บทที่ 888 คุณรู้ไหมว่าสถานการณ์ของตัวเองเป็นยังไง

“นรมน เธอกำลังข่มขู่ฉันงั้นเหรอ?” น้ำเสียงของคุณอารองค่อนข้างเย้ยหยัน

นรมนจึงตัดสายไปทันที

“กานต์ เจอตำแหน่งไหม?”

นรมนเอ่ยปากถามขึ้นทันที

กานต์พูดเบาๆ “เจอครับ อยู่ที่เลขบ้าน32 ถนนวังอ้อ เมื่อ ผมดูแล้ว ที่นี่เป็นอาคารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ผมไม่ แน่ใจว่าชั้นไหน เวลาน้อยเกินไป หาให้ชัดเจนไม่ได้

“เพียงพอแล้ว”

นรมนโทรไปหาหมายเลขหนึ่งทันที

“คนที่ฉันยืมมาถึงหรือยัง?”

“ถึงแล้ว อยู่ข้างนอก คุณสั่งจัสตินได้เลย”

นรมนวางสาย

เธอลุกเดินขึ้นไปข้างบน

ป้องได้ยินแล้วก็งุนงง แต่ตอนนี้ก็พอเข้าใจบ้างแล้ว นั่นรมน วางแผนจับตัวคุณอารองงั้นเหรอ?
เขารีบขวางทางเดินเธอเอาไว้

“คุณจะทําอะไร? คุณรู้ไหม? คุณทำอย่างนี้จะทำให้บริศร์แย่

นะ”

“ไม่มีใครอยากให้เขาสบายดีไปมากกว่าฉันหรอก”

นโมนผลักป้องออกไป กลับมาเปลี่ยนเป็นชุดออกกำลังกายที่ คล่องตัว

กานต์ก็เปลี่ยนชุดแล้ว กำลังมองป้อง แล้วพูดขึ้นเบาๆ “อา ป้อง อาวางใจเถอะครับ พวกเราไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวจะช่วยคุณ บริศ ออกมาให้ได้”

“พวกเธอนี่หาเรื่องจริงๆ!

ป้องโมโหจนปวดหัวเล็กน้อย แต่ต้องบอกว่าถ้าตอนนั้นรมน จับตัวคุณอารองเอาไว้ เจรจาต่อรองกับเขาอย่างดี บุริศร์ก็จะได้ รับความช่วยเหลือ

“ผมไปกับพวกคุณด้วย”

ครั้งนี้ นรมนไม่ได้ปฏิเสธป้อง

นอกจากคนกลุ่มนี้ในบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กแล้ว เพิ่งได้เห็น

ธิดากับชัยยศกลับมา

รถของชัยยศค่อนข้างยับเยิน ส่วนของธิดาสภาพดีกว่าเล็ก

น้อย

นรมนเห็นพวกเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ จึงคลายกังวลลงได้
กลับมาแล้วพักผ่อนให้เต็มที่”

“คุณนายคะ คุณจะไปไหน?”

ธิดารีบถาม

นรมนชะงักแล้วพูดขึ้น “ออกไปทำธุระหน่อย เธอพักผ่อนไป ก่อน ไม่แน่ว่าอีกเดี๋ยวอาจจะต้องรบกวนเธอ

“ให้ฉันไปกับคุณด้วยเถอะค่ะ ก่อนประธานบริศร์จะไปก็บอก ไว้แล้ว ให้คุ้มครองคุณเป็นอย่างดี

ธิดาพูดแล้วก็จะหมุนตัว แต่กลับโดนนรมนห้ามเอาไว้

“ฉันบอกแล้วว่า ไม่ต้อง พักผ่อนก่อนเถอะ ฉันกับกานต์ออกไป ทำธุระนิดหน่อยเท่านั้น

นรมนปฏิเสธอย่างชัดเจน ถ้าธิดายังจะตามไปอีกก็ไม่รู้ว่าอะไร

ควรไม่ควรแล้ว

ป้องจึงถามขึ้นอย่างไม่ค่อยเข้าใจ “ทักษะการป้องกันตัวของ ธิดาเยี่ยมมาก มีเธออยู่เปอร์เซ็นต์ความสำเร็จของพวกเราก็จะดี ขึ้นอีกเล็กน้อย ทำไมคุณถึงไม่ยอมให้เธอตามไป?”

“เมื่อกี้มีคนของคุณอารองมาขัดขวางเธอเอาไว้ แม้ภายนอก จะไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหน แต่ใครจะรู้ว่าเธอจะไม่ได้รับบาด เจ็บจริงๆ ให้เธอพักผ่อนก่อนสักหน่อยเถอะ ยังมีคนอื่นๆ อีก

ตอนที่นรมนพูดอย่างนี้ ป้องไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ตั้งแต่ที่เขา ตามเธอไปชานเมือง ตอนที่เห็นทหารว่าจ้างร้อยกว่าคน ป้องก็ไม่คอยสงบนิ่งเท่าไหร่แล้ว

“คุณยังติดต่อกับคนที่ต่างประเทศอยู่อีกเหรอ? นรมน คุณเป็น ใครกันแน่? ทหารว่าจ้างเหล่านี้ยืมมาจากที่ไหนอีก? คุณรู้ไหม ผลลัพธ์ของการที่คุณทำอย่างนี้จะเป็นยังไง?”

“พวกเขาเป็นคนของสมาพันธ์ใต้ดิน”

นโมนพูดนิ่งๆ แล้วเดินไปทางพวกเขา

แต่ป้องกับตัวแข็งทื่อไปหมด

สมาพันธ์ใต้ดิน

นั่นเป็นองค์กรที่เก่งกาจมาก นรมนรู้จักคนพวกนี้ได้ยังไง? มีคำถามอยากจะถามคุณ

“ถามว่า”

ตั้งแต่หลังจากนรมนรู้ว่าบริศร์เกิดเรื่องก็หน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ ตลอด ไม่มีอารมณ์หวั่นไหวที่เด่นชัดเกินไป ต่อให้เป็นป้อง เธอก็ ไม่มีสีหน้าดีๆสักเท่าไหร่ให้ สำหรับเธอ เมื่อบริศร์เกิดเรื่อง ก็ แทบไม่ต่างจากท้องฟ้าครึ่งหนึ่งของเธอได้ถล่มลงมาหมดแล้ว

ป้องเห็นเธอท่าทางอย่างนี้ จึงลังเลเล็กน้อยแล้วถามขึ้น “คุณ มีคนหนุนหลังที่แข็งแกร่งขนาดนี้ ตอนแรกที่เรณุกา โหดร้ายกับ คุณขนาดนั้น กิจจาก็เป็นออทิสติก พวกคุณโดนไล่ไปที่เมือง B ทำไมคุณถึงไม่ติดต่อพวกเขา? ยอมให้ตัวเองโดนวางยาพิษจน พูดไม่ได้ แล้วยังต้องแบกรับอยู่เงียบๆ เพราะอะไรเหรอ?”
ร่างของนรมนซะงักงัน

เธอหันกลับมามองป้อง พูดอย่างชัดเจน: “เพราะฉันมีโอกาส อย่างนี้เพียงครั้งเดียว ถึงให้ฉันเอาชีวิตเข้าแลก โอกาสคราวนี้ ฉันก็ไม่สามารถใช้อย่างสิ้นเปลืองได้ แต่ถ้าเพื่อช่วยบริศร์ งั้นมัน ก็คุ้มค่าแล้ว”

แม้นรมนจะไม่ได้พูดให้ชัดเจน แต่คำพูดเหล่านี้ก็เพียงพอที่จะ ทําให้ป้องเดาได้ถึงเรื่องราวมากมาย

“คุณรู้จักกับพวกเขาได้ยังไง? “เรื่องนี้เอาไว้ค่อยคุยกันเถอะ”

นรมนไม่ได้พูดอะไรมาก มาถึงด้านหน้าของจัสติน ตอนที่จัสตินเห็นนรมน จึงพยักหน้าพูดขึ้น: “คุณนรมน พี่ใหญ่ ให้พวกฉันมาช่วย ระยะนี้พวกฉันจะฟังคำสั่งของคุณนรมนค่ะ”

“ขอบคุณพี่นะคะ ฉันไม่มีความหมายอื่น แค่ตามหาคนจากที่ อยู่นี้ แล้วขังเขาไว้ด้านในก็พอ” คำพูดของนรมนทำให้จัสติน ชะงัก

“ง่ายขนาดนี้?”

“ง่ายขนาดนี้แหละค่ะ ไม่ต้องลงมือ ไม่ต้องทำร้ายไม่ต้องฆ่า แค่จับตาดูเขาไว้ไม่ให้เขาออกมาจากในห้องแม้แต่ก้าวเดียวก็ พอค่ะ”

การตัดสินใจของนรมนจัสตินเข้าใจแล้ว เธอพาคนไปตามที่อยู่ที่กานต์ให้ได้อย่างรวดเร็ว

ป้องไม่ค่อยเข้าใจ

“คุณไม่ได้จะต่อรองกับคุณอารองเหรอ?”

“ภายใต้สถานการณ์ที่ยังไม่รู้ว่าศัตรูภายในเป็นใคร ฉันยังไม่ คิดจะต่อรองกับคุณอารอง อันที่จริงเรื่องสำคัญในตอนนี้คือต้อง ช่วยบริศ ออกมา บางทีฉันอาจจะได้เข้าไปพบเขาสักครั้ง รู้ให้ แน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่

นี่ถึงจะเป็นเป้าหมายของนรมน

ป้องเห็นเธออย่างนี้ ก็ไม่พูดอะไรอีกแล้ว

เขารู้สึกว่าเข้าใจนโมนผิดไป ผู้หญิงคนนี้ยังแบกรับภาระอยู่ อีกมาก

นรมนูพิงไปที่หน้ารถ ยังไม่ไปอาคารวิทยาศาสตร์และ เทคโนโลยี เหมือนเธอกำลังรออะไรอยู่ แต่กลับสงบนิ่งมาก

ป้องรู้สึกมองผู้หญิงคนนี้ไม่ออกสักเท่าไหร่

บริศร์ก็น่าจะไม่รู้ว่าคนหนุนหลังของนรมนมีพละกำลังขนาดนี้

กานต์เอาคอมพิวเตอร์ออกมากำลังกดแป้นพิมพ์ ไม่รู้ว่าทำ อะไรอยู่ แต่นรมนกลับมองไปที่ไกลๆ ราวกับกำลังครุ่นคิด แต่ก็ เหมือนปลดปล่อยความรู้สึก ไม่ได้คิดอะไรเลย

ป้องเอาบุหรี่ออกมานวนหนึ่ง แต่ไม่ได้จุดไฟ เพียงแค่วางไว้ที่ ข้างปากเพื่อดมกลิ่นเท่านั้น
จัสตินพาคนไปที่อาคารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี

นรมนรออยู่ครู่หนึ่ง แล้วมือถือเธอก็ดังขึ้น เสียงจากฝั่งนั้นลอย ออกมา

“ควบคุมไว้ได้แล้ว แต่คงจะได้ไม่นานมาก คุณสามารถเข้าไป พบคุณผู้ชายได้แล้ว คุณนรมนเรื่องที่ติดค้างระหว่างเราถือว่า ช่าระหมดแล้วนะ”

“อืม ขอบคุณ อย่าได้เจอกันอีก”

นรมนวางสาย แล้วเป่าปากคลายกังวล คนนั้นบอกว่าไปเจอบริศร์ได้แล้ว นั่นก็สามารถเจอได้จริงๆ นรมนรีบขึ้นรถ พูดกับป้อง: “ขึ้นรถ ฉันจะกลับไปเปลี่ยนชุด “เปลี่ยนอีกแล้ว?”

ป้องรู้สึกว่าผู้หญิงวุ่นวายจริงๆ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็ก

น้อย

นรมนพูดอย่างไม่ใส่ใจ: “อั้ม เดี๋ยวจะไปเจอเขา ต้องแต่งตัว ดีๆหน่อย แต่งหน้าให้สวยๆหน่อย ไม่งั้นเขาจะเป็นห่วงได้

“คุณเป็นอย่างนี้เขาก็กังวล คุณเป็นชีวิตของเขา ถ้าคุณเป็น อะไรไป ชีวิตเขาก็คงไม่ต่างจากศพเดินได้”

“ฉันก็เช่นกัน”

สีนําง่ายๆของนรมน กลับทำให้ป้องซาบซึ้งใจที่ได้ยิน
เขารู้สึกมาโดยตลอดว่าภายในการแต่งงานนี้ หลังจากบุรีศร ถึงความรู้สึกของตนเองก็ทุ่มเทไปมากมาย เขายังคิดอยู่เลยว่า ไม่ยุติธรรมกับบริศร์ แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่า ตนเองคิดไปเอง

ความรักที่นรมนมีให้บริศแทบจะเหนือกว่าทุกสิ่ง ยอมให้ ตนเองเผชิญกับสถานการณ์ที่เลวร้ายดีกว่าที่จะขอความช่วย เหลือจากคนหนุนหลัง แต่วันนี้เพื่อจะได้เจอบุริศรสักครั้ง ไม่นึก ว่าจะขอให้พวกเขาช่วย

เขาไม่พูดอะไรอีก ตามบรมนกลับไปบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็ก

ครั้งนี้นรมนแต่งหน้าค่อนข้างนาน แต่ทว่าตอนที่ปรากฏตัว ออกมาต่อหน้าป้อง นรมนดูเปลี่ยนไปหมด

เดิมทีที่เหมือนพี่สาวข้างบ้าน ในตอนนี้ดูสูงส่งสง่างาม แต่

กลับมีเสน่ห์มากขึ้นเล็กน้อย

ป้องยอมรับเลยว่า นรมนสวยมาก สวยจนทำให้หายใจ รําบาก

หลังจากนรมนจัดการทุกอย่างเรียบร้อยจึงรอคอยอย่าง ใจเย็น ไม่นานก็มีสายโทรเข้ามา

คุณอาของตระกูลทวีทรัพย์ธาดานั่นเอง

“นรมน ก็ไม่รู้ว่าทำไม เพื่อนของอาคนนั้นเป็นฝ่ายโทรมาหา อาก่อน บอกให้เราเข้าไปพบบริศร์ได้แล้ว แต่เรื่องอื่นๆยังไม่ได้ ในตอนนี้ อาว่าที่สำคัญไปดูบริศร์ก่อนลำบากอะไรหรือเปล่า” ธรณีกำลังพูดไปเรื่อยเปื่อย นรมนเพียงแค่ “ค่ะ” อย่างนิ่งเฉยแล้ววางสายไปเลย!

สําเร็จแล้ว!

นรมนรู้สึกเหมือนตนเองกำลังฝันอยู่นิดหน่อย

ผลลัพธ์อย่างนี้ป้องไม่แปลกใจเลย ทหารว่าจ้างของต่าง ประเทศ สมาพันธ์ใต้ดินของต่างประเทศ องค์กร 158 ของต่าง ประเทศนรมน ใช้ทั้งสามหนทางไปพร้อมๆกัน ถ้ายังไม่ได้เจอบุรี ศร์อีก สงสัยว่าคนเบื้องบนคนนั้นจะเปลี่ยนหัวหน้าไปแล้ว

“ผมเป็นคนขับรถให้พวกคุณแล้วกัน”

ป้องยังไม่วางใจเรื่องความปลอดภัยของนรมนสักเท่าไหร่ นรมนก็ไม่ได้ขัดขืน ขึ้นไปบนรถแล้วป้องจึงขับไปสถานที่คุม ขังทันที

เห็นสภาพแวดล้อมในสถานที่คุมขังไม่ดีเอามากๆ นรมนเดิน เข้าไปด้วยความปวดใจ บุริศร์อายุขนาดนี้แล้วแต่ก็คงไม่เคยเข้า มาที่นี่ วันนี้ต้องอยู่ที่นี่ก็ไม่รู้ว่าจะปรับตัวได้ไหม ได้ยินว่าใน แต่ละคุกมักจะมีหัวโจก แม้ว่าด้วยทักษะของบุริศร์จะไม่ถึงกับ ทำให้เสียเปรียบ แต่ในสถานการณ์เฉพาะเธอก็ไม่รู้จริงๆ นรมนยืนอยู่ด้านนอกที่คุมขังค่อนข้างหวั่นใจ

“กลัวอะไร? คนที่คุณอยากเจออยู่ด้านในแล้ว ตอนนี้ไม่อยาก เจอแล้วเหรอ?”

ป้องมองนรมนแล้วเอ่ยปากเรียบๆ
นรมนสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วจึงเดินเข้าไป

ผู้คุมพานรมนมานั่งในห้องรับแขก แล้วก็มีคนอื่นพาบริศ ออก

ตอนที่นรมนได้เจอบุรีศร์อีกครั้ง ดวงตาก็แดงขึ้นมาทันที

“คุณผอมไปเลย”

นรมนสะอึกสะอื้นเอ่ยปากขึ้น

บุริศร์เห็นเธอ จึงยิ้ม: “เข้ามายังไม่ถึงครึ่งวันจะผอมได้ยังไง คุณคิดไปเองแล้ว”

“ฉันไม่สนหรอก ก็ฉันรู้สึกว่าผอม

นรมนเหมือนกับเด็กที่แสดงท่าทีพาลๆออกมา

“ก็ได้ๆๆ คุณบอกผอมก็ผอม

บุริศร์ก็ไม่เถียงเธอ เหมือนกับปกติที่เอาใจเธอตลอด ตามใจ

เธอ

หางตาของนรมนชุ่มชื้นขึ้นมาทันที

“ตอนนี้แล้ว คุณยังจะอ่อนข้อให้ฉันอีก คุณรู้ไหมว่า สถานการณ์ของตัวเองเป็นยังไง?”

“คุณอย่าสนใจผมเลย พาเด็กๆออกไปจากเมืองชลธี ไม่ว่าคุณ อารองจะต้องการอะไร คุณให้เขาไปเลย เพียงแค่คุณกับลูกๆ ปลอดภัย ผมก็พอใจแล้ว
คําพูดของบริศ ทําให้นรมนซะงักเล็กน้อย มองเขาแล้วถาม ขึ้น “แล้วคุณล่ะ? อะไรที่เรียกว่าไม่ต้องสนใจคุณ? คุณเป็นสามี ของฉัน เป็นแด๊ดดี้ของลูกฉัน ฉันไม่สนใจคุณจะสนใจใคร?”

“ผู้หญิงอย่างคุณ นี่ช่าง…….

ความแน่วแน่ของนรมนทำให้บริศ พูดไม่ออก

ในตอนนี้ จู่ๆบุริศร์ก็นั่งยึดตัวตรง มองนรมน พูดอย่างชัดเจน: “นรมน คำพูดต่อไปนี้ที่ผมจะพูด คุณต้องจำเอาไว้ให้ดี ออกไป แล้วอย่ามบ่ามมุทะลุ รอให้ได้โอกาสที่เหมาะสมแล้วค่อยว่ากัน ตอนนี้คุณออกไปจากเมืองชลธีจะดีที่สุด”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ