บทที่ 160 บุริศร์นี้ดื้อรั้นได้ใจจริงๆ

“ตะโกนอะไร? หุบปาก!

ผู้คุมเคาะแผงประตูผ่านประตูด้านนอก เสียงกระบองนั้น ทำให้เขมิกาสะดุ้งโดยไม่ตั้งใจ จากนั้นก็มุดเข้าอ้อมกอด ของตั้งเม

“แม่ แม่ช่วยหนูด้วย ช่วยหนูด้วย! แม่รีบช่วยหนูออก กไป!” เมื่อเห็นท่าทีแบบนี้ของเขมิกา ตั้งเมเจ็บปวดใจมาก

เธอพูดเสียงเบา “ลูกฟังแม่นะ ในนี้มียาขวดหนึ่ง สามารถ ทำให้ลูกจิตผิดปกติไปชั่วคราว พรุ่งนี้ประมาณแปดโมง จะ มีหมอมาตรวจสุขภาพให้ลูก จำไว้นะ ดื่มก่อนครึ่งชั่วโมง ยานี้มีฤทธิ์แค่สองชั่วโมงเท่านั้น ลูกต้องทนไว้นะ เขมิกา ตราบใดที่ลูกออกไปจากที่นี่ได้ แม่ก็มีวิธีสามารถให้ลูกเริ่ม ใหม่อีกครั้งได้ แค่ออกไปจากที่นี่ ลูกถึงจะมีโอกาส ลูกรู้ ไหม?”

เขมิกามองขวดยาที่ตั้งเมเอาให้ ในใจรู้สึกกังวลเล็กน้อย “แม่ นี่คือยาอะไร? จะมีผลอะไรที่ไม่ดีต่อหนูไหม?”

“สบายใจได้ แม่ให้กำเนิดลูกนะ แม่จะทำร้ายลูกเหรอ? นึกถึงนรมน คิดดูลูกชายของลูก ลูกชายที่ลูกตั้งครรภ์เก้า เดือนกว่าจะคลอดออกมา จะให้ไปเป็นลูกชายของนรมน

เปล่าๆงี้เหรอ?”
“ไม่! ไม่ได้ไ กิจจาเป็นของฉัน! บุริศร์ก็เป็นของฉัน! ทั้ง ตระกูลโตเล็กก็เป็นของฉัน!”

เขมิกาซ่อนยาอย่างบ้าคลั่ง

ตอนนี้เธอทุ่มสุดตัวแล้ว

ตั้งเมพูดถูก!

เพียงแค่ออกไปจากที่นี่ เธอถึงมีความหวัง

ตั้งเมเห็นเธอแบบนี้ ตบมือเธอพร้อมปลอบเบาๆ “ไม่ต้อง กลัว หมอที่มาในวันพรุ่งนี้แม่เป็นคนหามาให้ ไม่ว่าเธอจะ ทำอะไรกับลูก ลูกอย่าต่อต้านนะ พยายามร่วมมือก็พอ”

“ค่ะ”

เขมิกาอยู่จนพอแล้วที่นี่

ตอนกลางคืนหนาวเปียกชื้นไม่พอ แม้ว่าผู้คุมด้านนอกจะ ไม่ทำอะไรเธอ แต่ท่าทีก็ทำให้เธอรับไม่ได้

ตั้งเมว่าจะคุยกับเขมิกาสักหน่อย แต่กลับถูกผู้คุมด้าน นอกเคาะประตู พูดเสียงเบา “คุณนายตังเม คุณรีบไปเถอะ ครับ ถ้าหากคนตระกูลโตเล็กรู้ว่าคุณมาที่นี่ ทางเรายากที่ จะอธิบายนะครับ”

“รู้แล้ว”

ตั้งเมมองเขมิกาอย่างทิ้งไม่ลง มุมตาเปียกชื้นเล็กน้อย

“พรุ่งนี้แม่มารับลูกออกไปนะ

“หนูรอแม่นะ แม่ ต้องช่วยหนูออกไปให้ได้!”
เขมิกาไม่เคยรู้สึกไร้ความช่วยเหลือขนาดนี้มาก่อน

ตั้งเมจากไปด้วยความอาลัยอาวรณ์

เขมิกาขดตัวอยู่ที่มุมสักแห่งด้วยตัวคนเดียว เหมือนกับ เด็กที่ถูกทอดทิ้ง

เธอไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเธอจะได้มาอยู่ที่นี่ ใช้ชีวิต แบบที่ไม่ดีเท่าหมูหมา และทุกสิ่งทุกอย่างนี้นรมนเป็นคน

มอบให้เธอ

นรมน!

ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่!

แววตาของเขมิกานั้นเย็นชา

ทางฝั่งตังเมเพิ่งกลับไป ทางนู้นก็มีคนส่งวิดีโอในห้อง และบทสนทนาส่งให้บุริศร์แล้ว

ไม่ได้รบกวนคนในสถานีตำรวจสักคน รวมทั้งระบบ ป้องกันด้วย

บุริศร์มองดูบทสนทนาของพวกเขาสองแม่ลูก แววตา เย็นชาลงอีกครั้ง

ดูแล้วเขมิกาไม่รู้เรื่องที่กิจจาถูกคนวางยาพิษใส่ เขา ต้องหาคนบอกให้เขมิการู้เรื่องนี้ให้ชัดเจน เขาจะรอดูว่าเขมิกาสามารถทำเพื่อลูกได้ถึงขั้นไหน

ถ้าหากเขมิกาสามารถสละทุกอย่างเพื่อลูก บางทีเขา อาจจะเห็นแก่กิจจาอภัยให้เธอ
บุริศร์คิดแบบนี้ ก็โทรหาคนคนหนึ่ง

“ไปสืบดูว่าหมอที่ตั้งเมหามาคือใคร เอาข่าวที่กิจจาถูก วางยาพิษและมีอันตรายถึงชีวิตบอกกับเขมิกา ไม่ว่าจะใช้ วิธีใดก็ตาม”

“ครับ!”

หลังจากวางสาย บุริศร์ก็ยืนสูบบุหรี่ข้างหน้าต่าง

ทันทีที่เขาจุดไฟ ก็นึกได้ว่านรมนไม่ชอบให้ตัวเขามีกลิ่น บุหรี่ เขาดับลงโดยจิตใต้สำนึก แต่กลับรู้สึกว่าตัวเองขี้ ขลาดเกินไปในขณะที่ดับลง

นรมนทำกับเขาขนาดนั้น ทำไมเขาต้องเชื่อฟังเธอด้วย?

บุริศร์เหมือนเด็กจุดไฟขึ้นอีกครั้ง สูบเข้าไปอย่างแรง แต่ กลับสำลักและไอขึ้นมา

จนเขาต้องดับบุหรี่ ไฟตรงหน้าอกกระจายอย่างทุกข์

ทรมาน

แม้รู้ว่านั่นเป็นกลยุทธ์ไส้ศึกของนาวิน แต่ทำไมนรมนไม่ อธิบายว่าเธอไม่ใช่แบบนั้นที่เขาพูดล่ะ?

เธอพูดกับเขาว่าเธอมีความจำเป็นที่ทุกข์ใจด้วยปากตัว

เอง

ความจำเป็นที่ทุกข์ใจแบบไหนที่ทำให้เธอมีแผนการอื่น

ต่อเขา?

เมื่อก่อนสิ่งที่นรมนอยากได้ที่สุดก็คือใจของเขาบุริศร์ ความรักจากบุริศร์ ตอนนี้เขาให้เธอโดยไม่เผื่อใจเลยสักนิด แต่เหมือนกับว่าเธอยังมีสิ่งอย่างอื่นที่จะตามหา

เธออยากได้อะไรแน่?

เอาทั้งตระกูลโตเล็ก

หรือว่าบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัด?

ครั้งนี้ที่นรมนกลับมานั้นกลับมาในนามของผู้ออกแบบ บริษัทHJกรุ๊ปจำกัด

ในห้าปีที่ผ่านมานี้เธออยู่กับรเมศมาโดยตลอด และ ตระกูลวัชโรทัยก็มีใจเอาธุรกิจที่ต่างประเทศมาพัฒนาใน ประเทศ หรือว่านรมนจะกลับมาเพื่อรเมศ?

เมื่อนึกถึงความเป็นได้นี้ ใจของบุริศร์ก็ยิ่งเจ็บแปลบ

ภรรยาของเขาช่วยผู้ชายคนอื่นวางกับดักใส่เขา หลอก ใช้เขา ความรู้สึกนี้นั้นแย่มาก

บุริศร์ต่อยที่ขอบหน้าต่างแรงๆ นิ้วของเขาแตก และมี เลือดไหลออกมา แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บ

ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่นรมนอยู่ข้างกายละก็ เธอจะบ่นเขาว่า ไม่รักตัวเองแน่เลย

แต่ตอนนี้แม้แต่การบ่นแบบนี้ก็กลายเป็นดาบอ่อนอย่าง หนึ่ง ค่อยๆแทงเข้าไปในใจเขาทีละนิด ทำให้เขารับไม่ ค่อยได้

ทางฝั่งนรมนไม่รู้อยู่แล้วว่าบุริศร์จะทนความเจ็บปวดใน ใจอย่างไร ในตอนที่เธออยากจะโทรไปหาอีกครั้ง เบอร์ โทรถูกบล็อกอีกครั้ง
เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มเจือนๆ

ถึงเวลานี้ บุริศร์นี้ดื้อรั้นได้ใจจริงๆ

จู่ๆเธอก็พบว่ากานต์ก็ชอบเป็นแบบนี้อยู่หลายครั้ง

พ่อลูกกันจริงๆเลย!

นรมนโยนมือถือไปด้านข้าง พฤกษ์บอกเธอว่าตั้งเมไป

เยี่ยมเรือนจำ

เธอรีบลุกขึ้นมาลงไปชั้นล่างทันที

“มีอะไรแปลกไปไหม?”

“ไม่มีครับ ตั้งเมแค่ไปเยี่ยมเรือนจำ ไม่ได้ทำอะไรเลย”

ตรงจุดนี้พฤกษ์ก็รู้สึกแปลกไปเล็กน้อย หรือว่าการคาด เดาของนรมนนั้นผิดไป? ทุกอย่างเป็นแค่ความบังเอิญ?

นรมนก็สงสัยตัวเองเหมือนกัน

แต่ว่าเธอยังไม่ได้วางใจลง

“ดูต่อไป มีเรื่องอะไรรีบแจ้งฉัน”

“ได้ครับ คุณนาย”

พฤกษ์ออกไปจัดการแล้ว

แม่บ้านหลิวทำอาหารเสร็จ เรียกนรมนมาทานข้าว แต่นร มนกลับไม่มีความอยากอาหารเลยสักนิด ช่วงเวลานี้กิน ข้าวลงสีแปลก

“ฉันไม่กินละ รอพฤกษ์กลับมาให้เขากินเถอะ”
นรมนเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง

สมองของเธอสับสนไปหมด แต่ตอนนี้กลับทำอะไรไม่ได้

นาวินไม่สารภาพ เขมิการแสร้งทำเป็นบ้า กิจจาก็เกิด ปัญหากะทันหัน เรื่องทั้งหมดนี้เป็นความบังเอิญจริงๆเหรอ? หรือว่าระหว่างนี้จะมีความเกี่ยวข้องกันอะไรสักอย่าง?

นรมนคิดอย่างไรคิดไม่ออก

ใครกันที่ทำทุกอย่างนี้ในเบื้องหลัง?

นรมนยิ่งคิดยิ่งสับสน ยิ่งคิดยิ่งคิดไม่ออก

และในขณะนี้ มือถือเธอดังขึ้น

นรมนนนึกว่าเป็นบุริศร์ รีบกดรับขึ้นมา

“บุริศร์ นายจะฟังฉันอธิบายแล้วเหรอ?”

“คุณจะอธิบายอะไรเหรอ? คนสวย คุณนี้ถนัดทำผมเสีย ใจจริงๆ สองสามวันนี้ไม่มีข่าวของผม คุณก็ไม่รู้จักโทรมา ถามผมว่าตายหรือยังบ้างเหรอ?”

เจตต์พูดอย่างน้อยใจ น้ำเสียงปนด้วยเสียงหนักๆของ

จมูก

นรมนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ฟังออกว่าเจตต์ป่วย

“นายเป็นหวัดเหรอ?”

“ในที่สุดคนสวยก็นึกได้ถามผมสักที ใช่ไง ผมเป็นหวัด ป่วยอย่างหนัก ผมกำลังจะตาย”

“เจตต์ ตอนนี้ฉันหัวเสียอยู่ ไม่มีอารมณ์มาล้อเล่นกับนาย”

ถ้าเป็นปกติ นรมนกับเจตต์ล้อเล่นเรื่องที่ไร้ซึ่งพิษภัยก็ แล้วไป แต่ตอนนี้ ในสมองเธอเต็มไปด้วยเงาของบุริศร์ และทำอะไรไม่ได้กับสงครามเย็นระหว่างทั้งสองคน กระวนกระวายใจ ไม่มีอารมณ์มาเล่นกับเจตต์

เจตต์ฟังความหงุดหงิดของนรมนออก ถามอย่างเป็นห่วง “เธอเป็นอะไร?”

“เปล่า นายป่วยอยู่ก็พักผ่อนดีๆ ดื่มน้ำเยอะๆ ถ้าไม่ไหวก็ ไปตรวจที่โรงพยาบาล ทางฉันยุ่งนิดหน่อย ไม่มีเวลาเล่น กับนายจริงๆ”

นรมนรู้ว่าตัวเองทำแบบนี้ไม่ดี แต่เธอหมดพลังงานแล้ว

จริงๆ

เจตต์ฟังความเหนื่อยล้าของเธอออก พูดเสียงเบา “งั้น ก็ได้ ผมดูแลรักษาโรคก่อน คุณก็มีความสุขด้วยนะ รอผม หายป่วย คุณต้องเลี้ยงข้าวผมนะ”

“โอเค”

นรมนตอบอย่างพอเป็นพิธี

เจตต์รู้สึกอ้างว้างเล็กน้อย แต่ก็ไม่อยากให้นรมนรู้สึก ลำบากใจ วางสายไป

หลังจากที่วางสายไป นรมนรู้สึกว่าห้องโล่งเกินไป เต็ม ไปด้วยเงาของบุริศร์ เต็มไปด้วยกลิ่นไอของเขา จะให้เธอ ไม่คิดถึงเขาได้ไงล่ะ?
แต่บุริศร์ในตอนนี้เข้าสู่ทางตัน ไม่ฟังใครทั้งนั้น เธอจะ ทำอย่างไรดี?

นรมนถอนหายใจ ขณะที่เปิดมือถือดูข่าว กลับพบข่าว เกี่ยวกับความวุ่นวายของผู้บริหารของบริษัทวัชโรทัย

รเมศเกิดเรื่อง?

แต่ทำไมเขาไม่โทรตัวเองล่ะ?

นรมนเพิ่งจะนึกได้ว่าตัวเองไม่ได้คุยกับรเมศมานานมาก

แล้ว

เธอรู้สึกว่าตัวเองเลวร้ายเกินไป

นรมนโทรหารเมศ แต่ทางนั้นโทรไม่ติดสักที

ในใจของเธอกังวลเล็กน้อย

นรมนโทรหาเลขาอีกครั้ง

“คุณไพลิน เกิดอะไรขึ้นกับประธานรเมศ? เกิดเรื่องอะไร กับบริษัท”

เลขาได้ยินว่านรมนโทรมา รีบพูดว่า “คุณแคทเธอรี ประธานบุริศร์ถูกล้อมโจมตีโดยคณะกรรมการ พวกเขา บอกว่าตลอดทั้งปีนี้ประธานรเมศไม่สนใจบริษัทเพราะ เอาแต่สนใจเรื่องส่วนตัวของตัวเอง พวกเขาจะแทนที่ ประธานรเมศ”

“อะไรนะ? รเมศทำดีเพื่อบริษัทHJกรุ๊ปจำกัด พวกเขามี สิทธิ์อะไรมาแทนทีรเมศ?”

นรมนไม่รู้เลยว่ารเมศกำลังเผชิญกับสงครามที่ไม่มีเสียงแต่เธอกลับไม่ได้อยู่ข้างๆเขา

เลขาพูดเสียงเบา “คุณแคทเธอรี คุณยังไม่เข้าใจอีกเห รอคะ? ถ้าไม่ใช่หัวหน้าตระกูลวัชโรทัย คณะกรรมการจะ เจาะจงประธานรเมศได้อย่างไร ตอนนี้ประธานรเมศถูก คุณนายตระกูลวัชโรทัยกักขัง ทุกอุปกรณ์สื่อสารติดต่อไม่ ได้ แต่ว่าคุณวางใจได้ เรื่องของคุณหนูกมล ประธานรเมศ จัดการเรียบร้อยแล้ว มีคนคอยดูแลคุณหนูกมลทุกวัน เธอ ไม่มีเรื่องอะไรหรอกค่ะ”

ถึงเวลานี้แล้ว รเมศยังคงนึกถึงกมล นรมนรู้สึกซาบซึ้งใน ใจอย่างพูดไม่ออก

“ทำไมถึงไม่บอกฉัน?”

“ประธานรเมศไม่ให้พูด ประธานรเมศบอกว่านี่เป็นเรื่อง ของตระกูลวัชโรทัย ส่วนตัวคุณเองก็มีธุระเยอะอยู่แล้ว ไม่ อยากรบกวนคุณ กอย่างในมือคุณยังมีโครงการร่วมมือกับ บริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดอีก ไม่ว่าจะเป็นใครในตระกูลวัชโรทั ยก็ไม่กล้าหาเรื่องคุณ ประธานรเมศบอกว่าอย่าเข้ามายุ่ง ทำเรื่องที่ตัวคุณอยากทำให้ดีก็พอ”

คำพูดของเลขาทำให้นรมนรู้สึกอึดอัดมาก

ห้าปีก่อนถ้าไม่ใช้รเมศละก็ เธอและลูกๆคงตายไปแล้ว แต่ตอนนี้กลับเพื่อเธอ ทำให้รเมศถูกครอบครัวตัวเองโจมตี แบกรับคำวิจารณ์ที่ไม่ควรได้รับ เธอนรมนจะเห็นแก่ตัว แบบนี้ได้อย่างไร?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ