บทที่ 159 ประธานบุริศร์บอกว่าเขาจะพักฟื้นครับ
นรมนถูกธรณีหัวเราะแบบนี้ ไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดที่ไหน
มีลูกชายแบบนี้โลกที่ไหนกัน!
“คุณชายธรณี คุณอย่าถือสาเลย กานต์ถูกฉันเลี้ยงดื้อ
ซะแล้ว”
“ไม่เป็นไรครับ ผมชอบเขานะ มีเวลาผมจะมาหาเขาเล่น บ่อยๆนะครับ คุณนรมนจะถือสาไหมครับ?”
ธรณียิ้มแล้วถาม
นรมนจะพูดอย่างไรว่าตัวเองถือสา?
ถ้าตัวเองบอกว่าถือสาธรณีจะไม่ติดต่อกับกานต์แล้วเห รอ? อีกอย่างธรณียังช่วยตัวเองขนาดนี้
นรมนปฏิเสธไม่ได้ เลยพยักหน้าอย่างลำบากใจ
“เอาเหอะ ที่นี่ผมจัดการเอง ตอนนี้หน้าที่ของพวกคุณก็ คือไปดูว่าในบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กใครเป็นคนวางยาพิษ ใส่กิจจา ถ้าทางสถานีตำรวจต้องการความช่วยเหลือ พูด มาได้เลยนะครับ อย่าเกรงใจกับผมเลย”
นรมนทำได้เพียงยิ้มเจื่อนๆกับคำพูดของธรณี
เดิมที่เธอว่าจะไม่เกรงใจ แต่พอกานต์ทำแบบนี้ เธอจะไม่
เกรงใจได้ไง?
ดี
นรมนยิ้มอย่างเก้อเขิน และเดินออกไปอย่างรวดเร็วกับ
พฤกษ์
พฤกษ์พูดอย่างโกรธๆว่า “คุณนายครับ คุณอย่าไปฟัง คุณชายธรณีนะครับ ถ้าเทียบกับประธานบุริศร์แล้ว
คุณชายธรณีเทียบไม่ติดเลยสักนิด”
นรมนชะงักไปสักพัก นึกถึงบุริศร์ ในใจเจ็บปวดขึ้นมาอีก
ครั้ง
“เหรอ? อย่างน้อยคุณชายธรณีกำลังจีบฉัน แต่ประธาน บุริศร์กลับหลบฉัน”
คำพูดนี้ทำให้พฤกษ์พูดไม่ออกทันที
เขาเกาหัวด้วยความหดหู รีบเอามือถือขึ้นมาโทรหาบุรี
ศร์
“ประธานบุริศร์ ถ้าคุณไม่ออกมาอีก คุณนายจะถูก คุณชายธรณีแย่งไปแล้ว คุณชายกานต์ก็พูดแบบนี้ จะรอ ดูคุณธรณีจีบคุณนาย อีกอย่างคุณชายกานต์ยังเรียก คุณชายธรณีว่าคุณธรณีด้วย”
แววตาของบุริศร์ดูเหี่ยวแห้งกว่าเดิม “เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา?”
“คุณชายธรณีใช้ห้องลับพิเศษของตระกูลทวีทรัพย์ ธาดาในการรักษาคุณชายกิจจา คุณหมอบอกว่าคุณชาย กิจจาต้องเปลี่ยนเลือด แต่ตอนนี้คือหนึ่งเลือดในคลังไม่พอ สองคือสภาพร่างกายของคุณชายกิจจาในตอนนี้ไม่เหมาะ แก่การผ่าตัด ทำได้เพียงบำรุงรักษาไปก่อน”
เมื่อได้ยินพฤกษ์พูดแบบนี้ สีหน้าของบุริศร์ดูแย่มาก
“กานต์เป็นไงบ้าง?”
“คุณชายกานต์ไม่เป็นอะไรครับ คงเป็นเพราะยังไม่ทัน ได้ลงมือ คุณชายกานต์อยู่เป็นเพื่อนคุณชายกิจจา”
บุริศร์ขมวดคิ้วแน่น เกิดเรื่องแบบนี้เขาควรจะออกหน้า แต่ถ้าเผชิญหน้ากับนรมนในตอนนี้ เขายังไม่ได้เตรียมใจ จริงๆ
“ ใช้ทุกแรงกำลังของตระกูลโตเล็กไปปกป้องพวกเขา ต้องหาให้เจอว่าใครเป็นคนทำ”
“ครับ”
หลังจากที่พฤกษ์วางสายไปเพิ่งรู้ว่านรมนขึ้นรถไปแล้ว และมองเขาจากกระจกรถ
“โทรเสร็จแล้วเหรอ? เขาจะกลับมาเมื่อไหร่?”
พฤกษ์พูดอย่างสับสน “ประธานบุริศร์บอกว่าเขาจะพัก ฟื้นครับ”
“พักไปเถอะ”
นรมนโกรธเล็กน้อย
ผู้ชายคนนี้ยิ่งอยู่ยิ่งดัดจริต
เธอไม่เชื่อว่าบุริศร์จะทนอยู่นิ่งเฉยได้
แต่เพื่อทะเลาะกับเธอ เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ยังสามารถ พักฟื้นได้?
นรมนปรับกระจกรถขึ้น ตอบอย่างเย็นชา “กลับบ้าน”
พฤกษ์รู้สึกว่าตัวเองเหมือนคุกกี้ครีมสอดไส้ แต่ตอนนี้ เขาพูดอะไรได้ล่ะ? พูดไม่ดีทั้งภายในและภายนอกไม่ใช่ คน ทำได้แค่รีบขึ้นรถ แล้วสตาร์ทรถขับกลับบ้านใหญ่ ตระกูลโตเล็ก
คนในบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กไม่มีอะไรเปลี่ยนไป
แม่บ้านหลิวเห็นนรมนกลับมา พูดเสียงเบาว่า “คุณนรมน หลังจากที่คุณไปป้าโอได้โทรมา เรียกหาป้าเกสรที่เป็นผู้ ช่วยครัว”
นรมนขมวดคิ้วแน่น
“ใครเป็นคนคัดเลือกป้าเกสรเข้ามา? เข้ามาเมื่อไหร่?”
“สามปีก่อน ป้าโอเป็นคนคัดเลือกเข้ามา”
“ป้าโอ…”
นรมนพึมพำชื่อนี้ ในใจไม่ค่อยมั่นใจ
ป้าโอดีกับบุริศร์มาก ดีจนสามารถเอาทุกสิ่งทุกอย่างของ ตัวเองไปแลก และกิจจาเป็นลูกรักของบุริศร์ เธอลงมือกับ กิจจาจริงๆเหรอ?
ถ้าหากลงมือกับกานต์ยังพอพูดไปได้ แต่หมอบอก สาร พิษในร่างกายของกิจจาอย่างน้อยสองปีแล้ว หรือว่าเป็น คนอื่น?
แต่ทำไมถึงบังเอิญแบบนี้ล่ะ?
ป้าโอทำไมถึงโทรมาในเวลานี้?
“ได้พูดอะไรไหม? ได้ยินหรือเปล่า?”
แม่บ้านหลิวส่ายหัวแล้วพูด “ดิฉันไม่กล้าเข้าใกล้เกินไป ได้ยินแค่แกเรียกเสียงหนึ่งว่าป้าโอ อย่างอื่นดิฉันไม่รู้ค่ะ”
นรมนรู้สึกว่าเรื่องนี้สับสนไปหมด
“ทำอาหารก่อนเลย ยังไม่ต้องทำอะไร เฝ้าดูท่าทางป้า %3D เกสรอย่างละเอียด”
“ได้ค่ะ คุณนรมน”
แม่บ้านหลิวถอยออกไปอย่างเร็ว
พฤกษ์ถามเสี่ยงเบาว่า “คุณนายครับ คุณสงสัยป้าเกสร เหรอครับ? หรือว่าป้าโอ?”
“ปลาโออยู่ไหน?”
นรมนเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าไม่มีวี่แววของป้าโอ
ตั้งแต่ที่ป้าโอโทรหาบุริศร์เมื่อก่อน เธอน่าจะยังอยู่เมือง
ชลธี
พฤกษ์ครุ่นคิดไปสักพัก บอกเรื่องที่ป้าโอใส่ร้ายกานต์ อย่างไร แล้วถูกบุริศร์ไล่ออกไปอย่างไร กระทั่งเรื่องที่จะ ฆ่าตัวตายด้วยการชนหัวอย่างละเอียดหมดจด
นรมนไม่คิดว่าในช่วงที่ตัวเองไม่รู้ กานต์จะรู้สึกกล้ำกลืน ขนาดนี้ และบุริศร์ไล่ป้าโอออกเพื่อพวกเขาสองคนแม่ลูก ถ้าบอกว่าไม่ซึ้งไม่ใช่เรื่องจริง แต่ยิ่งซาบซึ้ง ในใจก็ยิ่ง เจ็บปวด
นรมนลุกขึ้นบนห้องไป
พฤกษ์เห็นว่าเธออารมณ์ไม่ดี เลยไม่ได้ตามขึ้นไป แค่ให้ คนเตรียมอาหารเย็น
นรมนนั่งอยู่บนเตียงในห้องนอน ในสมองของเธอมีแต่ ความทรงจำที่ทำกับบุริศร์ในห้องนี้ลอยมา
พวกเขาเคยเป็นคนที่สนิทกันที่สุดมาก่อน เป็นคนที่จะจับ มือไปด้วยกันชั่วชีวิตมาก่อน แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นแบบ
นี้
นรมนรู้ว่าตัวเองไม่ควรโทรหาบุริศร์ อีกอย่างเธอก็คง
โทรไม่เข้า
บุริศร์บล็อกเบอร์เธอแล้วไม่ใช่เหรอ?
แต่เธอก็ยังคงกดโทรหาบุริศร์อย่างห้ามไม่ได้
ครั้งนี้ โทรติดแล้ว
นรมนรีบกดวางสาย แต่กลับรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นบ้า
โทรหาบุริศร์ ก็เพราะคิดถึงเขาไม่ใช่เหรอ?
แล้วทำไมตอนนี้ถึงกดวางไปเลยล่ะ?
บุริศร์ก็กำลังจับมือถือ ในมือถือล้วนเป็นรูปของนรมน ใน ตอนที่มือถือดังขึ้น เขากดรับโดยจิตใต้สำนึก แต่กลับ ได้ยินอีกฝ่ายรีบกดวางสายไป
เขารีบดูรายชื่อสายเข้าเป็นนรมน แววตามัวหมอง เต็ม ไปด้วยความเจ็บปวดและทรมานที่ไม่สามารถบรรยายได้
คนที่ส่งไปสถานีตำรวจตอบกลับบุริศร์
“ประธานบุริศร์ครับ มีคนมาที่สถานีตำรวจ”
“ใคร?”
“ตั้งเม”
บุริศร์หรี่ตาลง แววตาอาฆาตแค้น
“เป็นไปตามที่คุณนายเดาไม่ผิด แม้ว่าไม่มีหลักฐาน เรื่อง ที่กิจจาถูกวางยาพิษยังไงก็เกี่ยวกับตังเมและเขมิกาแน่ๆ คอยดูอย่างใกล้ชิด ตราบใดที่ตั้งเมพาเขมิกาออกไป ก็รีบ จับเอาไว้”
“ครับ”
อีกฝั่ง ตั้งเมมาถึงสถานีตำรวจ เจ้าหน้าที่ให้เธอเยี่ยมเขมิ กาไม่ได้อยู่แล้ว แต่พอตั้งเมหยิบกระดาษออกมาแผ่นหนึ่ง
เมื่อเห็นชื่อบนกระดาษ หน้าผากของเจ้าหน้าที่ก็มีเม็ด เหงื่อไหลออกมา
“ผมจะรีบประตูให้เดี๋ยวนี้เลยครับ”
เจ้าหน้าที่พาตั้งเมมาที่ห้องของเขมิกา
เขมิกาแสร้งทำเป็นบ้าจนตัวให้สภาพของตัวเองดูน่า สังเวช ตั้งเมแทบดูไม่ออกเมื่อเจอแวบแรก
“เขมิกา ทำไมเธอถึงกลายเป็นแบบนี้? เขมิกา!”
ตั้งเมรีบเดินเข้าไปกอดเขมิกาไว้ เขมิกาเห็นว่าเป็นตังเม ก็ร้องไห้ฟูมฟายออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
“แม่ แม่มาช่วยหนูแล้วใช่ไหม? รีบพาหนูกลับไปเถอะ หนู ทนอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วแม้แต่นาทีเดียว! หนูแกล้งต่อไปไม่ไหว แล้ว พวกเขาทรมานหนู ใช้กระบองไฟฟ้าช็อตหนูจนร้อง เสียงดัง แม่ แม่ช่วยหนูด้วย!”
เขมิกาพูดทั้งน้ำตา
ตั้งเมโกรธจนขอบตาแดงก่ำ
“ไอ่พวกนั้น ฉันไม่ปล่อยพวกเขาไว้แน่ แต่ตอนนี้แม่พา ลูกกลับไม่ได้ เขมิกา ลูกฟังแม่นะ พรุ่งนี้แม่จะส่งคนมา ตรวจสุขภาพให้ลูก แค่หมอยืนยันว่าป่วยทางจิต ไม่ว่าลูก ทำอะไรไป พวกเขาก็ทำอะไรลูกไม่ได้ นี่เป็นวิธีเดียวที่แม่ สามารถช่วยลูกได้”
คำพูดของตังเมทำให้เขมิกาอึ้งไป
“กิจจาล่ะ? แม่ไม่ได้บอกให้กิจจาว่าหนูถูกขังเหรอ? แม่ ไม่ได้ให้เขาไปขอร้องบุริศร์ให้ปล่อยหนูไปเหรอ? บุริศร์ ชอบกิจจามาก มองว่ากิจจาสำคัญมาก แม่แค่ให้กิจจาไป ขอร้องเขา เขาต้องตกลงแน่นอน”
“ไม่มีประโยชน์หรอก แม่ไม่มีโอกาสเจอกิจจาเลย ทั้ง ข้างในและข้างนอกของบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กมีเจ้าหน้าที่ รักษาความปลอดภัยเพิ่มมาสามเท่า แม่อยากเจอกิจจา ยากยิ่งกว่าเรื่องอะไรอีก เดิมทีแม่เอาเงินหว่านซื้อคนใช้ใน บ้านตระกูลโตเล็กได้คนหนึ่ง ให้เธอวางยาใส่กิจจาสัก หน่อย ตราบใดที่กิจจาป่วย พวกเขาก็จะส่งกิจจาออกมารักษา ถึงเวลานั้นแม่จะได้มีโอกาสเจอกิจจา แต่นี้ก็วันหนึ่ง แล้ว ตระกูลโตเล็กไม่มีวี่แววอะไรเลย ไม่รู้ว่าตอนนี้กิจจา เป็นอย่างไรบ้างแล้ว”
คำพูดของตั้งเมทำให้เขมิกาลนลานขึ้นมา
“แม่ทำอะไรกับกิจจา? เขายังเป็นแค่เด็กสี่ขวบนะ! แม่ กว่าหนูจะตั้งครรภ์เก้าเดือนและคลอดออกมามันไม่ง่าย เขาเป็นทายาทของตระกูลโตเล็ก! แม่จะลงมือกับเขาได้ อย่างไร?”
“พอได้แล้ว! ลูกรู้แค่ว่าเขาเป็นลูกชายของลูก แล้วลูกรู้ ไหมว่าลูกเป็นลูกสาวของแม่! กว่าแม่จะตั้งครรภ์เก้าเดือน และคลอดออกมามันไม่ง่ายเหมือนกัน แม่จะทนดูลูกทุกข์ ทรมานในนี้ได้อย่างไร? ทุกวันนี้แม่วิ่งด้านนอกอย่างยาก ลำบากเพื่อใคร? ก็เป็นเพราะลูกยังไงล่ะ? เขมิกา ลูกฟังแม่ ให้ดีนะ กิจจาเป็นแค่คนที่เสียพ่อไป ยังไม่พูดเรื่องที่เขา ไม่ใช่ลูกแท้ๆของบุริศร์ แม้ว่าจะเป็น ตอนนี้ลูกชายของนร มนกลับมาแล้ว ลูกคิดว่าในใจของบุริศร์จะลำเอียงไปที่ ใคร? กิจจาไม่ฉลาด แต่ไม่ได้เป็นเด็กที่ดึงดูดความสนใจ คน ห้าปีที่ผ่านมาไม่ได้ช่วยให้ลูกอยู่ในตำแหน่งคุณนาย น้อย ลูกคิดว่าลูกชายคนนี้ของลูกมีประโยชน์อะไร? เขา ใกล้ชิดกับบุริศร์มากกว่าลูกที่เป็นแม่แท้ๆอีก! ลูกหายไปตั้ง หลายวัน ลูกได้ยินกิจจาถามหาลูกไหม? ตอนนี้ไม่ใช่เวลา มาคิดว่ากิจจาเป็นอย่างไรบ้าง แต่ลูกต้องคิดว่าลูกจะออก จากที่นี่อย่างไร! มีแค่ออกจากที่นี่ไป ลูกยังคงเป็นแม่ของ กิจจา ยังคงเป็นคุณแม่ของทายาทตระกูลโตเล็ก! ไม่งั้นทุก อย่างเป็นเพียงแค่อากาศลูกเข้าใจไหม?”
ตั้งเมผลักเขมิกาออก
เขมิการู้สึกว่าตัวเองนั้นเบลอไปทั้งตัว
ก่อนหน้านี้เธออยู่บนตำแหน่งสูง แต่ทำไมจู่ๆก็กลายเป็น
แบบนี้?
“แม่ หนูจะออกจากที่นี่ แต่กิจจาจะมีเรื่องไม่ได้ ถ้าหาก เขามีเรื่อง หนูยิ่งไม่มีความหวังอีกต่อไป!”
“อันนี้แม่รู้ ลูกสบายใจเถอะ ตระกูลโตเล็กธุรกิจใหญ่ ขนาดไหน ไม่ให้กิจจามีเรื่องหรอก อีกอย่างแม่ได้ข่าวว่า กิจจาชอบกานต์ลูกชายของนรมนมาก นับเขาว่าเป็นพี่น้อง และยังชอบนรมนอีกด้วย ลูกชายที่ลูกคลอด แต่กลับชอบ ศัตรูของลูก เขมิกา ปกติลูกสั่งสอนลูกชายตัวเองอย่างไร กันแน่? ถ้าลูกยังไม่ออกไป แม่กลัวว่าลูกชายของลูกจะ เรียกนรมนว่าแม่ในภายหลัง”
“เป็นไปไม่ได้! ไม่หรอก!”
เขมิกาถูกกระทบ ทั้งคนก็กรีดร้องขึ้นมา แต่กลับดึงดูดผู้ คุมข้างนอกมาด้วย
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
