บทที่ 96 คุณเป็นแดดดี้ของผมใช่ไหม?
“นรมน! นรมน ฉันอยู่นี่!”
บุริศร์รีบเดินเข้าไปใกล้กอดนรมนเอาไว้แน่น แต่เธอกลับ ยังคงร้องไห้ตะโกนอยู่ ถึงกับต่อยเตะบุริศร์เลยทีเดียว
“บุริศร์ คุณใจร้ายมาก! นี่เป็นลูกของพวกเรา! ทำไมคุณ ถึงทำกับฉันอย่างนี้?”
น้ำตาของนรมนเหมือนกับน้ำท่วมที่กักเอาไว้แล้วเปิดให้
ล้นเอ่อออกมา เสื้อเชิ้ตของบุริศร์ก็ค่อยๆเปียกซึมไปใน
ทันที
“นรมน คุณลืมตา คุณมองฉัน คุณกำลังฝันอยู่! ตื่นขึ้นมา เร็ว!”
“ไม่เอา! เจ็บ! เจ็บมาก! ไฟเผาฉันเจ็บมาก! ใครจะมาช่วย ฉันกับลูก?”
นรมนผลักบุริศร์ออกไปแล้ว กอดตนเองไว้แน่น แต่มือทั้ง คู่ของเธอปกป้องท้องของตนเอาไว้ด้วยจิตใต้สำนึก ท่าทางก็เหมือนกับเมื่อห้าปีก่อนตอนที่กองเพลิงนั้นลุกไหม้ ขึ้นมา
ใจของบุริศร์โดนฉีกขาดไปแล้วอย่างฉับพลัน
ห้าปีก่อนเขาไม่ได้เห็นกับตาที่นรมนต้องผ่านเรื่อง ทั้งหมดในกองเพลิงนั้น แต่ตอนนี้เขาได้เห็นฉากนี้ เขารู้สึก เหมือนใจของตนโดนฉีกขาดไปแล้ว
ห้าปีก่อนที่เธอดิ้นรนอยู่ในกองเพลิงไม่มีคนไปช่วยเธอ อย่างนั้นหรือ?
นาวินล่ะ?
ขณะนั้นเขาเป็นบอดี้การ์ดและผู้ช่วยที่มีความสามารถ ที่สุดของตน จึงตั้งใจส่งเขาไปปกป้องนรมนโดยเฉพาะ ทำไมถึงทำให้นรมนประสบกับเรื่องทั้งหมดนี้ล่ะ?
บุริศร์ยังอยากจะเข้าไปใกล้ แต่กลับได้ยินเสียงที่อ่อน นุ่มดังขึ้นมา
“คุณอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”
บุริศร์หันกลับไปเล็กน้อย ก็เห็นกานต์ที่ดวงตา สะลึมสะลือกำลังมองมาที่เขาอย่างตื่นตัวขึ้นมาทันที
“กานต์ หม่ามของเธอ…”
บุริศร์ยังพูดไม่จบ ก็เห็นกานต์รีบกระโดดลงจากเตียง รองเท้าก็ไม่ใส่แล้ว วิ่งมาที่ข้างกายของนรมนทันที จับมือ ของเธอเบาๆ นำมือของเธอวางไว้บนหน้าของตน พูดเบาๆ “หม่าม ผมยังอยู่ดีครับ ผมคือกานต์ กานต์ลูกชายของแม่ ไม่ต้องกลัวไม่ต้องกลัว ไฟดับไปหมดแล้วครับ ผมยังมีชีวิต อยู่ หม่ามไม่ต้องกลัว”
พูดเสร็จ กานต์กางแขนออกกอดนรมนเอาไว้แน่นๆ
ถึงแม้เขาจะอายุยังน้อย แต่แขนเล็กๆคู่นั้นราวกับมีกำลัง ที่ไม่สิ้นสุด ไม่นึกว่าจะปลอบขวัญนรมนเอาไว้ได้อย่าง มหัศจรรย์
ความตื่นเต้นของนรมนค่อยๆลดลงจนสงบ แต่ยังไม่ตื่น ขึ้นมา เพียงแค่กอดกานต์ไว้แน่นๆ ในปากตะโกนชื่อของ กานต์ออกมาไม่หยุด
กานต์ยื่นแขนข้างหนึ่งออกมา ตบเบาๆไปที่หลังของนร มน ก็เหมือนกับท่าทางของนรมนที่เอาใช้กับกานต์ตอนที่ เขายังเล็ก
จู่ๆเบ้าตาของบุริศร์ก็แดงขึ้นมา
สถานการณ์นี้เขาพอจะมองออก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่กานต์ ทำอย่างนี้
มองร่างเล็กๆของลูกชายแต่กลับปลอบขวัญนรมนได้ อย่างเชี่ยวชาญอย่างนั้น น้ำตาของบุริศร์ก็คลออยู่ใน เบ้าตาแล้ว
“กี่ปีมานี้หม่ามี้ของเธอเป็นเช่นนี้ตลอดเลยไหม?”
“ชู่ว–” กานต์เอานิ้วชี้วางไว้ที่ข้างปาก แสดงเจตนาให้บุริศร์รู้ว่า อย่าพูด
ตอนที่บุริศร์เพิ่งจะเข้ามาในห้องนี้ยังรู้สึกว่าเต็มไปด้วย ความอบอุ่นหวานชื่นและความสุข แต่ตอนนี้กลับอึดอัดจน จะทนไม่ไหว ราวกับความกดดันที่นับไม่ถ้วนพรั่งพรูเข้ามา จากทุกทิศทาง อีกนิดเดียวก็จะโจมตีเขาจนแย่แล้ว
เขาไม่เคยเห็นท่าทางหลังจากที่นรมนหลับสนิทมาก่อน เลย วันนี้ได้เห็นกลับปวดใจจนแทบจะหายใจไม่ได้แล้ว
นี่คือภรรยาของเขา ผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ!
แต่เขากลับทำให้เธอได้รับความทรมานอย่างนี้คนเดียว
มาตั้งห้าปี! ห้าปีมานี้คนที่อยู่ข้างกายของเธอไม่นึกว่าจะเป็นเด็กอายุ
ประมาณสี่ขวบคนหนึ่ง!
เขาเป็นสามีภาษาอะไร?
เป็นพ่อภาษาอะไร?
บุริศร์กำลังตำหนิตนเอง กานต์ก็ปลอบขวัญนรมนจนดี ขึ้นอย่างถึงที่สุดแล้ว
เขาเป่าปากอย่างผ่อนคลายลง หันไปมองบุริศร์ พูดเสียง ต่ำ: “คุณช่วยผมอุ้มหม่ามีไปไว้บนเตียงได้ไหม? พื้นของที่ นี่ชื้นมาก ผมกลัวว่าหม่าม้าจะทนไม่ไหว”
บุริศร์รีบลุกขึ้น อุ้มนรมนไปไว้บนเตียงอย่างระมัดระวัง
เขาอยากจะเปิดไฟ แต่กลับโดนกานต์ห้ามเอาไว้แล้ว “หม่ามกลัวแสงตะเกียง กลัวไฟ ส่วนใหญ่ตอนกลางคืน หม่าม้จะไม่จุดไฟ ถ้าไม่ใช่ต้องวาดรูปออกแบบ หม่ามี้ก็จะ
ไม่นอนดึกอยู่แล้ว”
ใจของบุริศร์เจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้งแล้ว คนที่เคยโดนไฟเผามาก่อนล้วนแต่กลัวแสงกลัวไฟสินะ เธอเคยเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่สดใสร่าเริงขนาดนั้น วันนี้ กลับทำได้เพียงมีชีวิตอยู่ในความมืดอย่างนั้นหรือ?
ในใจของบุริศร์เจ็บจนจะทนไม่ไหว ดึงผ้าห่มมาคลุมนร มนไว้อย่างเบามือ
กานต์ก็สวมรองเท้าอย่างรู้เรื่อง แล้วก็หยิบเสื้อมาใส่ อย่างเรียบร้อย
“พวกเราออกไปคุยกันข้างนอกเถอะ อย่าถ่วงเวลาพัก ผ่อนของหม่ามี้เลย การนอนของหม่ามีไม่ดีมากๆ”
ได้ยินกานต์พูดอย่างนี้ บุริศร์ก็มองลูกชายที่รู้เรื่องขนาด นี้อีกครั้ง ถอดเสื้อคลุมของตนออกแล้วก็คลุมไว้บนร่าง ของกานต์ ถือโอกาสอุ้มเขาขึ้นมาเสียเลย
กานต์ก็ไม่ได้ต่อต้าน ยอมให้บุริศร์อุ้มเขาออกไปจาก ห้อง จากนั้นก็ไปในห้องโดยสารของเครื่องบิน
อุณหภูมิในห้องโดยสารดีมาก ไม่หนาวจนเกินไป
กานต์นำเสื้อของบุริศร์วางไว้ด้านข้าง มองเขาแล้วพูด อย่างชัดถ้อยชัดคำ: “คุณเข้าไปในห้องของหม่ามี้ได้ อย่างไร? หม่าม้าผมล็อกห้องอยู่ตลอดจนเป็นความเคยชิน”
“กานต์ ฉันมีเรื่องที่จำเป็นจะต้องพูดกับเธอให้ชัดเจน!”
บุริศร์มองลูกชายที่รู้เรื่องเช่นนี้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ใน ใจถึงมีเพียงความเจ็บปวด แต่เดิมเขายังคิดว่าจะให้เวลา กานต์ปรับตัวเสียก่อน แต่เขาทนไม่ไหวแล้ว
เขาหมดหนทางที่จะมองภรรยากับลูกชายของตนเองทำ
เหมือนตนเป็นคนแปลกหน้าคนหนึ่ง
กานต์ราวกับรู้แล้วว่าเขาต้องการจะพูดอะไร ยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดขึ้น: “คุณอยากจะบอกผมว่า คุณเป็นแดดดี้ ผมใช่ไหม?”
บุริศร์ตกตะลึงไปในทันที
“ลูกรู้แล้ว?”
“ทำไมจะไม่รู้? แม้ว่าหม่ามี้จะไม่อยากให้ผมรู้ แม้ว่าพ่อ บุญธรรมจะไม่อยากให้ผมรู้ แต่ตั้งแต่ที่ผมเริ่มจำความได้ หม่าม้ก็กำลังสืบค้นข่าวของคุณ ยิ่งใส่ใจท่าทางความรู้สึก ของคุณ อีกอย่างคุณกับผมเหมือนกันขนาดนี้ ถ้าบอกว่า ระหว่างพวกเราไม่เกี่ยวข้องกัน ใครจะเชื่อ?”
กานต์เหมือนกับผู้ใหญ่ตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงนั้น สายตา กลับเปล่งประกายความฉลาดเฉียบแหลมไม่เหมือนกับเขา ที่อายุเท่านี้
หลังจากที่บุริศร์ผ่านความตกใจในตอนแรก จู่ๆรอยยิ้มก็
ผ่อนคลายลง
นี่เป็นลูกชายของเขา!
ยีนส์ของเขาถ่ายทอดทางกรรมพันธุ์แล้ว!
ยังคงเป็นคนฉลาดมากอีกด้วย!
ก็เข้าใจคำพูดมากมายอย่างนั้นโดยที่เขาไม่จำเป็นต้อง
พูดไม่ใช่หรือ?
“ในเมื่อลูกรู้ แล้วเรื่องนั้นที่ห้องน้ำสนามบิน..”
“ผมตั้งใจ! คุณทำหม่ามี้ของผมทุกข์ทรมานมานานขนาด นั้นแล้ว คุณมีสิทธิอะไรถึงใช้ชีวิตได้อย่างราบรื่น? วีดีโอนั้นผมก็เป็นคนปล่อยเอง ห้าปีก่อนตอนที่หม่ามโดนฝังอยู่ ในกองเพลิงคุณอยู่ที่ไหน? ตอนที่หม่ามื้ผมโดนคนใน อินเทอร์เน็ตใส่ร้ายว่าหนีตามผู้ชายคุณเคยออกมาให้ ความกระจ่างแจ้งไหม? ตอนนั้นหม่ามกำลังท้องผมอยู่ คุณ ยังจำได้อยู่ไหมว่าเธอเป็นภรรยาคุณ ผมเป็นลูกของคุณ? ในเมื่อห้าปีก่อนคุณทอดทิ้งพวกเราอย่างไร้ความปราณี ขนาดนั้น ตอนนี้คุณบอกว่าอยากให้กลับมามีสิทธิอะไร ขนาดนั้นที่ผมกับหม่ามี้ต้องฟังคุณ? คุณคิดว่าคุณเป็น ใคร?”
เสียงของกานต์ไม่ได้เปลี่ยนแปลงสักเท่าไหร่ แต่คำที่พูด ออกมากลับละเอียดรอบคอบ
บุริศร์มองสายตาที่โมโหและอาฆาตแค้นของลูกชาย จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนตนตกหล่นอะไรไปแล้ว
“กานต์ ลูกยังเด็ก เรื่องเมื่อห้าปีก่อนไม่ใช่อย่างที่ลูกคิด เลย”
“เช่นนั้นเป็นอย่างไร? นี่คุณไม่ได้ส่งหม่ามื้ออกไปเพื่อผู้ หญิงคนอื่นอย่างนั้นหรือ? นี่ตอนที่คุณส่งหม่ามื้ออกไปไม่รู้ จริงหรือว่าหม่ามี้กำลังท้องอยู่? แล้วนี่คุณกล้าพูดไหมว่า คุณให้ผู้หญิงคนอื่นเข้าไปอยู่ในตระกูลโตเล็ก แล้วเด็กที่ อยู่ในท้องของผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ใช่ของตระกูลโตเล็ก?”
กานต์ถามบุริศร์ที่พูดไม่ออกทีเดียวสามคำถามอย่าง ทันที
“ใช่ แต่ตอนนั้นพ่อทำเพื่อให้หม่ามี้ของลูกกับเขมิกา คลาดกัน พ่อกลัวว่าระหว่างพวกเธอจะเกิดการปะทะกันขึ้นพ่อทำเพื่อหม่ามของลูกนะ”
“อย่าพูดเอาดีเข้าตัวเองเลย แม้ว่าหม่ามี้จะไม่เคยพูดถึง คุณกับผม แต่ในตอนที่คุณตัดสินใจทอดทิ้งผมกับหม่ามี้ สำหรับผมคุณได้ตายไปแล้ว ผมคือกานต์ เป็นลูกของนร มนเพียงคนเดียวเท่านั้น! ถ้าหม่ามีไม่ให้อภัยคุณ คุณก็อย่า คิดว่าผมจะยอมรับคุณ นอกจากนั้นถ้าคุณกล้ารังแกหม่ามี้ ผมจะไม่ปล่อยคุณไปเด็ดขาด ถึงแม้คุณจะส่งผมเข้าคุก ผมก็จะไม่ยอม”
กานต์พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำเสร็จ ก็กระโดดลงจาก เก้าอี้ทันที เดินออกไปนอกห้องโดยสาร
บุริศร์แค่คว้าแขนของเขาไว้
“ลูกชาย..”
กานต์ชะงักเล็กน้อย ดวงตาที่เหมือนกับบุริศร์มากคู่นั้น เปล่งประกายออกมาครู่หนึ่ง เหมือนกับมีของเหลวอะไรที่ เปล่งประกายแวววาวอยู่
เขารีบเงยหน้าขึ้น แค่สะบัดบุริศร์ออก แล้วก็วิ่งก้าว ใหญ่ๆออกไปเลย
บุริศร์อยากจะตามไป แต่สุดท้ายกลับหยุดนิ่งแล้ว
แม้กระทั่งลูกชายก็ไม่ยอมยกโทษให้เขา อย่างนั้นนรมน ก็คงกำลังอาฆาตแค้นเขาอยู่ใช่ไหม?
แค้นใจเขาที่ตอนนั้นรู้อยู่แล้วว่าเธอตั้งท้อง แต่ก็ยังจะส่ง เธอออกไป?
ในใจของบุริศร์ทนไม่ไหวแล้ว เหมือนกับมีภูเขาลูกใหญ่ อุดอยู่ในนั้น ขึ้นก็ไม่ได้ลงก็ไม่ได้
เขาออกไปจากห้องโดยสาร เห็นกานต์กลับไปที่ห้องของ นรมนแล้ว ทั้งยังล็อกประตูห้องอีกด้วย เขารู้ว่าคืนวันนี้ตน คงไม่มีโอกาสกลับเข้าไปในห้องนั้น เพื่อดูลูกชายที่โมโห ของตนเองแล้ว
บุริศร์นั่งลงบนม้านั่งหินที่อยู่ด้านข้าง หยิบบุหรี่ขึ้นมา ด้วยความรู้สึกวุ่นวายใจ เพิ่งจะจุดไฟ แต่กลับโดนแชมป์ที่ ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่แย่งไปแล้ว
“คุณบุริศร์ ปอดของคุณไม่ดี อย่าสูบเลยครับ”
บุริศร์ฝืนยิ้มเล็กน้อย
แต่ก่อนล้วนแต่เป็นนรมนที่อยู่ข้างกายเขาเตือนไม่ให้เขา ดื่มเหล้ามากเกินไป ให้ใส่ใจสุขภาพอะไรต่างๆนานา ตอน นี้ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่มาใส่ใจเขาอย่างนี้อีกแล้ว
บุริศร์ทอดถอนใจแล้วพูด: “แชมป์ ความสัมพันธ์ของนาย กับภรรยายังดีอยู่ไหม?”
แชมป์ตกตะลึงเล็กน้อย ยิ้มเจื่อนๆแล้วพูด: “พวกเราหย่า กันแล้วครับ”
“หย่าแล้ว? เพราะอะไร?”
บุริศร์ไม่เคยได้ยินแชมป์พูดถึงเรื่องในครอบครัวมาก่อน เลย จึงคิดมาโดยตลอดว่าเขาคงค่อนข้างมีความสุขดี ได้ ฟังเขาบอกว่าหย่ากันแล้วอย่างไม่คาดคิด ก็อดไม่ได้ที่จะ ตกใจอยู่บ้าง
แชมป์ฝืนยิ้มแล้วพูด: “อยู่กับผู้ชายคนหนึ่งที่วันๆไม่กลับ บ้าน ผู้หญิงก็คงทนไม่ไหวกันทั้งนั้นแหละครับ เธอบอกว่า เธอทนความโดดเดี่ยวไม่ไหวแล้ว ขอให้ผมปล่อยเธอจาก ชีวิตแบบนี้ ผมก็ตกลงแล้ว หย่ามาหลายปีแล้วครับลูกอยู่ กับเธอ ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ลูกอยู่แม่ก็คงจะดีกว่า ผมก็เคย คิดอยากจะได้สิทธิในการเลี้ยงดูลูก แต่ผมเคยทำอะไร เพื่อลูกบ้าง? ตอนที่ภรรยาของผมท้องใหญ่อยู่ระหว่าง ความเป็นความตาย ผมกำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่ในกองกำลัง ทหาร ตอนที่ลูกสาวของผมเกิด ผมก็กำลังปฏิบัติหน้าที่ ตอนที่รอผมกลับบ้าน ลูกสาวผมก็สามขวบแล้ว แต่เดิมก็ ไม่รู้จักพ่ออย่างผม และทั้งหมดล้วนแต่เป็นภรรยาของผม ที่แบกรับเอาไว้ ในเมื่อลูกเป็นทั้งหมดของเธอ อย่างนั้นผม ก็จะช่วยให้เธอสมความปรารถนา บางครั้งผู้หญิงก็ลำบาก กว่าผู้ชาย พวกเราเพียงจงรักภักดีต่อประเทศชาติก็พอ แต่ ผู้หญิงต้องดูแลครอบครัวให้ดี เปรียบกับพวกเราก็ทุ่มเท มากเกินไปแล้ว”
ได้ยินแชมป์พูดอย่างนี้ ในใจของบุริศร์ก็ยิ่งอึดอัดแล้ว
แชมป์เป็นเพราะอยู่กองกำลังทหารจึงหย่ากับภรรยา แล้วเขาล่ะ? หลังจากที่เขาปลดประจำการแล้วแต่งงานกับ นรมน สามปีนั้นเขาทำอะไรเพื่อนรมนบ้าง?
จู่ๆบริศร์ก็คิดไม่ออกสักเรื่องที่จะทำให้เขามีความกล้า เพียงพอที่จะยืนพูดถึงปัญหาสิทธิการเลี้ยงดูลูกต่อหน้า ของนรมน
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
