บทที่ 143 คุณรักคนอื่นเข้าแล้วใช่มั้ย

“เจตต์? คุณอยู่ที่นี่ได้ไง? ”

นรมนรู้สึกว่าตัวเองไม่เจอเจตต์มานามากแล้ว นอกจากเกิดเรื่องครั้งที่แล้วและหลังจากให้เจตต์ช่วย เหลือ คนคนนี้ก็เหมือนติดต่อไม่ได้อีกเลย คิดไม่ถึงจู่ๆ เขาก็ปรากฏตัวออกมาในห้องผู้ป่วยของบุริศร์อย่างไม่ ให้สุ้มให้เสียง

สีหน้าของเจตต์ดูไม่ดีเอามากๆ ยิ่งไปกว่านั้นยังมี ความกล้ำกลืนอีกด้วย ขณะที่เห็นว่านรมนประหลาด ใจแบบนี้ยิ่งเสียใจสุดๆ

“คุณรักคนอื่นเข้าแล้วใช่มั้ย? ไม่รักผมแล้วใช่รึ

%3D

เปล่า? ไม่อย่างนั้นทำไมเห็นผมถึงไม่มีหน้าตาที่ดีอก ดีใจเลยด้วยซ้ำ? ชินกับหน้าตาท่าทางที่เวอร์วังของเจตต์แบบนี้ นร มนพูดอย่างยิ้มแย้มว่า “ช่วงนี้คุณยุ่งเหยิงอะไรอยู่ %3D

หล่ะ? ไม่มีข่าวคราวของคุณเลย ฉันยังคิดว่าคุณปิด

ไปแล้วซะอีก”

คำๆนี้ไม่ได้แปลกอะไร แต่ว่าเจตต์ได้ยินกลับแสบ หูอย่างผิดปกติ

เขาเพิ่งรู้เมื่อกี้นี่เองว่าลูกชายนรมนกานต์เกิดเรื่อง แล้ว และทุกอย่างก็จบสิ้นไปเรียบร้อยแล้ว

ถ้าหากว่าก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ให้คนปิดระบบสื่อสารทุกอย่าง และอีกทั้งบล็อกการติดต่อของทุกคน คาดว่าจะไม่พลาดโอกาสแบบนี้ไป

ตอนนี้เห็นว่าช่วงเวลาที่นรมนลำบากที่สุดบุริศร์ เป็นคนที่อยู่ข้างกายและผ่านไปพร้อมกับเธอ เจตต์ เสียใจจนใจจะขาดอยู่แล้ว

“คนสวย คุณโทรศัพท์หาผมไม่เจอ ทำไมไม่ไปหา ผมที่บ้านดูหล่ะ? ขอแค่เป็นคุณ ผมรับรองมีเวลาทุก เมื่อ”

เจตต์เสียใจอีกครั้ง มันสมองของเขาสูดลมอะไร เข้าไป ช่วงเวลาที่คับขันขนาดนั้นถึงกับปิดประตูไม่พบ

แขก

นรมนพูดอย่างยิ้มแย้มว่า “ก็ไม่ได้มีเรื่องใหญ่โต อีกอย่างคุณไม่อยากให้คนอื่นติดต่อคุณ ต้องมีธุระ ของตัวเองทำแน่นอนอยู่แล้ว ฉันไม่มีความจำเป็นต้อง ไปรบกวนคุณ เอาหล่ะ ตอนนี้ไม่มีเรื่องอะไรทั้งนั้นแล้ว คุณมาที่นี่ก็เพื่อพูดเรื่องนี้กับฉันหรอ?”

“ถ้าหากว่าผมพูดว่าผมเสียใจมากที่ปิดประตูไม่พบ %3D แขก คุณจะให้อภัยผมมั้ย?

นรมนยิ่งพูดแบบนี้ เจตต์ยิ่งรู้สึกทรมานใจ

เขารู้สึกว่าที่ตัวเองพลาดไปเหมือนไม่ใช่แค่การ ช่วยเหลือ แต่กลับเป็นความสุขของทั้งชีวิต ถึงแม้ ความรู้สึกแบบนี้เหลวไหลไปบ้าง แต่ว่าตอนนี้คิดแบบนี้ จริงๆ
นรมนเห็นหน้าตาที่เสียใจของเขา พูดอย่างยิ้ม แย้มว่า “ฉันรู้ความคิดของคุณดี คุณเป็นเพื่อนสนิทที่ สุดของฉัน ไม่ว่าเมื่อไหร่ฉันก็เชื่อคุณ ขอแค่คุณมีเวลา คุณต้องช่วยเหลือฉันอย่างแน่นอน เจตต์ อย่าไปใส่ใจ ให้มากเลยนะ ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วไม่ใช่หรอ?”

“แต่ว่าตอนที่คุณเกิดเหตุผมไม่ได้อยู่ข้างกายคุณ ที่สำคัญตอนนี้คุณก็ยังไม่พูดกับผมอีก ผมเสียใจมาก ในใจคุณไม่มีผมเลยสักนิด! ไม่ได้ คุณต้องชดใช้ผม”

เจตต์ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกกล้ำกลืน วินาทีต่อไปน้ำตาก็ จะไหลออกมาแล้ว

นรมนทนเห็นเขาเป็นแบบนี้ไม่ได้ รีบพูดว่า ” ได้ได้ ได้ คุณว่าฉันควรชดใช้คุณยังมี? ”

ทานข้าวกับผมก็แล้วกัน เป็นไง??”

เจตต์พูดอย่างยิ้มแย้ม

นรมนดูเวลาแล้วพูดว่า ” ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาทาน

ข้าวเลยนะ”

“ถ้างั้นก็ดื่มกาแฟกับผม ยังไงซะคุณต้องอยู่กับผม %3D สักพัก ได้รึเปล่า”

เจตต์จับหน้าอกของตัวเองแบบเวอร์ๆ และหน้าตา

อย่างทรมาน

นรมนถูกหน้าตาท่าทางของเขาทำให้ขำแบบสุดๆ “ได้ ฉันไปดื่มกาแฟกับคุณได้รึยัง? ฉันเลี้ยงเอง”
“ผมรู้แล้วว่าคนสวยรักผมที่สุดเลย! ”

เจตต์ยิ้มแย้มออกมาทันที

ขณะที่ทั้งคู่เดินออกมาจากห้องผู้ป่วย บอดี้การ์ด อึ้งค้างไปทั้งคน พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจตต์เข้ามาตอน

ไหน ชั่วขณะหนึ่งอึ้งค้างแบบเบลอๆ กับเช่นนั้นรมนไม่แปลกใจเลยสักนิด

เจตต์คนนี้ชอบทำอะไรโดยที่คาดไม่ถึง เธอชินซะ

แล้ว

“ฉันกับเจตต์ไปดื่มกาแฟที่ฝั่งตรงข้าม พวกนายไม่ นรมนบอกไว้คำนึงก็ออกไปเลย สำหรับบุริศร์ไป

ต้องตาม”

ไหนเธอก็ไม่ได้ถาม เธอรู้ดีว่าบุริศร์ต้องไปจัดการธุระ ของกานต์แน่นอนอยู่แล้ว

เรื่องนี้มีบุริศร์ออกหน้า เธอก็ให้เขาไปจัดการเอง ยังไงซะเป็นลูกชายของเขา เธอไม่สามารถแย่งชิง สิทธิ์ในการเป็นพ่อของบุริศร์ไป

แต่ว่าบอดี้การ์ดกลับไม่กล้าปล่อยผ่าน

“คุณนรมนครับ เราตามคุณหนูไว้เถอะครับ หาก คุณหนูมีอันตรายเกิดขึ้น เราก็สามารถ.”

“สามารถแมร่งสิ! แม้แต่ฉันเข้าไปตอนไหนยัง ไม่รู้เรื่องกันเลยด้วยซ้ำ พวกนายยังมีหน้ามาพูดว่าบอดี้ การ์ดมืออาชีพ ? กลับไปบอกบุริศร์ซะ ว่างๆก็ฝึกซ้อมพวกนายให้มากๆ ขายขี้หน้าบ้านตระกูลโตเล็กซัดๆ”

เจตต์พูดอย่างประชดประชัน แล้วก็จับมือของนร มนออกไปโดยตรง บอดี้การ์ดก็ไม่ไว้วางใจอยู่ดี ให้คนคนนึงตามไป

เจตต์กลับรู้สึกไม่ชอบ

นรมนจับหลังมือของเขาพูดว่า ” ช่างเถอะ นี่เป็น งานของพวกเขา อย่าไปถือสาพวกเขาเลย เราแค่ไป ดื่มกาแฟเท่านั้นเอง”

“แต่ว่าผมไม่ชอบคนอื่นรบกวนเวลาที่เราอยู่ด้วย

กันตามลำพัง”

เจตต์พูดอย่างกล้ำกลืน

นรมนเหมือนกับปลอบใจสัตว์เลี้ยงจับหัวเขาแล้ว พูดว่า “เด็กดี อย่าดื้อสิ ฉันอยากดื่มกาแฟแล้ว”

คำพูดคำนี้ได้ผลจริงๆซะด้วยสิ

เจตต์พานรมนไปร้านกาแฟที่ฝั่งตรงข้าม ส่วนบอดี้ การ์ดก็รีบบอกสถานการณ์ทางนี้ให้กับบุริศร์อย่างเร่ง ด่วน

ขณะนี้บุริศร์เพิ่งกลับมาถึงบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็ก สำหรับเรื่องที่ป้าโออยู่ที่บ้านใหญ่ตระกูลโตเล็ก เขา จนคำพูดจริงๆ

เขายังไม่ได้ทำอะไรเลย ป้าโอก็กลับมาเองเฉย เลย ชัดเจนมากแม่ตัวเองให้ท้ายเธอแท้ๆ
บุริศร์ถอนหายใจแล้วเดินเข้ามาในบ้าน กลับ ได้ยินป้าโอด่าคนอย่างตั้งหน้าตั้งตา

“นายยังพูดว่าไม่ใช่นายอีก? ไม่ใช่นายหรือจะ เป็นคุณชายน้อยเราทำหล่น?

นายรู้มั้ยแจกันนึงอันราคาเท่าไหร่? ขายนายไปก็ ยังไม่มีปัญญาซื้อเลย!

คนต่ำช้า ให้นายใส่เสื้อผ้าคน นายก็คิดว่าตัวเอง เป็นคนแล้วใช่มั้ย? ฉันจะบอกกับนายนะ วันนี้ไม่กวาด พวกนี้ให้สะอาดเรียบร้อย ฉันถลอกหนังแกแน่! ยังมี อีกแจกันนี้ราคาเท่าไหร่ เดี๋ยวให้แม่แกชดใช้ให้ฉัน ด้วย! อย่าคิดนะว่าแม่แก่ได้มาเกาะแกะคุณชายฉัน แล้วก็ไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตา!

บุริศร์ยิ่งฟังยิ่งรู้สึกผิดปกติ นี่ด่าใครกันแน่?

เขาเดินเข้าไปอย่างเร่งด่วน ก็เจอกับกานต์ซึ่งยืน อยู่อีกมุมในห้องรับแขก ส่วนป้าโอกำลังเอามือคาดเอว ไว้นิ้วมือแทบจะทิ่มไปบนหัวของกานต์แล้ว

สายตาบุริศร์เย็นชาอย่างกะทันหัน

“ป้าโอ ป้ากำลังทำอะไร?

คำคำนี้มีความโมโห ทำให้ป้าโอกระตุกอย่าง กะทันหัน หันหน้ามาปับก็เจอกับบุริศร์ รีบวางแขนลง พูดอย่างน้อยอกน้อยใจว่า “คุณผู้ชาย คุณดูสิ ไอ้เด็ก เวรคนนี้ทำแจกันบ้านเราสมัยราชวงศ์ชิง แตกละเอียด เลย เขายังไม่ยอมรับอีก เด็กที่ปากเต็มไปด้วยคำโกหกบ้านตระกูลโตเล็กเราเก็บไว้ไม่ได้ !”

%3D “ผมเปล่านะ! ผมไม่ได้ทำ! ”

กานต์ไม่ร้องไห้ฟูมฟายและไม่โวยวาย ยิ่งไปกว่า นั้นสายตาล้วนเย็นชา เสียงพูดก็ชัดเจน มีความหยิ่งอีก ด้วย

จู่ๆบุริศร์เกิดเอ็นดูอย่างกะทันหัน

ถ้าหากว่าเป็นกิจจา ตอนนี้คาดว่าวิ่งเข้ามาร้องห่ม ร้องไห้ในอ้อมกอดของเขาแล้ว แต่ว่ากานต์กลับเย็นชา เหมือนกับคนนอก

ความเย็นชาเช่นนี้เหมือนกับมีดที่แหลมคม ขณะที่ ที่มแทงกานต์ ก็ทำให้บุริศร์บาดเจ็บไปด้วยเช่นกัน

นี่เป็นลูกชายของเขานะ!

เป็นคุณชายบ้านตระกูลโตเล็กที่ถูกต้องตาม กฎหมาย! LEGO

ตอนนี้กลับถูกแม่นมคนนึงสั่งสอน ยังถูกต่อว่าเป็น

เด็กเวรอีกต่างหาก

“ฉันเชื่อว่านายไม่ได้ทำ! ”

บุริศร์พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ สายตามีความเชื่อ

ถือ

เดิมทีกานต์ยังมีความเย็นชา ขณะนี้อึ้งค้างเล็ก น้อย จากนั้นใต้ตามีความงงๆปรากฏออกมา กลับถูก ความดื้อรั้นของเขาอดทนเอาไว้
เขาไม่อยากร้องไห้!

เขาก็ไม่ได้กล้ำกลืน!

หม่ามเคยพูดว่า เรื่องที่ตัวเองไม่ได้ทำยอมรับไม่ ได้!

แต่ว่าเพราะอะไรนะสายตาที่เชื่อถือของบุริศร์ ตอนที่มองเข้ามานั้น เขาถึงกับอยากร้องไห้มาก?

กานต์รีบหันหน้าไปข้างๆ

ป้าโอได้ยินบุริศร์ปกป้องกานต์ถึงเพียงนี้ ทันทีนั้น พูดแบบไม่พอใจว่า “คุณชาย คุณอย่าถูกไอ้เด็กเวรคน นี้หลอกนะ เขาดูเหมือนซื่อๆ ใครจะไปรู้ว่าโตมาจากสิ่ง แวดล้อมแบบไหน บ้านตระกูลโตเล็กเราให้เด็กเวร แบบนี้อยู่ไม่ได้!

“ผมไม่ใช่เด็กเวร!

ถูกป่าโอเรียกคำก็เด็กเวรสองคำก็เด็กเวร ความ อดทนของกานต์ถึงจุดสูงสุดแล้ว เขาไม่อยากก่อเรื่อง แต่ว่าตอนนี้ทนไม่ไหวแล้ว

จริงๆ

บุริศร์ก็รู้สึกว่าแสบหูมากเลยทีเดียว ยังคิดไม่ออก เลยว่าจะพูดอะไร ป้าโอก็ยื่นนิ้วมือออกมาโดยตรง เล็บ มือที่แหลมคมทิ่งหน้าผากของกานต์ไว้แล้วพูดว่า “นาย ยังกล้าเถียงอีก? นายรู้ไหมที่นี่ที่ไหน? ที่นี่คือบ้าน ตระกูลโตเล็ก! นายไม่ส่องกระจกดูตัวเองบ้างเลย ที่ นี่เป็นที่ที่นายจะมาป่าเถื่อนเรื่อยเปื่อยรีไงกันฮ่ะ? ”
เล็บของป้าโอแหลมคม อยู่ที่หน้าผากของกานต์ ทิ้งรอยเลือดไว้ แดงๆ ลึกจนแสบตา

“ป้าโอ! ”

บุริศร์รีบเข้าไปอย่างเร่งด่วน สะบัดมือของป้าโอ

ออกไป

ป้าโอไม่ทันตั้งตัว ชนไปที่ตู้ข้างๆทั้งคน ชนจนเจ็บ เอวไปหมด

“คุณชาย อุ้ย เอวของฉัน! ”

ป้าโอเจ็บจนน้ำตาไหล บุริศร์กลับไม่ใยดีเธอ รีบ หันหน้ามองไปที่กานต์

“ให้ฉันดูเร็ว หนังถลอกฟรีเปล่า?

บุริศร์มองดูกานต์อย่างระมัดระวัง หน้าตาท่าทางที่ ตื่นตระหนกทำให้น้ำตาของกานต์อดทนไม่ไหวอีกต่อ ไปแล้ว

เขาพูดแบบสะอื้น ” ผมจะหาหม่ามี้ ผมคิดถึงหม่ามี้

แล้ว!

ขณะนี้เขารู้สึกว่าบ้านที่นี่ไม่ใช่สำหรับเขาจริงๆ ตอนนี้เขาแค่อยากกลับไปที่อ้อมกอดของนรมน มี แต่ที่นั่นอบอุ่นที่สุด

ต่อให้อยู่อเมริกา อยู่ที่บ้านรเมศ ก็ไม่มีใครกล้าใส่ ร้ายเขา และด่าเขาแบบนี้

ทันทีนั้นบุริศร์แสบจมูกขึ้นมา
“เป็นความผิดของพ่อเอง พ่อเองที่ไม่ดี ไม่ปกป้อง ลูกให้ดีๆ เด็กดี ตอนนี้ลูกเจอแม่ในสภาพแบบนี้ หม่ามี้ ของลูกก็จะเป็นห่วงถูกมั้ยครับ? ”

บุริศร์ไม่รู้ว่าควรจะปลอบใจลูกชายยังไงดี รู้สึก แค่ว่าหัวใจเหมือนถูกคนขุดหลุมพราง เต็มไปด้วย เลือด เจ็บกว่าคนอื่นตีที่ตัวของเขาเสียอีก

กานต์สะอื้นอยู่ ไม่พูดจาอีก กลับซบอยู่ในอ้อม กอดของบุริศร์ พูดแบบกล้ำกลืนว่า ” ผมไม่ได้ทำ ผม ไม่ได้ทำแจกันแตก ตอนที่ผมออกมามันก็แตกไปแล้ว”

“ฉันรู้ ฉันเชื่อว่าไม่ใช่นาย”

บุริศร์พยายามให้เสียงของตัวเองอ่อนโยนที่สุด

ป้าโอเห็นบุริศร์ปกป้องเด็กคนนี้ถึงเพียงนี้ รีบพูด ว่า “ไม่ใช่นายแล้วใคร? ทั้งบ้านมีแต่นายคนเดียวที่เป็น เด็ก ใครจะกล้าแตะต้องของเก่าแก่ของบ้านตระกูลโต เล็ก? ” %3D

“ป้าโอ !” %3D

ทันทีนั้นบุริศร์ตะคอกเสียงทุ้มต่ำออกมานึงคำ สายตาที่โมโหจู่ๆก็เหมือนกับมีดที่แหลมคม ที่มแทงไป ที่ป้าโอโดยตรง

ป้าโอเห็นบุริศร์โมโหแบบนี้น้อยมาก เธออึ้งค้าง

โดยไม่รู้ตัว ร่างกายก็กระตุกโดยไม่รู้ตัวด้วย ถัดมาก็รู้

สีกว่ากล้ำกลืน

อยู่ที่บ้านตระกูลโตเล็กมายี่สิบกว่าปี บุริศร์เคารพนับถือเธอมาโดยตลอด ตอนนี้เพื่อผู้หญิงข้างนอกและ เด็กเวรคนนึงถึงกับทำกับเธอแบบนี้ ชั่วขณะหนึ่งน้ำตา ในตาของเธอก็เต็มไปหมด

“คุณผู้ชาย ตอนนี้คุณถูกแม่ลูกคู่นี้ทำให้สับสน แล้วใช่มั้ย? แม้แต่คำพูดฉันคุณก็ไม่เชื่อฟังแล้วใช่มั้ย ? หรือว่าคุณคิดว่าแม่นมที่เลี้ยงดูคุณจนโตจะใส่ร้าย เด็กคนนึงงั้นหรือ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ