บทที่ 993 เธอเป็นนักกินเหรอ?
“มีเบาะแสอื่นอีกไหม?”
บริศรอ่านข้อมูลในมือขณะถาม
ชัยยศพูดเสียงทุ้ม “ตอนนี้ที่สืบได้คือสิ่งเหล่านี้ครับ
“ฉันอยากรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังวริษา ไปดูสิว่าหลังจากวริษา ออกจากกองถ่ายไปได้ติดต่อใคร ฉันอยากรู้ทั้งหมด “รับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้
ชัยยศถอยออกมาพร้อมคำสั่ง
นรมนยังคงเปลี่ยนยาอยู่ในนั้น บุริศร์อยากเข้าไป แต่พบว่า ห้องถูกล็อกจากด้านใน
ในนั้นมีแค่รมิดาและนรมน เดาว่านรมนกลัวตัวเองเห็นแล้วจะ รู้สึกแย่ เลยจงใจทำแบบนี้
บริศ ถอนหายใจเล็กน้อย ดวงตาหนักอึ้งขึ้น
ไม่ว่าคนคนนี้มันจะเป็นใคร ตอนนี้มันอยากทำร้ายนรมนก็ให้ อภัยไม่ได้!
ภายในห้อง รมิดาตัดเสื้อผ้านรมนออก เผยให้เห็นบาดแผล ปลิ้นด้านใน ถอนหายใจขณะพูดขึ้น “เธอมีสมรรถภาพทางกาย ยังไงเนี่ย? เดินไปที่ไหนก็มีแต่คนเกลียดชัง?”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันคงหน้าตาสวยเกินไป คนอื่นเลยอิจฉา และเกลียดฉันล่ะมั้ง
นรมนยิ้มเรียบๆ ขณะพูดเยาะเย้ย แต่จู่ๆ ก็ร้องออกมาด้วย ความตกใจ ทั้งร่างแทบกระโดดขึ้นมา
“พูดพล่าม พูดพล่ามต่อไป เจ็บจนกลายเป็นแบบนี้แล้ว ยังไม่ ปฏิบัติตัวดีๆ อีก”
รมิดากวาดตาเหลือบมองเธอ พูดขึ้นอย่างเรียบๆ แรงใน มือเบานเยอะ
แน่นอนว่านรมนรู้ว่ารมิดาปากร้ายแต่ใจดี ยิ้มอย่างอดไม่ได้ ขณะพูดขึ้น “หมอรมิดา แผลบนร่างกายฉันจะหายได้เมื่อไร?
“มันเห็นกระดูกหมดแล้ว เธอคิดว่าสองสามวันนี้จะออกโรง
พยาบาลได้เหรอ? อยู่ที่นี่ให้เต็มที่ไปเถอะ ยังไม่เดือนหนึ่งเลย
อย่าคิดจะออกจากโรงพยาบาล
รมิดามองแผลบนร่างกายนรมน ดวงตาก็หนักอึ้งเล็กน้อย “แผลไหม้บนร่างกายเธอไม่เคยคิดจะจัดการมันหน่อยเหรอ?”
เรื่องระหว่างนรมนและบริศร์ รมิดาไม่ได้รู้เยอะมาก เธอก็ ไม่ใช่คนขี้นินทา แต่แผลไหม้บนร่างกายนรมนนี้เห็นได้ชัดว่า หลายปีแล้ว
เธอแค่สงสัยนิดหน่อยว่าระหว่างบุริศร์และนรมนมันเกิดอะไร ขึ้นกันแน่ และผู้หญิงสวยขนาดนี้อย่างนรมน ทำไมถึงบาดเจ็บไป ทั้งร่างกาย?
นโม ตกตะลึงเล็กน้อย
การมิดาไม่ได้พูดถึงมันขึ้นมา เธอแทบลืมแผลไหม้บนร่างกาย ตัวเองไปเลย
“มีแผลไหม้ที่ไหน? ไม่ใช่รอยสักสวยๆ เหรอ?”
นรมนยิ้มเรียบๆ
“เธอคิดว่าฉันตาบอดเหรอ? ไม่อยากพูดก็ไม่พูด อย่ามาคุย เรื่องอื่นกับฉัน ฉันว่ารอยสักบนร่างกายเธอมีปฏิกิริยาอาการแพ้ บางอย่าง แต่แผลไหม้บนร่างกายเธอมันปิดไม่ได้ ฉันรู้จักหมอ โรคผิวหนังที่เก่งมากคนหนึ่ง ถ้าเธอยินดีที่จะรักษาแก้ไขมัน ฉัน จะช่วยเธอติดต่อ ใช้โอกาสที่อยู่โรงพยาบาลครั้งนี้ จัดการแผล บนร่างกาย ให้หมด ผู้หญิงวัยยี่สิบเก้า ท่าจนร่างกายตัวเอง เหมือนหญิงชรา บุริศร์ของเธอไม่รังเกียจเธอเหรอ?”
“เขากล้าไหมล่ะ!”
นรมนมั่นใจเต็มเปี่ยม
ทั้งคู่คุยกันอีกสักพัก รมิดาก็ทำแผลให้เรียบร้อยแล้ว
“เอาล่ะ ฉันจะไม่อยู่ที่นี่ขวางหูขวางตาพวกเธอแล้ว เดาว่าตอน นี้บุริศร์อยากจะเตะประตูห้องแล้ว ฉันไปแล้ว มีอะไรก็เรียกฉัน
“อืม”
นรมนพยักหน้า ด้านหลังเปียกโชกไปด้วยเหงื่อแล้ว
แม่งโคตรเจ็บจริงๆ!
เนตราคนนี้ เธอไม่มีทางปล่อยหล่อนไปแน่นอน!
เมื่อรมิดาออกไป ก็เห็นบุริศร์กำลังเล่นบุหรี่ในมือ ระหว่างคิ้วมี ความกังวลและความใจร้อน เห็นรมิดาออกมา ก็รีบวิ่งไปหา
ปิดประตูทําไม?”
“แผลภรรยานายสาหัสมาก กลัวโดนลม และฉันกลัวจู่ๆ นาย เข้ามาแบบประมาทด้วย ก็เลยล็อกประตู ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันไม่ ได้รังแกเธอ”
รมิดาพูดจบแบบเรียบๆ ก็ชะงักสักพัก แล้วพูดต่อ “รอยสักบน ร่างกายเธอติดเชื้อมาก ถ้าเป็นไปได้ ทำการผ่าตัดปลูกถ่าย ผิวหนังเถอะ”
ร่างกายบุริศร์ชะงักทันที
“เจ็บไหม?”
“ฮะ?”
“ฉันบอกว่าผ่าตัดปลูกถ่ายผิวหนังมันเจ็บไหม?”
รมิดามองบุริศร์ เสียงเย็นชาขึ้น
“แน่นอนว่าไม่เจ็บเท่าการเผาไหม้ที่เธอต้องทนในตอนแรก
ประโยคนี้ทำให้สีหน้าบุริศร์ซีดขึ้น
“รู้แล้ว หาหมอที่เชื่อถือได้สักคน”
“ภรรยานายดูเหมือนไม่ค่อยอยากทํา
“ฉันโน้มน้าวหล่อนเอง”
บริศ พูดจบ รมิตาก็เดินไป
สิ่งที่ควรพูดเธอพูดหมดแล้ว ที่เหลือก็อยู่ที่บุริศร์และนรมนเอง แล้ว
เมื่อบริศ เข้าไปในห้อง นรมนก็นอนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน
เขาเดินเข้าไปเบาๆ พบว่านรมนหลับไปแล้ว เธอหลับไม่มั่นคงมากนัก คิ้วขมวดแน่น สองมือกำลังดึง ผ้าปูที่นอน ข้อนิ้วค่อนข้างซีดเซียว สีหน้าเธอดขาวจนน่าตกใจ ด้วยซ้ำ
บริศ ยกผ้าห่มออกเบาๆ สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าเขาแน่นอนว่า คือแผ่นหลังของนรมนที่เจ็บปวดสาหัส
มองตามบาดแผลลงไป รอยสักบนร่างกายนรมนค่อนข้างเป็น รอยแดงจริงๆ
เพราะการระคายเคืองของยาครั้งนี้ทำให้นรมนเกิดอาการแพ้ เหรอ?
บริศร์ไม่รู้ แต่เมื่อเขาเห็นรอยแผลไหม้ที่ซ่อนภายใต้รอยซัก นั้น ทุกอย่างในอดีตก็วนเวียนในหัวสมองเขาราวกับภาพยนตร์ นรมนูรักเขาในชีวิตนี้ มันคือโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่?
จริงๆ แล้วบุริศร์ก็รู้ดี แค่ตัวเองปล่อยนรมนไป นรมนอาจจะมีชีวิตที่ดีกว่าตอนนี้
ก่อนหน้านี้ไม่นาน เมื่อนามนโวยวายจะหย่ากับเขา บุริศร เคยคิดถึงปัญหานี้เช่นกัน
ตระกูล โตเล็กของพวกเขาซับซ้อนเกินไป สถานะของเขาซับ ซ้อนเกินไป มีแผนชั่วร้ายล้อมรอบมากเกินไป ทำให้นอนไม่ สามารถมีชีวิตที่มั่งคงและสงบเลย
บางทีปล่อยเธอไป เธออาจจะเจอผู้ชายธรรมดา ไม่ต้องโดด เด่นเกินไป แต่ทำให้นรมนมีชีวิตที่สงบสุขและมีความสุข บางทีนี่ อาจจะเป็นสิ่งที่นรมนต้องการมากที่สุดก็ได้
แต่พอคิดว่าปล่อยนรมนไป ตำแหน่งหน้าอกของบุริศร์ก็เจ็บ ปวดจนรู้สึกแย่ เจ็บจนหายใจไม่ออก
เขาไม่ยอม!
ถึงแม้จะดึงนรมนเข้ามาในน้ำวน ในบึง เขาก็ยังปล่อยมือเธอ
ไม่ลง
เพราะเธอคือชีวิตของเขา!
ถ้านรมนไม่อยู่แล้ว เขาก็ไม่รู้ว่าชีวิตตัวเองที่เหลืออยู่มันมี ความหมายอะไร
บุริศร์ห่มผ้าให้นรมน ถึงมันจะค่อนข้างเบา แต่ก็ยังทำให้พร มนตื่นขึ้นมา
“ทําคุณเจ็บเหรอ?”
บริศ ค่อนข้างโทษตัวเอง
นรมนายหน้า รู้สึกกระหายน้ำนิดหน่อย
“ฉันอยากดื่ม นิดหน่อย
“ฉันจะไปริน”
บริศร์ลุกขึ้นในน้ำอุ่น ให้นรมนหนึ่งแก้ว เขาประคองเธอขึ้นมา พิงไหล่ของตัวเอง จากนั้นก็เอาแก้วส่งไปที่ริมฝีปากนรมน
นรมนจิบหนึ่งอีก และไม่ดื่มมันอีก
บุริศร์วางแก้วไว้บนโต๊ะ ต้องการประคองนรมนนอนลงไป แต่ ถูกเธอห้ามไว้
“ฉันอยากนั่งสักพัก
“ทําได้ไหม?”
“ยังได้อยู่”
นรมนเคลื่อนบั้นท้ายตัวเองช้าๆ ถึงจะเคลื่อนไหวเบามาก แต่ก็ ยังเจ็บจนเหงื่อแตก
บริศ เห็นในสายตา ไม่ต้องพูดเลยว่าสงสารมากแค่ไหน
“นรมน ขอโทษ”
นรมน โบกมือ มองชายตรงหน้า ยิ้มขณะพูดขึ้น “ไม่ต้องพูด ขอโทษฉันแล้ว ช่วงนี้คุณพูดเยอะเกินไปแล้ว ทุกครั้งที่เกิดเรื่อง คุณเอาแต่พูดขอโทษ จริงๆ แล้วมันไม่ได้เกี่ยวข้องกับคุณมากเลย คุณไม่สามารถปกป้องฉันได้ตลอดเวลา อีกฝ่ายก็คงไม่มี ทางหาทางเข้าไม่ได้ตลอดหรอก มีประโยคหนึ่งไม่ใช่เหรอที่ว่า ไม่กลัวโจรขโมย แต่ให้กลัวโจรคิดวางแผนอย่างแท้จริง ฉันโดน วางแผน แน่นอนว่าป้องกันแน่นหนาแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์
บุริศร์ได้ยินคำพูดเหล่านี้ ก็ไม่พอใจมากอย่างอธิบายไม่ถูก
“ฉันคิดถึงพวกเด็กๆ แล้ว”
นี่คือคำพูดจากใจจริงของนรมน
เธอคิดถึงพวกเด็กๆ จริงๆ แต่เพราะตัวเองบาดเจ็บ ห้ามเจอ พวกเด็กๆ นี่คือสิ่งที่วิตกกังวลมากที่สุด
บุริศร์พูดเสียงทุ้ม “ฉันจะให้พวกเขามาเยี่ยมคุณ
“อย่า ให้พวกเขาเห็นสภาพนี้ของฉันก็จะต้องเป็นห่วง โดย เฉพาะเจ้าเด็กแสบอย่างกานต์ สถานะในตอนนี้แตกต่างกฎ เกณฑ์ทางนั้นก็เยอะ ถ้ารู้ว่าฉันได้รับบาดเจ็บแล้วรีบมาหาอย่าง มุทะลุ โอกาสในอนาคตก็จบสิ้น
เมื่อนรมนพูดถึงเด็กๆ แสงในดวงตาคือความสุข คือความ
ศักดิ์สิทธิ์ และมีความอ่อนโยนเล็กน้อย
บุริศร์เห็นเธอเป็นแบบนี้ ก็รู้สึกสุขสบายอย่างบอกไม่ถูก
แต่คิดอย่างรอบคอบ ที่ไหนมีความสุขสบายมากกันล่ะ? แต่มี คนช่วยคุณแบกรับภาระต่างหาก
ในงานแต่งงานของเขาและนรมน นรมนเป็นผู้แบกภาระอยู่เสมอ
จิตใจบริศร์ยิ่งไม่พอใจ
“สองสามวันนี้ต้องกินอะไรอ่อนๆ หน่อย รอแผลคุณดีขึ้น ฉัน จะทํามือพิเศษให้คุณ
นรมนได้ยินก็อยากหัวเราะนิดหน่อย
เธอเป็นนักกินเหรอ?
เธอไม่ใช่กมล ที่รู้สึกไม่พอใจเวลามื้อไหนไม่มีเนื้อสัตว์
“โอเค”
แต่นรมนก็ไม่ได้พูดอะไร เหลือบมองบุริศร์ ยิ้มขณะพูดขึ้น “ทางด้านพ่อฉันเป็นยังไงบ้าง?
“ยังอยู่ระหว่างตรวจสอบ เดาว่าพรุ่งนี้คงมีข่าว
บริศ เห็นนรมนไม่คิดจะนอนลงไป ก็หยิบส้มลูกหนึ่งข้างๆ มา ปอกเปลือก
นรมนก็รู้ จะหาหลักฐานลอกเลียนแบบของพ่อนั้นยากมาก แต่ เธอไม่รีบร้อน เอามีดที่อตัดเนื้อถึงจะพอใจ
“ทางด้านเนตรามีข่าวอะไรบ้าง?
“เนตราหายตัวไป ถูกคนจับตัวไป คนของฉันกำลังติดต่อทาง นั้นพอดี ใช้เวลาไม่นานก็จับมาได้ คุณอยากฆ่าหรือตัดเนื้อ ก็ แล้วแต่คุณ”
ในดวงตาบุริศร์มีความโหดเหี้ยมแวบผ่านไป
นรมนกลับส่ายหน้าพูดขึ้น “อย่าเลย มีคดีฆาตกรรมติดตัว เพราะผู้หญิงแบบนี้มันไม่คุ้ม แต่ฉันก็จะไม่ให้อภัยเธอง่ายๆ สาม แส้ ฉันจะเอาคืนทีละนิด
“มีแผนแล้วเหรอ?”
บุริศร์เห็นแสงริบหรี่ในดวงตานรมน ก็ถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ นรมน ในตอนนี้ เหมือนจิ้งจอกตัวน้อย แต่ยิ่งทำให้เขาชอบ มากขึ้น
นรมนกลับส่ายหน้าพูดขึ้น “ยังคิดไม่ออก แต่ปิดไว้ก่อนเถอะ ให้เธอลิ้มรสชาติถูกทอดทิ้งและลักพาตัวสักหน่อย
” โอเค”
บริศร์ก็ไม่คัดค้านอะไรกับสิ่งที่เธอพูด ขณะที่พูด ส้มลูกหนึ่งก็ปอกเปลือกเสร็จแล้ว นรมนมองส้มในมือ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฉันไม่ได้บอกว่าอยากกิน
“เพิ่มวิตามิน กินหน่อยจะดีต่อสุขภาพคุณ
บริศ พูดแบบนี้แล้ว แน่นอนว่านรมนก็ปฏิเสธไม่ได้ ทำได้แค่ รับมันมาทาน
อืม ส้มหวานมาก รสชาติก็ไม่เลว
นรมนกินส้มลูกหนึ่งหมดอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน
“หม?”
“ฉันเป็นทุกข์”
นรมนเบ้ปาก เหมือนเด็กที่ได้รับความอยุติธรรม
บุริศร์กังวลใจขึ้นมาทันที
“ต้องทำยังไงถึงจะไม่เป็นทุกข์?
“คุณให้ฉันกัดหนึ่งที
นโมนเอ่ยความต้องการอย่างไม่มีเหตุผล
ตอนแรกคิดว่าบุริศร์จะปฏิเสธ ใครจะรู้ว่าเขายกแขนขึ้นมา แล้วส่งไปทันที
“เอาสิ”
นรมนกัดลงไปอย่างจริงจัง บุริศร์กลับไม่มีสีหน้าใดๆ ราวกับไม่ได้กัดเขา
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
