แค้นรักสามีตัวร้าย

บทที่3 เป็นเรื่องบังเอิญจริงหรือ



บทที่3 เป็นเรื่องบังเอิญจริงหรือ

นรมน!

ชื่อจีนของแคทเธอรีก็คือนรมนอย่างนั้นรี

นัยน์ตาเจ้าเล่ห์ของบุริศร์เกิดอาการสั่นไหว

“ไม่มีรูปของแคทเธอรีหรอ”

“ไม่มี บริษัทHJกรุปต้องการปกป้องความลับ ของแคทเธอรี ผมใช้ช่องทางต่างๆก็ไม่สามารถหา รูปภาพของแคทเธอรีได้ ได้ยินว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ สวยและงดงามมาก”

พฤกษ์รู้สึกว่ายากที่จินตนาการออก นัก ออกแบบรถยนต์ที่น่าจับตามองกลับกลายเป็นผู้ หญิง! และยังเป็นผู้หญิงที่สวยมากอีกด้วย!

เรื่องนี้มันค่อนข้างไร้เหตุผล

มีผู้หญิงคนไหนกันที่หลงใหลในรถยนต์

พฤกษ์ถามบุริศร์อย่างสงสัยอย่างไม่ทันได้คิด เมื่อเห็นเขาจดจ้องไปที่ตัวหนังสือสามสี่ตัว นรมน อยู่เป็นเวลานาน นัยน์ตารวมกันอยู่ที่จุดเดียว ทำให้ คนมองอารมณ์เขาไม่ออก แต่ว่านิ้วของเขาเคาะโต๊ะโดยไม่รู้ตัว ตึก ตึก อย่างเป็นจังหวะ ทันใดนั้นความ ฉุนเฉียวในห้องทำงานก็หยุดนิ่ง

“ประธานบุริศร์..”

“จัดการให้ด้วย ผมจะไปรับด้วยตัวเอง”

ในที่สุดบุริศร์ก็เปิดปาก แววตาฉายรัศมีที่แปลก

ประหลาด

นรมน!

ชื่อนี้ไม่เลว นี่เป็นเรื่องบังเอิญจริงหรือ

เมื่อห้าปีก่อนไม่มีใครพบศพของนรมน ตำรวจ บอกว่าไฟแรงเกินไป บางทีทุกอย่างอาจจะถูกเผา ไหม้ไปจนหมดสิ้น แต่บุริศร์กลับไม่เคยยอมเชื่อเลย ว่านรมนตายแล้ว

วันนี้แคทเธอรีนก็ชื่อยังจะชื่อนรมนอีก!

เขาแทบจะทนไม่ไหวที่จะเห็นหน้าสถาปนิกคนนี้ พฤกษ์งงอยู่เล็กน้อย ความจริงแล้วห้าปีมานี้ คน ที่บุริศร์ไปรับด้วยตัวเองนั้นมีน้อยมาก แต่เขาก็งงอยู่ เพียงเสี้ยววินาที เขารีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว และ รีบหันกลับไปจัดการเตรียมการ

เมื่อรถขับไปถึงสนามบิน เที่ยวบินของนรมนก็เพิ่งจะมาถึง

นรมนลากกระเป๋าออกมาจากที่ตรวจสอบ สัมภาระ เธอมีผมยาวสีน้ำตาล รูปร่างสมส่วนดู งดงาม ใบหน้าช่างมีเสน่ห์ต่อผู้คนที่พบเห็น ดึงดูด สายตาของทุกคนในทันที เด็กผู้ชายตัวน้อยที่คอย ติดตามอยู่ด้านข้างเธอสวมสูทลำลองสีขาว ผิวหนัง บอบบางน่าทะนุถนอม ขนตายาวเป็นแพ ชวนให้คน เดินเข้าไปหยิกสักทีหนึ่ง เขาสวหมวก ปากมอมยิ้ม อยู่อันหนึ่ง ตามติดอยู่ที่ข้างกายของนรมนอย่าง เฉื่อยชา แต่ว่าตาหงส์ทั้งคู่นั้นทำให้คนก้าวขาไปข้าง หน้าไม่ออก

“กานต์ ที่นี่เมืองชลธี ไม่ใช่อเมริกา อย่าแสดง ท่าทางหยิ่งยโส ตามแม่มา”

นรมนไม่ค่อยชอบใจกับการแสดงออกของ ลูกชายเธอ แต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกปวดใจ ขณะที่กานต์ขยับแขนขา เงาของบุริศร์ก็

ปรากฏขึ้น บางครั้งเธอก็ไม่สามารถไม่ยอมรับได้ว่า ยืนนั้นแข็งแกร่งมาก แต่เธอก็อยากให้ลูกชาย หน้าตาเหมือนเธอมากกว่า

“มาม ผมเป็นไงบ้างครับ”

 

กานต์ยักไหล่อย่างไร้เดียงสา ใบหน้าเต็มไป ด้วยความซุกซน

นรมนยิ้มและส่ายหัว เธอยื่นมือออกมาจิ้มหน้า ผากเขาและเอ่ย “อย่าเอาหน้าเจ้าเล่ห์อย่างนั้นไปจีบ สาวล่ะ หนูเป็นลูกชายของแม่ หนูจะเป็นอย่างไรแม่ ไม่รู้ แม่เตือนหนูไว้ก่อน กลับเมืองชลธีครั้งนี้ หนูจะ ต้องเชื่อฟังแม่ จะซุกซนไม่ได้เข้าใจรึเปล่า”

“วางใจเถอะน่า แม่กลับมาทำงาน ผมกลับมาดูที่ ที่แม่เติบโตมา ผมไม่ทำอะไรหรอก มามี้ ผมเป็นลูก แม่น่า! แม่ระวังผมอย่างกับผมเป็นศัตรู”

กานต์ทำปากจู่อย่างไม่พอใจ

นรมนลูบหัวเขาอย่างเอ็นดู “หนูเป็นแผนอัน แยบยล แม่เลยต้องเตือนเอาไว้หน่อย ไปกันเถอะ เราออกจากสนามบินก่อน อีกสักครู่แม่จะโทรหาป้า คมทิพย์ของหนู ไปอยู่บ้านน้าสักสองสามวัน”

“ครับ”

กานต์ยิ้มเหมือนเทวดา เขาจูงมือนรมนเดินออก

ไปด้านนอก

ทันใดนั้น กานต์ก็พบเงาร่างที่คุ้นตา

 

 

 

คนคนนั้นมีความคล้ายคลึงเขาอยู่เจ็ดหรือแปด ส่วน แม้ลมหายใจที่อยู่ห่างไกลออกไปแต่ว่าเขาก็ สัมผัสได้

คนคนนี้น่าจะเป็นบุริศร์ใช่ไหม

ที่คนกล่าวขานถึงรี

กานต์เหลือบมองนรมน เขาเห็นนรมนกำลัง ค้นหาเบอร์โทรศัพท์ ทันใดนั้นเขาก็จับท้อง

“โอ๊ย มามี ผมปวดท้อง ผมต้องไปห้องน้ำ!”

นรมนได้ยินตะโกนจึงเงยหน้าขึ้นมอง กานต์จับ ท้องหน้าดำหน้าแดง น่องนั้นไม่สามารถหยุดได้ เป็น ความรู้สึกที่หยุดไว้ไม่ได้

“มามีไปด้วย”

พูดแล้ว นรมนก็ต้องการที่จะอุ้มกานต์ แต่กานต์ กลับรีบวิ่งตรงไป “ไม่ต้องแล้วมา นี้ ผมกลั้นไม่ไหวแล้ว แม่รออยู่

ข้างนอกแล้วกัน เดี๋ยวผมกลับมา” กานต์วิ่งออกไปด้วยความเร็วร้อยเมตร

นรมนเห็นเขาอย่างนั้น ก็ส่ายศีรษะอย่างหัวเสีย เธอจึงเริ่มโทรศัพท์

“ทิพย์ นี่มนเอง ฉันกลับมาแล้ว”

คมทิพย์เป็นเพื่อนสาวสมัยก่อนของเธอ พวกเธอ ไม่ได้ติดต่อกันเลยในระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา ตอนนี้ คมทิพย์เป็นครูโรงเรียนอนุบาล เมื่อได้ยินข่าวคราว การกลับมาของนรมนเธอรู้สึกดีใจยิ่งนัก

“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันจะลาพักร้อนไปรับ เธอเอง เธอยังอยู่ที่สนามบินรึเปล่า”

คมทิพย์มีความสุขเหลือเกิน

“ไม่ต้องมารับฉันหรอก ฉันพากานต์กลับมาด้วย เดี๋ยวนั่งแท็กซี่ไปบ้านเธอเอง”

นรมนเดินไปด้วยพูดไปด้วย เธอไม่เห็นว่าด้าน หน้าจะมีคน เธอจึงชนฝ่านตรงข้ามเข้าอย่างไม่ตั้งใจ

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่เห็น”

นรมนเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วและกล่าวขอโทษ แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นเธอก็ต้องตกตะลึง

คือเขา!

บุริศร์!

เจอที่ไหนไม่เจอ!

 

 


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ