บทที่ 171 ลูกสาวของเขากับนรมน
“รีบตามหมอมา ! เธอจะต้องไม่เป็นอะไรเด็ดขาด!
บุริศร์ออกคำสั่งอย่างใจเย็น
ผู้คนโดยรอบเริ่มลงมือทันที บางคนในนั้นเริ่มจับเธอเอา ไว้ แต่ธรณีที่อยู่ด้านข้างกลับขมวดคิ้วและกล่าวว่า: “เธอ ไม่ใช่ลูกหลานของพวกเราตระกูลทวีทรัพย์ธาดา”
ได้ยินธรณีกล่าวเช่นนี้ ธิดายิ่งชักกระตุกแรงขึ้นกว่าเดิม มองเห็นได้ว่าเธอไม่พอใจอย่างยิ่งกับคำพูดของธรณี
ธรณีกล่าวเบาๆ : “ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของพวกเรา ไม่มีกรรมพันธุ์โรคลมบ้าหมู ฉันก็ตรวจสอบมาแล้ว บรรพบุรุษของผู้หญิงคนนี้ ก็ไม่มีโรคลมบ้าหมู ฉันต้องการ ตัวอย่างเลือด การตรวจ DNA น่าจะดีกว่า”
“ตามสบาย”
สำหรับบุริศร์ ธิดาไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาทั้งนั้น ถึงแม้ เธอคือคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ก็ไม่สามารถทำให้บุริ ศร์ยอมแพ้ได้ ในตอนนี้หากธิดาไม่ใช่คนในตระกูลทวี ทรัพย์ธาดาจริงๆ นั่นก็ยิ่งดี
ในขณะนี้บุริศร์เหมือนดั่งผู้ส่งสารจากนรก เขามีเพียง ใบหน้าที่ดุร้าย เมื่อไม่มีนรมนอยู่ข้างกาย ก็เหมือนไม่มีใคร สามารถทำให้เขาหัวเราะได้อย่างมีความสุขได้อีกแล้ว
ส่วนอาการของกิจจาดีขึ้นเยอะ เขากำลังโวยวาย
ต้องการโทรหาน้องสาว เพื่อบอกข่าวดีนี้กับเธอ
คนรับใช้จนปัญญาจริงๆ ทำได้เพียงนำคำร้องขอนี้ไป บอกบุริศร์
บุริศร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“น้องสาว? เขามีน้องสาวด้วยหรือ?
“คุณชายบอกว่าเป็นน้องสาวของคุณชายกานต์เขา รับปากกับคุณชายว่าจะดูแลน้องสาวของเขาเป็นอย่างดี บอกว่าชื่อกมล”มือของบุริศร์หยุดชะงักทันที
“ชื่อว่าอะไรนะ? ”
“กมล!
คนรับใช้จำไม่ผิด
บุริศร์รีบมาที่ห้องของกิจจาอย่างรวดเร็ว
“กมลคือใคร? ”
“เป็นน้องสาวแท้ๆของเฮีย พวกเราเคยวีดีโอคอลกัน หน้าตาเหมือนกับเฮียเลย เพียงแต่ดูดีกว่าเฮีย ขาวกว่าเฮีย นอกจากนี้เฮียบอกว่าตั้งแต่เธอเกิดมา ก็ไม่เคยออกจาก โรงพยาบาล ไม่เคยรู้จักโลกภายนอก แด๊ดดี้ พวกเราไป อเมริกากันเถอะ ไปรับน้องสาวกลับมาดีไหม? ผมรับปาก กับเฮียแล้ว ว่าจะดูแลกมลให้เหมือนกับเป็นน้องสาวแท้ๆ ของผมเอง”
คำพูดของกิจจาทำให้บุริศร์พูดไม่ออกไปสักพักหนึ่ง กมลไม่ใช่ลูกนอกสมรสของรเมศหรอกหรือ? ทำไมถึงเป็นน้องสาวของกานต์?
ทำไมถึงได้หน้าตาเหมือนกับกานต์?
นอกเสียจากว่าเป็นลูกสาวของเขา! บุริศร์รู้สึกตกใจอย่างไม่สามารถอธิบายได้
ถ้าเกิดเป็นลูกสาวของเขาจริงๆ ทำไมนรมนถึงไม่เคยพูด ออกมา? ทำไมเธอถึงไม่เคยบอกเขา?
บุริศร์ออกจากห้องของกิจจาอย่างรวดเร็ว ไปตรวจสอบ เรื่องของกมลด้วยตนเอง
รเมศเก็บรักษาข้อมูลของกมลไว้ดีมาก บุริศร์เจาะเข้า ระบบรักษาความปลอดภัยหลายชั้นถึงจะสามารถเข้าไป ได้
รูปภาพของกมลโผล่ออกมาอย่างกระทันหันจาก โฟลเดอร์ที่สองของกานต์ เพียงแต่สีหน้าของเธอขาวซีด อย่างน่ากลัว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือข้อมูลที่แสดงว่า เธอเป็น โรคไตวายแต่กำเนิด
สมองของบุริศร์ระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ
ดูเหมือนเขาจะนึกถึงท่าทางลังเลของนรมนที่มีต่อเขา เธอเคยพูดว่าเธอกลับมาครั้งนี้เพราะมีเจตนาอื่นกับเขา
เธอยังถามว่าหากเธอต้องการไตของเขา เขาจะให้ไหม? ตอนนั้นเขาคิดว่านรมนพูดจาเหลวไหล แต่ตอนนี้มองดู แล้ว เธอไม่ได้พูดจาเหลวไหล แต่เธอกลับมาเพื่อกมล
ลูกสาวของพวกเขา!
ลูกสาวของเขากับนรมน!
จำสิ่งที่นรมนเคยบอกกับกิจจาได้ รออาการบาดเจ็บของ เขาหายดี จะพาเขาไปเจอคนๆหนึ่งที่อเมริกา ถ้าคนๆนั้น ยอมให้พวกเขาอยู่ด้วยกัน เธอจะไม่จากบุริศร์ไปไหนอีก ตลอดชีวิต
ตอนนั้นเขาคิดว่าคนๆนั้นคือรเมศ ตอนนี้มาคิดดูอีกที คนๆนั้นคือกมลลูกสาวของพวกเขา
บุริศร์รู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมาฉับพลันอย่างหาที่เปรียบไม่
ได้
เขาไม่กล้าหยุดพักระหว่างทาง จองตั๋วเครื่องบินทันที บินไปอเมริกากับกิจจา
บุริศร์ยังคงทำการตรวจสอบเรื่องของนรมนกับกมลอยู่ เมื่อเขากับกิจจามาถึงเมริกา ก็ตรงไปหารเมศทันที
ผู้ชายทั้งสองคนพบกันครั้งแรกในรอบห้าปี ต่างฝ่ายต่าง มีความเคียดแค้น
“ประธานบุริศร์ให้เกียรติมาเยี่ยมถึงที่นี่มีธุระอะไร
หรือ? ”
ตั้งแต่รเมศถูกนรมนปฏิเสธการขอแต่งงานก็รู้สึกหดหู่ อย่างมากมาตลอด โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงนี้คุณย่า ตระกูลวัชโรทัยควบคุมอำนาจของเขา เขาไม่สามารถแย่ง ร่างไปไหนได้ จึงทำให้ไม่ได้ข่าวคราวของนรมนมานาน แล้ว
บุริศร์มองดูศัตรูคนนี้ กล่าวเสียงทุ้มต่ำ : “นายก็รู้ว่า ทำไมนรมนถึงกลับไป ฉันมาแล้ว ฉันต้องการเจอกมล”
เขาเพียงแค่เดิมพัน
เดิมพันว่ารเมศรู้เรื่องทุกอย่าง เดิมพันว่ารเมศชอบนรมน มาก ดังนั้นจึงยอมปล่อยเธอกลับประเทศเพราะกมลต้อง เขาที่เป็นพ่อแท้ๆ
รเมศซะงักงันไปเล็กน้อย ถามอย่างขมขื่น : “ที่แท้เธอก็ อธิบายทุกอย่างกับนาย เธอกลับมาแล้วหรือ? ” ในใจของบุริศร์รู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย แต่กลับตอบเบาๆ
ว่า: “กานต์ไม่สบาย ต้องการให้เธออยู่เป็นเพื่อน ฉันมาคน
เดียวก็พอ อีกอย่างหากให้กมลเห็นพี่ชายไม่สบายก็คงจะ
ไม่ดี”
“กลัวว่านายจะไม่ปล่อยให้เธอกลับมา? ”
ดวงตาของรเมศเฉียบคมขึ้นมาทันที
บุริศร์จำสิ่งที่นรมนเคยพูดได้ว่า ผู้ชายคนนี้มีบุญคุณกับ ลูกของเธอ ตราบใดที่ยังไม่มากเกินไป เขาก็ไม่ต้องการ เป็นศัตรูด้วย
“ยอมกลับมาหรือไม่ ประธานรเมศไม่รู้จริงๆหรือ? ปฏิเสธการขอแต่งงานของนายไปแล้ว ตอนนี้กลับมาจะ ไม่รู้สึกละอายใจหรือไง?
ราวกับคำพูดนี้แทงเข้าไปในทรวงอกของรเมศ ทำให้ สีหน้าของเขากลายเป็นน่าเกลียดสุดๆ
“นายมีลูกชายอยู่ข้างกายแล้ว ทำไมจะต้องมาแย่งฉัน
อีก? ”
“กานต์กับกมลคือลูกของฉัน จะพูดว่าแย่งได้อย่างไร? ฉันซาบซึ้งใจที่ห้าปีก่อนนายดูแลและช่วยเหลือพวกเขา ประธานรเมศต้องการอะไร หากฉันบุริศร์สามารถทำได้ ฉันจะไม่ลังเลเลย”
บุริศร์รู้ดีว่ารเมศไม่ได้ขาดแคลนเงิน แต่ก็ต้องตอบแทน น้ำใจของคน
รเมศหัวเราะอย่างเยือกเย็นและกล่าวว่า: “ฉันต้องการ นรมน นายให้ได้ไหม? ”
“เธอไม่ใช่สิ่งของ เธอมีความคิดและการตัดสินใจของตัว เอง ถ้าเธอต้องการเลือกนาย ห้าปีที่ผ่านมานายก็มีโอกาส
มิใช่หรือ? ”
มือของรเมศกำเข้าหากันแน่นอีกครั้ง
“ฉันไม่ควรปล่อยให้เธอกลับไป”
“นายทนเห็นเธอเจ็บปวดไม่ได้ เพราะนายรู้ว่ากมลคือ
ชีวิตของเธอ
คำพูดของบุริศร์ทำให้รเมศเงียบไปทันที
พวกเขาทั้งสองต่างรู้จักนรมนเป็นอย่างดี
ห้าปีที่ผ่านมา รเมศต้องการเข้าไปอยู่ในใจของนรมนมา ตลอด แต่เขาไม่สามารถทำได้ ห้าปีที่ผ่านมาเขาต้องการ เขี่ยบุริศร์ผู้ชายคนนี้ออกไป แต่เขาก็ยังไม่สามารถทำได้
เขาไม่ใช่พ่อแท้ๆของกมล การปลูกถ่ายอวัยวะไม่ สามารถเข้ากันได้ กรุ๊ปเลือดกับอาการไตวายแต่กำเนิด
ของกมลทั้งสองอย่างนี้เมื่อรวมเข้าด้วยกัน ทั้งโลกนี้ นอกจากคนที่มีสายเลือดเดียวกัน ก็ไม่มีใครสามารถทำได้ แต่ทว่ากานต์ยังเด็กมาก ไม่อาจสูญเสียกานต์เพื่อช่วยกมล ดังนั้นตัวเลือกเดียวที่มีก็คือบุริศร์
นี่ก็คือเหตุผลที่ในตอนนั้นนรมนไม่ลังเลที่จะกลับไป และ ยิ่งเป็นเหตุผลที่รเมศไม่สามารถห้ามได้ นั่นคือความหวังเดียวของกมล เขาไม่อาจแข็งใจทำลาย มันได้ลงคอ แม้เขาจะรู้ว่าหลังจากนรมนกลับไปมีความเป็น
ไปได้ที่จะรื้อฟื้นความสัมพันธ์กับบุริศร์ และมีโอกาสจาก
เขาไป แต่เขาก็ยังคงใจอ่อนอยู่ดี
วันนี้บุริศร์มาอย่างที่คาดคิดเอาไว้ กมลก็มีความหวัง แต่ ความหวังของเขาล่ะ?
นรมนของเขาไม่กลับมา!
โทรหาเขาสักครั้งก็ยังไม่มี!
รเมศรู้สึกอึดอัดไม่ต้องการให้เป็นแบบนี้
“กมลอยู่ที่โรงพยาบาลเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก ฉันจะพานาย
ไป”
รเมศลุกขึ้นเดินออกไปด้านนอก
ความรู้สึกของบุริศร์เต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง
นรมนหายไปอย่างไร้ร่องรอย เขาไม่รู้สักนิดว่าตอนนี้อยู่ ที่ไหน แต่การช่วยกมลคือความหวังของเธอ และเป็นความ รับผิดชอบของเขา
เขาไม่เคยคิดว่าบนโลกใบนี้ยังมีทูตสวรรค์ของเขาอีก องค์ที่กำลังทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดอยู่ทุกวัน
ลูกสาวของเขา!
ห้าปีที่ผ่านมาต้องอดทนแค่ไหน
แต่ผู้หญิงที่น่ารังเกียจคนนั้น คาดไม่ถึงว่าจะไม่พูดถึงสัก
คำ!
มิน่าล่ะเธอถึงมีอาการซึมเศร้าช่วงหลังคลอด มิน่าล่ะเธอ
ถึงคิดจะอุ้มลูกโดดตึก พบเจอกับเรื่องแบบนี้ ความทุกข์
ยากแบบนี้ เธอเป็นผู้หญิงเพียงตัวคนเดียวยืนหยัดผ่านมา
ได้อย่างไร?
บุริศร์คิดถึงเรื่องเหล่านี้ ก็ยิ่งคิดถึงนรมน
แท้จริงแล้วเธอไปอยู่ที่ไหน?
บุริศร์รู้สึกสงสารจับใจ กลับไม่สามารถแสดงอะไรต่อ หน้าของรเมศได้ กิจจาไม่เข้าใจอะไร รู้แค่เพียงตอนนี้บุริศร์อารมณ์ไม่ดี
เขาจับมือของบุริศร์ไว้แน่น เพื่อปลอบโยนเขา
ทุกคนมาถึงโรงพยาบาลเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กอย่างรวดเร็ว
นี่คือโรงพยาบาลเอกชน ได้รับการออกทุนสร้างโดย ตระกูลวัชโรทัย ไม่ต้องพูดถึงขนาดไปโดยปริยาย บรรยากาศก็ดีสุดๆ
ในเรื่องนี้ บุริศร์เป็นหนี้บุญคุณรเมศ
รเมศพาบุริศร์มาถึงห้องของกมล
กมลกำลังวาดภาพ
แสงอาทิตย์ตกกระทบบนใบหน้าของเธอ ส่องแสง แวววาว จนสามารถมองเห็นเส้นเลือดที่อยู่ภายใต้ผิวหนัง
ของเธอ
เธอขาวซีดมาก ซีดจนน่าตกใจ
กิจจาเคยเจอกมลแล้ว จึงไม่รู้สึกหวาดกลัว
“น้องกมล! ”
เสียงของกิจจาทำให้กมลเงยหน้าขึ้น
เธอมองเห็นเด็กชายร่างสูงหน้าตาคล้ายคลึงกับกานต์ ยืนอยู่ตรงนั้น
แสงอาทิตย์ตกกระทบบนร่างกายของเขา เหมือนกับแสง
สีทองสะท้อนไปรอบทิศทาง
กมลฉีกยิ้มทันที
“พี่กิจจา! ”
เธอกระโดดลงจากเตียงวิ่งไปหากิจจา เซไปมาเล็กน้อย
“ระวังหน่อย กมล”
รเมศรู้สึกตกใจเล็กน้อย
แต่บุริศร์กลับตกตะลึงไปหมด
นี่คือลูกสาวของเขา!
ลูกสาวของเขากับนรมน!
แต่เธอกลับตัวเล็กกว่ากิจจาและกานต์
เธอเดินเหินโซเซ คล้ายกับการเดินเป็นเรื่องยากสำหรับ เธอ ส่วนผิวหนังก็ไม่ได้ขาวอย่างมีสุขภาพดี ปรากฏ เส้นเลือดสีฟ้าอมเขียวภายใต้ผิวหนังที่มองเห็นได้ทุกที่
กิจจารีบเดินเข้ามา จับมือของกมลไว้แน่น
นี่คือน้องสาวของเฮีย! ต่อจากนี้เขากิจจาจะปกป้องน้อง สาวคนนี้ด้วยชีวิต!
กิจจากล่าวเสียงทุ้ม: “น้องกมล การผ่าตัดของพี่ประสบ ความสำเร็จ ตอนนี้แข็งแรงแล้ว พี่มาตามที่สัญญาไว้”
กมลมองเขาอย่างดีใจ
ดูเหมือนเขาจะสูงกว่าพี่ชายเล็กน้อย และมีร่างกายที่ กำยำกว่าหน่อย เขายิ้มบ่อยกว่าพี่ชาย ผิวพรรณก็ขาวผ่อง
กว่า
เขาเป็นเหมือนกับแสงอาทิตย์
“พี่กิจจาพี่สุดยอดจริงๆ! ดีใจด้วยค่ะที่การผ่าตัด
ประสบความสำเร็จ”
“ขอบคุณจ๊ะ! ”
“พี่ชายของหนูล่ะ พี่ชายของหนูอยู่ที่ไหน? ”
กมลมองกิจจาอย่างคาดหวัง
กิจจารู้สึกแสบจมูก ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร
“เฮียเขา…”
“กานต์ไม่สบาย เป็นหวัด ไม่สามารถมาหาหนูได้ รอหนู อาการดีขึ้น ลุงจะพาหนูไปหาเขาดีไหมครับ?
บุริศร์รีบก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว คุกเข่าลงตรงหน้ากมล
“หนูชื่อกมลใช่ไหม ลุงชื่อบุริศร์ เป็นพ่อแท้ๆของหนูกับ กานต์ หนูสามารถเรียกลุงว่าแด๊ดดี้ได้”
บุริศร์ยิ้มบางๆ แต่มีน้ำตาคลอเบ้าอยู่ในแววตา
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
