บทที่ 170 เขาจะต้องไม่เป็นอะไร

กิจจาวิ่งแล้วก็วิ่ง วิ่งโดยไม่หยุดพัก

ในหัวของเขามีแต่คำพูดของกานต์สะท้อนเข้ามา แค่เขา วิ่งออกไปหาแดดดี้ กานต์ก็จะรอด

ข้างหลังมีเสียงฝีเท้าวิ่งตามมา กิจจาจึงวิ่งเข้าไปซ่อน หลังถังขยะ

เขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ร่างกายของเขาสั้นเทิ่ม

ไปหมด

เมื่อเห็นว่าเขมิกาเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ กิจจาก็กลัว จนไม่กล้าส่งเสียงอะไรออกไป

ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แม่ของเขาแล้ว

เธอคือปีศาจ!

กิจจาเห็นกับตาว่าเขมิกาลงมือทำอะไรกับกานต์บ้าง และเห็นเขมิกาลงไม้ลงมือกับเขาด้วย

เขมิกาบอกว่าที่ตั้งท้องเขาก็เพราะอยากยืนหยัดใน ตระกูลโตเล็ก เพราะอยากเป็นนายหญิงของตระกูล แต่ก็ เพราะว่าความโง่ของเขาทุกอย่างจึงพังไม่เป็นท่า

แม่ของเขาเกลียดเขา!

นี่คือความรู้สึกแรกที่กิจจารู้สึกได้

เธอไม่ใช่หม่ามีที่คอยปกป้องเขาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
กิจจาเศร้าและเสียใจมาก แต่เขาจะไม่บอกเฮีย เพราะ

เฮียเจ็บกว่าเขาเยอะ

เขาจะไม่ยอมให้เฮียต้องตาย!

ไม่ยอม !

กิจจาหดตัวหลบอยู่หลังถังขยะ พร้อมกับมองเขมิกาวิ่ง ผ่านหน้าเขาเหมือนเป็นคนบ้า

เขาไม่กล้าออกไป และไม่กล้าส่งเสียงอะไรออกมา จนกระทั่งเขมิกาวิ่งออกไปไกลแล้ว กิจจาถึงได้วิ่งออก มาจากหลังถังขยะ จากนั้นก็วิ่งเร็วๆไปตระกูลโตเล็ก

เขาจำทางไม่ได้ แต่นึกถึงคำพูดของกานต์

กานต์บอกเขาให้หาที่ที่โทรหาแด๊ดดี้ได้

กิจจาวิ่งมาถึงร้านซูเปอร์มาเก็ต จากนั้นก็ขอยืม โทรศัพท์คนอื่นพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย

พ่อแม่หลายๆคนที่เห็นสภาพของกิจจา ก็อดสงสารไม่ ได้ บางคนจึงติดต่อกับตำรวจให้

ตำรวจมาถึงซูเปอร์มาเก็ตอย่างรวดเร็ว วินาทีที่เห็น กิจจา หัวหน้าตำรวจก็รู้สึกราวกับหัวใจของตัวเองจะเต้น

ออกมานอกอก

“นายน้อยกิจจา! พระเจ้า ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้?”

“ผมอยากไปหาแด๊ดดี้ โทรแด๊ดดี้ให้ผมหน่อย! ช่วยเฮีย

ของผมด้วย! เร็วสิครับ!
กิจจากาแขนเสื้อของหัวหน้าตำรวจเอาไว้แน่น

หัวหน้าตำรวจไม่มีทางเลือก จึงต้องเอาโทรศัพท์ไปให้

กิจจา

เมื่อบุริศร์ได้รับโทรศัพท์ หัวใจของเขาก็กระตุก

“ลูกอยู่ที่ไหน?”

เมื่อกิจจาได้ยินเสียงของบุริศร์ ก็ร้องไห้โฮออกมา

“แด๊ดดี้ แดดดี้รีบมาช่วยเฮียหน่อย เฮียเลือดออกเยอะ มากเลย!”

หัวใจของบุริศร์บีบหน่วงจนเจ็บ

จากนั้นไม่นานหัวหน้าตำรวจก็บอกตำแหน่งทิศทางแก่บุ

ริศร์

บุริศร์นนำทีมพฤกษ์ตามไปยังที่นั่นด้วยความรวดเร็ว

ขณะเดียวกันคนที่ทราบข่าวก็ยังมีธรณีและเจตต์ แต่เมื่อคนกลุ่มหนึ่งมาถึงบ้านเก่าๆหลังหนึ่ง นอกจาก รอยเลือดบนพื้น ก็ไม่เจอเงาของกานต์เลย

“ไปไหน? กานต์ไปไหนแล้ว!

บุริศร์แทบคลั่ง

หลายวันมานี้ เขาเฝ้าตามหากานต์กับนรมนติดต่อกัน หลายวันหลายคืน ตอนนี้กว่าจะได้ข่าวคราวของกานต์มา ก็ไม่ใช่ง่ายๆ แต่แล้วทำไมไม่เจอล่ะ?

ตำรวจเก็บเลือดบนพื้นมาทำการตรวจสอบ และผลก็ออกมาเป็นเลือดของกานต์

เมื่อเห็นเลือดบนพื้น บุริศร์ก็ทรุดลงกับพื้น

“ประธานบุริศร์!”

พฤกษ์หน้าซีด

“แด๊ดดี้! 7

กิจจาร้องไห้เสียงดัง เมื่อไม่เห็นเฮีย เขาก็ไม่สบายใจ

เอามากๆ

เขาผิดเอง!

เพราะเขาวิ่งช้า เพราะเขาทำให้มันล่าช้า!

กิจจาร้องไห้กระหืดกระหอบ สถานการณ์วุ่นวายไป

หมด

ธรณีค่อนข้างใจเย็น

“หาต่อไป ต่อให้หากานต์ไม่เจอ ก็ต้องหาเขมิกาให้เจอ ผู้หญิงคนนี้ยังไปไหนไม่ได้ไกลหรอก รีบหา! ”

เจตต์ไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่กลับหันหลังออกตามหา

ทันที

เขาจะให้เด็กแสบนั่นเป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาด ทว่า เลือดแดงสดพวกนั้นมันบาดตาเขาเหลือเกิน ทำให้เขาอด นึกไปถึงตอนที่เขาเคยถูกลักพาตัวไปเมื่อเขายังเด็กขึ้นมา ไม่ได้

ตอนนั้นที่ถูกลักพาตัว แม่ของเขาแทบบ้า
ตอนนี้กานต์ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน นรมนก็ไม่รู้ว่าเป็นตาย ร้ายดียังไง เขาจะอยู่เฉยๆไม่ได้ เขาต้องตามหาเธอ! เจตต์น้ำคนของตระกูลออกไปด้วยความรวดเร็ว ธรณีเข้าใจสถานการณ์ดี จึงเหลือคนไว้ช่วยตำรวจ ทำการตรวจสอบ

ส่วนบุริศร์ถูกพฤกษ์พากลับมาที่โรงพยาบาล หมอ ทำการตรวจอย่างละเอียด ผลออกมาหลักๆเลยคือ สะเทือนอารมณ์จนช็อกหมดสติ ไม่ได้เป็นอะไรมาก

กิจจาถูกพากลับมายังตระกูลโตเล็ก แต่ดูเหมือนเขาจะ ยังหวาดกลัว ตอนกลางคืนจึงนอนหลับไม่สนิท

ทั้งครอบครัวถูกเขมิกาสร้างความวุ่นวายให้จนอลหม่าน

ไปหมด

ตอนที่บุริศร์ฟื้นขึ้นมา ในหัวก็ยังมีภาพเลือดของกานต์

ติดตาอยู่

เลือดเยอะขนาดนั้น ลูกของเขายังมีชีวิตอยู่ไหม?

ถ้านรมนมาเห็นทุกอย่างนี้ จะเสียใจและเศร้าขนาด

ไหน?

บุริศร์รู้สึกว่าตัวเองไร้ความสามารถสุดๆ

มีแต่คนบอกว่าเขาเป็นผู้มีอำนาจในเมืองชลธีบ้างล่ะ ใหญ่คับฟ้าบ้างล่ะ แต่ผลสุดท้ายเขากลับปล่อยให้ผู้หญิง คนหนึ่งมาระรานภรรยาของตัวเองจนกลายเป็นแบบนี้ แต่ เขากลับทำอะไรไม่ได้
พฤกษ์ไม่รู้ว่าควรปลอบบุริศร์ยังไงดี ทำได้เพียงพูด เสียงเบาว่า “คุณไปดูนายน้อยกิจจาหน่อยก็ดีนะครับ แก ฝันร้ายตลอดเลย”

บุริศร์ฝืนทำตัวให้มีชีวิตชีวา แล้วเดินมายังห้องของ

กิจจา

ร่างกายเล็กๆของกิจจานอนขดตัวอยู่ตรงมุมเตียง เขา ไม่พูดไม่จา ดูน่าสงสารเอามากๆ

หลังจากที่บุริศร์เปิดไฟ ก็พบว่าใบหน้าของกิจจาเต็มไป

ด้วยน้ำตา

“แด๊ดดี้! ”

เขาโถมตัวเข้าใส่อ้อมกอดของบุริศร์ พร้อมกับร้องไห้

งอแงออกมา

“เฮียจะไม่ตายใช่ไหม? เขาต้องไม่ตายสิ! เขาบอกให้ผม วิ่งออกมาหาแด็ดดี้ให้ไปช่วยเขา เขาบอกเขาจะรอผม! แต่ ทำไมเฮียถึงหายไปล่ะ? เขาไปไหน?”

เมื่อเจอคำถามของกิจจา บุริศร์ก็ตอบไม่ได้สักคำ ผู้ชายแข็งแกร่งอย่างเขา เมื่อเสียภรรยาและลูกไป ตอนนี้ดวงตาของเขาจึงแดงก่ำ กรอบตารื้นไปด้วยน้ำตา

“แกสบายดี กานต์ก็จะไม่เป็นอะไร”

“ผมผิดเอง เพราะผมวิ่งช้าเกินไป ถ้าเวลาปกติผมหัด ออกกำลังกายกับเฮีย ผมก็คงวิ่งเร็วเท่าฮีย เฮียก็จะไม่ หายไป! ผมผิดเองทั้งหมด!”
กิจจาพูดไม่หยุด

หัวใจของบุริศร์ยิ่งเจ็บปวด

“ไอ้เด็กโง่ ไม่เกี่ยวอะไรกับแกเลย กานต์จะต้องไม่เป็น อะไร เขาเป็นเฮียของแก เขาจะต้องไม่เป็นอะไร”

บุริศร์ไม่รู้ว่าเขากำลังปลอบกิจจาหรือปลอบตัวเองกันแน่

เมื่อมีบุริศร์คอยปลอบกิจจาก็หลับไป ทว่าก็ยังหลับไม่ สนิท บุริศร์เองก็ไม่ได้กลับห้องตัวเอง กลัวว่าถ้ากลับไป แล้วจะคิดถึงนรมน

ห้าปีก่อน ตอนที่ได้รู้ข่าวว่านรมนเสียชีวิต เขาก็รู้สึก เหมือนโลกพังทลาย ห้าปีต่อมา เมื่อไม่รู้ว่านรมนเป็นตาย ร้ายดียังไง ลูกชายไปอยู่ที่ไหน แต่เขาจะไม่ล้มลงอีกแล้ว เพราะว่าลูกกับเมียยังรอเขาอยู่

เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นกับตระกูลโตเล็กขนาดนี้ ตระกูลทวี ทรัพย์ธาดาจึงประกาศปิดเมืองส่วนตระกูลรัตติกรวรกุลก็ ใช้คอนเน็คชั่นทั้งหมดที่มีตามหาว่าเขมิกาและป้าโอว่าอยู่ ที่ไหน

พวกเขาเชื่อมั่น ว่าถ้าหาผู้หญิงสองคนนี้เจอ ก็จะ สามารถตามหานรมนและกานต์เจอ

วันเลาไปผ่านไปในแต่ละวัน แผลตรงหน้าอกของบุริศร์ หายแล้ว กิจจาเองก็ไม่ฝันร้ายแล้ว แล้วก็เริ่มออกกำลัง กาย

บุริศร์ติดต่อโรงพยาบาลทั่วทั้งประเทศ เพื่อหาหมู่เลือด มาถ่ายเลือดให้กิจจา
ในระหว่างที่กิจจารักษาตัว พฤกษ์ก็ส่งข่าวมา

“ประธานบุริศร์ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาหาตัวธิดาเจอแล้ว

ครับ”

“อยู่ที่ไหน?”

“ที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดานั่นแหละครับ! ”

บุริศร์วางงานทุกอย่างลง แล้วตรงมาที่ตระกูลทวีทรัพย์

ธาดา

“ธรณี ผมต้องการเจอธิดา!

บุริศร์รู้ว่าธิดาเป็นอะไรกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา คุณย่า บ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาคิดจะขัดขวาง แต่กลับถูกธรณี

ห้ามเอาไว้

“แม่ เราติดค้างคุณนรมน!

“แต่เธออาจจะเป็นลูกสาวของพี่ใหญ่แก!

คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดายึดติดกับลูกหลานมาก

คนสืบทายาทของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาที่เหลืออยู่มี น้อยมาก ตอนนี้เธอไม่อยากเสียไปสักคน ต่อให้เป็นลูก นอกสมรสก็ต้องปกป้อง

บุริศร์กลับพูดเสียงเย็นออกมาว่า “ผมไม่สนว่าเธอเป็น ใคร ผมแค่อยากรู้ว่าการหายไปของเมียและลูกผมเกี่ยว กับเธอไหม ตอนนี้ต่อให้พวกคุณไม่ให้ผมเอาตัวเธอไป ผม ก็ต้องเอาไป”

คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดายังคิดจะขัดขวางต่อไป
D EN

แต่กลับได้ยินธรณีพูดขึ้นมาก่อนว่า “แม่ครับ เราเป็นคน ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา อย่าคิดแค่ว่าธิดาจะใช่หรือไม่ใช่ ลูกสาวของพี่ใหญ่เลย ต่อให้ใช่ เธอก็ทำผิด จำเป็นต้อง รับผิดชอบ เกียรติของตระกูลที่เราสั่งสมมานาน จำเป็น ต้องเอามาใช้ปกป้องคนที่ทำผิดหรือครับ?”

ถ้อยคำนี้ทำให้คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอับอาย

“แต่ แต่ว่าถ้าเธอเป็นลูกสาวของ..”

“ถึงจะใช่ เธอก็ต้องไปรับโทษตามกฎหมาย เพราะว่า เธอทำผิดกฎหมาย อย่างพึ่งพูดไปถึงเรื่องที่ตอนนี้นรมน กับกานต์จะเป็นยังไง และไม่ต้องไปพูดถึงว่าเรื่องนี้จะ เกี่ยวกับเธอหรือไม่ เอาแค่เรื่องลักพาตัวกานต์ครั้งก่อน เธอมีส่วนร่วมแค่นั้นก็พอ ถึงกับคิดจะฆ่าเด็กอายุแค่สี่ขวบ นี่เป็นเรื่องที่ตระกูลเราไม่ควรโอนอ่อนให้! ผมเชื่อว่า ถ้าพี่ ใหญ่ยังมีชีวิตอยู่ เขาก็คงไม่เห็นด้วยที่แม่ปกป้องคนผิด อย่างนี้”

ธรณีเจ็บใจมาก

ที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดามีคนแบบนี้ ตอนนั้นตัวเขาเอง คิดไม่ถึง แต่เขาจะไม่ปกปิดความผิดให้ลูกนอกสมรสของ ตระกูลหรอกนะ

เพราะนี่คือตระกูลทวีทรัพย์ธาดา!

วีรบุรุษหลายคนคอยเฝ้ามองจากบนฟ้า จะยอมให้ เกียรติยศแปดเปื้อนไม่ได้เด็ดขาด

คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่ได้ขัดขวางอีกต่อไปแต่ดวงตากลับแดงก่ำ คนแก่อายุเยอะขนาดนี้ ยังต้องมา ดูบุริศร์พาตัวธิดาไปต่อหน้าต่อตา

เมื่อนาวินได้ยินว่าธิดาถูกพาตัวไป ก็ดิ้นราวกับเป็นบ้า แต่กลับช่วยอะไรไม่ได้

ธิดาถูกพาตัวกลับมาที่ตระกูลโตเล็ก

ถ้าพูดกันตามเหตุผลตระกูลโตเล็กไม่มีสิทธิ์สอบปากคำ กับคนผิดโดยพลการ แต่สถานะของบุริศร์แตกต่างจาก คนอื่น อีกอย่างภรรยาของเขาก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับธิดา ทางตำรวจเลยส่งคนมาฟังคำให้การ

ธิดาไม่ได้มีท่าทีเดือดเนื้อร้อนใจ ไม่ว่าบุริศร์จะพูดอะไร ถามอะไร เธอก็ไม่ปริปากพูด ดวงตาที่ถูกกานต์จิ้มจน บอดตอนนี้สวมผ้าปิดตาเอาไว้ เมื่อได้ยินบุริศร์ถามถึง กานต์ ธิดาก็แสยะยิ้มออกมา “ไอ้เด็กเปรตนั่นคงตายไป แล้วมั้ง”

เสียง” ปัก” ดังขึ้นมา เมื่อกำปั้นของบุริศร์ฟาดเข้าที่คอ ของเธอ

เขาไม่ได้ออมแรงเลยสักนิด มากไปกว่านั้นคือเขาทำมัน ด้วยหน้าตาเฉย ธิดารู้สึกราวกับว่าอวัยวะบนร่างกาย สะเทือนจนเปลี่ยนตำแหน่ง เจ็บจนเธอส่งเสียงอื้ออึงออก มา มุมปากก็มีเลือดสดๆไหลซึมออกมา

คนรอบข้างมองดูด้วยอาการอกสั่นขวัญแขวน แรงเมื่อกี้อย่าว่าแต่ผู้หญิงเลย เป็นผู้ชายก็ไม่น่าจะมีใคร

ทนได้
บุริศร์เยือกเย็นจนเหมือนเดินออกมาจากบ้านน้ำแข็ง “ฉันจะถามอีกครั้ง ป้าโออยู่ที่ไหน? กานต์อยู่ที่ไหน? นร มนอยู่ที่ไหน?”

“ฉันไม่บอกแกหรอก! แกอย่าหวังเลยว่าชาตินี้จะได้เจอ นรมนอีก หรือต่อให้เจอ นังนั่นก็คงไม่กลับมาหาแก! ฮ่าๆ ๆๆ! ป่าโอไม่มีทางยอมให้พวกแกได้รักกันหรอก!” ธิดาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง แต่วินาทีถัดมา อาการน้ำลาย

ฟูมปากของเธอก็ทำให้ทุกคนตกใจ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ