บทที่1212 เขาดูดีแล้ว?

“ชู่ว———”

มุมปากของบริศ โค้งรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา ไม่นานนักก็ เจาะเข้าไปได้ จากนั้นการใช้เทคโนโลยีการแฮ็กคอมพิวเตอร์ ทําให้เกิดความตื่นตระหนกในสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติ ของประเทศM ลูกศรชี้ตรงไปที่การติดตั้งเมืองชล

ดวงตาของพฤกษ์หรี่ลงเล็กน้อยก็รู้ว่าบุริศร์จะทำอะไร

กานต์ขมวดคิ้วแน่น เห็นได้ชัดว่าตระหนักถึงความหมายของ บริศแล้ว แต่ก็ไม่ได้ห้าม

เขายังเป็นเพียงแค่เด็ก บางครั้งฟังคำของผู้ใหญ่ก็ไม่ผิด

กานต์ปลอบใจตัวเองแบบนี้ ใช้เทคนิคการแฮ็คอย่างเงียบๆ บนคอมพิวเตอร์อีกเครื่องเพื่อเพิ่มไฟ

ในเวลานี้ศูนย์ส่งกำลังของเมืองชลธีคำเตือนเรื่องความ ปลอดภัยได้ทันใด พวกเขาทั้งหมดรวมตัวกันในพริบตา เข้าสู่ สถานะเตรียมรบ

คุณท่านตนวรเดิมทีมาที่นี่เพื่อจะสอบถามเรื่องการติดตามผล ในปีนั้นของหมู่บ้านดารายน แต่กลับคิดไม่ถึงว่าพึ่งพูดไปได้ไม่กี่ ประโยคก็ถูกกักตัวไว้ แล้วยังไม่ได้เก็บมือถือและอุปกรณ์สื่อสารทั้งหมดของเขา โดยพื้นฐานแล้วนับว่าเป็นการกักบริเวณ

โต นโมโหจนอยากจะพุ่งออกจากทฤษฎี แต่กลับถูกคุณท่าน ตนวรห้ามไว้

เขาพูดเสียงเบา “ดูท่าเรื่องการติดตามผลของหมู่บ้านดาราย นจะมีลับลมคมใน

“ท่านหัวหน้าตระกูล พวกเราต้องกลับไป ไม่อย่างนั้นคุณหนู กับประธานบริศร์จะถูกดึงเข้ามาเกี่ยว

สิ่งที่โตษินกังวลคือเรื่องนี้

คุณท่านตนวรกลับพูดเสียงต่ำ “ไม่ต้องกังวล บุริศร์น่าจะมี ลู่ทางพานรมนออกจากเมืองชลธี

“เป็นไปได้ยังไง? เมื่อผมฟังมา ได้ยินว่าทางทะเลบกอากาศ ถูกควบคุมแล้ว ต่อให้ประธานบริศร์มีความสามารถของสวรรค์ ก็ออกไปไม่ได้ ผมกลุ้มใจแล้ว หมู่บ้านดารายนปีนั้นก็แค่ปฏิบัติ การทางทหาร ทำไมตอนนี้ให้พูดถึงยังไม่ได้? อีกอย่างพวกเรา พูดถึง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณหนูและประธานบริศร์? พวกเขา ควบคุมไม่ให้สามีภรรยาคุณหนูสองคนนั้นออกจากเมืองชลธีนี่มี หมายความว่ายังไง?

โตบินเดินไปเดินมาอย่างโมโห ในปากบ่นพึมพำ

ดวงตาของคุณท่านตนุวรเผยอารมณ์ที่ซับซ้อน

“ป้าโอแม่บ้านคนก่อนของบุริศ เป็นคนของหมู่บ้านดารายน แล้วมิลินก็เป็นคนของหมู่บ้านดารายน ก่อนหน้านี้ไม่นานเคยติดต่อไปหาบริศร์ ผู้หญิงสองคนนี้มีความเกี่ยวข้องกับบุริศร์ไม่ มากก็น้อย เบื้องบนต้องการตามหาบุริศร์เพื่อตรวจสอบก็เข้าใจ ได้”

“เข้าใจได้คืออะไร? ป้าโอคนนั้นมีแผนการแยบยล ท้ายที่สุด เกือบทำให้คุณหนูกับประธานบริศร์ตาย เรื่องพวกนี้เบื้องบนไม่รู้ หรอ? ตอนนี้ยังจะสอบถามอะไรอีก? ต่อให้สอบถาม ก็ควบคุม พวกเขาไม่ให้ออกไปไม่ได้ สถานการณ์ตอนนี้กลับทำให้ผมรู้สึก เหมือนเบื้องบนจะจัดการประธานบุริศร์”

โตษินพูดอย่างไม่คิด แต่คุณท่านตนวรฟังแล้วมีความหมาย

“โตษิน คิดหาวิธีส่งข่าวไปให้ธรณี ตอนนี้คนที่สามารถช่วย พวกเขาได้มีแค่ธรณีแล้ว”

“ความเกี่ยวข้องทั้งหมดของเราถูกตัดขาดไปแล้วครับ ท่าน

ผู้นําตระกูล”

โตนยิ่งพูดยิ่งโมโห เป็นคนซื่อตรงมาทั้งชีวิต ทำไมตอนนี้ เหมือนกลายเป็นนักโทษ ถูกคนมาเฝ้าดูแล้วล่ะ?

สีหน้าของคุณท่านตนวรซีดขาวลงทันที

“พวกนรมนตอนนี้ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง

ในตอนที่ทั้งสองขมวดคิ้วไม่คลาย ด้านนอกมีเสียงรปภ.ดังขึ้น เป็นรปภ.กลุ่มหนึ่ง

“ทำไมหรอ? มีศัตรูลักลอบเข้ามา? จะต่อสู้แล้วหรอ?”
โตษินแค่ฟังก็รู้ว่านี่คือแตรสัญญาณอะไร คุณท่านตนวรเองก็รู้สึกแปลกประหลาด

คนที่คอยเฝ้าดูพวกเขาอยู่ก็ผ่อนคลายลงมาก

ใช้ประโยชน์จากช่องว่างนี้ คุณท่านตนวรให้โตชินรีบออกไป จากที่นี่ไปหาธรณี ตนเองจะอยู่ต่อเพื่อจ้องมองแรงกดดันของ เบื้องบน

บุริศร์กับกานต์สองคนหลังจากขัดขวางการป้องกันของเมือง ชลธีแล้ว ก็ได้ยินพฤกษ์โทรศัพท์ออกไป ไม่นานนักเรือรบลำหนึ่ง ก็จอดอยู่ที่ท่าเรือเบอร์

“ประธานบริศร์ เรือมาแล้ว พวกนายไปเถอะ

บุริศร์มองไปที่พฤกษ์ พูดเสียงเบา “ดูแลตัวเองให้ดี “วางใจเถอะ”

ทั้งสองกอดกันนิดหน่อย บุริศร์ก็พานรมนกับลูกๆไปที่ท่าเรือ เบอร์1ผ่านช่องทางพิเศษจากเมืองที่ไม่เคยหลับใหล

กานต์มองไปที่เรือรบ ดวงตาเป็นประกายเล็กน้อย แต่ทำเป็น ไม่เห็นอะไร ดึงมือของกิจจากับกมลขึ้นเรือไป

คมทิพย์ไม่สามารถมาส่งพวกเขาได้ ในใจนรมนรู้สึกดศก เศร้าและไม่เต็มใจ แต่ผู้ชายและลูกๆของตนล้วนอยู่ตรงหน้า ก็ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวดเกินไป เดินตามพวกบุริศร์ขึ้นเรือไป

เรือเคลื่อนตัว
เพราะเป็นเรือรบ ระหว่างทางไม่มีการสอบถามใดๆ แต่บุริศร กลับให้หยุดเรือที่ท่าเรือแรกหลังออกจากเมืองชลธี

เขาพานรมนและลูกๆลงจากเรือ ตรงไปที่คลับระดับไฮเอนด์ที่ อยู่ใกล้ท่าเรือ

นรมนไม่คาดคิดเลยว่าจะได้พบวินเซนต์ที่นี่

เธอตกตะลึง

“วินเซนต์? ทำไมนายมาอยู่ที่นี่?”

“ฉันควรอยู่ที่ไหน?”

วินเซนต์ยิ้ม แววตาเต็มไปด้วยความหยอกล้อ ในตอนที่มอง เห็นบริศร์ก็ชะงักเล็กน้อย รู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงการ เปลี่ยนแปลงของออร่าบนตัวบุริศร์ ก็แต่ยังคงก้าวไปข้างหน้า กอดเขาหนึ่งที

“ต้อนรับกลับมา เจ้านาย!”

เสียงของวินเซนต์ไม่ดัง แต่เพียงพอที่จะทำให้คนที่อยู่รอบ ด้านได้ยินอย่างเข้าใจชัดเจน

บริศ กอดเขาแน่น พูดยิ้มบางๆ “อินทรี หมาป่าเดียวดายของ ฉันกลับมาแล้ว”

“หมาป่าเดียวดาย” รหัสชื่อนี้ทำให้ตัวของวินเซนต์สั่นเล็ก น้อย ดวงตาซึนทันที”นายกลับมาแล้ว ดีจริงๆ”
เสียงของวินเซนต์มีความสะอื้น

บุริศร์ปล่อยเขา มองเหล่าพวกพ้องรอบด้าน มีที่รู้จัก และมีที่ ไม่รู้จัก แต่ก็ไม่สำคัญ ไม่มีใครรู้ว่าคลับนี้คือสำนักงานใหญ่ของ สหภาพQT

คนมากมายต่างนึกว่าสำนักงานใหญ่ของสหภาพQTอยู่ต่าง ประเทศ แม้แต่พวกพ้องในสหภาพล้วนแต่เชื่อแบบนี้ มีแต่ พวกพ้องที่นี่ที่เป็นแกนหลักที่สุด เป็นพวกที่ปีนขึ้นมาจากกองคน ตายพร้อมกับวินเซนต์และบริศร์มาตลอด

นี่เป็นเมืองระดับสามที่ธรรมดามาก เรียกได้ว่าซ่อนอยู่ใน เมือง วินเซนต์รีบให้คนนําชามาเสิร์ฟ แล้วให้พวกนรมนนั่งลงบน

เก้าอี้ด้านหนึ่ง

บุริศร์แน่นอนว่านั่งลงบนที่นั่งบนสุด

“จิ้งจอกเงินกับหงส์ตอนนี้อยู่ที่ไหน?”

บุริศร์ลดเสียงต่ำเอ่ยถาม แต่ก็มีความคุกคามของคนชนชั้น บนแผ่ออกไป

วินเซนต์รีบพูด “หลังจากฉันได้รับข้อความจากนายก็ติดต่อไป หาจิ้งจอกเงินแล้ว เขาอยู่ระหว่างทางกลับมา สำหรับหงส์ ตอนนี้ อยู่ที่ประเทศF”

นรมนไม่รู้ว่าจิ้งจอกเงินกับหงส์คือใคร แต่ฟังดูแล้วน่าจะเป็น คนใกล้ชิดของบุริศร์กับวินเซนต์ ตอนที่ได้ยินว่าหงส์อยู่ประเทศเธอชะงักเล็กน้อย โดยไม่รู้ตัว

บริศ เริ่มส่งคนไปที่ประเทศ ตั้งแต่เมื่อไหร่?

นรมนไม่รู้ แต่เลื่อมใสวิธีการที่ไม่ส่งเสียงของบุริศร์ บริศพยักหน้า มองดูสายตาของวินเซนต์หรี่ลงเล็กน้อย เอ่ย ถาม “ทรรศยานั่น…..”

“ตัวปลอม”

วินเซนต์กระตุกมุมปาก โค้งรอยยิ้มที่ขมขื่นขึ้น

“แต่ฉันไม่ได้ฆ่าเธอ จับเธอเป็นเชลยไว้ข้างกายฉัน ทำเหมือน เป็นความคิด ถึงอย่างไรใบหน้านั่นก็เป็นของทรรศยา”

ทรรศยาเป็นความยึดมั่นของวินเซนต์

บุริศร์รู้เรื่องนี้มาโดยตลอด ดังนั้นในตอนที่รู้ว่ามีทรรศยาตัว

ปลอมเกิดขึ้น บุริศร์ยังกังวลว่าวินเซนต์จะถูกคิดบัญชี

ดีที่วินเซนต์ยังไงก็เป็นวินเซนต์ ไม่เพียงแต่ไม่ถูกคิดบัญชี กลับยังจับคนไว้เป็นเชลย แต่นี่เองก็เป็นนิสัยของวินเซนต์”

“ทรรศยาไปตั้งนานแล้ว นายก็ควรปล่อยวางได้แล้ว วินเซนต์ นายยังหนุ่ม ถ้าทรรศยายังมีชีวิตอยู่ ฉันคิดว่าเธอหวังให้นายเริ่ม เริ่มต้นใหม่”

บุริศร์ไม่ใช่คนที่ถนัดปลอบโยนคน แต่ในนาทีนี้ เห็นพวกพ้อง ของตนทุกข์ใจ หลายปีมาแล้วยังเดินออกมาไม่ได้ เขาจําต้อง เอ่ยปาก
“ฉันรู้”

วินเซนต์ไม่อยากพูดถึงปัญหาความรักของตนมากนัก บุริศร์ ออก จึงไม่พูดแล้ว

“ฉันวางแผนว่าจะพาพี่สะใภ้ของนายกับลูกๆเที่ยวที่นี่ซักสอง สามวัน อีกเดี๋ยวนายให้กลยุทธ์ท่องเที่ยวดีๆกับฉันซักอัน

“โอเค เจ้านาย วางใจเถอะ ที่นี่ไม่มีใครจะมาติดตามพวกนาย พวกนายเที่ยวให้สนุก

วินเซนต์โค้งรอยยิ้มออกมาทันที รอยยิ้มที่จริงใจนั้นทำให้คน รู้สึกเหมือนมองดูสายลมฤดูใบไม้ผลิ

นรมนพบว่าความเหี้ยมโหดบนตัววินเซนต์น้อยลงไปมาก ไม่รู้ ว่าเกี่ยวข้องกับทรรศยาตัวปลอมนั้นไหม

วินเซนต์คงไม่ได้ถือว่าทรรศยาตัวปลอมเป็นทรรศยาตัวจริง

แล้วชอบขึ้นมาหรอกนะ?

ในใจนรมนคิดแบบนี้ มองดูสายตาของวินเซนต์ก็เข้าใจได้นิด หน่อย

“พี่สะใภ้ บนหน้าฉันมีอะไรหรอ?

วินเซนต์เอ่ยถามโดยไม่รู้ตัว

นรมนรีบส่ายหน้าพูด “ไม่มี ฉันแค่รู้สึกว่านายดูดีขึ้นกว่าเมื่อ ก่อน”

พูดประโยคนี้ออกไป สายตาที่เย็นเยือกก็พุ่งตรงมาทันที
“เขาดูดีแล้ว?”

เสียงของบุริศร์ต่ำนิ่ง กดดันเล็กน้อย

วินเซนต์รีบถูจมูกพูด “งั้นฉันให้คนเตรียมห้องให้พวกนายนะ”

“ไม่ต้องแล้ว ไปบ้านสไตล์จีนแถบชานเมืองดีกว่า ฉันชอบอยู่ กับลูกๆและภรรยา ที่นี่ถึงยังไงก็เป็นสำนักงานใหญ่ ไม่สะดวก

คำพูดของบริศ ทำให้วินเซนต์ตอบสนองทันที

“โอเค ฉันให้คนไปทำความสะอาดเสียหน่อย อีกเดี่ยวเรียก รถพาพวกนายไปส่ง

“อืม”

บุริศร์กับวินเซนต์กำลังคุยธุระ นรมนก็พาลูกๆเดินออกจาก ห้องรับรอง มาที่จุดพักผ่อนด้านหลัง

ระหว่างทางที่เดินมา อันที่จริงก็ไม่ได้หิว แต่เมื่อเห็นของกินใน จุดพักผ่อน นรมนก็ยิ้มถามลูกๆ “พวกลูกหิวหรือยัง? จะไปกิน อะไรหน่อยไหม?”

“โอเค!”

กมลเห็นด้วยเป็นคนแรก

ของกินระหว่างทางมันจำใจเกินไป กมลรู้สึกเบื่อหน่าย ในเมื่อ ที่นี่มีของอร่อย ทำไมไม่เลี้ยงฉลองให้ท้องของตัวเองซะหน่อย

ล่ะ?

กานต์กับกิจจาเห็นแววตาของกมล ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มพูด“หม่ามี ชาติที่แล้วกมลต้องเป็นหมูแน่ๆ”

“พี่แหละเป็นหมู”

กมลโต้แย้งกลับไป วิ่งไปที่มุมของกินอย่างรวดเร็ว

“ผมไปดูเธอหน่อยดีกว่า” กิจจายิ้ม ก้าวเท้าตามไป

กานต์กลับไม่ขยับเขยื้อน เห็นได้ชัดว่าอยู่ต่อเพื่อดูแลนรมน

เห็นลูกชายรู้ใจแบบนี้ นรมนก็พูดยิ้ม “ผู้ใหญ่อย่างแม่ไม่เดิน หายไปไหนหรอก ลูกไปกินอะไรหน่อยเถอะ อีกอย่างที่นี่ก็เป็น สำนักงานใหญ่ของสหภาพQT ไม่มีใครกล้าทำอะไรแม่หรอก”

กานต์กลับส่ายหน้าพูด “ผมเหนื่อย ไม่ค่อยอยากขยับ

พูดแล้วก็นั่งลงข้างๆนรมน

นรมนยื่นมือออกไปถึงกานต์เข้ามาไว้ในอ้อมแขน พูดอย่าง อ่อนโยน “นอนเสียหน่อยเถอะ จะไปแล้วหม่ามีจะเรียกลูก

“ครับ”

กานต์พิงแขนของนรมนหลับไป

นรมนตบตัวของกานต์เบาๆ นัยน์ตาอ่อนโยนอย่างมาก ทันใดนั้นเสียงดังก้องก็ดึงดูดความสนใจของเธอ

เธอค่อยๆเงยหน้า ก็เห็นบริกรถูกทุบตีด่าทอไล่ออกมาจาก ห้องส่วนตัว บริกรคนนั้นเดินกะโผลกกะเผลก ในขณะที่หลบกําปั้นอย่างตื่นตระหนก ก็หลบหน้ามาทางด้านนรมนเล็กน้อย ใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นทำให้นรมนชะงักเล็กน้อย

เป็นเขา?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ