บทที่ 936 คนเรามีชีวิตต่างก็ต้องมีความฝัน
บริศร์ลุกขึ้นและออกไปอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าจะรบกวน การนอนของนรมน
ทันทีที่ลงไปข้างล่าง ก็เห็นนาวินและธิดาออกมาเหมือนกัน
ท่าทางดูเหมือนจะกำลังออกไปหาใคร
บริศร์พูดขึ้น “พวกเธอพักผ่อนเถอะ ผมออกไปดูเอง” “พี่คะ ให้ฉันออกไปดูเถอะค่ะ”
“ไม่เป็นไร คงจะเป็นพฤกษ์”
เมื่อได้ยินสิ่งที่บุริศร์พูด ธิดาก็พานาวินเข้าไปในห้อง
พฤกษ์เป็นผู้ช่วยของบุริศร์ และความสัมพันธ์เป็นเวลาหลายปี ของพวกเขา คงไม่เกิดปัญหาอะไร
บุริศร์ลุกขึ้นและเดินออกไป หลังจากเห็นพวกเขากลับไป
เมื่อออกไปก็เป็นพฤกษ์จริงๆ แต่อาการของเขาไม่ค่อยดีนัก
“เกิดอะไรขึ้น?”
บริศร์ไม่ค่อยเห็นท่าทางแบบนี้ของพฤกษ์เท่าไหร่ แม้ว่าคม ทิพย์กำลังจะเลิกกับเขาก็เหมือนกัน
พฤกษ์ดึงเนคไทของเขา พิมพ์เล็กน้อย
“ไม่มีอะไรครับ แค่เบื่อนิดหน่อย ผมอยากมาดื่มกับประธานบุ
แว่นตาของเขาแดงก่ำ และดูเหมือนว่าช่วงนี้เขาจะไม่ได้พัก ผ่อนเลย
บริศร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย และพูดด้วยเสียงต่ำ “เมื่อก่อนนายไม่
ดื่มนี่”
“จู่ๆ ก็อยากดื่มขึ้นมาครับ ผมไม่มีเพื่อน ก็เลยนึกถึงประธาน ริศร์ได้ ถ้าคุณไม่ว่าง ผมจะไปที่บาร์เอง”
“ตามฉันไปที่ห้องเก็บไวน์ ไวน์ของฉันดีกว่าไวน์ในบาร์เป็น ไหนๆ”
บริศ ตบไหล่พฤกษ์
พฤกษ์พยักหน้า
ทั้งสองไปที่ห้องเก็บไวน์ ด้วยความกลัวว่านรมนจะไม่พบเขา เมื่อเธอตื่นขึ้นมา บุริศร์จึงบอกแม่บ้านว่าเขาอยู่ที่ไหน หลังจากที่พฤกษ์มาถึงห้องเก็บไวน์ เขาก็ไม่สนใจว่าเขาจะ
หยิบไวน์อะไรขึ้นมาดื่ม
บริศร์ไม่รู้สึกว่าบากเช่นกัน และโยนไปพร้อมกับเขา
พฤกษ์ไม่ใช่คนที่จะเจ็บปวดกับอะไรง่ายๆ อันที่จริงพฤกษ์เข้ม งวดกับตัวเองมาหลายปีแล้ว แม้จะปฏิบัติตามหน้าที่ก็ไม่เคย ผ่อน แม้ว่าบริศ จะบอกว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกัน พฤกษ์ก็ยัง ปล่อยวางไม่ได้ ในหัวใจของพฤกษ์ บุริศร์เป็นผู้มีพระคุณ เจ้านายของเขา และแม้ว่าเขาจะเป็นเพื่อนด้วย แต่เขาก็ค่อนข้าง กลัวที่จะขึ้นไปเทียบเคียง
แต่ตอนนี้ เขาเป็นเหมือนเด็กที่ถูกสะเทือนจิตใจ เขาทิ้งสิ่ง เหล่านั้นไว้ข้างหลังแล้ว มีโอกาสน้อยที่สิ่งที่จะเกิดขึ้น ตอนนี้มัน เกิดขึ้นแล้ว พฤกษ์คงทนกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้แล้ว
พฤกษ์มีพัฒนาการที่ดีภายใต้การสนับสนุนของบริศร์ในช่วง หลายปีที่ผ่านมา แม้กระทั่งหลังจากออกจากตระกูลโตเล็ก เขาก็ ยังมีตัวตนที่คนชั้นสูงหลายคนมองหา เรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับ คมทิพย์แน่ๆ
ในเมื่อพฤกษ์ไม่คิดจะพูด เขาก็ไม่ได้ถาม รอจนเขาต้องการ พูดเอง
บริศร์หยิบไวน์แดงหนึ่งขวดและจิบเบาๆ เขาไม่ได้ดื่มมาก แต่
พฤกษ์ดูเหมือนจะดื่มเป็นน้ำเปล่า กระดกรวดขวดเดียว
ด้วยการดื่มของเขา คาดว่าอีกไม่นานเขาจะเมา บุริศร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และขอให้คนเตรียมห้องพักให้เขา
แน่นอนว่าพฤกษ์เมาหลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง
ไวน์ของเขาดีไม่เบา พอเมาแล้วก็ผล็อยหลับไป นอกจาก หน้าที่แดงและกลิ่นแอลกอฮอล์จากร่างกาย ก็มองไม่ออกว่าเขา เมา
บริศร์แบกเขากลับเข้าไปในห้องรับแขก และสั่งให้คนดูแลเขา ก่อนที่จะกลับไปที่ห้องนอน
นรมนตื่นแล้วและกำลังเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อแก้ไขภาพวาด การออกแบบ เขาเห็นบุรีศร์เข้ามาและได้กลิ่นแอลกอฮอล์
“คุณดื่มมาเหรอคะ?”
“อืม ดื่มนิดหน่อย”
บริศ เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ของนรมน ยิ้มเบาๆ และพูดว่า “ผมจะไปอาบน้ำ”
นรมนรู้สึกว่าการตั้งครรภ์ครั้งนี้ค่อนข้างหน้าชื่อใจคด และไม่ สามารถดมกลิ่นที่ระคายเคืองได้มากนัก
เมื่อบริศ ไปอาบน้ำ ความคิดของนรมนก็ผ่อนคลายเล็กน้อย
พฤกษ์มาหาบุริศ เพื่อดื่ม ปรากฏการณ์ครั้งนี้คาดไม่ถึงจริงๆ และเป็นเรื่องแปลกทีเดียว
เกิดอะไรขึ้น?
มันเกี่ยวข้องกับคนทิพย์หรือไม่?
เธออยากโทรไปถามคมทิพย์ แต่ก็ล้มเลิกความคิดนั้น
ทุกคนมีไลฟ์สไตล์การใช้ชีวิตและความเป็นส่วนตัว คมทิพย์ ไม่ได้พูดอะไร เธอก็ไม่ควรถาม เธอเชื่อว่าถ้าคมทิพย์แก้ปัญหา ได้ด้วยตัวเอง เธอจะแก้ปัญหาด้วยตัวเองอย่างแน่นอน
นรมนกังวลใจ และสายตาแสดงความเป็นห่วงเล็กน้อย
หลังจากที่บุริศร์ออกมา เขาเห็นท่าทางนรมนแบบนี้ ก็อดไม่ ได้ที่จะกอดเธอจากด้านหลัง
“กังวลเกี่ยวกับเมทิพย์เหรอครับ?”
“ค่ะ แล้วคุณไม่กังวลเรื่องพฤกษ์เหรอ?”
นรมนไม่ได้ปฏิเสธและเอนตัวพิงหน้าอกอันอบอุ่นที่อยู่ข้าง หลังนั้น
บุริศร์ขึ้นบนเตียง อุ้มเธอเข้าไปในอ้อมแขน และพูดว่า “พวก เขาทั้งคู่เป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พวกเขาสามารถ แก้ไขได้ด้วยตัวเอง พฤกษ์ไม่ใช่คนหุนหันพลันแล่น แม้ว่าตัวเขา จะเจ็บปวด ก็แต่จะไม่ทำให้คุมทิพย์เจ็บปวดแน่นอน คุณ ไม่ต้อง กังวลนะ”
“ฉันรู้ ฉันเลยไม่ได้ถามหรือเข้าไปยุ่ง ฉันแค่คิดว่ามันแปลก คุณลุงนารธิปกลับมาแล้วไม่ใช่เหรอคะ? ตามหลักแล้วไม่ควรมี ปัญหาอะไรระหว่างคมทิพย์และพฤกษ์”
“ใช่ แต่พ่อของคนทิพย์อาการไม่ค่อยดี”
เดิมทีบุริศร์ต้องการปิดบังนรมน แต่ตอนนี้ถึงเวลานี้แล้ว เขา ไม่ต้องกังวลตามบรมน
“หมายความว่าคะ?”
นรมนคิดหาเวลาไปเยี่ยมตระกูลเจริญไชยเสมอ แต่เธอไม่คิด
ว่าจะได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้
บริศ ถอนหายใจและพูดว่า “หลังจากที่คุณลุงนาธิปถูกจับ เขาต้องการหนี แต่ถูกทุบตีและบาดเจ็บที่ศีรษะ”
ดวงตาของนรมนเบิกกว้างขึ้นทันที
“เป็นอะไรมากรึเปล่าคะ?”
“ครับ”
บุริศร์ลังเลและรู้สึกว่ามือของนรมนจับมือเขาแน่นและเขารู้ว่า เธอกังวล
เขาถอนหายใจและพูดว่า “ตอนที่ผมพาคุณลุงนารธิปกลับมา เขาท่าทางมึนๆ งงๆ เอาแต่ท่องชื่อภรรยาและคมทิพย์ สมองของ เขาไม่ปกตินัก”
หัวใจของนรมนกระตุกอย่างกะทันหัน
“สมองไม่ปกติ? ทำไมคุณไม่บอกฉันก่อนหน้านี้?”
นรมนอารมณ์เสียเล็กน้อย
บริศร์กอดเธอแน่นในอ้อมแขนของเขาและพูดเบาๆ ว่า “ผม ยังไม่แน่ใจมากนัก ตอนนั้นมันยุ่งเหยิงเกินไป ผมเป็นห่วงคุณ จึง ไม่มีเวลาดูแลเรื่องตระกูลเจริญไชย คุณรู้ไหม คมทิพย์ให้ความ สำคัญต่อคุณมาก และคุณก็มีความสำคัญต่อฉันมาก ในตอนนั้น คุณและแม่ของคุณถูกเชษฐ์นำตัวไป และไม่รู้ว่าเป็นตายยังไง? ไม่รู้แม้แต่ว่าคุณอยู่ที่ไหน ผมจึงไม่ได้สนใจเรื่องของตระกูลเจริญ ไชยมากนัก ผมรู้ว่าพฤกษ์สามารถจัดการได้ ผมเลยไม่ได้ถาม แต่พอเห็นพฤกษ์เป็นแบบนี้ ดูเหมือนตระกูลเจริญไชยมีปัญหาบางอย่าง คุณไม่ต้องห่วง วันนี้อีกแล้ว พรุ่งนี้ผมไปดูเอง ถ้าผม ช่วยอะไรได้ผมจะช่วยแน่นอน”
นรมนรู้ว่าจริงๆ แล้วตัวเองน่าความลำบากใจมาให้บริศร์
เธอจึงพูดขึ้น “ฉันไปเองค่ะ มีบางเรื่องที่คุมทิพย์จะไม่ยอมพูด กับคุณ ผิดที่ฉันเอง ที่ที่ผ่านมาถูกเชษฐ์จับตัวไป และไม่มีเวลาไป หาคมทิพย์”
“คุณก็ลำบากไม่น้อยแล้วครับ พรุ่งนี้คุณตาต้องการจะตั้ง สุสานและจัดงานศพให้แม่คุณ ถ้าคุณไม่ไปจะดูไม่ดีเท่าไหร่นะ ครับ”
เมื่อได้ยินสิ่งที่บุริศร์พูด หัวใจของนรมนก็รู้สึกไม่สบายใจอีก
ครั้ง
“ฉันจะไปตระกูลเจริญไชยแต่เช้า เที่ยงจะรีบกลับ”
“ผมจะไปกับคุณ”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณมีหลายสิ่งที่ต้องทำ ให้นภดลไปกับฉันเถอะ”
“ดูเหมือนนภดลจะไม่ว่างนะครับ เขาไปโรงพยาบาลแล้ว” เมื่อได้ยินคำพูดของบริศร์ นรมนก็ตกตะลึง
“เขาได้รับบาดเจ็บเหรอคะ?”
“เปล่าครับ พยาบาลของคุณมีบางอย่างที่ต้องทำ เขาไป จัดการมัน”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ นรมนก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ก็เข้าใจในทันที
“นภดลกับเธอหมายความว่าอย่างไรคะ?”
“ไม่ต้องกังวลนะ คุณเป็นห่วงไปซะทุกคน เธอไม่เหนื่อยเหรอ? รีบพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้เช้าผมจะไปส่งคุณที่นั่น แล้วให้ชัยยศตาม คุณไป ทักษะของชัยยศค่อนข้างดี ผมวางใจหน่อย พรุ่งนี้ผมจะ ไปโรงพักแต่เช้า”
เมื่อได้ยินสิ่งที่บุริศรพูด นรมนหยุดและถามว่า “คุณจะไปเชษฐ์ เหรอคะ?”
“มีเรื่องหนึ่งที่ยังไม่ชัดเจน ผมอยากจะไปถาม”
นโมนพยักหน้า
บริศ เห็นร่างการออกแบบของนรมน และพูดด้วยรอยยิ้ม “มี ปัญหาหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น คุณยังคงยืนยันที่จะเข้าร่วม การแข่งขันการออกแบบใช่ไหม?”
“แน่นอนค่ะ นี่คือความฝันของฉัน ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไร ฉันจะ ทําความฝันให้เป็นจริง”
“ฉันชอบนิสัยตรงไปตรงมาของคุณจริงๆ”
บุริศร์ลูบศีรษะของนรมน และยิ้มอย่างนุ่มนวล
นรมนปล่อยตัวไปในอ้อมแขนของเขา และกระซิบ “คนเรา ต้องมีความฝัน แม้ว่าชีวิตจะยากลำบากหรือเหนื่อยก็ห้ามยอม แพ้ ไม่อย่างนั้นระหว่างคนมีชีวิตกับผีที่เหลือแต่กระดูกจะแตก ต่างได้ยังไง
“คุณสามารถเป็นคุณนายบุริศร์ของผมได้อย่างสบายใจ ทรัพย์สินของตระกูล โตเล็กนั้นเพียงพอสำหรับคุณที่จะกินและใช้ เป็นเวลาสองชั่วอายุคนเลย”
“คุณเป็นคนของตระกูลโตเล็ก ไม่ใช่ของฉัน ฉันยังเด็กแบบนี้ ถ้าฉันแค่กินและรอที่จะตาย มันจะเป็นการเสียเวลาชีวิตที่พระเจ้า มอบให้ฉัน”
คำพูดของนรมนทำให้ริมฝีปากของบุริศร์ยกขึ้นเล็กน้อย
“ไม่ว่าคุณจะทำอะไร ผมจะสนับสนุนคุณ แต่คุณต้องจำไว้ว่า คุณควรเอาร่างกายของคุณเป็นที่ตั้ง อย่าทำร้ายร่างกายตัวเอง นี่เป็นข้อกำหนดเดียวของผม
นรมนรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ
หลังจากผ่านอะไรมามากมาย แม้ว่าจะไม่มีคำพูดหวานๆ ระหว่างพวกเขา แต่ก็ยังมีความธรรมดาที่เป็นธรรมชาติและ อบอุ่น
“ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องทำอะไรอีกมาก”
คะ
นรมนหลับไปในอ้อมแขนของบุริศร์
บริศ ตื่นขึ้นมาทันทีที่ฟ้าสว่าง
เขาเห็นนรมนนอนหลับสบาย และไม่อยากรบกวนเธอ เขาค่อยๆ ดึงแขนออกแล้วห่มผ้าห่มให้เธอ ก่อนที่เขาจะไปที่ห้อง ครัว
แพรวาเพิ่งตื่นขึ้นไม่นาน และเมื่อเธอวางแผนที่จะทำอาหาร ก็ เห็นบุรีศร์ลงมาพอดี
“ทําไมตื่นเช้าจังคะ?”
“มาทําอาหารให้นรมนครับ”
บุริศร์ยิ้มจางๆ
แพรวาผงะไปครู่หนึ่งและรีบพูดว่า “ให้ป้าทำดีกว่า คุณจะมา เข้าครัวได้อย่างไร?”
บริศร์ยิ้มและพูดว่า “การทำซุปให้คนที่รักเป็นความสนุกอย่าง หนึ่ง คุณป้าครับ อย่ากีดกันงานอดิเรกนี้ผมเลย และอีกอย่างคุณ เพิ่งมาที่นี่ ยังไม่รู้ว่านรมนกินรสชาติแบบไหน ให้ผมทำดีกว่า ครับ”
จากนั้นเขาก็พับแขนเสื้อขึ้นและเข้าไปในครัว
เมื่อเห็นทักษะอันประณีตของบุริศร์ แพรวาก็ตกตะลึงและ ตกใจ
เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าผู้ชายคนหนึ่งจะทำแบบนี้เพื่อผู้หญิงคน หนึ่งได้ขนาดนี้ แต่ตอนนี้เมื่อนึกย้อนไปถึงชีวิตของเธอ เธอก็รู้สึก ว่าเธอใช้ชีวิตอย่างเปล่าประโยชน์
ไม่ว่าแพรวาจะคิดอย่างไร บุริศ เตรียมอาหารให้กรมนอย่างตั้งใจก่อนออกจากครัวไป
แพรวาต้องการพูดอะไรกับเขา แต่โทรศัพท์มือถือของบุริศร์ ดังขึ้น
เมื่อเห็นหมายเลขผู้โทรบนหน้าจอโทรศัพท์ สีหน้าของบริศร์ เปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นก็เดินออกจากบ้านเก่าของตระกูลโต เล็กอย่างรวดเร็ว โดยไม่มีเวลาสวมเสื้อคลุมของเขาเขาเลย
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
