บทที่822 นภดล แกกล้าขวางฉันเหรอ

เป็นกิมจิ!

อาจจะเป็นเพราะอิทธิพลของบุริศร์มีมากเกินไป หรืออาจจะ เพราะพวกบอดี้การ์ดของเรณุกามองสถานการณ์ออก ในตอนที่ เรณุกาและบริศ พูดคุยกัน พวกเขาปล่อยกิมจิ บางทีสำหรับพวก เขาแล้ว กิมจิในตอนนี้ไม่หลงเหลืออำนาจใดๆไว้เลย

เอาเป็นว่ากิมจิอาจจะมีอำนาจขึ้นมาตอนเป็นอิสระ พอเห็น เรณุกาหมุนตัวหนี ในหัวของเขามีความคิดเดียวคือปล่อยให้หนี ไม่ได้ ไม่งั้นภายภาคหน้าตอนที่หล่อนกลับมา คนที่ซวยที่สุดก็คง ไม่พ้นนรมน

เขาติดค้างนรมนไว้มากเกินไป

ในตอนที่บุริศร์เห็นกิมจิวิ่งตามเรณุกา จึงอดตะลึงไม่ได้จาก นั้นดูเหมือนรู้สึกถึงอะไรได้บางอย่าง จึง ไม่ได้หยุดยั้งไว้ คุมตัว พวกนี้ไว้ให้หมด ดูสิว่า ในมือพวกเขายังมีอีกกี่ชีวิต แล้วค่อยส่ง ให้ตำรวจจัด การ

บุริศร์พูดเสียงเย็น ไม่ได้ดูใจอ่อนลงแม้แต่น้อยกับการยอม จำนนของพวกเขา สำหรับเขาแล้ว คนพวกนี้คือบุคคลอันตราย เป็นการคุกคามบรมนกับลูก

คนตระกูลโตเล็กต้องควบคุมคนเหล่านั้นให้ทันการณ์ พอกิมจิวิ่งตามเรณุกาทัน จึงพุ่งกระโจนผลักหล่อนลงไปนอนเรณุกามากขนาดนี้ พอกิมจิกระโจนล้มทั้งยืน

พอหล่อนเห็นกระโจนใส่หล่อนคือกิมจิ อดด่าทอ

ได้จิ้งจอกเนรเลี้ยงข้าวถ้าเพราะฉัน แกคง

กลายเป็นเด็กกําพร้าตายข้างถนนไปแล้ว มาลอยหน้าลอย

ตาแบบตอนได้ไง แกมันหมาฉันเลี้ยงไว้ตัวหนึ่ง

แกจริง

คิดถึงนรมน ใจแคบอย่างบุริศร์ถือสานะไม่

ปล่อยฉัน ฉันรับปาก ขอแค่แกปล่อยฉัน ฉันจะทำให้แกคน

เหนือคน”

หนึ่ง ในเมื่อเป็นหมา สมควรที่ฉันไม่ใช่หมาของแก เป็นหมาของนรมน ตอนนั้นรมนูต่างหาก ที่เป็นนายหญิงของฉัน

กิมจิใช้พละกำลังทั้งหมดมี กระดูกของเขาหักแล้ว เมื่อก็ลมเฮือกสุดท้ายใน

ความเจ็บปวดอันไร้พรมแดนราวกับระลอกคลื่นทะเล หากกิมจิรู้สึกเพียงพอเขาชีวิตอนาคตของตนเองอาจรันทด แล้วอย่างไรเล่า

ขอแค่นรมนมีชีวิตที่แค่เขาทำเพื่อนรมน ทุกแล้ว
เมื่อเห็นรอยยิ้มปลื้มใจของกิมจิ เรณุกา โกรธจนกัดฟันกรอด แต่ก็ยังหนีไม่พ้น กิมจิใช้ร่างตัวเองกดทับหล่อนไว้ ประวิงเวลาที่ บุริศร์จะมา

ตอนที่บุริศ เห็นเรณุกาที่โดนกดลงกับพื้น จึงได้แต่ส่ายหน้า “เรณุกา ยอมแพ้เถอะ”

“ฉันไม่มีวันยอมแพ้! บุริศร์ แกคิดว่าตัวเองชนะแล้วจริงๆเห รอ จะบอกแกให้ ขอแค่ตระกูลจันทรวงศ์ของเรายังมีผู้หญิงหลง เหลืออยู่แม้เพียงคนเดียว แกไม่ชนะหรอก ฉันจะต้องออกไปให้ ได้! รอให้ฉันออกไปก่อน ฉันจะไปเล่นงานนรมน”

มาถึงป่านนี้แล้ว เรณุกายังคงไม่ลืมที่จะใช้นรมนมาขู่บริศร์ บางทีสำหรับหล่อนแล้ว เคยชินกับชีวิตที่สุขสบายและสูงส่ง จึง ไม่ยอมให้คนรุ่นลูกหลานมาแสดงอาการไม่เคารพ

บริศร์มองเย็นชาแล้วพูด“ฉันจะไม่ให้โอกาสแกไปทำร้ายเมีย ฉันแม้แต่กระพี้เดียว

ขณะพูด เขาให้คนกดเรณุกาไว้ แล้วส่งให้ตำรวจ กิมจิเป็นลมหมดสติไปโดยสิ้นเชิง

เมื่อเห็นกิมจิเป็นแบบนี้ แล้วย้อนนึกถึงความใจอ่อนของนรมน ในใจก็ไม่สบอารมณ์ แต่บุริศร์ก็ยังให้คนหามกิมจิไปส่งฉุกเฉินที่ โรงพยาบาล ส่วนผลจะเป็นอย่างไร เขาไม่สนใจ

หลังจากที่นรมนกับกานต์จากไปกันอย่างรวดเร็ว สิ่งแรกที่นร มนทำคือหาคนมารักษาพฤกษ์ แล้วจัด แจงคนให้มาดูแลตัวเองนั้นเป็นห่วงบุริศร์ คิดจะกลับไปดู แต่พอออกจากประตูห้อง ก็ โดนคนข้างหลัง โปะยาสลบ

ก่อนสลบ นรมนกรนด่าในใจ แล้วรีบถอดสร้อยเขวี้ยงไปที่ หน้าประตู

หลังจากที่บุริศร์จัดการเรื่องเรณุกาเสร็จ ก็รู้สึกหนักอึ้ง หลายปี

มานี้ ในที่สุดคนที่คอยคุกคามตนเองกับนรมนก็ล้มลง

เป็นเพราะเรื่องธัญญายังไม่กลับกอง พฤกษ์จึงมีหลายเรื่องที่ ต้องไปตรวจสอบด้วยตนเอง เป็นเพราะตรวจสอบด้วยตนเอง ถึง ได้ประหลาดใจ และรู้สึกโกรธเคือง ที่แท้บิดาของตนถูกเรณุกา ทําร้ายจนตาย

เมื่อจัดการกับเรณุกาเรียบร้อย บุริศร์จึงกลับมาอย่างรวดเร็ว เขาอยากจะไปไหว้บิดากับนรมนสักครั้ง หลายปีมานี้ บิดาตาย ได้อย่างไม่ยุติธรรมเลย ลูกชายอย่างเขาอย่างไรก็ต้องไปจุดธูป ไหว้สักดอก อีกอย่างร่างกายนามนต้องการพักผ่อน หลังจาก เรื่องนี้ เขาจะไม่ยอมให้เรื่องราวใดๆมารบกวนนรมนตอนกำลัง บำรุงครรภ์อย่างสงบได้อีก

แค่หลังจากที่บุริศร์กลับมา หานรมนอย่างไรก็หาไม่พบ

“นภดล นรมนล่ะ”

บริศ หานภดลจนเจอ

บาดแผลของนกดลได้ระงับเลือดเรียบร้อยแล้ว และกำลังพัก ผ่อนเอาแรง พอได้ยินบริศร์มาถามหานรมน จึงอดตะลึงไม่ได้
“เธอกลับห้องไปแล้วนี่”

“เธอไม่ได้อยู่ในห้อง

บริศ ใจหายวาบ รีบกลับเข้าไปในห้อง แต่เท้าก็สะดุดของชิ้น

หนึ่ง

“ของอะไร”

บุริศรคิดสงสัยในใจ แล้วค่อยๆเก็บขึ้นมา เห็นสร้อยที่ดูคุ้นตา มากอยู่หน้าประตูห้อง ถ้าไม่ดูละเอียด ก็จะไม่เห็น

นภดลเองก็วิ่งตามมา

“เกิดอะไรขึ้น”

“นรมนอาจจะโดนลักพาตัวไป

สีหน้าของบุริศร์ดูหวั่นเกรง

ในนี้มีแต่คนกันเอง แต่นรมนก็ยังโดนลักพาไป บุริศร์เริ่ม ข้องใจในความสามารถตัวเอง

“วันนี้ใครอยู่เฝ้าเวร”

น้ำเสียงของบุริศร์กดจนคนรอบตัวไม่กล้าพูด

“บอกมา ใครอยู่เวร”

จู่ๆบุริศร์คำรามแบบนี้ ทำให้คนอื่นๆต่างหดตัวไปกันหมด

“ผมครับ”
ชายร่างผอมบางคนหนึ่งลุกขึ้น

“ประธานบริศร์ ขอโทษครับ วันนี้ผมท้องเดิน ลุกไปห้องน้ำ เลยไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนเช้ายังดีๆอยู่เลย นี่เกิดอะไรขึ้น ครับ จู่ๆ……

“แกควรภาวนาว่าขอให้นรมนไม่เป็นอะไร ไม่งั้นฉันจะให้แก

ฝังไปพร้อมกัน”

บริศ พูดจบหมุนตัวจากไป

ชายผู้นั้นตกใจจนลงไปกองกับพื้น อยากร้องไห้แต่ไร้น้ำตา

ทำไมถึงได้ซวยแบบนี้นะ

ทำไมจู่ๆถึงท้องเดินได้ หากแต่บุริศร์ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เขาสนใจแค่ความปลอดภัย ของนรมน

นภดลขมุ่นคิ้ว

เขากระจากชายผอมบางขึ้นมา พูดเสียงค่อยอยู่อธิษฐานที่นี่ ไม่สู้ไปหาวิธีด้วยกัน แถวนี้มีกล้องวงจรปิดอะไรบ้างมั้ย แกไปหา มาเร็ว”

“ไม่กลัวผมหนีไปหรือครับ”

ชายร่างบางมองนภดล

นภดลยิ้มเย็นพูด แกคิดว่าตัวเองมีปัญญาแค่ไหนเชียว ที่จะ หนีรอดเงื้อมมือบริศร์ไป แกคิดว่าแกเป็นเรณุกาเหรอ”
ชายร่างผอมบางหน้าแดงก่ำ

“ครับ ผมจะไปหาเดี๋ยวนี้

เขาหมุนตัวจากไป

บริศ มองดูทุกอย่าง แต่ไม่ได้พูดอะไร รีบออกตามหานรมน ปากร้องเรียกนายหญิง เขารู้ว่าใจนภดล อยู่ที่นรมน

หลังจากที่วิ่งออกนอกห้อง บุริศร์กลับมาที่บ้านจันทรวงศ์อีก ครั้ง ตอนนี้ที่บ้านจันทรวงศ์เละเทะไปหมด มีตำรวจเข้ามา คนที่ เกี่ยวข้องหลายคดีก็โดนจับตัวไป

ดร.ฐานทัตกำลังหาศพลูกสาวตัวเอง ส่วนคุณนายจันทรวงศ์ กำลังร้องไห้ไล่หลังดร.ฐานทัต

“ถ้าหาฉัตรยาไม่เจอ ฉันก็ไม่ขอมีชีวิตอยู่ต่อไป ติดตามคุณใน ชาตินี้ ถือว่าตาบอดจริงๆ ตอนแรก ใครๆก็บอกว่าคุณเป็นหนุ่ม หล่อมีความสามารถ ต้องดีกับฉันแน่ แล้วเป็นไงล่ะ ลูกเมียคุณ ยังปกป้องไม่ได้เลย! คุณมันคนขี้ขลาด! มีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร”

คุณนายจันทรวงศ์ด่าทอราวกับแม่ค้าปากตลาด

บุริศร์เห็นแล้วไม่รู้สึกอะไร ได้แต่กระตุกแขนเธอ ถามว่า “นร มนล่ะ พวกคุณเอาเธอไปไว้ที่ไหน

“จะบ้าเหรอ นรมนไปไหนฉันจะไปรู้ได้ไง” คุณนายจันทรวงศ์รู้สึกว่าบุริศร์ท่าจะเพี้ยน แต่สำหรับบุริศร์แล้ว คนที่จะพานรมนไปได้ก็น่าจะมีแค่บิดามารดาตระกูลจันทรวงศ์เท่านั้นแหละ เพราะว่าศพของฉัตรยา หายไป ส่วนนรมนก็หน้าตาคล้ายฉัตรยาเหลือเกิน สําหรับความ โรคจิตของดร.ฐานทัตแล้ว บางทีเขาอาจจะซ่อนนรมนไว้ แล้ว เอามาแทนที่ลูกสาวตัวเองก็ไม่แน่

คำพูดของคุณนายจันทรวงศ์ทำให้สีหน้าของบริศร์ยิ่งไม่น่าดู “ถ้าไม่บอก เชื่อมั้ยว่าตอนนี้จะเอาถึงตาย

ระหว่างพูดเขาก็เริ่มลงมือ

คุณนายจันทรวงศ์รู้สึกลำคอถูกบีบเกร็ง เหมือนมีคืบหนีบก็ไม่ ปาน แน่นขนัดไปหมด

เธอแทบจะหายใจไม่ออก

พอบุริศร์คิดว่านรมนกำลังถูกขังอยู่ในห้องขังที่ไร้เดือนไร้ ตะวัน หรือว่าอาจจะอยู่ห้องใต้ดิน ในเขาก็รู้สึกเจ็บปวดยิ่ง

แม้ว่านรมนจะมีฝีมือดี แต่เขาลืมไปได้อย่างไร บางคนที่ ดูแคลนจนจะไม่ลงมือกับเธอได้อย่างไร

บริศ เศร้าใจมาก กำลังฝ่ามือหนักขึ้นเรื่อยๆ คุณนายจันทร วงศ์ตาเหลือก จนแทบจะเหมือนปลาตัวหนึ่ง ที่ดิ้นกระเสือก กระสบ

เธอรู้สึกว่าออกซิเจนในตัวกำลังค่อยๆขาดหายไป ราวกับ

กําลังจะตาย

ในช่วงที่คุณนายจันทรวงศ์กำลังจะโดนบีบคอตาย มือยาวคู่หนึ่งก็เข้ามาขวางมือบุริศร์

ปล่อยมือ!

ดวงตาบุริศรแดงก่ำ

นรมนเป็นจุดอ่อนของเขา เป็นขีดจำกัดของเขา แต่กลับมา เกิดเรื่องต่อหน้าต่อตาเขา จะให้เขาทนไหวได้อย่างไรกัน วันนี้ กลับมีคนมาสอดแทรก แน่นอนว่าบุริศร์ต้องไม่ยอมอยู่แล้ว ตอนที่เขาเงยหน้าขึ้นมอง แววตาเต็มไปด้วยรอยสังหาร

“นภดล แกกล้าขวางฉันเหรอ”

“เธอเป็นแม่ของฉัตรยา ต่อให้พวกเขาทำอะไรที่ร้ายแรงกับ ฉัตรยา แต่ฉันตรวจสอบแล้ว พวกเขาไม่ได้ลงมือกับฉัตรยา และ พวกเขาเองก็เกือบตายด้วยน้ำมือของเรณุกาเพราะฉัตรยา ตอน ฉัตรยามีชีวิตอยู่หล่อนหวังว่าพ่อแม่จะรอดจากเงื้อมมือของเรณู กา และมีชีวิตที่ดี ความหวังนี้ฉันต้องทำให้เธอ

นภด พูดจบ

คุณนายจันทรวงศ์จึงตกตะลึง พอเธอเงยหน้าเห็นเป็นนภดล ถึงได้รู้ว่าชายคนนี้มีแววตาลึกซึ้ง

บุริศร์ไม่สนใจเรื่องเหล่านี้ เขาพูดเสียงเย็น“ฉันไม่สนว่าจะ เพราะอะไร แค่เธอแตะต้องนรมน ต่อให้เด็กเซียนฮ่องเต้ลงมาเอง ฉันก็ไม่ปล่อยไว้

“มีข่าวนายหญิงแล้วครับ ไม่เกี่ยวกับหล่อน! “นภดลพูดเสียงเรียบ บุริศร์จึงคลายมือลง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ