บทที่823 จะชาติหน้าก็ไม่ปล่อยมือ

“เขาอยู่ที่ไหน”

บริศ คลายมือจากคุณนายจันทรวงศ์ ปล่อยให้หล่อนลงไป คอพับคออ่อนบนพื้นราวกับปลาตาย

นภดลคุกเข่าลง ยื่นมือให้คุณนายจันทรวงศ์

“ผมประคองคุณแม่นะครับ”

คำพูดของนภดลทำให้แววตาคุณนายจันทรวงศ์รื้นอุ่น

“อย่าคิดว่าตอนนี้พูดดีคำสองคำ ฉันจะไม่ตำหนิแกนะ ถ้า ไม่ใช่เพราะแกฉัตรยาคงไม่ตาย”

คุณนายจันทรวงศ์สะบัดนภดลหลุด ร้องไห้อย่างเสียใจสุดซึ้ง

ใจนภดลกระตุกแปล๊บ

นั่นสินะ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ฉัตรยาคงไม่ตาย

เธอคงไม่ได้รับความรักที่อยากได้ แต่เธอจะมีชีวิตอยู่ต่อไป

โดยดี คนขอแค่มีชีวิตที่มีความหวังมิใช่ หรือ ขอเพียงมีชีวิต

ทําเรื่องอื่นๆได้มิใช่หรือ

แต่ว่าตอนนี้ ความรักของเขาทำให้ฉัตรยาต้องตาย ทำให้ คุณนายจันทรวงศ์ไม่มีลูกสาว

นภดลไม่ต่อต้านคุณนายจันทรวงศ์เลยแม้แต่น้อย
บริศร์ไม่สนใจว่าพวกเขาจะมีความเป็นมายังไงกัน ครั้งนี้ก็แค่ มาช่วยนภดล คืนหนี้บุญคุณที่ติดค้างกัน ชาตินี้คืนแล้ว เขายังมี เรื่องนรมนที่ต้องสนใจดูอีก

“ขอถามหน่อย บอกว่าได้เรื่องนรมนแล้ว คนล่ะไปไหน”

นภดลมองไปที่บุริศร์ พูดเสียงค่อย”รเมศพาตัวไปแล้วครับ ชัยยศเจอเสื้อกับกระดุมรเมศที่สวนด้านหลังครับ น่าจะเป็นตอน ที่นายหญิงดิ้นแล้วกระชากหลุด”

ชัยยศก็คือชายร่างผอมบางผู้นั้น

บุริศร์ตะลึงเล็กน้อย เขาคิดอย่างไรก็คิดไม่ถึง รเมศจะกล้าทำ อะไรนรมนหรือไม่ หรือเขาคิดว่าเรณุกาจะคุ้มครองเขาได้ คุ้ม กะลาหัวตระกูลวัชโรทัยได้งั้นเหรอ

“ชัยยศทำไมถึงยืนยันว่าเป็นกระดุมของรเมศล่ะ”

“ด้านบนมีรอยนิ้วมือรเมศ และชัยยศบอกว่า เขาดูกล้อง วงจรปิดวันนี้ เห็นว่ารเมศสวมชุดนี้”

คำพูดนภดลทำให้สีหน้าบุริศร์ผ่อนคลายลง

รเมศงั้นเหรอ

เขาช่างกล้าจริง!

บุริศร์ลูบคลำนิ้วโป้งตนเอง มองนภดลแล้วถามทำไมถึงเรียก นรมนว่านายหญิง”

“เป็นหนึ่งในคุณค่าของการมีชีวิตอยู่ของคน ให้คนครุ่นคิดอย่าเป็นหนูขาวไปตลอดชีวิต ดร.ฐานทัตบอกฉันเอง เรณุกาก็พูด แบบนั้นเช่นกัน ฉันเองก็เคยคิดแบบนั้น พอออกไปข้างนอก สายตาที่คนอื่นมองมาก็จะเป็นอีกแบบหนึ่ง ก็เหมือนกับโลก ใต้ดินเอาฉันไปประมูลนะ เพราะงั้นฉันเลยบอกตัวเอง การมีชีวิต อยู่คือการเปลืองอากาศ มีวันหนึ่งฉัตรยาบอกกับฉันว่า ทุกคน ควรมีคุณค่าในตนเอง ควรได้ทำในสิ่งที่อยากทำ นับแต่นั้น คำ พูดของฉัตรยา ความปรารถนาและอุดมการณ์ของฉัตรยาก กลายเป็นของฉันเหมือนกัน วันนี้ฉัตรยาไม่อยู่แล้ว ฉันเองก็อยาก ตามเธอไป แต่เธอยังเป็นห่วงพ่อแม่ของเธอ ปล่อยวางนายหญิง ไม่ได้ เธอบอกกับฉัน ชาตินี้ติดหนี้นายหญิง หวังว่ามีโอกาส ตอบแทน ตอนที่ฉันโดนเรณุกาควบคุม แกกับนายหญิงก็ไม่กลัว อันตราย ไม่สนด้วยซ้ำว่ากำลังท้อง มาช่วยฉัน ทั้งที่รู้ว่าเป็นกับ ดักก็ยังมา แค่เรื่องนี้ ชีวิตของนภดลทั้งชาติ ก็เป็นของพวกนาย แล้ว ไม่ว่าพวกนายอยากจะให้ฉันทำอะไร ฉันก็จะไม่ปริปากบ่น แต่ขอแค่ว่าจะอนุญาตให้ดูแลพ่อแม่ของฉัตรยาก็เท่านั้น

ได้ยินนภดลพูดแบบนี้ บุริศร์จึงพยักหน้า เขาเป็นลูกผู้ชายตัวจริง! แม้ว่าหน้าตาเหมือนผู้หญิงไปนิด แล้วยังไง ความรักที่เขามีต่อฉัตรยาทำให้บริศร์รู้สึกเลื่อมใส

“ตกลง ฉันรับปากแก นับแต่นี้ คนพวกนี้ที่อยู่ในมือฉันมอบให้ แกเป็นคนดูแล ต่อไปแกแค่ฟังคำสั่งนรมนก็พอ อาณาจักร รัตติกาลแต่เดิมของตระกูลโตเล็กถูกปลดปล่อยแล้ว ตอนนี้แกเป็นหัวหน้าทีมของอาณาจักรรัตติกาล ฉันหวังว่าแกคงจะไม่ เป็นกิมจิคนที่สอง

“ฉันไม่ทําแบบนั้นหรอก

แววตาของนภดลแน่วแน่

“พาชัยยศไปกับฉัน ส่วนคุณนายจันทรวงศ์กับดร.ฐานทัตฉัน จะเป็นคนดูแลเอง รอแกกลับมา ฉันหวังว่าไม่ว่าจะเป็นเวลาไหน แกก็อย่าทำให้เสียเวลาในเรื่องของนรมน

“ตกลง”

นภดลหมุนตัวเตรียมจะไป เขาไม่ลังเลสงสับ ในบริศ เลย

แม้แต่น้อย

บริศ เห็นแบบนี้ก็วางใจ

ในที่สุดนรมนก็มีคนของตัวเองอยู่ข้างกาย

บริศ ตามพวกนภดลกลับโรงแรม ชัยยศเห็นบริศร์ยังรู้สึกเข่า อ่อนเล็กน้อย

“ท่านประธานบริศร์”

“ทางที่ดีแกควรจะหาที่อยู่ของพวกเขาออกมา ไม่อย่าง

“รายละเอียดที่อยู่ยังตรวจสอบไม่ได้ แต่ก็น่าจะอยู่ในขอบข่าย

นี้แหละ”

ชัยยศเผชิญหน้ากับน้ำเสียงของบริศร์ ตกใจจนตัวสั่นเทา ถึงขนาดดึงกางเกงอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้บริศร์ดูเครื่องหมายที่ ชัยยศทําไว้ จึงรีบมองไปทางนภดล

เขตนี้ นภดลน่าจะคุ้นเคย

นภดลดูแล้วพูด”ที่นี่เป็นเขตเมือง เป็นที่ค่อนข้างรุ่งเรือง คน ค่อนข้างพลุกพล่าน และก็เคลื่อนไหวไปมาเยอะ รเมศสามารถ หาที่กลบดานได้ พวกเราอาจจะต้องหาเวลาหลายๆวัน เพราะคน ที่นี่ไม่ดูบัตรประชาชน ดูแค่เงินก็พอ รเมศไม่ได้ขาดเงิน

บุริศร์หรี่ตาลง

“ไม่ขาดเงินเหรอ เพราะฉันเมตตาเขามากเกินไปน่ะสิ”

พูดจบ บุริศร์จึงหยิบมือถือออกมา แล้วโทรหาพฤกษ์

“ฉันไม่สนว่าตอนนี้แกจะปรับอารมณ์กลับมาได้ยัง และก็ไม่ สนใจด้วยว่าอยู่ที่ไหน พฤกษ์ วันหยุดพักร้อนของแกหมดลงแล้ว นับแต่วันนี้ ใช้กำลังทั้งหมด ฉันต้องการให้ตระกูลวัชโรทัยหาย ไปจากโลก”

พฤกษ์รับโทรศัพท์แล้วตะลึงเล็กน้อย

บุริศร์ไม่ใช่คนแล้งน้ำใจ และยิ่งไม่จู่ๆบอกให้เขากลับไป ทำงานเป็นแน่ นอกจากเกิดเรื่องร้ายแรงอะไรขึ้น และเรื่องที่ ทำให้บริศร์เดือดดาลได้ขนาดนี้ นอกจากเรื่องนรมนแล้วยังมี เรื่องอะไรอีก

พฤกษ์รีบพูด“ตกลง จะรีบไปจัดการให้
สําหรับความสามารถในการทำงานของพฤกษ์ บุริศรไม่เคย เป็นกังวล

ชัยยศเห็นทั้งหมด ยิ่งรู้สึกกลัวเกรง

นภดลกุมมือเขาแน่น พูดเสียงค่อย ตั้งใจทำเรื่องของตัวเอง ให้ดีก็พอ เรื่องการคุ้มครองนายหญิงห้ามเกิดการผิดพลาดใดๆ ทั้งสิ้น เรื่องอื่นไม่มีอะไรต้องกลัว

ชัยยศจ้องมองนภดลผู้ซึ่งสวยกว่าผู้หญิงอีก อดพยักหน้าไม่ได้ บุริศร์ไม่มีความเห็นเรื่องการบริหารลูกน้องของนภดล

เขามองดูแผนที่ พูดเสียงเย็น”ไม่ว่าจะลำบากยากเย็นแค่ไหน ก็จะต้องหาร่องรอยของนรมน ให้เจอก่อนพลบค่ำ

“ผมไปจัดการ”

นภดลถือแผนที่พาชัยยศเดินไป บุริศร์เองก็ไม่ได้ว่าง เริ่มหา

คอนเนคชั่นที่จะสืบหานรมน

ด้านนอกแทบจะพลิกแผ่นดินหาตัวนรมน ส่วนนฤมนก็กำลัง หนาวและแข็งทื่อกับความเย็น

เธอลืมตาขึ้น เห็นรอบด้านเป็นตู้เย็น มีช่วงจังหวะหนึ่ง เธอคิด ว่าตัวเองได้เข้ามาอยู่ในโลกของตู้เย็น เสียแล้ว

“ฟื้นแล้วเหรอ”

น้ำเสียงที่คุ้นเคยทำให้นรมนคืนสติ

เธอรีบหันขวับไป เห็นรเมศนั่งอยู่ข้างตัว แล้วมองเธออย่างมีเยื่อใย

นรมนคิดขึ้นได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“รเมศ คุณกำลังรนหาที่ตายเหรอ คุณคิดว่าบุริศร์จะยอมให้ คุณท้าทายเขาครั้งแล้วครั้งเล่าเหรอ หรือว่าคุณคิดว่าฉันรู้สึก อะไรกับคุณ”

นรมนรู้สึกว่ารเมศถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว

นรเมศกลับยิ้มแล้วพูด“ผมเองก็ไม่คิดว่ารเมศจะปล่อยผมไป และผมก็รู้ตัวว่าสู้รเมศไม่ได้ แต่ว่าไม่เป็นไร ตอนนี้ผมพอใจแล้ว

“คุณกำลังพูดอะไร ตกลงคุณจะทำอะไรกันแน่ รเมศ คุณจะ ทำให้ตระกูลวัชโรทัยเดือดร้อนทั้งตระกูล

นรมนร้อนใจมาก

รเมศฝืนยิ้มพูดขึ้นห้าปีมานี้ผมปฏิบัติกับคุณยังไง คุณถามใจ ตัวเองดู แต่ทำไมสุดท้ายคนที่คุณห่วงใยกลับไม่ใช่ผม แต่เป็น ตระกูลวัชโรทัย ตระกูลวัชโรทัยให้อะไรคุณเหรอ”

“ตระกูลวัชโรทัย ให้ที่พักพิงฉันกับลูก แม้ว่าตอนนั้นคุณจะเป็น คนช่วยชีวิตฉัน และคุณเป็นคนพาฉันกลับไป แต่ถ้าไม่ได้รับ ความยินยอมจากคุณนายวัชโรทัย คุณจะทำได้เหรอ รเมศ คุณ ช่วยเหลือฉัน ห้าปีมานี้ตระกูลวัชโรทัยก็ให้ฉันกับลูกไม่น้อย และยิ่งคอยสยบข่าวลือให้ลูกๆ ในใจฉัน เพราะแบบนี้ บุริศร์ถึง เหลือทางไว้ให้ตระกูลวัชโรทัย คุณอย่าทำแบบนี้อีกเลยตกลง ไหม โลกนี้มีผู้หญิงดีๆมากมาย แค่ลืมฉัน คุณจะมีวันพรุ่งนี้ที่ไม่เหมือนเดิม! “

“แต่ผู้หญิงพวกนั้นไม่ใช่คุณ! ไม่ใช่นรมน! คนที่ผมต้องการ มีแต่คุณเท่านั้น! นรมน ผมไม่เข้าใจ ผมสู้บริศร์ไม่ได้ตรงไหน ทําไมเรื่องเข้าใจผิดมากมาย อุบายมากมาย ความยากลำบาก มากมาย คุณก็ยังเหลือที่ไว้ให้เขา คุณจะเลิกรักเขาไม่ได้เหรอ ขอแค่คุณเลือกผม ชีวิตคุณก็จะเป็นอีกทัศนียภาพนึง

ได้ยินรเมศพูดแบบนี้ นรมน เขาเองก็ดื้อดึงเหมือนเธอ ดื้อดึง เหมือนกัน

นรมนเลิกพูดโน้มน้าว

เธอมองไปรอบๆ ถึงได้รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน

“รเมศ คุณบ้าไปแล้วเหรอ คุณมาฉันมาไว้ที่ห้องเย็นทำไม นรมนถึงได้รู้ว่าทำไมตนเองถึงได้หนาวขนาดนี้

คนมีชีวิตถูกขังไว้ในห้องเย็นอุณหภูมิลบยี่สิบสามสิบองศา จะ

ไม่หนาวได้อย่างไร

เธอรีบลุกขึ้นขยับ กลัวว่าตัวเองจะแข็งที่อไปเสียก่อน

รเมศกลับกลายเป็นหลงใหล ในทีท่าของเธอนัก ยิ้มแล้ว พูดไม่ดีมั้ง ผมคิดอยู่นาน ข้างนอกมีแต่สายสืบของบุริศร์ ไม่ว่า ผมจะไปไหน เขาก็จะหาพวกเราเจอ มีแต่ที่นี่ พวกเขาจะไปคิดถึง ได้อย่างไร นรมน ไม่เป็นไรนะ ถ้าคุณหนาว มาที่อ้อมกอดผม ผม จะให้ความอบอุ่นคุณเอง”
“คุณบ้าไปแล้ว!

นรมนรู้สึกว่ารเมศไม่ปกติจริงๆ

เธอรีบวิ่งไปดึงประตูห้องแช่แข็ง แต่ดูเหมือนประตูจะถูกล็อก

รเมศหรี่ตายิ้มพูด ไม่ต้องออกแรงหรอก ผมให้คนล็อคด้าน นอกไว้หมดแล้ว ไม่มีใครคิดหรอกว่าพวกเราจะอยู่ที่นี่ และก็จะ ไม่มีใครรบกวนเราอีกต่อไป ในที่สุดก็เป็นโลกของเราสองคน คุณไม่ต้องกลัวนะ ทางไปสู่ยมโลกมีผมคอยเคียงข้าง คุณจะไม่ เดียวดาย ชาตินี้พวกเราไม่มีวาสนาได้อยู่ด้วยกัน คราวนี้ผมจะ จับมือคุณไว้แน่นๆเลย จะข้ามสะพานยมโลกไปกับคุณ จะไม่ดื่ม น้ำอมฤทธิ์ ชาติหน้าไม่ว่ายังไงผมจะไม่ปล่อยมือแน่นอน นรมน มาอยู่ข้างๆผมมา”

สีหน้าท่าทางของรเมศ ทำให้นรมนตัวสั่นมากขึ้นกว่าเดิม เขาจะทําอะไร

ตัดสินใจจะตายอยู่กับเธอตรงนี้หรือ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ