเอาความกล้ามาจากไหน ถึงได้ทำให้เธอกล้านัวเนียกับบุริศร์แบบนั้น

ตอนนี้เธอไม่คู่ควรกับเขาแล้ว

บุริศร์รู้สึกได้ถึงความท้อถอยของนรมน เขาไม่ได้ ยื่นชามไปให้เธอ แต่พูดเสียงเบาว่า “ผมอยากป้อน คุณ เห็นแก่ความต้องการของผมได้ไหม?”

แล้วนรมนจะปฏิเสธด้วยเหตุผลอะไรได้?

เธอพยักหน้า

ตอนที่บุริศร์ยื่นช้อนเข้ามาป้อน ความรู้สึก สะอิดสะเอียนก็ตีรวนขึ้นมาอีกครั้ง

นรมนไม่อยากหลุดการควบคุมต่อหน้าบุริศร์ เธอ จึงพยายามอดทน เมื่อบุริศร์ป้อนโจ๊กเข้าปากเธอ เธอ ก็ค่อยๆเคี้ยว แต่กลับรู้สึกมวลท้องไปหมด

ไม่ได้!

จะหลุดอาการต่อหน้าบุริศร์ไม่ได้!

จะให้เขารู้ไม่ได้ว่าตอนนี้เธอไม่สามารถกินอะไร

ได้ ไม่อย่างนั้นบุริศร์ต้องรู้สึกผิดกว่าเดิมแน่ๆ
เธอไม่เคยอยากให้บุริศร์รู้สึกผิดเลยสักครั้ง!

นรมนพยามข่มมันเอาไว้ ตอนที่บุริศร์กำลังจะ ป้อนคำที่สอง เธอก็ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่อยากกิน แล้ว”

ของโรดที่เคยชอบที่สุด ตอนนี้กลับทำให้เธอ กลืนลงไปอย่างยากลำบาก

เธอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป บางทีอาจจะป่วย

แล้วจริงๆ

นรมนไม่กล้ามองตาบุริศร์

เขาจะคิดว่าเธอเอาแต่ใจไหม?

หรือคิดว่าเธอกำลังงอแงหรือเปล่า?

แต่เธอกินไม่ลงจริงๆ

แต่เรื่องที่เหนือความคาดหมายก็คือ บุริศร์ไม่ได้ บังคับให้เธอกินแต่ แต่กลับกินส่วนที่เหลือลงไปแทน เมื่อนรมนเห็นเขาไม่ถือโกรธอะไร ดวงตาของเธอ

ก็รื้นไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง

“ฉันไปเข้าห้องน้ำนะ”

เธอรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ ขนาดผ้าห่มที่คลุมเอาไว้ ตกลงบนพื้นยังไม่สนใจ

เมื่อบุริศร์เห็นเธอเป็นแบบนี้ ก็ถอนหายใจออกมา

เบาๆ
เพิ่งกินได้คำเดียวเอง เธอกินอะไรไม่ลงจริงๆเห

รอ?

บุริศร์เตรียมเสื้อผ้าไว้ให้นรมน โดยเลือกชุด ลำลองใส่สบายๆให้เธอ แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงดัง มาจากห้องน้ำเบาๆ

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็เดินเข้าไปใกล้ แต่กลับไม่มีเสียงอะไรแล้ว นรมนอาเจียนลงในชักโครกอย่างหมดไส้หมดพุง

แต่เธอจะให้บุริศร์ได้ยินไม่ได้ เธอจึงจำต้องพยายาม

ข่มกลั้นความรู้สึกพะอืดพะอมเอาไว้ แต่ยิ่งเธอกลั้น

เอาไว้เท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกทรมานเท่านั้น

บุริศร์ได้ยินก็รู้สึกกลุ่มใจ ซึ่งเปิดประตูห้องน้ำ ออก ในตอนที่เห็นนรมนกอดชักโครกอาเจียนออกมา อย่างหนัก เขาก็รีบอุ้มนรมนขึ้นมาแล้วเดินออกจาก ห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

นรมนตกใจ มากกว่านั้นคืออับอายขายหน้า

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันแค่พะอืดพะอมฉัน…”

“ไม่ต้องพูดแล้ว”

ดวงตาของบุริศร์ทอแววเฝื่อนฝาด

เขาวางนรมนลงบนเตียง จากนั้นก็เรียกหมอมา อีกทั้งยังบอกอาการของนรมนให้หมอฟัง

ท่าทีตอนมองนรมนของหมอดูซับซ้อน
“คุณบุริศร์ เราออกไปคุยกันข้างเถอะ”

หมอพูดออกมาเพียงเท่านี้

นรมนจับมือของบุริศร์เอาไว้แน่นแล้วพูดว่า “คุย ต่อหน้าฉันไม่ได้เหรอ? ฉันเองก็อยากรู้ว่าตัวเองเป็น อะไร ฉันเป็นแบบนี้ตั้งแต่อยู่กับรเมศ เขาเคยบังคับ ให้ฉันกินข้าว บางครั้งก็ถึงกับจับยัดเข้าปาก แต่ฉันก็ กินไม่ลง แต่ว่าฉันรู้สึกหิวอยู่นะ”

เมื่อเห็นดวงตาเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาของนรมน บุ ริศร์ก็สงสารจับใจ

เขากอดนรมนแน่น แล้วพูดกับหมอว่า “คุยกันที่นี่ เถอะ เธอมีสิทธิ์รู้อาการของเธอ”

หมอนิ่งไปสักพัก แต่เมื่อเห็นท่าทีเด็ดเดี่ยวของบุริ ศร์ หมอจึงต้องพยักหน้าแล้วพูดออกไปว่า “ร่างกาย ของคุญนาย ไม่ได้มีปัญหาอะไร ผมเคยบอกว่า ระบบ ย่อยอาหารของเธอทำงานผิดปกติ แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นที่ กินอะไรไม่ได้ สาเหตุที่ก่อให้เกิดอาการนี้น่าจะเป็นผล มาจากสภาพจิตใจ คุญนายต้องเคยผ่านเหตุการณ์ ไม่ดีที่เกี่ยวกับการรับประทานอาหารมาแน่ๆ เธอถึงได้ ฝังใจตั้งแต่นั้นมาเธอก็จะปฏิเสธของทุกอย่างที่เข้ามา ในปาก”

“แหวะ–”

เมื่อนรมนได้ยินที่หมอพูด เธอก็รีบผลักบุริศร์ออก แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำอีกครั้ง จากนั้นก็อาเจียนออกมาอย่างหนัก

บุริศร์พอเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง ดวงตาของเขาทอ แววทุกข์ใจ จากนั้นก็พูดกับหมอเสียงเบาว่า “มีวิธีแก้ ไหมครับ?”

“ไม่มีครับ นอกเสียจากว่าเธอจะแก้ปมในใจเอง ไม่อย่างนั้นอาจจะเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิต”

บุริศร์รู้ว่าหมอไม่ได้ขู่ให้กลัว

เขาเองก็รู้ดี ว่ามันต้องเกี่ยวกับเรื่องบนเรือและ เรื่องที่Fallen heaven แน่ๆ

ดวงตาของบุริศร์ทอแววเยือกเย็น แต่ในตอนที่นร มนอาเจียนจนหมดแรงเขาก็ไปอุ้มเธอออกมาอีกครั้ง

หลังจากที่นรมนกลับมานั่งบนเตียง เธอก็เอา ผ้าห่มมาคลุมตัวเองไว้ เพื่อออกห่างจากบุริศร์

“นี่คุณทำอะไร?”

บุริศร์ไม่อยากให้เธอเป็นแบบนี้ แต่นรมนกลับดื้อ ด้านเป็นอย่างมาก

“ฉันป่วย ฉันอาจจะไม่สามารถกินอะไรได้อีกแล้ว คุณอย่าสนใจฉันอีกเลยนะได้ไหม?” นรมนไม่ได้พูดเสียงดัง เสียงของเธอแหบแห้ง

แต่สีหน้าว่างเปล่าของเธอกลับทำให้บุริศร์หนักใจ

“ผมไม่สน ผมจะรักษาคุณให้หาย”

“ไม่หายหรอก บุริศร์ คุณไม่รู้หรอกว่าฉันผ่านอะไรมาบ้าง ฉันเองก็ไม่อยากให้คุณรู้ด้วย คุณอย่า ถามเลย แล้วก็เลิกสนใจฉัน ให้ฉันอยู่คนเดียวสักพัก ได้ไหม?”

ความดีใจที่บุริศร์ช่วยเธอออกมาได้ ในตอนนี้ไม่มี เหลือแล้ว

เธอเพิ่งค้นพบว่า ถึงบุริศร์จะช่วยเธอออกมาได้ แล้ว แต่เธอกับเขาก็ไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิม ได้อีกแล้ว

เรื่องราวน่ากลัวพวกนั้นเป็นเหมือนกริชที่ฝังลึกอยู่ ในหัวใจของเธอ คงยากที่จะเลือนหายไปจาก ร่างกายของเธอ

บุริศร์กำลังพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเห็นนรมน ในตอนนี้ เขาจึงถอนหายใจออกมาเบาๆ “คุณคือนร มนในใจของผมเสมอ อย่าปล่อยให้เรื่องราวพวกนั้น ครอบงำคุณสิ ผมเสียกานต์ไปแล้วคนหนึ่ง ไม่อยาก เสียคุณไปอีก อีกอย่างนะนรมน กมลก็อยู่ที่นี่ อยู่ ห้องข้างๆคุณนี่เอง คุณอยากให้ลูกมาเห็นคุณเป็น แบบนี้จริงๆเหรอ?”

“ไม่ ! ไม่ได้!”

ทันใดนั้นนรมนก็แตกตื่นทันที

เธอจะให้กมลเห็นสภาพของเธอแบบนี้ไม่ได้ ลูก ต้องตกใจแน่ๆ

“บุริศร์ คุณอย่าบังคับฉันได้ไหม? ขอร้องล่ะอย่าบังคับฉันเลย”

นรมนนั่งคู้ตัวอยู่บนปลายเตียงเหมือนเด็กถูกทิ้ง

บุริศร์จะเดินเข้าไปหา เธอก็ถอยหลัง จนแทบจะ ตกขอบเตียงอยู่รอมร่อ บุริศร์จึงจำต้องหยุดเดิน

“ได้ ผมจะไม่บังคับคุณ ผมจะอยู่ข้างนอก ถ้า คุณคิดว่าให้ผมอยู่ข้างนอกตลอดทั้งคืนแล้วมันดี คุณ ก็อย่าสนใจผมเลย” พูดจบบุริศร์ก็หันหลังเดินออกไป

หัวใจของนรมนหนักอึ้ง

ความจริงแล้วเธออยากให้บุริศร์อยู่ด้วย แต่ถ้าให้เขาอยู่แล้วเธอจะพูดอะไร? จะให้เธอเอาอดีตเลวร้ายเหล่านั้นพูดออกมา

ทั้งหมดเหรอ?

ไม่!

ไม่ได้!

ไม่ได้เด็ดขาด!

นรมนฝังหน้าลงบนผ้าห่มแล้วร้องไห้ออกมาเสียง

เบา

ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมแล้ว ไม่เหมือนเดิมอีก ต่อไปแล้ว!

เมื่อบุริศร์ได้ยินเสียงร้องไห้ของนรมนดังออกมา ข้างนอก หัวใจก็ยิ่งเป็นทุกข์
เมื่อพฤกษ์เห็นเขายืนอยู่หน้าประตู ก็ลังเลว่าควร เดินไปหาหรือไม่ ทว่าบุริศร์กลับเห็นเขาเสียก่อน

“จัดการเรื่องหนึ่งให้ฉันหน่อย”

“พูดมาเลยครับ”

“ไปบอกไมค์ว่า ฉันไม่สนว่าเจ้านายที่อยู่เบื้อง หลังFallen heavenเป็นใคร ฉันต้องการซื้อไนต์คลับที่ นั่น ราคาเท่าไหร่ก็ไม่มีปัญหา”

การตัดสินใจของบุริศร์ทำให้พฤกษ์อึ้ง

ประธานบุริศร์จะซื้อFallen heavenเหรอ! นี่มัน อะไรกัน? หรือว่าจะเกี่ยวกับคุณนาย?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ